ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ... ΣΤΗ ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ...

 

 

 

Δεν μπορώ να γνωρίζω για την αίσθηση που έχετε εσείς... μα γύρω μου διαπιστώνω τελευταία πως όλα δείχνουν σαν να κορυφώνεται μια μάχη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι... Ανάμεσα στον εγωισμό και την έγνοια για το κοινό καλό...

Θα μου πείτε πάντα έτσι ήταν...

Ναι δε διαφωνώ. Από αυτή την τριβή εξάλλου ζυμώθηκε η ανθρωπότητα επί αιώνες. Από αυτή την μάχη επιλογής ανάμεσα στο "καλό" και το "κακό" πέρασε κάθε άτομο που μαθήτευσε στο σχολείο της ζωής πάνω σε τούτο τον πλανήτη.

Μα οι τελευταίοι μήνες, ανάμεσα στη γιγάντωση των πολυεπίπεδων κρίσεων και την απόγνωση που βιώνουν πολλοί, ερχόμενοι αντιμέτωποι με το γκρέμισμα του συστήματος που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, φανερώνουν μια κλιμάκωση.

Όσοι αποφασιστικά έχουν επιλέξει το φως, την αλήθεια, την υπηρεσία προς το συνάνθρωπο και προ πάντων την μη εξαγορά της συνείδησης τους φαίνεται να δέχονται απανωτά "χτυπήματα". Μοιάζουν με ταχύρρυθμα μαθήματα όλες ετούτες οι εμπειρίες...

Ακούγαμε και διαβάζαμε επί έτη ολόκληρα πως οδεύουμε προς μια τέτοια κορύφωση της μάχης ανάμεσα στο καλό και το κακό. Γνωρίζαμε πως όλοι θα πρέπει να επιλέξουν πολύ συνειδητά στρατόπεδο... και πως κανείς δεν θα μπορεί να μείνει στη μέση. "Ουδετερότητα" σε τούτη τη φάση σημαίνει πως, όχι απλά λείπει η συνείδηση, μα και πως το άτομο αυτό θα καταλήξει αναλώσιμο... και θα είναι και από τα πρώτα που θα "πέσουν" στη μάχη ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα...

Οι περισσότεροι μπορεί να βιώνουν μονάχα τα επακόλουθα της ζημιάς που προκάλεσε το καπιταλιστικό σύστημα στις ζωές μας: από την "φιλοσοφία ζωής", την κρίση των κοινωνικών αξιών, αλλά και τους "στόχους" για τους οποίους από κοινού αγωνιζόμαστε στο λίγο χρόνο της επίγειας ζωής μας... Να βλέπουν μόνον το υλικό κομμάτι, που όπως είναι επόμενο, αφού αγγίζει τη βασική επιβίωση πλέον πολλών κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων να μπαίνει και στο προσκήνιο...

Μα μήπως και τούτο δεν είναι αποτέλεσμα μιας μακριάς πορείας εγωκεντρικής νοοτροπίας;...

Το Εγώ θριάμβευσε... και μετά λύπης μου βλέπω ακόμη να διαφεντεύει ο φόβος και το "καλό μέσο"... Δε φαίνεται να ταρακουνηθήκαμε αρκετά ακόμη... Δε φαίνεται οι πολλοί να έχουν εννοήσει πως η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι ΚΑΙ δικό μας έργο. Δε φαίνεται να θέλουμε ακόμη να κάνουμε τις απαραίτητες εκείνες αλλαγές για να πορευτούμε προς μια κοινωνία αρμονίας. Όχι- την ευθύνη δεν τη θέλει κανείς. Περιοριζόμαστε ακόμη να γκρινιάζουμε για όσα μας συμβαίνουν και να συνεχίζουμε με τα μέσα της "παλιάς-σάπιας λογικής"... κι ας μην είναι δυνατόν ετούτη η συμπεριφορά να φέρει καμία αλλαγή προς το καλύτερο...

Η χώρα αδειάζει. Εκατοντάδες αναζητούν να επιβιώσουν στο εξωτερικό...

