ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗ

 

Η ζωή μας είναι πάρα πολύ σύντομη για να αργούμε να ανταποκριθούμε δημιουργικά στα δώρα, που μας χαρίζει και στις δοκιμασίες που μας επιβάλλει. Είναι κρίμα μια κατηγορία ανθρώπων να αποφασίζουν να ζήσουν τη ζωή τους ασπρόμαυρη, ενώ ακριβώς δίπλα τους, βρίσκεται το ουράνιο τόξο. Η ζωή δεν φέρνει μόνον στενοχώριες, αρρώστιες και προβλήματα. Φέρνει και υπέροχα δώρα, όμως πολλές φορές είναι τόσο κακόγουστα και άκομψα πακεταρισμένα!!
Οι εμπειρίες είναι που μας μαθαίνουν. Ο άνθρωπος που δεν μαθαίνει από τις εμπειρίες του, όποιες κι αν είναι αυτές, είναι καταδικασμένος να τις επαναλαμβάνει μέχρις ότου αντιληφθεί τα μαθήματα που του επιφυλάσσουν. Το νόημα βρίσκεται, ακριβώς, στην διαδρομή.
Πόσοι από εμάς θα θελήσουμε να δούμε μια περιπετειώδη κινηματογραφική ταινία, αν κάποιος φίλος μας έχει διηγηθεί το τέλος της, πριν πάμε στο σινεμά;  Κάπως έτσι θα πρέπει να βλέπουμε και την «ταινία» που λέγεται ζωή. Κι όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι αντί να απολαμβάνουν τη διαδρομή, την ίδια την διαδικασία, κοιτάνε πώς και πώς να μάθουν το τέλος της!
Δύσκολα αλλάζουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Δεν είναι εύκολο πράγμα η νοητική μεταμόρφωση. Οι πιο πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να αλλάξουν και εξακολουθούν να ταλαιπωρούνται και να υποφέρουν. Ο λόγος είναι ότι, το να εξηγήσεις σε κάποιον πώς μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που επεξεργάζεται τις σκέψεις του και πώς μπορεί να μεταμορφωθεί νοητικά, μοιάζει σαν να προσπαθεί ο βάτραχος να εξηγήσει στον γυρίνο πώς είναι να είσαι στην ξηρά.
Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουμε πραγματικά τον εαυτό μας.
Μια από τις μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις που έχουμε,
είναι να προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους
νομίζοντας ότι αν αυτοί αλλάξουν,
εμείς θα γίνουμε ευτυχέστεροι..!!!
Και αυτός είναι κι ένας λόγος που προκαλεί προβλήματα και στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Αυτή η λάθος εστίαση της προσοχής, όπου πολλοί άνθρωποι προσπαθούν μάταια να αλλάξουν τους άλλους, αντί ν’ αλλάξουν οι ίδιοι. Πολλές είναι οι φορές που θυμώνουμε με τους άλλους. Μήπως, όμως τελικά, αυτό που μας θυμώνει στους άλλους ανθρώπους, είναι η αντανάκλαση μιας σκοτεινής ή άγνωστης πλευράς του δικού μας εαυτού; Μήπως αντιπαθούμε εκείνους που μας θυμίζουν τις δικές μας αδυναμίες;
Υπάρχουν φορές που επάνω στον θυμό μας γκρεμίζουμε πολλά πράγματα που μας έχουν πάρει χρόνια για να χτίσουμε ανάμεσα σ’ εμάς και τους συνανθρώπους μας. Αξίζει τον κόπο; Το πρώτο βήμα για την εξόντωση του θυμού μέσα μας, είναι να μάθουμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να τον μειώνουμε και να τον κατηγορούμε. Ας ξεκινήσουμε την διαδικασία της συγχώρεσης στον ίδιο μας τον εαυτό κι ας μην παραμένουμε σκλάβοι ενός παρελθόντος που, όσο και να μας πονά, δεν αλλάζει.
Ας γίνουν τα λάθη του παρελθόντος μας η δική μας περιουσία.
Κάθε φορά που πρέπει να πάρουμε μια απόφαση, ας θυμόμαστε τί έχουμε μάθει από τα λάθη του παρελθόντος και ας έχουμε το κουράγιο να δούμε κατάματα την πραγματικότητα που ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Όλοι αντιμετωπίζουμε προβλήματα, δυσκολίες και πόνο στην ζωή. Εκείνοι που μαθαίνουν από τον πόνο, γίνονται δυνατότεροι, ανθεκτικότεροι. Είναι εκείνοι που μετατρέπουν τον πόνο από δυνάστη τους, σε θεραπευτή τους.
Πολλές φορές η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια μαζί μας. Δεν είναι εύκολο να ξέρεις προκαταβολικά τις προθέσεις της. Είναι στο χέρι μας να έχουμε τα μάτια μας και τις καρδιές μας ανοιχτές για να καταλάβουμε. Η ζωή είναι γεμάτη δώρα, αλλά μόνον γι’ αυτούς που έχουν μάτια και καρδιές ανοιχτές. Μόνον για όσους θέλουν να την ζήσουν και να την γευθούν. Είναι ένα δώρο από την ίδια της την φύση. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο περισσότερο θα το εκτιμήσουμε.
Η ζωή γυρίζει την πλάτη σε όλους εκείνους που αρνούνται να την κοιτάξουν κατάματα. Μοιάζει με ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες, χρώματα, χαμόγελα και δάκρυα. Γεμάτο αγωνία, αγάπη, υπομονή και προσπάθεια. Αυτό είναι το σύντομο ταξίδι που λέγεται ζωή. Ας το απολαύσουμε. Ας το ταξιδεύσουμε με όλο μας το είναι. Ας αφεθούμε σ’ αυτό, αλλά ας μην ξεχνάμε να κρατάμε και το πηδάλιο στα χέρια μας.
Ποτέ δεν γνωρίζουμε αν στην επόμενη στροφή του, το μονοπάτι της ζωής μας κρύβει άλλο ένα δώρο, ένα γέλιο ή ένα δάκρυ.
Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι, το ταξίδι συνεχίζεται και είναι στο χέρι μας να το απολαύσουμε έξω στο κατάστρωμα, ή να τραβήξουμε τις κουρτίνες και να μείνουμε κλεισμένοι στην καμπίνα μας. Είναι ένα ταξίδι με μοναχική αφετηρία, αλλά με έναν προορισμό που για να γίνει ομορφότερος, πρέπει να μάθουμε να δίνουμε και να παίρνουμε εμπιστοσύνη, βοήθεια, κατανόηση και συνεργασία από άλλους ανθρώπους.
Όλα όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε, προσδιορίζουν την τροπή που θα πάρει η ζωή μας. Το κλειδί για μια καλύτερη ζωή είναι η ποιότητα, η ταξινόμηση και η διαχείριση που κάνουμε στις φιλοδοξίες, στους στόχους και στις σκέψεις μας.
Η ευτυχία είναι θέμα διαχείρισης των σκέψεών μας.
Την ευτυχία μας δεν την καθορίζει αυτό που συμβαίνει,
αλλά μάλλον το τί σκεπτόμαστε γι’ αυτό που μας συμβαίνει.
Ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε το παρελθόν μας. Το παρελθόν διδάσκει. Είναι στο χέρι μας να το αφήσουμε να μας κάνει σοφότερους ή χειρότερους. Κανένα «χθες» δεν μπορεί να προκαθορίσει τα «αύριο» που είναι καθ’ οδόν. Κανένα «χθες» δεν έχει την δύναμη να διαβρώσει τα όνειρα και τους στόχους μας. Εκτός κι αν εμείς το επιτρέψουμε. Όλα εξαρτώνται από τα δικά μας μάτια. Θα εξακολουθήσουμε να κοιτάζουμε το καθρεφτάκι του χθες, ή θα έχουμε ορθάνοιχτα τα μάτια και την ψυχή μας στον δρόμο που ξετυλίγεται μπροστά μας;
Ας είμαστε, λοιπόν, ευέλικτοι όπως οι καλαμιές, με τα καλοκαιρινά μελτέμια της ζωής μας, που μας αναστατώνουν μερικές φορές… Ο,τιδήποτε συμβαίνει δεν έχει και τόση σημασία, όσο ο τρόπος που ο καθένας μας το αναλύει, το επεξεργάζεται και τελικά, το αντιμετωπίζει στην πράξη. Η ζωή είναι ένα παζλ συνεχόμενων γεγονότων. Η ανθρώπινη φύση είναι ένα μωσαϊκό σκέψεων και συναισθημάτων, άνισα κατανεμημένων στον καθένα μας.
Πραγματική δύναμη σημαίνει η ικανότητα της απελευθέρωσης
από εκείνο που η έλλειψή του μας καταπιέζει και μας προκαλεί άγχος και δυστυχία.
Πραγματική δύναμη είναι αυτό που κάποιοι ονομάζουν μη προσκόλληση.
Για αυτό και πραγματική ελευθερία σημαίνει απεξάρτηση. Απεξάρτηση από τα «ψυχικά ναρκωτικά» του φόβου, του θυμού, της ενοχής και της μνησικακίας. Αυτά αποτελούν το περίβλημα, ή το κουκούλι, μέσα στο οποίο βρίσκονται οι αληθινοί θησαυροί που κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το περίβλημα, ή κουκούλι, δεν ανοίγει εύκολα.
Αν δυσκολευόμαστε να κάνουμε πολλές και μεγάλες αλλαγές ταυτόχρονα, ας ξεκινήσουμε, τουλάχιστον, με λίγες μικρές αλλαγές. Με τα μικρά που αλλάζουν εύκολα και σταδιακά, ας αρχίσουμε να αυξάνουμε τον βαθμό δυσκολίας. Ακριβώς όπως κάνουμε και στο γυμναστήριο, όσοι γυμναζόμαστε τακτικά. Ας αρχίσουμε να αλλάζουμε εκείνα που αλλάζουν εύκολα και θα νιώσουμε, τότε, την δύναμη που έχουμε επάνω σ’ αυτές τις μικροαλλαγές. Γιατί μόνον τότε θα αντιληφθούμε ότι πολύ σύντομα θα μπορέσουμε να κάνουμε ακόμα μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας, χωρίς πόνο και ταλαιπωρία.
Τίποτα δεν θα έρθει από μόνο του,
αν πρώτα δεν πιστέψουμε ότι μας αξίζει και ότι του αξίζουμε κι εμείς.
Αυτό είναι και το μυστικό της καλοτυχίας.
Να μην αφήνουμε τίποτα στην τύχη!

Ποτέ ας μην ξεχνούμε ότι είμαστε ένα παλλόμενο ενεργειακό πεδίο δύναμης.
Κάθε φορά που εστιάζουμε την προσοχή μας και αυτοσυγκεντρωνόμαστε,
βοηθούμε τις επιδιώξεις μας να γίνουν περισσότερο συμπαγείς.
Το παν είναι η ισορροπία.
Κι απ’ ό,τι φαίνεται η ισορροπία μπορεί να βρεθεί παντού.
Ακόμα κι εκεί, που φαινομενικά υπάρχει αδικία, κακουχία και αναστάτωση.

Έτσι, ζωή μας θα ήταν απλούστερη, ομορφότερη
και πιο ουσιαστική,
αν θυμόμασταν την πραγματική ουσία της ανθρώπινης φύσης,
που είναι τόσο κοινή σε όλους τους ανθρώπους.
Κι αυτή είναι η αγάπη.

ΜΙΑ ΣΤΑΛΑ