Το τελευταίο καιρό ακούμε πολλές ηθικοπλαστικές αφηγήσεις περί των αισχών στα οποία είχαν υποπέσει μαζικά ο Έλληνες. Το τρομακτικό είναι όμως ότι οι αφηγητές και οι κήνσορες της ηθικοπλαστικής διδασκαλίας είναι ακριβώς εκείνοι οι πολιτικοί οι οποίοι δημιούργησαν τα αποστήματα της διαφθοράς και της διάβρωσης στην ελληνική κοινωνία. Όχι μόνο τα δημιούργησαν αλλά τα εξέθρεψαν και τα επέτειναν σε κάθε τομέα του, κατά κανόνα κλεπτοκρατικού, ελληνικού μεταπολιτευτικού κράτους. Σύμφωνα με την αφήγηση αυτή ο ελληνικός λαός είναι υπεύθυνος για ότι του συμβαίνει σήμερα! Και πρέπει να πληρώσει.
Η μέγγενη κινείται προς όλους και η κάθε στιγμή μπορεί να σημαίνει το τέλος της ησυχίας κάθε απλού Έλληνα πολίτη ο οποίος θα πρέπει να ψάξει στο παρελθόν του για να δει αν κάποτε πλήρωσε μια κοπέλα για να κάνει ιδιαίτερα στα παιδιά του χωρίς να το έχει δηλώσει στην εφορία, ή αν έβαλε ερ κοντίσιον στο σπίτι του χωρίς να το έχει δηλώσει στην πολεοδομία.
Αυτή η λογική της συλλογικής ευθύνης δημιουργεί τρομοκρατημένους πολίτες που μέσα από το δίκαιο ή άδικο κάψιμο των αποδιοπομπαίων τράγων αναμένουν την δική τους σειρά ή δοξάζουν τον Θεό που η δική τους σειρά δεν ήρθε ακόμα.
Πρόκειται για τη φιλοσοφία του μεγάλου τρόμου. Των τυφλών ή των δειγματοληπτικών πογκρόμ που είχε εξαπολύσει ο Στάλιν όταν ξαφνικά έβλεπες στους γείτονές σου στο μπλοκ που έμενες να απάγονται τα μεσάνυχτα από μυστικούς πράκτορες της NKVD, χωρίς ποτέ να μάθει κανείς που πήγαν και γιατί τιμωρήθηκαν. Ή αν η σύλληψη τους και ο διωγμός τους ήταν προσχηματικός ή πραγματικός.
Η πολιτική λοιπόν της εξαπόλυσης του μαζικού τρόμου διευκολύνει την χειραγώγηση των πολιτών, ενώ ταυτόχρονα προβάλλει θεαματικά την βρωμισμένη και σάπια εξουσία ως δίκαιο καθαρτήριο πυρ που τιμωρεί τους παραβατικούς πολίτες. Ο φόβος βέβαια μαγκώνει τις καρδιές, ενώ οι πολίτες αδυνατούν πλέον να συνειδητοποιήσουν την μιζέρια στην οποία έχουν καταδικαστεί και ενίοτε επιχαίρουν με τα όσα συμβαίνουν στους αποδιοπομπαίους τράγους, νομίζοντας ότι η κάθαρση σώζει και αυτούς. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να ευνουχίσεις τους πολίτες και να τους κάνεις αναποφάσιστους.
ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ;
Το ερώτημα όμως είναι ποιες είναι οι πραγματικές ευθύνες του ελληνικού λαού, εάν υπάρχουν, και ποιες είναι οι πραγματικές ευθύνες του πολιτικού κόσμου ο οποίος διαμόρφωσε τον τρόπο ζωής του Έλληνα πολίτη, ως συνεχές σκαμπανέβασμα ανάμεσα σε διάφορα καρκινωματικά κρατικά μορφώματα; Τι έκαναν λοιπόν οι Έλληνες πολιτικοί; Συνειδητά και μεθοδικά απέτρεψαν την ανάπτυξη, την παραγωγή, την δημιουργία και τον πλούτο (πραγματικό και όχι χρεωστικό) του ελληνικού λαού! Σταδιακά κατεστράφησαν όλες οι ελληνικές αστικές βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις, κατασπαταλήθηκαν ή δεν αξιοποιήθηκαν τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και οι κοινοτικές επιδοτήσεις. Υπήρξαν αναπτυξιακά κονδύλια τα οποία δεν απορροφήθηκαν ούτε κατά το 10% και τα οποία μπορούσαν να συμβάλουν στην ανάπτυξη!
Μέσα στον παραλογισμό της κατοχής μας από τους «Ευρωπαίους» εταίρους μας, πρέπει να κατανοήσουμε ότι και αυτοί έχουν δίκαιο όταν ρωτούν «που πήγαν τα λεφτά που δώσαμε;»
Όμως το έγκλημα της κατασπατάλησης των ευρωπαϊκών πόρων είναι μόνο ένα από τα κομμάτια του πάζλ της συνεχούς καταρράκωσης κάθε δυνατότητας που δόθηκε στην Ελλάδα για ανάπτυξη, από την Μεταπολίτευση και δώθε. Ακόμα και μοναδικές ευκαιρίες που δόθηκαν στη χώρα θεωρήθηκαν ως πληγές και ως κατάρα. Στο κείμενο λοιπόν αυτό θα κοιτάξουμε να αξιολογήσουμε αυτές τις δυνατότητες που δόθηκαν στην Ελλάδα εκτός της κατασπατάλησης των κοινοτικών κονδυλίων.
Είναι τα χαρτιά αυτά εντελώς καμένα; Από μία άποψη έγινε ότι χειρότερο μπορούσε για να συμβεί αυτό… όμως ακόμα μπορούν να αποδώσουν.
Ωστόσο η πολιτική της τρόικα και του ΔΝΤ δείχνει ότι προσπαθεί να χτυπήσει ακόμα περισσότερο τις μόνες δυνατότητες αναπτυξιακής πολιτικής που έχει η Ελλάδα και που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Η ιστορία μας διδάσκει ότι πολλές φορές κάτι που φαίνεται σαν κατάρα αποτελεί για μας – είτε ως έθνος είτε ως πρόσωπα- ευλογία! Ειδικά για μία χώρα όπως η Ελλάδα που είχε έναν τεράστιο βαθμό ανάπτυξης και ένα πολύ δυνατό εξειδικευμένο εργατικό προσωπικό.
Το ΑΕΠ συνέχιζε να αυξάνεται με ρυθμούς άνω του ευρωπαϊκού μέσου όρου, εν μέρει λόγω των επενδύσεων σε οικοδομές (λόγω των Αγώνων του 2004) αλλά και λόγω της ευκολίας πρόσβασης σε πιστώσεις για καταναλωτικές δαπάνες.
Η Ελλάδα αποτελούσε μία ανεπτυγμένη χώρα με πολύ υψηλό επίπεδο διαβίωσης και πολύ υψηλό δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης, με αποτέλεσμα να κατατάσσεται
Στις 22πρώτες χώρες του κόσμου το 2010 και 22η στον δείκτη του Economist του 2005 για την ποιότητα ζωής σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Ελλάδα είχε κατά κεφαλή ΑΕΠ ίσο με το 94% του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2008 σύμφωνα με τη Eurostat, ενώ είχε μεγάλη και ανθούσα παραγωγή στους κλάδους του τουρισμού, της ναυτιλίας, της βιομηχανικής παραγωγής τροφίμων, της επεξεργασίας καπνού, της υφαντουργίας, των χημικών, των προϊόντων μετάλλου, των μεταλλευτικών εταιρειών και των μονάδων διύλισης πετρελαίου… Η μεγέθυνση του ΑΕΠ της Ελλάδας από το 1990 ήταν υψηλότερη του μέσου όρου των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτή ήταν η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, την οποία ταυτόχρονα όμως χαρακτήριζε ένα τεράστιο επίπεδο γραφειοκρατίας, αντιεπενδυτικών νόμων και διαφθοράς. Η ιστορία περί μεγάλου χρέους ανήκει προφανώς στον χώρο του παράλογου, αφού η Ελλάδα είχε αναλογικά με τον πληθυσμό της ένα από τα μικρότερα χρέη σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Βεβαίως δεν είχε, κατά την άποψη των ειδικών αναλυτών, πολλά assets. Παρόλα αυτά μπορούσε εύκολα να τα αποκτήσει, εκμεταλλευόμενη καταστάσεις μακροοικονομικές και μικροοικονομικές που αντιμετωπίστηκαν ως κατάρα.
Αν πρέπει να αναζητηθεί κάποια ευθύνη στους Έλληνες, σε εμάς τους ίδιους, είναι μια ευθύνη βαθύτατα ηθική. Οι ποινικές ευθύνες δεν ανήκουν στο λαό μας. Οι ηθικές ευθύνες έγκεινται στο ότι παραδώσαμε την ψυχή μας και το είναι μας σε εύκολες και ανέξοδες λύσεις, στέφοντας το πρόσωπό μας μακριά από την παράδοσή μας και τις ανθρωπιστικές της αξίες…
ΟΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ (τα χαρτιά που καήκανε…)
-Το πρώτο χαρτί ήταν ο μεγάλος δείκτης της παραοικονομικής δραστηριότητας- και δεν αναφέρομαι εδώ στην εγκληματική παραοικονομία.
-Το δεύτερο χαρτί ήταν ο μεγάλος αριθμός συλλήψεων βρεφών από γυναίκες, τα οποία δυστυχώς δολοφονήθηκαν σε εκτρώσεις- και μάλιστα εκτρώσεις όχι ανάγκης, αλλά «εκτρώσεις πολυτελείας».
-Το τρίτο χαρτί ήταν το φθηνό πολυπληθές ξένο εργατικό δυναμικό που εισέδυσε ως λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα.
-Το τέταρτο χαρτί ήταν η παγκοσμιότητα του ελληνικού πολιτισμού και το βάρος της ευθύνης να σηκώνεις τέτοια μοίρα.
-Το πέμπτο χαρτί ήταν το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο που έκαναν οι Ναζί κατακτητές εις βάτος του ελληνικού λαού και οι καταστροφές στις οποίες υπέβαλαν τη χώρα.
-Το έκτο χαρτί ήταν ο γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδας.
-Το έβδομο χαρτί ήταν ο τεράστιος ενεργειακός πλούτος που ενυπάρχει στο έδαφος, στο υπέδαφος, στη θάλασσα και στον αέρα της χώρας μας.
Το καθένα από αυτά αποτελεί μία μικρή βόμβα υδρογόνου που μπορεί να εκραγεί και να καταστρέψει την Ελλάδα. Αποτελεί όμως και μία δυνητική ευλογία την οποία η Ελλάδα αν είχε μεταπολιτικούς ηγέτες ή μεταπολιτικά κινήματα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει προς όφελός της και να καρπωθεί.
Τα παραπάνω χαρτιά που ανέφερα στηρίχθηκαν επάνω σε καταστάσεις που επιβλήθηκαν στον Έλληνα και που τον γέμισαν ανασφάλεια και δέος επειδή έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης στα χέρια πολιτικών που λειτουργούσαν μακριά από – ή ακόμη και ενάντια- στους πολίτες της χώρας και σε κάθε ανθρώπινη λογική.
Ας τα δούμε ξεχωριστά λοιπόν και με τη σειρά.
1.ΠΑΡΑΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Η οικονομική επιτυχία της Ελλάδας δεν οφειλόταν τόσο στο εμφαινόμενο οικονομικό της μέγεθος, αφού οι νόμοι στραγγάλιζαν την δυνατότητα υγιούς ατομικού πλουτισμού και κάθε επαγγελματικής και επενδυτικής ευκαιρίας, αλλά και τα διάφορα κυκλώματα απέτρεπαν την αξιοκρατική επιτυχία και ανέλιξη στον Δημόσιο τομέα και στον χώρο των ελευθέρων επαγγελματιών.
Στην πραγματικότητα η επιτυχία αυτή οφειλόταν στη μεγάλη ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος, που δημιουργούσε η ύπαρξη της παράλληλης και μη εμφαινόμενης παραοικονομίας, αφού έτσι το πραγματικό ΑΕΠ ήταν κατά 80% μεγαλύτερο τουλάχιστον, του εμφαινομένου ΑΕΠ.
Από μία κλασική άποψη, ας το πούμε σκανδιναβικής- γερμανικής προσέγγισης, δεν μπορούμε να καυχηθούμε για το μέγεθος της παραοικονομίας, αφού η Ελλάδα είναι μία χώρα που το παραοικονομικό της μέγεθος ήταν περίπου όσο το οικονομικό.
Το ερώτημα είναι γιατί η παραοικονομία άνθησε στην Ελλάδα. (Εδώ βέβαια πρέπει να ξεχωρίσουμε την εγκληματική παραοικονομία (ναρκωτικά, trafficking, εμπόριο όπλων, λαθρεμπόριο ανθρώπων κ.λ.π.) η οποία δεν άνθιζε παλαιότερα- απεναντίας ανθίζει τώρα). Η απάντηση είναι σχετικά απλή και αποκαλύπτει και το θεατρικό αλλά και το θεαματικό στοιχείο της εξουσίας που επιχειρεί σήμερα να επιδικάσει την ευθύνη σε όλους τους Έλληνες, επειδή πάρα πολλοί λειτουργούσαν παραοικονομικά.
Ωστόσο, ο Έλληνας πολίτης δεν μπορούσε να λειτουργήσει νόμιμα και βάση ξεκάθαρων επενδυτικών ή επαγγελματικών κριτηρίων γιατί το πνεύμα των νόμων που του επιβλήθηκε ήταν τέτοιο που απέτρεπε κάθε λογική δραστηριότητα, ούτε του επέτρεπε να λειτουργήσει λογικά προκειμένου να αποκτήσει χρήματα για να πραγματοποιήσει το ατομικό του όνειρο ή να βελτιώσει το εργασιακό και οικογενειακό του περιβάλλον.
Ουσιαστικά ήταν ένα θύμα των «νόμιμων» νόμων που ψηφίζονταν από την ελληνική Βουλή και αλληλοαναιρούσαν ο ένας τον άλλο υποχρεώνοντας τον πολίτη να λειτουργήσει παραοικονομικά ή μάλλον να προτιμήσει την παραοικονομία… Και την επέλεγε συνειδητά επειδή οι οικονομικές νόρμες αντιστρατεύονταν τις οικονομικές επιθυμίες του.
Υπήρχαν ένα σωρό δραστηριότητες για τις οποίες δεν μπορούσες να φορολογηθείς οπότε υποχρεωνόσουν να τις κάνεις «μαύρες», προκειμένου να βελτιώσεις το βιοτικό σου επίπεδο (όπως τα ιδιαίτερα των φοιτητών προς μαθητές.(Ποιος λογικός άνθρωπος θα επέλεγε να πληρώσει ασφάλιστρα στο ΤΕΒΕ για ένα-δύο μαθήματα το μήνα;). Όταν ήθελες ένα καλό γιατρό να σε εγχειρήσει έπρεπε να δώσεις φακελάκι διότι ο νόμος δεν σου επέτρεπε να επιλέξεις εσύ το γιατρό σου, εφόσον δεν εμπιστευόσουν κάποιον άλλον. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, ο γιατρός δεν χρειάζεται να πάρει φακελάκι προκειμένου να εγχειρήσει κάποιον ασθενή ο οποίος τον επιλέγει γιατί ο νόμος είναι τέτοιος που επιτρέπει στον ασθενή να επιλέξει αν θέλει, οποιοδήποτε κορυφαίο γιατρό, για υπεύθυνο της θεραπείας του. Θέλω, για παράδειγμα, να κάνω μία πολύ δύσκολη εγχείρηση στο μηνίσκο μου εντός του Εθνικού Συστήματος Υγείας αλλά εγώ θέλω να εγχειριστώ από τον γνωστό καθηγητή Pr. Bruhl, ο οποίος είναι κορυφαίος και παγκοσμίου επιπέδου ορθοπεδικός. Το δηλώνω στη γραμματεία του νοσοκομείου, του πληρώνω ένα ποσό μέσω του ΕΣΥ (και του συστήματος DRG που συνυπολογίζει το είδος της εγχείρησης, την προβλεπόμενη διάρκεια της νοσηλείας και άλλους αντικειμενικούς παράγοντες) στο οποίο είναι ενταγμένος, ποσό το οποίο είναι προκαθορισμένο από το κράτος, και εκείνος είναι υποχρεωμένος να έρθει να με εγχειρήσει, χωρίς άλλη γραφειοκρατική διαδικασία και διατηρώντας ακέραιη την ευθύνη κάθε πιθανής αποτυχίας του. Να πως θα μπορούσε, για παράδειγμα, το φακελάκι και στην Ελλάδα να γίνει νόμιμο και να φορολογείται.
Αν πάλι δεν ήθελες να πληρώσεις «φακελάκι» περίμενες στην σειρά σου, με το ΕΣΥ, για να σε χειρουργήσει ο οποιοσδήποτε γιατρός. Οι τιμές για αυτές τις αμοιβές των γιατρών κυμαίνονται από 300 μέχρι 2.000 ευρώ. Ο δε γιατρός σαφώς δεν μπορεί να αρνηθεί την παρουσία του.
Στην Ιταλία και στην Φιλανδία μπορείς να χτίσεις σπίτι μέσα σε δάσος χωρίς να χρειάζεται να «λαδώσεις» την πολεοδομία, αρκεί η κατασκευή να πληρεί κάποιες προϋποθέσεις, να προστατεύει την περιβάλλουσα φύση και να πληρώνεις ένα ειδικό φόρο.
Στην Ιταλία ο κάθε εργαζόμενος μπορεί να ανοίξει μία επιχείρηση, ένα κατάστημα για παράδειγμα, το αποκαλούμενο οικογενειακό. Δεν χρειάζεται να πληρώσει φόρο τον πρώτο χρόνο ούτε να κρατάει αυστηρά λογιστικά βιβλία, αφού πρέπει να δοκιμάσει αν τον συμφέρει αυτή η δραστηριότητα ή όχι… και η πολιτεία του δίνει ένα χρόνο περιθώριο, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να απασχολεί εις το διηνεκές σε αυτό τον- την σύζυγό του, τα παιδιά του, τους γονείς του, χωρίς να χρειάζεται να τους δηλώσει στην εφορία ή στο ΙΚΑ, ακόμα και αν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, διότι η οικογένεια βοηθάει τον μικρό επιχειρηματία.
Σε άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού νότου μπορείς να νοικιάσεις ένα δωμάτιό σου σε κάποιο ξένο φοιτητή ή σε τουρίστες χωρίς να χρειάζεται να καταγραφείς στον ΕΟΤ.
Αλλού, μπορείς να έχεις και τρίτο και τέταρτο επάγγελμα συμπληρωματικά το ένα του άλλου ή εντελώς διαφορετικά χωρίς να υποχρεούσαι να κρατάς διαφορετικά λογιστικά βιβλία, δελτία παροχής υπηρεσιών διαφορετικά ή να εντάσσεσαι σε διαφορετικά ταμεία. Στη Φιλανδία αν δεν θέλεις να συμμετέχεις στο πολύ αυστηρό φορολογικό κρατικό σύστημα το οποίο επιδοτεί και το δικαίωμα στην άρνηση εργασίας όσων το επιθυμούν, μπορείς να φορολογείσαι σε άλλη χώρα χωρίς βέβαια να μπορείς να χρησιμοποιείς τα προστατευτικά πλεονεκτήματα του φιλανδικού κράτους Προνοίας.
Δεν μιλάμε βέβαια για ακραίες καταστάσεις όπου ακόμα και ένα μέρος της λεγόμενης εγκληματικής παραοικονομίας έχει ενταχθεί μέσα στο νόμιμο σύστημα δημιουργίας πλουτισμού. Στην Ολλανδία, για παράδειγμα, μπορείς να γίνεις έμπορος ελαφριών ναρκωτικών στα γνωστά «coffee shops» ή να ανοίξεις το δικό σου κατάστημα πορνικών υπηρεσιών και στην Ελβετία μπορείς να αγοράζεις τα όπλα σου. Με αυτό τον – αμφιλεγόμενο πάντως- τρόπο ακόμα και ομάδες της αποκαλούμενης εγκληματικής δραστηριότητας εντάσσονται μέσα στο νόμιμο οικονομικό σύστημα, αποκόπτονται από τις μαφίες και φορολογούνται!
Διότι αυτές οι «δεύτερες» αδήλωτες δουλειές ήταν αυτές που έδιναν και στους Έλληνες τη δυνατότητα να λειτουργήσουν σε ένα καλύτερο επίπεδο, να μπορούν να παίρνουν δάνεια και να τα ξεχρεώνουν, δάνεια καταναλωτικά ή στεγαστικά, αλλά δάνεια ακόμα και για αγορά μιας «μαύρης» άδειας ταξί.
Το πρόβλημα δεν είναι να χτυπηθεί η παραοικονομία, αλλά να ενταχθεί η παραοικονομία στη νόμιμη οικονομία. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι αντί να παρθούν μέτρα που θα βοηθούσαν την αύξηση της ταχύτητας κυκλοφορίας του χρήματος, πάρθηκαν μέτρα που την επιβράδυναν και τώρα από την τρόικα και τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου πάρθηκαν ακόμα πιο ανόητα μέτρα τα οποία και την διαλύουν. (Γιώργο μου, παραβλέπεις το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι νόμοι λειτουργούσαν τέλεια στην Ελλάδα! Πώς; Μα με την πολυπλοκότητά τους εξασφάλιζαν εισόδημα και λάδωμα στους αρμόδιους ελεγκτές, που έτσι εξαργύρωναν τις υπηρεσίες τους στο Κόμμα! Π.Β.)
Το πιο τρομακτικό είναι ότι «λαμογιοποίησαν» όλο τον ελληνικό λαό. Λίγο ως πολύ όλοι κάποια διπλή κούρσα πήραμε στο ταξί μας. Όλοι κάτι δηλώσαμε… αλλά δεν φταίγαμε εμείς, έφταιγε το ίδιο το σύστημα. Και τώρα, στο όνομα αυτής της συλλογικής «λαμογιοποίησης», τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό και τον κάνουν να φοβάται ότι θα έρθει η ώρα που η μέγγενη της δικαιοσύνης θα τον συλλάβει και θα του πάρει ότι έχει φτιάξει.
Αν μου επιτρέπει ο αναγνώστης να επιχειρήσω εδώ να κάνω μία βιβλική αντιπαράθεση των οικονομικών δεδομένων και της Ορθόδοξης παράδοσής μας. Γιατί βέβαια η Καινή Διαθήκη- ή ακόμα ορθότερα ο Χριστός- δεν κατηγόρησε ποτέ τους ληστές, τις πόρνες, τους τελώνες, αλλά τους γραμματείς (γραφειοκράτες) και τους φαρισαίους (εντόπιους πολιτικούς) ως υποκριτές (ας μην ξεχνάμε ότι η λέξη «υποκριτής» στην ελληνική κοινή σημαίνει κατά λέξη «ηθοποιός»), κατηγόρησε δηλαδή συνολικά την τοπική εξουσία της εποχής.
Ο Χριστός δεν δίστασε να δηλώσει ότι «οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του θεού»! Τρομακτικά λόγια αν αναλογιστεί κανείς το αντίστοιχο του σήμερα, όπου στις πόρνες μπορεί να αφήσει κανείς τον ίδιο χαρακτηρισμό και στους τελώνες μπορεί να βάλει τον ορθότερο χαρακτηρισμό «λαμόγια»… Αφού τα «λαμόγια» της εξουσίας της εποχής, που απομυζούσαν τον κόπο του εβραϊκού λαού για ίδιον όφελος ήταν οι τελώνες, προκειμένου μετά να αποδώσουν στην κρατική εξουσία.
Όμως ο Χριστός είδε την καρδιά του τελώνη Ζακχαίου και την βρήκε καθαρότερη από έναν φαρισαίο (αποκαλούσε τους φαρισαίους «τάφους μπογιατισμένους»).
Θέλουμε εδώ μήπως να εξυψώσουμε ηθικά τις πόρνες ή τα λαμόγια; Όχι. Απεναντίας θέλουμε να δώσουμε μία άλλη διάσταση που η υποκριτική προσήλωση στον αξιακό ηθικιστικό νόμο του δυτικού Προτεσταντισμού παραβλέπει.
Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε ότι η «λαμογιά» ανθίζει σαν αναγκαίος όρος επιβίωσης εκεί που επικρατεί η πολιτική ανυποληψία, η πολιτική αδιαφορία, η ανελέητη γραφειοκρατία και ο κοινωνικός φαρισαϊσμός. Φυσικά δεν είναι όλα τα λαμόγια έτσι, αν και πολλές φορές ο μέσος Έλληνας είπε «ευτυχώς που βρήκα αυτόν τον άνθρωπο που με 400 ευρώ μου έλυσε το πρόβλημα», το οποίο δεν μπορούσε να λύσει με κανένα νόμιμο τρόπο…
Η εξουσία σήμερα στην Ελλάδα, ντόπια και ΔΝΤ, προσπαθεί να δημιουργήσει αποδιοπομπαίους τράγους συλλαμβάνοντας με θεαματικό τρόπο κάποια λαμόγια και επιχειρώντας, ακόμα με πιο θεαματικό τρόπο, να ενοχοποιήσει περισσότερο τον μέσο πολίτη ο οποίος αναγκαστικά κάποια στιγμή της ζωής του έκανε μία δεύτερη «μαύρη» δουλειά ή δεν έδωσε απόδειξη ή λάδωσε κάποιον ή προσπάθησε να κινηθεί σε μία ζούγκλα που το πολιτικό σύστημα έχει δημιουργήσει για αυτόν, με θεμιτό και αθέμιτο τρόπο.
Μέσα από το θέαμα της δυνητικής καταδίκης όλων ως υπευθύνων, στην πραγματικότητα η εξουσία προσπαθεί να ισχυροποιήσει τον ίδιο της τον διεφθαρμένο και διαφθορέα εαυτό. Να ρίξει στον Καιάδα αδίκους και δικαίους. Να δημιουργήσει τρόμο στην καρδιά των ανθρώπων ακόμα και αυτών που ποτέ δεν λειτούργησαν «μαύρα» και παραοικονομικά.
Και αφού πρώτα με το αίσθημα της συλλογικής ευθύνης αποδώσει σε όλους ευθύνες για την κοινωνική κατρακύλα στην οποία οδήγησαν τον λαό οι ίδιοι οι πολιτικοί, που τώρα επαγγέλλονται την μυθική και ηθική αποκατάσταση των πάντων. Όμως το αξιακό πρότυπο της βόρειας Ευρώπης δεν μπορεί να έχει θέση σε μία κατά παράδοση Ορθόδοξη χώρα, όπου το μοντέλο των ανθρώπων αποτελεί η «σχέση», οι σχέσεις κοινωνίας, μοντέλο που πηγάζει από την τριαδικότητα του Θεού.
Ποιος δεν θα βοηθήσει κάποιον φίλο που έχει οικονομική ανάγκη και δεν θα τον πάρει θυρωρό στη δουλειά του και θα τον προτιμήσει από κάποιον άξιο θυρωρό; Η Ελλάδα αποτελούσε πάντα έναν χώρο μεταξύ βορρά, ανατολής, δύσης και νότου, όπου τα αξιακά συστήματα της βόρειας Ευρώπης, της Ορθοδοξίας, της ανατολής και της βόρειας Αφρικής ανακατώνονταν αρμονικά.
Ο Έλληνας δεν μπορεί να αποκοπεί από την κοινωνία των σχέσεων, για να φτιάξει μία ηθικιστική κοινωνία αδιαπραγμάτευτων αξιών, αποζητά όμως και την κοινωνία των αξιών.
Το θεαματικό δίλλημα που, μέσα σε συστημικά πλαίσια υποκρισίας και φαρισαϊσμού, προσφέρουν σήμερα οι εξουσίες του τόπου τούτου και η ηθικιστική τιμωρία του «πεπτωκότος λαού» είναι πλαστό. Πρέπει να καταγγελθεί… και πρέπει να κατανοήσει κανείς ότι σε καταστάσεις όπως της Ελλάδας όπου ο λαός επιλέγει ως ανάγκη την παραοικονομία και μετά την πτώση του σάπιου συστήματος που επικρατεί, πρέπει να ισχύσει η αμνηστία που επιφέρει ένα επαναστατικό δίκαιο. Να δοθεί η δυνατότητα στις σπείρες των κρατικοδίαιτων λαμογιών να επανορθώσουν χωρίς άλλη ποινική τιμωρία και να αθωωθεί η μάζα των πολιτών επειδή εντάχθηκε στο κλεπτοκρατικό σύστημα, αφού δεν είχε άλλη επιλογή.
Δεν υπάρχουν εγκλήματα διαρκή μέσα σε ένα σάπιο κοινωνικό συστημικό. Τα εγκλήματα που έγιναν, έγιναν ακριβώς επειδή δεν είχε άλλη επιλογή ο λαός και νομίζω ότι η συνολική απάντηση είναι να ξεβρακωθούν τα τεχνάσματα της εξουσίας, που προσπαθεί να αποδώσει συλλογική ευθύνη στον λαό, καίγοντας δήθεν κάποια βρώμικα κυκλώματα οποία η ίδια αυτή υπέθαλψε και δημιούργησε…
Με λίγα λόγια δεν έχει το ηθικό και νομικό δικαίωμα να δικάσει επί πορνεία τις πουτάνες του, ο ίδιος ο μαστροπός που τις εξέδιδε! (Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω…). Από την άλλη μεριά πρέπει, για να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα του λαού, να πριμοδοτηθούν οικονομικά, φορολογικά κ.λ.π. και οι τίμιοι εκείνοι πολίτες που δεν υπέκυψαν στην λαμογιά και την παραοικονομία, χάνοντας το παιχνίδι της ζωής σε αυτήν την χώρα των αρπακτικών ορνέων. Δεν μπορεί να υπάρχουν ολόκληρες πόλεις αυθαίρετων με φτωχόσπιτα- ή και βιλάρες- που έπαιρναν αμέσως ρεύμα και νερό και ο τίμιος άνθρωπος που δεν «έριχνε τα μπετά το βράδυ» να έχει ακόμα τα 400 τετραγωνικά γης ως «αγροτεμάχιο»…
2.Η ΜΑΖΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΕΝΝΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΩΝ
Το δεύτερο χαρτί που κάψαμε είναι ο μεγάλος αριθμός των παιδιών που συλλάβανε οι Ελληνίδες και τα οποία τα εκτελέσαμε. Αν η αγέννητη εγκυμοσύνη προστατευόταν στην Ελλάδα, σήμερα δεν θα υπήρχε υπογεννητικότητα και ο πληθυσμός της χώρας θα ήταν εντελώς διαφορετικά δομημένος. Συστηματικά τα τελευταία 30 χρόνια γενοκτονούμε τον ίδιο μας τον λαό, αφού 500.000 εκτρώσεις τον χρόνο δεν είναι ένας μικρός αριθμός για μια χώρα όπως η Ελλάδα. Επειδή δεν είναι εύκολο να ρίχνεις τα βάρη στις Ελληνίδες, η σύλληψη ενός ανεπιθύμητου τέκνου είναι όντως ένα ατυχές γεγονός, μια κοινωνική κατάρα, που όμως θα μπορούσε να αποβεί ευλογία για τη χώρα αυτή.
Στην Ελλάδα το φεμινιστικό κίνημα αγωνίστηκε για το δικαίωμα της διακοπής της αγέννητης ζωής. Στην Ινδία, αντίθετα, το φεμινιστικό κίνημα πρόσφατα δημιούργησε ένα μεγάλο κίνημα προστασίας της αγέννητης ζωής.
Στην Ελλάδα, που μας αρέσει να τα ταυτοποιούμε όλα, έχουμε συνδέσει το κίνημα κατά των εκτρώσεων με τις δήθεν «ηθικιστικές υστερίες» της Εκκλησίας ή με υπερσυντηρητικά κοινωνικά και ιδεολογικά μορφώματα.
Βεβαίως δεν είναι εύκολο να λες σε κάποια γυναίκα που έχει βιαστεί ή που έχει μείνει έγκυος 13 χρονών από κάποιο συγγενή, ή που αντιμετωπίζει το πρόβλημα να γεννήσει ένα παιδί με σύνδρομο dawn ή που κινδυνεύει να χάσει την ίδια τη ζωή της λόγω προβλημάτων συναφών με την εγκυμοσύνη, να μην κάνει έκτρωση… γιατί και αυτό συνιστά υποκρισία, όταν δεν έχεις τους θεσμούς ως κράτος (και ως Εκκλησία και ως λαός) που θα προστατεύσουν την αγέννητη ζωή.
Επειδή ο ίδιος είμαι αδύναμος άνθρωπος δεν θα απέκλεια μία έκτρωση έχοντας βέβαια επίγνωση ότι αυτό είναι ένα έγκλημα. Μπορώ επίσης να καταλάβω τον πόνο μιάς μητέρας και την αδυναμία της να μεγαλώσει ένα «μογγολάκι», διότι δεν είμαστε όλοι ήρωες και για να το κάνεις αυτό πρέπει να είσαι ηρωίδα.
Μπορώ να κατανοήσω επίσης το κοριτσάκι των 12 χρονών που κανείς κρατικός θεσμός δεν θα το βοηθήσει να μεγαλώσει ένα μωρό αν μείνει έγκυος, αλλά και η ίδια η κοινωνία θα λειτουργήσει αδυσώπητα εναντίον του. Μπορώ να καταλάβω επίσης τον καημό μιας γυναίκας που βιάστηκε και η οποία δεν θέλει να κρατήσει και να δώσει ζωή στο σπέρμα αυτού που εξευτέλισε την προσωπικότητά της, ή την φρίκη κάποιας γυναίκας που της λένε απλά «ή εσύ ή το παιδί σου».
Η έκτρωση- κακά τα ψέματα- αποτελεί δολοφονία και μάλιστα δολοφονία ενός αθώου πλάσματος που δεν έχει καμία δυνατότητα άμυνας, αλλά ο καθένας θα μπορούσε να δολοφονήσει σε αντίστοιχες καταστάσεις, αν δεν είναι άγιος εν ζωή ή αν δεν έχει τον χαρακτήρα της υπέρβασης σε όλη του τη ζωή.
Και μπορώ να καταλάβω και το μέγεθος της υποκρισίας κάποιων παπάδων που φωνάζουν «μην κάνετε εκτρώσεις γιατί αυτό είναι δολοφονία και θα πάτε στην κόλαση», προσθέτοντας στις γυναίκες αυτές και μεγαλύτερο βάρος.
