ΣΑΜΑΡΑΣ- ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ- ΚΟΥΒΕΛΗΣ

Ωραία παράσταση, αλλά η Ιφιγένεια ποια είναι;

 

Εβδομάδες τώρα παρακολουθούμε τη διαδρομή από τις δικές τους προεκλογικές δεσμεύσεις στα δικά μας μετεκλογικά δεσμά. Τους ελιγμούς μετατόπισης των κυβερνητικών εταίρων από τα θα στα πρέπει. Και τις διασκέψεις κορυφής Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη στο Μαξίμου, όπου συζητούν τη μοίρα μας και τη μοίρα της άμοιρης χώρας, η οποία κάθε φορά – σύμπτωση κι αυτή!- πριν από την ανακοίνωση ενός πακέτου σκληρών μέτρων βρίσκεται στο χείλος του ευρώ.

Και παζαρεύουν ποιά και πόσα σπίτια θα κλείσουν, ποιοι και πόσο θα ακρωτηριαστούν, για να ικανοποιηθεί η κακούργα τρόικα και να συναινέσει να πάρουμε τη δόση μας. Και να σωθούμε. Μέχρι την επόμενη δόση.

Παρά τις κρίσιμες συνθήκες, εντούτοις, όλα δείχνουν ότι οι τρείς τους βρίσκονται σε καλή φόρμα- ούτε το θάρρος τους χάνουν, ούτε τα κομματικά τους τάλαντα, ούτε γενικώς όλα τα καλά, τα οποία κόποις κτώνται ως γνωστό στην πολιτική.

Παράδειγμα; Οι κοπιώδεις προσπάθειες για τη σωτηρία μας δεν εμποδίζουν να συγγράφει ο καθένας το σενάριο του εαυτού του, να σκηνοθετεί τον εαυτό του και να παίζει τον εαυτό του στο θεατρικό «Εγώ και η Σωτηρία σας». Και μην το παρεξηγήσετε αυτό, η πολιτική από την εποχή του Περικλή είχε πάντα σχέση με το θέατρο, συχνά μάλιστα είναι θέατρο. Συνήθως κακό.

Μετρημένες δημόσιες εμφανίσεις, αμέτρητες διαρροές, μονόλογοι υπό τα οϊμέ του χορού των βουλευτών, αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα που φιλοδοξεί να ενσαρκώσει ο καθένας από τους τρείς στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Εκφράσεις όπως κόκκινες γραμμές, οριζόντιες περικοπές, κάθετες αντιθέσεις, θυσίες με αντίκρισμα, θυσίες χωρίς αντίκρισμα, προστασία των αδυνάτων, τελευταία ευκαιρία, αξιοπιστία- αξιοπιστία- αξιοπιστία και φυσικά η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, διατρέχουν τη σκηνή, άλλοτε με τον οίστρο της κραυγής κι άλλοτε με τη μύγα του ψιθύρου. Η τέχνη της πολιτικής και η τέχνη του θεάτρου στην πιο ευτυχή τους συνεύρεση.

Ο πρώτος τη τάξει Σαμαράς ζωντανεύει  τον Αγαμέμνονα. Συννεφιασμένος, σκεπτικός – προσέξατε ασφαλώς ότι το προεκλογικό χαμόγελο αφαιρέθηκε από το πρόσωπό του- αποφασισμένος όμως να θυσιάσει την Ιφιγένεια. Να υποταχτεί στη βούληση του θεού των αγορών – ουδείς αναμάρτητος…- για να μην υποταχτούμε εμείς στη δραχμή. Και προς επίρρωση της αποφασιστικότητας του για θυσίες (άλλων φυσικά), θυσιάζει πρόβατα μελαμψά εισαγωγείς, πρόβατα μαύρα εγχώρια- ακόμα και τον γραμματέα της ΔΑΚΕ έβαλε στο μαχαίρι.

Ο δεύτερος τη τάξει Βενιζέλος πρωταγωνιστεί ως μάντης Κάλχας, αν και κάπως προς το πιο κωμικό. Μάντης κακών αυτός, αν δεν… όχι αν δεν γίνει η θυσία- αυτή την προετοίμασε μαζί με τους δανειστές θεούς εδώ και καιρό- αλλά αν δεν γίνει σωστά. Αν δεν κόψει το μαχαίρι στο κατάλληλο σημείο, αν δεν είναι όσο πρέπει κοφτερό, αν δεν  συνδυαστεί ο αποκεφαλισμός με πρόγραμμα ανακεφαλαιοποίησης, αν δεν κινήσουμε μαζί με την Αθηνά και τη χείρα μας. Αν δεν εισακουστούν οι προειδοποιήσεις, οι προφητείες του και ο ίδιος. Άσχετα αν δεν εισακούγεται πλέον  ούτε από τον Λοβέρδο.

Ο τρίτος, τέλος, ο Κουβέλης, έχει ενδυθεί τον καημό της Κλυταιμήστρας, όπως δείχνουν το παγωμένο σε μια μάσκα συγκρατημένου πένθους πρόσωπο και οι θρήνου του. Δηλώνει ότι θα βοηθήσει να δέσουν την Ιφιγένεια, αλλά θρηνώντας. Θα τη συνοδέψει στον βωμό, αλλά θρηνώντας. Και απαιτεί, θρηνώντας πάντα, να είναι όσο γίνεται πιο ανώδυνη η θυσία – να αποφευχθούν, ας πούμε, οι οριζόντιες περικοπές του θύματος.

Κι εμείς;

Εμείς είμαστε βέβαια οι θεατές, που προορίζονται να χάσκουν μπροστά στη θεατρική μέθοδο των τριών. Και αναρωτιόμαστε, ενώ το μαχαίρι αγγίζει κιόλας τον αυχένα μας:

Ωραία παράσταση, αλλά η Ιφιγένεια ποιά είναι;

Του Θανάση Καρτερού/στο ΗD