''ΕΥΡΩΠΑΙΣΜΟΣ'': Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Καταρχάς, να υπογραμμίσουμε κάτι που αν και είναι αυτονόητο, ακούγεται στ’ αυτιά μας μάλλον κάπως περίεργα. Το να είναι κανείς «Ευρωπαίος» –όποια έννοια και αν αποδίδουμε στον όρο- δεν είναι καθεαυτό κάτι καλύτερο ή ανώτερο από το να είναι Αφρικανός, Ασιάτης, Αμερικανός ή Αυστραλός. Ή μήπως όχι;

Αυτό το υποβόσκον ερωτηματικό, η πιθανότητα δηλαδή να εισπράττουμε –να θεσμίζουμε φαντασιακά- τον Ευρωπαϊσμό, πιθανόν σε ασυνείδητο επίπεδο, ως κάτι «μοναδικά μοναδικό», ενάντια και στο ίδιο το εξισωτικό πρόταγμα του, ενάντια στο ευρωπαϊκό καθώς το λέμε κεκτημένο, ίσως να αποκρύπτει κάτι βαθύτερο την νεοελληνική συλλογική ψυχοσύνθεση. 

 

Όλοι, νομίζω, γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες, τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά του πολιτικού φάσματος, μιας ρητορικής που διαχέεται και διαπερνά οριζόντια το σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος. Στον Ευρωπαϊσμό ομνύει ο κάθε Τζήμερος και οι φαιδροί νεοφιλελέδες, στον Ευρωπαϊσμό ορκίζονταν οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη, στον Ευρωπαϊσμό υποτάσσονταν οι ακροδεξιοί του Σαμαρά, στον Ευρωπαϊσμό πίνουν νερό οι ποταμίσιοι Χίπστερς και οι κηπουροί του Γιωργάκη, τον αλληλέγγυο Ευρωπαϊσμό ευαγγελίζεται, ακόμη, και η κυρίαρχη αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Είμαι βέβαιος ότι οι πιτσιρικάδες του μέλλοντος μας θα ακούνε «Ευρωπαϊσμός» και θα ρωτάνε με κυνικό «δέος»: Ποιός είναι αυτός ο τύπος ρε μεγάλε;

 

Μάλιστα είναι τέτοια η νοηματοδοτική, σχεδόν υπαρξιακή, ισχύς της έννοιας «Ευρωπαϊσμός»  που καταλήγουν αρκετοί να επικρίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ για αντιευρωπαϊσμό, ενώ δεν είναι καθόλου τυχαία η προσπάθεια ταύτισης της Αντιμνημονιακής πολιτικής με αντιευρωπαϊκά χαρακτηριστικά. 

 

Τι συμβαίνει λοιπόν, στην ελληνική κοινωνία, αν θέλει κανείς να υπερβεί τα μάλλον εύκολα σχήματα του τύπων των «ευρωλιγούρηδων» κ.λπ.; Τι συμβαίνει και αποδεχόμαστε συλλογικά τον Ευρωπαϊσμό, όχι απλά ως ένα ταυτοτικό μας χαρακτηριστικό, αλλά ως περίπου υπαρξιακό μας προαπαιτούμενο; Ένα «κάτι» εκ των ων ουκ άνευ! Δεν υπήρξε άραγε, ποτέ άλλοτε, η ελληνική κοινωνία χωρίς αυτόν τον προσανατολισμό; Γιατί μοιάζει να κινδυνεύουμε να μην υπάρχουμε χωρίς αυτόν;   

 

Πρόκειται για μια «υπερεγωτική λειτουργία», θα σας έλεγαν οι ψυχαναλυτές. 

 

Η Ευρώπη στην κυρίαρχη μεταπολιτευτική αφήγηση, είναι ξεκάθαρα ένα αφηρημένο πρότυπο, ένα ιδανικό. Ένα «ιδανικό του Εγώ» και όχι ένα «Εγώ-Ιδανικό». Η Ευρώπη είναι πάντα ένας στόχος, οικονομικός, κοινωνικός, πολιτισμικός, αξιακός, που πρέπει να καταφέρουμε. Η Ευρώπη ήταν και παραμένει,  ένα κατόρθωμα. Η νέα Μεγάλη Ιδέα. Ένα πρωτάθλημα. 

 

Βέβαια στην εκγύμναση προς το κατόρθωμα, δεν τίθεται καν το ερώτημα: Ποιοί να κατορθώσουν; Η «χώρα», ο «τόπος», η ελληνική κοινωνία, η ελληνική οικονομία, «εμείς»; Γιατί αυτό το «εμείς», πέρα από δείκτες, κοινωνιολογικά ή οικονομικά στοιχεία, πέρα από συλλογικότητες, συσσωματώσεις κ.λπ. είμαστε πραγματικοί άνθρωποι. Ή εν πάσει περιπτώσει προσπαθούμε. Άνθρωποι με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, νοοτροπίες, ιδέες, σκέψεις και πρακτικές, σχέσεις και ανάγκες. Άνθρωποι με πέτσα και οστά, με παρελθόν, παρόν και μέλλον(;). Είμαστε ένας πραγματικός τόπος που -κατά πάσαν πιθανότητα μέχρι νεωτέρας ευρωπαϊκής τεχνολογίας- δεν μπορεί να μεταφερθεί στις παρυφές των Γερμανικών Άλπεων. 

 

Αλλά τι σημαίνει «Εγώ Ιδανικό»  και «Ιδανικό του Εγώ»;  

 

Το πρώτο –κατά τον Λακάν- είναι το ιδανικό της τελειότητας που το «εγώ» προσπαθεί να μιμηθεί. Το δεύτερο, αντιθέτως, είναι όταν το άτομο κοιτάζει τον εαυτό του απ’ αυτό το ιδανικό σημείο. Είναι σαν να κοιτάμε τον εαυτό μας, αφ’ υψηλού, από εκείνο το σημείο τελειότητας και να βλέπουμε –προφανώς- τη ζωή μας ως μάταιη και άχρηστη. Το αποτέλεσμα, λέει, ο Λακάν, είναι η «αναστροφή» της φυσιολογικής ζωής του ατόμου, και η θέαση της ζωής μας ως άθλιας και αποκρουστικής. 

 

Αναρωτιέμαι, αν υπάρχει νεοέλληνας που δεν έχει εισπράξει, ή και υιοθετήσει περισσότερο ή λιγότερο συχνά, αυτή τη οπτική συζητώντας σε επίπεδο της καθημερινότητας. 

 

Όμως στην πραγματικότητα, η κατάσταση της νεοελληνικής κοινωνίας, είναι ακόμη σοβαρότερη.

Ισχυρίζομαι, ότι στην νεοελληνική κοινωνία έχουν αναπτυχθεί ασυνείδητοι μηχανισμοί που διαταράσσουν την επαφή ανάμεσα στο «συλλογικό εαυτό» μας και στο περιβάλλον, δεσμεύουν το κοινωνικό μας δυναμικό, αλλά κυρίως εμποδίζουν την προσωπική-αυτόκεντρη ανάπτυξη της κοινωνίας μας. 

 

Πρόκειται για μια κοινωνία, ένα σύστημα, που στηρίζεται σε νουθεσίες, προσταγές και έναν καταιγισμό μηνυμάτων και πληροφοριών προς τον εξ-Ευρωπαϊσμό, τα οποία εν πολλοίς δεν ενσωματώνει, δεν αφομοιώνει, αφήνοντας τα να λιμνάζουν ως ξένα σώματα μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο.  

   

Αλλά είναι δυνατή η ελεύθερη ανάπτυξη και ολοκλήρωση μιας κοινωνίας η οποία επιζητά την άκριτη αποδοχή συμπεριφορών και αντιλήψεων, στοχευμένων προς -και από την κορυφή του- «Ιδανικό του Εγώ», ενώ ταυτόχρονα χάνει την ικανότητα να σκέφτεται και να προβληματίζεται αυτόβουλα; 

 

Στην «πραγματική» πραγματικότητα, η νεοελληνική κοινωνία, εδώ και δεκαετίες επιχειρεί και ενσωματώνει πρότυπα, συνήθειες, τρόπους δράσης και σκέψης, που δεν είναι πραγματικά δικές της. Ο αναντίρρητος «Ευρωπαϊσμός» είναι το όχημα, μέσω του οποίου η κοινωνία μας αποδέχεται ανεπιφύλακτα συμπεριφορές και ιδέες άλλων κοινωνιών, επειδή ακριβώς τις θεωρεί σημαντικές. Και αφού υιοθετήσει τις ιδέες αυτές, κοιτά τη δράση της από το υψηλό «ευρωπαϊκό βάθρο» της και αυτομαστιγώνεται οδυρόμενη που δεν είναι «εφάμιλλη των καλυτέρων ευρωπαϊκών». Ένας τέτοιος «ευρωπαϊσμός» μας έχει πέσει βαρύς. Ένας τέτοιος «ευρωπαϊσμός» πραγματικά δεν χωνεύεται. Ένας τέτοιος «ευρωπαϊσμός» παραμένει ξένο σώμα ακόμη και αν καταφέρνει να εγκατασταθεί στο μυαλό μας. Πρόκειται για αναφομοίωτες συνήθειες, τρόπους ενέργειας, αίσθησης και αξιολόγησης, για ξένες προσθήκες, εν τέλει, που προστίθενται στη «συλλογική προσωπικότητα» του Λαού μας, με τρόπο που ένας ψυχοθεραπευτής θα ονόμαζε «ενδοβολή».  

 

Και όπως ο «ενδοβολικός» προσπαθεί να ευχαριστήσει τους «ενδοβλημένους» άλλους, έτσι κι εμείς ενεργούμε με τον τρόπο που πιστεύουμε ότι θα ήθελαν οι Άλλοι (οι Ευρωπαίοι) να δράσουμε. Και αλίμονο σε εκείνον που δεν θα υπακούσει στο πρόταγμα αυτό. Ο Μερκέλληνας, αυτός που έχει ενδοβάλει την Γερμανική Ευρώπη ως «Ιδανικό του Εγώ», τύπος που περιγράφουμε σε παλαιότερο άρθρο, κάνει ακριβώς αυτό. Μας βλέπει από το ύψος του Βερολίνου και μας «μαλώνει» για την ανευθυνότητα μας. Όταν ο Μερκέλληνας λέει «νομίζω» εννοεί «νομίζουν». Όταν λέει «ξέρω», εννοεί «εκείνοι ξέρουν».

 

Γνωρίζουμε, όμως από την ψυχοπαθολογία, ότι η ενδοβολή εμποδίζει την ολοκλήρωση του ανθρώπινου προσώπου, που δεν μπορεί –δυστυχώς- να διακρίνει πλέον εύκολα αυτό που νοιώθει πραγματικά απ’ αυτό που οι άλλοι θέλουν να νοιώθουν. Ο Ευρωπαϊσμός και το περιβάλλον του, έχει εμποτίσει την νεο-ελληνική κοινωνία σε τέτοιο βαθμό, που τα όρια επαφής μεταξύ της κοινωνίας μας και των άλλων ευρωπαϊκών κοινωνιών, έχουν «σπρωχτεί» τόσο πολύ μέσα μας, ώστε δεν έχουν μείνει και πολλά πράγματα από τον ελληνικό «εαυτό» μας. 

 

Αντιλαμβάνομαι μάλιστα, όπως πιθανόν και ο αναγνώστης, ότι η ισχύς της «ευρω-ενδοβολής» αυτής είναι τόσο έντονη, που κι εγώ ακόμη προβληματίζομαι, κατά τη διάρκεια της γραφής, για την όποια πιθανή αλήθεια των λεγομένων μου σ’ αυτό το κείμενο.

 

Αλλά όπως έλεγε το 1977 ο Zinker, ο ενδοβολικός «έχει καταπιεί τις ιδέες των άλλων για το τι είναι σωστό και τι λάθος, ώστε δεν είναι σε θέση να επενδύσει την ενέργεια του σε τίποτα περισσότερο από τη διατήρηση των προσταγών αυτών».

 

Όλο αυτό προκαλεί δύο πολύ σοβαρά προβλήματα.

 

Πρώτον, η κοινωνία μας είναι πολύ δύσκολο να αναπτύξει τα χαρακτηριστικά της ιδιοπροσωπείας της, εκείνα δηλαδή τα στοιχεία που θα την ανέδυαν από τον παγκοσμιοποιητικό χυλό αλλά κι εκείνα που θα ήταν συμβατά με τις δικές της ανάγκες και την ιεράρχηση τους. Διότι αυτές οι ανάγκες και ο τρόπος που ιεραρχούνται συγκροτούν, τελικά, τον πολιτισμό κάθε Λαού και κάθε τόπου.  Για τους ίδιους λόγους, η νεοελληνική κοινωνία αδυνατεί να αξιοποιήσει και τα αναπτυξιακά της συγκριτικά πλεονεκτήματα. Ακούγεται κάπως αστείο, ίσως, αλλά ενδοβάλλοντας το Γερμανικό σκεπτικό, είναι σαν να κοιτάς το τόπο σου, το κλίμα, τις θάλασσες και τα βουνά του και να «θυμώνεις» που δεν βλέπεις τον τραχύ ομιχλώδη όγκο των γερμανικών δρυμών. Είναι, στην πραγματικότητα, σαν να μην βλέπεις τον τόπο σου, αλλά κάτι άλλο συγκεχυμένο κάπου ανάμεσα στα δυό. Σαν να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου κυριολεκτικά.

 

Δεύτερον, η ενδοβολή αυτή του «ευρωπαϊσμού» δημιουργεί συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις (Perls 1973), ανάμεσα σε ένα «Εγώ Ιδανικό» που ζει στην Ελλάδα και σ’ ένα «Ιδανικό του Εγώ» που θέλει να βλέπει τα πράγματα ...από τον Πύργο του Άιφελ.Ίσως είναι κάπως κρίμα, αλλά και τα δύο Εγώ, αφορούν στο ίδιο πρόσωπο που, εντελώς τυχαία...διαμένει στην Ελλάδα.

 

Ως εκ τούτου, κυρίαρχο πρόταγμα της κοινωνίας μας, αποτελεί η κάθε τρόπο και κόστος, διακράτηση-συντήρηση του ξένου σώματος που στεγάζεται μέσα στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Και βέβαια δεδομένου ότι το πλήθος των ενδοβολών του «ευρωπαϊσμού» έχει σχεδόν πλημμυρίσει την νεοελληνική ιδιαιτερότητα, δεν υπάρχει πλέον χώρος για να εκφραστεί ή να αυτο-ανακαλυφθεί η ίδια. Εντελώς υπαινικτικά, να γιατί η απίστευτη πενία ακόμη και καλλιτεχνικής δημιουργικότητας, τέτοιας που να τολμά να υπερβαίνει τα όρια που θέτει το εξ-ευρωπαϊσμένο Ιδανικό του Εγώ. Να γιατί ο μονομανής μιμητισμός! Να γιατί η άνευ όρων αποδοχή των διαφόρων ειδικών task force και λοιπών.

 

Όμως το πιο ζόρικο απ’ όλα είναι ότι αυτή η «υπερεγωτική δυσ-λειτουργία» συμβάλλει στην αποσύνθεση της συλλογικής μας ταυτότητας, με τις ίδιες ακριβώς συνέπειες που θα είχε κάτι τέτοιο σε ατομικό επίπεδο με την αποδόμηση της προσωπικότητας του ανθρώπου. 

 

Η μάλλον φριχτή αλήθεια είναι ότι έχουμε καταπιεί αμάσητες δύο ασυμβίβαστες αντιλήψεις και η χρόνια εναγώνια προσπάθεια να τις συμβιβάσουμε μας κομματιάζει κυριολεκτικά. 

 

Δεν υπάρχει καλύτερη πιστοποίηση γι’ αυτό από την καθημερινή εμπειρία όλων μας. Ας φανταστούμε, για παράδειγμα, έναν άνθρωπο του οποίου το οικογενειακό αξιακό πρόταγμα ήταν «μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θες να σου κάνουν», ενώ το ευρύτερο κοινωνικό πρόταγμα είναι ο νόμος της επιβίωσης του ισχυρότερου ή με άλλα λόγια «στην ανταγωνιστική κοινωνίας μας το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Αν ο άνθρωπος ενδοβάλλει και τα δύο προτάγματα, θα καταλήξει να προσπαθεί να είναι, την ίδια στιγμή και  καλόβολος και ακραία ανταγωνιστικός, επιθετικός. Και θα αγαπούσε τους Άλλους αλλά και θα ήταν παρανοϊκά καχύποπτος απέναντι τους. Θα παρίστανε τον γαλήνιο ενώ την ίδια στιγμή θα ήταν σαδιστικά νευρικός.

 

Ο «Ευρωπαϊσμός» από μόνος του είναι ένα σύστημα αντικρουόμενων αξιών, αλλά επιπλέον είναι σε πλήρη αντίθεση με τον «Ελληνισμό», ότι και αν σημαίνει αυτός, καθώς δεν είναι του παρόντος μια τέτοια ανάλυση. Πρόκειται για δύο συστήματα αντιμαχόμενων ιδεών, για δύο συγκρουόμενους και ασυμβίβαστους Τρόπους, εκ των οποίων ο πρώτος έχει ενδοβληθεί στην νεοελληνική συλλογικότητα, μετατρέποντας την σε πεδίο μάχης. Καθώς μάλιστα, καμία πλευρά δεν δείχνει να νικά οριστικά –ούτε και πρόκειται- έχουμε οδηγηθεί στο σημερινό αδιέξοδο και την παρακμή.

 

Σε όσους έχουν προβληματισμούς για τα αίτια αυτής της πραγματικότητας, προτιμώ να πω μια μικρή ιστορία.

 

Κάθε παιδί γεννιέται με την ικανότητα να τα βγάζει πέρα στη ζωή. Για να να αποφύγουμε όμως τη σύγκρουση με αυτούς που λέμε «σημαντικούς Άλλους» (τους γονείς κ.λπ) ή για να νοιώσουμε ότι οι Άλλοι μας αποδέχονται, υιοθετούμε άκριτα τις νουθεσίες των μεγάλων. Αυτό έχει σαν συνέπεια την ανάπτυξη κριτικής ή και επι-κριτικής συμπεριφοράς απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας, κάθε φορά που πιστεύουμε ότι αποκλίνουμε από τον υιοθετημένο κώδικα των Άλλων. Χαρακτηρίζουμε τον εαυτό μας κακό ή άχρηστο κάθε φορά που θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Κάπως έτσι, είναι εύκολο να στηριχτούμε σε «δεκανίκια» που πάντα θα υπάρχει κάποιος εκεί δίπλα να μας προσφέρει...με το αζημίωτο.

 

Μια μέρα ξυπνάμε και το σπίτι μας είναι γεμάτο με τα πράγματα των «άλλων», έτσι που δεν υπάρχει χώρος πια για τα δικά μας. 

 

Ο «Ευρωπαϊσμός» έτσι όπως προσλήφθηκε στη χώρα, ίσως και αμέσως μετά, ίσως και εξ’ αιτίας  του ανολοκλήρωτου ‘21, υπήρξε μια ξένη τροφή που δεν αφομοιώθηκε.  Σαν μια τροφή που καταπίνουν ολόκληρη τα μωρά, σπρώχνοντας την στον οισοφάγο, όχι επειδή τους αρέσει, αλλά επειδή πρέπει να την φάνε. Είναι, στα σίγουρα, μια τροφή που πέφτει βαριά στο στομάχι μας. Μας έχει πέσει τόσο βαριά, όσο στενά φάνταζαν τα φράγκικα ρούχα στους «αλήτες» του ’21. Μας έχει πειράξει αυτή η τροφή, τόσο που θέλουμε να την «ξεράσουμε» από τον οργανισμό μας. Κυρίως γιατί μας την επέβαλαν αμάσητη με το στανιό, σαν μεταπολεμικό μουρουνόλαδο.

 

Ως εκ τούτου άλλωστε και ο τίτλος της ενδοβολής του «Ευρωπαϊσμού» ως «παιδικής» ασθένειας του Ελληνισμού. 

 

Αν, παρ’ όλα αυτά, δεν την βγάλουμε από μέσα μας, αν καταπιέσουμε την ενόχληση, αν αδιαφορήσουμε για την ναυτία, δύο τινά μπορεί να συμβούν. Ή να χωνέψουμε με αβάσταχτους πόνους ή να υποστούμε δηλητηρίαση. Διαλέγετε και παίρνετε από τη βιωμένη κοινωνική εμπειρία όλων μας για το τι από τα δύο μας συμβαίνει. 

 

Δεν υποστηρίζω όλα αυτά, από κάποια αντιευρωπαϊκή διάθεση. Θέλω απλά να επισημάνω ότι η ενδοβολή του «ευρωπαϊσμού» ως αμάσητης τροφής είναι που δημιουργεί το πρόβλημα. Η αποφυγή μας, δηλαδή, να προχωρήσουμε στο προβλεπόμενο από τον οργανισμό «πεπτικό έργο». Στον τεμαχισμό, στον διαχωρισμό και στην μερική καταστροφή, που αποτελούν φυσιολογικές λειτουργίες στη διαδικασία αφομοίωσης των τροφών ή των αντιλήψεων. Στην υποχρέωση μας να αξιολογήσουμε τον «Ευρωπαϊσμό» με βάση τις δικές μας ανάγκες και αξίες. Να μασήσουμε πριν καταπιούμε, με δύο λόγια.Να φτύσουμε, αν χρειαστεί, ότι είναι ξένο και μη combatible με τις ανάγκες μας.  

       

Υ.Γ. όλα τα παραπάνω δεν είναι για αμάσητη κατάποση...αλλά για τεμαχισμό, διαχωρισμό, μερική ή και πλήρη καταστροφή και ίσως-ίσως μερική «πέψη».

πηγή 

ΤΟ '21 ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΟΥ

Σήμερα, η παραχάραξη της Ιστορίας αποτελεί στρατηγική επιλογή του διεθνούς κεφαλαίου, των μηχανισμών του (Νέα Τάξη) και των πολιτικών υπηρετών του.

Στη χώρα μας η υλοποίηση αυτής της μακάβριας στρατηγικής έχει εκδηλωθεί πολυεδρικά και πολυκέφαλα: Το έκτρωμα του σχολικού βιβλίου της ιστορίας της κυρίας Ρεπούση, οι δήθεν «ιστορικές» τεκμηριώσεις των επιδοτούμενων «μοντέρνων ιστορικών», η τετράτομη φιλοτουρκική ιστορία των Βαλκανίων, η χρηματοδοτούμενη από τον Σόρος, οι δόλιες «πρακτικές» των υπουργείων Παιδείας, ιδιαίτερα της κυρίας Διαμαντοπούλου (Θάλεια Δραγώνα, σχολικά συγγράμματα κ.λπ), ποικίλες ΜΚΟ και πολλά άλλα…

Επίσης με όλα τα παραπάνω ενορχηστρώθηκε και η δόλια, αλλά και χυδαία πρακτική των ΜΜΕ και του τηλεθεάματος. Μια «πρακτική» που αποστείρωνε κάθε ιστορικό χυμό και επαναδιατύπωνε την Ιστορία σύμφωνα με τις απαιτήσεις των διεθνών ελίτ του χρήματος, χρησιμοποιώντας όλα τα σύνεργα του πλαστογράφου ταχυδακτυλουργού…

Βεβαίως η νεοταξική αυτή στρατηγική της παραχάραξης της ιστορίας δεν περιορίζεται μόνο στην ιστορική συγκρότηση των εθνών-κρατών και των μεγάλων εθνικών Επαναστάσεων.

 

Είναι ΓΕΝΙΚΗ: Αγκαλιάζει και όλον τον 20ο αιώνα, όλες τις αγωνιστικές μνήμες και τα ιστορικά γεγονότα των μεγάλων λαϊκών αγώνων.

Η Νέα Τάξη θέλει να σβήσει από την ιστορία και από τις συνειδήσεις των λαών κάθε αγωνιστική μνήμη και κάθε ιστορικό γεγονός που αμφισβήτησε το σύστημά της και ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ στις εξουσίες του κεφαλαίου.

Η Επανάσταση του 1821 ενοχλεί ιδιαίτερα. Οι σύγχρονοι ραγιάδες δεν μπορούν να ανεχτούν το «Ελευθερία ή Θάνατος»: το μήνυμα που βελονιάζει και πυροδοτεί τη «λαϊκή ψυχή»…

Γι αυτό το ’21 τα τελευταία χρόνια βρίσκεται υπό διωγμό… 

Έχει ειπωθεί ότι «το σπουδαιότερο γεγονός στην Ιστορία της Γαλλίας ήταν η άλωση της Βαστίλλης». Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν ιστορική τομή.

Ωστόσο το πιο συγκλονιστικό γεγονός στην Ιστορία του ανθρώπου είναι το ΄21! «Ποτέ τόσο πολύ λίγοι δεν κάμανε για τόσο πολλούς τόσα πολλά» όσα οι Έλληνες.

Βεβαίως το ΄21 το διδαχτήκαμε σύμφωνα με τις αφηγήσεις των νικητών, της εξουσίας και του χρήματος. Μας εδόθη το ανεστραμμένο είδωλό του. Για να γνωρίσει κανείς το αληθινό Εικοσιένα, όπως μας λέει ο Δημήτρης Φωτιάδης, «πρέπει να σκύψει πάνω σε άλλα κείμενα, σ΄ εκείνα που προετοίμασαν το σηκωμό, σ΄ αυτά που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι κι΄ άστραφτε το γιαταγάνι και στα απομνημονεύματα των αγωνιστών –του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομίλιου, του Περραιβού, του Σπηλιάδη και άλλων. Δύο ήταν τα Εικοσιένα : Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων…».

Ωστόσο η «ουσία» και η «ψυχή» του ’21, που είναι το αίσθημα της Ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας όχι μόνο δεν έχουν ατροφήσει, αλλά είναι βαθιά χαραγμένα στην ελληνική λαϊκή συνείδηση.

Το ΄21 παραμένει και σήμερα η φλόγα που ανάβει στις καρδιές των υποδουλωμένων λαών γενναία αισθήματα ελπίδας και ηρωισμού. Μια φλόγα που πυροδοτεί και σήμερα τον ελληνικό λαό να βγει από τη νάρκη του και να τινάξει από πάνω του όλους αυτούς που εμπορεύονται την τύχη του και τη ζωή του.

Αυτές τις φλογερές μνήμες τρέμουν σήμερα αυτοί που θέλουν τους λαούς ναρκωμένους και υπόδουλους. Γι αυτό θέλουν να αποδομήσουν το «θρύλο» και τα σύμβολα της Επανάστασης του ΄21. Εξατμίζουν τους χυμούς της, εξανεμίζουν το «πάθος και το λογικό» της, αδειάζουν το περιεχόμενό της, καταλύουν την ιστορική «ψυχή»της: καταλύουν κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή βάθους πέρα από τη «γεωγραφία του χρόνου». Τη μετατρέπουν σε ένα ξενέρωτο παραμύθι θεμελιωμένο πάνω στα άκαμπτα και ακίνητα ιδεολογήματα της «Νέας Εποχής». Κάποιοι «νέοι ιστορικοί» δεν αρκούνται μόνο στην «απομυθοποίησή» της αλλά προχωρούν ακόμα παραπέρα: χαρακτηρίζουν τους επαναστάτες και τρομοκράτες. Χρησιμοποιούν δηλαδή το πλαίσιο των «κριτηρίων» του αυτοκρατορικού λόγου…

Οι ραγιάδες της Νέας Τάξης προπαγανδίζουν το ραγιαδισμό. Γιατί είναι ραγιαδισμός όταν όχι μόνο επικαλύπτεις, αλλά επιχειρείς και να διαγράψεις από τη λαϊκή συνείδηση αυτό που χάραξε η επανάσταση του ΄21: Ότι η ελευθερία δεν δωρίζεται, αλλά κατακτάται με αγώνες και αίμα.

«Ελευθερία ή θάνατος». Αυτό είναι το μήνυμα του ΄21, που βελονιάζει και πυροδοτεί και σήμερα τη λαϊκή «ψυχή». Μήνυμα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε και αποτυπωμένο βαθιά στη συνείδηση του Έλληνα.

Τη λευτεριά τους οι αγωνιστές του ΄21 έπρεπε μονάχοι τους να την κερδίσουν. Και την κέρδισαν. Έχυσαν ποτάμια αίμα. Γυμνοί, πεινασμένοι, προδομένοι τόσες φορές από τους κοτζαμπάσηδες και τους πολιτικάντηδες, υπέμειναν τα πάντα, έχοντας πάρει την υπέρτατη απόφαση: λευτεριά ή θάνατος.

Και αυτή η απόφαση πουθενά αλλού δεν βρήκε τόσο υψηλή και ηρωική έκφραση, όσο στην έξοδο του Μεσολογγίου και στο χορό του Ζαλόγγου. 

 Η Νέα Τάξη θέλει να σβήσει τέτοια έπη από τη λαϊκή συνείδηση.

πηγή

ΠΟΙΟΣ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ, ΠΟΙΟΣ...

Η δημοσιογράφος κ. Ακριβοπούλου, ξεχώριζε σαν τη μύγα μεσ' στο γάλα, όταν εργαζόταν στη συχνότητα που νέμεται παράνομα ο αξιομνημόνευτος κ. Αλαφούζος. Ευτυχώς για το καλό το δικό της αλλά και για το καλό του λειτουργήματος της δημοσιογραφίας, η εν λόγω, απολύθηκε ή αποχώρησε από εκεί. Ακόμα και σ’ αυτό το άντρο της διαπλοκής, πάντως, η φωνή της κατάφερνε να ξεχωρίζει μέσα στη μετριότητα των υπόλοιπων στελεχών της δημοσιογραφικής ομάδας του Σκάι.

Όχι μετριότητα στα μυαλά ή τις χάριτες των υπολοίπων μελών της ομάδας, ασφαλώς, αλλά μετριότητα  δημοσιογραφική. Μετριότητα μιας χαρακτηριστικής υποκειμενικότητας, που ίσως να πηγάζει από τις παχυλές τους αμοιβές και τη σφοδρή επιθυμία του αφεντικού τους να δημιουργείται ευνοϊκό κλίμα υπέρ των δοσίλογων που μας κυβερνούσαν μέχρι τις προάλλες. Παλιά τους τέχνη κόσκινο, που και σήμερα συνεχίζεται, δυστυχώς απρόσκοπτα.

Ας ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση εδώ, γι’ αυτούς που θα έλεγαν ότι η κατηγορία του δοσιλογισμού, είναι μια κατηγορία υπερβολική ή θα ισχυρίζονταν ότι είναι άδικο να χαρακτηρίζεται δοσίλογος ένας κυβερνήτης ψυχικά άρρωστος, όπως ο αλήστου μνήμης πρωθυπουργεύων σαχλαμάρας. Οι διανοητικά διαταραγμένοι συγχωρούνται στα μάτια του Θεού, αφού όποιος τιμωρεί τρελό, διαπράττει χαράμι, θα πρότειναν οι δεύτεροι. Ορθόν το θεοσοφικό επιχείρημα, αλλά δεν μπορεί να υπάρχει ίχνος υπερβολής στον χαρακτηρισμό καθεαυτό, επειδή δεν μπορεί να λησμονήσει κανείς τους νεκρούς του μνημονίου ούτε να συγχωρήσει τους κλαυθμούς και τους οδυρμούς μιας ολόκληρης κοινωνίας που για μια πενταετία έχει γίνει κομμάτια, για να ταΐζεται η μηχανή του κιμά των «αγορών».

Κλείνοντας αυτήν την παρένθεση και ξαναγυρνώντας στη δημοσιογράφο κ. Ακριβοπούλου, σημειώνουμε ότι θα άξιζε τον κόπο να ακούσει κανείς την ραδιοφωνική της εκπομπή, της περασμένης Παρασκευής και 13 Μαρτίου. Πραγματικά θα άξιζε, πρωτίστως το τρίτο, αλλά και το τέταρτό μέρος! 

Πρόκειται για μια ωριαία περίπου επισκόπηση του συστηματικού τρόπου με τον οποίο η γερμανική ελίτ λειτούργησε επί έναν και πλέον αιώνα, ως η «Γερμανία Α.Ε», με όλα τα της τα χειρουργικά εργαλεία προς χρήση στο κορμί της Ψωροκώσταινας. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι με την ανομολόγητη ελληνική πτώχευση του 2009, που κατά τα φαινόμενα και παραδόξως, είχε μάλλον βρει απροετοίμαστη την κραταιά Γερμανία και σοβαρά εκτεθειμένες τις γερμανικές τράπεζες στην ελληνική οικονομία, όπως είναι κοινό μυστικό.

Ευτυχώς για την γερμανική ελίτ, και δυστυχώς για την Ελλάδα και τους περισσότερους από εμάς τους Έλληνες, εκείνη την εποχή βρέθηκε στα πράγματα ο μηδαμινός ηγεμονίσκος εκ Δυτικής Λιβύης, ο οποίος, προκειμένου να σώσει αυτά τα ευαγή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πούλησε την χώρα που του εμπιστεύθηκε την πρωθυπουργία. Μάλιστα οι θρασείς επικυρίαρχοι, τιμώντας τη δουλοπρέπεια του, τον βράβευσαν τον αχρείο, με βαρύτιμο βραβείο, στις 3 Οκτωβρίου 2010, «για την κοινωνική προσφορά του και δη για την αναδιάρθρωση της δημοσιονομικής πολιτικής της Ελλάδας και την αποτροπή πτώχευσης της χώρας», εννοώντας ψευδόμενοι ούτε για πρώτη ούτε για τελευταία φορά, ότι ο τελευταίος, ας ελπίσουμε, Παπανδρέου, πέτυχε την αποτροπή εγγραφής σημαντικότατων ζημιών για τα γερμανικά –αλλά όχι μόνο τα γερμανικά- χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.

 

Έκτοτε τα όργανα του γερμανικού κράτους, συμπεριλαμβανομένων και των κομματικών γερμανικών ιδρυμάτων ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, όπως πληροφορούμαστε από την εκπομπή, απώλεσαν και το τελευταίο φύλλο συκής τους. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, σε μια πολυεπίπεδη και συστηματική δράση αμόλησε τις ύαινες στην καθημαγμένη χώρα μας, για να ολοκληρώσουν το απαίσιο έργο, συναγελαζόμενοι με τους αχρείους ντόπιους συνεργάτες τους, που ποιος ξέρει για ποιους λόγους, έκαναν ρεβεράντζες στον ανεκδιήγητο με το κομοδινί μαλλί και τον άλλο αχρείο πλασιέ με το σγουρό περουκίνι.

Σ’ όλα αυτά τα απερίγραπτα που έχουν γίνει έως σήμερα στην Ελλάδα, έχομε αναφερθεί πολλές φορές, κι από αρκετά παλιά, αλλά μόνο τώρα αχνοφαίνονται κάποιες ελπίδες αποκατάστασης της τάξης και απόδοσης δικαιοσύνης, για την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου μας αλλά και για την απόδοση της οφειλόμενης τιμής στους ακαταμέτρητους αθώους νεκρούς και τα άλλα θύματα της ανάλγητης αυστηρότητας που επιβλήθηκε κατά την τελευταία πενταετία στην Ελλάδα προς εξυπηρέτηση των άνομων απαιτήσεων των (συν)εταίρων μας.

Ο λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους στον οποίο επιμένουμε στα όρια της εμμονής, αλλά που κάποιοι αφρόνως λοιδορούν, είναι κρίσιμος για να καταδειχθούν μερικά από τα αίσχη που έχουν επιτελεστεί στο ξέφραγο αμπέλι της Ελλάδας και που οδήγησαν σε αυτήν την επονείδιστη κατάσταση στην οποία ως κράτος έχομε περιέλθει. Ευτυχώς, η προαναγγελία δια στόματος  της Προέδρου της Βουλής, πρόθεση για σύσταση επιτροπής λογιστικού ελέγχου, αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας ότι το εύλογο και απαιτητικό αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης δεν θα μείνει ανεκπλήρωτο. Είναι ευθύνη όλων μας να πιέσουμε όπως μπορεί ο καθένας μας, με τις μικρές του δυνάμεις, για να γίνουν γρήγορα αυτά τα λόγια, πράξη.

Tόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και ολόκληρη η κυβέρνηση από τον Αντιπρόεδρό της και τον υπουργό Άμυνας, ως τον τελευταίο της γραμματέα, οφείλουν να γνωρίζουν ότι δεν έχουν το δικαίωμα να αποτελέσουν μια σύντομη "αντιμνημονιακή παρένθεση", γιατί αν αποτύχουν θα έχουν νικήσει οι επικυρίαρχοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους που με όλα τα μέσα παλεύουν για να υπονομεύσουν έτι περεταίρω, το απογοητευτικό έως σήμερα –είναι η αλήθεια- κυβερνητικό έργο, για να συνεχίσουν απερίσπαστοι το ξεπούλημα. Ξεχνάει κανείς? 

Οφείλουν να γνωρίζουν αυτοί που εμπιστευθήκαμε στις 25 Ιανουαρίου, ότι θα κριθούν αυστηρότατα από όλους εμάς που, με ενθουσιασμό στην αρχή, έστω και αμφίθυμα στη συνέχεια, υποστηρίζουμε αυτό το εγχείρημα που ξεκίνησε πριν από πενήντα μέρες. Να ξέρουν δε, ότι θα κριθούν ακόμα αυστηρότερα από την Ιστορία -κι ίσως εν τέλει η Ιστορία να τους κρίνει πολύ πιο αυστηρά απ’ ό,τι θα κρίνει τους ουτιδανούς, στων οποίων τα ανάξια και βρώμικα χέρια, είχαμε εμπιστευθεί, αφελώς, το πηδάλιο του ελληνικού σκάφους, για να το οδηγήσουν με προδιαγεγραμμένη και σταθερή πορεία στους υφάλους.

Όμως αυτό που χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο τώρα από την ελληνική κυβέρνηση, είναι η συστηματική, κοπιώδης δουλειά και μια άγνωστη έως σήμερα στα πολιτικά μας πράγματα, γενναιοφροσύνη παντρεμένη με σοβαρότητα -και πολύ λιγότερο έχομε χρεία από τα τιτιβίσματα. Μπορεί οι λεκτικοί διαξιφισμοί και οι συνεντεύξεις στις γερμανικές κιτρινοφυλλάδες, να τρέφουν, όπως-όπως, το ταπεινωμένο φρόνημά μας, αλλά το θέαμα από μόνο του δεν αρκεί, όταν λείπει ο άρτος, η ουσία. 

Παρά τις πιέσεις και τις τρικλοποδιές όλων αυτών, ντόπιων και ξένων, που ελπίζουν στη συντομία της "αντιμνημονιακής παρένθεσης" για να περισώσουν τα θλιβερά τους σαρκία και παρά την έως έναν μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη γκρίνια μας για τις παλινωδίες της κυβέρνησης, χρέος μας είναι να συνεχίσουμε να τη στηρίζουμε.

Οφείλουμε να στηρίξουμε αυτό το εγχείρημα, γιατί στη γωνία περιμένουν μεταμφιεσμένοι όλοι αυτοί που ανέκαθεν υπονόμευαν τον εθνικό κορμό. Οι «Ρίζες» της διαπλοκής και της διαφθοράς είναι βαθιές και αιωνόβιες, όπως καταδείχθηκε στην εκπομπή της κ. Ακριβοπούλου. 

Ο προηγούμενος εργοδότης της και άτυπος εκπρόσωπος Τύπου της «Σοβαρής» Χρυσής Αυγής, καραδοκεί κι αυτός. Απορίας, βέβαια, άξιο είναι το πώς και το γιατί, αυτός και οι υπόλοιποι μηντιοκράτες, κατέχουν τους διαύλους των Μέσων Μαζικού Εμπαιγμού και απερίσπαστοι από τις υποχρεώσεις τους προς το Δημόσιο, προετοιμάζονται για την αντεπίθεση, περιμένοντας το ολίσθημα της κυβέρνησης. Τα συμφέροντα που θέλουν να μην αλλάξει τίποτα σ’ ετούτον τον αγαπημένο, αλλά μισοκατεστραμμένο τόπο, είναι πολλά, ισχυρά και πολύτροπα. 

«Κι αν ο τόπος μας μαράζωσε εσύ μην κλαις

μα να δούμε τι θα γίνει, μόνο αυτό να λες

άι, να τον αναστήσουμε, 

ποιος απ’ τους προστάτες θα μας προστατέψει, ποιος...», που λέει κι ο καλός τροβαδούρος  

πηγή

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΟΥΜΕ ΕΔΩ;

Δύσκολο να κληρονομείς μια ιστορία σαν αυτή που έχτισαν με κόπο οι πρόγονοί μας;

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί αυτός ο τόπος στο παρελθόν γέννησε γενναίες ψυχές και λαμπρά μυαλά ενώ σήμερα μαστίζεται από μια αδράνεια που ανησυχεί κυρίως τους γέροντες του λαού ενω οι νέοι λιώνουν στις καφετέριες; Τρομάζουν λένε στα καφενεία γιατί πρώτη φορά βλέπουν τη νεολαία να σκύβει το κεφάλι.

– «Με τόση μόρφωση που έχουν σήμερα τα παιδιά μας είναι δυνατόν να δέχονται αβίαστα την καταστροφή του έθνους μας ;», μου είπε ένας γείτονας που γεννήθηκε το ’43 και έζησε μια άλλη Ελλάδα στα χρόνια του. Μια Ελλάδα που σήμερα βυθίζεται σε βάλτο και περιμένει ξανά και ξανά να τη σώσουν οι τρίτοι ,κάποιοι σωτήρες – που στην ουσία της κάνουν αφαίμαξη.

Η Ευρώπη μας ήθελε κοντά της όμως ήθελε και να μας αλλάξει. Να λειάνει κάθε ακίδα μας , ότι δεν ταίριαζε με τις δικές της επιφάνειες .Κι εμείς οι απόγονοι αυτών που φώναζαν όχι σε κάθε απειλή αιχμαλωσίας λέμε ναι σε κάθε αλλαγή που μας ζητάει η Ευρώπη.

Καθόμαστε να μας ξεφτιλίζουν και να μας διασύρουν. Ακόμα και για τα μάρμαρα του Παρθένωνα ζητάμε να γυρίσουν πίσω και βάζουμε μπροστά την κάθε Αμάλ και τον κάθε Κλούνεϊ   ( λες και δεν έχουμε διακεκριμένους νομικούς) . Αλήθεια τώρα αν μας πάρουν κάτι από το σπίτι μας, ο γείτονάς μας θα το διεκδικήσει καλύτερα από εμάς;

Ανεχόμαστε να μας λένε τεμπέληδες. Μέχρι και τώρα το διαβάζουμε και το ακούμε στις εφημερίδες τους. Και όλα αυτά γιατί ποτέ κανείς από τους ηγέτες μας δεν χτύπησε το χέρι στο τραπέζι να ζητήσει όσα μας ανήκουν και τίποτα παραπάνω. Μόνο όσα μας ανήκουν. Τίποτα περισσότερο, αλά και τίποτα λιγότερο.

Η επιστροφή του δανείου που δώσαμε στη Γερμανία τότε μετά τον πόλεμο, η πολεμική αποζημίωση που μας ανήκει, η προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων στο Αιγαίο που βαραίνει τον δικό μας μόνο προυπολογισμό, όταν όλοι μας γνωρίζουμε πως αυτό δεν είναι μονάχα το σύνορο της Ελλάδας αλλά είναι το σύνορο της Ευρώπης και ένα σωρό άλλα που μας ανήκουν και τα λησμονώ ή αγνοώ πλήρως.

Κληρονομήσαμε ένα «Όχι»  και μέσα σε λίγα χρόνια οι ηλίθιοι ή πουλημένοι πολιτικάντηδες μας  το έκαναν   » Ναι» γιατί έτσι τους έπεισαν πως θα είναι καλύτερα…-ή γιατί έτσι προστάζει το προσωπικό τους όφελος. Και εμείς σκύβουμε το κεφάλι και τους αφήνουμε να μας πάρουν κάθε στοιχείο που μας εντάσει στο ίδιο έθνος με τους προγόνους μας.

ε λοιπόν ναι, θα σας το πω κι ας μου θυμώσετε μερικοί:
– « Μήπως είμαστε Έλληνες επειδή έτυχε να γεννηθούμε εδώ;

Oι πρόγονοι μας ήταν Έλληνες γιατί το έλεγε η περδικούλα τους! Είχαν ψυχή γενναία κι ανυπόταχτη…. Η δική μας ψυχή μπροστά τους,  μοιάζει με κότα που παριστάνει το αητόπουλο»!

πηγή

40 ΜΕΡΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ: ΑΝΑΓΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΑΠΟΣΑΦΗΝΙΣΗΣ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΡΗΞΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 H συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού,  ανεξαρτήτως ιδεολογικo-πολιτικών προτιμήσεων, εύχεται την επιτυχία μιας κυβέρνησης που συμπυκνώνει τη μεγάλη ελπίδα της χώρας. Eίναι έτοιμη να τη στηρίξει αποφασιστικά, κάνοντας και θυσίες αν χρειαστεί, σε τυχόν σύγκρουση με τους πιστωτές. Εφόσον νοιώσει ότι έχει ηγεσία ψυχωμένη, αποφασισμένη, στιβαρή, που ξέρει τι θέλει και που πάει, στο ύψος της πρόκλησης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.

Βεβαίως ούτε η υποστήριξη είναι χωρίς όρους, ούτε διαρκεί αιώνια. Το χαρακτηριστικό περιόδων «καθεστωτικών» κρίσεων είναι η ευκολία που το εκκρεμές πηγαίνει από «αριστερά» «δεξιά» και τούμπαλιν. Το ΚΚΕ π.χ. είχε την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, 70-80% το 1944, περιλαμβανομένων των μεσαίων τάξεων. Ενάμισυ χρόνο αργότερα, η σύγχυση που επέδειξε ως προς το ζήτημα της εξουσίας οδήγησε μαζικά τα μεσαία στρώματα στα αστικά κόμματα. Η επιρροή του έπεσε ίσως στο μισό - αν και η ηγεσία του εξακολουθούσε να σκέπτεται με την αλαζονεία της δύναμης της προηγούμενης περιόδου.

Η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται μόνο ή κυρίως στον ίδιο, όσο στους … Πιστωτές. Το πρόγραμμα που επέβαλαν στη χώρα είναι τόσο ριζοσπαστικό, που γρήγορα συντρίβει οποιονδήποτε «μηχανοδηγό» δοκιμάσει να το εφαρμόσει. Τυχόν «μνημονιοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ θα εξαφανίσει το κόμμα εις τα εξ ων συνετέθη σε χρόνους μικρότερους απότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αλλά και η απαλλαγή από το χρέος και τα μνημόνια, η ανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας δεν είναι ο περίπατος που περιεγράφη προεκλογικά.

Το σταθερό τιμόνι

Σε τέτοιες κρίσεις έχει τεράστια, καθοριστική σημασία να ξέρεις τι θέλεις, να διαθέτεις ξεκάθαρη στρατηγική, έξυπνες τακτικές που να μην υπονομεύουν όμως στρατηγικές επιδιώξεις, να συνδυάζεις επί μέρους ευελιξία με ατσάλινη αποφασιστικότητα στο κύριο.  Δεν μπορεί να οδηγηθεί  λαός σε σύγκρουση με πολιτικαντισμούς, αντιφάσεις, προσπάθειες εξωραϊσμού της πραγματικότητας, κλασικές μεθόδους που διοικούνταν η Ελλάδα και τα κόμματά της επί δεκαετίες. Για να  σε στηρίξουν σε τέτοιες συνθήκες, οι άνθρωποι πρέπει να νοιώσουν ότι είσαι ειλικρινής και σοβαρός, ότι μπορούν και αυτοί να στηριχτούν πάνω σου.

Γι’ αυτό και είναι δυνητικά καταστροφικές οι στρατηγικές αντιφάσεις από τις οποίες βρίθει, δυστυχώς, ο πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν π.χ. «το νόμισμα δεν είναι φετίχ», γιατί τρομοκρατείται με τόση ελαφρότητα ο ελληνικός λαός με δηλώσεις επισήμων ότι θα πάει στη «νεολιθική εποχή» αν φύγει από το ευρώ; Δεν είναι δυνατόν να διακηρύσσει από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν υπάρχει λύση χωρίς γενναία διαγραφή χρέους και από την άλλη να αναγνωρίζει τα χρέη. Αυτά δεν συνιστούν «δημιουργικές», αλλά δυνάμει «καταστροφικές» ασάφειες.  

Τέτοια κρίση, για να βγει πέρα, χρειάζεται επίσης ηγεσία με βαθειά ενσυναίσθηση της τραγωδίας που ζει η Ελλάδα, «μελετημένη» και αποφασισμένη. Αν ο αντίπαλος νοιώσει ότι δεν είσαι έτοιμος για σύγκρουση, όχι μόνο δεν θα κάνει παραχωρήσεις, θα σου πάρει «και τα σώβρακα». Κι ο άγιος, λένε, φοβέρα θέλει, πόσο μάλλον ο διάβολος. Χρειάζεται ο λαός να νοιώθει την ειλικρίνεια/σοβαρότητα του ηγέτη και του κόμματος, πολύ περισσότερο για να κάνει θυσίες.

Ο λαός δεν θα κάνει επίσης θυσίες για ένα κόμμα που δεν δίνει πρώτο το παράδειγμα, κόμμα που, ενώ βγήκε στα πράγματα γιατί βρέχει απελπισμένους από τις ταράτσες, βουλευτές του ζητούν διαιώνιση εξοργιστικών προνομίων μιας κατηγορίας αξιωματούχων, καθολικά απαξιωμένης στη λαϊκή συνείδηση.

Η κριτική συχνά ενοχλεί ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. ‘Όχι μόνο δεν θα έπρεπε, να την επιδιώκουν θα χρειαζόταν και να τη μελετούν με πολύ μεγάλη ανοχή και σοβαρότητα. ‘Όχι μόνο για λόγους αρχής. Αλλά γιατί είναι αδύνατον σε οποιαδήποτε ομάδα, όσο καλά εξοπλισμένη κι αν ήτανε, να αντιμετωπίσει κρίση τέτοιου βάθους και δυσκολίας μόνη της, χωρίς το απαραίτητο feedback από το κοινωνικό σώμα και από τη βάση του κόμματός της. Θέλει βέβαια αυτό μια γενναιοψυχία που σπανίως βρίσκεται σε χώρα τόσο άρρωστα ελλειμματικών και ιδιοτελών ατόμων, συχνά καλυπτόμενων όπισθεν ριζοσπαστικών διακηρύξεων. ‘Αλλα λέμε, άλλα πιστεύουμε, άλλα κάνουμε στην Ελλάδα και αυτό ισχύει για όλους μας σχεδόν, του αριστερού πολιτικού προσωπικού περιλαμβανομένου. Η κρίση των ατόμων, η ηθική κρίση είναι η άλλη όψη της οικονομικο-πολιτικής.

Ενδεχόμενη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι απλή «κομματική» ήττα της αριστεράς. Θα κινδυνεύσει να αποβεί μείζων ήττα της ελληνικής κοινωνίας, οικονομική, πολιτική, αλλά και ηθική, αν βιωθεί ως επιβεβαίωση της αδυναμίας της να ανακόψει την πορεία κοινωνικής-εθνικής καταστροφής και υποδούλωσης. Κινδυνεύει να βιωθεί ως επιβεβαίωση της δυσκολίας του ελληνισμού να συνεχίσει να υπάρχει ως συγκροτημένη εθνική οντότητα. Τέτοια ήττα θα έχει πολύ μεγάλες συνέπειες σε Ευρώπη και Μεσόγειο.

Για να πετύχει η κυβέρνηση στο ασύγκριτης δυσκολίας έργο της δεν φτάνουν δυστυχώς οι ευχές. Χρειάζεται πληθώρα προϋποθέσεων, στις οποίες ο γράφων και όχι μόνο αναφέρθηκε πολύ προ των εκλογών. Scripta manent. Δυστυχέστατα  ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκμεταλλεύθηκε «δώρο» δυόμισυ χρόνων περιθωρίου προετοιμασίας που του έδωσε η Ιστορία για να προχωρήσει στην αναγκαία προγραμματική, τεχνοκρατική, διεθνή, κινηματική, οργανωτική προετοιμασία.   

Τους επόμενους πολύ λίγους μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει τεράστια προσπάθεια αναπλήρωσης του κενού σε πολύ δυσκολότερα και ασφυκτικά περιθώρια και στα τρία «μέτωπα» που αντιμετωπίζει: α) σχέσεις με ΕΕ, β) απάντηση στην κατάρρευση εσωτερικών δομών και το παραγωγικό έλλειμμα, γ) ανάγκη διατήρησης γεωπολιτικής «ασφάλειας», ιδίως στο κυπριακό, όπου πρέπει φυσιολογικά να αναμένεται νέα προσπάθεια επαναφοράς σχεδίου τύπου Ανάν.

Η σύγκρουση με τους πιστωτές

Υποστηρίξαμε επίμονα στην αρθρογραφία  δυόμισυ χρόνων ότι ενδεχόμενη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε, πιθανότατα, σε σοβαρή σύγκρουση με την ΕΕ και θα ήταν πολύ επικίνδυνη αφέλεια να περιμένει κανείς από την Μέρκελ να αντιμετωπίσει με «καλωσύνη» την άνοδο αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Υποστηρίξαμε ότι είναι αδιανόητο σχέδιο Α χωρίς σχέδιο Β, ότι δεν κάνεις «έξοδο του Μεσολογγίου» υποσχόμενος «ουζάκια στο Αιτωλικό». Υπογραμμίσαμε ότι χρειάζεται πληθώρα άλλων προϋποθέσεων και προετοιμασιών για να έχεις σοβαρή ελπίδα σε διαπραγμάτευση-σύγκρουση με τους πιστωτές. Προειδοποιήσαμε  ότι η ελπίδα μιας αποφασιστικής αμερικανικής «συνδρομής» είναι φρούδα στην καλύτερη περίπτωση, παγίδα στη χειρότερη – αντανακλά μάλλον την αιώνια καιροσκοπική φύση μας, που μας οδήγησε εδώ που είμαστε, παρά στέρεη ανάλυση της πραγματικότητας.

Είναι σοβαρό λάθος να αντιμετωπίζεται η ελληνική κατάσταση ως «σφάλμα» της ευρωπαϊκής πολιτικής, που θα το διορθώσουμε εύκολα με «ένεση» κεϋνσιανισμού, ανθρωπισμού και λογικής. Το ελληνικό πρόγραμμα είναι αιχμή μείζονος προσπάθειας αναθεώρησης του μεταπολεμικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος της Ευρώπης. Η αντίσταση και απάντηση σε αυτό πρέπει να είναι τουλάχιστο όσο σύνθετη και φιλόδοξη είναι η πρόκληση των αγορών και των αρχουσών τάξεων της «Ευρω-Γερμανίας».

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει τάχιστα να απαλλαγεί από το σοβαρότερο κατά τη γνώμη μας λάθος του, που είναι να «προσαρμόζει» ενίοτε ως Προκρούστης  την πραγματικότητα στις επιθυμίες και δυνατότητές του, αντί να αναπτύσσει τις δυνατότητες που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τα αντικειμενικώς προσδιοριζόμενα προβλήματα.

Χρόνος για ποιόν;

Υπό τις συνθήκες που προσήλθε στη διαπραγμάτευση ο ΣΥΡΙΖΑ φοβούμαστε ότι δεν μπορούσε να αποσπάσει κάτι πολύ καλύτερο από την προβληματική προσωρινή συμφωνία-γέφυρα που απέσπασε, αν απέσπασε, γιατί κατά τα φαινόμενα θα περάσουμε τους επόμενους μήνες υπό τη διαρκή απειλή χρηματοδοτικού πνιγμού. ‘Εστω και αν η Ελλάδα απέφυγε την ισοπέδωση τύπου Γκίκα-Χαρδούβελη ή άνοιξε την κουβέντα για τα πλεονάσματα.

Για να αποσπάσει όμως έστω και αυτή τη «συμφωνία, μη συμφωνία» ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σημαντικές υποχωρήσεις, που θα βρει μπροστά του και ο ίδιος και η χώρα. Πρόκειται κυρίως για την αναγνώριση των χρεών, την τουλάχιστο αμφίσημη υποχρέωση να αναλάβει η Ελλάδα την εξασφάλιση της βιωσιμότητάς τους, την απόσυρση κάθε κριτικής στο μνημονιακό πρόγραμμα και επομένως και της απαίτησης διαγραφής χρέους εξαιτίας των ευθυνών για αυτό το πρόγραμμα. Καμία αναφορά στον λογιστικό έλεγχο του χρέους.

Εκ των πραγμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχθηκε την απομάκρυνση της συζήτησης από το έδαφος που συμφέρει την Ελλάδα, το έδαφος του δικαίου, του παράνομου χαρακτήρα των δανειακών, του καταστροφικού χαρακτήρα των μνημονιακών πολιτικών, της απειλής για την ζωή, υγεία και ασφάλεια του πληθυσμού, της πολιτικής απειλής για τις αρχές της ‘Ενωσης και το όλο ευρωπαϊκό εγχείρημα από την ελληνική καταστροφή. Το έκανε μάλιστα χωρίς σπουδαίο αντάλλαγμα και χωρίς μια επιφύλαξη βρε αδερφέ, έναν «αστερίσκο» όπως αυτούς του Ανδρέα Παπανδρέου κάποτε στο ΝΑΤΟ.   Τείνουμε τώρα να συζητάμε όλο και πιο πολύ εξεύρεση «ισοδυνάμων», μέσω καταπολέμησης διαφθοράς-φοροδιαφυγής.

Η ιδέα είναι σωστή, αλλά δεν επαρκεί για να καταστήσει το χρέος βιώσιμο. Δεν απαλλάσσει την Ελλάδα από τον βασικό μηχανισμό υποδούλωσης-καταστροφής. Με το χρέος εκεί που είναι, χωρίς ρήτρα ανάπτυξης και τους αποικιακούς όρους των δανειακών, η χώρα παραμένει «καταστρεφόμενη αποικία χρέους».

Για να αμφισβητήσει η Αθήνα δανειακές, μνημόνια και τα χρέη που περιγράφουν, πρέπει να είναι έτοιμη για στάση πληρωμών, ελέγχους κίνησης κεφαλαίων, εισαγωγή εσωτερικών μέσων πληρωμής, μέτρα έκτακτης ανάγκης οικονομίας πολεμικής περιόδου, αναζήτηση γεωπολιτικών συμμάχων, πάνδημη λαϊκή κινητοποίηση. Είναι εξαιρετικά δυσάρεστα/επικίνδυνα τέτοια μέτρα, εγκληματικό ότι οι ηγεσίες μας συνολικά άφησαν τη χώρα να έρθει σε τέτοια κατάσταση. Η ανάγκη όμως της εγχείρησης και το είδος της δεν προσδιορίζονται από τις διαθέσεις,  αλλά την αρρώστια. Ελπίζουμε οι πρώτες 40 μέρες διακυβέρνησης να έπεισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη προετοιμασίας ρήξης – με μεγάλη σοβαρότητα βέβαια, όχι με την επιπολαιότητα που συνηθίζουμε εν Ελλάδι. Τέτοια προετοιμασία θα είναι και σοβαρός ενδεχόμενος λόγος που θα καθιστούσε κάποιον συμβιβασμό εφικτό.

πηγή

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΥ

του Αυγερινού Χατζηχρυσού

Η Γερμανική Bild αλλά και πολλά άλλα Γερμανικά ΜΜΕ διασπείρουν το στερεότυπο του Ελληνα «τεμπέλη»,  «αχάριστου» κι «άπληστου» .

Φυσικά πολλοί Γερμανοί αντέδρασαν και ίσως κι η Bild να μην είχε άδικο αν αναφερόταν στις μερικές εκατοντάδες που αποτελούσαν το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, μέχρι τις 25 Ιανουαρίου 2015. Αλλά όπως έχουμε ξαναπεί οι «ελληνες» κρατικοδίαιτοι διαπλεκόμενοι εργολάβοι δεν εκπροσωπούν τον Ελληνισμό.

Παρόλα αυτά, το πολιτικό ερώτημα είναι γιατί η Bild βρίσκει τόσα πολλά ευήκοα ώτα στην Δύση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε οτι ο κ.Schauble είναι υπουργός πάνω από 10χρόνια, ΥΠΕΣ από το 2005 και ΥΠΟΙΚ από το 2009 και αναγνωρίζεται ως μεγάλος οικονομολόγος από τους Βορειο Ευρωπαίους, που έχουν σαν κριτήριο την γερμανική αποτελεσματικότητα. Πολλοί είναι κι οι Ελληνες «συστημικοί»  δημοσιογράφοι που εξανίστανται στις γελοιογραφίες που συγκρίνουν την Μέρκελ ή τον Σοιμπλε με τον Αδόλφο Χίτλερ.

Αλλά πέρα από το χιούμορ, υπάρχει πράγματι αυτό το ναζιστικό υπόβαθρο στην σύγχρονη τεχνοκρατική Ευρώπη; Αυτή η περιρέουσα αίσθηση στην Ελλάδα περι του 4ο Ραιχ είναι δικαιολογημένη;

Οπως γράφαμε σε προηγούμενη επιφυλλίδα, ο νεοφιλελευθερισμός είναι απλά μια πιο εύηχη λέξη για τον Φασισμό. Μετά το τέλος του Β΄ΠΠ στην δίκη της Νυρεμβέργης δικάστηκαν οι πράξεις κι όχι η ιδεολογία ούτε κι η Ιστορική ευθύνη του δυτικού μηδενισμού. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε να  δικάσουμε την ενοχή ένος πολιτισμού; Απαγορεύτηκαν τα σύμβολα του κόμματος, το βιβλίο o Αγών μου κι ό,τι άλλο θύμιζε τον Ναζισμό, αλλά τελικά τα αίτια έλλειψαν;

Ο φασισμός είναι η περιφρόνηση και κάθε μορφή περιφρόνησης είναι το χαλί που στρώνεται για την έλευση του Φασισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του Γερμανικού επεκτατισμού και του Ευρωπαϊκού Φεντεραλισμού δεν είναι κυρίως οι φιλελεύθεροι, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά οι ακροδεξιοί του ΛαΟΣ και της Πολιτικής Ανοιξης που διακηρύτταν την Εθνική Αφύπνιση και την «αρχαιολατρεία» (sic) και σήμερα είναι οι καλύτεροι πλασιέ της Ευρώπης των Τραπεζιτών.

Αντίθετα από την «ελληνική» ιδεολογία του Νίτσε και την ηθική του Γκαίτε, ακόμη και την μηδενιστική οντολογία του Χαιντεγγερ, οι Ναζί επέλεξαν την θεοποίηση του παραλόγου και έθεσαν σαν απόλυτη αλήθεια το τυχαίο της δύναμης, της απόλυτης δύναμης. Αυτή η ηθική ταυτίζεται απόλυτα στις μέρες μας με τον νεοφιλελεύθερο «ρεαλισμό» της νέας Fuhrerprinzip (= η αρχή του Φύρερ) που είναι οι Αγορές και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Κατά την απόλυτη αυτή αρχή, ο πραγματικός κόσμος αναλύεται μόνο πάνω στις αρχές της Αγοράς, του ανταγωνισμού, της προσφοράς και της ζήτησης, τίποτα πριν απο αυτό και τίποτα μετά από αυτό δεν έχει καμία αξία. Μόνο μέσα από την Αγορά οι άνθρωποι μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον, αν όχι των ιδίων ίσως των δισεγγονων τους κι αυτό το ουτοπικό μέλλον είναι η μόνη υπερβατικότητα που είναι επιτρεπόμενη από το Τραπεζικό σύστημα.

Οι Γερμανοί και οι λοιποί νεοφιλελευθεροι ηγέτες θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό να πληρώνουν τα πάντα για την νέα Fuhrerprinzip τρισεκατομμύρια στις Τράπεζες γεμίζοντας τα ταμεία των off-shore, αλλά θεωρούν αδιανόητο να μην πληρώνονται οι Τράπεζες από τους εξαθλιωμένους λαούς του νότου!

Για τον Σοιμπλε, η διαφθορά της Siemens, Hochtief, KMW, Thyssenkrupp, λίστας Λαγκαρντ κι οι λιμουζίνες του Βενιζέλου είναι παράπλευρες απώλειες. Αλλά για την  πείνα και την εξαθλίωση ένοχοι είναι οι λαοί της Ευρώπης που δεν θέλουν να συμμορφωθούν στους δυνάστες τους. Οι λαοί είναι «αχάριστοι» γιατί αντιδρούν σε αυτούς που τους εξανδραποδίζουν για το.. καλό τους !

Συνειδητά οι νεοφιλελεύθεροι Ελληνες πολιτικοί, δεν έχουν ενοχή γι αυτό που πράττουν, είναι λογικό το έγκλημα προς τα εκατομμύρια των ανέργων που παράγει η κιμαδομηχανή των «πακέτων βοήθειας» (τι ωραία φράση!) γιατί έχουν προβλέψει να συντηρούν τους σκλάβους τους από την ιδιωτική ή κρατική φιλανθρωπία, τόση όση χρειάζεται για να μην επαναστατούν.

Οπως ο Χίτλερ πριν αυτοκτονήσει κατηγορούσε τον Γερμανικό λαό «που δεν στάθηκε στο ύψος της Ιστορικής ευθύνης» και δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ήταν ένοχος απέναντι στο σκοπό του.

Ετσι στους νεοφιλελεύθερους, τους είναι απλά αδιανόητο να θεωρήσουν τον εαυτό τους ένοχο, απέναντι σε οποιαδήποτε ηθική αρχή, γιατί η μόνη αξία είναι το χρήμα και οι αριθμοί.

Οι αυτοκτονίες, όπως πρόσφατα μητέρας και γιου στην Χαλκίδα, είναι απλά «μια μικρή αύξηση» ποσοστού, για τον πρώην Υπουργό Υγείας, ως  φυσικό φαινόμενο και ανεκτό μπροστά στο ύψιστο σκοπό κάποιας αφηρημένης οικονομικής ανάκαμψης στο απώτατο μέλλον.

Εκαναν πολιτική ως απολογητές των εντολών της Τροικας, όπως οι εκτελεστές του Νταχάου έκλαιγαν μετά τον πόλεμο ότι εκτελούσαν εντολές. Δεν είχαν συναισθηματική συμμετοχή στο γίγνεσθαι, με το αζημείωτο βέβαιως μια έδρα στην βουλή και την γλυκειά εξουσία, όπως κι όσοι αδιαφορούσαν πληρώνοντας το ΕΝΦΙΑ ενώ γνώριζαν ότι είναι άδικο, αντισυνταγματικό, παραβίαζε ακόμη και τα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα, αφού τους τιμωρούσε προκαταβολικά και χωρίς δίκη, ως φοροφυγάδες και παρέβλεπαν ότι ενώ έσωζαν αυτοί το σπιτάκι τους χιλιάδες άλλοι το έχαναν και έμεναν χωρίς ρεύμα.

Οπως ακριβώς στο πολεμο είναι εγκληματικό να μην σκοτωσεις κι είναι τιμή το να σκοτώσεις επείδη σε διέταξαν και ναι είμαστε σε πόλεμο και κάποιοι επέλεξαν στρατόπεδο.

Ναι λοιπόν, η Ευρώπη του ανθρωπισμού, έχει μετατραπεί σε Ευρώπη του απρόσωπου τέρατος του χρήματος, ελπίδα όλων μας είναι η νέα συγκυβέρνηση που επανέφερε την πολιτική απέναντι στην οικονομία να γίνει η αρχή της Ευρώπης των λαών.

πηγή

ΒΑΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Πρόσεξε! Πρόσεξε! Μην ενθουσιάζεσαι! Ξέρεις τι συμβαίνει όταν χαίρεσαι, δεν ξέρεις; Ναι… ξέρεις. Και μετά ξέρεις πως είναι να σκας σαν τρύπιο μπαλόνι, δεν ξέρεις; Πως είναι τάχα να έχεις προδοθεί… Ναι… Ξέρεις, δεν ξέρεις;

Γι’ αυτό κάτσε εδώ. Ζήσε με πρόγραμμα: το πρωί στη δουλειά, τ’ απόγευμα στο σπίτι, το βράδυ στο κρεβάτι, το πρωί στη δουλειά, τ’ απόγευμα στο σπίτι, το βράδυ στο κρεβάτι, το πρωί στη δουλειά, τ’ απόγευμα στο σπίτι, το βράδυ στο κρεβάτι…  Όσο έχεις δουλειά. Όσο σπίτι και κρεβάτι έχεις...

Χωρίς πολλά όνειρα κράτησε τις αποστάσεις σου απ' τους μεγάλους δρόμους, απ' τις μεγάλες των ανθρώπων πορείες, απ' το φως και την ελπίδα και τις επαναστάσεις. Κράτησε τις αποστάσεις σου και όλα θα πάνε καλά. Θα δεις. 

Το θέμα είναι να έχεις πρόγραμμα. Να μην έχεις κανένα κενό, καμιά τρυπούλα να χωρέσει το φως. Φυσικά, πρέπει το μυαλό σου να είναι άδειο και ουδέτερο. Θα γίνεσαι έτσι αόρατος – δεν θα σε προσέχει κανείς. Κανείς δεν θα σου διαταράσσει το πρόγραμμα. Κοίτα την αντανάκλαση του προσώπου σου στον καθρέφτη! Τα μάτια άδεια. Το στόμα και το σαγόνι έχουν καταρρεύσει από ένα θάνατο αργό. Απ' έναν αναίμακτο φόνο που δεν αφήνει λεκέδες στις συνειδήσεις. Με τέτοιο που θα έχεις πρόσωπο, με τέτοια ζωή που θα έχεις ακίνδυνος θα είσαι. Δε θα σ' ενοχλήσει κανείς!

Πίστεψέ με, σταδιακά η ζωή  υποχωρεί. Ο πόνος υποχωρεί. Τα σημάδια σβήνουν. Μπροστά και πίσω τοίχος χτισμένος σε θεμέλια γερά. Γύρω δεκάδες μικρά σκοτεινά δωμάτια. Διάδρομοι στενοί που δεν οδηγούν παρά μονάχα σε τούτα τα μικρά, σκοτεινά κι ασφυκτικά δωμάτια και σε τούτες τις σκάλες τις πολλές της κατολίσθησης, που όλες τους μπροστά στον ίδιο τοίχο οδηγούν. Τις ίδιες ώρες με τον ίδιο τρόπο. Περνάς τις πόρτες, τους διαδρόμους διασχίζεις, κατρακυλάς στις σκάλες. Όλα το ίδιο ερείπια, την ίδια ώρα γκρεμισμένα. Καμιά διαταραχή. Το συνηθίζεις. Ακουμπάς την πλάτη στον σαθρό τοίχο κι όμως, νιώθεις ασφαλής. Χώνεψέ το. Το θέμα είναι στα ερείπια ν' αφεθείς. Να πεθαίνεις.  Ήσυχα, αργά και προγραμματισμένα.

Άκου. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι τυχεροί και δεν θα ήταν και τόσο διασκεδαστικό αν ήμασταν, ε;  Έτσι δεν είναι; Να κλαίνε κάποιοι πρέπει για να μπορούν κάποιοι άλλοι να γελούν με την ψυχή τους. Κάποιοι να τρώνε πρέπει και κάποιοι άλλοι πρέπει να νιώθουν πείνα τι θα πει. Κάποιοι να λούζονται στο φως και άλλοι κάποιοι στο σκοτάδι να καίγονται. Χρειάζεται το σκοτεινό φόντο για ν’ αναδειχθούν τα "λαμπερά" χρώματα των άλλων. Το ξέρεις, έτσι δεν είναι;

Τι; Μα τι κάνεις εκεί; Δακρύζεις; Ψιθυρίζεις πως κάνει χειμώνα στις ψυχές; Άκου ανθρωπάκο μου, τα δάκρυα σαν φύλλα ξερά τα παίρνει ο αγέρας. Αιωρούνται πάνω-κάτω. Αιωρούνται μπρος-πίσω. Διαταράσσουν την ακινησία. Διαταράσσουν τη νηφαλιότητα. Όμως μην ανησυχείς. Αν είσαι προσεκτικός ο πόνος σιγά-σιγά θα φύγει. Τα δάκρυα θα στερέψουν. Θα αποστεγνώσει το μαραμένο σου πρόσωπο, η νεκρή σου ψυχή.

Αρκεί, ανθρωπάκο μου, πρόγραμμα επιθανάτιο να έχεις και να το τηρείς…

πηγή

ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙΣ

Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα -—

μὲ κουρελιασμένα μάτια

μὲ φλογωμένους κροτάφους ἀπ᾿ τὴν πτώση

 νὰ γυρίζεις

 στὴν καλὴ πλευρά σου…

Νίκος Καρούζος

πηγή

ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΔΥΣΤΥΧΙΑ

του Γιάννη Μακριδάκη

Να έχεις τόσα φράγκα (νόμιμα ή παράνομα δεν έχει σημασία καμιά) όσα έχει η γελοία γλοιώδης φάτσα του κάθε σαλιαγκίκα, να είσαι επί χρόνια ένας σπουδαγμένος, λοβοτομημένος και ευνούχος υπηρέτης του χυδαίου συστήματος και του καταναλωτικού χρηματόδουλου εαυτού σου και να σπαταλάς εν τέλει όλη σου τη ζωή για να τα κάνεις βόλτες τα λεφτάκια σου από δω κι από κει σε παραδείσους φορολογικούς, την ίδια ώρα που εσύ βιώνεις και δημιουργείς την κόλαση γύρω σου και κυρίως εντός σου, καταναλώνεις το είναι σου και ψοφάς κάθε στιγμή δηλητηριαζόμενος από όξινες σκέψεις και υλικά.

Ο κάθε σαλιαγκίκας είναι η προσωποποίηση της ύβρης του ανόητου καταναλωτή, που χαραμίζει τη μοναδική ζωή του αφοσιωμένος στο να σωρεύει χρήματα, που ασθενεί αφοσιωμένος στο να τα ασφαλίσει, που βιώνει δέσμιος ωραρίων, συμβάσεων, αναξιοπρεπών συμβιβασμών και μιας γραβάτας να περισφίγγει από τη ρίζα το κεφάλι του, για να έχουν ελευθερία μετακίνησης τα κεφάλαιά του από αγορά σε αγορά, που νιώθει πλούσιος και πολιτισμένος ενώ ταυτόχρονα μετατρέπει την ύπαρξή του σε χημικό απόρριμμα από τα τόσα τοξικά που “καταναλώνει” με το χρήμα του και που σκέφτεται για το χρήμα του.

Όσο πιο υψηλά ιστάμενος είναι κάποιος στην πυραμίδα του “πλούτου” και της “εξουσίας” μέσα σε αυτό το χυδαίο καταναλωτικό υποσύνολο, τόσο πιο βέβαιη είναι η αναξιοπρεπής του πτώση, τόσο πιο βέβαιο ότι θα ανταμώσει το προσωπικό του Τέλος έντρομος.

Σπαταλημένοι άνθρωποι, κρίμα τις ζωές, όχι για αυτούς, κανέναν οίκτο για την πάρτη τους αλλά για το χημικό λίπασμα που παραδίδουνε στη γη και καταστρέφουν τον πλανήτη ακόμη και μετά θάνατον με την τοξική σαπίλα τους που απειλεί και μαγαρίζει εξαρχής την επερχόμενη ζωή…

πηγή

ΔΕΝ ΒΓΗΚΑΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟΝ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΓΚΟΛ

του Κώστα Βαξεβάνη

Υπάρχουν δυο πολιτικές πρακτικές οι οποίες δηλώνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Στην πρώτη, ο Στρατούλης απολογείται στα κανάλια για αυτά που του καταλογίζουν. Στη δεύτερη, τα κανάλια, απολογούνται γι’ αυτά που αποφασίζει και κάνει ο Στρατούλης. Αυτή η δεύτερη εκδοχή, είναι νομίζω η επιθυμία της πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της χώρας. Οι ντουντούκες της διαπλοκής, οι φορείς της διαφθοράς και οι εκφραστές μιας ξεπερασμένης άδικης Ελλάδας, να αρχίσουν να βγάζουν ανακοινώσεις διαμαρτυρίας γι αυτά που τους κάνει η κυβέρνηση.