Όπως σε κάθε Ευρωπαϊκή χώρα θα έπρεπε να ισχύει και εδώ το μέτρο! 300 με 500 χιλιάδες εκτρώσεις το χρόνο (κοντά μια Θεσσαλονίκη!) δεν είναι δυνατόν να προέρχονται από γυναίκες με τα ιδιαίτερα προβλήματα που ανέφερα προηγουμένως, και δείχνουν απλά ότι το πολιτικό και ιδεολογικό συστημικό μεθοδευμένα και σταδιακά επέβαλε στον μέσο Έλληνα μια απόλυτη περιφρόνηση προς το ίδιο το θαύμα της ζωής. Έκανε τους γονείς ασυνείδητους δολοφόνους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι νόμοι για τις εκτρώσεις στην Ελλάδα είναι από τους πιο χαλαρούς στην Ευρώπη. Είναι δυνατόν ένα πολιτικό σύστημα που επέβαλε μία τέτοια γενοκτονία, μια τέτοια αιματοχυσία, και ο λαός που το ακολούθησε, να μην πληρώσει και το βάρος του εγκλήματός του;
Και το πληρώνει όχι μόνο πνευματικά αλλά και άμεσα. Τα ταμεία μας δεν έχουν νέους ανθρώπους που να συνεισφέρουν σε αυτά- πρακτικά και μόνο. Εδώ δεν μιλάμε μόνο για κάποια θεία δίκη υπερφυσικού χαρακτήρα (που λογικά αν δεν ακολουθήσει η μετάνοια μπορεί και αυτή νε επέλθει), αλλά μιλάμε για μια γήρανση και υπογεννητικότητα τρομακτική. Οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα θα την κατακλύσουν κάποτε πληθυσμιακά, όπως συνέβη στο Κόσσοβο με τους Αλβανούς, γιατί πολλοί από αυτούς λόγω της πίστης τους ή λόγω της αντοχής τους στις συνθήκες της καθημερινής ζωής, κάνουν 6 με 7 παιδιά όταν οι Έλληνες κάνουν πλέον λιγότερο από 1 κατά οικογένεια.
Το ελληνικό κράτος έπρεπε να έχει προβλέψει για θεσμούς που θα προστάτευαν την εγκυμοσύνη, θα έπρεπε να προστατεύσει τις μητέρες κατευθύνοντάς τις ώστε να μην διακόψουν την εγκυμοσύνη.
Πώς όμως;
1.Με επιδόματα πολυτέκνων όπως αυτά που υπάρχουν στη Γερμανία και στη Γαλλία και όχι τα ψίχουλα της Ελλάδας. Αφού στη Γαλλία ή στη Φιλανδία μία δεκαμελής οικογένεια μπορεί να ζήσει πλουσιοπάροχα μόνο με τα επιδόματα.
2. Με το να δημιουργεί ιδρύματα που θα παίρνει τα παιδιά που δεν επιθυμούν οι γυναίκες μετά την εγκυμοσύνη, για να τους παρέχουν θετούς γονείς ή σε άσυλα όσον το δυνατόν με μεγαλύτερη προστασία και ασφάλεια ώστε να μεγαλώσουν σωστά.
3.Με το να προστατευτεί η ανύπαντρη μητέρα, ώστε να μπορεί να μεγαλώσει με ασφάλεια και αξιοπρέπεια τα παιδιά της από διαφορετικούς πατέρες, ή πατέρας να μπορεί να επιλέξει να κρατήσει ένα παιδί από μια μητέρα που εκείνη δεν επιθυμεί ή δεν θέλει να μεγαλώσει.
Από εκεί και πέρα ο αριθμός των εκτρώσεων θα μειωνόταν δραστικά. Θα ρωτήσει κανείς που θα βρίσκονταν τα χρήματα για τέτοιες πολιτικές «πολυτέλειες» που ισχύουν στη Γαλλία ή στην Φιλανδία. Εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς αν σκεφθεί ότι 500.000 εκτρώσεις λιγότερες επί 30 χρόνια, θα σήμαιναν εκατομμύρια νέους Έλληνες πολίτες που θα εντάσσονταν στην αγορά εργασίας κάθε χρόνια μόλις ενηλικιώνονταν.
Θα σήμαινε ισχυρότερα ασφαλιστικά ταμεία, όχι γερασμένο πληθυσμό, αλλά λαό που οι νέοι θα αποτελούν τον μεγαλύτερο ενεργό πληθυσμό της χώρας και που οι συνταξιούχοι και οι ηλικιωμένοι θα αποτελούσαν μία μειοψηφία. Η Ελλάδα δεν προτίμησε απλά μια ανήθικη λύση αλλά προτίμησε και μια εύκολη λύση καταξιώνοντας τις εκτρώσεις και προφανώς για αυτήν την πολιτική φταίνε οι πολιτικοί εδώ που ψήφισαν νόμους υπέρ των εκτρώσεων που είναι οι χαλαρότεροι της Ευρώπης. Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, εκτός από αυτές που απαγορεύονται ρητώς και εντελώς οι εκτρώσεις, χρειάζεται η άδεια κοινωνικού λειτουργού και βεβαίωση γιατρού που δικαιολογεί την ανάγκη άμβλωσης, για να γίνει η έκτρωση, ενώ εδώ, πάλι κάποιοι προσπαθούν να αποδώσουν ευθύνες στη γυναίκα που υποβάλλεται σε έκτρωση χωρίς να προσπαθήσουν να έρθουν στη θέση της…
Γατί, κακά τα ψέματα, είναι πολλές οι γυναίκες που υποχρεώθηκαν σε εκτρώσεις από συγγενικό και επαγγελματικό περιβάλλον, αφού δεν υπάρχουν κοινωνικοί θεσμοί που θα εξασφάλιζαν την προστασία της μητρότητας σε σχέση με την καριέρα. Στην Ελλάδα το πολιτικό μας σύστημα μας έβαλε να συγκρουστούμε με την ίδια μας την ψυχή! Να χτυπήσουμε την Ελλάδα ! Να γενοκτονήσουμε τον πληθυσμό μας…
3.Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Οι ορδές των λαθρομεταναστών που κατέκτησαν την Ελλάδα και σαφώς εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχέδιο αποδόμησης του ελληνικού πληθυσμού και αποεθνοποίησης των Ελλήνων, θεωρούνται πλέον κατάρα για την χώρα μας. Και βέβαια θα το περίμενε κανείς αυτό από τη Χρυσή Αυγή και το ΛΑΟΣ, που είναι και οι μόνες πολιτικές δυνάμεις που εξαρχής είχαν αντιταχθεί στο φαινόμενο και οι οποίες και αν διαφωνεί κανείς μαζί τους είχαν μία τίμια στάση σε σχέση με τις ιδέες τους απέναντι στο ζήτημα αυτό. Όμως η υποκρισία περισσεύει όταν ακούς τον Χρυσοχοίδη ο οποίος ήταν υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου- και μάλιστα της Δημόσιας Τάξης- που τους είχε υποσχεθεί ελληνικό διαβατήριο, να ωρύεται τώρα εναντίον των λαθρομεταναστών… ή όταν ακούς τον Σαμαρά να το βάζει σαν κύριο θέμα, όταν ο Παυλόπουλος της Νέας Δημοκρατίας ήταν αυτός που τους καλωσόριζε στη χώρα μας.
Φυσικά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν δικαιούνται να μιλούν για το ζήτημα αυτό επειδή είναι υποκριτές και διπρόσωποι. Αφού πρώτα διέλυσαν την κοινωνική συνοχή της χώρας φέρνοντας τους ανεξέλεγκτα εδώ – αφού υποσχέθηκαν στους λαθρομετανάστες μία καλύτερη μοίρα και μια ανθρώπινη και αξιοπρεπή ζωή και μετά τους κορόιδεψαν συμπεριφερόμενοι σε ανθρώπινες ψυχές σαν σε κατσαρίδες.
