Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ (ΞΑΝΑ) ΣΩΖΕΙ ΠΡΟΣ ΣΤΙΓΜΗΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ, ΤΟΝ ΚΟΤΖΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ!

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο
Ακόμα μια φορά ο Ταγίπ Ερντογάν γλύτωσε την Κυπριακή Δημοκρατία από τον αφανισμό της! Αυτό είναι το πιο σημαντικό, καίριας εθνικής σημασίας αποτέλεσμα από την επίσκεψη του Προέδρου της Τουρκίας στην Ελλάδα.

Δυστυχώς όμως δεν είναι οριστικό. Η κυβέρνηση της Αθήνας θα συνεχίσει, όπως φαίνεται, την προσπάθεια να «κλείσει» το θέμα, δηλαδή να συμβάλλει στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη μετατροπή της, και τυπικά, σε μεταμοντέρνα αποικία των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους. Αυτό της ζητάνε οι «Νταβατζήδες», αυτό κάνει. (Και θα το είχε ήδη πετύχει προ πολλού, αν είχαν καταφέρει να ανατρέψουν τον Ερντογάν και να βάλουν στη θέση του ένα ανδρείκελο, με το περσινό πραξικόπημα, γιατί είναι η Τουρκία που εμποδίζει μέχρι τώρα αυτή την κατάληξη).

Αφού η κυβέρνηση ολοκλήρωσε την πλήρη παράδοση της Ελλάδας, στον οικονομικό τομέα, στους Γερμανούς, την ΕΕ και το ΔΝΤ, τώρα ήρθε η ώρα του «ψητού». Η παράδοση δηλαδή του ελληνικού και κυπριακού γεωπολιτικού χώρου, ακόμα και του σκληρού πυρήνα της κυριαρχίας του ελληνικού λαού, στις ΗΠΑ και τους άλλους «φίλους» του ναυτικού άξονα, όπως π.χ. η Βρετανία και το Ισραήλ. Είναι το «γεωπολιτικό Μνημόνιο» που έρχεται και θα προκαλέσει, αν δεν συναντήσει την αντίσταση του ελληνικού λαού, ακόμα μεγαλύτερες και πολύ πιο δραματικές στη μορφή τους καταστροφές από αυτές που ζήσαμε με τις Δανειακές και τα Μνημόνια, δίνοντας τη χαριστική βολή στην ίδια την ύπαρξη λειτουργικών ελληνικού και κυπριακού κράτους σε χέρια Ελλήνων.

Τα Μνημόνια και οι Δανειακές, η οικονομική και κοινωνική καταστροφή της Ελλάδας, η λεηλασία της και η επιβολή πρωτοφανών νεοαποικιακών όρων, δεν ήταν παρά η εισαγωγή στο κυρίως έργο, που αποβλέπει στο να πάρουν οι Ξένοι οριστικά την Ελλάδα και την Κύπρο από τα χέρια του ελληνικού λαού.

Δείχνει μάλιστα η ελληνική κυβέρνηση διατεθειμένη ενδεχομένως, προκειμένου να πετύχει να κάμψει την «τουρκική αδιαλλαξία» στο κυπριακό, όπως της ζητάνε να κάνει, να διολισθήσει στην αποδοχή εφ’ όλης της ύλης διάλογου με την Τουρκία, για τις «διμερείς διαφορές», ακολουθώντας τις made in USA συνταγές για τα ελληνοτουρκικά, όπως τις διερευνητικές συνομιλίες και τα ΜΟΕ, που εισήγαγε πρώτος ο Γιώργος Παπανδρέου στην «ελληνική» εξωτερική πολιτική, όταν χρησιμοποιούσε ως σύμβουλο και «θεωρητικό» του, τον νυν Υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά.

Ήδη άρχισε τις παραχωρήσεις στη Θράκη.

Ευτυχώς η Τουρκία, που είναι το μόνο από τα κράτη στο τρίγωνο «Ελλάδα-Κύπρος-Τουρκία» με βαθμό κυριαρχίας, ανεξαρτησίας και αυτοσεβασμού, εμποδίζει, τουλάχιστον μέχρι τώρα, τους ιθύνοντες Ελλάδας και Κύπρου να παραδώσουν πλήρως την εθνική τους κυριαρχία, υπερασπιζόμενη τις παράνομες βλέψεις της στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη!

‘Όσο πιο μεγάλο το έγκλημα, τόσο μεγαλύτερα και τα ψέματα

Όπως συμβαίνει και σε όλα τα άλλα θέματα, το όλο πακέτο συνοδεύεται από τη συνήθη ψευδολογία και προσπάθεια εξαπάτησης και παραπλάνησης του ελληνικού λαού, που χρησιμοποιεί με τόση δεξιοτεχνία αυτή η κυβέρνηση σε όλα τα θέματα, με κορυφαίο βέβαια το «σκίζουμε τα μνημόνια»

Υπενθύμισε αίφνης ο κ. Τσίπρας την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, προς ικανοποίηση του εθνικού αισθήματος του ελληνικού λαού. Στην επόμενη φράση του όμως ετάχθη υπέρ του εξωφρενικού πλαισίου Γκουτιέρες, που προβλέπει τη διάλυση του κυπριακού κράτους. Με την τουρκική εισβολή του 1974, χάθηκε η μισή Κύπρος, με το πλαίσιο Γκουτιέρες χάνεται ολόκληρη!

Το πλεονέκτημα της μεθόδου είναι ότι όλος ο κόσμος ξέρει για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, σχεδόν κανείς όμως δεν ξέρει τι είναι το πλαίσιο Γκουτιέρες. Μεταξύ πολλών άλλων, που το ένα είναι πιο εξωφρενικό από το άλλο, το πλαίσιο αυτό προβλέπει την κατάργηση του κανόνα της πλειοψηφίας (που ο Περικλής όρισε ως δημοκρατία τον 5ο π.Χ. αιώνα) με την πλήρη εξίσωση πλειοψηφίας και μειοψηφίας, άρα και την εισαγωγή τρίτων ξένων για να διοικούν το νησί. Στο νέο «κράτος» που δημιουργείται στο νησί απαγορεύεται να έχει στρατό και τίθεται υπό την εξουσία «διεθνούς αστυνομικής δύναμης».

Πρόκειται για τη μετατροπή της Κύπρου σε (μη βιώσιμη, και λόγω του άδικου και εξωφρενικού χαρακτήρα της ρύθμισης) μεταμοντέρνα αποικία των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του Ισραήλ. Για δικό τους λογαριασμό φωνάζει ο κ. Κοτζιάς να καταργηθούν οι εγγυήσεις και τα ξένα στρατεύματα. Γιατί αυτοί απαιτούν, όπως όλοι οι καταπατητές οικοπέδων που σέβονται τον εαυτό τους, να αρπάξουν την αποικία τους «καθαρή», χωρίς υποσημειώσεις και υποθήκες τρίτων. Κι εκεί έχει κολλήσει μέχρι στιγμής η υπόθεση και δεν μπορούν να καταλήξουν (ακόμα!) οι διαπραγματεύσεις, που δεν είναι παρά διαπραγματεύσεις για τους όρους παράδοσης του κυπριακού κράτους, αρπαγής του από τη νόμιμη κυριαρχία που σήμερα ασκούν ή πάντως δικαιούνται οι κάτοικοί του!

Λωζάννη και τουρκικές διεκδικήσεις

Εναντίον κάθε σκέψης για αναθεώρηση της Λωζάννης εμφανίζεται επίσης η Αθήνα. Στην πράξη όμως, κατέφερε η ίδια πλήγμα στο πνεύμα αυτής της συνθήκης, που δεν αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα επί της Κύπρου στην Τουρκία, αποδεχόμενη και μονιμοποιώντας, με δική της πρωτοβουλία, την παράνομη, παράλογη και εγκληματική διάσκεψη της Γενεύης, μόνος σκοπός της οποίας είναι η κατάλυση του κυπριακού κράτους, αλλά και νεκρανασταίνοντας, δήθεν για να την καταργήσει, τη Συνθήκη Εγγυήσεως για την Κύπρο.

Την ικανοποίησή του εξέφρασε δημοσίως ο κ. Τσίπρας γιατί ο κ. Ερντογάν δήλωσε ότι δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδας. Πάλι απάτη ή, τουλάχιστον, άπειρη σύγχυση. Ποτέ η Τουρκία δεν είπε ότι έχει εδαφικές διεκδικήσεις. Είπε ότι τα σύνορα είναι αλλού από κει που λέει ότι είναι η Ελλάδα. Δεν λέει ότι θέλει να αλλάξει τα σύνορα, λέει ότι τα ‘Ιμια και το Φαρμακονήσι είναι τούρκικα, ότι η Γαύδος δεν ξέρουμε ποιανού είναι. Ο κ. Ερντογάν δεν αφήρεσε τίποτα από τις πάγιες διεκδικήσεις της χώρας του, που να δικαιολογούν τη δημόσια έκφραση ευαρέσκειας του Έλληνα Πρωθυπουργού!

Μόλις ξύσει κανείς λίγο το λούστρο της νέας «εθνικοφροσύνης» διαπιστώνει, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν και με την παλιά «εθνικοφροσύνη», ότι αυτοί οι νεόκοποι Λεωνίδες έχουν μια ανησυχητική ομοιότητα με τους Εφιάλτες. Ελπίζουμε να είναι μόνο παραίσθηση.

Κλάμα γοερό και στην Κύπρο, όπου ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης και του Προέδρου Αναστασιάδη, ενός Προέδρου πολύ ταιριαστού με την όζουσα διαφθορά της χώρας του, παραπονείται γιατί η τουρκική αδιαλλαξία δεν επιτρέπει στην ηγεσία του να πουλήσει το νησί και τους κατοίκους του, όπως ήδη έκανε με τις τράπεζες. Ο κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος επεσήμανε, ότι είναι κοινή η θέση Ελλάδας-Κύπρου, ότι «πρέπει να υπάρξει προεργασία Αθήνας- Άγκυρας για το θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων για να διαφανεί, εάν υπάρχει η αναγκαία υποδομή για σύγκληση νέας διάσκεψης για την Κύπρο, η οποία να έχει πραγματικές πιθανότητες θετικής κατάληξης».

Τι προεργασία δηλαδή να γίνει; Ή η Κύπρος είναι ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, οπότε έχει τον δικό του στρατό, τη δική του αστυνομία, τη δική του κυριαρχία και κανείς τρίτος δεν έχει κανένα δικαίωμα, ή είναι ένα μπάχαλο προορισμένο να εκραγεί στην πρώτη κρίση. Αν η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι δεν το δέχονται αυτό, δεν μπορεί να συμφωνήσουμε σε λύση. Χάσαμε τη μισή Κύπρο το 1974. Θέλουμε να χάσουμε και την υπόλοιπη, καθιστώντας Ελληνοκύπριους και Ελλάδα ομήρους και προκαλώντας στο τέλος μια κρίση χειρότερη από αυτή του 1974;

Μούπε τις προάλλες κάποιος σε μια συζήτηση, μα ποια λύση προτείνεις εσύ. Ο τρόπος να τίθεται έτσι το θέμα είναι παραπλανητικός. Δεν ξέρω αν μπορεί να βρεθεί λύση στο κυπριακό μετά από όσα έγιναν και δεν είναι δική μου δουλειά να σκεφτώ τη λύση, είναι δουλειά του κυπριακού λαού να σκεφτεί τι θέλει στο νησί του, αντί να εξουσιοδοτεί εν λευκώ διάφορους πολιτικούς απατεώνες να το κάνουν. Αυτό που εγώ ξέρω είναι άλλο. ‘Ότι δεν μπορεί εν ονόματι της ανάγκης να «λυθεί το κυπριακό» να γίνει αποδεκτή μια λύση που προβλέπει την κατάργηση της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας στην Κύπρο και παραβιάζει μαζικά όλες τις θεμελιώδεις και παγκοσμίως αποδεκτές πρόνοιες του ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου!

Δυσκολεύεται πια κανείς να σχολιάσει αυτά που γίνονται. Αυτό το κρεσέντο αναξιοπρέπειας και ψευδολογίας που έχει πλημμυρίσει την πολιτική τάξη, τη «δημοσιογραφία» και την εν γένει δημόσια ζωή και της Ελλάδας και της Κύπρου, προειδοποιώντας για την επερχόμενη, ακόμα πιο μεγάλη εθνική καταστροφή των Ελλήνων, αν δεν μπορέσουν να ξεσηκωθούν και να τη σταματήσουν. Οι κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας δεν είναι παρά η κορφή του παγόβουνου, θα τους ήταν άλλωστε αδύνατο να κάνουν αυτά που κάνουν αν υπήρχε ίχνος υγείας στο ελλαδικό και το κυπριακό πολιτικό και «επικοινωνιακό» σύστημα.

Ακριβώς επειδή η παρούσα κυβέρνηση δεν διαθέτει κανένα δικό της «ιθαγενές» εθνικό σχέδιο και στη διεθνή πολιτική της, όπως δεν είχε και για την αντιμετώπιση του νεοαποικιακού μνημονιακού καθεστώτος, ακριβώς γιατί έχει παραδοθεί στις πιο αντιδραστικές και ολοκληρωτικές ακόμα παγκόσμιες δυνάμεις, όπως ο Τραμπ, και τους έχει παραδόσει τη χώρα σε όλους τους τομείς, η επίσκεψη Ερντογάν σχεδιάστηκε πολύ άσχημα και εξελίχθηκε σε σχεδόν φιάσκο.

Αν αποφεύχθηκε να εξελιχθεί σε πλήρη σκυλοκαυγά επί ελληνικού εδάφους είναι για δύο λόγους. Πρώτον ότι ο Ερντογάν έχει πολύ μεγάλη ανάγκη από ειρήνη προς τα δυτικά, με δεδομένες τις απειλές που έχει να αντιμετωπίσει. Δεύτερο ότι η ελληνική κυβέρνηση παραμένει εξαιρετικά ανασφαλής και αβέβαιη. Ο Τσίπρας ενδιαφέρεται μόνο για τα επικοινωνιακά και την εικόνα του. Ο Κοτζιάς να κάνει τα χατίρια της Ουάσιγκτον και των φίλων της. Που, ακόμα, δεν έχουν αποφασίσει φαίνεται ότι χρειάζονται μια ελληνοτουρκική κρίση.

Ούτε η Τουρκία, ούτε η Ελλάδα έχουν σήμερα την πολυτέλεια μιας κρίσης, αλλά το θέμα εξαρτάται δυστυχώς και από τους επιτήδειους τρίτους που τόσοι και τόσοι προβοκάτορες θα σπεύσουν να τους εξυπηρετήσουν.

Αντικειμενικώς, υπάρχει στη σημερινή συγκυρία ισορροπία συμφερόντων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η Ελλάδα έχει συμφέρον να μην δει νέα μαζικά κύματα μεταναστών και προσφύγων να διασχίζουν το Αιγαίο. Ο Ερντογάν έχει συμφέρον να μην ανοίξει νέο μέτωπο.

Το ερώτημα είναι αν η Αθήνα το καταλαβαίνει αυτό, ή αν η υποτέλεια που έχει χτυπήσει κρεσέντο την οδηγήσει πάλι, με μια προβοκάτσια, πούναι τόσο εύκολο να στηθεί, σε μια μείζονα εθνική καταστροφή, που θα είναι η πρόκληση κρίσης με την Τουρκία για λογαριασμό τρίτων. (το σενάριο αυτό ισχύει αν πάμε σε σύγκρουση ΗΠΑ-Ισραήλ με την Τουρκία)

Εξίσου καταστροφική θα είναι και η «επίλυση» των ελληνοτουρκικών διαφορών, πάλι για λογαριασμό τρίτων και με τις καταστροφικές μεθόδους που εισήγαγε από τις ΗΠΑ ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών, πάλι με τον Κοτζιά σημαίνοντα σύμβουλό του και «θεωρητικό» του. (Το σενάριο αυτό ισχύει αν τα βρουν ΗΠΑ-Ισραήλ με την Τουρκία).

Δυστυχώς, αν κρίνουμε από τις επιδόσεις αυτής της κυβέρνησης στη διεθνή της πολιτική, αμφιβάλουμε αν ποτέ η χώρα ήταν σε τόσο επικίνδυνα χέρια. Εδώ ο κ. Τσίπρας δήλωσε προ ημερών στο Βελιγράδι ότι οι Σλαβομακεδόνες είναι, και αυτοί, απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εμφανιζόμενος δηλαδή να αγνοεί το ότι ο άνθρωπος πέθανε 900 χρόνια προτού εμφανιστούν τα σλαβικά φύλα στη Βαλκανική! Δηλαδή πως να το σχολιάσουμε τώρα αυτό εμείς;

Όσο για τις υπαγορευμένες από την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους τους επιδιώξεις να λυθεί το κυπριακό (όπως και το μακεδονικό, για να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ), δεν αφήνετε βρε παιδιά τα πειράματα στην εξωτερική πολιτική, την οποία άλλωστε παντελώς αγνοείτε. Θα προκαλέσετε μια εθνική καταστροφή μεγαλύτερη από τη Μικρασιατική όπως πάτε. Τόσο πολύ πια θέλετε να δώσετε την Ελλάδα και την Κύπρο στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Είπαμε να κάνουμε συμμαχίες, δεν είπαμε να τους δώσουμε τη χώρα μας.

«Δεν υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος από το να παραδώσει την πολιτική του στους συμμάχους του», έγραψε ο μεγάλος λογοτέχνης μας Αλέξανδρος Κοτζιάς στην «Πολιορκία». Αλλά έκανε λάθος, υπάρχει! Να παραδόσεις όχι μόνο την πολιτική του έθνους, αλλά και το ίδιο το έθνος.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ '' ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ''

Το να παραποιείται η αλήθεια είναι κάτι που πολλές φορές έχουμε αντιμετωπίσει. Η προσπάθεια όμως να καλυφθεί η αθλιότητα της εκποίησης της πρώτης κατοικίας, από τη σημερινή κυβέρνηση, ξεπερνά ακόμη και τα πιο ακραία όρια του ανεκτού.

Μια βόλτα στις εφορίες θα μπορούσε να πείσει  τον καθένα για την πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα που έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και διαμορφώνεται με βάση τα αποτελέσματα της υπέρμετρης φορολόγησης, της μείωσης μισθών και συντάξεων, της δημιουργίας μιας νέας και μεγάλης «νέας φτώχειας».

Δεν μιλάμε για συνειδητούς μπαταχτσήδες αλλά για ανθρώπους που αδυνατούν να ανταποκριθούν στους αυξανόμενους παράλογους φόρους και τις συνθήκες επιβίωσης σε μια κοινωνία φορολογικής ζούγκλας!

Κάποιοι κλείνουν τα μάτια τους. Κάποιοι άλλοι προσφέρουν στο κοινό τους παραμύθια για βίλες και πλούσιους που απλά δεν πληρώνουν, χάνοντας το δάσος των πολλών και αδύναμων που απλά δεν μπορούν να αντέξουν άλλο…

Στην Ελλάδα του 2017, τράπεζες, τρόικα και κυβέρνηση έχουν συμφωνήσει να εισπράξουν με κάθε τρόπο 40 δισ. ευρώ από τα «κόκκινα δάνεια», πράγμα που για τα σπίτια σημαίνει μέχρι και 20.000 πλειστηριασμούς!

Την ίδια ώρα περί τις 700.000 οικογένειες ζουν με «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια στις τράπεζες, τα οποία προ κρίσης, το 2009, δεν εξυπηρετούντο κατά 6% ενώ σήμερα το ποσοστό μη εξυπηρέτησης λόγω των πολιτικών που ακολουθήθηκαν (και κυρίως του συνδυασμού υπέρμετρης φορολογίας και μείωσης εισοδημάτων), έχει ανέλθει στο 45% .

Τα συνολικά ληξιπρόθεσμα προς Εφορίες από 38 δις το 2010 έφθασαν στα 100 δις σήμερα.

Αν εξαιρέσει κανείς τις 140.000 αιτήσεις υπαγωγής στο νόμο Κατσέλη (που λήγει το 2018) πάνω από 500.000 οικογένειες ήδη ζουν με την ανασφάλεια του πλειστηριασμού ακόμα και της πρώτης κατοικίας τους, καθώς ο νόμος Σταθάκη λήγει σε ένα μήνα και κανένας νόμος δεν υπάρχει, πλέον, που να απαγορεύει στις τράπεζες και στα «κοράκια» – που εκεί πωλούνται τα δάνεια – να τους ξεσπιτώσουν αρπάζοντας τους και τις πρώτες κατοικίες.

Το απλό ερώτημα που επανέρχεται αλλά εύκολα μπορεί να απαντηθεί είναι :
Γιατί δεν νομοθετείται η προστασία της πρώτης κατοικίας;

Μα γιατί είναι στο στόχαστρο και αποτελεί μέρος της συμφωνίας περί πλειστηριασμών! Μα γιατί «θα χρεωκοπούσαν οι τράπεζες» όπως αφελέστατα αλλά πολύ παραστατικά δήλωσε πρόσφατα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ!

Να προσθέσουμε  4,267 εκ. ΑΦΜ που έχουν χρέη στην Εφορία (από 1 εκ. το 2010), τα 1,724 εκατομμύρια Έλληνες (όπως η περίπτωση της οφειλέτριας που είδε το φως της δημοσιότητας ) που επειδή αδυνατούν να διατρέχουν άμεσα τον κίνδυνο κατάσχεσης των περιουσιακών τους στοιχείων (μεταξύ αυτών και των κατοικιών τους λόγω χρεών προς την Εφορία), και τους 990 χιλιάδες Έλληνες πολίτες, στους οποίους ήδη έχουν επιβληθεί μέτρα κατάσχεσης σε λογαριασμούς.

Αυτή είναι η αλήθεια για τη μη προστασία της «λαϊκής κατοικίας», που ήδη εξελίσσεται σε ολόκληρη τη χώρα και καμία κραυγή περί «βιλών» δεν μπορεί να αποκρύψει.

πηγή

Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017

ΤΑ...ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΛΑΓΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ!

Όλοι, υποθέτω, γνωρίζουμε το γνωστό παλιό ανέκδοτο με το λαγό και το λιοντάρι.

Για όσους το αγνοούν, θα πω εν πολλή συντομία ότι όλα τα ζώα σέβονταν και αναγνώριζαν την υπεροχή του λιονταριού στον κόσμο της φύσης και το δικαίωμά του να είναι αρχηγός ελέω πολεμικής αρετής και ηγετικής φυσιογνωμίας. Αυτήν, ωστόσο, την υπεροχή χλεύαζε ο λαγός στις ιδιωτικές του συνομιλίες ισχυριζόμενος ότι... σοδομίζει το λιοντάρι κάθε απόγευμα! Ο λαγός "πουλούσε μαγκιά" όταν οι φίλοι του τον ρωτούσαν τι κάνει, απαντώντας: "χαλαρά μωρέ, εδώ... άραγμα, καφεδάκι, τσιγαράκι και ρίχνω κι ένα π****ο στο λιοντάρι". Μόλις το λιοντάρι έμαθε πως εξευτελίζεται επανειλημμένα δημόσια από τον απρεπή λαγό, πήγε οργισμένο να τον βρει και να του ζητήσει το λόγο. Ρωτώντας τον τι κάνει, ο λαγός ατάραχος του απάντησε "ε, χαλαρά μωρέ, εδώ... άραγμα, καφεδάκι, τσιγαράκι και.... λέμε και καμιά μαλακία να περνά η ώρα...!"

Για να επανέλθουμε στην... πραγματικότητα, λοιπόν.
Αυτό το είδος του λαγού, το αμετροεπές και άφρον, έλεγε όσα έλεγε και έκανε όσα έκανε, με περίσσευμα αήθειας και έλλειψη μέτρου.
Ωστόσο είχε ένα φρένο, καθώς είχε μεγαλώσει σε μια κοινωνία που αναγνώριζε πως είναι αφροσύνη να ισχυρίζεται ο λαγός πως πηδάει τάχα το λιοντάρι.
Οπότε, όταν τα λουριά έσφιγγαν, έκανε το απαραίτητο βήμα πίσω, παραδεχόμενος πως όσα έλεγε ήταν "καμιά μαλακία για να περνά η ώρα".

Αυτό, όμως, το έπραττε μόνο δημοσίως, εκεί που την ελαφρομυαλιά του θα την αντιμετώπιζε το σύνολο ως τρέλα ή αναίδεια. Στο σπίτι του, ωστόσο, εκεί που αφέντης ήταν ο ίδιος, δεν είχε πια αυτό το φόβο.
Έτσι, όταν έφτασε η ώρα κι έκανε παιδιά, τα γαλούχησε με αυτή τη "μαλακία", η οποία όμως, αφού απέκτησε παιδαγωγικά χαρακτηριστικά, έπαψε να είναι απλώς "για να περνά η ώρα", αλλά κατέστη τρόπος ζωής και σκέψης για τα παιδιά του λαγού.

Δεν είναι να απορούμε, λοιπόν, που τα παιδιά του λαγού είναι χειρότερα από τον λαγό -και ίσως και αγιάτρευτα-, διότι δεν έχουν αίσθηση ότι, αυτά που λένε, στην πραγματικότητα είναι "μαλακίες για να περνά η ώρα", αλλά έχουν διαμορφώσει το νου και τη συμπεριφορά τους, θεωρώντας - όπως συνήθως γίνεται με τις γονεϊκές δοξασίες- πως αυτές είναι δεδομένες αλήθειες, αναμφισβήτητες και θέσφατα.

Και τα παιδιά του λαγού αυξήθηκαν και πλήθυναν. Και στην κοινωνία των ζώων αυτές οι "μαλακίες για να περνά η ώρα" των λαγών-πατεράδων κατέστησαν αυταπόδεικτες αλήθειες και θέσφατα των παιδιών των λαγών, σε τέτοιο βαθμό που δεν τολμούν πια τα παιδιά του λιονταριού, της τίγρης, του πάνθηρα, του σκίουρου να τα αμφισβητήσουν, γιατί θα τους χυμήξουν οι λαγοί, που είναι πολλοί πια. Πάρα πολλοί.
Και τα παιδιά των λιονταριών κοιτούν πλέον αμήχανα τα παιδιά των λαγών να τα γλεντούν άδοντας άσματα επινίκια.

Οι λαγοί-πατεράδες γοητεύονταν και μόνο με το δικαίωμα να λένε τις μαλακίες, γνωρίζοντας βαθιά μέσα τους ότι είναι μαλακίες, γι' αυτό άλλωστε και έκαναν πίσω δημοσίως, μην τάχα και θεωρηθούν τρελοί.
Τα παιδιά τους, όχι μόνο δεν το αντιλαμβάνονται, αλλά... θέλουν να τις εφαρμόσουν κιόλας!
Εκεί είναι το επικίνδυνο...


πηγή

Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017

ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ, Η ΜΟΔΑ ΤΩΝ ΓΙΟΡΤΩΝ

του Πάνου Σείκιλου

Όσο περνά ο καιρός, μας χαρακτηρίζει όλο και περισσότερο η απληστία, η ζήλια για τα αποκτήματα του γείτονα, η μισαλλοδοξία. Όλες οι αρετές των πολιτισμών που κληροδότησαν οι παλαιότερες γενιές πάνε στράφι, την ίδια στιγμή που ακόμα και ο πόλεμος γίνεται για ένα μάτσο ιδιοκτησίες. Στη φτωχή Ελλάδα, το φάντασμα της ευμάρειας άφησε δυσαναπλήρωτο κενό στην ψυχή του καταπιεσμένου πολίτη. Αυτό το κενό προσπάθησε, χρόνια τώρα, να αναπληρώσει με ψυχαναγκασμούς και υποκουλτούρα. Οι συνέπειες του ηθικού μας ξεπεσμού ως τα σήμερα, είναι κάθε άλλο παρά τυχαίες. Μόνο που προτιμάμε να μην τις βλέπουμε.

Είναι σύνηθες να βλέπουμε την ελεημοσύνη καιροσκοπικά. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και ενώ φρεσκάρει την μπουρζουά γκαρνταρόμπα των σουέτ παλτών -η γκαρνταρόμπα του ιδεοψυχαναγκασμού είναι κλειδαμπαρωμένη για χρόνια- ο νοικοκυραίος τσεκάρει τί του περισσεύει, «να το δώσουμε σε κάποιο παιδί μωρέ…». Ενώ η κοινωνία δείχνει να έχει χάσει κάθε ηθική αφετηρία, ο κύρης του σπιτιού φέρνει στον ουρανίσκο τη γνωστή καραμέλα, όχι όμως απροσκάλεστος. Επιδίδεται στους γνωστούς αφορισμούς από τον καναπέ, γιατί έτσι τον κουρδίζει το σαπιοκάναλο που βλέπει. Και ξάφνου, το ίδιο παρωχημένο τηλεκανάλι αλλάζει ρότα: «Πλήθος επωνύμων έδωσε το παρόν στο φιλανθρωπικό γκαλά της κας Μ. Β., υπό την αιγίδα της εκκλησίας της Ελλάδος. Τα χρήματα θα διατεθούν στο πρόγραμμα της αρχιεπισκοπής “Εκκλησία στο σπίτι”…»

-Καλή ιδέα! Γυναίκα να δώσουμε κι εμείς χρήματα!

Τόσο κοινότυπα, τόσο πρόστυχα. Από την ακραία απάθεια στην επίκαιρη ελεημοσύνη, ένα τηλεσκουπιδορεπορτάζ δρόμος. Λες και η βοήθεια στον πεινασμένο, η προσφορά στο ορφανό είναι συγχωροχάρτι. Μόνο που δε ζούμε στο 1400 να αγοράσουμε ιντουλγκέντσιες έναντι χρημάτων, να σχωρεθούμε, να κλείσουμε μια θεσούλα στον παράδεισο. ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΑ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ!

Θυμόμαστε να είμαστε φιλάνθρωποι μόνο όταν υπάρχει περίσσευμα. Όμως η χορηγία δεν είναι φιλανθρωπία. Η ΧΟΡΗΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, καλέ μου άνθρωπε. Και αυτοί που σου λήστεψαν τον παρά ουρλιάζοντας στις οθόνες ότι φταις, προβάλλουν το φιλάνθρωπο έργο των αφεντικών τους με δόλο, σφάζοντάς σε. Εν ψυχρώ και στο ψαχνό.

Ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια. Εκεί έξω υπάρχουν αγγελικές φιγούρες με αδειανές τσέπες κι αδάμαστη ψυχή, που περπατούν δρόμο το δρόμο αξημέρωτα, να παράσχουν ιατρική φροντίδα στους άστεγους της πόλης. Συλλογικότητες που χωρίς διαφημιστική δαπάνη σώζουν ζωές. Γυναίκες και άνδρες κάθε ηλικίας, που με μόνο εφόδιο την αποφασιστικότητα δίνουν λίγο ψωμί και ένα ποτήρι ζεστό τσάι στους άπορους των γεφυρών, στους ανήμπορους κάθε στενού. Εθελοντές κάθε γενιάς που μαγειρεύουν για τον αναξιοπαθούντα της γειτονιάς, χωρίς να διατυμπανίζουν «όλοι μαζί μπορούμε».

Κι αν στη δίνη της η ζωή σε πάτησε αφήνοντάς σε πίσω, μην ξεχνάς μόνο τούτο. Η ελεημοσύνη του ενός έναντι της ελεημοσύνης των πολλών, διαφέρει σε ένα πράγμα. Όσοι περισσότεροι απλώνουν το χέρι να βοηθήσουν, τόσο λιγότερο αβάσταχτος γίνεται ο πόνος κι η ανημποριά του διπλανού μας.

Ποτέ δεν είναι αργά. 

Πάντα θα υπάρχει ανάγκη. 

Ειδικά όταν περάσουν τα Χριστούγεννα.

πηγή

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΙΩΝ;

Η ιστορία έγινε γνωστή, χάρη κυρίως στην αντίδραση του ΚΚΕ. Την Δευτέρα, αργά το βράδυ, η κυβέρνηση έφερε για ψήφιση στην βουλή μια τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο, προκειμένου να κάνει ένα από τα μεγαλύτερα χατήρια που ζητάει το κεφάλαιο: να καταργήσει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. Η ολιγόλογη τροπολογία ήταν σαφής... Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Η παράγραφος 2 του άρθρου 8 του συνδικαλιστικού νόμου 1264/1982 ("Για τον εκδημοκρατισμό του Συνδικαλιστικού Κινήματος και την κατοχύρωση των συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων"), όπως ισχύει σήμερα, αναφέρει τα εξής:
(...) για να γίνει συζήτηση και για να ληφθεί απόφαση, κατά τις Συνελεύσεις, απαιτείται η παρουσία τουλάχιστο του ενός τρίτου (1/3) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών. Αν δεν υπάρχει απαρτία κατά την πρώτη συζήτηση, συγκαλείται νέα συνέλευση μέσα σε δύο (2) μέχρι δεκαπέντε (15) μέρες κατά την οποία απαιτείται η παρουσία τουλάχιστο του ενός τετάρτου (1/4) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών. Εάν δεν υπάρξει απαρτία κατά την δεύτερη συνέλευση, συγκαλείται μέσα σε δύο (2) μέχρι δεκαπέντε (15) μέρες τρίτη κατά την οποία είναι αρκετή η παρουσία του ενός πέμπτου (1/5) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών.
Κι εδώ έρχεται η λακωνικώτατη τροπολογία:
Μετά το τρίτο εδάφιο της παρ. 2 του άρθρου 8 του Ν. 1264/1982 (Α' 79) προστίθεται εδάφιο ως εξής:
"Ειδικά για τη συζήτηση και λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών."
Τόμπολα! Σε μιάμιση γραμμή η αριστερή κυβέρνηση επιχειρεί να καταστήσει ουσιαστικά αδύνατη την κήρυξη απεργών, αφού δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι η συγκέντρωση στον ίδιο χώρο των μισών εργαζομένων ενός σωματείου που ενδεχομένως έχει μέλη σε ολόκληρη την χώρα, είναι ακατόρθωτη. Και αυτά τα λέει μια κυβέρνηση κομμάτων που στις τελευταίες εκλογές συγκέντρωσαν τις ψήφους του 20% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων της χώρας!

Αφού σημειώσω ότι η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποσύρει προσωρινά την τροπολογία, αντί για περαιτέρω σχόλια, παραθέτω ένα κείμενο του Χριστόφορου Σεβαστίδη, προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, με τον μακρύ αλλά σαφέστατο τίτλο "Η αύξηση του ποσοστού απαρτίας ισοδυναμεί  με ουσιαστική κατάργηση του συνταγματικού δικαιώματος στην απεργία":

Το Σύνταγμα στο άρθρο 23 παρ. 2 αναγνωρίζει ρητά το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία. Δεν υπάρχει νομίζω άλλο συνταγματικό δικαίωμα που η αναγνώρισή του πέρασε μέσα από τόσες εκατόμβες νεκρών και για το οποίο χύθηκε τόσο ανθρώπινο αίμα. Η απεργία αποτέλεσε το μοναδικό όπλο εκατομμυρίων μεταναστών που έφταναν σε άθλιες συνθήκες από την γηραιά ήπειρο στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1860 και το κυρίαρχο μέσο πάλης των εξαθλιωμένων της Ευρώπης από τις αρχές του 20ου αιώνα. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στην πρόσφατη ιστορία για να διαπιστώσει πως όλα τα «αυτονόητα» δικαιώματα, όπως το 8ωρο, οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, η μείωση της εντατικοποίησης της εργασίας, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας κατακτήθηκαν με αιματηρούς απεργιακούς αγώνες. Και όσο δύσκολα κατακτήθηκαν τόσο εύκολα χάθηκαν λόγω της υποχώρησης του εργατικού κινήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.

Είχα την ευκαιρία να σημειώσω και παλαιότερα (Χριστόφορος Σεβαστίδης, Το δικαίωμα απεργίας και ο δικαστικός έλεγχος της άσκησής του, έκδ. 2015, σελ. 11-12) ότι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι να θέτει όπου μπορεί ακόμα μεγαλύτερους περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας προς όφελος της επιχειρηματικής ελευθερίας, έτσι ώστε το δικαίωμα να υφίσταται στα νομοθετικά κείμενα αλλά να είναι καταργημένο στην πράξη.  Από το 2014 επισημάναμε τις συνεχείς πιέσεις που ασκούνταν στην Ελλάδα για λήψη απόφασης απεργίας με απόλυτη πλειοψηφία της γενικής συνέλευσης, κατά το παράδειγμα που ακολουθήθηκε και στη Βουλγαρία. Ο νομοθέτης στην Ελλάδα έθεσε μέχρι σήμερα τόσους περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας ώστε σε διάστημα μιας πενταετίας (2009-2014) το ποσοστό των νόμιμων απεργιών να φθάνει μόλις το 10% (26 από τις 264) ενώ το 90% αυτών να κρίνονται παράνομες ή καταχρηστικές από τα Δικαστήρια, ιδίως λόγω έλλειψης κάποιας τυπικής προϋπόθεσης. Εφόσον επομένως αυξηθεί το ποσοστό απαρτίας για τη συζήτηση και τη λήψη απόφασης περί απεργίας, θα έχουμε έναν νέο νομοθετικό περιορισμό που θα καταργήσει στην πράξη εκ βάθρων την σχετική διάταξη του Συντάγματος.

Η σύμφωνη με το Σύνταγμα νομοθέτηση απαιτεί όχι μόνο τη μη αύξηση του αριθμού της απαρτίας της γενικής συνέλευσης αλλά αντίθετα την τροποποίηση του άρθρου 20 παρ. 1 ν. 1264/82 το οποίο εισάγει έναν αδικαιολόγητο διαχωρισμό (επαναλαμβάνοντας άκριτα το ν. 2151/1920 που μόλις αποποινικοποίησε την απεργία) και το οποίο αναγνωρίζει μόνο για τις τοπικές πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ως αρμόδιο όργανο την γενική συνέλευση. Σε όλες τις άλλες οργανώσεις -πρωτοβάθμιες πανελλαδικής έκτασης, δευτεροβάθμιες ή τριτοβάθμιες-  αναθέτει την άσκηση του απεργιακού δικαιώματος στα διοικητικά συμβούλια.

Στην πραγματικότητα το Σύνταγμα αναφέροντας ότι η απεργία μπορεί να κηρυχθεί «από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις» εννοεί σαφώς με οποιονδήποτε τρόπο αυτές οι οργανώσεις εκδηλώνουν την βούλησή τους (ανωτ, σελ. 70 επ) άρα και μέσω των διοικητικών τους συμβουλίων. Ποτέ και σε καμία άλλη περίπτωση δεν δείχνει ο νομοθέτης τόση δυσπιστία στο εκλεγμένο διοικητικό συμβούλιο παρά μόνο όταν αυτό αποφασίζει την κήρυξη απεργίας. Μήπως όμως δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο και η σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία που βασίζεται στην αρχή της αντιπροσωπευτικότητας;

Σήμερα με το πρόσχημα της τήρησης της δημοκρατικής αρχής και της μεγαλύτερης κατά το δυνατό εκπροσώπησης των εργαζομένων θα καθίσταται αδύνατη τις περισσότερες φορές η κήρυξη απεργίας λόγω της αδυναμίας σύγκλησης ενός τόσο δυσκίνητου οργάνου όπως είναι η ΓΣ και μάλιστα με πλειοψηφία άνω του 50%. Ο πραγματικός λόγος νομοθέτησης μιας τέτοιας διάταξης είναι περισσότερο από προφανής: Ο εργαζόμενος δεν φτάνει μόνο να είναι φθηνός και να μην έχει σταθερό ωράριο. Θα πρέπει να είναι απογυμνωμένος από κάθε συλλογικό δικαίωμα όπως αυτό των σ.σ.ε. και της απεργίας ώστε να μην μπορεί να διεκδικεί βελτίωση των συνθηκών εργασίας του. Μόνο με τέτοιους όρους θα ανοίξει ο δρόμος για προσέλευση επενδυτών. Οι διατάξεις ωστόσο του Συντάγματος βάζουν ένα όριο που δεν μπορεί να ξεπεραστεί για χάρη οποιασδήποτε επιδίωξης ή σκοπιμότητας.

 Η φωτογραφία είναι από την περυσινή Γ.Σ. της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Στην μέση ο Χριστόφορος  Σεβαστίδης


πηγή

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

ΜΑ ΤΙ ΔΙΑΒΟΛΟ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;

Άρθρο του FrancescoLamendola                                                                       
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου 

Μερικές φορές, αναζητoύμε τις απαντήσεις στα βιβλία ή στη φιλοσοφία ή ποιός ξέρει που άλλού, ενώ αυτές υπάρχουν μπροστά μας, κάτω από τη μύτη μας. Επίσης, σκεπτόμαστε πάντα ότι οι απαντήσεις σε μία δύσκολη ερώτηση πρέπει να είναι, και αυτές, εξαιρετικά δύσκολες. Ενώ αντίθετα, μπορεί οι απαντήσεις να είναι απλές. Ακριβώς επειδή κανείς δεν σκέφτεται ότι έτσι μπορεί να είναι, όλοι περνούν δίπλα τους χωρίς να τις αντιληφθούν, χωρίς να καταδέχονται να τους ρίξουν ένα βλέμμα, αν και βρίσκονται ακριβώς εκεί, καθαρές και προφανείς. Φθάνει μόνο να βγάλουν τον κεφαλόδεσμο από τα μάτια τους. Διότι είναι ο κεφαλόδεσμος που έχουμε στα μάτια μας που δεν μας επιτρέπει να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα. Πρόκειται για το “νοητικό μπλοκάρισμα” από το οποίο υποφέρουμε και μας εμποδίζει να εξάγουμε τα λογικά συμπεράσματα από όλα εκείνα τα γεγονότα που το μυαλό μας είναι σε θέση να καταγράψει. Με άλλα λόγια, έχουμε υποστεί μια κατάσταση σε βαθμό εξάρτησης που μας κάνει να μην σκεπτόμαστε με το μυαλό μας, αλλά να αφήνουμε σε κάποιους άλλους να σκέπτονται για εμάς. Προγραμματιστήκαμε ώστε να βλέπουμε μόνο τα πράγματα που είναι βολικά σε κάποιους άλλους και να μην βλέπουμε καθόλου τα πράγματα που θα ήταν ωφέλιμα σε εμάς. Κοπιάζουμε για να καταλάβουμε την ιστορική στιγμή που ζούμε, ωστόσο συνεχώς δεν πετυχαίνουμε το στόχο μας αυτό, γιατί δεν έχουμε το κλειδί ή για να είμαστε πιο ακριβείς, διότι το χάσαμε.

Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε, πρωτίστως, είναι να ΑΠΕΞΑΡΤΗΘΟΥΜΕ, να βγάλουμε τον κεφαλόδεσμο από τα μάτια και να ξεμπλοκάρουμε την ικανότητά μας για σκέψη και διάκριση. Πρέπει να βγούμε από την κατάσταση ύπνωσης στην οποία οδηγηθήκαμε. Όμως, πως είναι δυνατόν να ξυπνήσουμε, εάν πρώτα δεν αντιληφθούμε ότι κοιμόμαστε; Όποιος πιστεύει ότι είναι εντελώς ξύπνιος, έτοιμος να  δει  και να συλλογιστεί, είναι ακόμη μέσα στην κατάσταση της ύπνωσης και καμία δύναμη στον κόσμο δεν θα μπορούσε να τον συνεφέρει. 

Τώρα, για να καταλάβουμε τι μας συνέβη τα τελευταία πενήντα χρόνια, φθάνει να κατεβούμε στο δρόμο και να παρατηρήσουμε, με λίγη προσοχή, αυτό που παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια μας. Όποιος είναι τουλάχιστον 50 ετών, θα μπορέσει να κάνει μία χρήσιμη σύγκριση με τις παιδικές του αναμνήσεις. Όποιος δεν έχει τέτοιες λόγω ηλικίας, θα πρέπει να αρκεστεί στη λογική του και στην ικανότητα του να βγάζει συμπεράσματα από αυτά που βλέπει. 

Το πρώτο πράγμα που κτυπάει στο μάτι, είναι ότι οι πόλεις δεν είναι πια πόλεις, αλλά ανθρώπινες συσσωματώσεις και δημόσιοι κοιτώνες. Ότι δεν υπάρχει πια εμπόριο εκτός από τα τουριστικά μέρη, διότι δεν αγοράζεται πλέον αυτό που είναι αναγκαίο, αλλά εκείνο που ορίζει η διαφήμιση, δηλαδή πράγματα εντελώς περιττά. Ότι δεν υπάρχει πια βιομηχανία διότι η χρηματιστική οικονομία, αποτελούμενη από φούσκες, από παράγωγα κλπ έφαγε μέχρι το κόκκαλο την πραγματική οικονομία, που είναι φτιαγμένη από πράγματα, από εργασία και αυθεντικό χρήμα. Ότι δεν υπάρχουν πια Ευρωπαίοι διότι αντικαταστάθηκαν από μία ετερογενή μάζα, προερχόμενη από το νότιο μέρος της γης, η οποία δεν γνωρίζει τίποτα για την Ευρώπη, ούτε κι ενδιαφέρεται για αυτήν. Ότι δεν υπάρχουν πια πρόσωπα, αλλά μόνον μετα-πρόσωπα διότι, για να είμαστε πρόσωπα, πρέπει να έχουμε μια ψυχή, πρέπει να νοιώθουμε αληθινά συναισθήματα και να είμαστε ικανοί να σκεφτούμε, ενώ όλα αυτά αντικαταστάθηκαν από τεχνητά συναισθήματα και σκέψεις προκατασκευασμένες. 

Και ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί επί μακρόν. Δεν υπάρχουν πια παιδιά, διότι αντικαταστάθηκαν από πρόωρα γεροντάκια που θλίβονται πάνω στα κινητά τηλέφωνα και μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, αλλά δεν ξέρουν πια να ονειρευτούν και να παίξουν. Δεν υπάρχουν πια οικογένειες, διότι στη θέση τους υπάρχουν ενώσεις αβέβαιες και πρόσκαιρες, όπου τα παιδιά βρίσκονται μια εδώ και μια εκεί. Δεν υπάρχουν πια γονείς, αλλά άνθρωποι, ιδιαίτερα γυναίκες που αγοράζουν  σκύλους και άλλα κατοικίδια τα οποία και τα μεγαλώνουν και τα περιποιούνται σαν τα παιδιά που δεν έχουν. Παρατηρήστε τη σκηνή, όλο και πιο συχνή, δύο κυριών που συναντιούνται στο δρόμο, κάθε μία με το σκυλάκι της και συνομιλούν «Τι χαριτωμένο! Πόσο χρονών είναι; Πέντε, τα κλείνει αύριο. Τις ευχές μου λοιπόν!». Είναι ακριβώς οι ίδιες φράσεις των μητέρων που όταν, πριν 40 χρόνια, συναντιούνταν στα πάρκα, αντάλλασσαν για τα παιδιά τους. Ανατριχιαστικό!

Δεν υπάρχει πια σχολείο, ούτε πανεπιστήμιο, αλλά στην θέση τους υπάρχουν τόποι συλλογικής αποβλάκωσης, στους οποίους δίδεται το ψέμα ως αλήθεια και σπιλώνεται η αλήθεια αποκαλούμενη ως ψέμα. Και κυρίως διδάσκεται στους νέους να μην σκέφτονται καθόλου, να μην χρησιμοποιούν το μυαλό τους, να μην εμπιστεύονται αυτά που τους λέει το προφανές, αλλά να πιστεύουν αυτά που είναι γραμμένα στα βιβλία που, με τη σειρά τους, είναι ο καρπός του Μεγάλου Ψέματος, με το οποίο ο κακός γητευτής υπνώτισε όλους εμάς. 

Ας δούμε ένα παράδειγμα, στο πρόσφατο παρελθόν μας [Σ.τ.Μ. αναφέρεται στην ιστορία της Ιταλίας, αλλά το παράδειγμα ταιριάζει θαυμάσια και στην ελληνική.] υπήρξε ένας εμφύλιος πόλεμος με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Πολλοί από τους οποίους δολοφονήθηκαν όταν ο εμφύλιος είχε επισήμως τελειώσει με την παράδοση του ενός από τα δύο μέρη. Κι όμως, για σχεδόν 70 χρόνια, κανείς δεν αποκάλεσε τον εμφύλιο πόλεμο αυτόν με το όνομά του, κανένα σχολικό βιβλίο και κανένας καθηγητής. Δίδαξαν στους μαθητές να μην τον αποκαλούν με το όνομα του, αλλά να τον λένε πάντα και μόνο “Αντίσταση”, με το γράμμα κεφαλαίο. Έτσι θα μπορούσαν να εξευγενίσουν το μέρος που νίκησε και που απαίτησε να ξαναγράψει την ιστορία, παίρνοντας κάθε αρετή και κάθε αξία και αδειάζοντας πάνω στους ηττημένους κάθε φταίξιμο και ελάττωμα.

Αλλά ας συνεχίσουμε με τον κατάλογό μας. Δεν υπάρχουν πια αθλήματα αλλά στη θέση τους υπάρχουν ομάδες, απαρτιζόμενες σε μεγάλο βαθμό από ξένους. Αυτές, λειτουργούν μόνο σαν μηχανές για να βγάλουν χρήματα και χορηγούν στους αθλητές χημικές ουσίες για να καλυτερεύσουν τις επιδόσεις τους. Δεν υπάρχει πια  κινηματογράφος, αλλά μία τερατώδης αμερικανική βιομηχανία για την ταχεία αποβλάκωση του κοινού, που τώρα πλέον έχει εισβάλει σε όλες τις αίθουσες αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος των τηλεοπτικών προγραμμάτων. Δεν υπάρχει πια τέχνη, φθάνει να πάμε σε κάποια έκθεση ζωγραφικής ή να θαυμάσουμε -τρόπος του λέγειν-την τελευταία δημιουργία κάποιου σούπερ-σταρ όπως τη γέφυρα του Calatrava στη Βενετία. Ή να παρατηρήσουμε την τελευταία εκκλησία φτιαγμένη από κάποιο μοντέρνο αρχιτέκτονα.

Σε όλα αυτά υπάρχει μόνο υλη, καμία ιδέα, καμία ευαισθησία. Δεν υπάρχει πια λογοτεχνία, αλλά μόνο εκδοτική βιομηχανία που ξεφουρνίζει χαζά βιβλία, άχρηστα και κακογραμμένα, καλά όμως για να πωληθούν μαζικά και να μεταφραστούν σε εκατομμύρια αντίτυπα. Δεν υπάρχουν πια τεχνίτες, διότι εάν χαλάσει ένα αντικείμενο ή μια ηλεκτρική συσκευή, συμφέρει να αγορασθεί μια καινούρια, είτε γιατί δεν αξίζουν τα έξοδα για να επιδιορθωθεί η παλιά, είτε γιατί δεν θα βρείτε πια κανένα που να ξέρει να την επιδιορθώσει. Χάθηκε η τέχνη διότι διακόπηκε η γενεαλογική αλυσίδα των ειδικών γνώσεων. Σήμερα, κανένας δεν θα ήξερε να κατασκευάσει, δεν λέμε τον καθεδρικό ναό της Santa Maria del Fiore στη Φλωρεντία ή τον Duomo στο Μιλάνο, αλλά ούτε το απλό κιονόκρανο που κοσμεί την γωνία του σπιτιού των παππούδων μας. Θα το έφτιαχναν μεν αλλά κακά, το κόστος του θα ήταν μεγάλο και θα χάλαγε σε λίγα χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε πια ούτε οικοδόμους ικανούς να κάνουν μία μικρή εργασία όπως πρέπει, έχουμε μόνο μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες που ανεγείρουν τεράστια άσχημα κτήρια, όπου μετά από κάποια χρόνια εμφανίζουν προβλήματα με τις σωληνώσεις, τα πλακάκια,  τη θέρμανση, τους τοίχους κλπ.

Αλλά το πιο άσχημο από όλα είναι το χάσιμο της ελπίδας. Παρατηρήστε τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω σας, δεν είναι όπως εκείνα πριν από τριάντα ή σαράντα χρόνια. Είναι απόντα, άτονα, συχνά λυπημένα και ανήσυχα. Ακόμη πιο συχνά είναι σκληρά, με ένα κακό ύφος στο βλέμμα. Ο κόσμος σκλήρυνε γιατί έχασε την ελπίδα. Όμως δεν θέλει να το παραδεχθεί, δεν θα το παραδεχόταν ποτέ. Πως είναι δυνατόν όμως, αφού –όπως μας λένε-  ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο, στον κόσμο της τεχνολογίας, της επιστήμης και της προόδου! Στον κόσμο όπου ο κάθε μετανάστης, αληθινός ή ψεύτικος, έχει δικαίωμα ασύλου. Κάθε ομοφυλόφιλος έχει το δικαίωμα να παντρευτεί και να έχει παιδιά. Κάθε ηλίθιος έχει το δικαίωμα να αποκτήσει ένα δίπλωμα ακόμη και ένα πανεπιστημιακό πτυχίο. Κάθε γάιδαρος ντυμένος και παπουτσωμένος μπορεί να πηγαίνει να ψηφίζει. Κάθε παιδάκι έχει το δικαίωμα να έχει δύο γονείς του ίδιου φύλου, να πηγαίνει στο σχολείο για να αποβλακωθεί και να έχει το κινητό και το κομπιούτερ του. Σε ένα τέτοιο κόσμο δεν υπάρχει λόγος να είμαστε λυπημένοι ή ανήσυχοι. Προπάντων, δεν υπάρχει λόγος να ξυπνήσουμε. Καλύτερα να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε, αν και τα γλυκά μας όνειρα μεταμορφώνονται σε εφιάλτες. Όμως είναι εφιάλτες πολυτελείας, είναι προοδευτικοί εφιάλτες.

Αυτό είναι το αναπόφευκτο κόστος της ευημερίας. Πρέπει να το πληρώσετε χωρίς να λέτε πολλά πολλά. Μα το Θεό, δεν έχετε το δικαίωμα να είστε τόσο αχάριστοι προς τη μοντέρνα εποχή!

πηγή

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΚΡΕΑΤΟΣ

Σε όλο τον πλανήτη και κυρίως στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες παράγονται και καταναλώνονται τεράστιες ποσότητες κρέατος. Για να τραφεί με κρέας ο αστικοποιημένος παγκόσμιος πληθυσμός έχουν κατασκευαστεί υπερσύγχρονες φυλακές για μη ανθρώπινα ζώα, αυτοματοποιημένα σφαγεία και ένα ολόκληρο σύστημα διανομής όπου στοιβάζονται κατά χιλιάδες. Εκτός από τον άμεσο βασανισμό των ζώων, για να λειτουργήσει όλος αυτός ο μηχανισμός αποστραγγίζεται η γη και μολύνεται η βιόσφαιρα με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον οργανικό κόσμο. Στα πλαίσια του τεχνοβιομηχανικού συστήματος ο σύγχρονος άνθρωπος καταλήγει να γίνεται φανατικός καταναλωτής, να υπακούει σε ένα στυγνό καταμερισμό εργασίας και ως συνήθως να αφομοιώνει τις ανθρωποκεντρικές και ατομικιστικές ιδεοληψίες (συμπεριλαμβανομένου του σοσιαλισμού σε κάθε του έκφανση) που τον εμποδίζουν να συναισθανθεί τα μη ανθρώπινα ζώα και να αντιληφθεί τις γενικές συνέπειες της βιομηχανικής παραγωγής σε κάθε επίπεδο. Ένα σύνολο από θεσμούς και ιδεολογίες ευθύνονται για την αναπαραγωγή και τη διαιώνιση του βιομηχανικού πολιτισμού, μιας κατάστασης αμιγώς εξουσιαστικής, που ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες έχει βάλει στο στόχαστρο του οτιδήποτε έμβιο υπάρχει στον πλανήτη αλλά και τη γη την ίδια, για να θρέψει τη λαιμαργία της μηχανής του.

Εξημέρωση και κτηνοτροφία

Η κτηνοτροφία δεν αποτελεί εν γένει μια φυσική κατάσταση ενταγμένη στη ζωή του ανθρώπινου είδους. Εν αντιθέσει, είναι αποκύημα της εξημέρωσης ορισμένων μη ανθρώπινων ζωών μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, από ορισμένους ανθρώπους σε συγκεκριμένες εδαφικές περιοχές, όταν ο τροφοσυλλέκτης-κυνηγός άρχισε να αντικαθίσταται από το γεωργό-βοσκό. Η επικυριαρχία στα εξημερωμένα ζώα βασιζόταν αποκλειστικά στην εκμετάλλευση τους και όχι στη συναίνεση τους. Η εξημέρωση και η συνεπαγόμενη κατοχή των ζώων από κάποιες φυλές ανθρώπων έθεσε τις βάσεις για τη συστηματοποιημένη κτηνοτροφία αλλά και την ανάπτυξη του πολιτισμού γενικότερα. Επιπλέον θεωρείται πως η κατοχή ενός ζώου αποτέλεσε την πρωταρχική μορφή ιδιοκτησίας όπως άλλωστε προδίδει και η ετυμολογία της λέξης κεφάλαιο, που προέρχεται από το κεφάλι του ζώου (στα λατινικά capus-itis, από όπου προέρχεται και το capital). H ιδιοκτησία, άρρηκτα δεμένη με την εξουσία και κύρια πηγή άντλησής της, αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες παραμέτρους που οδήγησαν στην αιχμαλωσία του ανθρώπου μέσα στον πολιτισμό και στη συντήρηση της κυριαρχίας. Μέσα από τις δομές της οργανωμένης εξουσίας διαδόθηκε η ιδεολογία της αιχμαλωσίας. Ένα ζώο που πριν ζούσε ελεύθερο στη φύση μπορούσε πλέον να ανήκει σε κάποιον και να χρησιμοποιηθεί ανάλογα με το συμφέρον του, σύμφωνα με το νέο δόγμα. Η κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στα ζώα και κατ’ επέκταση σε ολόκληρη τη φύση και στον ίδιο τον άνθρωπο επέφερε μια αλυσιδωτή πορεία εκμετάλλευσης, πολέμων και μόλυνσης.

Βιομηχανικός πολιτισμός

Πάνω στο σώμα του πλανήτη αναπτύχθηκαν διάφορες ανθρώπινες κουλτούρες με διαφορετικές αντιλήψεις για τη φύση. Πριν την εμφάνιση των πρώτων πολιτισμένων κοινωνιών δεν υπήρχε κράτος και συστηματοποιημένη εκμετάλλευση του φυσικού κόσμου. Αυτό που ξεχωρίζει τις πολιτισμένες κοινωνίες από τις ομαδοποιήσεις που έζησαν ή που ζουν χωρίς συστηματοποιημένη εκμετάλλευση και κράτος είναι η αντίληψή των πρώτων ότι η γη ανήκει στον άνθρωπο για υποτιθέμενους λόγους ανωτερότητας. Στις πολιτισμένες κοινωνίες με τον ίδιο τρόπο που θεωρείται αποδεκτή η άσκηση εξουσίας από άνθρωπο σε άνθρωπο και η ύπαρξη οργανωμένης εξουσίας, θεωρείται αποδεκτή και η άσκηση εξουσίας από τον άνθρωπο πάνω στα ζώα και τη φύση γενικότερα. Η νεολιθική επανάσταση επέφερε ριζικές αλλαγές στον τρόπο ζωής των ανθρώπων και επέβαλε τη συστηματοποιημένη εξημέρωση, την εκμετάλλευση των ζώων, τη δουλεία, τη ζωή σε πόλεις-κράτη και μια σειρά από εξουσιαστικούς θεσμούς οι οποίοι μετασχηματίστηκαν μέσα στο χρόνο. Η επόμενη μεγάλη τεχνική αλλαγή έμελε να γίνει χιλιάδες χρόνια μετά και δεν είναι άλλη από τη βιομηχανική επανάσταση που επέφερε την εντατικοποίηση της εκμετάλλευση της φύσης με νέα τεχνικά μέσα.

Η εκβιομηχάνιση δεν ήταν κάποιο αναπόφευκτο γεγονός ούτε αποτέλεσμα κάποιας νομοτελειακής πορείας του ανθρώπινου είδους όπως υποστηρίζουν οι διάφοροι εξελικτιστές φιλόσοφοι ή επιστήμονες. Αναπτύχθηκε στη Δυτική Ευρώπη και βασίστηκε πάνω στις νεολιθικές και τις μετέπειτα ιδεοληψίες, επινοήσεις και εφευρέσεις του πολιτισμένου κόσμου.

Η αποικιοκρατία, η ναυσιπλοΐα, οι γεωργικές εφευρέσεις, το τυπογραφικό πιεστήριο (αλλά και πολλοί άλλοι κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες) έδωσαν ώθηση σε αυτήν την τεράστια βιομηχανική αλλαγή. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι ιδεολογικές ανακατατάξεις που συνέβησαν πριν τη βιομηχανική επανάσταση. Η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός, η ιδέα της προόδου και του ανθρωπισμού συνέβαλαν στην εκκοσμίκευση της ανθρωποκεντρικής και κυριαρχικής αντίληψης της θρησκευτικής εξουσίας. Το μηχανιστικό κοσμοείδωλο που παρουσίασε η νεωτερική επιστήμη θεώρησε τον κόσμο σαν μια μεγάλη μηχανή και τα ζώα ως μηχανικά αυτόματα, προοιωνίζοντας έτσι μια άλλου τύπου αιχμαλωσία στο όνομα της απελευθέρωσης του ανθρώπου. Φιλόσοφοι όπως ο Rene Descartes και ο Francis Bacon είδαν το φυσικό κόσμο σαν ένα ατέλειωτο πεδίο εκμετάλλευσης προς χάριν της προόδου της ανθρωπότητας. Αυτές οι ιδέες αποτέλεσαν τη βάση του βιομηχανικού πολιτισμού που μαζί με κάποιες πολιτικές ανακατατάξεις, όπως οι αστικές επαναστάσεις που καθιέρωσαν την αστική δημοκρατία ως μέσο διακυβέρνησης, εδραίωσαν ένα κοινωνικό σύστημα για την ανάπτυξη της τεχνοκρατίας και του οικονομικού συστήματος που θα μπορούσε να προωθεί τη βιομηχανική ανάπτυξη μέσα από ανταγωνισμούς. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός μέσα από το ακόρεστο κυνήγι του κέρδους και της προόδου νοηματοδότησε εκ νέου την παγκοσμιοποιημένη εξουσία.

Ο βιομηχανικός πολιτισμός εξαπλώθηκε ταχύτατα σε πολλά σημεία της γης λόγω της τεχνικής του υπερδύναμης έναντι λαών με λιγότερο ανεπτυγμένα τεχνικά μέσα. Οι δυτικές χώρες επέκτειναν την αποικιοκρατία τους και εκμεταλλεύτηκαν τη φύση εξοντώνοντας παράλληλα όσες κουλτούρες ζούσαν είτε με παλαιολιθικό τρόπο είτε με πρώιμο αγροτικό, καθιερώνοντας το βιομηχανικό σύστημα, τις αποψιλώσεις, τα ορυχεία, την κατασκευή πόλεων και οδικού δικτύου. Ο ανθρώπινος πληθυσμός αυξήθηκε σε συνδυασμό με την επέκταση της βιομηχανικής παραγωγής και της αστικοποίησης. Οι διάφοροι πόλεμοι λειτούργησαν σαν σημείο ανταγωνισμού, καταστροφής και μεγαλύτερης προόδου, όπως ο Α’ και ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος. Διαμορφώθηκε έτσι μια συνθήκη όπου οι σύγχρονες μαζικές κοινωνίες ζουν τελείως εξαρτημένες από το βιομηχανικό σύστημα και αλλοτριωμένες από τη φύση. Η εξειδίκευση και ο καταμερισμός εργασίας είναι προαπαιτούμενα για την αναπαραγωγή του τεχνοβιομηχανικού συστήματος, όπως και η ύπαρξη εξειδικευμένων στελεχών, εργατών και μέσων ελέγχου στη μαζική παραγωγή. Ενώ εξελίσσονται ακόμα οι ανακατατάξεις του τεχνοβιομηχανικού συμπλέγματος, η παραγωγή και η κατανάλωση κρέατος αυξάνεται παράλληλα. Ο μισός ανθρώπινος πληθυσμός του πλανήτη (3,5 δις) σήμερα κατοικεί σε πόλεις όπου γίνεται και η μεγαλύτερη κατανάλωση κρέατος και άλλων προϊόντων προερχόμενων από την εκμετάλλευση έμβιων όντων. Έτσι, η συστηματική εκμετάλλευση των ζώων, αλλά και η καταστροφή των βιοτόπων από την παραγωγή κρέατος, συνδέεται με τη δόμηση του τρόπου ζωής των ανθρώπων μέσα στο βιομηχανικό πολιτισμό. Το κράτος, οι πόλεις και η βιομηχανική παραγωγή είναι βασικοί θεσμοί για την ύπαρξη του εξουσιαστικού οικοδομήματος σαν σύνολο.

Βιομηχανική κτηνοτροφία

Η βιομηχανοποίηση της κτηνοτροφίας επινοήθηκε στα πλαίσια της γενικής εκβιομηχάνισης και του οικονομικού συστήματος πατώντας στην ανάγκη να ταϊστεί ο ολοένα και αυξανόμενος πληθυσμός των πόλεων. Οι κάτοικοι των πρώτων βιομηχανικών πόλεων άρχισαν να τρέφονται με μεγάλες ποσότητες κρέατος συγκριτικά με τους αγροτικούς πληθυσμούς πριν αναπτυχθούν επαρκώς τα μέσα μεταφοράς και το οδικό δίκτυο. Ένας λόγος ήταν διότι ενώ δεν υπήρχε δυνατότητα να μεταφερθούν τα λαχανικά στην πόλη χωρίς να σαπίσουν, υπήρχε η δυνατότητα να μεταφερθούν ζωντανά τα ζώα, να σφαγιαστούν μέσα στις πόλεις και να πωληθεί “φρέσκο” το κρέας τους. Έτσι κάθε πόλη, όπως και στην αρχαιότητα, είχε τα σφαγεία της, μερικά από τα οποία μας είναι ακόμη γνωστά από τις ονομασίες που δόθηκαν σε περιοχές αλλά και από λογοτεχνικά έργα (για παράδειγμα η περιοχή Ταύρος της Αθήνας λεγόταν Σφαγεία, τα διάσημα σφαγεία του Σικάγο). Στα σφαγεία αναπτύχθηκε η πρώτη αλυσίδα εργοστασιακής παραγωγής, βάζοντας τα ζώα στη σειρά και τεμαχίζοντας τα κομμάτι κομμάτι, εκτελώντας ο κάθε εργάτης-σφαγέας ένα συγκεκριμένο έργο.

Ο Henri Ford βλέποντας αυτήν την τυποποιημένη διαδικασία εμπνεύστηκε τη γραμμή συναρμολόγησης σαν πρότυπο εργοστασιακής παραγωγής, την οποία εφάρμοσε στην αυτοκινητοβιομηχανία και απ’ όπου αργότερα επεκτάθηκε σε όλο το εργοστασιακό σύστημα. Τα ζώα μέσα στο βιομηχανικό σφαγείο αντιμετωπίζονται ως αποσυναρμολογούμενες μηχανές όπου δολοφονούνται ανενδοίαστα και έπειτα τους αφαιρούνται όλα τα προς πώληση μέλη των σωμάτων τους, ακόμα και τα κόκαλα τους συνθλίβονται για να γίνουν ζελέ και παγωτό (ζελατίνη).

Οι ταχύτατοι ρυθμοί που εισήχθησαν στην παραγωγή μέσω της εκβιομηχάνισης και οι ρυθμοί της αστικοποίησης επέβαλαν τον ολοένα και αυξανόμενο αριθμό εκτρεφόμενων ζώων. Για να αυξηθεί ο αριθμός των προς σφαγή ζώων έπρεπε να αναπτυχθούν μέθοδοι αναπαραγωγής και εκτροφής ακόμα πιο αποτελεσματικές με κάθε κόστος. Έτσι κατασκευάστηκαν οι πρώτες κλειστές φάρμες για τα κοτόπουλα, τις γαλοπούλες και τα γουρούνια και οι ανοιχτές φάρμες εκτροφής βοοειδών. Τα βιομηχανικά εκτροφεία (μονάδες εκτροφής ζώων σε συνθήκες περιορισμού) είναι επιχειρήσεις που συγκεντρώνουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες αγελάδες, χοίρους ή άλλα ζώα, τα οποία έχουν μικρή ή καθόλου πρόσβαση σε φυσικό φωτισμό και καθαρό αέρα, ενώ συνήθως έχουν ελάχιστες ευκαιρίες για να κινηθούν. Αυτές οι εγκαταστάσεις παράγουν εκατομμύρια τόνους ζωικών προϊόντων κάθε χρόνο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα σφαγεία έχουν αποτελέσει ορολογία για την περιγραφή των πιο φρικιαστικών γεγονότων της ανθρώπινης ιστορίας. Τα σύγχρονα εκτροφεία και σφαγεία έχουν παρομοιαστεί πολλές φορές από ακτιβιστές με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς και της Τρεμπλίνκα, όμως μπορούμε από μια άλλη οπτική να δούμε επίσης πως συνδέεται η φρικαλέα διαδικασία ”ζωικής παραγωγής” με την γενική οικοκτονία, τη μαζική εκπαίδευση, την εργασία, την αστική ζωή, τον καταναλωτισμό, τα ορυχεία, τις μονοκαλλιέργειες, τις βιοτεχνολογικές παρεμβάσεις, τα οπλικά συστήματα και γενικά με τον αλλοτριωμένο τρόπο ζωής στο τεχνοβιομηχανικό σύστημα. Ο έμβιος κόσμος αντιμετωπίζεται σαν εξάρτημα, σαν μια μηχανή που εμπλουτίζεται με δεξιότητες για να επιτελέσει κάποιο σκοπό, να γίνει “χρήσιμος” στη βιομηχανική κοινωνία. Στα ζώα παρέχονται με τη βία ορμόνες και αντιβιοτικά, στα παιδιά των ανθρώπων εμβόλια, στείρες γνώσεις και υποταγή.

Στις μονάδες κρεοπαραγωγής συντελείται στην πράξη η πιο μεγάλη υποτίμηση των μη ανθρώπινων ζώων ως είδη και ως μέρος του συναισθανόμενου φυσικού κόσμου. Όλες οι φυσικές ανάγκες που δίνουν νόημα στη ζωή ενός ζώου σε συνθήκες ελευθερίας του απαγορεύονται προς χάριν της αποτελεσματικότητας της παραγωγής. Για παράδειγμα η αναπαραγωγή γίνεται τεχνητά τσακίζοντας τα ορμέμφυτα των ζώων και η γέννηση του νεογνού σηματοδοτεί την έναρξη μιας ζωής στην αιχμαλωσία η οποία θα καταλήξει νομοτελειακά σε ένα πρόωρο θάνατο. Χαρακτηριστικό αποτελεί το γεγονός ότι στη φύση οι αγελάδες ζουν δεκαπέντε με είκοσι χρόνια ενώ οι αγελάδες στα εργοστάσια γαλακτοπαραγωγής μόνο τέσσερα, αφού οι μηχανές έχουν αποστραγγίξει τα σωθικά τους και έχουν κατακρεουργήσει τα νεογνά τους για τα οποία προοριζόταν το γάλα. Για παράδειγμα η αγελάδα έχει γάλα μόνο 10 μήνες μετά τη γέννηση του μικρού της, οι παραγωγοί φροντίζουν να ζευγαρώνουν τις αγελάδες ξανά ένα με ενάμιση μήνα μετά τη γέννα, έτσι ώστε να χάσουν μόνο λίγες μέρες χωρίς γάλα. Αντίστοιχα οι κότες συνήθως ζουν 15-20 χρόνια, αλλά στα πτηνοτροφεία η διάρκεια της ζωής τους δεν ξεπερνά τον ενάμιση χρόνο. Κλουβιά που εμποδίζουν τα ζώα να κάνουν οποιαδήποτε κίνηση και αποτελούν το μοναδικό χώρο σίτισης, αφόδευσης και διαβίωσης μέχρι τη σφαγή, καθιστούν τα εκτροφεία σύγχρονα κολαστήρια. Οι ασθένειες, οι ακρωτηριασμοί, οι πληγές και οι συνεχιζόμενες κραυγές που συνεπάγονται, αποτελούν την πιο συνήθη εικόνα ενός τέτοιου μέρους. Κατά τη μεταφορά τους στα σφαγεία πολλά ζώα πεθαίνουν στοιβαγμένα καθώς είναι για μέρες μέσα σε φορτηγά, ενώ τα υπόλοιπα τα περιμένει ένας ατιμωτικός θάνατος και μια ενδεχόμενη κατακρεούργηση ενώ διατηρούν ακόμα τις αισθήσεις τους. Ο σύγχρονος καταναλωτής εγκλωβισμένος μέσα στα γρανάζια της μεγαμηχανής βρίσκεται μέσα σε αυτό το σύστημα που βασανίζει αδιάκοπα τα άλλα ζώα για να υπάρχουν δήθεν εύγευστα γεύματα, στο όνομα της Προόδου και της δήθεν κυριάρχησης της φύσης από έναν ανώτερο πολιτισμό.

Η κατανάλωση κρέατος και άλλων ζωικών παραγώγων έχει φθάσει σήμερα στο ιστορικότερο υψηλό της και συνεχίζει ακάθεκτη. Χώρες παραδοσιακά χορτοφαγικές ή σχεδόν χορτοφαγικές, όπως η Ινδία, η Κίνα, πολλές χώρες της Αφρικής κ.α., αφομοιώνουν το δυτικό πρότυπο της κρεοφαγίας μαζί με την εκβιομηχάνιση και την αστικοποίηση. Μια άκρως εξουσιαστική νοοτροπία που ξεκίνησε από την Ευρώπη κατακτά όλη την υφήλιο με καταστροφικές συνέπειες.

Γενικές επιπτώσεις

Πολλά δισεκατομμύρια ζώα εκτρέφονται και σφάζονται ετησίως σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να τραφούν αυτά τα ζώα χρειάζεται να αποψιλωθούν δάση και να σπαρθούν όσπρια και δημητριακά (σιτάρι, σόγια, καλαμπόκι) για να γίνουν ζωοτροφές. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στον Αμαζόνιο δίπλα ακριβώς στις αποψιλωμένες εκτάσεις ξεφυτρώνουν μονάδες επεξεργασίας ξύλου και εργοστάσια εκτροφής βοοειδών. Το 60% των τροπικών δασών της Βραζιλίας και της κεντρικής Αμερικής έχουν καταστραφεί για τη δημιουργία βοσκότοπων και ράντσων από τις μεγάλες πολυεθνικές βιομηχανίες κρέατος. Οι εκτάσεις που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή ζωοτροφών είναι σημαντικές, και αν προσθέσουμε σ’ αυτές και εκείνες τις που χρησιμοποιούνται για παραγωγή βιομάζας για ενεργειακούς σκοπούς, τότε λιγότερο από το 1/3 της συνολικής παραγόμενης ποσότητας δημητριακών προορίζεται για διατροφική κατανάλωση από τους ανθρώπους. Από πολλές χώρες εξάγονται φυτικές τροφές για ζωοτροφές ενώ οι πληθυσμοί τους υποσιτίζονται. Δεν πρόκειται για τυχαία γεγονότα, αλλά για μια παγκόσμια ελίτ κρεοπαραγωγών που προσπαθεί συστηματικά να χειραγωγήσει προς τα συμφέροντά της. Για παράδειγμα, σήμερα, μόλις 4 παραγωγοί ελέγχουν περίπου το 81% της αγοράς βοδινού κρέατος στις ΗΠΑ. Συγκεντρώνοντας την παραγωγή κρέατος στα χέρια λίγων μεγάλων εταιρειών, οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις για την εκτροφή και τη σφαγή των ζώων έχουν επικρατήσει πλήρως τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Β. Αμερική. Παράλληλα η μεταφορά και η αποθήκευση των νεκρών ζώων, από τα φορτηγά ψυγεία μέχρι τα σούπερ-μάρκετ και τις γεμάτες καταψύξεις των νοικοκυριών καταναλώνει τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει ένα τόσο οργανωμένο και μαζικό βιομηχανικό κτηνοτροφικό σύστημα χωρίς τις δομές που το υποστηρίζουν.

Η εκτροφή μεγάλου αριθμού ζώων σε συνθήκες περιορισμού απαιτεί τεράστιες ποσότητες νερού, για παράδειγμα τρεις χιλιάδες λίτρα νερού χρησιμοποιούνται για την καλλιέργεια δημητριακών τα οποία αντιστοιχούν σε ένα κιλό βοδινού κρέατος. Παράλληλα ένα μεγάλο μέρος από τα απόβλητα που παράγονται από τα ραγδαίως αναπτυσσόμενα βιομηχανικά αγροκτήματα καταλήγει στα ποτάμια. Τα εκτροφεία αποτελούν ακόμα μια πηγή εκτεταμένης ρύπανσης των αποθεμάτων νερού. Το έδαφος δεν μπορεί να απορροφήσει τόσο μεγάλες ποσότητες κοπριάς, με αποτέλεσμα να περνούν νιτρικά άλατα στα υπόγεια ύδατα και να προκαλούν καρκίνους. Ένα σφαγείο στο Χονγκ Κονγκ, για παράδειγμα, μολύνει με πέντε εκατομμύρια λίτρα υδάτινων αποβλήτων την ημέρα, ενώ στις ΗΠΑ παράγονται σε ετήσια βάση περισσότεροι από εξακόσια εκατομμύρια τόνοι αποβλήτων στα βιομηχανικά εκτροφεία. Στο επίπεδο της μόλυνσης της ατμόσφαιρας, η βιομηχανική κτηνοτροφία είναι υπεύθυνη για το 35-40% της συνολικής ποσότητας εκπομπών μεθανίου, το οποίο επιβαρύνει σημαντικά το πρόβλημα που σχετίζεται με το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Συνεπώς η κτηνοτροφία αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους λόγους μόλυνσης και διατάραξης των βιώσιμων συνθηκών στο πλανήτη.

Πέρα από τη στέρηση της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης που είναι βασικοί λόγοι εναντίωσης στην κρεοπαραγωγή, τα ζώα υφίστανται κακομεταχείριση και γίνονται αντικείμενα πειραματισμών. Στα βιομηχανικά εκτροφεία τα ζώα εμβολιάζονται με αυξητικές ορμόνες για να επιταχυνθεί η ανάπτυξη τους και τους χορηγούνται μεγάλες ποσότητες αντιβιοτικών για να αποφευχθούν οι ιογενείς ασθένειες που συνεπάγονται αυτόν τον εντελώς αφύσικο συνωστισμό. Η μισή παραγωγή αντιβιοτικών παγκοσμίως πηγαίνει στις μεγακτηνοτροφίες κάνοντάς τες τον καλύτερο πελάτη των φαρμακοβιομηχανιών.

Τα αντιβιοτικά αυτά όμως δεν αποτελούν πανάκεια και ως εκ τούτου βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να ξεσπούν πανδημίες προερχόμενές από τις κτηνοτροφικές μονάδες, όπως η γρίπη των πτηνών, των χοίρων κ.α.. Ο συνωστισμός τόσων χιλιάδων ζώων μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα, είναι προφανές ότι έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη φυσική ζωή των ζώων και είναι αναπόφευκτο να προκαλεί σωματικές και ψυχικές ασθένειες και διαταραχές. Αντίστοιχα και για τα ανθρώπινα ζώα ο εγκλεισμός τους στις πόλεις φυλακές έχει πανομοιότυπες συνέπειες.

Βιοτεχνολογία

Η ακόρεστη μανία των εξουσιαστών για περισσότερο έλεγχο και κέρδος ώθησε την τεχνοεπιστήμη σε μια διαδικασία για ολοκληρωτική καθυπόταξη και μετάλλαξη του έμβιου κόσμου. Η βιοτεχνολογία, ως σύγχρονη ευγονική, προσκολλημένη σαν κλάδος στα επιστημονικά δόγματα του Αριστοτέλη και του 16ου αιώνα, αξιώνεται πως συμβάλλει στην πρόοδο της ανθρωπότητας κατασκευάζοντας νέες ράτσες ζώων. Οι πειραματισμοί αυτοί στοχεύουν στο να κάνουν πιο κερδοφόρα την παραγωγή. Αυτή η πρακτική καταπατά όχι μόνο τα ένστικτα και την ελευθερία των ζώων αλλά και τις φυσικές επιλογές τους, οι οποίες είναι χρήσιμες στα είδη για τη διατήρησή τη δική τους αλλά και της βιοποικιλότητας. Φτιάχνονται μέσω πειραματισμών ζώα εργαστηρίου τα οποία είναι αδύνατον να επιβιώσουν στο φυσικό κόσμο, είναι ευάλωτα σε ασθένειες και πολλές φορές ανίκανα να περπατήσουν. Σε ακραίες περιπτώσεις έχουμε κοτόπουλα με πολλά άνω και κάτω άκρα επειδή προτιμώνται οι φτερούγες από τους καταναλωτές. Σχεδόν σε κάθε χώρα οι επιστήμονες πειραματίζονται πάνω στα ζώα για να ”βελτιώσουν” τα χαρακτηριστικά που θεωρούν ότι θα τα κάνουν πιο παραγωγικά. Στην Ελλάδα λειτουργούν πέντε ”Κέντρα γενετικής βελτίωσης ζώων”, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Καρδίτσα και Δράμα. Οι επιστήμονες που εργάζονται σε αυτά βασανίζοντας ζώα, αισθάνονται για παράδειγμα περήφανοι για τη δημιουργία δύο νέων ”ελληνικών αγελάδων” οι οποίες ζουν τα μισά χρόνια, γεννούν τα διπλάσια μωρά και βγάζουν το διπλάσιο γάλα. Αδιαφορώντας δηλαδή για τις επιλογές που έκανε η ίδια η φύση κατασκευάζουν ζώα υβρίδια ανίκανα να επιβιώσουν χωρίς τεχνητή υποστήριξη. Η εμμονή της βιομηχανικής κοινωνίας για τα γαλακτοκομικά προϊόντα (κάτι που εντάθηκε μέσα από τις διαφημίσεις) είναι τέτοια, ώστε η γενετική επιστήμη εφηύρε παραμορφωμένα ζώα, με σοβαρές δυσκολίες στο περπάτημα, λόγω του μεγέθους των μαστών τους. Ο σύγχρονος βιομηχανικός πολιτισμός παραμορφώνει κάθε τι όμορφο, ελεύθερο και ζωντανό που δημιουργήθηκε στη φύση σε δισεκατομμύρια χρόνια, αλλοιώνοντας με τις παρεμβάσεις του κάθε φυσική ισορροπία χωρίς να μπορεί να την επαναφέρει.

Βιομηχανική αλιεία

Ένας τομέας που συχνά ξεχνιέται όταν μιλάμε για τη βιομηχανική κτηνοτροφία είναι αυτός της αλιείας. Σήμερα οι ιχθυοκαλλιέργειες και οι μηχανότρατες εγκαθίστανται και σαρώνουν τους ωκεανούς σκοτώνοντας κάθε τι ζωντανό στο πέρασμά τους, χλωρίδα και πανίδα. Οι μηχανότρατες είναι τεράστια πλοία με πελώρια δίχτυα που ”χτενίζουν” ολόκληρες περιοχές εγκλωβίζοντας χιλιάδες ψάρια και οποιοδήποτε άλλο θαλάσσιο ζώο βρεθεί στο δρόμο τους (χελώνες, δελφίνια, φώκιες, καρχαρίες, μικρές φάλαινες), καταστρέφοντας τη βιοποικιλότητα του βυθού. Απ’ όπου περάσουν οι μηχανότρατες δημιουργούν ένα υποθαλάσσιο νεκροταφείο, μια περιοχή ανίκανη πλέον να υποστηρίξει οποιαδήποτε μορφή ζωής. Η αλιεία με μηχανότρατες είναι πολύ συχνή ακόμα και σε κλειστές θάλασσες όπως η Μεσόγειος αλλά και στα ελληνικά πελάγη. Οι ψαράδες εχθρεύονται ζώα όπως οι χελώνες και τα δελφίνια επειδή σκίζουν τα δίχτυα τους (στην προσπάθειά τους είτε να απελευθερωθούν είτε να φάνε τα ψάρια), γι’αυτό τα σκοτώνουν απροκάλυπτα παρόλο που αποτελούν είδη προς εξαφάνιση. Το 50% των ψαριών που αλιεύονται χρησιμοποιούνται ως τροφή για τα θηλαστικά στα βιομηχανικά εκτροφεία, με συνέπειες αντίστοιχες αυτής της σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας των αγελάδων. Παράλληλα η προτίμηση των καταναλωτών για “μεγάλα” ψάρια τα οδηγεί προς αφανισμό με αποτέλεσμα τη διαχρονική ”σμίκρυνση” της θαλάσσιας πανίδας.

Το κυνήγι μεγάλων θαλάσσιων θηλαστικών για το κρέας τους και όχι μόνο, απειλεί την επιβίωσή τους στον πλανήτη. Μεγάλα, υπερσύγχρονα φαλαινοθηρικά πλοία, κυρίως ιαπωνικά, ισλανδικά και νορβηγικά, σαρώνουν τους ωκεανούς περιμένοντας να περάσουν οι φάλαινες για να σκοτώσουν όσες περισσότερες μπορούν. Τα ζώα αυτά ακολουθούν ένα πανάρχαιο δρομολόγιο κάθε χρόνο προς τα μέρη όπου αναπαράγονται και διαχειμάζουν, οι κυνηγοί τα περιμένουν εκεί με σκοπό να σκοτώσουν πάνω από χίλιες κάθε χρόνο, ένας αριθμός κοντά σε αυτόν που επιτρέπουν τα κράτη εξουσιαστές της ζωής να σκοτώνεται. Τα κράτη αυτά υποστηρίζουν ότι κυνηγάνε για ”επιστημονικούς” σκοπούς αλλά το κρέας καταλήγει σε καταστήματα και εστιατόρια, παράλληλα λένε ότι είναι δικαίωμά τους να ασκούν παραδοσιακές πρακτικές όπως αυτή του κυνηγιού της φάλαινας. Το κυνήγι φάλαινας όμως παραδοσιακά γινόταν με περιορισμένα τεχνικά μέσα και αφορούσε ελάχιστα ζώα κάθε χρόνο ενώ τώρα αποτελεί γενοκτονία. Τα άλλα μεγάλα θαλάσσια θηλαστικά, τα δελφίνια, εγκλωβίζονται από ψαράδες στην Ιαπωνία και στις νήσους Φερόες σε κόλπους και σφαγιάζονται μαζικά και κάποια αιχμαλωτίζονται και πωλούνται σε ζωολογικούς κήπους σε όλον τον κόσμο. Κάτι εξίσου αποτρόπαιο συμβαίνει στους καρχαρίες όπου αλιεύονται ζωντανοί, τους κόβουν τα πτερύγια και τους πετούν πάλι στη θάλασσα καταδικάζοντας τους σε ένα μαρτυρικό θάνατο, όλο αυτό για τη γνωστή σούπα από πτερύγιο καρχαρία που πωλείται στα κινέζικα εστιατόρια σε όλο το κόσμο.

Οι ιχθυοκαλλιέργειες αποτελούν το αντίστοιχο των βιομηχανικών εκτροφείων στη θάλασσα. Πρόκειται για πλωτές εγκαταστάσεις περιφραγμένες με δίχτυα όπου αναπαράγονται και εκτρέφονται χιλιάδες ψάρια σε περιορισμένο χώρο. Οι μολύνσεις, οι ασθένειες, οι αυξητικές ορμόνες και τα αντιβιοτικά δεν λείπουν ούτε από αυτόν τον τομέα κρεοπαραγωγής. Πολλές φορές οι ιχθυοκαλλιέργειες φωτίζονται τεχνητά για να μεγαλώσουν πιο γρήγορα τα ψάρια, τα οποία ταΐζονται με τα υπολήμματα και τα άλευρα από άλλα ψάρια που έχουν είτε αλιευθεί είτε αναπαραχθεί για το σκοπό αυτό. Για παράδειγμα χρειάζονται περίπου πενήντα ψάρια αλιευμένα από τη θάλασσα για να τραφεί μόλις ένας σολομός ιχθυοτροφείου και εκατό κιλά σαρδέλες για να εκτραφούν 10 κιλά πέρκες. Η «υπεραλίευση» αυτή, καταστρέφει τους θαλάσσιους βιότοπους, στερεί από τα μεγάλα θαλάσσια ψάρια, θηλαστικά και ερπετά την πηγή τροφής τους κάνοντάς τα να ψάχνουν άσκοπα πολλά μίλια κάθε μέρα με συνέπεια να οδηγούνται στην εξάντληση και το θάνατο. Οι ιχθυοκαλλιέργειες για να βελτιώσουν την απόδοσή τους κάνουν πειράματα για την κατασκευή μεταλλαγμένων ψαριών με νέα χαρακτηριστικά, ανθεκτικά στο συνωστισμό και τις ασθένειες που να μεγαλώνουν γρήγορα έτσι ώστε να οδηγούνται όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Οι συνέπειες της γενετικής μετάλλαξης στα ψάρια είναι εξίσου επικίνδυνες με αυτές των φυτών και των άλλων ζώων. Μεταλλαγμένοι σολομοί στη Βόρεια Θάλασσα (μεταξύ Νορβηγίας, Δανίας και Ηνωμένου Βασιλείου), διέφυγαν από ιχθυοτροφεία, πέρασαν στην ανοιχτή θάλασσα και αναπαρήχθησαν δρώντας ανταγωνιστικά προς πολλά άλλα είδη σολομού και άλλων ψαριών με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν με αφανισμό μια σειρά από ζωικά είδη.

Καταναλωτισμός, Πρότυπα Διατροφής και Φαστ Φουντ

Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές ίσως κάποιοι αναρωτηθούν γιατί οι άνθρωποι σε όλο το κόσμο συνεχίζουν να τρώνε κρέας και ζωικά παράγωγα ή γιατί αυτού του είδους η παραγωγή και κατανάλωση βαίνει αυξανόμενη. Όπως αναφέρθηκε και πριν, η παραγωγή κρέατος αποτελεί μια ολόκληρη βιομηχανία στην οποία εμπλέκονται πολλά οικονομικά συμφέροντα ενώ επιπλέον βασίζεται πάνω σε ιδεολογήματα τα οποία κυριαρχούν και αναπαράγουν τις μαζικές κοινωνίες. Τέτοια ιδεολογήματα είναι για παράδειγμα ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη το κράτος, ότι ο άνθρωπος είναι φυσικό να ζει σε πόλεις, ότι η βιομηχανία είναι κάτι ουδέτερο, ότι η ιδιοκτησία είναι κάτι το απαραίτητο, ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος απ’ την υπόλοιπη φύση, ότι ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται συστηματικά, ότι τα ζώα υπάρχουν για να υπηρετούν τον άνθρωπο και γενικά η αποδοχή του δίπολου της παραγωγής και κατανάλωσης. Στην ουσία μιλάμε για έναν τρόπο ζωής αλλοτριωμένο από το φυσικό κόσμο, βασισμένο στην τεχνική, τη συστηματοποιημένη εξημέρωση και εκμετάλλευση. Από τις γεωργικές εταιρίες μέχρι τα εκτροφεία, τα σφαγεία, τις φαρμακοβιομηχανίες, τα βιοτεχνολογικά και γενετικά εργαστήρια, τα εργοστάσια τυποποίησης, τα σούπερ μάρκετ και τα φαστ φουντ, ένα ολόκληρο σύμπλεγμα έχει συμφέροντα από την εκμετάλλευση και τη σφαγή των ζώων. Ο καταναλωτισμός δεν είναι κάτι ξεκομμένο από ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη κοινωνία και τις δομές της, είναι κομμάτι ενός γενικότερου τρόπου ζωής και των κοινωνικών-ιστορικών συνθηκών που επικρατήσαν, ενώ πρέπει να γίνει αντιληπτός μέσα στα πολιτισμικά πλαίσια και πιο συγκεκριμένα στα πλαίσια του κυρίαρχου βιομηχανικού πολιτισμού. Οι γρήγοροι και πιεστικοί ρυθμοί ζωής, ο ανταγωνισμός και ο ατομικισμός που επικρατούν κοινωνικά οδηγούν τους ανθρώπους να επιλέγουν αβίαστα τις πιο εύκολες λύσεις για την καθημερινότητά τους. Έτσι ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος τρώει σε ταχυφαγεία τροφές που ζέχνουν δυσφορία και εκμετάλλευση, αγνοώντας συνειδητά ή μη την προέλευσή τους για να ασχολείται με τις προσωπικές του υποθέσεις.

Από τη γέννησή του ένα παιδί συνήθως μαθαίνει από τους γονείς του και το σχολείο πως τα ζώα υπάρχουν για να τρέφουν τον άνθρωπο με τις σάρκες τους και για να εξυπηρετούν τους δικούς του σκοπούς. Οι κτηνοτροφικές βιομηχανίες διαφημίζουν τα προϊόντα τους με ωραίο περιτύλιγμα και ζώα που γελούν ή τρέχουν ανέμελα προσπαθώντας να κρύψουν την πραγματικότητα που βρίσκεται εντός του βιομηχανικού σφαγείου. Παρόλο που υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι μια διατροφή βασισμένη στην κατανάλωση ζώων σε συνδυασμό με τη ζωή στην πόλη είναι καταστροφική και για την ανθρώπινη υγεία, δεν λέγεται σχεδόν ποτέ ανοιχτά κάτι τέτοιο. Αντιθέτως γιατροί και διαιτολόγοι διαφημίζουν την καθημερινή λήψη ζωικών πρωτεϊνών σαν την πιο υγιεινή προοπτική, ενώ πολλοί άνθρωποι μαστίζονται από καρδιακές παθήσεις, καρκίνο, εμφράγματα, παχυσαρκία, οστεοπόρωση και άλλες ασθένειες. Αυτές τις προτροπές κάνουν ακόμα και κόμματα όπως το ΚΚΕ που το προηγούμενο διάστημα διεκδικούσε ”κρέας και γάλα για κάθε παιδί στα νηπιαγωγεία”. Αυτή είναι η προοπτική των μαρξιστών και του ανθρωποκεντρισμού, μαζοποιημένα νήπια ανθρώπων μέσα σε σχολεία-φυλακές να ταΐζονται με τα νεογνά άλλων ζώων και να πίνουν το γάλα που προοριζόταν για αυτά με βάση τη μαζική παραγωγή.

Η διαδομένη σαρκοφαγία των ανθρώπων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το βιομηχανικό τρόπο ζωής και δεν μπορεί ούτε να υπάρξει ένας βιομηχανικός-χορτοφαγικός πολιτισμός αλλά ούτε και μια “σαρκοφαγική απελευθέρωση”. Επειδή ακριβώς υπάρχει ένα πλέγμα εξουσίας φτιαγμένο από ιδεολογήματα, συμφέροντα και τεχνική εξάρτηση, ο πολιτισμός σαν σύνολο. Η απελευθέρωση από τα δεσμά του πολιτισμού και του τεχνοβιομηχανικού συστήματος μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν απορρίψουμε τις πολιτισμικά επιβεβλημένες ανάγκες για μια ζωή σε αρμονία με τη φύση χωρίς κράτη, βιομηχανίες και μαζοποίηση πληθυσμών σε πόλεις.

Η φυτοφαγία αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια στάση ζωής που αντιτίθεται στο υπάρχον επιβαλλόμενο διατροφικό μοντέλο αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει συνολικά την κυριαρχία. Η φυτοφαγία μπορεί να μην είναι απλά μια εναλλακτική διατροφική επιλογή, αλλά μια από τις αρνήσεις μας ενάντια στην κυριαρχία. Κινούμενοι ενάντια σε έναν τρόπο διατροφής και ζωής βασισμένο στη συστηματοποιημένη εκμετάλλευση των ζώων (όπως και της γης και των ανθρώπων), αρνούμαστε παράλληλα ένα ολόκληρο σύστημα αιχμαλωσίας του έμβιου κόσμου. Όπως είχε πει και ο Γάλλος αναρχικός Ελιζέ Ρεκλύ έναν αιώνα πρίν: ”Δεν μας ενδιαφέρει να ιδρύσουμε μια νέα θρησκεία, ούτε να περιορίσουμε τους εαυτούς μας υιοθετώντας κάποιο αιρετικό δόγμα. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να καταστήσουμε την ύπαρξή μας όσο το δυνατόν πιο όμορφη και αρμονική, τόσο μέσα μας, όσο και αναφορικά με την αισθητική του περίγυρού μας.”

πηγή