Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ


Δάνεια και χρεωκοπίες τότε και τώρα:

Από τις υφαρπαγές και τις καταχρήσεις
των αγγλικών δανείων τού 1824,
στην πτώχευση τού 1893, μέχρι και σήμερα...

Η Ρωμιοσύνη στη διαχρονικότητά της.


Πώς θα διαβάζατε αυτές τις παραγράφους;

«Πραγματικά, η Ελλάδα την αυγή τού 20ού αιώνα ήταν βουλιαγμένη στο πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο. Δεν είχαν περάσει παρά μερικά χρόνια από τον ντροπιασμένο πόλεμο τού 1897, που κόστισε στη χώρα την ολοκληρωτική της υποδούλωση στους ξένους ομολογιούχους και δανειστές της. 100 εκατομμύρια χρυσές δραχμές πληρώθηκαν στην Τουρκία για πολεμική αποζημίωση, ενώ το εθνικό εισόδημα, μαζί με τα τελευταία ίχνη τής ανεξαρτησίας τής χώρας ξεπουλιούνταν στόν Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Το τεράστιο χρηματιστηριακό κόλπο τού πολέμου τού 1897 έπιασε για καλά και όλοι τώρα έτρεχαν πατείς με πατώ σε, από τους ξένους ομολογιούχους ως τους ντόπιους βιομήχανους και μεγαλοσαράφηδες, να βυζάξουν το αίμα τής Ελλάδας απο τις ανοιχτές πληγές της.


Αντιπροσωπευτικό σκίτσο, που περιγράφει το κλίμα τής προ αιώνος χρεωκοπίας. Ο Χαρ. Τρικούπης κολυμπάει στη φουρτουνιασμένη θάλασσα τής οργής τού λαού. Στις σανίδες από το τσακισμένο καράβι αναγράφονται: πολιτική προδοσιών, φορολογικό νομοσχέδιο κ.ά…



Τα ίδια ακριβώς ακούγονται από τους Αγανακτισμένους στις πλατείες στις μέρες μας.
Η μωρία επαναλαμβάνεται. Η έλλειψη παιδείας και αυτογνωσίας είναι το βασικό διαχρονικό πρόβλημα των υπηκόων τού κρατιδίου τής Ρωμιοσύνης.




»Ο “εικονικός ψευδοπόλεμος, τού οποίου την εκτέλεσιν η διπλωματία ενεπιστεύθη εις το στέμμα”, όπως βροντοφώναξε ένας δημοκράτης τής εποχής, ο Φιλάρετος, έφερνε τώρα τους χρυσούς καρπούς του για την ολιγαρχία
 

Πενία, θρησκεία και εθνικισμός πόλεμο κατεργάζονται.
Επίστρατοι της Λάρισας αναχωρούν για το μέτωπο σε κλίμα ενθουσιασμού. Ο παπάς μπροστά και ο εθνικιστής της Εθνικής Εταιρείας με το κοστούμι από πίσω. Σε λίγες ημέρες η υποχώρηση ήρθε υπό πλήρη σύγχυση. Λαός και κάτοικοι έφευγαν πανικόβλητοι, ενώ οι Τούρκοι Κυριακή του Πάσχα κατέλαβαν τη Λάρισα.

»”Ως πολίτης συναισθάνομαι το αίσχος και το όνειδος τού πολέμου”- έλεγε ο Δεληγιάννης- “ως υπουργός, όμως, ουδεμίαν φέρω ευθύνην”». (Τάσου Βουρνά: «Γουδί. Το κίνημα τού 1909», έκδοση «Ο Τύπος Α.Ε.», Αθήνα, 1976).

Πάντα κάποιος τού φταίει τού «κυρίαρχου λαού». Τότε έφταιγε ο Τρικούπης, άλλοτε έφταιγαν οι αμερικανοί, οι εβραίοι, η KGB, ο Κίσσιγκερ, οι στρατιωτικοί κ.ά., τώρα η Μέρκελ, οι πολιτικοί γενικά κ.λπ. κ.λπ. Μόνο ο ίδιος δεν φταίει ποτέ! Ίδιον τού βλακός είναι να επιρρίπτει τις ευθύνες για τα παθήματά του στους άλλους...

Παντού, μα παντού υπάρχει το «θύμα», ο λαός. Ο ίδιος λαός, που θεοκρατείται, εθνοκρατείται, ρουσφετοκρατεί και ρουσφετοκρατείται και... τού αρέσει! Τρέχει να ψηφίσει βουλευτές ή κυβερνήτες, για να έχει κάποιον να παρακαλά και να γλείφει για μια θεσούλα στο δημόσιο, για κάποια προμήθεια δημοσίου, για να μετατεθεί από τη Λήμνο στο σπίτι του ο κανακάρης του, που κάνει τη θητεία του και γενικά δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν.

Βρίζει τη Μέρκελ, γιατί τον κάνει ντα ή όποιον βρει πρόχειρο μπροστά του κάθε φορά. Ρωμιοί μου, σταματήστε να φέρεστε σαν παιδάκια και αναλάβατε επιτέλους τις ευθύνες σας. Δεν γνωρίζετε, ότι οι λαοί έχουν τους κυβερνήτες, που τους αξίζουν;



«Εκλαμπρότατε, να με θυμηθής όταν έλθη το δάνειον, ότι τας ελπίδας μου, μετά τον Θεόν, εις την Εκλαμπρότητα σου την έχω και μη με αφήσης περίλυπον. Παρακαλώ να με αγαπάς όπως και πρότερον».

ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ
(Απόσπασμα επιστολής του προς τον Κουντουριώτη, από τα Αρχεία Κουντουριώτου, τ. Ζ΄, σελ. 546).

Τα αγγλικά δάνεια, που χορηγήθηκαν στην κυβέρνηση το 1824 (τα πρώτα, που έλαβε το ρωμαίικο κρατίδιο) εγκαινίασαν την στερεότυπη μεταχείριση, την οποία θα είχαν έκτοτε όλα τα δάνεια, που θα συνήπτε το προτεκτοράτο: δεν διοχετεύθηκαν προς τον σκοπό τού αφελώς αποκαλούμενου «κοινού καλού» (αν είναι ποτέ δυνατόν να έχουν «κοινό καλό» το κοινωνικό υποζύγιο και τα αφεντικά του!), αλλά γέμισαν τις τσέπες «ημετέρων».




Δεν έχει αλλάξει τίποτε ε; Έχουν περάσει 200 χρόνια και δεν έχει αλλάξει τίποτε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Δεν αναρωτιέστε γιατί; Επειδή δεν έχετε αλλάξει εσείς. Στο παραμικρό, στο απειροελάχιστο.

Της Ευγενίας Φυλακτού/ελεύθερη έρευνα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου