ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ ΜΕ..ΑΓΑΠΗ

       

Υπάρχουν κάποια δεδομένα κοινά για τις χώρες που βρίσκονται υπό τη μέγγενη της επιτήρησης της Τρόικα. Η αναγκαιότητα υλοποίησης σκληρών και άδικων μέτρων, πολλές φορές ενάντια σε κάθε λογική, απαιτεί και αλλαγή των δεδομένων και κεκτημένων που αφορούν τη λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας.

Ο «εχθρός λαός» πρέπει να αντιληφθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πως αποτελεί πολυτέλεια η διαμαρτυρία, η έκφραση της αντίθετης γνώμης ή πολύ περισσότερο η εναντίωση στις επιδιώξεις των σχεδιαστών των εφαρμοζόμενων πολιτικών.

Και για να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις η ιστορία της Ισπανίας θυμίζει πολλά από τα όσα συμβαίνουν στη δική μας χώρα:
Στην Ισπανία λοιπόν, η κυβέρνηση του «Λαϊκού Κόμματος» εισηγήθηκε και η βουλή ενέκρινε νόμο, σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύεται συνάθροιση πολιτών μπροστά στο κοινοβούλιο αν δεν έχει υπάρξει σχετική έγκριση των αρχών ασφαλείας.

Όσοι αψηφούν την απαγόρευση θ’ αντιμετωπίζουν πρόστιμα της τάξης των 30.000-60.000 ευρώ.
Επίσης θα επιβάλλεται πρόστιμο 30.000 ευρώ σε πολίτη που «προσβάλει αστυνομικό». Ενώ επιτρέπεται στην αστυνομία να χαράξει ζώνες ασφαλείας, αποκλείοντας οικοδομικά τετράγωνα κρίσιμα για την συνάθροιση πολιτών και την διεξαγωγή διαδηλώσεων. Σε παρατήρηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης πως επιβάλλεται φίμωση των πολιτών ο εκπρόσωπος του Λαϊκού Κόμματος είχε μια κυνική δικαιολογία.

Αναφέροντας πως ο νέος νόμος «θ’ αποκαταστήσει την προοδευτική εξαφάνιση των ποινών φυλάκισης στον ποινικό κώδικα».

Την ίδια ώρα ο γενικός αστυνομικός διευθυντής, δίνοντας το στίγμα της νέας τάξης, αποσαφήνισε πως «το κράτος έλαβε υπ’ όψη τα αιτήματα των αστυνομικών». Γίνεται κατανοητό πως η συγκλονιστικά ομογενοποιούμενη εξουσία, με την σύντηξη πολιτικών, επιχειρηματικών, αστυνομικών και δικαστικών πυρήνων, είναι απολύτως αναγκαία για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της υπερεθνικής ολιγαρχίας. Οι τοπικές της όψεις συμβάλουν στο να επιβληθούν οι κοινωνικές και θεσμικές αναγκαιότητες στους καιρούς του οικουμενικού καπιταλισμού.

Ο φόβος των ανθρώπων μπορεί να εσωτερικεύεται και να τους παθητικοποιεί, για τις δύσκολες ώρες ωστόσο απαιτείται το εξωτερικό συμπλήρωμα της κρατικής βίας. Οι φυλακίσεις και τα εξοντωτικά πρόστιμα σε πάμφτωχους «ταραχοποιούς» αποδεικνύουν το βάθος των πολιτειακών μετασχηματισμών –η Ισπανία είναι ένα πρόχειρο παράδειγμα και όχι μια εξαίρεση.

Η οικονομική κρίση δεν δημιουργεί μόνο τις προϋποθέσεις για την συντριβή κοινωνικών δικαιωμάτων και τους υλικούς όρους εξαθλίωσης εκατομμυρίων πολιτών και εντός της ζώνης του ευρώ. Αξιοποιείται ώστε να θωρακισθεί η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία των ισχυρών, με την δημιουργία τοπικών (κρατικών) υποσυστημάτων που εγγυώνται την απρόσκοπτη αναπαραγωγή τους.

Επ’ αυτού (και όχι μόνο) η κρίση του 1930 διαφέρει από την σημερινή. Αν τότε υπήρχαν πολιτικά διακεκριμένες πραγματικότητες χωρών σήμερα οι διαφορές είναι από ασήμαντες μέχρι ανεπαίσθητες.

Πηγή