Η CAROLINE MYSS, στο βιβλίο της ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, αναφέρει τα ακόλουθα για την ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ :
Η αυτοεκτίμηση έγινε δημοφιλής όρος στη δεκαετία του ΄60, μια δεκαετία επανάστασης η οποία επαναπροσδιόρισε τη θέση μας όσον αφορά στην ατομική ενδυνάμωση. Μόνο τότε η αυτοεκτίμηση έγινε αποδεκτή ως ουσιαστικό στοιχείο για την υγεία των γυναικών και των ανδρών και η υγεία επαναπροσδιορίστηκε, έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνει την ψυχολογική και πνευματική υγεία πέρα από τη σωματική.
Καθεμία από τις επόμενες τρεις δεκαετίες συνέβαλε στη βελτίωση αυτού του καινούργιου ορισμού της αυτοεκτίμησης. Συμβολικά, οι κοινωνικές τάσεις ανάμεσα στις δεκαετίες του 1960 και του 1990 αντανακλούν τα στάδια ανάπτυξης της προσωπικής ενδυνάμωσης από τα οποία περνάμε ως άτομα. Μετά τη δεκαετία του 1960, που ήταν η δεκαετία της επανάστασης, ήρθε η δεκαετία του 1970, η δεκαετία της ενδοσκόπησης. Η ανεπεξέργαστη ενέργεια που απελευθερώθηκε κατά τη δεκαετία του 1960 και η οποία κατέρριψε τα εξωτερικά φράγματα, οδήγησε στο έργο της δεκαετίας του 1970, που ήταν η κατάρριψη των εσωτερικών φραγμών. Αυτή ήταν η δεκαετία που έκανε την ψυχοθεραπεία πασίγνωστη λέξη.
Η δεκαετία του 1970 συγχώνευσε δύο νέες ψυχολογικές δυνάμεις. Πρώτον, η υπερβολικά ισχυρή λέξη “εγώ” απελευθερώθηκε από την πουριτανική φυλακή της, όπου το μόνο επιτρεπτό πρόσφυμα ήταν το –ιστής. Αυτή και μόνο η λέξη, εγωιστής, ήταν για αιώνες τόσο σκληρή, ώστε να εμποδίζει τη μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων από το να επιδιώκει οποιαδήποτε μορφή προσωπικής ανάπτυξης. Η δεκαετία του 1970 έκανε τη λέξη εγώ/εαυτός αποδεκτή και χρησιμοποιήθηκε ευρέως ως πρόθεμα – όπως στις λέξεις αυτοθεραπευτικός, αυτογνωσία. Αυτή η απλή μεταστροφή έδωσε στον καθένα μας το κλειδί για το “μυστικό κήπο”, όπου με λίγη βοήθεια, όλοι μας ανακαλύπτουμε ότι πράγματι μπορούμε να πορευτούμε μόνοι μας.
Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτή η γοητεία με τη λέξη εγώ/εαυτός έφτασε στα άκρα. Για να δοκιμάσει το πόσο μακριά μπορεί να μας οδηγήσει η δύναμη των νέων “εαυτών” μας, το θέμα της δεκαετίας του 1980 ήταν η επικέντρωση στον εαυτό μας : ο ναρκισσισμός. Η ναρκισσιστική ατμόσφαιρα μας έκανε να αισθανθούμε ότι μπορούμε ελεύθερα να ικανοποιούμε όλες τις υλικές μας επιθυμίες. Και το κάναμε, σε κάθε ακραία μορφή.
Πόσο γρήγορα μπορούμε να γίνουμε πλούσιοι ;
Πόσο γρήγορα μπορούμε να μεταφέρουμε τις πληροφορίες ;
Πόσο γρήγορα μπορούμε να μετατρέψουμε τον κόσμο μας σε ένα πλανήτη τεχνολογίας ;
Πόσο γρήγορα μπορούμε να αδυνατήσουμε ;
Πόσο γρήγορα μπορούμε να θεραπευτούμε ;
Ακόμα και ο στόχος του να γίνουμε συνειδητοί, που πρώτα ήταν ένα ιερό καθήκον που απαιτούσε επίπονο έργο μετατράπηκε σε κάτι που οι άνθρωποι πίστευαν ότι θα αποκτούσαν μέσα σε μια εβδομάδα, αν πλήρωναν αρκετά χρήματα.
Επειδή όμως και η εγωιστική ικανοποίηση των επιθυμιών μας φτάνει κάποτε σε σημείο κορεσμού, από τη στιγμή που μπήκαμε στη δεκαετία του 1990, το εκκρεμές για μια ακόμη φορά κινήθηκε από τον εξωτερικό κόσμο στον εσωτερικό, κατευθύνοντας όλα αυτά τα ενεργειακά πρότυπα προς την προσωπική εξέλιξη. Δηλαδή, άρχισε να δημιουργείται η έννοια ενός εαυτού τόσο ισχυρού, ώστε να είναι “στον κόσμο τούτο αλλά όχι εκ του κόσμου τούτου”, ενός εαυτού που μπορεί να απολαμβάνει τη μεγαλοσύνη του φυσικού κόσμου, χωρίς να επιτρέπει στις διάφορες ψευδαισθήσεις να του αδειάζουν την ψυχή τους.
Η επανάσταση, η ενδοσκόπηση, ο ναρκισσισμός και η εξέλιξη είναι τα τέσσερα στάδια από τα οποία περνάμε, προκειμένου να αποκτήσουμε αυτοεκτίμηση και πνευματική ωριμότητα.
Ένας πνευματικά ενήλικος εφαρμόζει, χωρίς επίδειξη, τις εσωτερικές του πνευματικές ιδιότητες στις καθημερινές του αποφάσεις. Οι “πνευματικές” του σκέψεις και δραστηριότητες συνδέονται αναπόσπαστα με τις άλλες πλευρές της ζωής του : όλα γίνονται ένα.
Ένας άνθρωπος μπορεί να περάσει αρκετά χρόνια σε κάθε φάση ή μόνο μερικούς μήνες, αλλά, άσχετα με το πόσο χρόνο διαρκεί η κάθε φάση, κάποτε θα παλέψει με τις συγκεκριμένες προκλήσεις που συνδέονται με το χαρακτήρα του, την ηθική και τον αυτοσεβασμό του.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου