ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ...

Μας χωρίζουν θάλασσες. Βαθιές και τόσο μαύρες που θα τρομάξεις, ραγιά της αριστεράς, της δεξιάς, του κέντρου, του κράτους και του παρακράτους. Η τρύπια βαρκούλα που έβγαλες στα ρηχά και αρμενίζεις μέχρι εκεί που πατώνει ο αστράγαλός σου φαντάζει από εδώ που σε βλέπουμε σαν καρυδότσουφλο. 

Μας χωρίζουν βουνά. Ψηλά κι άγρια, καημένε της πολιτικής, της εξουσίας, της συντεχνίας, της λαμογιάς. Η μυρμηγκοφωλιά που έχτισες με λαγούμια υπόγεια μοιάζει από εδώ που σε χαζεύουμε σαν λιλιπούτειος τάφος που αργά ή γρήγορα θα πλημμυρίσει με την πρώτη βροχή. 

 

Μας χωρίζουν κάμποι χρυσαφένιοι, ανόητε των διαπραγματεύσεων, των συμβιβασμών και των υποκλίσεων. Νομίζεις ότι καβαλάς άτι με κόκκινη σημαία και σκάμε στα γέλια που είσαι ένας  Δον Κυρ Φώτης καβάλα σε αρουραίο που κρατά στο χέρι λευκό πανί μη και σε λυπηθεί το κοπάδι ευρωπαϊκών προβάτων που έρχεται καταπάνω σου. 

 

Μας χωρίζουν ουρανοί. Έναστροι και φεγγαρόφωτοι, γελοίε της ιδιοτέλειας, της έμμισθης δουλοπρέπειας, του άνανδρου χαρακτήρα. Από τόσο μακρυά φαίνεται ξεκάθαρα ότι έρπεις μαζί με το σινάφι σου αλλάζοντας δέρμα ανάλογα με το ποιο αφεντικό σου πετάει σάπιο κομμάτι κρέας να χορτάσεις την ακόρεστη πείνα της υποτέλειας. 

 

Μας χωρίζουν περισσότερα από όσα ήλπιζες ότι μας δένουν. Θεώρησες αριστερόβλακα ότι θα τσιμπούσαν οι πάντες στο δόλωμα ελπίδα που πέταξες στα ρηχά. Έπιασες μόνο ψάρια που φοβούνται τα βαθιά νερά. Αναλώσιμα, αμελητέα απουσία από την ωκεάνια σε διαστάσεις ελληνική ψυχή. Ψαράκια που τσίμπησαν κάποτε στην "Αλλαγή" του πράσινου, στην "Νέα Ελλάδα" του μπλε και τώρα στην "Ελπίδα" του άχρωμου. Αυτά χορταίνουν με ψίχουλα αρκεί να είναι σίγουρα κάθε μήνα στο τρύπιο τσανάκι made in EU. Δεν έχουν καμία σχέση με τα απύθμενα στομάχια των Ελλήνων που δεν χορταίνουν παρά μόνο με δουλεμένο από χαρακωμένα χέρια ζυμωτό ψωμί. 

 

Σε κάνουμε χάζι από βουνοκορφές, από νησίδες, από φεγγάρια να έχεις το νου σου μη σου κάνει επίθεση το ελληνικό αεράκι και σου γυρίσει το καρυδότσουφλο πριν έρθουν οι Μεγάλες Δυνάμεις και νιώσεις καραβοκύρης σε υπερωκεάνιο. Νομίζεις ότι το να ξαναγίνεις ανάχωμα μεταξύ της Ελλάδας και της Ε.Ε είναι το ίδιο εύκολο όπως τέσσερα χρόνια πριν. Ξέρεις εσύ πότε. Την στιγμή που τα τούβλα της Βουλής άρχισαν να τρίζουν. Τώρα όμως είσαι πολύ μικρός για το Τέρας που έρχεται προς τα εδώ για να το καλύψεις όσο κι αν δουλεύουν τα φτυάρια του λαμογιοστρατού που έφτιαξες μαζεύοντας αρβιλοφύλακες από όλες τις μεραρχίες των κομμάτων. Μάζεψες όλο τον "αφρό" μόνο που για μας ο "αφρός" αυτός είναι γνωστός από παλιές εποχές. 

 

Πριν ακόμη υπάρξεις ως σπέρμα στον όρχι του προγόνου σου. Πέρασαν από εδώ στρατιές Εφιαλτών, Πηλιογούσηδων, Γερμανοτσολιάδων, Παρακρατικών, Πρασινοφρουρών, Κενταύρων, ΕΠΕΝιτών.....Τι να πρωτοθυμηθούμε! Η χεσμένη φουστανέλα έγινε κουκούλα, μετά  έγινε γραβάτα και τώρα η γραβάτα έγινε κασκόλ. Εξελιχτήκατε ευρωπαϊκώς αλλά βρωμάτε το ίδιο. Το ξύγκι από το σβέρκο της εποχής του Σκόμπι πέρασε στο ξύγκι του προκοιλιού της "Αλλαγής" και έφτασε να  γίνει ξύγκι στο προκοίλι του εγκεφάλου σας στην εποχή του "Νέου Συμφώνου για την Ελλάδα".

 

Είναι υπέροχα να σας αγναντεύουμε από τόσο μακρυά. Ξεφορτωθήκαμε κι εκείνη τη θλίψη για όσους δεν έφταιξαν και την "πάτησαν". Έγινε ανάμνηση η ευαισθησία για τον δειλό που δεν έμαθε τίποτε εδώ και χρόνια. Τον κρίμα που είδε φως Ελπίδας και μπήκε στο καρυδότσουφλό σας να σωθεί. 

 

Να σωθεί κι ας στερέψει η θάλασσα, κι ας καεί το στάρι στους κάμπους κι ας γίνει χαλίκι η Πίνδος, κι ας δώσουμε τα χέρια με αυτούς που ψήφιζαν το 2010, το 2011, το 2012, το 2013, το 2014 να γαμηθούν τα πάντα για το μεροκάματο της δουλικής βολής τους. Αυτούς τους σιχαινόμαστε περισσότερο από τους καπετάνιους των ρηχών νερών. Ήδη σπρώχνουν ο ένας τον άλλον πάνω στην αστεία λέμβο σωτηρίας για να πάρουν θέση με καλύτερη θέα...προς τον πάτο.

 

Είναι απίστευτη η Ελλάδα μακρυά σας. Μυρίζει βασιλικό κι αγιόκλημα. Έχει ένα σκοτάδι τόσο φωτεινό που δεν φοβάσαι τίποτε.

Από την γη της καρδιάς μας, 

χαιρετούμε τους μελλοθάνατους

ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ: ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ 1990

Το κείμενο που ακολουθεί είχε δημοσιευτεί στο τεύχος Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 1990 του περιοδικού Θεωρία και Πράξη καθώς και στον Οικονομικό Ταχυδρόμο στις 3 Ιανουαρίου 1991 αλλά και σε πολλά άλλα περιοδικά της εποχής.
Διαβάζοντάς το με προσοχή θα διαπιστώσετε πως πρόκειται για ένα προφητικό κείμενο.

ΛΟΓΟΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΧΝΙΩΝ Ή ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΝΕΑΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑΣ
Του Γιώργου Ι. Σκλαβούνου
Τα τελευταία χρόνια γενικά, και τους τελευταίους μήνες ειδικότερα, η κριτική ενάντια στις λεγόμενες «Συντεχνίες» βρίσκεται σε έξαρση. Σήμερα μπορούμε να μιλάμε για «ιερό» πόλεμο ενάντια στο Συνδικαλιστικό Κίνημα στο όνομα ασφαλώς των συμφερόντων της κοινωνίας, του Κράτους και της ανάπτυξης. Βέβαια, κάθε σταυροφορία, κάθε ιερός πόλεμος επικαλέστηκε ιερούς σκοπούς για να καλύψει ανίερες σκοπιμότητες και να υπηρετήσει ανίερα συμφέροντα.

Οι πολέμιοι του συνδικαλιστικού κινήματος βαφτίζουν τις αποτελεσματικότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις «συντεχνίες», φορτίζουν και φορτώνουν τον όρο «συντεχνία» με το συναίσθημα που αντιστοιχεί στο καθολικό κακό, ταυτίζουν τη συντεχνία με το σατανά και μετά καλούν την κοινωνία και το Κράτος ν’ απαλλαγεί από αυτόν. Να απαλλαγεί από τον «συντεχνιακό συνδικαλισμό, τον πιο ύπουλο καρκίνο του κράτους ευημερίας», όπως τον αποκάλεσε ο κ. Παπανδρόπουλος σε πρόσφατο άρθρο του Οικονομικού Ταχυδρόμου.

Προέλευση της πολεμικής

Συνήθως η κριτική κατά των συντεχνιών προέρχεται από το πολιτικό κατεστημένο, εκφράζεται κυρίως από τα Κυβερνητικά κλιμάκια των κυβερνώντων Κομμάτων και υπηρετείται, όχι μόνο, από τον εκάστοτε Κυβερνητικό Τύπο.

Η κατανόηση των αιτιών, που δημιουργεί αυτού του είδους την πολεμική όσο και των σκοπών που υπηρετεί, ίσως βοηθήσει την κοινωνία μας να ξεπεράσει το στάδιο της βαρβαρικής πολιτικής υπανάπτυξης στην οποία βρίσκεται. Χαρακτηριστικά αυτής της υπανάπτυξης είναι ο πόλεμος όλων εναντίον όλων κι, ακόμα, η μετατροπή της επιστήμης και της τέχνης της πολιτικής σε πόλεμο φθοράς. Ο πόλεμος αυτός έχει από καιρό βυθίσει τη χώρα σε μια διαδικασία καθολικής φθοράς όχι μόνο προσώπων, αλλά και θεσμών και ιδεών και ιδανικών.

Συνδικαλισμός, συντελεστής ανάπτυξης

Ένα ισχυρό αποτελεσματικό Συνδικαλιστικό Κίνημα θεωρείται, τουλάχιστον σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, κατ’ εξοχήν απαραίτητος συντελεστής για την εμπέδωση μιας δυναμικής και σταθερής τριμερούς συνεργασίας (συνεργασίας Κράτους, ιδιωτικής πρωτοβουλίας εργαζομένων), η οποία μπορεί να εγγυηθεί την εφαρμογή μιας αναπτυξιακής στρατηγικής. Είτε στα πλαίσια της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Χριστιανοδημοκρατίας, είτε στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, το Συνδικαλιστικό Κίνημα αποτελεί βασικό συντελεστή στις ισορροπίες και τις εξελίξεις του κοινωνικοπολιτικού συστήματος.

Ο ρόλος των Συνδικάτων στην κοινωνική και πολιτική ζωή της Βρετανίας, ο καθοριστικός τους ρόλος στις εξελίξεις του εργατικού κόμματος και κατ’ επέκταση του δικομματικού συστήματος στην Αγγλία είναι αρκετά γνωστά και δεν χρειάζεται να τα αναφέρουμε. Ο ρόλος των Γερμανικών συνδικαλιστικών οργανώσεων στην ανασυγκρότηση της οικονομίας της Δυτικής Γερμανίας, αλλά και της σημερινής μορφής οργάνωσης της εργασίας και της παραγωγής στη Γερμανία είναι επίσης γνωστός στην Ελλάδα.

Γιατί λοιπόν ο «ιερός πόλεμος» ενάντια στο Συνδικαλισμό στην Ελλάδα;

Έρως και Άρης

Μήπως το πολιτικό μας κατεστημένο είναι ανίκανο να διαμορφώσει ένα πλαίσιο μιας πραγματικά αναπτυξιακής λειτουργίας του Συνδικαλιστικού Κινήματος στην Ελλάδα; Μήπως το πολιτικό μας κατεστημένο σε συνεργασία με το οικονομικό κατεστημένο του τόπου δεν μπόρεσαν να δώσουν ούτε μια σύγχρονη Δεξιά ή μια Σοσιαλδημοκρατική αντίληψη για το ρόλο του Εργατικού Κινήματος στην Ελλάδα;

Συνήθως πολεμάμε κάτι που μας απειλεί, αλλά και κάτι που δεν μπορούμε να κατακτήσουμε με ειρηνικά μέσα ή δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Πάντα η «Ελληνική εξουσία», όπως και κάθε εξουσία, ήθελε να ελέγχει το Συνδικαλιστικό Κίνημα. Και όταν αυτό αντιδρά, οι μηχανισμοί της Κυβέρνησης, Κυβερνητικά Κόμματα, λειτουργούν-αντιδρούν ως απατημένοι εραστές εν βρασμώ ψυχής-είναι έτοιμοι να «τη σκοτώσουν γιατί  την αγαπούν».

Συντεχνία: η τελευταία ελπίδα της Δημοκρατίας στο σύγχρονο κόσμο

Ο «ιερός πόλεμος» της εκάστοτε κεντρικής εξουσίας εναντίον κάθε κοινωνικής ομάδας με αποτελεσματική συνοχή και οργάνωση είναι κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο που δεν το συναντάμε για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία.

Αν ο ανθρώπινος πολιτισμός άντεξε στο Μεσαίωνα, το οφείλει στις αδελφότητες και τις συντεχνίες. Η συντεχνία, η ένωση της αλληλοβοήθειας ένωσε τον εξειδικευμένο τεχνίτη με τον ομότεχνό του μετατρέποντας την εξειδικευμένη γνώση από επάγγελμα και θεραπαινίδα του Φεουδάρχη σε κοινωνική δύναμη.

Η συντεχνία αποτέλεσε ένα πλέγμα θεσμών και δεσμών κοινωνικών λειτουργιών όχι μόνο οικονομικού-επαγγελματικού ενδιαφέροντος, αλλά ένα πλέγμα θεσμών με ηθικές, πνευματικές, πολιτικές, πολιτιστικές αφετηρίες και προοπτικές.

Δεν υπάρχει εγκυκλοπαίδεια που να μην αναγνωρίζει το θετικό ρόλο των συντεχνιών στην παγκόσμια ιστορία, την πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού, την ανάπτυξη της οικονομίας, την άνθηση της τέχνης, τη συγκρότηση και τη λειτουργία της πόλης, την ανάπτυξη της παιδείας και την εδραίωση των πρώτων μη ελεγχόμενων από την Εκκλησία Σχολείων.

Η οργάνωση της κοινωνικής ευθύνης, της πραγματικής ανθρώπινης αλληλεγγύης στον τομέα της περίθαλψης, της υγείας, ακόμη και της ασφάλισης εναντίον επιχειρηματικών κινδύνων είναι προσφορά των συντεχνιών στην ανθρώπινη κοινωνία και ιστορία.

Οι συντεχνίες ειρήνης, «εθελοντικά» προστάτευαν το δίκαιο και την ελευθερία στις μεσαιωνικές πόλεις (όταν δεν υπήρχε αστυνομία…).

Οι κανονισμοί των συντεχνιών αποτέλεσαν τους νόμους των πόλεων, νόμους που στήριζαν και τηρούσαν ορκισμένες αδελφότητες. Έτσι, οι συντεχνίες εμπέδωσαν ένα ΔΙΚΑΙΟ που πήγαζε πραγματικά από τα «ΚΑΤΩ», από την ίδια την κοινωνία.

Οι συντεχνίες των εμπόρων και των τεχνιτών αποδεδειγμένα υπήρξαν τα φυτώρια στα οποία βλάστησε η βιομηχανική επανάσταση.

Στην Ελληνική ιστορία οι συντεχνίες αποδείχτηκαν βασικοί συντελεστές εθνικής επιβίωσης. Τόσο στη διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου όσο και της Τουρκοκρατίας, όταν δεν υπήρχε εθνικό Κράτος να προστατεύει ή να ενισχύει την εθνική επιχειρηματική δραστηριότητα, οι συντεχνίες αποτέλεσαν τη μορφή οργάνωσης της εθνικής επιχειρηματικής δραστηριότητας, αλλά και το μέσο της εθνικής διαπάλης για τον καταμερισμό δύναμης στα πλαίσια της π΄πολης της Τουρκοκρατίας.

Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι οι συντεχνίες της Ανδριανουπόλεως «ήταν εξ ολοκλήρου Ελληνικαί ή εδεσπόζοντο από του Έλληνος πλην δύο-των γλυκατζίδων και των χαλβατζίδων-όπου επηρέαζαν οι Τούρκοι…».

Τον 19ο αιώνα οι συντεχνίες της Κωνσταντινούπολης εδέσποζαν της οικονομικής ζωής και υποστηρίζεται ότι υπήρξαν ίσης σημασίας με αντίστοιχες των μεγάλων Ευρωπαϊκών πόλεων. Επίσης, η Βρετανική εγκυκλοπαίδεια αναγνωρίζει και επισημαίνει όχι μόνο το σημαντικό επαγγελματικό ρόλο των συντεχνιών στη Βόρεια Ελλάδα κατά την Τουρκοκρατία, αλλά και τη συμμετοχή τους σε επαναστατικά κινήματα.

Η μοναδική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, κοινωνικής άμυνας απέναντι στον αυθαίρετο μονάρχη, τον Φεουδάρχη και τους μισθοφόρους του, τον αυθαίρετο Εκκλησιαστικό άρχοντα και εκπρόσωπο του Θεού επί της γης, υπήρξε η συντεχνία.

Η Νέα Φεουδαρχία

Σε έναν κόσμο όπου η παγκόσμια κυριαρχία των πολυεθνικών ολοκληρώνεται με έλεγχο στους βασικούς τομείς της παραγωγής και της διακίνησης εμπορευμάτων, στην έρευνα, τη συλλογή, επεξεργασία και διακίνηση πληροφοριών, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η δύναμη του μεμονωμένου πολίτη για παρέμβαση στα κέντρα λήψης αποφάσεων εκμηδενίζεται.

Σήμερα εδραιώνεται ο κίνδυνος να συναντήσουμε στη θέση του πολίτη ένα άτομο χωρίς ιδιόκτητη κατοικία, χωρίς ιδιόκτητη γη, χωρίς βεβαιότητα (και μονιμότητα) εργασίας, χωρίς βεβαιότητα κοινωνικής ασφάλισης, χωρίς συνδικαλιστική ή άλλης μορφής κοινωνική οργάνωση που να του προσφέρει στοιχειώδη προστασία απέναντι στον εργοδότη, χωρίς συνδικαλιστική οργάνωση που θα του επιτρέπει συλλογική διαπραγμάτευση με τον εργοδότη, αλλά και με τα Κόμματα της εργοδοσίας ή και αυτά που βρίσκονται πολιτικά κοντά του.

Η εικόνα του απογυμνωμένου από κάθε ιδιοκτησία, αλλά και κοινωνικό στήριγμα, εργάτη που θα φοράει είτε μπλε, είτε άσπρο κολάρο δεν είναι εικόνα επιστημονικής φαντασίας και σε καμία περίπτωση δεν απαλύνεται από τις καταναλωτικές δυνατότητες που πιθανόν να προσφέρονται σ’ αυτόν τον εργαζόμενο. Αντίθετα μάλιστα, ο απογυμνωμένος από κάθε ιδιοκτησία και κοινωνικό στήριγμα εργάτης, έστω κι αν κολυμπάει στα αγαθά που θα του προσφέρει το “LEASING SYSTEM” (σύστημα μακρόχρονης ενοικίασης, αλλά όχι αγοράς), θα βρίσκεται σε απόλυτη εξάρτηση, εξάρτηση που θα απολυτοποιείται ανάλογα με το ύψος του καταναλωτικού του επιπέδου.

Μια τέτοια τραγική προοπτική για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό προορίζονταν να καταπολεμήσουν τα ιδανικά του JEFFERSON, τα ιδανικά της Αμερικανικής Επανάστασης. Ασφαλώς για μια τέτοια προοπτική δεν έγινε η Γαλλική Επανάσταση και σε καμία περίπτωση η ανθρωπότητα δεν θα αποδεχθεί την υποταγή της σε μια νέα φεουδαρχία, επειδή απέτυχε το Σοβιετικό πείραμα.

Σ’ αυτόν τον επερχόμενο μεσαίωνα μιας τεχνοκρατικά πανίσχυρης Φεουδαρχίας, στη δύναμη της οποίας ούτε Κράτη, ούτε Κυβερνήσεις διαθέτουν τις αναγκαίες δυνάμεις άμυνας, η μόνη ελπίδα του ανθρώπου, της Δημοκρατίας, του πολιτισμού είναι η «συντεχνία», μια αναγεννημένη, αναβαπτισμένη συντεχνία με την κλαδική της άρθρωση, τη διακλαδική της συνεργασία και αλληλεγγύη.

πηγή

ΤΟ ΝΕΟ ''ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΜΑΡΚΟ'' ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ

του Αλκιβιάδη Κων/νου Κεφαλά

Χρέος χιλίων ευρώ δημιουργεί πρόβλημα στον δανειζόμενο. Χρέος τριακόσιων πενήντα δισεκατομμυρίων ευρώ δημιουργεί πρόβλημα στον δανειστή.

 Στις 27 Απριλίου του 1941 στις 8 το πρωί της Κυριακής του Θωμά, οι λιγοστοί Αθηναίοι στους δρόμους παρακολουθούσαν σιωπηλοί, παγωμένοι και ανέκφραστοι τα Γερμανικά στρατεύματα να εισέρχονται στην Αθήνα από τρεις κατευθύνσεις, τέρμα Πατησιών, Ιεράς οδού και Λεωφόρου Κηφισίας. Οι πρώτοι Γερμανοί στρατιώτες που εισήλθαν στην Αθήνα ήταν ένα τάγμα μοτοσικλετιστών της 2ας Τεθωρακισμένης Μεραρχίας, οι οποίοι ακολουθούσαν προσεκτικά δυο τεθωρακισμένα οχήματα με αριθμούς WH 296994 και WH 219984 [1]. Ταυτόχρονα οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές υπό τον στρατιωτικό διοικητή Αθηνών υποστράτηγο Χρ. Καβράκο παρέδιδαν την ανοχύρωτη πόλη στους εισβολείς σε ένα καφενείο στην συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας και Αλεξάνδρας, απέναντι από την έπαυλη του Θων. Αμέσως μετά την εγκατάσταση τους σε διάφορα στρατόπεδα και επιταγμένα σπίτια της Αττικής, οι Γερμανοί στρατιώτες «επισκέφτηκαν» μαζικά τα Αθηναϊκά καταστήματα του κέντρου. Είχαν εφοδιαστεί με άφθονα «Γερμανικά Κατοχικά Μάρκα», τυπωμένα στους πολυγράφους με τους οποίους οι στρατιωτικές μονάδες είχαν φέρει μαζί τους από την Γερμανία για τον σκοπό αυτό. Οι πρώτοι νόμοι στην κατεχόμενη χώρα θα επέβαλλαν την ποινή του θανάτου για τους καταστηματάρχες που δεν θα εδέχοντο τα «Κατοχικά Μάρκα» στις συναλλαγές.

Η ανωτάτη στρατιωτική διοίκηση είχε απαγορεύσει στους στρατιώτες να χρησιμοποιούν στην Ελλάδα το επίσημο νόμισμα του Γ’ Ράιχ. Μέσα σε δύο με τρεις ημέρες οι κατακτητές άδειασαν εντελώς τα Αθηναϊκά καταστήματα από τα εμπορεύματα. Έκτακτα δρομολόγια τραίνων μετέφεραν μέσω Γιουγκοσλαβίας στην Γερμάνια και την Αυστρία τα δώρα των στρατιωτών της Βέρμαχτ προς τις οικογένειες τους, που αποτελούντο από χιλιάδες τόνους τροφίμων, υφασμάτων, καπνά, υποδήματα, έπιπλα, έργα τέχνης, αντίκες, βιβλία, παιχνίδια, ενώ τα αποθεματικά των καταστημάτων σε γυναικείες κάλτσες νάΐλον θα εξαντλούντο από την πρώτη στιγμή. Ταυτόχρονα, οι Γερμανοί θα απαιτούσαν το 51% του ελέγχου των Ανωνύμων Εταιρειών της χώρας, πληρώνοντας βεβαίως σε κατοχικά μάρκα. Οι μεγάλες και μικρές βιομηχανίες της χώρας άλλαξαν ιδιοκτήτες μέσα σε μια εβδομάδα.

Την ίδια στιγμή οι Έλληνες εργολάβοι δημοσίων έργων παρουσίαζαν στην Τράπεζα της Ελλάδος τα υπερτιμολογημένα παραστατικά των Γερμανικών οχυρωματικών έργων, εξοφλούμενα αρχικά σε κατοχικές χάρτινες δραχμές, τις οποίες μετέτρεπαν αμέσως σε χρυσές λίρες Αγγλίας, με δεκαπλάσια τιμή ισοτιμίας τις απογευματινές ώρες σε σχέση με τις πρωινές. Η λεηλασία της χώρας από τους κατακτητές υπήρξε μεθοδική και συστηματική, ώστε ακόμα και οι μεταλλικές δραχμές από τις προηγούμενες κοπές της Δημοκρατίας (Δήμητρα και Ποσειδών), βάρους αρκετών τόνων, που εφυλάσσοντο στην Τράπεζα της Ελλάδος μετεφέρθησαν αμέσως σε χυτήρια στην Γερμανία. Η συστηματική λεηλασία της χώρας, οργανωμένη μεθοδικά στο Βερολίνο πριν την εισβολή, είχε αρχίσει από την πρώτη μέρα της κατοχής μέσω της εισαγωγής του εικονικού νομίσματος. Σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα η οικονομία ισορρόπησε μεταξύ της ισοτιμίας που εξασφάλιζε η χρυσή λίρα με τα διαθέσιμα προϊόντα στην μαύρη αγορά.

Η πραγματική αξία, η φύση και ο ρόλος του χρήματος στην νέα τάξη πραγμάτων μπορεί να αποκωδικοποιηθεί και να κατανοηθεί μόνο αν αναχθεί και περιορισθεί σε ένα κλειστό και απομονωμένο σύστημα, όπως η Ελλάδα στην διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής. Εδώ, η λειτουργία του χρήματος αποκαλύπτει τον σκοπό για τον οποίον επινοήθηκε, δηλαδή την διευκόλυνση των συναλλαγών και την αποκλειστική συσχέτιση του με την παραγωγική διαδικασία και την διάθεση των προϊόντων και των υπηρεσιών. Η κατανόηση της ανωτέρω θέσεως είναι απαραίτητη και πολύ χρήσιμη ώστε να εμπεδωθεί ότι το χρήμα είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το φυσικό μέγεθος της «ενέργειας». Βάσει του δευτέρου θερμοδυναμικού αξιώματος η ενέργεια και συνεπώς και το χρήμα δεν μπορούν να δημιουργηθούν εκ του μηδενός. Ο όγκος του χρήματος που πρέπει να κυκλοφορεί σε μία χώρα, ανεξαρτήτως του εάν ονομάζεται δραχμή, ευρώ ή Γερμανικό κατοχικό μάρκο, πρέπει να συνδέεται σταθερά και γραμμικά με την παραγωγική ικανότητα της χώρας σε αγαθά και υπηρεσίες και ταυτόχρονα να αναφέρεται σε ένα σταθερό σημείο αναφοράς, όπως ο χρυσός, ώστε να υπάρχει και η ισορροπία και η ορθή λειτουργιά στην οικονομία. Η κυκλοφορία εικονικού χρήματος αφήνει μόνο ερείπια, όπως στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Επίσης, στην περίπτωση που η αξία του κυκλοφορούντος «ισχυρού» χρήματος σε κάποια χώρα με ισχνή παραγωγική βάση είναι μεγαλύτερη από το μέγεθος του εγχωρίου προϊόντος, τότε η χρήση του χρήματος είναι αναγκαστικά το αποτέλεσμα δολίου δανεισμού, που αποσκοπεί και πάλι στην καταλήστευση των δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιών. Εδώ το άφθονο «ισχυρό» χρήμα υποκαθιστά την εγχώρια παράγωγη με εισαγωγές. Αυτές οι οικονομικές τακτικές μετασχημάτισαν την Ελλάδα από παραγωγό σε εισαγωγέα λεμονιών από την Αργεντινή.

Οι χώρες που θα ήλεγχαν την έκδοση είτε «Κατοχικών Γερμανικών Μάρκων» είτε «ισχυρών» ευρώ-δολαρίων θα είχαν την δυνατότητα να οικειοποιηθούν τον παγκόσμιο πλούτο με την προϋπόθεση ότι θα επέβαλαν την κυκλοφορία των εικονικών νομισμάτων των παγκοσμίως, ενώ ταυτόχρονα θα αφαιρούσαν τα αποθέματα σε χρυσό από τις «χώρες-προτεκτοράτα», ώστε να μην υπάρξει σημείο ισορροπίας στο μέλλον μεταξύ του χρήματος και ενός σταθερού μέτρου αναφοράς, που δυνητικά θα εξισορροπούσε εκ νέου την διαταραχθείσα οικονομία με τη έκδοση εθνικού νομίσματος. Το γεγονός ότι από τον Δεκέμβριο του 2000 μέχρι τον Μάρτιο του 2013 η τιμή του χρυσού αυξήθηκε κατά 482% δεν είναι ανεξάρτητο της μεθοδευμένης συσσώρευσης χρυσού στις ΗΠΑ και στις οικονομικά ισχυρές χώρες. Η Ρωσία επίσης λόγω των μεγάλων αποθεμάτων της σε χρυσό μπόρεσε να αντιμετωπίσει την δυτική οικονομική επίθεση με το να σταθεροποιήσει το ρούβλι και να ισορροπήσει την οικονομία της, μέσα από ένα πολύπλοκο σύστημα διοχέτευσης δολαρίων και ευρώ στις παγκόσμιες αγορές με εγγυητή τα αποθέματά της σε χρυσό και άλλα στρατηγικά σπάνια μέταλλα που κατέχει.

Την υλοποίηση του «Επουρανίου Σχεδίου» στην Ελλάδα ανέλαβαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις με μια σειρά μέτρων που θα αντικαθιστούσε το εθνικό νόμισμα με το εικονικό ευρώ, όπως π.χ. το μέτρο της ανταλλαγής των Ελληνικών αποθεμάτων χρυσού με Αμερικανικά ομόλογα, δηλαδή με «Κατοχικά Γερμανικά Μάρκα». Επιπροσθέτως, θεσμοθέτησαν και ανέχτηκαν την λειτουργία εκατοντάδων ενεχυροδανειστηρίων που μετέφεραν εκτός Ελλάδος τουλάχιστον το 50% των αποθεμάτων χρυσού των Ελλήνων πολιτών.

Στην κατοχική Ελλάδα λειτούργησε αυτόματα εκτός των πλαισίων του κατοχικού Γερμανικού μάρκου και της κατοχικής δραχμής ένα διπολικό οικονομικό σύστημα, με τον έναν πόλο να τον αποτελεί η χρυσή λίρα και τον άλλο το «προϊόν». Αντιθέτως, το σημερινό τριγωνικό οικονομικό σχήμα είναι τριπολικά ελεγχόμενο και περιλαμβάνει δύο συναλλασσόμενους και μία τράπεζα. Υπό κανονικές συνθήκες η τελευταία θα έπρεπε να λειτουργεί ως ο «εγγυητής» της συναλλαγής. Οι «εγγυητές» όμως και η νέα τάξη πραγμάτων, από τo 1971 κατάργησαν τον «χρυσό κανόνα» που υιοθετήθηκε στην συνάντηση του Bretton Woods αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και που συνέδεε την αξία του προϊόντος και του χρήματος με τον χρυσό. Σήμερα οι τράπεζες, αντί να εγγυώνται την συναλλαγή μεταξύ των δυο μερών και να χρηματοδοτούν την πραγματική οικονομία, γίνονται οι ίδιες δημιουργοί και διαχειριστές εικονικού χρήματος, αποσκοπώντας στο να ελέγξουν την παγκόσμια παραγωγική διαδικασία προϊόντων και υπηρεσιών, ενώ ταυτόχρονα αφαιρούν από τα κράτη τις πολιτικές αποφάσεις της «κοπής» και της διαθεσιμότητας του νομίσματος. Με την κατάργηση του κανόνα του χρυσού, το δολάριο έχει χάσει από το 1971 μέχρι σήμερα το 90% της αξίας του, εκτοξεύοντας το συνολικό παγκόσμιο χρέος στα 60 τρισεκατομμύρια ευρώ με αποτέλεσμα στον δυτικό κόσμο ο μέσος όρος του χρέους (weighting average) να ανέρχεται στο 96% του ΑΕΠ.

Αυτό συνεπάγεται ότι για κάθε ευρώ ή δολάριο που κερδίζει σήμερα ένας εργαζόμενος, βρίσκεται να χρωστάει επιπλέον άλλο ένα. Καθώς το παγκόσμιο εικονικό χρέος αυξάνεται ραγδαίως, το ατομικό χρέος των πολιτών θα βαίνει αυξανόμενο επίσης. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε όσο περισσότερο παράγει και εντατικοποιεί την εργασία του ο πολίτης, τόσο περισσότερα χρήματα να φαίνεται ότι χρωστάει. Συνεπώς το σύνολο σχεδόν της παραγόμενης εργασίας στον δυτικό κόσμο θα πρέπει είτε να χάνεται είτε να λεηλατείται. Επειδή όμως το έργο και η ενέργεια δεν εξαφανίζονται μέσα σε ένα απομονωμένο και κλειστό σύστημα, είναι προφανές ότι το σύνολο σχεδόν της παγκόσμιας εργασίας μεταβιβάζεται σε μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, ενώ ταυτόχρονα ο πλούτος των εθνών από τον «νότο» μεταφέρεται στον «βορρά». Πράγματι, μετά την υιοθέτηση του ευρώ, οι στατιστικοί δείκτες αποτυπώνουν ότι οι βιομηχανικές και παραγωγικές απώλειες του νότου αντισταθμίζονται με αντίστοιχες και ισοδύναμες αυξήσεις στον βορρά. Ο παγκόσμιος μόχθος λοιπόν λεηλατείται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το εικονικό κατοχικό Γερμανικό μάρκο και το εικονικά «ισχυρό» ευρώ λεηλάτησαν την Ελλάδα δυο φορές μέσα σε εβδομήντα χρόνια.

Συμπερασματικά, η πραγματική αξία του δολαρίου και του ευρώ είναι ουσιαστικά ισοδύναμη με αυτή του κατοχικού Γερμανικού μάρκου και της κατοχικής δραχμής, έχουν δε σχεδιαστεί από τις ΗΠΑ και την Δύση ώστε να λεηλατήσουν τους λαούς. Και τα δυο νομίσματα έχουν ασήμαντη αξία, η οποία βεβαίως θα εκδηλωθεί σε μια γενικευμένη παγκόσμια οικονομική κρίση, την οποία θα μπορούσε να πυροδοτήσει η έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ. Η κατανόηση αυτών των απλών αριθμητικών οικονομικών αρχών και δεδομένων από τους οικονομικούς επιτελείς της κυβέρνησης αποτελεί και το ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί της χώρας με τους δανειστές της.

Ο πληθυσμός της Ευρωπαϊκής ένωσης ανέρχεται περίπου σε 500 εκατομμύρια ψυχές. Αν ο πληθυσμός τοποθετηθεί σε μία γραμμή σε απόσταση 1.2 μέτρων ο ένας από τον άλλο, τότε αυτή η ανθρώπινη αλυσίδα θα καλύψει δυο φορές την απόσταση μεταξύ γης και σελήνης. Αν τους ζητήσουμε να προσέλθουν ανά μονάδα για να πληρωθεί ο καθείς το μερίδιο που του αναλογεί από το Ελληνικό χρέος, θα πρέπει ο κάθε Ευρωπαίος να λάβει 700 Ευρώ. Το ποσό αυτό ισοδυναμεί σχεδόν με τον συνολικό πλούτο της ιδιωτικής περιουσίας στην Ελλάδα. Το «Επουράνιο Σχέδιο» λοιπόν της νέας τάξης πραγμάτων εστιάζεται στην αρπάγη της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας με όπλο το σύγχρονο «Κατοχικό Μάρκο», δηλαδή το ευρώ. Δεν υπάρχει βεβαίως λογικός άνθρωπός, εκτός από τους πολιτικούς των πρώην μνημονικών κυβερνήσεων και κομμάτων, που να πιστεύει ότι είναι δυνατόν η χώρα να επωμισθεί αυτό το οικονομικό βάρος, ανταλλάσσοντας αέρα με πραγματικά περιουσιακά στοιχειά, χωρίς να αφανισθεί.

Οι πολιτικοί δεν παρουσίασαν ποτέ μέχρι σήμερα την πραγματική διάσταση του χρέους αφενός και την οικονομική πολιτική των κομμάτων τους αφετέρου. Η τελευταία δυνητικά θα μεγέθυνε την παραγωγική βάση της χώρας. Απεναντίας αναλώθηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια στο να προσπαθούν να εγείρουν αισθήματα ενοχής στον λαό, ενώ ταυτόχρονα επεδίωκαν να τον πείσουν ότι οι δημιουργοί των παθών του θα τον λύτρωναν από τα ίδια του τα πάθη.

Ο νέος τη ηλικία, άφθαρτος και αδιάφθορος Πρωθυπουργός, συμπαθής μέχρι σήμερα στην πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, θα πρέπει να κατανοήσει ότι η πολιτική απειρία διαχείρισης θεμάτων εξωτερικών σχέσεων μπορεί να συγχωρεθεί ακόμα και από τους «συμμάχους», με εξαίρεση τα λάθη που θα προκύψουν στις σχέσεις του με τις ΗΠΑ. Ας έχει υπ’ όψιν του επίσης, ότι οι κυρίες Τασούλες, οι άεργοι μυστακοφόροι καφενόβιοι παλαιοπασόκοι που ξεχειμωνιάζουν στο κόμμα του, η πολιτική των ΜΚΟ, οι μισθοδοτούμενοι μπαχαλάκηδες των ξένων μυστικών υπηρεσιών και τα «πανταχού παρών» ΜΜΕ, νομοτελειακά θα επαναφέρουν τους κοιμώμενους στα μνήματα τους βρουκόλακες στην εξουσία και στην ζωή μας.

[1] Δ. Κούκουνα, «Ιστορία της κατοχής», Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήναι 2013.

πηγή

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ''ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ''

του Δημήτρη Πετρόπουλου

Με τη συμφωνία κυβέρνησης - “θεσμών” της 20ης Φλεβάρη μεταξύ πολλών άλλων γίνονται αποδεκτές οι ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες ολοκληρώθηκαν και μεταξύ αυτών η κεφαλαιώδους σημασία για την Αττική και τη χώρα ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού, αλλά και του ΟΠΑΠ και των αεροδρομίων, ενώ υπάρχει δέσμευση ότι θα συνεχιστούν όσες έχουν ξεκινήσει ενώ θα εκτιμηθούν οι τρόποι ιδιωτικοποίησης σε τομείς που δεν έχουν ξεκινήσει Στη συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση τους (μέχρι σήμερα) για έναν «έντιμο συμβιβασμό» οι ιδιωτικοποιήσεις και η «αξιοποίηση» μπήκαν και επίσημα στο λεξιλόγιο της κυβέρνησης, ξεχνώντας τις προ εκλογών δεσμέυσεις για ακύρωση και πάγωμα τους.

Όλα δείχνουν ότι στα σημεία που περιλαμβάνονται στη «λίστα Βαρουφάκη» περιλαμβάνεται και η συνέχιση της μνημονιακής νομοθεσίας περί ιδιωτικοποιήσεων, με τη δέσμευση ολοκλήρωσης, όσων έχουν ξεκινήσει, τη διατήρηση του χαρακτήρα του ΤΑΙΠΕΔ, τη διεύρυνση των κρατικών περουσιακών στοιχείων που θα περάσουν στον έλεγχο του, το σεβασμό στις υπάρχουσες συμβάσεις. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, όπως αυτές διατυπώθηκαν και επίσημα από τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα (μειώσεις συντάξεων, απολύσεις, ΦΠΑ) δεν περιλαμβάνουν τις ιδιωτικοποιήσεις. Επιπρόσθετα οι επαφές και τα ταξίδια στελεχών της κυβέρνησης σε Μόσχα (Φυσικό Αέριο) και Πεκίνο (ΟΣΕ, Λιμάνια - ΟΛΠ), περιλαμβάνουν και προτάσεις προσέλκυσης επενδύσεων με συνέχιση, ή επέκταση ή και νέες παραχωρήσεις δημόσιας περιουσίας.

Το πρώτο βήμα στην αλλαγή στρατηγικής της κυβέρνησης ήταν η απόφασή της να μην καταργήσει το ΤΑΙΠΕΔ, παρά τις προεκλογικές διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου. Αυτό έγινε απολύτως σαφές με την τοποθέτηση νέας διοίκησης στο ΤΑΙΠΕΔ. Πρόεδρος διορίστηκε ο Στέργιος Πιρτσιόλας, παλιό στέλεχος του ΣΥΝ, ο οποίος τα τελευταία χρόνια διατέλεσε πρόεδρος σε μεγάλες κτηματικές εταιρείες που διαχειρίζονταν κεφάλαια από τη Ρωσία και το Κατάρ. Ο ίδιος έχει «τρέξει» μια μεγάλη ξενοδοχειακή επένδυση ρωσικών συμφερόντων στο Παλιούρι της Χαλκιδικής, ενώ έχει προσωπικές επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αντίστοιχα ο ΓΓ της κυβέρνησης Σπ. Σαγιάς, πρόσωπο που αποτέλεσε την «έκπληξη» του κυβερνητικού σχήματος, αφού ως τότε ήταν γνωστός όχι για τις (ανύπαρκτες) σχέσεις του με την Αριστερά, αλλά για τις νομικές υπηρεσίες που προσέφερε σε μεγάλους επιχειρηματίες και την εμπλοκή του σε κάποιες από τις μεγαλύτερες ιδιωτικοποιήσεις στη χώρα.

Νέος διευθύνων σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ ανέλαβε ο Αντώνης Λεούσης, που έχει διατελέσει διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας διαχείρισης ακινήτων της Alpha Bank και στέλεχος στα ΕΛΠΕ του Σπύρου Λάτση.

Το πρώτο δείγμα γραφής της νέας «αριστερής διοίκησης» δεν άργησε να έρθει: Το ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ συνεδρίασε στις 26 Μαρτίου και αποφάσισε να προχωρήσει στην υπογραφή της σύμβασης παραχώρησης της αποκλειστικής διοργάνωσης και διεξαγωγής του αμοιβαίου ιπποδρομιακού στοιχήματος στην Ελλάδα για 20 χρόνια στον ΟΠ ΑΠ του Δημήτρη Μελισσανίδη και των Τσέχων συνεταίρων του. (πληροφορίες από Unfollow)

Το άρθρο 24 και ένα… «κυρίως» που δημιουργεί θολούρα

Παρά τα όσα προβλέπει το mail Βαρουφάκη, κυβερνητικές πηγές επιμένουν ότι το επόμενο δίμηνο θα αποτελέσει «μεταβατική περίοδο» για το ΤΑΙΠΕΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δεσμευτεί προεκλογικά ότι θα το μετατρέψει σε Ταμείο Δημόσιου Πλούτου, προκειμένου τα έσοδα από την «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας να χρηματοδοτούν την κοινωνική ασφάλιση.

Με το άρθρο 24 του νόμου «Για την επανεκκίνηση της οικονομίας», το υπουργείο Οικονομικών αυτοδεσμεύτηκε νομοθετικά (σπάνια πρακτική αυτή) για τη δημιουργία ενός νέου φορέα που θα. διαχειρίζεται τη δημόσια περιουσία και θα περιλαμβάνει την σημερινή ΕΤΑΔ και την εταιρεία Παράκτιο Αττικό Μέτωπο, η οποία καταργείται. Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται ότι «τα έσοδα που θα προκύπτουν θα αξιοποιούνται κυρίως για τη χρηματοδότηση της κοινωνικής πολιτικής του κράτους και τη στήριξη της κοινωνικής ασφάλισης, όπως ειδικότερα θα προβλέπεται στον ιδρυτικό του νόμο». Η αρχική μορφή του άρθρου 24 η οποία κατατέθηκε στη διαβούλευση και στη βουλή προέβλεπε τη μεταφορά όλης της Δημόσιας Περιουσίας στο ΤΑΙΠΕΔ και ευτυχώς λόγω ισχυρότατων αντιδράσεων (κυρίως από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και την Πρωτοβουλία Πολιτών κατά του ΤΑΙΠΕΔ) τροποιήθηκε. Όπως είναι προφανές η λέξη κυρίως αφήνει ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα, πολύ περισσότερο τη στιγμή που συγκεντρώνονται τα διαθέσιμα όλων των φορέων του Δημοσίου για να καλυφθούν οι δανειακές υποχρεώσεις του κράτους.

Παραχώρηση Αεροδρομίων

Ο επόμενος σκόπελος θα είναι η παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων (Θεσσαλονίκης, Κέρκυρας, Ζακύνθου, Κεφαλονιάς, Ακτίου, Καβάλας, Χανίων, Ρόδου, Κω, Σαντορίνης, Μυκόνου, Μυτιλήνης, Σκιάθου, Σάμου) για περίοδο 40 ετών, για την οποία έχει ήδη ανακηρυχθεί από τον περασμένο Νοέμβριο προτιμητέος επενδυτής η κοινοπραξία της γερμανικής Fraport με τον όμιλο Slentel συμφερόντων Κοπελούζου, ωστόσο η σύμβαση δεν έχει υπογραφεί. Το εφάπαξ τίμημα που προσφέρθηκε ανέρχεται σε 1.234 εκατ. ευρώ, με την κοινοπραξία να δεσμεύεται για ετήσιο εγγυημένο μίσθωμα προς το ελληνικό δημόσιο ύψους 22,9 εκατ. ευρώ.

Σε συνάντησής μελών της κυβέρνσης με μέλη της «Κοινής Πρωτοβουλίας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των Περιφερειακών Αεροδρομίων», όπως ανέφεραν οι τελευταίοι, τους δήλωσαν: «Το θέμα των αεροδρόμιων έχει κλείσει. Δεν τα πουλάμε». Σε συνέντευξη που έδωσαν τα μέλη της Επιτροπής ανέφεραν ότι έλαβαν δεσμεύσεις από την πλευρά των υπουργών «για την εξασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα των αεροδρομίων» και για «επανασχεδιασμό της δημόσιας διοίκησης-διαχείρισης των αεροδρομίων στη βάση του μοντέλου της μικτής οικονομίας», με τη συμμετοχή ιδιωτών και δημοσίου και «τη συμμετοχή φορέων και της Τοπικής αυτοδιοίκησης». Από την άλλη πρόθεση της κυβέρνησης είναι να μην ακυρώσει το διαγωνισμό, αλλά να τον ολοκληρώσει. Είναι άλλωστε γνωστές οι γερμανικές πιέσεις σε αυτή την κατεύθυνση και, ο επικεφαλής της Fraport Στέφαν Σούλτε, σε δήλωσή του στην εφημερίδα Bild, ανέφερε: «Αυτήν τη στιγμή περιμένουμε τέλος του 2015, αρχές του 2016 να ολοκληρώσουμε τη συναλλαγή και να ξεκινήσουμε τη λειτουργία των περιφερειακών αεροδρομίων».

Σύμφωνα με τους σε περίπου 12 χρόνια, οι επενδυτές θα έχουν κάνει απόσβεση κεφαλαίου και θα έχουν μπροστά τους άλλα 28 χρόνια -βάσει της σύμβασης- για να καταγράψουν αστρονομικά κέρδη. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι στη γερμανική Fraport, βασικός μέτοχος είναι το γερμανικό ομόσπονδο κρατίδιο της Έσσης (δηλαδή το γερμανικό δημόσιο) με ποσοστό 31,35%. Και όλα τα παραπάνω με τον υπερδιπλασιασμό των τελών που θα καταβάλλει κάθε χρήστης του αεροδρομίου από τα 14,5 ευρώ σήμερα στα 32 ευρώ. Η άνοδος της τιμής του εισιτηρίου που θα ακολουθήσει θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην καθημερινότητα εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που χρησιμοποιούν το αεροπλάνο για τις μετακινήσεις τους∙ θα μετατραπεί ξανά σε είδος πολυτελείας.

Εξάλλου η μνημονιακή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κληρονόμησε στη νέα, έναν κρατικό προϋπολογισμό, όπου ένα από τα κονδύλια που εμφανίζει την μεγαλύτερη άνοδο είναι τα αναμενόμενα έσοδα από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Τα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις αναμένεται να αυξηθούν κατά 21,7% το 2015 (577 εκ. ευρώ από 474 εκ. ευρώ το 2014), όταν έναν χρόνο πριν είχαν αυξηθεί κατακόρυφα κατά 451,2% (από 86 εκ. ευρώ το 2013 σε 474 εκ. ευρώ το 2015)!!! Τα συνολικά έσοδα ωστόσο από τις αποκρατικοποιήσεις, καθώς κατευθύνονται στην αποπληρωμή του δημόσιου χρέους κι όχι την στήριξη των δημοσίων εσόδων, όπως περιγράφονται στον προϋπολογισμό του 2015, σε ξεχωριστό λογαριασμό, είναι πολύ μεγαλύτερα. Συγκεκριμένα προβλέπεται η επίτευξη εσόδων ύψους 2,47 δις. ευρώ, όταν από την ίδρυση του αμαρτωλού Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), την 1η Ιουλίου 2011, υλοποιήθηκαν έργα συνολικής αξίας 5,37 δις. ευρώ. Απ’ αυτό το ποσό έχουν μέχρι στιγμής καταβληθεί 2,96 δις.

Το Ελληνικό

Στο προπαγανδιστικό, φανταχτερό και καταπράσινο διαφημιστικό της LAMDA DEVELOPEMENT μιλάνε για 2.000 στρέμματα πρασίνου. H μελέτη της ΕΛΛΗΝΙΚΟ Α.Ε. μως προβλέπει:

• Πολυτελείς πολυκατοικίες, μονοκατοικίες και τουριστική κατοικία
• Ειδικές ζώνες για την ανάπτυξη τουριστικών εγκαταστάσεων, ξενοδοχείων και εμπορικών κέντρων (τύπου Mall)
• Λιμενικές εγκαταστάσεις (μπάζωμα της παραλίας και του βυθού)
• Ιδιωτικά νοσοκομεία
• Ιδιωτικά πανεπιστήμια
• Κέντρα διασκέδασης
• Καζίνο

Όλα τα παραπάνω με τους απίστευτα υψηλούς συντελεστές δόμησης που κυμαίνονται από 0.2 έως 2.2! Δηλαδή μια πολυτελή πόλη μέσα στην πόλη, όπου το όποιο πράσινο θα είναι μέρος της διακόσμησης και προς εξυπηρέτηση των λαμπερών lifestyle εγκαταστάσεων. Μια πόλη περίκλειστη, με τίμημα στο 1/3 της πραγματικής αξίας όπως αποκάλυψε σχετική μελέτη του ΤΕΕ. Η πρόσφατη απόφαση Συνεδρίου αποφαίνεται ότι όσον αφορά την Σύμβαση μεταξύ ΤΑΙΠΕΔ και Ομίλου Λάτση, όλα έγιναν σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, και αυτό θεωρείται τελεσίδικο. Προηγούμενη απόφαση του 2014, είχε αποφανθεί ότι αυτή η Σύμβαση μπάζει από πολλές πλευρές και εν τέλει δεν προωθεί το δημόσιο συμφέρον. Παράλληλα, υπάρχουν μια σειρά εκκρεμότητες, σε ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια, όπου αμφισβητείται η νομιμότητα  όχι μόνο της συγκεκριμένης σύμβασης αλλά γενικότερα της διαγωνιστικής διαδικασίας, του ύψους του συμφωνηθέντος τιμήματος εξαγοράς της συνολικής έκτασης κ.ά. Και ενώ ο Λαφαζάνης αρνείται ο Υπουργός Ανάπτυξης κ. Σταθάκης είπε για το Ελληνικό ότι «…δεν θα διώξουμε τον επενδυτή αλλά θα επιδιώξουμε αλλαγές στους όρους παραχώρησης…». Γιατί, βεβαίως, με λιγότερα  χρόνια παραχώρησης του Ελληνικού και της παραλίας του Αγ. Κοσμά στον Όμιλο Λάτση,  ή με ένα  μεγαλύτερο τίμημα, δεν αντιμετωπίζεται ένα περιβαλλοντικό έγκλημα, ένα πολεοδομικό έκτρωμα και ένα οικονομικό σκάνδαλο.

ΤΑΙΠΕΔ – βίος και πολιτεία

Το ΤΑΙΠΕΔ ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 2011 ως ανεξάρτητη ΑΕ σύμφωνα με το νόμο 3986/11, ο οποίος στοχεύει στην απόδοση «επενδυτικής ταυτότητας» και στην «πολεοδομική ωρίμανση» των ακινήτων που ανήκουν στην ιδιωτική περιουσία του δημοσίου και τα οποία μεταβιβάζονται στο ΤΑΙΠΕΔ για να αξιοποιηθούν «αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της χώρας» (ν.3986/11 αρ.1 παρ.2). Σύμφωνα μάλιστα με την παράγραφο 7 του άρθρου 2, «ό,τι ιδιωτικοποιείται δε μπορεί να αναμεταβιβαστεί στο Ελληνικό Δημόσιο με οποιονδήποτε τρόπο». Αυτοί είναι και οι βασικοί λόγοι για τους οποίους το ΤΑΙΠΕΔ δεν παίρνει «μεταρρυθμίσεις», αλλά πρέπει να καταργηθεί εντελώς προκειμένου να επιστρέψει η περιουσία στο δημόσιο. Με νόμο οφείλει να καταργηθεί, όπως ακριβώς δημιουργήθηκε. Ο ίδιος νόμος προέβλεπε τα Ειδικά Σχέδια Χωρικής Ανάπτυξης Δημόσιων Ακινήτων (ΕΣΧΑΔΑ), που αφορούν τα δημόσια ακίνητα, που προβλέπουν ειδικούς όρους δόμησης κατά παρέκκλιση όλων των διατάξεων, για τις εκτάσεις που ιδιωτικοποιούνται μέσω του ΤΑΙΠΕΔ. Εν συνεχεία, οι νόμοι Ν.4072/12 και 4146/13 ήρθαν να ολοκληρώσουν το νομικό οπλοστάσιο διευκόλυνσης των «στρατηγικών επενδύσεων» και προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων, προωθώντας τα Ειδικά Σχέδια Χωρικής Ανάπτυξης Στρατηγικών Επενδύσεων (ΕΣΧΑΣΕ).

 

Στο ΤΑΙΠΕΔ έχουν περιέλθει σταδιακά πλήθος δημόσιων περιουσιακών στοιχείων που κατατάσσονται στις παρακάτω κατηγορίες:
πάνω από 35 λιμένες,
πάνω από 3.000 δημόσια ακίνητα (μεταξύ αυτών το Ελληνικό και ο Αστέρας Βουλιαγμένης, ιαματικές πηγές, κάμπινγκ, Ξενία, κτίρια υπουργείων, δημόσιας διοίκησης κ.λπ.),
δεκάδες ακίνητα εξωτερικού,
δεκάδες ιστορικά διατηρητέα ή όχι μνημεία, εθνικές οδοί,
40 αερολιμένες,
στρατιωτικές εγκαταστάσεις,
φυσικό αέριο (ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ κ.λπ.),
αμυντική βιομηχανία (ΕΑΣ, ΕΛΒΟ),
πετρέλαιο (ΕΛΠΕ),
πλήθος παραλιών-αιγιαλών εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων,
ύδρευση (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ),
εκτάσεις γης (χιλιάδες στρέμματα), υγρότοποι υδροβιότοποι,
σιδηρόδρομοι (ΤΡΑΙΝΟΣΕ ΑΕ, ΕΕΣΣΤΥ), ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ), κερδοφόρες επιχειρήσεις (όπως ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ).

Να σημειώσουμε πάντως, ότι χάρις στις κοινωνικές αντιστάσεις, τις δικαστικές προσφυγές αλλά και τις γραφειοκρατικές εμπλοκές πολύ λίγα ακίνητα έχει καταφέρει να εκποιήσει το ΤΑΙΠΕΔ. Επομένως ο αγώνας συνεχίζεται.

Οι ιδιωτικοποιήσεις ως στρατηγική

Οι ιδιωτικοποιήσεις ως στρατηγική «αξιοποίησης» δεν ήταν μια παρεμπίπτουσα ανάγκη για την εξυπηρέτηση των έκτακτων, μνημονιακών δημοσιονομικών αναγκών, και ιδιαίτερα της εξόφλησης του χρέους. Είναι μια στρατηγική που προϋπάρχει των μνημονίων τουλάχιστον τρεις δεκαετίες. Σε μεγάλο βαθμό είχε ενσωματωθεί θεσμικά στην «κανονική» διαδικασία επιτήρησης των χωρών της ΕΕ λόγω “υπερβολικού ελλείμματος”. Και πολύ περισσότερο, μέσω της κοινοτικής νομοθεσίας ανταγωνισμού, απαγόρευσης των κρατικών ενισχύσεων και απελευθέρωσης των αγορών, προκάλεσε τερατώδεις «αποκρατικοποιήσεις», με πιο χαρακτηριστική εγχώρια παραδείγματα τον αφανισμό της Ολυμπιακής και τη δημιουργία του ιδιωτικού μονοπωλίου της Aegean, την «ιδιωτικοποίηση» - κρατικοποίηση του ΟΤΕ από την κατά 32% κρατική Γερμανική Deutsche Telekom ή το πρόσφατο ενεργειακό σκάνδαλο των Energa και Hellas Power.

• 1994: Με νόμο επιτρέπεται μετοχοποίηση του ΟΤΕ σε ποσοστό 25%.
• 1998: Πώληση Τράπεζας Κρήτης και Τράπεζας Μακεδονίας-Θράκης. Μετοχοποίηση Εθνικής Τράπεζας
• 1999: Με νόμο επιτρέπεται πώληση έως και 49% του ΟΤΕ μαζί με τον μάνατζμεντ. Μετοχοποίηση ΔΕΠ, ΔΕΠΑ, ΕΥΑΘ. Πώληση Ιονικής Τράπεζας
• 2001: Μετοχοποίηση του 62% του ΟΤΕ. Μετοχοποίηση ΟΠΑΠ, ΟΛΘ
• 2002: Νέα μετοχοποίηση ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ. Πώληση ΕΤΒΑ
• 2003: Νέα μετοχοποίηση ΟΤΕ, ΟΠΑΠ. Πώληση πακέτων ΕΛΠΕ, ΕΤΕ, Ελληνικού Χρηματιστηρίου. Δημόσια εγγραφή ΟΛΠ
• 2004: Νέα πώληση πακέτου ΕΛΠΕ
• 2006: Πώληση Εμπορικής Τράπεζας
• 2007: Πώληση πακέτου του ΟΤΕ. Μετοχοποίηση ΤΤ
• 2008: Πώληση πακέτου ΟΤΕ και παραχώρηση μάνατζμεντ στην DT. Πώληση προβλήτα 1 λιμένος Πειραιώς στην COSCO. Συμφωνία μαμούθ με ΟΛΠ.
• 2009: Πώληση Ολυμπιακής και νέου πακέτου του ΟΤΕ

Τα μνημόνια γενίκευσαν αυτή τη στρατηγική. Οι ιδιωτικοποιήσεις αποτέλεσαν μία από τις συνιστώσες της «εσωτερικής υποτίμησης» που δεν ήταν παράπλευρη απώλεια, αλλά σκόπιμη και διακηρυγμένη πολιτική με δυο διακεκριμένους στόχους: μια υποτιμημένη τιμή της εργατικής δύναμης (με την κατάργηση όλων των εργατικών κατακτήσεων και την απογύμνωση της εργασίας από κάθε προστασία) και μια εξευτελιστική απαξίωση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της χώρας, ώστε να καταστεί πάμφθηνο και πανεύκολο το μεγάλο πλιάτσικο. Οι ιδιωτικοποιήσεις ως στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού ήδη από τη δεκαετία του ’80 δεν ήταν παρά η αναζήτηση διεξόδου από την κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου. Οι ιδιωτικοποιήσεις με όρους μνημονίου πρόσθεσαν σ’ αυτή τη μακρόχρονη στρατηγική του κεφαλαίου χαρακτηριστικά αποικιοποίησης της χώρας. Γι’ αυτό και το ΤΑΙΠΕΔ συγκροτήθηκε εξ αρχής ως ταμείο εμπράγματης εγγυοδοσίας υπέρ των δανειστών.

Ενδεικτικό πρόσφατο παράδειγμα: Για 20 χρόνια θα πληρώνει ενοίκια το ελληνικό Δημόσιο, για να χρησιμοποιεί 28 κτίρια που του ανήκαν και τα οποία πούλησε το Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ, το 2013, για να ταΐσει τη μαύρη τρύπα του χρέους. Το τελικό κόστος για το ελληνικό Δημόσιο θ’ αγγίξει τα 600 εκατ. ευρώ, σχεδόν το τριπλάσιο του ποσού που εξασφάλισε, μέσω της πώλησης, το Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ για τους δανειστές! Σημειωτέον, τα κτίρια πουλήθηκαν σε θυγατρικές εταιρείες δύο τραπεζών -της Εθνικής και της Eurobank- των οποίων δύο άλλες θυγατρικές συμβούλευαν το Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ. κατά τη συναλλαγή! Ενώ, αν το δημόσιο θελήσει να κρατήσει τα κτίρια μετά τα 20 χρόνια, θα πρέπει να τα αγοράσει ξανά, στην τότε αγοραία τους αξία!

Το πρόβλημα όμως με τις ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι ούτε το ύψος του τιμήματος που μπορεί να επιτευχθεί για ένα δημόσιο περιουσιακό στοιχείο, ούτε ο συμβολισμός του στοιχείου αυτού, ούτε η νομική μορφή της μεταβίβασης –πώληση, μίσθωση ή παραχώρηση. Είναι η μεταφορά ισχύος και πόρων στην αστική τάξη απευθείας, η υποτίμηση των δυνάμεων της εργασίας μέσω της μείωσης του «κοινωνικού μισθού», η υποθήκευση οποιουδήποτε παραγωγικού ανασχεδιασμού, η παραίτηση από τον δημόσιο έλεγχο στρατηγικών πόρων, υποδομών, διαδικασιών και δικτύων, εν τέλει η απώλεια της κυριαρχίας του κράτους, το οποίο δεν διαθέτει πλέον εργαλεία χάραξης πολιτικής και αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου. Η θυσία όλων αυτών στο βωμό της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους

Οι ιδιωτικοποιήσεις, εκτός φυσικά της άμεσης πώλησης ή μετοχοποίησης περιουσιακών στοιχείων, παίρνουν τη μορφή της εκποίησης ή της «αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας» με μακροχρόνιες μισθώσεις, μέσω των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) και με τη μέθοδο της απευθείας εκχώρησης ή/και ανάθεσης (outsourcing) αρμοδιοτήτων που δήθεν δεν «χρειάζεται» το κράτος. Οι αποκρατικοποιήσεις πραγματοποιούνται είτε με τη σταδιακή απόσυρση του κράτους από τομείς της οικονομικής ζωής, όπως ο χρηματοπιστωτικός τομέας, ο τομέας της ενέργειας ή των μεταφορών (βλ. σιδηρόδρομοι) ή με την πώληση περιουσιακών στοιχείων στο χρηματιστήριο ή με πλειοδοτικούς διαγωνισμούς.

Δεκαετία ’90 – Ήρθαν οι ιδιωτικοποιήσεις! - Μετοχοποίηση – Α.Ε.

Δεν είναι τυχαίο που σε νόμους της προ της κρίσης εποχής, συναντούμε το «υπέρτερο δημόσιο συμφέρον», που αξιοποιούν σήμερα με τον πιο δραματικό τρόπο οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων.

Το σύστημα του δικομματισμού ειδικά τη δεκαετία του ’90, δούλεψε μεθοδικά για να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις εφαρμογής των ιδιωτικοποιήσεων με επίκλιση του δημοσίου συμφέροντος. Η στροφή στο νεοφιλευθερισμό και η κρατούσα πελατειακή πολιτική, έτσι ώστε να αποδέχεται η κοινωνία κάθε εξέλιξη -με τα ανταλλάγματα να λειτουργούν ως κίνητρα- οδηγούσε ήδη την κοινωνία να ανταποδίδει με ψήφους και να αποδέχεται την ανάθεση στους «καταλληλότερους»! Ακόμα και σήμερα τα ποσοστά αποδοχής από την κοινωνία των ιδιωτικοποιήσεων είναι πολύ μεγάλα.

Τη δεκαετία του ΄90 άρχισαν γενικευμένα να δημιουργούνται Ανώνυμες Εταιρείες και να αντικαθιστούν φορείς του Δημοσίου, για λόγους –υποτίθεται- ευελιξίας. Οι Α.Ε. συχνά ξεκινούσαν τη ζωή τους με μια μόνο μετοχή, που ανήκε στο Δημόσιο. Για να πεισθούν οι εργαζόμενοι, που σχεδόν πάντα ήταν αντίθετοι και απαντούσαν με απεργίες, τους υποσχόταν συλλογικές συμβάσεις με υψηλότερους μισθούς και άλλα προνόμια. Έτσι δημιούργησαν τα «ρετιρέ» που τα χρόνια της κρίσης λοιδωρήθηκαν με τον πιο άγριο τρόπο από τους ίδιους που τα δημιούργησαν, που δε δίστασαν να στρέψουν όλη την κοινωνία εναντίον τους.

Κάθε νέα Α.Ε. απαλλασσόταν από την υποχρέωση εφαρμογής της νομοθεσίας του δημόσιου τομέα, όχι μόνο στα εργασιακά, αλλά και στις μελέτες, στα έργα, στις προμήθειες και δημιουργούσε δικούς της κανονισμούς, με όριο μόνο τους κανόνες των ευρωπαϊκών οδηγιών, που κι αυτές τις ερμήνευαν σύμφωνα με τα συμφέροντα των ντόπιων «κοινωνικών εταίρων», δηλαδή των φορέων των μεγάλων επιχειρήσεων κάθε τομέα. Έτσι έφτιαξαν τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού κι έκλεισαν πάρα πολλές από τις μικρές. Έτσι, άνοιξαν το δρόμο στους ευρωπαϊκούς κολοσσούς για τη μελέτη και την κατασκευή μεγάλων έργων, κυρίως τη δεκαετία του 2000, με όχημα το «επείγον» της υλοποίησης της «εθνικής ιδέας» των Ολυμπιακών Αγώνων. Σταδιακά, για κάποιες από τις Α.Ε., αποφασιζόταν να πουληθούν πακέτα μετοχών τους, ή και να μπουν στο χρηματιστήριο. Έτσι προχώρησαν οι ιδιωτικοποίησεις των τηλεπικοινωνιών και της ενέργειας.

ΣΔΙΤ – Δημόσια Έργα

Οι Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα γεννήθηκαν τη δεκαετία του '90 και σκοπό είχαν να προωθήσουν τα λεγόμενα “μεγάλα έργα”, όπως η Αττική Οδός, το Αεροδρόμιο “Ελ. Βενιζέλος”, η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου κ.α. Ο νόμος που τα θεσμοθέτησε κι έκτοτε εκτόξευσε την εφαρμογή τους σε έργα υποδομής και εθνικά δίκτυα ψηφίστηκε το 2005 από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Οι Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) είναι συμβάσεις – κατά κανόνα μακροχρόνιες -, οι οποίες συνάπτονται μεταξύ ενός δημόσιου φορέα και ενός ιδιωτικού, με σκοπό την εκτέλεση έργων ή την παροχή υπηρεσιών. Σε μία ΣΔΙΤ ο ιδιωτικός φορέας αναλαμβάνει το σύνολο ή μέρος του κόστους υλοποίησης του έργου και ένα σημαντικό μέρος των κινδύνων που σχετίζονται με την κατασκευή και λειτουργία του. Ο δημόσιος τομέας από την πλευρά του επικεντρώνεται στον καθορισμό των σχεδιαστικών, τεχνικών και λειτουργικών απαιτήσεων του έργου και αποπληρώνει τους Ιδιώτες είτε με τμηματικές καταβολές από την πλευρά του Δημοσίου συνδεδεμένες με τη διαθεσιμότητα του έργου και την τήρηση των προδιαγραφών λειτουργίας του, είτε με απευθείας καταβολές από τους τελικούς χρήστες.

Η εμπειρία όμως τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή εφαρμογή των ΣΔΙΤ είναι πολύ διαφορετική. Ειδικά σε ό,τι αφορά τα μεγάλα δημόσια έργα, τα οποία πρακτικά μετατράπηκαν σε ιδιωτικά μονοπώλια μακράς διάρκειας. Μονοπώλια εξαιρετικά προσοδοφόρα για όσους τα εκμεταλλεύονται και επίσης ακραία επιβαρυντικά για όσους πολίτες είναι αναγκασμένοι να κάνουν χρήση τους.

Από παλαιότερη μελέτη του ΤΕΕ όμως φαίνεται ότι «η πολιτεία πληρώνει τρεις φορές πάνω το κόστος κάποιων έργων, που επιλέχθηκε να γίνουν μέσω Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), ευνοώντας μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους»

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα μελέτης

1. Το κόστος δανεισμού από τις τράπεζες του ιδιωτικού φορέα που αναλαμβάνει το έργο, το οποίο είναι σαφώς μεγαλύτερο από το κόστος δανεισμού με το οποίο θα επιβαρυνόταν το δημόσιο αν υλοποιούσε το ίδιο έργο.
2. Η απαίτηση της ασφάλισης από τις χρηματοδότριες τράπεζες όχι μόνο του έργου κατά την κατασκευή του αλλά του όλου σχεδίου για όλη τη διάρκεια ισχύος της σύμβασης, από κάθε πιθανό ή απίθανο κίνδυνο.
3. Οι οικονομικοί, τεχνικοί και νομικοί σύμβουλοι του δημοσίου, που αναλαμβάνουν την προετοιμασία του άκρως πολύπλοκου, από νομική και οικονομική άποψη, διαγωνισμού και την υποστήριξη του δημοσίου κατά τη διενέργειά του.
4. Οι οικονομικοί, τεχνικοί και νομικοί σύμβουλοι των τραπεζών που χρηματοδοτούν το έργο και των ασφαλιστικών εταιρειών που το ασφαλίζουν, οι οποίοι καλούνται από τη μεριά τους να εξετάσουν από κάθε άποψη όλες τις παραμέτρους και τους πιθανούς κινδύνους του σχεδίου και να εισηγηθούν στους εργοδότες τους.
5. Ο “ανεξάρτητος μηχανικός” ο οποίος αναλαμβάνει την παρακολούθηση και τον έλεγχο των μελετών, την επίβλεψη κατασκευής του έργου και την εν γένει ορθή εφαρμογή της σύμβασης.
6. Η αναμενόμενη υπερκοστολόγηση των υπηρεσιών που αναλαμβάνει να παρέχει ο ανάδοχος για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα (20-30 έτη), όπως είναι οι υπηρεσίες συντήρησης, καθαριότητας, φύλαξης, καθώς θα πρέπει να λάβει υπόψη του μη προβλέψιμες μελλοντικές καταστάσεις.
7. Το κέρδος του αναδόχου, όχι βέβαια μόνο επί του κόστους κατασκευής του έργου, αλλά επί του συνολικού κόστους που περιλαμβάνει όλα τα ανωτέρω.
8. Το γεγονός ότι οι τράπεζες (και οι ασφαλιστικοί φορείς) που εξειδικεύονται σε τέτοιου είδους χρηματοδοτήσεις είναι λίγες και επομένως μπορούν να επιβάλλουν τους όρους τους.
9. Το γεγονός ότι τα έργα μέσω ΣΔΙΤ είναι πολλά αλλά οι δυνάμενοι να μετάσχουν στους διαγωνισμούς -από ελληνικής τουλάχιστον πλευράς- είναι ελάχιστοι καθιστά τον ανταγωνισμό υποτυπώδη έως ανύπαρκτο. Τα πράγματα χειροτερεύουν από την απαράδεκτη πριμοδότηση που προβλέπεται στους διαγωνισμούς υπέρ όσων έχουν ήδη αναλάβει έργο ΣΔΙΤ ή παραχώρησης. Έτσι, η “αγορά” των ΣΔΙΤ διαμορφώνεται σε ολιγοπώλιο με όλες τις σχετικές συνέπειες.

Ακολουθούν μερικά παραδείγματα:

- Πιο διαφωτιστικό είναι και το παράδειγμα της Αττικής Οδού ένα από τα πιο μεγάλα (και ακριβά) δημόσια έργα που ολοκληρώθηκαν τα τελευταία χρόνια μέσω ΣΔΙΤ, με πρώτο και κύριο την Αττική Οδό, της οποίας η σύμβαση κυρώθηκε το 1996, αποτελώντας τον προπομπό για όλα τα έργα που θα ακολουθήσουν στο εθνικό οδικό δίκτυο. Το συνολικό κόστος κατασκευής της ξεπέρασε ξεπερνά τα 3 δισ. - 3,2 δισ €, και καθώς η επιπλέον δαπάνη δεν επιβάρυνε τη συμμετοχή της κοινοπραξίας, η πραγματική συμμετοχή της (του ιδιώτη δηλαδή) περιορίζεται στο πενιχρό 5,5%, παρόλα αυτά η εταιρεία συνεχίζει να εκμεταλλεύεται την Α.Ο. και να εισπράττει διόδια, βασισμένη κυρίως σε ένα παραθυράκι της σύμβασης του 1996.

- «Ενοίκιο» περίπου 8 εκατ. ευρώ θα καταβάλλει το Δημόσιο σε εργολάβους επί 25 χρόνια για 24 σχολικά συγκροτήματα στην Αττική, που θα καλύψουν τις ανάγκες 5.500 μαθητών. Τα έργα, που θα κατασκευαστούν με το σύστημα ΣΔΙΤ (σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα), έχουν συνολικό προϋπολογισμό 135 εκατ. ευρώ, από τα οποία τα 72 εκατ. ευρώ θα εξασφαλιστούν από δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) και χρηματοδοτήσεις του κοινοτικού προγράμματος «Jessica», ενώ οι ιδιώτες θα συνεισφέρουν «ζεστό» χρήμα 20 εκατ. ευρώ και τραπεζικά δάνεια (18,7 εκατ. ευρώ). Οι ιδιώτες οφείλουν να ολοκληρώσουν τα κτίρια μέσα σε μια διετία, ενώ θα έχουν για 27 χρόνια την ευθύνη για τη συντήρηση αλλά και τη φύλαξη των σχολείων.

- Σε κλοιό διοδίων μπαίνει ολόκληρη η χώρα μέσα στην επόμενη τριετία. Κατά μήκος του δικτύου των συνολικά 2.186 χιλιομέτρων υφιστάμενων και νέων αυτοκινητοδρόμων, που έχουν παραδοθεί με συμβάσεις παραχώρησης σε εγχώριες και εργολαβικές κοινοπραξίες, υπολογίζεται να αναπτυχθούν έως και 500 σταθμοί διοδίων, σε μεταξύ τους απόσταση περίπου 50 χιλιομέτρων. Σχηματίζεται σταδιακά ένας πελώριος εισπρακτικός ιστός για τους οδηγούς που θα διανύουν τις διαδρομές του βασικού δικτύου αλλά και θα κάνουν απλές επαρχιακές μετακινήσεις, με δυσβάστακτες επιπτώσεις στις τοπικές οικονομίες και κοινωνίες. Παράλληλα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η σταδιακή αύξηση των τιμών των διοδίων, αρχής γενομένης από τον περασμένο Σεπτέμβριο που επιβλήθηκε η πρώτη αύξηση των ιδιωτών επενδυτών στις τιμές των διοδίων κατά 40%. Αυτή η πορεία θα οδηγήσει έως το 2011-12, που θα ολοκληρωθούν τα υπό κατασκευή οδικά έργα, σε εκτίναξη των αρχικών τιμών έως 300%.

- Τέλος ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά αλλά και περιβαλλοντικά εγκλήματα της εποχής μας και συγκεκριμένα το ανεπανόρθωτο πλήγμα που θα υποστεί το Δημόσιο συμφέρον, το περιβάλλον αλλά και οι πολίτες, αποτελούν η κατασκευή ιδιωτικών εργοστασίων διαχείρισης απορριμμάτων, θέμα ολόκληρου κειμένου από μόνο του.

Ιδιωτικοποίηση Δημόσιου Ελεγκτικού Μηχανισμού

Σε προεκλογικές προγραμματικές δηλώσεις του Τσίπρα αναφέρθηκε το παρακάτω: "Στη θέση του προληπτικού ελέγχου εισάγουμε τον κατασταλτικό έλεγχο με αυστηροποίση των κυρώσεων σε περιπτώσεις ψευδών δηλώσεων" τοποθέτηση απαράδεκτη η οποία οδηγεί σε χειρότερο εκφυλισμό τις δημόσιες ελεγκτικές (οικονομικές, αδειοδοτικές, τεχνικές) υπηρεσίες που θα κυνηγάνε εκ των υστέρων τα περιβαλλοντικά, τεχνικά και οικονομικά εγκληματα που θα διαπράτονται, όπως ακριβώς και η υφιστάμενη fast track νεοφιλελεύθερη πρακτική.

Η διαδικασία η οποία ξεκίνησε από τις ΑΕ του Δημοσίου που αναφέρθηκαν σε προηγούμενη παράγραφο, γενικεύθηκε τη μνημονιακή περίοδο, με την :

- Ιδιωτικοποίηση του Ενεργειακού και Πολεοδομικού Ελέγχου με τη δημιουργία αντίστοιχων μητρώων ελεγκτών – επιθεωρητών, φόρτωμα του κόστους στους πολίτες, εκχώρηση των αντίστοιχων κρατικών λειτουργιών.

- Ιδιωτικοποίηση του ελέγχου των περιβαλλονικών μελετών με πρωταγωνσιτή αυτή τη φορά το ΥΠΕΚΑ, όπου προγραμματίζουν τη σύσταση του μητρώου ιδιωτών περιβαλλοντικών ελεγκτών, τη σύσταση του μητρώου πιστοποιημένων ιδιωτών αξιολογητών Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, τον καθορισμός των τελών για τις διαδικασίες περιβαλλοντικής αδειοδότησης και για τους ελέγχους τήρησης των περιβαλλοντικών αδειών καθώς και την περαιτέρω ενσωμάτωση κι άλλων αδειών στην περιβαλλοντική αδειοδότηση

Αρπαγή ιδιωτικής περιουσίας

Τα χαράτσια στα ακίνητα αποτελούν μία από τις κορωνίδες της φορολογικής πολιτικής για μια σειρά λόγους. Η κατοχή ακίνητης περιουσίας στη χώρα, έχει μια ιδιαιτερότητα, η οποία φυσικά δεν έχει ξεφύγει από τους εγκέφαλους της τρόϊκας ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Όπως φαίνεται και από τα στοιχεία που αναφέρθηκαν παραπάνω, υπάρχει μεγάλο πλήθος μικρών ιδιοκτησιών μοιρασμένο σε ένα μεγάλο μέρος μικρών ιδιοκτητών (σχεδόν το σύνολο των κατοίκων). Το γεγονός αυτό έχει ιστορικές, κοινωνικές και πολιτικές αιτίες, που δεν είναι της στιγμής να αναλυθούν. Κωδικά η ιδιοκατοίκηση και η κατοχή ενός ή δύο ακινήτων από κάθε οικογένεια, αποτέλεσε την ειδική εκδοχή ενός ελλαδικού κοινωνικού συμβιβασμού του κράτους απέναντι στα λαϊκά στρώματα. Υποκατέστησε την απουσία κοινωνικών προνοιακών και αναδιανεμητικού δομών που υπήρξαν στις υπόλοιπες χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Αποτέλεσε (ακόμα και μέσα στην κρίση) ένα ισχυρό δίκτυο προστασίας απέναντι στη φτώχεια και τον αποκλεισμό. Τα ποσοστά πάντως ιδιοκατοίκησης δεν είναι τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, αλλά πρόδηλα διαφέρουν αρκετά από τις χώρες του Βορρά.

Αλλά γιατί έχουν σήμερα τόση σημασία η γη και τα ακίνητα για την Τρόικα; Πέρα από την προφανή απάντηση κάλυψης του δημόσιου χρέους υπάρχουν, δυο ακόμη γενικότερες συνθήκες (όπως αναφέρει και ο Κ.Χατζημιχάλης σε σχετικό άρθρο του). Η πρώτη αφορά τις διεθνείς τάσεις και η δεύτερη τις ελληνικές ιδιαιτερότητες.

Στην Ελλάδα, η συγκυρία της κρίσης και το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων συμπίπτει, με τη νέα παγκόσμια τάση επενδύσεων κερδοσκοπικών κεφαλαίων στη γη και σε ακίνητα. Από στοιχεία προκύπτει ότι μετά το 2007 κεφάλαια κάθε είδους (ιδιωτικά, κρατικά, hedge funds, venture capital) εισέρχονται μαζικά στην αγορά γης και στο real estate, αναζητώντας εκτάσεις, εμπορικά ακίνητα και προνομιακές θέσεις για υψηλών προδιαγραφών κατοικίες που μελλοντικά θα είναι σπάνιες, δηλαδή αναζητώντας μονοπωλιακή γαιοπρόσοδο. Από το σύνολο των παγκόσμιων επενδύσεων κεφαλαίων λίγο πάνω από τις μισές κατευθύνονται στη γη και σε ακίνητα.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι τεράστιες εκτάσεις που διαθέτουν άλλες περιοχές και το ενδιαφέρον για την υφαρπαγή της γης και των ακινήτων οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους.

Πρώτον, στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της γης και των ακινήτων. Το σύνολο της ελληνικής επικράτειας αποτελεί μια οιονεί μονοπωλιακή θέση ως προς τα γεωπολιτικά δεδομένα και τη φυσική εγγύτητα στις ευρωπαϊκές αγορές· άρα, ο κάτοχος ή εκείνος που την ελέγχει απολαμβάνει ένα είδος μονοπωλιακής γαιοπροσόδου. Κυρίως ενδιαφέρουν μεγάλες ιδιοκτησίες (από κράτος, δήμους, εκκλησία, στρατό, δημόσιους φορείς) μέσω ΤΑΙΠΕΔ για ενεργειακούς δρόμους (αγωγοί), εγκατάσταση βιομηχανικών ΑΠΕ, παραγωγική γη για ειδικές βιολογικές καλλιέργειες, υπέδαφος, κυρίως για χρυσό και φυσικό αέριο και, τέλος, επενδυτές κάθε είδους και εθνικότητας (ανάμεσα τους και ελληνικές τράπεζες και ιδιώτες) ενδιαφέρονται για εμπορικά και «ειδικού σκοπού» ακίνητα. Ειδικά σημασία έχει ο ψηλός δείκτης αξίας του μεσογειακού τοπίου σε σχέση με τα μνημεία, την ιστορία, το μεγάλο μήκος ακτών και νησιών και η σχετική διατήρηση του (πχ σε σχέση με τη μη αναστρέψιμη καταστροφή τουαντίστοιχου Ισπανικού) για μεγάλες τουριστικές επενδύσεις και real estate ανάπτυξη παραθεριστικών κατοικιών (βλέπε πρόσφατες σχετικές νομοθεσίες για αιγιαλούς, ρυθμιστικά σχέδια, δάση, ιδιωτική πολεοδόμηση, τουρισμό, χωροταξικά κλπ) όπου η κοινή τους κατεύθυνση είναι η “απελευθέρωση” με fast track διαδικασίες των περιορισμών που υπάρχαν.

Δεύτερον, το ότι τα ελληνικά εδάφη βρίσκονται εντός Ε.Ε./ευρωζώνης, εντός ενός ειδικού καθεστώς που έχει επιβληθεί από το 2010 με τα μνημόνια. Το παραπάνω κάνει πολύ ελκυστικές τη δημόσια κυρίως (αλλά και την ιδιωτική) περιουσία στους επενδυτές μια και η νομοθεσία και οι συνταγματικές προστασίες προσαρμόζονται για την προστασία τους. Τα όσα περιγράφηκαν παραπάνω (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, εξοντωτική φορολογία), θα προκαλέσουν άμεση κατάρρευση των τιμών στην αγορά ακινήτων (ήδη ξεπερνά το 30-40% μέσα σε 4 χρόνια), τόσο στις μικρές ιδιοκτησίες (με αποτέλεσμα την συγκεντροποίηση της ιδιοκτησίας της γης, και ως εκ τούτου και της γαιοπροσόδου σε όφελος εκείνων που έχουν σήμερα και αύριο ρευστό), όσο και κυρίως στις μεγάλες δημόσιες που θα αλλάξουν χέρια για ένα κομμάτι ψωμί.

Η διστακτικότητα της κατάργησης του ΕΝΦΙΑ, μιας χαρακτηριστικής μορφής οριζόντιας “κεφαλικής” φορολογίας και η φιλολογία αντικατάστασης του από κάποια αντίστοιχη μορφή φορολογίας, μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλέσει μια και οι φόροι, οι οφειλές και οι κατασχέσεις αποτελούν ένα ακόμα σύστημα μεταβίβασης εισοδήματος από τις κυριαρχούμενες προς τις κυρίαρχες τάξεις, ένα σύστημα απόσπασης ακόμη περισσότερης υπεραξίας για λογαριασμό των κεφαλαιοκρατών, Ελλήνων και ξένων.

Τα κοινωνικά κινήματα που δραστηριοποιούνται για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας έχουν πολύ σημαντικό ρόλο και στη νέα περίοδο μετά την αποπομπή της κυβέρνησης Σαμαρά μια και όλα δείχνουν ότι με τη μία ή την άλλη μορφή θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν την κρατική επίθεση για “αξιοποιήσεις” για την εξυπηρέτηση του χρέους. Με ενωτικούς αγώνες –τοπικούς και κεντρικούς – μπορούν και πρέπει να αντισταθούν και να επιβάλλουν μια ριζικά διαφορετική πορεία.

Ζοζέ Σαραμάγκου «περί ιδιωτικοποιήσεων» (1998)
[Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,
παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων
σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…
Και μιας και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.]

πηγή

ΟΙ 300 ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΠΟΜΠΟΛΑ

του Κώστα Βαξεβάνη

Με μια λιτή ανακοίνωση, ο Λεωνίδας Μπόμπολας, γνωστοποίησε πως αφού τακτοποίησε μια διοικητική εκκρεμότητα με την Εφορία, πήγε σπίτι του.

Βρέθηκαν 300 ηρωικοί έλληνες, οπαδοί του Λεωνίδα, οι οποίοι ασπάστηκαν την αναφορά του Mega στο περιστατικό.
 

Δηλαδή πως ήταν μια απλή παρεξήγηση και πως οι προεκτάσεις που δίνονται στο θέμα (προφανώς με ευθύνη της κυβέρνησης) δεν ευνοούν την επιχειρηματικότητα, αφού οι επιχειρηματίες ανησυχούν μήπως αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις. Ποιές καταστάσεις, δεν μας είπε το Mega.

Οι καταστάσεις λοιπόν είναι πως θα καλούνται να πληρώσουν τα ποσά που έχουν φοροαποφύγει ή φοροκλέψει. Μεγάλο πλήγμα για την επιχειρηματικότητα και μεγάλη παραδοχή, πως η ελληνική επιχειρηματικότητα, σε πολλές των περιπτώσεων στηρίχτηκε στη φοροδιαφυγή και μόνο.

Ο Λεωνίδας Μπόμπολας, αναγκάστηκε να πληρώσει 1,8 εκατομμύρια ευρώ για να μην παραπεμφθεί σε δίκη για κακούργημα, αφού εντοπίστηκε να έχει διακινήσει αδήλωτο χρήμα. Ο καταλογισμός αυτού του ποσού φαίνεται να έγινε μετά από έλεγχο του λογαριασμού του στη λίστα Λαγκάρντ. Αυτό δεν το σημείωσε ούτε το Mega, ούτε οι 300 υποστηρικτές του Λεωνίδα.

Η λίστα Λαγκάρντ όχι μόνο δεν ήταν παράνομη όπως έλεγαν ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος μιλώντας στο κανάλι του Μπόμπολα στο παρελθόν αντί να τον ελέγξουν, αλλά δίνει και αποτελέσματα.

Το σύστημα ακόμη και τώρα αυτοκαλύπτεται, έστω και αν χρειαστεί να πληρώσει. Δεν πρόκειται για μια φορολογική παράβαση και μία διοικητική τακτοποίηση, αλλά για το συμπέρασμα πως ο εθνικός εργολάβος και εθνικός εκδότης και εθνικός υποβολέας πολιτικής και πολιτικών προσώπων, ο οποίος επί χρόνια νουθετεί την Ελλάδα γιατί δεν κόβει αποδείξεις και δεν πληρώνει διόδια, πιάστηκε να φοροκλέβει. Αυτός, το σύμβολο του Σαμαροβενιζελισμού, που έκανε δημοσιεύματα για ταβερνιάρηδες που δεν κόβουν αποδείξεις και για το πόσο δίκιο έχει η τρόικα.

Αυτή ακριβώς είναι η ουσία. Η δημόσια έκθεση Μπόμπολα, δεν αποδεικνύει πως κάποιος ισχυρός καλείται επιτέλους να πληρώσει, αλλά πως το σύστημα της εξουσίας , όλοι αυτοί οι ταγοί  της χώρας, είναι ένας συρφετός διαπλοκής, που με μπόλικη υποκρισία, αδηφάγα και με πλεονεξία, ζημιώνει την Ελλάδα που λέει ότι υπηρετεί.

Η είσπραξη χρημάτων από τη λίστα Λαγκάρντ, δεν είναι απλώς ένα έσοδο, αλλά ένας συμβολισμός και μια σημειολογία πως το σύστημα όχι μόνο δεν είναι πανίσχυρο αλλά είναι πλέον και έκθετο.

Πριν δύο χρόνια, ο Θέμος Αναστασιάδης, αναγκάστηκε να καταβάλει κι αυτός περίπου 2 εκατομμύρια, για να γλυτώσει τη δίωξη από τα 5 εκατομμύρια που κουβαλούσε σε μαύρες σακκούλες. Παρουσιάστηκε και αυτό ως «διοικητική παράβαση» και η παύση της δίωξης επειδή κατέβαλε το ποσό (παραδέχθηκε δηλαδή τη διακίνηση του μαύρου χρήματος) ως αθώωση.

Ο νόμος της κυβέρνησης Παπανδρέου, δίνει τη δυνατότητα σε όποιον  εντοπιστεί να διαθέτει αδήλωτα περιουσιακά στοιχεία, να μην διώκεται αν καταβάλει τους φόρους πριν ασκηθεί δίωξη εναντίον του.

Ο νόμος όμως και οι εισπράξεις είναι η μία πλευρά. Η άλλη πλευρά, εξίσου σοβαρή, είναι πως η διαπλοκή είναι έκθετη και ανίσχυρη όταν υπάρχει η πολιτική βούληση ή η λειτουργία της Δικαιοσύνης. Σε όσες περιπτώσεις η Δικαιοσύνη λειτούργησε ακυρώνοντας τις παρεμβάσεις, η διαπλοκή εκτέθηκε, πλήρωσε και στάθηκε αδύνατο να λειτουργεί όπως παλιά.

Επιμένω ωστόσο, πως ο έλεγχος της λίστας Λαγκάρντ με βάση τα ποσά που φαίνονται στις καταθέσεις, δεν είναι η πλήρης έρευνα. Δεν έχει σημασία μόνο αν οι λογαριασμοί έχουν χρήματα όπως φαίνεται στα στοιχεία που παρέδωσε ο Φαλτσιάνι, αλλά τι έχουν διακινήσει. Αυτό είναι μια ευρύτερη και ουσιαστική έρευνα. Ακόμη και οι μηδενικοί λογαριασμοί, μπορεί να έχουν διακινήσει εκατοντάδες εκατομμύρια προς offshore εταιρείες και εξωτικούς προορισμούς.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως τα πράγματα έχουν στριμώξει για τη διαπλοκή και πως οι πολίτες πολύ χαίρονται γι αυτό. Χρειάστηκαν μόνο μερικές ώρες σύλληψης του Μπόμπολα, για να στηθεί πανηγύρι στο διαδίκτυο και τα social media. Αυτό το κατανοούν όλες οι πλευρές. Δεν είναι τυχαίο πως το Πρώτο Θέμα, κάνει προκαταβολική επίθεση στον Γενικό Γραμματέα του ΣΔΟΕ, κατηγορώντας τον πως ζητά να του παραδώσουν στο γραφείο του φακέλους με φορολογικούς ελέγχους. Πράγμα που για  το Πρώτο Θέμα είναι παράνομο αφού αποκαλύπτονται φορολογικά στοιχεία των πολιτών (εδώ το ενδιαφέρον δημοσίευμα) στο Γενικό Γραμματέα.

ΥΓ: Να διευκρινίσω πως στους 300 του Λεωνίδα Μπόμπολα δεν συμπεριλαμβάνεται το Ποτάμι, το οποίο παρέμεινε βουβό για τη σύλληψη. Ίσως γιατί ο Μπόμπολας δεν είναι ταβερνιάρης που δεν κόβει απόδειξη ή ίσως γιατί ειδικότητα του Ποταμιού είναι να κάνει ερωτήσεις για τα συμφέροντα Μπόμπολα στη Βουλή και όχι δημόσιες δηλώσεις.

ΥΓ2: Ακόμη και το CNN εμφανίζει τη σύλληψη Μπόμπολα ως νίκης της κυβέρνησης κατά της φοροδιαφυγής και των ολιγαρχών,αλλά στην Ελλάδα είναι Σάββατο,και πρόκειται για διοικητική παράβαση

πηγή

ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΙ ΠΛΗΡΩΝΑΝ ΕΓΚΥΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ! - ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΣΑΝ ΒΡΕΦΗ, ΜΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ

Σοκ έχει προκαλέσει στη Μεγάλη Βρετανία η υπόθεση παιδεραστίας που αποκαλύφθηκε. Συγκεκριμένα, μία συμμορία 7 παιδόφιλων που βίαζαν και κακοποιούσαν είτε ομαδικά είτε ένας-ένας βρέφη, μωρά και παιδιά και στη συνέχεια ανέβαζαν τα βίντεο από τις ασελγείς πράξεις τους στο ίντερνετ καταδικάστηκαν σε πολυετή κάθειρξη.

Η αρρωστημένη παρέα αποτελείται από επτά άνδρες ηλικίας μεταξύ 30 και 51 ετών. Πρόκειται για τους Ντέιβιντ Χάρσλεϊ, 51 ετών, Τζον Ντίνχαμ, 49 ετών, Κρίστοφερ Νάιτ, 35 ετών, Μάθιου Στάνσφιλντ, 34 ετών, Ανταμ Τόνις, 33 ετών, Μάθιου Λισκ, 32 ετών και Ρόμπιν Χόλισον, 30 ετών.

Η συμμορία δρούσε τόσο οργανωμένα μέχρι που στοχοποιούσαν οικογένειες που περίμεναν παιδί και περιποιούνταν τα ζευγάρια, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στο νεογέννητο βρέφος. Μάλιστα, σε μία περίπτωση, δωροδόκησαν μία έγκυο για να της βιάσουν το παιδί αφού αυτό γεννηθεί. Τα μέλη της συμμορίας διένυαν μεγάλες αποστάσεις προκειμένου να προσεγγίσουν τα θύματά τους και να ικανοποιήσουν τις αρρωστημένες τους ορέξεις.

Συνήθως πραγματοποιούσαν από κοινού τις επιθέσεις, αλλά όταν είχε πρόσβαση στο θύμα μόνο ένας από αυτός, οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν μέσω skype την ειδεχθή πράξη.

Η βρετανική υπηρεσία ηλεκτρονικής δίωξης αποκάλυψε πως οι δράστες οι οποίοι ζούσαν διάσπαρτοι στη βρετανική επικράτεια, έδιναν ο ένας στον άλλον συμβουλές για το πώς θα ναρκώνουν τα θύματά τους για να τα βιάζουν ευκολότερα.

Αστυνομικοί αξιωματούχοι με δηλώσεις τους στα βρετανικά μίντια εμφανίζονται βέβαιοι πως εκτός από τις περιπτώσεις που έχουν μέχρι σήμερα αποκαλυφθεί, οι επτά παιδόφιλοι έχουν βιάσει ή αποπειραθεί να βιάσουν πολλά περισσότερα θύματα από όσα έχουν αποκαλυφθεί. Συγκεκριμένα, όλοι τους αντιμετωπίζουν 30 κατηγορίες, μεταξύ των οποίων και βιασμός παιδιού, συνωμοσία για βιασμό παιδιού, σεξουαλική κακοποίηση παιδιού και πολλές άλλες.

Αξιοσημείωτο είναι πως και οι επτά θύτες είχαν το προφίλ του αξιοπρεπή οικογενειάρχη που ζούσε μια αξιοσέβαστη ζωή, Το γεγονός αυτό και μόνο τούς βοηθούσε αφενός να πλησιάζουν πιο εύκολα τα θύματα τους, ηλικίας κυρίως κάτω των 5 ετών, κι αφετέρου να μην κινούν υποψίες.

Η αστυνομία τους περιέγραψε στη συνέντευξη Τύπου ως «μεταμφιεσμένα τέρατα», που συνεργάζονταν για να διαπράξουν μερικά από τα πιο «χυδαία και κατάπτυστα» σεξουαλικά εγκλήματα κατά παιδιών που έχουν ποτέ δει οι Αρχές. «Δεν συμπεριφέρονταν όμως προς τα έξω σαν τέρατα, αλλά ήταν μεταμφιεσμένα τέρατα. Πολύ σπάνια βλέπουμε τέτοια εγκληματική συμπεριφορά συμπεριλαμβανομένης και της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης σε τέτοιο βαθμό. Αυτό είναι ένα από τα χειρότερα και πιο σοβαρά οργανωμένα εγκλήματα» δήλωσε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής αξιωματικός της έρευνας Γκράχαμ Γκάρντνερ.

Οι αρχές χαρακτήρισαν τη συμμορία ως «εξαιρετικά εξειδικευμένη» στη προσέγγιση των οικογενειών των θυμάτων, καταφέρνοντας ακόμη και να στοχοποιήσουν έγκυες γυναίκες και καταχρώμενοι την εμπιστοσύνη τους να τους κακοποιήσουν τα παιδιά. Μάλιστα, ο Γκράχαμ Γκάρντνερ δήλωσε ότι η συμμορία «είχε πλοκάμια που κάνουν τον γύρο του κόσμου».

πηγή

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ !

Για σκέψου, να ονειρεύεσαι μια ευκαιρία να αλλάξεις ζωή, να νοιώσεις άνθρωπος, να νοιώσεις ασφαλής για να δημιουργήσεις και να πρέπει να φύγεις από την πατρίδα σου για να πλησιάσεις το όνειρό σου!!!!!!!Αυτά είναι τα δικά μας παιδιά που φεύγουν και η ψυχή μας σφίγγεται από πόνο και αγωνία!

Σκέψου τώρα να πρέπει να αλλάξεις ζωή, να νοιώσεις ασφαλής, να ξεφύγεις από την πείνα που μαστίζει τη χώρα σου, να γλυτώσεις από τον πόλεμο και την τρομοκρατία, να θες δουλειά και να μη βρίσκεις, να φοβάσαι να κυκλοφορήσεις εξαιτίας της μεγάλης εγκληματικότητας που μαστίζει την περιοχή που ζεις, να θες να βοηθήσεις την οικογένειά σου που δεν έχει ελπίδα επιβίωσης και να πρέπει να αλλάξεις χώρα.

Αυτοί είναι οι μετανάστες που περνούν τα πάνδεινα από τους δουλεμπόρους-διακινητές τους λένε- που διακινδυνεύουν τη ζωή τους και πληρώνουν αδρά για να βρεθούν σε μια πολιτισμένη χώρα!!!!

Σκέψου πόσοι χάνουν τη ζωή τους σε αυτή την προσπάθεια...κοίτα πόσα πτώματα η θάλασσα ξεβράζει! Άνθρωποι που χάθηκαν κυνηγώντας την ελπίδα!
Ποια λύση μπορεί η Ευρώπη να δώσει;;; Να θρέψει τόσα ''κύματα'' μεταναστών λογικό είναι να μη μπορεί.

Όμως...ειδική δεν είμαι, αλλά βλέπω πχ εμπάργκο σε χώρες -βλέπε Ρωσία για το ουκρανικό ζήτημα-δεν βλέπω όμως κανένα μέτρο εναντίον χωρών που αφήνουν το δουλεμπόριο να ανθεί στις χώρες τους...

Δεν βλέπω καμιά αντίδραση για τους πολέμους που διαιωνίζονται και οδηγούν τους πολίτες αυτούς, να μεταναστεύουν. 

Δεν βλέπω να γίνεται σοβαρή και άμεση επέμβαση ώστε να χτυπηθεί η τρομοκρατία που στοιχίζει ζωές ακόμη και των ίδιων των πολιτών που ζουν εκεί.
Δεν βλέπω προσπάθεια να χτυπηθούν οι αιτίες στις ρίζες τους γιατί αυτοί είναι οι λόγοι που οδηγούν τον κόσμο να φεύγει.

Και φτάνουν εδώ...τι γίνεται;
 
Τους αφήνουμε να κυκλοφορούν ελεύθεροι, χωρίς χρήματα οι περισσότεροι με σκοπό να ...γυρίσουν πίσω! Είναι δυνατόν; Πέρασαν τόσα, θα γυρίσουν στην πατρίδα τους;;Οικειοθελώς;

Μένουν λοιπόν ελεύθεροι εδώ χωρίς γνωστούς πολλοί εξ αυτών, κοιμούνται στις πλατείες, στους δρόμους, στις εισόδους πολυκατοικιών χωρίς συνθήκες υγιεινής, χωρίς φαγητό, εκτός και αν πάνε στα συσσίτια, χωρίς χρήματα, κατάλληλα θύματα των επιτήδειων που θέλουν ''προσωπικό'' για τις παραβατικές τους ενέργειες.

Και ο φόβος στους κατοίκους της δικής μας χώρας μεγαλώνει κινδυνεύοντας να δώσει υψηλά ποσοστά στη Χρυσή Αυγή...Ποιος φταίει;

Δεν είναι ουμανισμός να αφήνεις τόσο κόσμο ελεύθερο με μια κάρτα μόνο, χωρίς να έχει στοιχειώδεις συνθήκες επιβίωσης!

Ας έμεναν τα κέντρα υποδοχής ανοικτά, να βρίσκουν φαγητό, νερό να πλυθούν, κρεβάτι να κοιμηθούν όσοι δεν είχαν δικούς τους ανθρώπους να τους φιλοξενήσουν.

Πώς θα φύγουν  οι μετανάστες, για την Ευρώπη που επιθυμούν, αφού τους απαγορεύεται;

Πώς θα βρουν χρήματα για να επιστρέψουν στη χώρα τους, όταν πολλοί χρωστούν στους δουλεμπόρους και αναγκάζονται να κάνουν ό,τι παράνομο τους ζητηθεί για να ξεχρεώσουν;

Το ''λιάζονται'' της υπουργού έγινε ανέκδοτο και δικαίως.
Το ''δεν με αφορά η έξοδός τους αλλά η είσοδός τους'' είναι δείγμα ουμανισμού;

Υποκρισία μας διακατέχει.

Πολιτικούς και πολίτες. Χώρες ανεπτυγμένες  και πλούσιες πετάνε ''το μπαλάκι'' στους άλλους γιατί ξέρουν πόσο επικίνδυνο είναι να το κρατήσουν στη χώρα τους...κι όμως υποκρίνονται τους ανθρωπιστές.

Και όταν υπάρχει υποκρισία τότε τα προβλήματα κρύβονται ''κάτω από το χαλί'' μέχρι που θα γίνει βουνό που θα πέσει επάνω μας...

Όσο ανθρωπιστής και αν είσαι ξέρεις ότι καμιά χώρα και περισσότερο η δική μας δεν μπορεί να δεχθεί τους χιλιάδες που θα συνεχίσουν να έρχονται όσο οι χώρες τους διαλύονται.

Ξέρεις, ότι δουλειές δεν υπάρχουν στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης...και ειδικά στη δική μας.

Ξέρεις, ότι τόσος κόσμος χωρίς έλεγχο δημιουργεί πάμπολλα προβλήματα για όλους.

Ξέρεις πώς λύση στο πρόβλημα δεν δίνεται με το να τους φιλοξενείς στη χώρα σου, να τους προσφέρεις όσα τους είναι  ανθρωπίνως απαραίτητα και ας έχεις χρήματα να διαθέσεις. Για πόσο καιρό; 

Το μετά ποιος το σκέφτηκε;

Και ο ανθρωπισμός επιβάλλει να σκέφτεσαι το μετά γιατί μόνον έτσι προλαβαίνεις δύσκολες και μη ανατρέψιμες καταστάσεις.

πηγή