(και ανατολή και νότος και βοράς)...
Στις περιόδους που, περιοχές του κόσμου, δεν είχαν κυβερνήσεις, όταν δεν υπήρχαν οργανωμένα συστήματα ασφάλειας, δηλαδή δεν υπήρχε αστυνομία, οι άνθρωποι φρόντιζαν για την άμυνά τους με τα μέσα που διέθεταν οι ίδιοι. Αυτό που σήμερα λέμε “έπαιρναν τον νόμο στα χέρια τους”. Στην άγρια Αμερικάνικη δύση, π.χ. ο έποικος δεν είχε άλλο τρόπο άμυνας από το πιστόλι ή την καραμπίνα του.
Αυτό σε πολιτισμένες κοινωνίες θεωρήθηκε (και είναι) αρνητικό, μιά και η διαδικασία της απονομής δικαιοσύνης, που ξεκινά από τη σύλληψη και φτάνει μέχρι την τιμωρία του ενόχου, είναι πιο σωστή και πιο δίκαια. Αυτό σε οργανωμένες κοινωνίες, είπαμε! Όταν, όμως, μιά κοινωνία έχει φτάσει σε ένα φριχτό χάλι, όταν δεν υπάρχει κυβέρνηση, αστυνομία, δικαιοσύνη, ή όταν όλα αυτά υπολειτουργούν μέχρι σημείου ανυπαρξίας, τότε ο πολίτης δεν έχει άλλη επιλογή από το να πάρει τον νόμο στα χέρια του για να προστατέψει τη ζωή τη δική του και των αγαπημένων του και την περιουσία του.
Στην άγρια Ελληνική δύση (και ανατολή και βορά και νότο), όπου τα πάντα έχουν καταρεύσει, εκεί που κανείς δεν συγκρατεί τους εισβολείς-μετανάστες, εκεί που τα ναρκωτικά κυκλοφορούν επισήμως μπροστά στα μάτια μας και κάτω από τη μύτη των “αρχών”, εκεί που ανθρώπινη ζωή έφτασε να έχει την ίδια αξία που (δυστυχώς) έχει στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στη Σομαλία και σε “Τζουμχουρίες” της βόρειας Αφρικής, εκεί δεν μπορεί κανείς πολίτης να περιμένει προστασία από τις αρχές που (δυστυχώς) πληρώνονται γι’ αυτήν ακριβώς τη δουλειά. Σ’ αυτήν, λοιπόν, την κόλαση της Ευρώπης, ο πολίτης έχει υποχρέωση να αυτοαμυνθεί.
Ο νεαρός φοιτητής, θύμα της καταρέουσας, τι λέω, της ανύπαρκτης πολιτείας, αναγκάστηκε να πιάσει το δίκανο. Το πόσο καλά έκανε είναι δύσκολο να το κρίνουμε από μακρυά, αλλά έχουμε και τους χιλιάδες κατοίκους της Παιανίας που του συμπαραστάθηκαν έξω από το γραφείο του εισαγγελέα. Κακό πράγμα η απώλεια ανθρώπινης (και όχι μόνο) ζωής, αλλά ακόμα πιο κακό η απώλεια της, επίσης ανθρώπινης, ζωής του θύματος του κακοποιού. Το ότι ο (νεκρός πλέον) κακοποιός είχε οικογένεια με 4 παιδιά που δεν μπορούσε ίσως να θρέψει δείχνει ακόμη μία φορά το πρόσωπο της απάνθρωπης και διαλυμένης κοινωνίας και κράτους αυτής της χώρας .
Μουνί
Στις περιόδους που, περιοχές του κόσμου, δεν είχαν κυβερνήσεις, όταν δεν υπήρχαν οργανωμένα συστήματα ασφάλειας, δηλαδή δεν υπήρχε αστυνομία, οι άνθρωποι φρόντιζαν για την άμυνά τους με τα μέσα που διέθεταν οι ίδιοι. Αυτό που σήμερα λέμε “έπαιρναν τον νόμο στα χέρια τους”. Στην άγρια Αμερικάνικη δύση, π.χ. ο έποικος δεν είχε άλλο τρόπο άμυνας από το πιστόλι ή την καραμπίνα του.
Αυτό σε πολιτισμένες κοινωνίες θεωρήθηκε (και είναι) αρνητικό, μιά και η διαδικασία της απονομής δικαιοσύνης, που ξεκινά από τη σύλληψη και φτάνει μέχρι την τιμωρία του ενόχου, είναι πιο σωστή και πιο δίκαια. Αυτό σε οργανωμένες κοινωνίες, είπαμε! Όταν, όμως, μιά κοινωνία έχει φτάσει σε ένα φριχτό χάλι, όταν δεν υπάρχει κυβέρνηση, αστυνομία, δικαιοσύνη, ή όταν όλα αυτά υπολειτουργούν μέχρι σημείου ανυπαρξίας, τότε ο πολίτης δεν έχει άλλη επιλογή από το να πάρει τον νόμο στα χέρια του για να προστατέψει τη ζωή τη δική του και των αγαπημένων του και την περιουσία του.
Στην άγρια Ελληνική δύση (και ανατολή και βορά και νότο), όπου τα πάντα έχουν καταρεύσει, εκεί που κανείς δεν συγκρατεί τους εισβολείς-μετανάστες, εκεί που τα ναρκωτικά κυκλοφορούν επισήμως μπροστά στα μάτια μας και κάτω από τη μύτη των “αρχών”, εκεί που ανθρώπινη ζωή έφτασε να έχει την ίδια αξία που (δυστυχώς) έχει στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στη Σομαλία και σε “Τζουμχουρίες” της βόρειας Αφρικής, εκεί δεν μπορεί κανείς πολίτης να περιμένει προστασία από τις αρχές που (δυστυχώς) πληρώνονται γι’ αυτήν ακριβώς τη δουλειά. Σ’ αυτήν, λοιπόν, την κόλαση της Ευρώπης, ο πολίτης έχει υποχρέωση να αυτοαμυνθεί.
Ο νεαρός φοιτητής, θύμα της καταρέουσας, τι λέω, της ανύπαρκτης πολιτείας, αναγκάστηκε να πιάσει το δίκανο. Το πόσο καλά έκανε είναι δύσκολο να το κρίνουμε από μακρυά, αλλά έχουμε και τους χιλιάδες κατοίκους της Παιανίας που του συμπαραστάθηκαν έξω από το γραφείο του εισαγγελέα. Κακό πράγμα η απώλεια ανθρώπινης (και όχι μόνο) ζωής, αλλά ακόμα πιο κακό η απώλεια της, επίσης ανθρώπινης, ζωής του θύματος του κακοποιού. Το ότι ο (νεκρός πλέον) κακοποιός είχε οικογένεια με 4 παιδιά που δεν μπορούσε ίσως να θρέψει δείχνει ακόμη μία φορά το πρόσωπο της απάνθρωπης και διαλυμένης κοινωνίας και κράτους αυτής της χώρας .
Μουνί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου