''Κρίσεις πανικού''

Γράφει η Ιωάννα Λίλια

Χέλοου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά! Αυτή την εβδομάδα θα σας μιλήσω για ένα θεματάκι όπου σίγουρα έχετε ακούσει ή διαβάσει, ελπίζω όμως να μην το ζήσατε. Κρίσεις πανικού, αυτή η μάστιγα. 

Θέλω να ξεχωρίσω εξ'αρχής ότι είναι τελείως διαφορετικό να έχουμε ζήσει ένα επεισόδιο κρίσης, απ' το να πάσχουμε από διαταραχή πανικού, γι'αυτό θα σας τα πω όσο πιο απλά μπορώ ώστε να κατανοήσετε την φύση του προβλήματος! 

Όλα ξεκινούν όταν δεν το περιμένεις. Στην ζωή σου φαινομενικά δεν αντιμετωπίζεις δυσκολίες, σχεδόν δοξάζεις την τύχη σου, όταν θα σου χτυπήσει για πρώτη φορά την πόρτα και ότι πίστευες μέχρι τότε, μονομιάς γκρεμίζεται.

Τα συμπτώματα ποικίλλουν ανάλογα την ένταση της κρίσης. Ναι, υπάρχουν ήπιες μορφές και βαριές όπως αντιστοίχως αλλάζει και η χρονική συχνότητα. 

Ξεκινά πάντα με ταχυπαλμίες. Δεν καταλαβαίνεις αρχικά τι είναι και προσπαθείς στο επόμενο λεπτό να το διαχειριστείς. Δεν μπορείς. Μια σειρά συμπτωμάτων έρχονται να παραλύσουν το είναι σου. Ιδρώνεις, τρέμεις, πνίγεσαι. Θέλεις να βγεις να γεμίσεις τα πνευμόνια σου με οξυγόνο αλλά δεν μπορείς. Τα νιώθεις να αδειάζουν. Η αναπνοή δεν σου φτάνει και ένας φόβος θανάτου έρχεται να ταράξει το ήδη ταραγμένο σου κορμί. Και εκεί που σε πιάνουν τάσεις λιποθυμίας, εκεί αρχίζει και υποχωρεί. Δεν ζητάς βοήθεια απ'την αρχή. Έχεις ανοίξει το γκούγκλ και πληκτρολογείς ένα ένα τα συμπτώματα. Αγχώνεσαι. Αποφασίζεις να μιλήσεις στην μάνα σου, στην φίλη σου, στον άντρα σου. 

Δεν καταλαβαίνουν και μην θυμώνεις. Αν δεν το είχα ζήσει δεν θα ήμουν εδώ τώρα να σας γράφω γι'αυτό. Έτσι κι αυτοί. Είναι αδύνατον να νιώσουν τι νιώθεις. 

Καθώς οι κρίσεις γίνονται όλο και πιο συχνές αποφασίζεις να επισκεφτείς έναν ειδικό. Η ιδέα και μόνο σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ξεχωρίζεις ανάμεσα στους ''φυσιολογικούς''. Ο γιατρός σε καθησυχάζει και σε στέλνει σούμπιτι σε ψυχολόγο. Ψυχολόγο; Τι είπες τώρα; Πας διστακτικά. Οι ημέρες περνούν και αρχίζεις να αισθάνεσαι ασφάλεια. Μαθαίνεις για τις διαφραγματικές αναπνοές, για ασκήσεις χαλάρωσης, πώς να κάνεις ένα πράγμα την φορά και όχι δέκα. Ανάμεσα σε όλες αυτές τις καινούργιες γνώσεις, καταλαβαίνεις για πρώτη φορά, την παθαλογία του προβλήματος καθώς και ότι δεν φταις μόνο εσύ. Φταίνε και αυτοί που κατάλαβαν νωρίς τι ψυχή κουβαλάς αλλά συνέχισαν να σε εκμεταλλεύονται προς όφελός τους. Που ρούφηξαν κάθε σταγόνα ανθρωπιάς μέχρι που δεν σου απέμεινε κουράγιο για σένα, για την πάρτη σου.

Μέρα με την μέρα, αρχίζεις να στέκεσαι ξανά στα πόδια σου. Αναθεωρείς, πεισμώνεις, υπόσχεσαι. Ότι δεν θα ξαναπέσεις. Ότι είσαι δυνατός. Ότι πέρασε. Προσπαθείς να βοηθήσεις κι άλλους ανθρώπους. Μιλάς ανοιχτά γι'αυτό πλέον χωρίς ταμπού και ντροπές. Έστω κι ένας να βοηθηθεί είναι σημαντικό. Ναι, είναι.

Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν. Που ίσως ντρέπονται ή απλά δεν αποδέχονται το πρόβλημα τους. Μην ξοδεύεις την ζωή σου αγνοώντάς το και μην πνίγεσαι στα γιατί, έτσι δεν το λύνεις, απλά το κουκουλώνεις, το καθησυχάζεις μέχρι την επόμενη φορά. Και κάθε φόρα που θα έρχεται τόσο πιο πολύ θα δυναμώνει. Γιατί αν δεν μάθεις να το διαχειρίζεσαι θα επιστρέφει και θα σε καταστρέφει σιγά σιγά και τόσο βασανιστικά. Δεν είναι τίποτα. Πίστεψέ με! Το μόνο που χρειάζεσαι δεν είναι ένας ώμος να κλάψεις αλλά μια κλωτσιά να σε κουνήσει από την θέση σου, να προχωρήσεις. Η παρηγοριά είναι για τους αδύναμους. Εμείς είμαστε δυνατοί. Σήκω και πάτα στα πόδια σου!

Μίλα, αποδέξου, ζήτησε βοήθεια. Είμαι εδώ. Είμαστε εδώ. 

https://www.youtube.com/watch?v=d-diB65scQU