Αναρωτιέμαι... αν δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για το άτομο μας και τις επιλογές μας... σε περίπτωση που χειροτερέψουν τα πράγματα σε ποιά ζωώδη κατάσταση μπορεί να περιέλθει μια κοινωνία;... Τι θα είναι ικανό να φρενάρει τον άνθρωπο;

Κι όμως... η κρίση είναι το μέσο για να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο. Είναι η ευκαιρία να αλλάξουμε σαν άτομα, αλλά και σαν κοινωνίες. Είναι η ευκαιρία για να βρούμε και να εφαρμόσουμε νέες κοινωνικές δομές και συστήματα: πολιτικά, οικονομικά κτλ.

Αν δεν είχαν συμβεί όσα συμβαίνουν ακόμη θα κοιτάζαμε την ετικέτα στα ρούχα του άλλου κι όχι τα μάτια του... Θα συνεχίζαμε τον ύπνο του δικαίου στην κούρσα για συσσώρευση περισσότερων υλικών αγαθών... θα συνεχίζαμε τη σύγκριση για το ποιος έχει το μεγαλύτερο αυτοκίνητο ή το πιο τρέντυ κινητό...

Γιατί δε θέλουμε να δούμε την ευκαιρία μας;

Προφανώς γιατί δεν έχουμε όραμα. Προφανώς γιατί ξεμάθαμε να ονειρευόμαστε.

Συνηθίσαμε να ακολουθούμε οράματα και πραγματικότητες που έστηναν οι άλλοι. Συνηθίσαμε να είμαστε "κομπάρσοι" στη ζωή μας... δίχως συνείδηση, δίχως αρχές, δίχως νόημα...

Το νόημα μας το σερβίριζαν με life style και διαφημίσεις... κι εμείς το καταπίναμε αμάσητο.... Συνηθίσαμε στο βόλεμα... το όποιο βόλεμα... Αν η tv και το κινητό ήταν εντάξει... η ζωή μας πήγαινε ρολόι...

Και τώρα που είδαμε που οδηγεί το απατηλό και πρόσκαιρο σενάριο που δεχτήκαμε ταραζόμαστε.

Αναγκαζόμαστε να ξυπνήσουμε κι αυτό μας τρομάζει. Το "καρότο" εξαφανίστηκε και τη θέση του πήρε ένα είδος εφιάλτη... Ωστόσο κι αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Τίποτε δεν μας απειλεί πραγματικά. Όταν βρούμε τη δύναμη εντός μας, όλα αυτά γύρω μας μοιάζουν αστεία...

Αστεία ναι. Μα είναι τραγικά ετούτη την ώρα απλά επειδή δεν βρισκόμαστε στο Είναι μας. Δεν επικοινωνούμε με την ψυχή μας.

Η μόνη λύση για να πορευτούμε είναι να αλλάξουμε. Να αναλάβουμε να πειθαρχήσουμε τον εαυτό μας. Να βρούμε το κέντρο ύπαρξης μας και από εκεί πια, συλλογικά να κάνουμε πράξεις που θα μας φέρνουν καθημερινά πιο κοντά σε μια άλλη πραγματικότητα, σε ένα πιο ανθρώπινο και αρμονικό τρόπο ζωής.

Δεν είναι το επίδομα θέρμανσης ή η μεγέθυνση των άδικων φόρων που θα αλλάξουν την κατάσταση. Αυτά είναι μια... κατάντια για τον άνθρωπο. Είναι μια κατάρα η φτώχεια και η ανέχεια που ρουφά όλου και περισσότερους στη δίνη της...

Η ευμάρεια και η αφθονία είναι γεννετήσιο δικαίωμα όλων μας.

Μα για να γίνεται ορθή διανομή τους- διότι επάρκεια αγαθών υπάρχει- θα πρέπει να αφήσουν αρκετοί το εγώ και την απληστία...