Δυστυχώς πιστεύω πως συμβαίνει το πρώτο. Υπουργοί και υφυπουργοί, εμφανίζονται στα κανάλια με την αγωνία να εξηγήσουν τις καλές προθέσεις τους και λιγότερο την πολιτική τους, με το άγχος να αρέσουν με όσα λένε και λιγότερο με όσα κάνουν. Όπως ακριβώς όμως συνέβαινε προεκλογικά το 2012, πριν ολοκληρώσουν την πετυχημένη τους τηλεοπτική εικόνα, τα κανάλια έχουν διαμορφώσει τη δικιά τους γι αυτούς. Όσο η κυβέρνηση δεν προβαίνει στο ευεργετικό πογκρόμ για την κοινωνία, όσο δεν υποβάλει σε «δόγμα του σοκ» από την ανάποδη το σύστημα της ολιγαρχίας και της διαφθοράς, τόσο αυτό θα ανακαλύπτει τον τρόπο να επιβιώνει. Και δυστυχώς και τον τρόπο να γίνεται συμπαθές σε αυτούς που φοβούνται μην τυχόν και γίνουν αντιπαθείς στην τηλεόραση.

Δεν ονειρεύομαι καμιά επίθεση στα «θερινά ανάκτορα». Δεν είμαι οπαδός της άλωσης του κράτους και της μετατροπής του σε κομματικό κράτος. Πολύ περισσότερο δεν πιστεύω πως η πολιτική γράφεται με επιθετικότητα για την επιθετικότητα που θα ικανοποιεί το πολιτικό και ιδεολογικό «εγώ». Πιστεύω επίσης πως πρέπει να εμφανίζεις στοιχεία πολιτικής διαστροφής ή ανασφάλειας για να θεωρείς πως πρέπει να περάσεις την πολιτική σου από τα φίλτρα και τα πάνελ των Αυτιάδων ώστε να χαρακτηριστεί αποδοτική.

Αυτή τη στιγμή όμως υπάρχει ένα δεδομένο. Η κυβέρνηση θεωρεί πως πρέπει ενδεχομένως να βρει την απαραίτητη επικοινωνιακή φόρμουλα για να αρέσει, την ώρα που όσοι την ψήφισαν αλλά και όσοι πλέον την υποστηρίζουν, περιμένουν να μην αρέσει. Δηλαδή να αρέσει στην κοινωνία.

Οι ισχυροί προβληματισμοί για την επικοινωνιακή πολιτική, απλώς φανερώνουν πρόβλημα ή σύγχυση στην πολιτική. Η πολιτική λοιπόν πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Σύγκρουση με τα συμφέροντα που έφεραν τη χώρα εδώ που την έφεραν. Το επιχείρημα πως χρειάζεται προσεκτικές κινήσεις για να μην εκτραπεί η κατάσταση και να μην θορυβηθούν φίλοι και εχθροί στο εξωτερικό είναι απλώς ένα σύνδρομο φόβου που σιγά σιγά μπορεί να γίνει κακή πολιτική φύση.

Άλλωστε στο εξωτερικό, εκτός από τους μερκελιστές και τους οπαδούς της λιτότητας, υπάρχουν και οι δύσπιστοι. Όσοι δηλαδή πιστεύουν πως οι ολιγάρχες δεν πρόκειται να χτυπηθούν.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο διαπραγματευτικό ατού, από μια κυβέρνηση που έχει τη στήριξη του λαού της. Από μια κυβέρνηση δηλαδή που κάθε μέρα εισπράττει το χειροκρότημα του κόσμου για όσα πρωτοφανή κάνει και ταυτόχρονα γίνεται πιο ισχυρή και δημοφιλής εξαιτίας ακριβώς αυτού του λόγου.

Η αποκάλυψη πως μέσα στην Αστυνομία στήθηκε μια προβοκάτσια με στόχο τον Πανούση και την κυβέρνηση με επίκεντρο την υπόθεση με τους μετανάστες, δεν αθωώνει την κυβέρνηση. Στον κρατικό μηχανισμό αυτή τη στιγμή υπηρετούν άνθρωποι η οποίοι πρόσφεραν τον καλύτερο εαυτό τους στην εξάρτηση και τις κυβερνήσεις της υποταγής. Το να τους βαφτίζεις τεχνοκράτες οι οποίοι μπορούν να προσφέρουν αν λάβουν «καλές πολιτικές εντολές» είναι μια ψευδαίσθηση.

Τέτοιοι σύμβουλοι, ακόμη και αν τους επενδύσεις με θεωρίες καλής θέλησης, θα συνεχίσουν να υπηρετούν το σύστημα και να ανατρέπουν τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Η χειρότερη υπηρεσία τους δεν είναι οι προβοκάτσιες, αλλά η αναποτελεσματικότητα και ο φόβος που καλλιεργούν σε σένα τον φορέα της κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. Ότι δηλαδή ψαλιδίζουν την προοπτική της κυβέρνησης και την προσμονή του κόσμου με συστημικούς καθωσπρεπισμούς του στυλ «ξέρετε δεν γίνεται κύριε υπουργέ», «είναι επικίνδυνο αυτό σούπερ υφυπουργέ» και άλλα τέτοια στα οποία έχουν εκπαιδευτεί.

Στο Υπουργείο του Γιάννη Πανούση, έστησαν αυτό που έστησαν. Το ίδιο θα κάνουν παντού γιατί θα πάψουν να φοβούνται και θα θεωρήσουν την κυβέρνηση χειρίσιμη και σε απόγνωση.

Η κυρία Σαββαΐδου, πρώην στέλεχος της Price Water House, της εταιρείας δηλαδή που ξέπλυνε το χρήμα της ελληνικής ολιγαρχίας, έγινε Γραμματέας Εσόδων και παραμένει στη θέση της. Η κυρία Στρατινάκη η οποία όπως αποκάλυψε το HOT DOC, ήταν ο εντολοδόχος της τρόικας και θεσμοθέτης των πιο ακραίων μέτρων του Σαμαρά, επίσης παραμένει στη θέση της.

Δεκάδες τραπεζίτες οι οποίοι ήταν και παραμένουν οι πρωταγωνιστές της τραπεζοκλεπτοκρατίας, μοιράζουν θέσεις σε νέες τράπεζες.

Χθες ενδεχομένως να ήταν νωρίς, αλλά αύριο θα είναι αργά. Η απειρία και η αναποφασιστικότητα της κυβέρνησης, πολύ δε περισσότερο οι διακαναλικές ερωτοτροπίες με τη διαπλοκή πρέπει να αντικατασταθούν από όλα εκείνα τα αυθεντικά στοιχεία που έφεραν την κυβέρνηση στην εξουσία. Η λύση βρίσκεται εκεί έξω. Σε όσα θέλει η κοινωνία και έχουν ανάγκη οι άνθρωποι.

Το ταμπούρωμα μέσα στο Μαξίμου, έστω και με το επιχείρημα πως «τώρα ασχολούμαστε με το μεγάλο πρόβλημα στο εξωτερικό», δημιουργεί λάθος εικόνα και λάθος πολιτική. Επίσης δίνει λάθος μήνυμα στους αντιπάλους.

Οι Εισαγγελίες είναι γεμάτες από δικογραφίες που αφορούν τους ολιγάρχες και τους τραπεζίτες που έφαγαν τα λεφτά της χώρας. Δεν προχωράνε γιατί η διαπλοκή γνωρίζει τον τρόπο να τις μπλοκάρει. Η πολιτική απόφαση που θα βάλει όλα αυτά τα θέματα στην επικαιρότητα, το απλό ερώτημα προς τη Δικαιοσύνη «τι γίνεται με όλες αυτές τις υποθέσεις», θα δημιουργήσει τη φυσική ευεργετική ροή για τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία.

Πρέπει ο πρωθυπουργός να ξηλώσει την προκρούστεια κλίνη που συστηματικά κατασκευάζει η διαφθορά για να ξαπλώσει η κυβέρνηση, με το επιχείρημα πως είναι ένα αναπαυτικό κρεββάτι πολιτικής μακροημέρευσης. Πρέπει οι υπουργοί να φύγουν από τα τηλεπαράθυρα και να μπούνε στα λεωφορεία, στις ουρές του ΙΚΑ, στο δρόμο. Προς θεού χωρίς κάμερες. Πρέπει να κάνουν το ακόμη πιο δύσκολο, να αναζητήσουν στα υπουργεία ,και τις υπηρεσίες τους έντιμους, άξιους και ανιδιοτελείς ανθρώπους για να στελεχώσουν τον μηχανισμό που θα ανατρέψει τη διαφθορά. Δεν μπορεί μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να κάνει την παραδοχή πως τη χώρα μπορούν να διοικήσουν αποτελεσματικά μόνο οι πυλώνες της διαπλοκής. Πως τις Τράπεζες μπορούν να ελέγχουν οι ίδιοι άνθρωποι επειδή άλλαξαν πολιτικό πρόσημο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εμμείνει στα στοιχεία που τον ανέδειξαν. Στην ανάγκη ανατροπής. Στην αποκατάσταση της κοινωνίας. Στην τιμωρία αυτών που έκλεψαν και αδίκησαν τη χώρα.

Το ξέρω πως είναι νωρίς για να μιλάμε για ευθύνες, αλλά οι καλύτεροι λογαριασμοί με την ευθύνη, την προσωπική σου ευθύνη, γίνονται όταν δεν την ξεχνάς, όχι όταν τη διαπραγματεύεσαι με συμβούλους και μάλιστα αποδεδειγμένα διεφθαρμένους.

Ο κόσμος δεν πείθεται για την πολιτική όταν την διαφημίζεις στα τηλεπαράθυρα, αλλά όταν τη βλέπει να εφαρμόζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε την εξουσία για να κάνει τον τερματοφύλακα απέναντι στην επιχειρηματολογία της πολιτικής. Την πήρε για να βάλει γκολ. Βάλτε.

πηγή

Η ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ: ΠΩΣ ΟΙ ΑΥΤΑΡΚΕΙΣ ΑΓΡΟΤΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ

“…όλοι εκτός από τους χαζούς γνωρίζουν ότι οι κατώτερες τάξεις πρέπει να παραμείνουν φτωχές, αλλιώς δεν θα εκβιομηχανιστούν ποτέ.»
— Arthur Young,1771

Η δημοφιλής οικονομική σοφία λέει ότι ο καπιταλισμός ισούται με ελευθερία και ελεύθερες κοινωνίες, σωστά; Αν υποπτεύεστε ότι αυτή η λογική μπάζει νερά, θα σας πρότεινα ένα βιβλίο που λέγεται Η Εφεύρεση Του Καπιταλισμού (The Invention of Capitalism), που το έχει γράψει ένας οικονομικός ιστορικός, με το όνομα Μάικλ Πέρελμαν, ο οποίος έχει εξοριστεί σε ένα μικρό κολλέγιο στην επαρχιωτική Καλιφόρνια, λόγω της έλλειψης συμπάθειας του προς την ελεύθερη αγορά.

Ο Πέρελμαν έχει χρησιμοποιήσει ποιοτικά το χρόνο του στην εξορία, ψάχνοντας τα έργα και την αλληλογραφία του Άνταμ Σμιθ και των συγχρόνων του για να γράψει μια ιστορία για την δημιουργία του καπιταλισμού πέρα από το επιφανειακό παραμύθι του «Πλούτου των Εθνών», κατευθείαν από την πηγή, αφήνοντας τον αναγνώστη να διαβάσει τα ίδια τα λόγια των πρώιμων καπιταλιστών, οικονομολόγων, φιλοσόφων, κληρικών και κρατικών αξιωματούχων. Και δεν είναι όμορφα.

Ένα πράγμα που καθιστούν σαφές τα ιστορικά αρχεία, είναι ότι ο Άνταμ Σμιθ και οι φίλοι του του laissez-faire ήταν κρυφο-κρατιστές, οι οποίοι χρειάζονταν σκληρές κυβερνητικές πολιτικές για να μπορέσουν να μετατρέψουν με τη βία τους Εγγλέζους αγρότες σε μια καπιταλιστική εργατική δύναμη, πρόθυμη να αποδεχθεί τη μισθωτή σκλαβιά.

Ο Φράνσις Χάτσεσον, από τον οποίον ο Άνταμ Σμιθ έμαθε τα πάντα για την αξία της φυσικής ελευθερίας, έγραψε: «είναι το μεγάλο σχέδιο των αστικών νόμων να ενδυναμώσουν με πολιτικές κυρώσεις τους πολλούς νόμους της φύσης…Η μάζα πρέπει να μάθει, και να δεσμευτεί από νόμους, για τον καλύτερο τρόπο να διεξάγει τις υποθέσεις της και να ασκεί τη μηχανική τέχνη.»

Ναι, αντίθετα με ότι μπορεί να έχετε μάθει, η μετάβαση σε μια καπιταλιστική κοινωνία δεν έγινε ούτε φυσικά ούτε ομαλά. Βλέπετε, οι Άγγλοι χωρικοί δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τον αγροτικό κοινοτικό τρόπο ζωής τους, να αφήσουν τη γη τους και να πάνε να δουλέψουν για μισθούς κάτω από το όριο της πείνας σε άθλια, επικίνδυνα εργοστάσια που έστηνε η καινούρια πλούσια τάξη των καπιταλιστών γαιοκτημόνων. Και για καλό λόγο. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Άνταμ Σμιθ για τους μισθούς της εποχής στη Σκωτία, ένας εργάτης εργοστασίου θα έπρεπε να δουλέψει περισσότερο από τρεις μέρες για να αγοράσει ένα ζευγάρι από βιομηχανικά φτιαγμένα παπούτσια. Αντίθετα θα μπορούσαν να φτιάξει τα δικά του παραδοσιακά παπούτσια με το δικό του δέρμα σε λίγες ώρες, και θα μπορούσε να περάσει την υπόλοιπη μέρα του πίνοντας μπύρες. Δεν είναι δύσκολη επιλογή, ε;

Αλλά για να δουλέψει ο καπιταλισμός, οι καπιταλιστές χρειάζονται μία δεξαμενή φτηνού πλεονασματικού εργατικού δυναμικού. Άρα τί πρέπει να κάνουμε; Να φωνάξουμε την Εθνική Φρουρά!

Έχοντας να αντιμετωπίσουν χωρικούς, που δεν ήθελαν να παίξουν το ρόλο του σκλάβου, φιλόσοφοι, οικονομολόγοι, πολιτικοί, ηθικολόγοι, και εξέχουσες επιχειρηματικές φιγούρες άρχισαν να επιχειρηματολογούν υπέρ της κυβερνητικής δράσης. Κατά τη διάρκεια των χρόνων, δημιούργησαν μια σειρά από νόμους και μέτρα, σχεδιασμένους έτσι ώστε να πιεστούν οι αγροτές έξω από το παλιό προς το καινούριο, καταστρέφοντας τα παραδοσιακά τους μέσα αυτάρκειας.

“Οι βάρβαρες πράξεις που σχετίζονται με την διαδικασία της αφαίρεσης από την πλειοψηφία του κόσμου των μέσων παραγωγής μπορεί να φαίνονται μακριά από τη φήμη του laissez-faire της κλασικής πολιτικής οικονομίας», λέει ο Πέρελμαν. «Στην πράξη, η αποστέρηση της πλειοψηφίας των μικροπαραγωγών από τα μέσα παραγωγής, και η κατασκευή του laissez-faire είναι στενά συνδεδεμένες, τόσο πολύ που ο Μαρξ, ή τουλάχιστον οι μεταφραστές του, ονομάτισαν αυτή την αλλοτρίωση των μαζών «πρωταρχική συσσώρευση«.

Ο Πέρελμαν περιγράφει τις πολλές διαφορετικές πολιτικές, μέσα από τις οποίες οι χωρικοί εκδιώχθηκαν από τη γη τους-από τη θέσπιση των νόμων που απαγόρευαν στους χωρικούς να κυνηγούν, στην καταστροφή της παραγωγικότητας με τον περιορισμό των ανθρώπων ταπεινής καταγωγής σε μικρότερα μερίδια γης-αλλά το πιο ενδιαφέρον μέρος του βιβλίου είναι εκεί που διαβάζεις τους συναδέλφους πρωτοκαπιταλιστές του Άνταμ Σμιθ να παραπονιούνται που οι αγρότες είναι τόσο ανεξάρτητοι και ζουν άνετα, ώστε δεν μπορεί να τους εκμεταλλευτεί κανείς κανονικά, και προσπαθούν να βρουν τρόπους, για να τους εξαναγκάσουν να αποδεχτούν τη ζωή της μισθωτής σκλαβιάς.

Αυτό το φυλλάδιο της εποχής δείχνει τη γενικότερη στάση απέναντι στους επιτυχημένους, αυτάρκεις αγρότες της επαρχίας:

Η απόκτηση μίας ή δύο αγελάδων, με ένα γουρούνι, και λίγες χήνες, φυσικά εξυψώνει τον χωρικό….Σουλατσάροντας πίσω από τα γελάδια του, αποκτά τη συνήθεια της νωχελικότητας. Ένα τέταρτο, μισή και σε περιπτώσεις ολόκληρες μέρες χάνονται ανεπαίσθητα. Η εργασία γίνεται αηδιαστική, η αποστροφή μεγαλώνει με την ανοχή. Και επιπρόσθετα η πώληση ενός μη απογαλακτισμένου μοσχαριού, ή γουρουνιού, παρέχει τα μέσα για πρόσθετη τεμπελιά.

Ενώ ένα άλλο φυλλάδιο έγραφε:

Ούτε εγώ μπορώ να συλλάβω μια μεγαλύτερη κατάρα για ένα σώμα ανθρώπων, από το να ριχτούν σε ένα μέρος γης, όπου τα μέσα παραγωγής για συντήρηση και διατροφή, είναι σε μεγάλο βαθμό, αυθόρμητα, και το κλίμα απαιτεί μικρή φροντίδα για ένδυση ή κάλυψη.

Ο Τζον Μπέλερς, ένας Κουακέρος «φιλάνθρωπος» και οικονομικός διανοητής είδε τους ανεξάρτητους χωρικούς σαν ένα εμπόδιο στο σχέδιο του να εξαναγκάσει τους φτωχούς ανθρώπους σε εργοστάσια-φυλακές, όπου θα ζούσαν, θα δούλευαν και θα παρήγαγαν ένα κέρδος της τάξης του 45% για τους αριστοκράτες ιδιοκτήτες:

“Τα Δάση μας και τα Κοινά μας Αγαθά (μετατρέποντας τους Φτωχούς που πέφτουν πάνω τους σε Ινδιάνους) είναι ένα εμπόδιο στη Βιομηχανία, και τρέφουν την Τεμπελιά και την Αυθάδεια.»

Ο Ντάνιελ Ντεφόε, ο συγγραφέας και έμπορος, σημείωσε ότι στα Σκωτικά Υψίπεδα «οι άνθρωποι ήταν εξαιρετικά καλά εξοπλισμένοι με προμήθειες…το κρέας ελαφιού υπερβολικά άφθονο, και όλες τις εποχές, νεαρό ή παλιό, το οποίο σκότωναν με τα όπλα όπου το έβρισκαν.»
Για τον Τόμας Πέναντ, ένα βοτανολόγο, αυτή η αυτάρκεια είχε καταστρέψει έναν κατά τα άλλα απολύτως καλό αγροτικό πληθυσμό:

“Οι τρόποι αυτών των ντόπιων μπορούν να περιγραφούν ως εξής:  νωχελικοί σε μεγάλο βαθμό, εκτός από την περίπτωση που ξεσηκώνονται για πόλεμο, ή άλλη ζωογονητική διασκέδαση.»

Αν το να έχεις γεμάτη κοιλιά και παραγωγική γη ήταν το πρόβλημα, τότε η λύση για να στρώσουν αυτοί οι άχρηστοι τεμπέληδες ήταν προφανής: διώξτε τους από τη γη τους και αφήστε τους να πεινάσουν.

Ο Άρθουρ Γιανγκ,ένας δημοφιλής συγγραφέας και οικονομικός διανοητής, που τον σεβόταν ο Τζον Στιούαρτ Μιλ, έγραφε το 1771: «όλοι παρεκτός από τους χαζούς γνωρίζουν ότι οι κατώτερες τάξεις πρέπει να κρατηθούν φτωχές, αλλιώς δεν θα εκβιομηχανιστούν ποτέ.» Ο σερ Γουίλιαμ Τεμπλ, πολιτικός και αφεντικό του Τζόναθαν Σουίφτ, συμφώνησε και πρότεινε ότι το φαγητό πρέπει να φορολογηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο για να αποτραπεί η εργατική τάξη από μια ζωή «τεμπελιάς και  ακολασίας».

Ο Τεμπλ επίσης ήταν υπέρ του να μπαίνουν τετράχρονα στη δουλειά των εργοστασίων, γράφοντας ότι «με αυτόν τον τρόπο, ελπίζουμε ότι η μελλοντική γενιά θα έχει συνηθίσει τόσο πολύ στη συνεχή εργασία, έτσι ώστε θα γίνει ευχάριστη και διασκεδαστική για αυτούς». Μερικοί έβρισκαν ότι τεσσάρων χρονών ήταν ήδη πολύ μεγάλα. Σύμφωνα με τον Πέρελμαν, «Ο Τζον Λοκ, συχνά θεωρούμενος σαν φιλόσοφος της ελευθερίας, υποστήριζε την έναρξη της εργασίας στην ώριμη ηλικία των τριών». Η παιδική εργασία επίσης ενθουσίαζε τον Ντεφόε, ο οποίο αγαλλιούσε με την προοπτική ότι «παιδιά στα τέσσερα ή στα πέντε χρόνια θα μπορούσαν να κερδίζουν το ψωμί τους.» Αλλά αυτό μας βγάζει εκτός θέματος…

Χαρούμενα πρόσωπα παραγωγικότητας…

Ακόμα και ο Ντέβιντ Χιουμ, αυτός ο μεγάλος ανθρωπιστής, εξήρε την φτώχεια και την πείνα σαν θετικές εμπειρίες για τις κατώτερες τάξεις, και ακόμα κατηγορούσε ότι για την «φτώχεια» της Γαλλίας έφταιγε ο καλός της καιρός και το γόνιμο έδαφος :

“‘Παρατηρείται πάντα στα χρόνια της έλλειψης, αν δεν είναι ακραία, ότι οι φτωχοί δουλεύουν περισσότερο, και πραγματικά ζουν καλύτερα.»

Ο αιδεσιμότατος Τζόσεφ Τάουνσεντ πίστευε ότι ο περιορισμός στην τροφή ήταν η σωστή μέθοδος:

“[Άμεσος] νομικός εξαναγκασμός [στην εργασία]… αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα, βία και φασαρία…ενώ η πείνα ασκεί  ειρηνική, σιωπηλή, αδιαμαρτύρητη πίεση, αλλά σαν το πιο φυσικό κίνητρο στη βιομηχανία καλεί τα πιο  δυνατά μέτρα εξώθησης…Η πείνα δαμάζει και τα πιο τρομερά ζώα, τους μαθαίνει κοσμιότητα και πολιτισμό, υπακοή και υποταγή ακόμα και τους πιο βάρβαρους, τους πιο ξεροκέφαλους, και τους πιο διεστραμμένους.»

Ο Πάτρικ Καχούν, ένας έμπορος που έστησε την πρώτη ιδιωτική «αποτρεπτική αστυνομική δύναμη» στην Αγγλία, για να αποτρέπει τους εργάτες της αποβάθρας, από το να συμπληρώνουν τους πενιχρούς μισθούς τους με κλεμμένα αγαθά, μας δίνει την πιο διαυγή εξήγηση στο πως η πείνα και η φτώχεια συνδέονται με την παραγωγικότητα και την δημιουργία πλούτου:

Η πείνα είναι εκείνη η κατάσταση και η συνθήκη στην οποία το άτομο δεν έχει αποθηκευμένο πλεόνασμα εργασίας, ή με άλλα λόγια, δεν έχει ιδιοκτησία ή μέσα συντήρησης, αλλά μόνο το παραγόμενο προϊόν που αποδίδει συνεχώς η βιομηχανία στα διάφορα επαγγέλματα της κοινωνίας. Η πείνα είναι λοιπόν ένα σημαντικό και αναπόσπαστο συστατικό της κοινωνίας, χωρίς το οποίο έθνη και κοινωνίες δεν θα υπήρχαν σε πολιτισμένη κατάσταση. Είναι ο κλήρος του ανθρώπου. Είναι η πηγή του πλούτου, αφού χωρίς τη φτώχεια, δεν θα υπήρχε εργασία: δεν θα υπήρχαν πλούτη, λεπτότητα, άνεση, και κανένα κέρδος για αυτούς που κατέχουν πλούτο.

Η περίληψη του Καχούν είναι τόσο ακριβής, που πρέπει να επαναληφθεί. Γιατί ότι ήταν αληθινό για τους Εγγλέζους χωρικούς είναι ακόμα αλήθεια για εμάς:

“Η πείνα είναι λοιπόν ένα σημαντικό και αναπόσπαστο συστατικό της κοινωνίας…Είναι η πηγή του πλούτου, αφού χωρίς τη φτώχεια, δεν θα υπήρχε εργασία: δεν θα υπήρχαν πλούτη, λεπτότητα, άνεση, και κανένα κέρδος για αυτούς που κατέχουν πλούτο».

πηγή