ΑΝ

 

 

 

Τι θα γινόταν ΑΝ, ήσουν καλύτερος άνθρωπος, κι όχι ένα ασήμαντο ‘εγώ’ που έρπει.

Αν είχες την αγάπη στην καρδιά κι όχι στα γεννητικά σου όργανα.

Αν αναλάμβανες την ευθύνη της ζωής σου, αντί να την αποδίδεις οπουδήποτε αλλού έξω από το ‘εγώ’ σου.

Αν άκουγες περισσότερο και μιλούσες λιγότερο.

Αν πριν δώσεις την συμφωνία σου, σκεφτόσουν με το μυαλό σου και όχι με το συμφέρον σου.

Αν αντί να το παίζεις αγανακτισμένος, διέθετες στοιχειώδη αξιοπρέπεια να παίξεις παιχνίδια επιβίωσης.

Αν αντί να προσκυνάς θεούς, πολιτικούς, είδωλα καλλιτεχνικά, ποδοσφαιρικά, κοινωνικά, είχες ελάχιστη νοημοσύνη να αντιληφθείς πόσο γελοίος είσαι έτσι σκυμμένος.

Αν … ΑΝ . Αν … ΑΝ… !

Τότε δεν θα ζούσες εδώ και ο κόσμος θα ήταν αληθινό κόσμημα.

Αλλά…

«Αν…» (1895)

Αν μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος, σαν όλοι τριγύρω
τα ‘χουν χαμένα και φταίχτη σε κράζουν για τούτο.

Αν μπορείς να πιστεύεις σε σένα, σαν όλοι για σένα αμφιβάλλουν,
μα και ν’ ανέχεσαι εσύ ν’ αμφιβάλλουν για σένα.

Αν μπορείς να προσμένεις, χωρίς ν’ αποκάμεις ποτέ καρτερώντας.
Κι αν, σα σε μπλέξουνε ψεύτες, εσύ σε ψευτιές δεν ξεπέσεις.

Κι αν μισημένος, κρατείς την ψυχή σου κλεισμένη στο μίσος,
μα χωρίς και να δείχνεις ποτέ περισσή καλωσύνη
κι ουδέ πάρα πολύ συνετός στις κουβέντες σου να ‘σαι.

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι, δίχως ωστόσο να γίνεις
των ονείρων σου σκλάβος ποτέ. Κι αν στοχάζεσαι πάντα,
μα χωρίς και να κάνεις τη Σκέψη σκοπό σου.

Αν μπορείς ν’ ανταμώνεις τον Θρίαμβο κ’ είτε την Ήττα
και να φέρνεσαι πάντα στους δυο κατεργάρους αυτούς ολοΐδια.

Αν μπορείς να υποστείς μίαν αλήθεια που λες, να τη βλέπεις,
διαστρεμμένη απ’ αχρείους, να γίνει για βλάκες παγίδα.

Κι αν της ζωής σου το έργο, μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια,
και να σκύβεις, να το χτίζεις ξανά, με φθαρμένα εργαλεία.

Αν μπορείς να σωριάζεις μια στοίβα τα κέρδη και το βιός σου,
και σε μια ζαριά να ρισκάρεις τα πάντα, μια κ’ έξω,
και να χάνεις, και πάλι ν’ αρχίζεις απ’ τ’ άλφα,
δίχως ποτέ μια κουβέντα να πεις για τα κέρδη που πάνε.

Αν μπορείς ν’ αναγκάσεις τα νεύρα, τους μυς, την καρδιά σου,
να δουλεύουν ακόμα για σε κι αφού σπάσουν, κι αφού παραλύσουν,
κι έτσι μπορείς να κρατήσεις ακόμα, σα μέσα σου πια δεν υπάρχει
τίποτα – εξόν απ’ τη θέληση που τους προστάζει: «Βαστάτε!».

Αν με τα πλήθη μιλώντας, φυλάξεις την κάθε αρετή σου.

Κι αν με βασιλιάδες παρέα, δεν χάσεις το νου σου.

Κι αν ούτε εχθροί, μα ούτε φίλοι ακριβοί, να σε πλήξουν μπορούν.

Κι αν λογαριάζεις τους πάντες, αλλά και κανέναν περίσσια.

Και αν μπορείς να διατρέχεις στο κάθε λεπτό, που αδυσώπητα φεύγει,
όλο τον δρόμο που πρέπει να κάνεις μες στους εξήντα του χτύπους,
τότε δική σου θα’ ναι όλη η Γη, κι ό,τι μέσα της κλείνει,
και – τρανότερο! – τότε πια γένηκες Άντρας, παιδί μου!

Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ/terrapapers