«ΕΘΝΟΣ» ΚΑΤΑ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»;

                       

                            Η ελληνική αποικία του χρήματος

Η επίθεση κατά του βουλευτή Δημήτρη Στρατούλη, η αντιπαράθεση για τις καταλήψεις κτιρίων, οι «εμφυλιοπολεμικού» τύπου επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή τα περιστατικά ένοπλης βίας και βομβιστικών επιθέσεων, η προσπάθεια διάλυσης του ετέρου «αντιμνημονικού» κόμματος, των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», σηματοδοτούν το πέρασμα στην αντεπίθεση των δυνάμεων του μνημονίου και των Πιστωτών.

Στο μεταξύ η χώρα καταστρέφεται σε όλα τα επίπεδα με επιταχυνόμενους ρυθμούς, ενώ ολοκληρώνεται η νομική, θεσμική μετατροπή της σε «αποικία χρέους». Ήδη, η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία μεταβλήθηκαν σε όργανα της Τρόικας, η νομοθετική και διοικητική δράση σε «πρωτοκόλληση» αποφάσεων των πιστωτών, Τώρα επιχειρείται η υποταγή και της δικαστικής εξουσίας.

Πολύ μεγάλοι κίνδυνοι για τον ΣΥΡΙΖΑ

Η αντεπίθεση των πιστωτών διευκολύνεται από την προφανή δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί στο εθνικό εκείνο υποκείμενο που χρειάζεται τώρα ο ελληνικός λαός για να σωθεί. Η δυσκολία αυτή αντανακλάται στη σταθεροποίηση- εν μέσω οικονομικής και εθνικής καταστροφής- των δημοσκοπικών ποσοστών του, την αδυναμία του «κυβερνητικού προφίλ» του, την άνοδο της Χρυσής Αυγής, προς την οποία κυρίως κατευθύνεται τώρα το ρεύμα της κοινωνικής οργής και αγανάκτησης και την ελαφρά ανάκαμψη των μνημονιακών δυνάμεων, αν και υπεύθυνων για την πρωτοφανή καταστροφή της χώρας.

Παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει, στελεχιακά, βασικά ένα «κλειστό κλαμπ». Δεν κατάφερε έως τώρα να οικοδομήσει σταθερότερους δεσμούς με την κοινωνική του βάση, μετασχηματίζοντας π.χ. τις δομές αλληλεγγύης σε δομές αυτοοργάνωσης (όπως καταναλωτικοί και άλλοι συνεταιρισμοί) και υιοθετώντας έναν πολιτικό λόγο που να ανταποκρίνεται καλύτερα στις κοινωνικές ανάγκες. Στρατηγικά, δυσκολεύεται πάντα να διαμορφώσει πειστική πρόταση σωτηρίας της χώρας.

Στο σημείο που βρίσκονται τα πράγματα, μια τέτοια πρόταση δεν μπορεί να είναι μια συνήθης πρόταση αριστερού κεϋνσιανισμού ή  σοσιαλδημοκρατίας γιατί, αν μη τι άλλο, «λεφτά δεν υπάρχουν» και γιατί η Αριστερά στην εξουσία θα αντιμετωπίσει ανελέητο πόλεμο με όλα τα μέσα και από την εγχώρια ολιγαρχία, και το διεθνές σύστημα. Η διακοπή του Μνημονίου δεν θα είναι απλή υπόθεση, θα είναι συγκλονισμός για τη χώρα. Μόνο ένα κόμμα, καλύτερα ένα μέτωπο δυνάμεων, που θα απευθυνθούν στο σύνολο των εθνικών δυνάμεων, με σοβαρότατη πολιτική και τεχνοκρατική επάρκεια, με ατσάλινη αποφασιστικότητα, με ισχυρούς λαϊκούς δεσμούς, μια ηγεσία και ένας λαός επαρκώς αποφασισμένοι και προετοιμασμένοι για όλα μπορούν να την αποτολμήσουν με ελπίδες επιτυχίας. Μια τέτοια ρήξη χρειάζεται επίσης μια πολύ σοβαρή και δραστήρια, υψηλοτάτου επιπέδου, ευρωπαϊκή και διεθνή προετοιμασία που, δυστυχώς, δεν έχει γίνει ούτε κατά το 5%.

Παρατεινόμενη, η σημερινή κατάσταση εγκυμονεί θανάσιμους κινδύνους, όχι μόνο για την ίδια την Αριστερά, αλλά και την τύχη της Ελλάδας. Η αδυναμία της χώρας, του ελληνικού λαού, να συγκροτήσει αξιόπιστο πολιτικό υποκείμενο αντίστασης στους Πιστωτές, διευκολύνει τη συνέχιση της «αυτοκτονίας», αλλά και εμπεριέχει τον κίνδυνο καταστροφικών εσωτερικών ή διεθνών εκτροπών. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το τελευταίο διαθέσιμο υποκείμενο για μια ειρηνική – δημοκρατική διέξοδο.

Αφοπλισμός και Λεηλασία

Οι εξαγγελθείσες και πραγματοποιούμενες ιδιωτικοποιήσεις προσλαμβάνουν πλέον μορφή λεηλασίας της χώρας αλλά και αφαιρούν από μια μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς ή «αντιμνημονιακών» δυνάμεων κάθε περιθώριο αντίστασης, χωρίς να θέσει σε αμφισβήτηση όλο το διεθνές νομικό πλαίσιο. Κάτι που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται επαρκώς οι περισσότεροι οικονομολόγοι της Αριστεράς, που τείνουν να υποβαθμίσουν τρόπον τινά το βάθος της «δίνης θανάτου» στην οποία έχουμε εγκλωβιστεί. Με το να κάνουμε όμως ευκολότερο στο κεφάλι μας το πρόβλημα, δεν το κάνουμε και στην πραγματικότητα- το αντίθετο.

Η ιδιωτικοποίηση της ενεργειακής υποδομής σηματοδοτεί και την έμμεση παράδοση των μηχανισμών πραγμάτωσης της ελληνικής «γεωπολιτικής υπεραξίας»- ένα από τα τελευταία χαρτιά που διαθέτει.

Η Ελλάδα (πρέπει να σημειώσουμε, γιατί έχει στρατηγική σημασία ο ορισμός και η αποσαφήνιση του «εχθρού») δεν γίνεται αποικία της Γερμανίας, παρά τον ιδιαίτερο ρόλο που παίζει και τα οφέλη που αποκομίζει, αλλά του Χρήματος, του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου, πραγματικού «αυτοκρατορικού υποκειμένου», σε συμμαχία με το αμερικανικό στρατιωτικο- βιομηχανικό σύμπλεγμα, που διαμεσολαβείται όμως,  στην ελληνική περίπτωση, από τους θεσμούς της ΕΕ της ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις – όργανα των ανώτερων τάξεων της «Ευρω-Γερμανίας».

Δεν έχουμε την πολιτικο- στρατιωτική εξουσία του κλασικού αποικιοκράτη, αλλά θεσμικό πλαίσιο που αναιρεί την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, προς όφελος της αρχής της εξυπηρέτησης των πιστωτών, της προστασίας της «αξίας» και απόδοσης του χρήματος.

ΗΠΑ και ΔΝΤ δεν είναι σύμμαχοί μας

Τα γεγονός αυτό περιορίζει δραματικά τη δυνατότητα να στηριχθεί στρατηγικά η ελληνική αντίσταση στους Πιστωτές, στις ΗΠΑ ή το ΔΝΤ, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι η Αθήνα δεν θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο να εκμεταλλευτεί και τις αντιθέσεις μεταξύ των Πιστωτών, στο μέτρο που είναι εφικτό. Για να έχει βέβαια νόημα μια τέτοια συζήτηση, πρέπει να προηγηθεί η συγκρότηση επαρκούς στρατηγικού υποκειμένου και η αποσαφήνιση των επιδιώξεων, αλλιώς η υπόθεση κινδυνεύει να εκφυλισθεί τελικά σε αναζήτηση διαθέσιμου νταβατζή ή, ακόμα  χειρότερα, σε χρήση της κρίσης και καταστροφής της χώρας για επιδιώξεις άσχετες με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, της ελληνικής και ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

Όχι μόνο ο «κεϋνσιανισμός» Ομπάμα είναι κίβδηλος και περιορισμένος, δεν συνιστά κάποιας μορφής σοσιαλδημοκρατική εκδοχή, αλλά και αφορά κυρίως τις ΗΠΑ. Τα μνημόνια και οι δανειακές φέρουν τέσσερις υπογραφές. Πίσω από την ΕΕ και την ΕΚΤ υπάρχει η σκιά των Μέρκελ και Σόιμπλε και, κυρίως, των μεγάλων υπερτραπεζών και οίκων του χρήματος. Πίσω από το ΔΝΤ υπάρχει το χρήμα και η δεσπόζουσα επιρροή της κυβέρνησης των ΗΠΑ, πολύ σημαντική επίσης σε όλη την ΕΕ και τις επιμέρους ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Θα συμφωνήσει κανείς με την εκτίμηση του ΔΝΤ ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, αλλά ασφαλώς είναι εξωφρενικά γελοία η άποψη π.χ. ότι δεν είναι βιώσιμο με 128% , αλλά είναι με 124% το 2020, που και αυτό ακόμα μόνο βέβαιο δεν είναι- το αντίθετο. Τα υπόλοιπα μέτρα που προτείνει το ΔΝΤ συνιστούν συνέχιση της καταστροφής.

Είναι εξαιρετικά ύποπτη και υποκρύπτει άλλες πολιτικές και γεωπολιτικές σκοπιμότητες η προσπάθεια να « ξεχαστεί» το πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση, το ότι στελέχη του ΔΝΤ ήταν υπεύθυνα για τις απάτες της ΕΛΣΤΑΤ που φούσκωσε το ελληνικό έλλειμμα, να εξωραϊσθεί η πολιτική των ΗΠΑ και του ΔΝΤ.

Εδώ αποδεικνύεται ότι υπήρξε διεθνής συνωμοσία και όχι μια απλή απάτη, ή λάθη πολιτικής, για να έρθει το ΔΝΤ στην Ευρώπη και να εφαρμόσει το συγκεκριμένο μοντέλο Μνημονίου- Δανειακών, προκειμένου να μετατραπεί όλη η Ευρώπη σε δικτατορία των αγορών.

Η Γερμανική κυβέρνηση είναι ασφαλώς υπεύθυνη για πολλά από όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, αλλά δεν είναι η μόνη – επιπλέον, η χώρα μας ποτέ δεν έφυγε από τη στρατηγική ζώνη συμφερόντων των ΗΠΑ. Στρατηγικά, αμυντικά, γεωπολιτικά τελεί πάντα υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ, διαχρονικού «νταβατζή» μας, με σημαντική επίσης παραδοσιακά τη βρετανική επιρροή και διαρκώς αυξανόμενη την επιρροή του Ισραήλ στις ελληνικές  ένοπλες δυνάμεις, τα ΜΜΕ, την οικονομία και την πολιτική.

«Στρατηγική της έντασης» και δημοκρατία

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τους υπεύθυνους για τη βόμβα στο Mall και τους πυροβολισμούς στο γραφείο του κ. Σαμαρά, την ημέρα ντροπής, μάλιστα, που η Βουλή ψήφιζε την άρση της εθνικής κυριαρχίας μας. Είναι άλλο πράγμα η αντιπαράθεση οργανωμένων κοινωνικών χώρων- «αντιεξουσιαστικών» ή άλλων- με την αστυνομία, άλλο η «τυφλή» τρομοκρατία, που φέρνει κάπως στη μνήμη το αντίστοιχο Ιταλικό φαινόμενο (όπως τη βόμβα στην Μπολόνια με τους εκατό νεκρούς, που αποδόθηκε στους «κόκκινους», αλλά έγινε από τους «μαύρους» και τις υπηρεσίες), αλλά οι πυροβολισμοί στο γραφείο του Πρωθυπουργού που έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση της πίεσης στο πρόσωπο του- πίεση που είναι ψυχολογικά χρήσιμη, για να μένει «πιστός» στη «μνημονιακή πορεία» , παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα.   

Από την ίδια τη φύση των υποθέσεων αυτών, κανείς, δεν μπορεί αντικειμενικά να αποφανθεί με ελάχιστη, έστω, βεβαιότητα. Στο παρελθόν, τρεις ευρωπαϊκές χώρες είχαν εμπειρία «στρατηγικής έντασης». Στην Ελλάδα, οδήγησε στη δικτατορία του 1967, στην Κύπρο στο πραξικόπημα του 1974, στην Ιταλία στη δολοφονία του Μόρο και τη ματαίωση της συμμετοχής του ΚΚ στην κυβέρνηση. Τότε, η αμερικανική CIA και τα δίκτυα τύπου Gladio απεδείχθησαν υπεύθυνα. Σήμερα το Χρήμα έχει δικές του διεθνείς παρακρατικές δομές, που συνεργάζονται όμως με Υπηρεσίες διαφόρων χωρών σε ποικίλα γεωπολιτικά σχέδια, στα Βαλκάνια, τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Η μια όψη αυτών των κύκλων είναι η «δυναμική δράση», η δεύτερη είναι ο προσωπικο- πολιτικός έλεγχος κυβερνήσεων, όπως αυτές που εφαρμόζουν τα Μνημόνια στην Ελλάδα.

Αλλά δεν ήμαστε ντέτεκτιβ και δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να είμαστε σίγουροι για οποιαδήποτε υπόθεση. Αντίθετα, αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι είναι ότι το μνημονιακό πρόγραμμα, από τη φύση του, εξασθενεί, αν δεν αναιρεί ολοκληρωτικά, τις οικονομικές προϋποθέσεις της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αν δεν βρεθεί συγκροτημένος τρόπος διακοπής του, ηγετικό εθνικό υποκείμενο δηλαδή να το διακόψει ανασυγκροτώντας κράτος και έθνος, όλες οι πιθανότητες είναι ανοιχτές: τυφλή εξέγερση, προβοκάτσιες Υπηρεσιών, ακόμα και η πολύ ακραία, αλλά όχι τελείως ανύπαρκτη απειλή ελληνοτουρκικού πολέμου, σε μια προσπάθεια αντιπαράθεσης «Έθνους» και «Δημοκρατίας», σε μια απόπειρα ενός «1974 από την ανάποδη». Η φασαρία για την ΑΟΖ και τα πετρέλαια δεν μοιάζει καθόλου αθώα.

Μεσοπρόθεσμα είναι δύσκολο να συνδυασθούν οι μνημονιακές πολιτικές έστω και με αυτή την πολύ προβληματική κοινοβουλευτική μας δημοκρατία. Η κοινωνία, υφιστάμενη μαζική οικονομική και ψυχολογική βία, συγκεντρώνει ενέργεια και αγανάκτηση που μπορεί κάποια στιγμή να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες αντιδράσεις οποιασδήποτε μορφής και προς οποιασδήποτε κατεύθυνσης. Από την άλλη, ο καταστροφικός χαρακτήρας του ίδιου του μνημονιακού προγράμματος οδηγεί στην πολιτική απομόνωση των δυνάμεων που το εφαρμόζουν. Αυξάνει την πιθανότητα τμημάτων στους κόλπους τους να προσφύγουν σε μεθόδους πρόκλησης ανωμαλίας. Προσθέστε σε αυτά διεθνείς κρατικές και ιδιωτικές δυνάμεις, και έχετε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Το μόνο πραγματικό αντίδοτο σε αυτούς όλους τους εφιαλτικούς κινδύνους, μπορεί να είναι η έγκαιρη συγκρότηση ενός ανεξάρτητου, δημοκρατικού, εθνικού υποκειμένου, ή μιας συμμαχίας (ακόμα καλύτερα), όλων των δημοκρατικών και ζωντανών δυνάμεων της κοινωνίας, που θα αναλάβει το τιτάνιο έργο σωτηρίας και αναγέννησης της χώρας.

                                               «Έθνος» κατά Δημοκρατίας»;

 

                Το άρθρο είναι του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, δημοσιεύτηκε στο ΗΝ