ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΑΜ

Πάντα στη ζωή μου είχα μια αρχή. Να φτιάχνω τον δικό μου κόσμο, έτσι όπως τον θέλω εγώ, με τους ανθρώπους που θέλω εγώ και να ζω εκεί, όσο ουτοπικό και να μοιάζει αυτό. Για αυτό ποτέ μου δεν θέλησα να με καταπιέζουν, δεν θέλησα κανένα πάνω από το κεφάλι μου να μου λέει τι να κάνω και να με πρήζει με τις βλακείες του. Ούτε άντρα καταπιεστικό, ούτε αφεντικό δερβέναγα, ούτε φίλους σπαστικούς, ούτε καν τους γονείς μου όσο και να τους λατρεύω.

Ως εκ τούτου συναναστρεφόμενη από ανθρώπους που δεν μου αρέσουν δεν νιώθω καμιά υποχρέωση να είμαι αρεστή, έστω και αν αυτό έχει το τίμημα να είμαι μόνη μου. Και έτσι οι διαπροσωπικές μου σχέσεις με πολλούς είναι τυπικές, αν και γνωρίζω πολύ κόσμο λόγω της δουλειάς μου.
 

Τώρα τελευταία αυτό το συναίσθημα το νιώθω πολύ περισσότερο. Νιώθω την βλακεία του κόσμου να με περικλείει και πολλές φορές ασφυκτιώ. Νομίζω ότι έχουν οι περισσότεροι ένα απλοϊκό τρόπο σκέψης και καμιά φορά αναρωτιέμαι που πήγε το μυαλό μας.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που συναντώ και επιθυμούν να επανέλθει μια χούντα, ελπίζουν σε μια καταστροφή, σε έναν πόλεμο, σε μια κυβέρνηση Χρυσής Αυγής. Και στεναχωριέμαι πραγματικά και αναρωτιέμαι γιατί να σκέφτονται έτσι. Και μάλιστα τα ακούω και από σχετικά σοβαρούς και έντιμους ανθρώπους. Δηλαδή πρέπει να διαλυθούν τα πάντα για να ανακάμψουμε; Ε όχι ρε φίλε εγώ δεν γουστάρω καμιά χούντα, δεν θέλω κανέναν τύραννο, κανένα δικτάτορα πάνω από το κεφάλι μου.

Εγώ θέλω δικαιοσύνη.

Επίσης ακούω από πολλούς ότι η Χ.Α. είναι επαναστατικό και καθαρό κόμμα. Ότι θα ξαναψηφίσουν από αντίδραση. Θα μου πεις και την χούντα κάποιοι επανάσταση την έλεγαν. Μέχρι εκεί φτάνει λοιπόν η αντίδρασή μας. Μα τους λέω ότι το εν λόγω κόμμα είναι ότι πιο συστημικό έχει να παρουσιάσει ο καπιταλισμός και με κοιτάνε σαν χάνοι.

Καμία σχέση μου λένε. Τι να πω εγώ μετά;
 

Φυσικά μιλάνε πάντα σε β΄ πληθυντικό και όταν τους διορθώνω και τους λέω να χρησιμοποιούν α΄ πληθυντικό με στραβοκοιτάνε. Τους λέω ότι η κοινωνία είμαστε εμείς και δεν είναι κάτι αφηρημένο και εξωγήινο που ήρθε και μας σβερκώθηκε με το έτσι θέλω. Και γελάνε βρε παιδιά. Τους φαίνεται πολύ περίεργο αυτό που λέω. Μα είναι όμως τόσο απλό. Δεν είναι έτσι μου λένε. Φταίνε οι πολιτικοί. Λες και οι πολιτικοί δεν είναι δική μας επιλογή. Μα δεν είναι αστείο. Δεν θέλουμε τους πολιτικούς που εμείς επιλέξαμε δια τις ψήφου μας και θέλουμε έναν δικτάτορα ο οποίος δεν θα επιλεχθεί με εκλογές.

Αρεσκόμαστε στο γραφικό και στο παράλογο. Μιλάει π.χ. η Κανέλη, που συνήθως λέει σωστά πράγματα και την περνάμε από γενεές δεκατέσσερις, τι είπε, γιατί το είπε έτσι, γιουβέτσι. Και από την άλλη τον μεγαλύτερο γραφικό μπουμπούκο τον ψηφίζουμε βουλευτή και τον κάνουμε υπουργό.

 Έχουμε χάσει τα όρια της λογικής ή μάλλον έχουν αλλάξει. Βλέπω όλο και περισσότερους βλαμμένους να κυβερνάνε και να βρίσκονται σε σημαντικές θέσεις ώστε δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο να δω τον υπεργραφικό τύπο, τον Μιχαλολιάκο, στην θέση του πρωθυπουργού. Να σας πω όμως γιατί συμβαίνει αυτό. Γιατί οι χαζοί είναι συνήθως και αδίστακτοι. Ενώ οι έξυπνοι περισσότερο τίμιοι. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολίτες. Η χαζομάρα πάει σύννεφο. 

Και κάπως έτσι περιμένουμε το μεγάλο μπαμ. Αυτό που θα αλλάξει τις ζωές μας. Η καλή νεράιδα που με μια κίνηση θα τα διορθώσει όλα. Χωρίς φυσικά να κάνουμε εμείς τίποτα. Μην περιμένετε κανένα μπαμ. Το μπαμ έχει γίνει ήδη μέσα στα κεφάλια μας. Δεν υπάρχει σωτηρία.

Πηγή