Από την άλλη μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, οι αριστεριστές ειδικά ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι αντιεξουσιαστές όντως και αυτοί- τίμιοι με τις ιδεολογικές τους θέσεις- θεώρησε πως είναι δικαίωμα των λαθρομεταναστών να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία ισότιμα με τους Έλληνες. Τουλάχιστον, τα δύο άκρα λειτούργησαν τίμια σε σχέση με τις ιδεολογικές τους θέσεις, ενώ ο μεσαίος χώρος λειτούργησε υποκριτικά, αντεθνικά αλλά και αντιανθρώπινα.
Κανείς όμως δεν είδε αυτό το πλεονάζον φτηνό εργατικό δυναμικό ως μία απρόσμενη ευλογία, όπως και δυνητικά μπορούσε να ήταν. Η Ελλάδα δυστυχώς είναι εγκλωβισμένη μέσα σε ένα σύστημα εργασιακών εννοιών οι οποίες είναι και αντισοσιαλιστικές και αντινεοφιλελεύθερες. Χτυπούν οτιδήποτε είναι λογικό, αλλά είναι και δέσμιες συνθηκών μεταξύ των συνδικάτων (και μάλιστα των εργατοπατέρων των συνδικάτων που δεν εκφράζουν ούτε καν τους εργαζόμενους) και των μεγαλοτραπεζιτών, αλλά και της Ευρώπης των αγορών και των Hedge Funds. Εγκλωβισμένοι σε μία φιλοσοφική δικτατορία της αριστεράς και σε μία οικονομική δικτατορία της νεοφιλελεύθερης δεξιάς, η ελληνική μέση πολιτική εξουσία προτίμησε να υπηρετήσει κλίκες, συμφέροντα και σκοτεινές ομάδες εξουσίας, ντόπιες και ξένες, παρά να αντικρύσει την πραγματικότητα κατάματα.
Έτσι ακούμε εμβρόντητοι την κα Λαγκάρντ να λέει ότι πρέπει να πέσουν οι μισθοί των Ελλήνων στα 230 ευρώ, ώστε να γίνει ανταγωνιστική χώρα η Ελλάδα σε σχέση με τις άλλες βαλκανικές και τριτοκοσμικές χώρες, διότι η χώρα έχει πρόβλημα παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας των προϊόντων της. Την κυρία αυτή την παίρνουν σοβαρά οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ενώ η κοροϊδία της δεν έχει όρια όταν στην Ελλάδα εδώ και 20 χρόνια έχει εισρεύσει το φτηνότερο εργατικό δυναμικό του κόσμου!
Οι Έλληνες, εκτός των Σπαρτιατών, οι οποίοι είχαν την ξενηλασία ως έθιμο, δεν είχαν πρόβλημα ποτέ με τους ξένους που έρχονταν να ενταχθούν στις κοινωνίες τους τους οποίους ενέτασσαν αμέσως (ακόμα και η ξενηλατική Σπάρτη, στις τάξεις των περιοίκων ή παροίκων ή μετοίκων). Κατ’ εξαίρεσιν στους εξαίρετους από αυτούς έδιναν το δικαίωμα του πολίτη. Το Βυζάντιο τους βαρβάρους που αιχμαλώτιζε ή που εισέρχονταν σε αυτό ειρηνικά τους έκανε συνοριοφύλακες στις ακριτικές περιοχές του, ή τους εγκαθιστούσε σε άγονες περιοχές της επικράτειάς του. Η ιστορική Ελλάδα (απολλώνια ή χριστιανική) δεν φοβήθηκε ποτέ τον ξένο, ως υπεράριθμο φθηνό εργατικό δυναμικό ή ως επιχειρηματία έμπορο-επενδυτική ή ως φιλόσοφο- μαθητή. Απεναντίας στηρίχθηκε σε αυτόν και τον αξιοποίησε.
Αντί λοιπόν να παραδειγματιστούμε από τη δική μας ιστορία ακολουθήσαμε ξένα ιδεολογήματα ρατσισμού ή αστικής ισονομίας που δεν υπήρχαν στο ελληνικό παρελθόν.
Εκεί όπου ο κάθε εργοδότης είναι υποχρεωμένος να απασχολήσει ένα ποσοστό του εργατικού του δυναμικού από αυτόχθονες πολίτες, με συλλογικές συμβάσεις εργασίας, και το υπόλοιπο προσωπικό μπορεί να το προσλάβει από ξένους με ιδιωτικές συμβάσεις εργασίας. Τα διεθνή παραδείγματα είναι πολλά. Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Πριγκιπάτο του Μονακό, Λουξεμβούργο, Κανταφική Λιβύη, Νήσος του Μαν, Ιαπωνία ακόμα και η μεταπολεμική Γερμανία.
Με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργούνταν μία έκρηξη παραγωγικότητας βιομηχανικής, βιοτεχνικής, οικοτεχνικής και αγροτικής στην Ελλάδα και θα δινόταν η δυνατότητα δημιουργίας όχι μόνο μεγάλων επενδυτικών προγραμμάτων, αλλά και μεσαίων και μικρών βιοτεχνιών και βιομηχανιών. Το ξένο φθηνό εργατικό δυναμικό θα δημιουργούσε περισσότερες θέσεις εργασίας και στο ελληνικό εργατικό δυναμικό ή θα έδινε τη δυνατότητα για υψηλότερα επιδόματα ανεργίας, όπως για παράδειγμα αυτά των χωρών τα οποία απασχολούν με τέτοιο τρόπο ξένους εργαζόμενους. Θα μπορούσε να τους απασχολήσει με ειδικές συμβάσεις και πολύ χαμηλότερο μισθό (ή πολύ υψηλότερο από των Ελλήνων αν αυτοί ήσαν ειδήμονες σε τομείς που δεν ήταν γνωστοί στην Ελλάδα) χωρίς όμως να ενοχλήσει τις Συλλογικές Συμβάσεις των Ελλήνων εργαζομένων.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ η λαθρομετανάστευση. Είναι το «μπάτε σκύλοι αλέστε» και το εμπόριο ανθρώπινων ψυχών που δημιουργήθηκε γύρω από τους λαθρομετανάστες. Τα αριστερά συνδικάτα υποκριτικά διατείνονται ότι οι ξένοι εργαζόμενοι πρέπει να παίρνουν ίσους μισθούς με τους Έλληνες, ενώ στην πραγματικότητα οι περισσότεροι από αυτούς θα ήσαν ευτυχείς με πολύ μικρές αμοιβές, αρκεί να μπορούσαν να στέλνουν κάποια χρήματα στις οικογένειές τους και αν γνώριζαν ότι πρώτον δεν αντιμετωπίζονται ως ζώα και ως υπάνθρωποι σε κοινωνικό επίπεδο και δεύτερον αν ήξεραν ότι εκεί που αξίζουν μπορούν να ανεληχθούν καλύτερα από Έλληνες. Να μην τους στερείται δηλαδή η δυνατότητα στην προσδοκία. Αν, ακόμη, ήσαν όλοι ασφαλισμένοι δεν θα υπήρχαν τώρα τέτοια αδιέξοδα στα ταμεία του κράτους.
Από την άλλη μεριά οι, δήθεν νεοφιλελεύθεροι, δεξιοί πολιτικοί επικαλούνται υποκριτικά τις ευρωπαϊκές συνθήκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων και παραβλέπουν τα φεντεραλιστικά παραδείγματα χωρών όπως οι προηγούμενες που ανέφερα.
