Ὅλοι μας ἀγωνιοῦμε γιὰ τὰ παιδιὰ μας καὶ θέλουμε νὰ κάνουμε τὸ καλύτερο γι΄ αὐτά. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὰ παιδιά μας δὲν ἀκοῦν αὐτά ποὺ τοὺς λέμε, δὲν μαθαίνουν ἀπὸ αὐτά ποὺ τοὺς λέμε, μαθαίνουν ἀπὸ αὐτά ποὺ κάνουμε. Εἴμαστε πρότυπα γι΄ αὐτά. Ἀλλά τί εἴδους πρότυπα; Πῶς μποροῦμε νά τά διδάξουμε κάτι πού ἐμεῖς δέν τό ἔχουμε μάθει;
Πῶς μποροῦμε νά ζητᾶμε ἀπό τά παιδιά μας νά εἶναι εὐγενικά, ὅταν δέν βλέπουν τήν εὐγένεια πουθενά;
Πῶς μποροῦμε νά ζητᾶμε ἀπό τά παιδιά μας νά εἶναι χαρούμενα, ὅταν ἐμεῖς εἴμαστε μονίμως στήν γκρίνια και στήν μουρμούρα;
Πῶς μποροῦμε νά ζητᾶμε ἀπό τά παιδιὰ μας νά ἔχουν ὄνειρα, ὅταν ζοῦν τό δικό μας ναυάγιο δυνατοτήτων;
Πῶς μποροῦμε νά τούς ζητᾶμε νά πιστεύουν στήν ἀγάπη, ὅταν ἐμεῖς διαρκῶς ἐλεηνολογοῦμε τόν ἑαυτό μας καί τήν μοίρα μας πού μᾶς τήν στέρησε;
Εἶναι ἀναγκαῖο νά γίνουμε καλλίτερα πρότυπα καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι αὐτό συνέβη καὶ μὲ τοὺς δικούς μας γονεῖς, δὲν μπόρεσαν νὰ μᾶς διδάξουν κάτι ποὺ ἐκεῖνοι δὲν τὸ ἤξεραν. Κάτι κληρονομοῦμε καὶ κάτι κληροδοτοῦμε. Ἂν κάτι ποὺ πήραμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας δὲν τὸ λύσουμε ἐμείς, τότε θὰ τὸ παραδώσουμε στὰ παιδιά μας νὰ τὸ λύσουν ἐκεῖνα.
Κάποτε πίστευα ὅτι εἶμαι καλὴ μάνα, μετρῶντας τὰ πράγματα ἀπὸ τὰ ὁποῖα παραιτήθηκα γιὰ χάριν τοῦ γιου μου.
Ἀργότερα κατάλαβα ὅτι δὲν ἤμουν καὶ τόσο καλὴ μάνα, διότι αὐτὰ ποὺ σταμάτησα νὰ κάνω ἤταν ἐκεῖνά ποὺ θὰ μὲ ἔκαναν καλλίτερο πρότυπο.
Οἱ γονεῖς εἶναι παράθυρα. Παράθυρα στὸν κόσμο καὶ μποροῦν νὰ δείξουν τόσο ὁρίζοντα ὄσο μποροῦν καὶ ἐκεῖνοι νὰ δοῦν.
Καὶ γεμίζουμε παράπονα καὶ λέμε θυσιάστηκα γιὰ νὰ σὲ μεγαλώσω. Καὶ τότε τὰ παιδιά μας ἀπαντοῦν: Ἂς μὴ μὲ γένναγες, μὲ ῥώτησες; Δὲν μὲ ῥώτησες…
Καὶ ἔπειτα εἴμαστε στερημένοι ἀπὸ χαρὲς καὶ ἀπὸ ὄνειρα καὶ ἔτσι ἀναγκάζουμε τὰ παιδιὰ μας νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ πράγματά ποὺ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὴν ψυχολογία τους καί ποὺ δὲν τοὺς ταιριάζουν,ἁπλᾶ καὶ μόνο ἐπειδὴ εἶναι τὰ δικά μας ἀπωθημένα.
Καὶ ὕστερα τὰ κρίνουμε καὶ τοὺς λέμε τὶ νὰ κάνουν, ὅταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν εἴμαστε καὶ τόσο περήφανοι γιὰ αὐτά ποὺ ἐμεῖς κάναμε στὴν δική μας ζωή.
Εἶναι ἀναγκαῖο να γίνουμε καλλίτερα πρότυπα. Κι ἂν ἔχουμε χάσει τὰ προσωπικὰ μας κίνητρα, ἂς γίνουν κίνητρό μας τὰ παιδιὰ μας. Ἐχουμε ὑποχρέωση νὰ δώσουμε πίσῳ στὰ παιδιά μας ἕνα κόμματι τῆς χαμένης τους πίστης καὶ ἐλπίδας τους, ἕνα κομμάτι τῆς χαμένης τους ψυχῆς . .
Ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ τὸ κάνουμε εἶναι να γίνουμε ἐμεῖς εὐτυχισμένοι καὶ ἰσορροπημένοι. Νὰ ἀρχίσουμε νὰ ζοῦμε, νὰ ξαναθυμηθοῦμε τὰ ξεχωριστά μας χαρίσματα, νὰ ξαναζωντανέψουμε ἕνα ὄνειρο, νὰ μποῦμε στὴν δράση καὶ νὰ δημιουργήσουμε μιὰ ἀληθινή, μιὰ αὐθεντικὴ ζωή.
Δεν ἔχει σημασία πόσο χρόνων εἶναι, τὰ παιδιὰ θὰ μας παρατηροῦν καὶ θὰ διδάσκονται τὴν ὥρα ποὺ ἐμεῖς θὰ ἀνοίγουμε ἕνα μεγαλύτερο παράθυρο στὸ φῶς, μιὰ μεγαλύτερη θέα στὴν ζωή.
Γιῶτα Σούσουλα
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου