ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ

Όπως τα βλέπω με τα μάτια των νέων

Μια λογική συνέπεια της οικονομικής κρίσης είναι η ανεργία. Καταστήματα κλείνουν, επιχειρήσεις κάνουν περικοπές, εταιρίες πτωχεύουν και ο δείκτης της ανεργίας ανεβαίνει όπως ο υδράργυρος στη διάρκεια ενός καλοκαιρινού μεσημεριού.

Στη χώρα μας αυτή τη στιγμή η ανεργία υπολογίζεται ότι προσεγγίζει το 20%. Αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού(πάνω από 1.000.000 πολίτες) της χώρας δεν εργάζεται. Οι κοινωνικές ομάδες οι οποίες φαίνεται ότι πλήττονται περισσότερο είναι οι γυναίκες και οι νέοι κυρίως στις ηλικίες 15-29.

Οι αριθμοί αυτοί αποτελούν ρεκόρ για την ελληνική πραγματικότητα ενώ η μη εμφάνιση  ουσιαστικής λύσης δυσχεραίνει την ήδη προβληματική κατάσταση.

Οι φόροι συνεχίζουν να αυξάνονται προκλητικά καθιστώντας την ανάπτυξη όνειρο θερινής νυκτός. Το ζήτημα όμως είναι ότι η ανεργία δεν χτυπάει μόνο την τσέπη των πολιτών. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες μια απόλυση, μια πτώχευση και ένα οικονομικό αδιέξοδο οδήγησαν κάποιο άτομο στην αυτοκτονία. Είναι λοιπόν μια έμμεση απειλή της ζωής. Η ξέφρενη δίψα για ιδιωτικοποίηση των πάντων, μόνο αρνητικό αντίκτυπο μπορεί να έχει στην ανεργία. Σίγουρα το ελληνικό δημόσιο είναι χαοτικό και πρέπει να <τσεκουρευτεί>, ωστόσο η λύση δεν βρίσκεται στην αντίπερα όχθη, δηλαδή ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση, αλλά στη μέση, σε μια ισορροπημένη  ιδιωτικοποίηση πίσω από την οποία θα βρίσκεται το συμφέρον των πολιτών και όχι το συμφέρον των πολιτικών, των μεγαλοεπιχειρηματιών και του κάθε χρηματολάγνου. Όπως φαίνεται βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη παγκόσμια χρονική στιγμή. Ίσως ήταν μια αναμενόμενη στιγμή από τότε που ο άνθρωπος επέλεξε να εξισώσει την ζωή με το χρήμα. Όταν ζωή= χρήμα καταλαβαίνει κανείς πόσο εύκολο ήταν μετά από κάποια χρόνια να φτάσουμε εδώ.

Επιστρέφοντας στην ανεργία, ένα επίσης θλιβερό κομμάτι είναι η απουσία οράματος. Το να απολυθεί κάποιος κάποια στιγμή της ζωής του μπορεί να θεωρηθεί κάπως λογικό. Το να μην υπάρχει όμως ούτε μια ευκαιρία για να προσληφθεί κάπου αλλού, αυτό είναι παράλογο. Ο νέος που μόλις τώρα μπήκε στο πανεπιστήμιο δεν ξέρει αν πρέπει να χαίρετε ή να κλαίει. Σίγουρα θα χαρεί που θα σπουδάσει αυτό που διάλεξε και σίγουρα θα <κλάψει > που ίσως να μην μπορέσει ποτέ να εξασκήσει αυτήν του την επιλογή. Είναι σαν μετά τις σπουδές να εμφανίζεται το χάος. Αυτή είναι η έλλειψη οράματος. Βέβαια τα δεινά δεν σταματούν εδώ. Ακόμη και αν οι πολίτες καταφέρουν και συμμαζέψουν με τις θυσίες τους το χρέος των πολιτικών τους ηγεσιών, των τραπεζών και των μεγαλοεπιχειρηματιών σε κάποιο βάθος χρόνου, αυτό το οποίο φαίνεται τρομακτικά να χάνεται είναι η κοινωνική κινητικότητα, η δυνατότητα δηλαδή ύστερα από κάποια χρόνια εργασίας να μπορέσει ένα άτομο να μεταπηδήσει από μια κατώτερη κοινωνική τάξη σε μια άλλη, ανώτερη. Είναι πλέον σαν να υπάρχουν δύο και μόνο τάξεις, οι <υπέρ-πλούσιοι> και οι <τα βγάζω πέρα ίσα, ίσα>. Αυτή θα είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Όταν με τις ολοκληρωτικές ιδιωτικοποιήσεις το κάθε αφεντικό θα μπορεί να σε πουλάει και να σε αγοράζει για 500 ευρώ. Αν θελήσεις να διεκδικήσεις το δικαίωμα του να ζεις επαρκώς, τότε θα βλέπεις νόμιμα πλέον την πόρτα της εξόδου και θα μπαίνει ο επόμενος κύριος 500 ευρώ.

Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια για την πραγματικότητα. Η ανεργία θα συνεχίσει να ανεβαίνει και η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή θα παραμένει ελπίδα. Όσο η χώρα δεν έχει αναπτυξιακό όραμα η επιβίωση αρκετών θα γίνεται εφιάλτης. Σε έναν κόσμο για λίγους, δεν χωράει κανείς…     

Το άρθρο είναι του Αναστάσιου Μανουσάκη (φοιτητή Παντείου Πανεπιστημίου)