Εάν όλοι αυτοί οι βρόμικοι και παράνομοι κύκλοι εργασίας εντάσσονταν μέσα σε ένα δομικό σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης και νομιμοποίησης, αυτόματα οι άνθρωποι αυτοί δεν θα είχαν λόγους να καταφεύγουν στις μαφίες τους αφού θα ένοιωθαν ασφαλέστεροι στο ελληνικό κράτος. Αυτό τουλάχιστον θα συνέβαινε με τους περισσότερους από αυτούς.
Για τους υπόλοιπους που είχαν ήδη δημιουργήσει μία εγκληματική προσωπικότητα ή είχαν την απληστία του γρήγορου και παράνομου πλουτισμού η απέλασή τους θα αποκτούσε αξιακό χαρακτήρα. Όμως η πολιτική εξουσία επέτρεψε να υπάρχουν εδώ, ως απροστάτευτη μάζα ανθρώπων και εχθρικά φυτευμένοι σε μία χώρα, με αποτέλεσμα να μπορούν δυνητικά να αποτελέσουν πραγματική απειλή για αυτήν.
4.Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Το ιστορικό βάρος που κουβαλάει η χώρα μας από την αχλή της μυθολογίας μας (ακόμα και στις υποπολιτιστικές παραφράσεις της, όπως τα γιαπωνέζικα manga και cosplay, video games) την Μυκηναϊκή, Κλασσική, Ελληνιστική, Βυζαντινή, Νεώτερη εποχή (π.χ. ησυχαστικό κίνημα), μέχρι τον νεώτερο εφοπλισμό και τους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες, της προσδίδει ένα παγκόσμιο κύρος και την κάνει σημείο αναφοράς πολλών και διαφορετικών πολιτισμών, θρησκειών και απόψεων, εθνοτήτων και λαοτήτων. Η Ελλάδα αποτελεί κέντρο αναφοράς και πολιτιστική πατρίδα για όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Η πολιτική τάξη της Ελλάδας προσπάθησε να κάψει με όσο μεγαλύτερη επιμέλεια μπορούσε το χαρτί αυτό και, δυστυχώς, φοβόμαστε ότι δεν ήταν βλακεία που επικράτησε αλλά η συνειδητή αποστροφή και απαξίωση της ίδιας της κληρονομιάς μας.
Είναι δυνατόν η Ελλάδα να μην είναι κέντρο παγκόσμιας κλασσικής παιδείας σε ακαδημαϊκό και μη επίπεδο ή κέντρο Ορθόδοξης παιδείας;
5.ΓΕΩΦΥΣΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ
6. ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ
7. ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ
Τα ζητήματα του τεράστιου γεωφυσικού πλούτου, των γερμανικών αποζημιώσεων και του Κατοχικού Δανείου είναι θέματα τα οποία έχουν εξεταστεί ήδη αναλυτικά. Εδώ απλά τα υπενθυμίζουμε ως μη «παιγμένα χαρτιά» της Ελλάδας για να καταλάβουμε το βάρος της ευθύνης της συστημικής πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα.
Ειδικά για τις γερμανικές αποζημιώσεις και το Κατοχικό Δάνειο λέμε «μη παιγμένο χαρτί» (και όχι καμένο) γιατί φαίνεται ότι οι αγώνες Ελλήνων πολιτών έχουν θορυβήσει και το ελληνικό και το γερμανικό κατεστημένο, που πανικόβλητα σπεύδουν να τοποθετηθούν. Έτσι, πρόσφατα, όταν ρωτήθηκε σχετικά με το Κατοχικό Δάνειο και τα παραστατικά του, ο υπουργός Οικονομικών κ. Σαχινίδης δήλωσε ότι κάπου υπάρχει ένα αρχείο αλλά ακόμα δεν έχει αποκτήσει πρόσβαση! Ο δε υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας είχε δηλώσει πως η τράπεζα δεν διαθέτει πρωτότυπα στοιχεία για το Δάνειο και είχε παραπέμψει στο υπουργείο Οικονομικών. Ας υποθέσουμε ότι η έρευνα θα αποδώσει και τα στοιχεία για το αδιαμφισβήτητο δάνειο θα βρεθούν. Ή να υποθέσουμε πως ήταν λοιπόν τόσο απλό, όσο να πληρωθεί ένας επίορκος «αρμόδιος» και να εξαφανίσει τους φακέλους;
Να σημειώσουμε ότι ο υπουργός Εξωτερικών, κ. Σταύρος Δήμας, ανέφερε πρόσφατα πως «η Ελλάδα ουδέποτε παραιτήθηκε των αξιώσεών της και δεν πρόκειται να το κάνει» (Και λοιπόν; Πότε θα προχωρήσει στην διεκδίκηση αυτών των αξιώσεων;).
Από την άλλη μεριά, οι δηλώσεις του γερμανού ΥΠΕΞ ότι οι Γερμανικές αποζημιώσεις έχουν δοθεί στην Ελλάδα το 1946, αντί να περιπλέξουν τα ελληνικά πράγματα φαίνεται ότι περιπλέκουν περισσότερο τη μεταπολεμική εικόνα της Γερμανίας διεθνώς, αφού τέτοιες διαψεύσεις του ποδαριού, μάλλον δείχνουν πανικό και όχι υπεύθυνη και συνεπή πολιτική στάση και μόνον ως πρωταπριλιάτικο αστείο μπορούν να εκληφθούν (με δεδομένη την ημερομηνία που κοινοποιήθηκαν). Τελικά ποιος έχει δίκιο; Ο Έλληνας ΥΠΕΞ κ. Δήμας ή οι Γερμανοί; Κάποιος δεν λέει την αλήθεια…
Η αντίδραση του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Αποζημιώσεων και του προέδρου του, ήρωα Μανώλη Γλέζου, είναι αποστομωτική:
«Η απάντηση του Υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας σε δημοσιογραφική ερώτηση, για τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, είναι ανιστόρητη, ψευδής και εξοργιστική.
Ανιστόρητη, διότι αγνοεί την απόφαση της 19μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής των Παρισίων του 1946, η οποία καταλόγισε στη Γερμανία ότι οφείλει να καταβάλει στην Ελλάδα 7 δις εκατό εκατομμύρια δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 108 δις ευρώ χωρίς τους τόκους. Αγνοεί επίσης το αναγκαστικό δάνειο ύψους 31/2 δις δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 54 δις/ ευρώ.
Ψευδής, διότι δεν έχει καταβάλει, έναντι αυτών των οφειλών ούτε ένα μάρκο, ούτε μια δραχμή, ούτε ένα ευρώ στην Ελλάδα, ενώ έχει εξοφλήσει όλες ανεξαιρέτως τις χώρες με τις οποίες βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση.
Εξοργιστική, διότι αποφασίζει από μόνη της ότι «δεν αποτελεί πλέον θέμα» η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας από τα γερμανικά στρατεύματα και ο θάνατος των Ελλήνων για την επιβίωση του γερμανικού λαού. Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται».
Το κείμενο είναι του Γιώργου Αλεξάνδρου/ΤΜ/ η όποια επεξεργασία έγινε από τον ανήσυχο πολίτη Εορδαίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου