ΠΟΥ 'ΣΑΙ ΡΕ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΕ!

Από μικρό παιδάκι, ζώντας και μεγαλώνοντας στη μεταχουντική Ελλάδα, ακούω αυτή τη φράση γύρω μου: "Α ρε Παπαδόπουλε"! ή "Μια χούντα μας χρειάζεται"! ή "Μια χούντα θα μας σώσει"!

Στο σχολείο, θυμάμαι, τους γονείς μιας συμμαθήτριας να λένε: "Ήρθαμε σε αυτή την περιοχή με  την Επανάσταση". Και τότε απόρησα, γιατί μόνο τρεις επαναστάσεις γνώριζα: του '21, του '17 και τη Γαλλική. Αλλά σε καμιά δεν ταίριαζαν οι χρονολογίες με τις ηλικίες! 

Από τότε που το όνομα "Χρυσή Αυγή" ήταν για τους περισσότερους μας κάτι άγνωστο, σε αυτή τη χώρα υπήρχαν ήδη πολλοί φασίστες! Κρυμμένοι κάπου; Όχι, ίσα ίσα, κυβερνούσαν, υπήρχαν στη δεξαμενή της Νέας Δημοκρατίας και των διάφορων άλλων μορφωμάτων, παραλλαγών της δεξιάς ιδεολογίας και κουλτούρας, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ που μάζεψε πολλούς αριβίστες και αντικομμουνιστές. Βλέπετε η εξουσία έχει μέλι για τους περισσότερους...

Αργότερα, στα ταξί. Πόσοι μα πόσοι ταξιτζήδες το έχουν πει; "Πού 'σαι ρε Παπαδόπουλε! Ένας Παπαδόπουλος μόνο θα μπορούσε να βάλει τάξη σε αυτή τη χώρα"! Και τι να απαντήσεις στον ταξιτζή; Δεν ξέρεις τι θα σου βγει... και αν θα φτάσεις σώος και αβλαβής στον προορισμό σου! Κάποτε έτσι ήτανε τα πράγματα.

Αλλά αυτό το "κάποτε" δεν είναι και τόσο παλιό. Αυτό το "κάποτε" είναι η μήτρα που γέννησε το σήμερα. Και πάει ακόμα πιο πίσω το μακρύ κορδόνι της ιστορίας του σήμερα: Εμφύλιος, ήττα των αγωνιστών, νίκη των δοσιλόγων, ένα από τα μεγαλύτερα δοσιλογικά φαινόμενα στον κόσμο και παρόλα αυτά ελάχιστες δίκες και τιμωρίες. Φυλακές και εξορίες για τους προοδευτικούς, για τους ελεύθερους ανθρώπους που δεν προσκυνάνε, για τους ανυπάκοους. Κράτος και εξουσία για τους γλείφτες, τους συνεργάτες των  κατακτητών, των αφεντικών, των ισχυρών.

Βία και νοθεία, καραμανλισμός, οπλισμένοι τραμπούκοι της Δεξιάς στα Πανεπιστήμια, και να πώς φθάνουμε στη Χούντα. 

Έτσι και σήμερα, δεν μου κάνει εντύπωση αν, νοσταλγοί μιας κάποιας χούντας καταγράφονται πολλοί γύρω μας. Έτσι ήταν και θα είναι πάντα σε αυτό τον τόπο. Επειδή αυτός ο τόπος είναι η πολύφερνη νύφη που διεκδικούν πολλοί μνηστήρες, από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα. Κι έτσι πάντα φρόντισαν όσοι τον εξουσιάζουν να μείνει ο λαός του λειψός, ακαλλιέργητος, υποκουλτουριασμένος, με τις χάντρες και τα καθρεφτάκια σαν αντίτιμο για να πουλά τον τόπο και τον συνάνθρωπό του και να εξαγοράζει τη μίζερη και κακομοιριασμένη χλιδάτη ζωή του, μέσα στα αιματοβαμμένα πλούτη, τα τριάκοντα αργύρια, όλοι "καλοί χριστιανοί", γραμματείς και φαρισαίοι που ο Χριστός θα τους έδιωχνε με κλωτσιές απ' το ναό του!

Εμείς, όσοι θέλουμε να ονομαζόμαστε Άνθρωποι, με άλφα κεφαλαίο, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στη βαρβαρότητα, την απανθρωπιά, την κτηνωδία, θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε το δίκιο και την αξιοπρέπεια. Αυτός ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ.

Πηγή