Όπως και να έχει η ίδια η ζωή θα οδηγήσει σε μια νέα εποχή, ίσως τη χρυσή εποχή που τόσοι οραματιζόμαστε. Το θέμα είναι πόσοι θα επιλέξουν άμεσα και συνειδητά εκείνη την κατεύθυνση... πόσοι θα αφήσουν το φόβο στην άκρη... πόσοι θα επιλέξουν να μείνουν, να εργαστούν με σύμπνοια προς την πραγμάτωση της... και δε θα χαθούν στη δίνη των γεγονότων που φαντάζουν ανυπέρβλητα...

Η ανθρωπότητα καλείτε να ενηλικιωθεί μέσα στην αγάπη. Φυσικές επιδράσεις, ενεργειακές, μα και πρακτικές πιέζουν προς την αλλαγή... Μα η αλλαγή ξεκινά μέσα μας.

Καλά θα ήταν να βλέπαμε έγκαιρα εδώ και αιώνες που βαδίζουμε και να αλλάζαμε πορεία οικειοθελώς... Δεν το πράξαμε. Τώρα είμαστε αναγκασμένοι... αλλά παραμένει δικαίωμα μας να επιλέξουμε ανάμεσα στην καταστροφή μας... ή στην αναγέννηση και εξέλιξη μας.

Ένα είναι βέβαιο: οι επιφανειακές λύσεις τύπου βιτρίνας δεν βοηθούν πια ούτε για μια μέρα. Η αλήθεια ξεπλένει τα πάντα στο διάβα της... Τίποτε το σαθρό, άδικο ή εγωκεντρικό δεν μπορεί πια να σταθεί...

Ας προσέχουμε που πατάμε... κι ας ελέγχουμε ανά πάσα στιγμή τι επιλέγουμε...

Αν θέλουμε πραγματικά να είμαστε μέρος των πρωτοπόρων της πορείας προς τη Χρυσή Εποχή της αρμονίας θα πρέπει να δώσουμε τη μάχη με τον εαυτό και τους γύρω μας δίχως συμβιβασμό σε ότι δεν συνάδει με το Φως και την αλήθεια. Πρέπει να έχουμε τον έλεγχο του νου και της συνείδησης μας. Πρέπει να έχουμε σταθερότητα και υπευθυνότητα ανά πάσα στιγμή...

Εμείς είμαστε αυτοί που χτίζουν και συντηρούν την όποια πραγματικότητα επικρατεί.

Εμείς είμαστε αυτοί που -σιωπηλά κι αθόρυβα, συνειδητά ή ασυνείδητα- επιτρέψαμε την επικράτηση της παρούσας πραγματικότητας...

Ε, επιτέλους ας αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί κι ας δημιουργήσουμε κάτι ομορφότερο!

Ενωμένοι και μονοιασμένοι μπορούμε! Μπορούμε τα πάντα!

Αρκεί... την επόμενη φορά... να μην κοιτάξεις απλά να βολέψεις τον εαυτούλη σου...

Αρκεί... να μη θελήσεις ξανά να κερδίζεις εις βάρος των γύρω σου....

Αρκεί... να μην ξεχνάς ποιος είσαι μόλις καθίσεις σε μια θεσούλα... που σου παραχώρησε το "μέσο του βολευτή"...

Όλα μα όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι κοινά κι ως εκ τούτου με ενωμένες τις δυνάμεις μας μπορούμε να βρούμε και τις λύσεις! Η διάσπαση και ο ατομικισμός μόνον περισσότερο πόνο και δυστυχία προκαλούν...

Σκεφτείτε το...

Κανείς δεν ξέρει τι περιθώρια μας έχουν μείνει.

Σκεφτείτε το και αλλάξτε από σήμερα τον κόσμο σας!

Η ΣΥΝ-Δημιουργία είναι η μόνη διέξοδος για το καλό όλων...

είναι η μόνη διαδικασία που τιμά το κάθε άτομο ξεχωριστά και παρέχει στο σύνολο ότι πιο ωφέλιμο για όλους...

Η διαδικασία εννοείται ξεκινά μέσα μας: αλλάζοντας τον εαυτό μας

...και για το σκοπό αυτό ευλογημένες είναι και οι κρίσεις...

Της Βίκης Χρυσού/τοξότης