Η ΚΥΠΡΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ...ΧΕΣΤΗΚΕ!

του Δημήτρη Ρομποτή

Η κυριότερη διαφορά στην πολιτική Τουρκίας και Ελλάδος αναφορικά με την Κύπρο είναι ότι η μεν πρώτη κάνει τα πάντα να την κρατήση, η δε δεύτερη κάνει τα πάντα να την ξεφορθωθή! Και το «δόγμα» (τρόπος του λέγειν) «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται» αυτό ακριβώς εξυπηρετεί ευσχημόνως: την παραίτηση των Αθηνών από τον πονοκέφαλο που συνεπάγεται η οποιαδήποτε σοβαρή ενασχόληση με το θέμα! Χώρια που με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση η Ελλάς θεώρησε ότι επισήμως εξόρκισε τις ευθύνες της σχετικά με τα γεγονότα του ’74 που άνοιξαν την πόρτα στην τουρκική εισβολή και μπορεί πλέον η «Μεγαλόνησος» να τραβήξη τον δρόμο της (και να γίνη τσιμέντο) μόνη της!

Η Ελλάς, μια αποτυχημένη (failed) βαλκανική χώρα, έμπλεη επαρχιωτισμού και μετριότητας, βυθισμένη στο κυνήγι του άκρατου καταναλωτισμού και τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην απόγνωση που έχει προκαλέσει ο απότομος περιορισμός αυτής της δυνατότητας, βλέπει ό,τιδήποτε χαλάει τη ζαχαρένια της ως πρόβλημα κι’όχι ως πρόκληση. Με την ίδια λογική αντιμετωπίζει το Καστελόριζο και τη Στρογγύλη, όπως και τις βραχονησίδες: στο πνεύμα καλύτερα να χαθούν μερικές ξερόπετρες προκειμένου να ζήσουμε καλά και ειρηνικά!

Ελάτε όμως που τα πράγματα στις διεθνείς σχέσεις δεν λειτουργούν έτσι, ακόμη κι’αν οι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου έχουμε τις αγνότερες των προθέσεων! Εκεί που νομίζουμε ότι ησυχάσαμε (μισή Κύπρος, Ιμια) έρχονται να μας πάρουν και τα σώβρακα (ΑΟΖ, Θράκη, υπόλοιπη Κύπρος και ποιός ξέρει τί άλλο). Δεν μπορείς να αντιμετωπίζης με διάθεση ξεφορτώματος εθνικό έδαφος, ακόμη κι’αν δεν έχη φανερή χρησιμότητα σε κάθε αδειοκέφαλο αφιονισμένο της Γιουροβίζιον ή δεν ανήκει στην ελλαδική κρατική οντότητα (σχήμα λόγου αυτό διότι έχει πάψει προ πολλού να υφίσταται κατ’ουσίαν). Οταν δείχνης ότι παραιτείσαι από μέρος του «πατρίου εδάφους» ή ουσιαστικά χωρίζεις την κρατική σου επικράτεια σε ζώνες προτεραιότητας (τί συνιστά «κόκκινη γραμμή» – άλλο πολυφερεμένο κλισέ κι’αυτό – και τί είναι για πέταμα) τότε θα χάσης αυγά και καλάθια και θα είσαι μονίμως στριμωγμένος. Στη σαλονάτη ζούγκλα της διπλωματίας υπάρχει χώρος για δυνατούς κι’αδύνατους, όχι όμως για χαζοχαρούμενους …

Οταν έχης απέναντί σου τον Ερντογάν, έναν αρχιάρπαγα που μπροστά του ωχριούν Τσοχατζόπουλοι και άλλοι μεγάλοι αστέρες της ελλαδικής ρεμούλας, να μιλάη περί νομιμότητος κι’από τη μία να λέη ότι υπάρχουν δυο κράτη στην Κύπρο, συνεχίζοντας την πολιτική του κεμαλικού κατεστημένου, προσθέτοντας την ποιοτική διαφορά ότι το «τουρκοκυπριακό κράτος» δικαιούται από τον πλούτο της ΑΟΖ του ελεύθερου κράτους, το οποίο θεωρεί ότι δεν υφίσταται (!), δεν μπορείς να κάνης πως δεν βλέπεις ή δεν καταλαβαίνεις. Ούτε να παραμένης προσκολημένος στα αφελή και παιδαριώδη οράματα περί «εξημερώσεως του θηρίου» στα οποία και σοβαροί επίστευσαν αφήνοντας τη γείτονα να αφηνιάση εκ του ασφαλούς και χωρίς κανενός είδους κόστος.

Η κατάσταση είναι δύσκολη και λίαν απογοητευτική, όχι μόνο γιατί Ελλάδα και Κύπρος έχουν φαληρίσει οικονομικά και πολιτικά, αλλά γιατί δεν υπάρχει αυτό που παλαιότερα λέγαμε εθνικό φρόνημα, αγάπη προς την πατρίδα (δεν μιλάμε βέβαια για ψευτοεθνικιστικές κορώνες και φληναφήματα τύπου της ομορφότερης χώρας του κόσμου με τους εξυπνότερους κατοίκους). Οι «απέξω» ξέρουν πολύ καλά ότι με κάποια καλή αποζημίωση οι Ελληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο, θα καταπιούν την όποια πίκρα ενός ακόμη εξευτελισμού. Και έχουν δίκιο, τους έχουμε δώσει το δικαίωμα. Η Κύπρος μετά το ’74 αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα…

Το ερώτημα τώρα είναι τί μπορούμε να κάνουμε πέραν από το να τιμούμε σωρωδόν Εβραίους αξιωματούχους και οργανώσεις με την ελπίδα ότι θα μας βοηθήσουν. Κανένας, όσο ισχυρός κι’αν είναι, δεν πρόκειται να βοηθήση κάποιον που δεν δύναται να βοηθήση τον εαυτό του. Μπορεί να προσφέρη λίγη διπλωματική ελεημοσύνη υπό τη μορφή κάποιων διακηρήξεων συμπαραστάσεως, εν συνεχεία όμως, και όταν οι συνθήκες είναι καλύτερες, θα κοιτάξη να τα βρή με τους άλλους ισχυρούς, περιφρονώντας τον αδύναμο επαίτη.

Η δε …ωμογένεια περί άλλα τυρβάζει, ασχολούμενη με την «άφιξή» (sic) της στο Σημείο Μηδέν και την ανέγερση της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, ένα εγχείρημα που ανατρέπει πλήρως και τους αισθητικούς συμβολισμούς του συμπαθούς ναϊσκου που καταστράφηκε στις 11 Σεπτεμβρίου. Αντε δε να εξηγήσης ότι κάθε Σημείο Μηδέν έχει αξία ως αφετηρία κι’όχι ως «άφιξη». Αλλά όπως έλεγε και ένας Εβραίος δάσκαλός μου, «English is a major problem»…

Απαντήσεις εύκολες δεν υπάρχουν κι’ούτε θα επιχειρήσω εγώ να τις προσφέρω επειδή σέβομαι εαυτόν και αλλήλους. Περισσότερη σοβαρότητα θα ήταν ίσως μια καλή «άφιξη», αλλά άντε πάλι να εξηγήσης τη διαφορά με τη σοβαροφάνεια σ’αυτούς που την έχουν κάνει τρόπο ζωής και την υπαρασπίζονται ως κατάκτηση …Καλό Χειμώνα!

πηγή

ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ

Από προχθές το απόγευμα η Χίος ξαναζεί εφιαλτικές στιγμές πυρκαγιάς, αυτή τη φορά στην βορειοδυτική πλευρά της. Μέχρι τώρα έχουν γίνει στάχτη αρκετές χιλιάδες στρέμματα αγροτικής και δασικής έκτασης, βοσκοτόπια καθώς και πολλές εκατοντάδες ελαιόδεντρα

Η αιτία της πυρκαγιάς σύμφωνα με δημοσιεύματα και φωτογραφίες του τοπικού τύπου ήταν μια ανεμογεννήτρια η οποία προφανώς δεν άντεξε τον ισχυρό νοτιά και σπινθήρισε, κάηκε ολοσχερώς ο μηχανισμός της και προκάλεσε όλην αυτή την καταστροφή η οποία ακόμη συνεχίζεται παρ’ όλες τις υπεράνθρωπες και ολονύχτιες προσπάθειες πυροσβεστικής και εθελοντών οι οποίοι τελούν εν αναμονή των βροχών που θα σβήσουν τις φλόγες μιας και οι πολύ ισχυροί νότιοι άνεμοι καθιστούν αδύνατη την προσέγγιση αεροπλάνων και ελικοπτέρων.

Ανεμογεννήτρια λοιπόν ο εμπρηστής σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες. Η πράσινη ανάπτυξη καρβουνιάζει τον τόπο και το τοπίο γύρω της.

Βεβαίως, θα πει κάποιος, οι ΒΑΠΕ που θα μας φέρουν δεν είναι σαν αυτές τις παλαιού τύπου μικρές ανεμογεννήτριες. Αυτές είναι πραγματικά ασφαλείς και πράσινες. Κι όμως δεν είναι έτσι. Εκτός από τις ήδη γνωστές περιβαλλοντικές καταστροφές που προξενούν όπως την κατακρήμνιση ολόκληρων βουνών, την ισοπέδωση και την κοπή εκατομμυρίων δέντρων, την τσιμεντοποίηση των τοπίων σε γιγάντια κλίμακα αφού η κάθεμιά χρειάζεται ένα στρέμμα τσιμεντένιας βάσης για να στηθεί, τις εκσκαφές και τις διανοίξεις δρόμων επί παρθένων και περήφανων ορέων τα οποία θα καταντήσουν ρημαδιό με ό,τι συνέπειες έχει αυτό στους υδροφόρους ορίζοντες και στην ζωή ανθρώπων και πλασμάτων άλλων ολόγυρα, οι “σύγχρονες” ΒΑΠΕ που θέλουν να μας φέρουν είναι πολύ παλαιάς τεχνολογίας, πριν την εποχή της ελληνικής ευμάρειας, κατασκευασμένες το 2002, και απέμειναν απούλητες στις αποθήκες των εταιριών που εξυπηρετούνται από τέτοιου είδους πολιτικές αποφάσεις πολιτικών εξυπηρετητών του πολυεθνικού συμφέροντος και όχι της πατρίδας, μπορούν υπό συνθήκεσ κατάλληλες να αποδειχθούν κ εμπρηστικές, όπως κάθε ξένο σώμα κ δη τεχνολογικό επί του φυσικού τοπίου.

Οι τοπικές κοινωνίες σε όλη την Ελλάδα έχουν ήδη κατανοήσει το μέγεθος της καταστροφής και της κοροϊδίας. Γι’ αυτό και υπάρχουν παντού γενικευμένες πλέον αντιδράσεις ενάντια στην εγκατάσταση αυτών των Βιομηχανικών ΑΠΕ. Πολίτες, σύλλογοι, σωματεία, συνδικάτα, Δήμοι εκφράζουν με κάθε τρόπο την αντίθεσή τους σε ένα σχέδιο καταστροφής της Ελλάδας δίχως κανέναν στρατηγικό σχεδιασμό ανάπτυξης ούτε καν “ανάπτυξης”, έχουν λάβει ήδη τις αποφάσεις τους και προβαίνουν σε συνεχείς δράσεις ενημέρωσης των πολιτών και πλήρους αντιστροφής του κλίματος και απομυθοποίησης της λεγόμενης πράσινης αυτής ανάπτυξης, που είναι ουσιαστικά μαύρη ερπύστρια ισοπέδωσης.

Το ζητούμενο είναι τώρα πια να νιώσουν και οι άνθρωποι των αστικών κέντρων την ουσία του μεγάλου αυτού προβλήματος και να προσαρμόσουν όσο μπορεί ο καθένας την ζωή τους στην κατεύθυνση της εξοικονόμησης ενέργειας προς σωτηρία των δασών και των ορέων της χώρας μας, να συνδέσει δηλαδή ο καθένας μας την κάθε μικρή του κίνηση που χρειάζεται ενέργεια με ένα δέντρο, με μια βουνοπλαγιά και μια κορφή που δεν θα υπάρχουν πια.

Ας συνδέσουμε όλοι μες στο μυαλό μας την καθημερινότητά μας και τις μικρές μας καθημερινές κινήσεις με τις συνέπειές τους στο οικοσύστημα και όχι μόνον στο σύστημα, δηλαδή στην τσέπη μας.

Είναι κι αυτός ένας τρόπος αντίδρασης από ανθρώπους που δεν έχουν την δυνατότητα ή την διάθεση ή τον χρόνο να αντιδράσουν αλλιώς.

πηγή

''ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ'' ΠΑΝΤΑ ΧΑΝΟΥΜΕ...

του Κλεισθένη

Ο Τούρκος πρωθυπουργός Νταβούτογλου δήλωσε προκλητικά ότι η Τουρκία θα «παραμείνει» μέσα στην ΑΟΖ της Κύπρου γιατί και οι Τουρκοκύπριοι έχουν δικαιώματα και μερίδιο απ’ τα κοιτάσματα. Μάντης δεν είμαι αλλά στο τέλος η Τουρκία θα βγει κερδισμένη απ’ όλη αυτή την ιστορία.

 Χαμένοι όπως σχεδόν πάντα η Ελλάδα και η Κύπρος.

 

Μπορεί κάποιος να τον κατηγορήσει σαν εθνοπροδότη; σαν πουλημένο; ότι δεν εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τα Τουρκικά συμφέροντα;

 

Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας είναι βασισμένη στο δόγμα, εμείς απαιτούμε, διεκδικούμε, προκαλούμε και ότι πετύχουμε, γιατί στο τέλος αυτός που απαιτεί κάτι κερδίζει. Διαδίδεται και παραμένει στον διεθνή περίγυρο η διεκδίκηση,η απαίτηση, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες τότε η ήδη υπάρχουσα διεκδίκηση θα αποφέρει οφέλη.
 
Ποιο είναι το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας;

«Δεν παραχωρούμε, δεν διεκδικούμε».

Η παγκόσμια αλλά και η δική μας ιστορία μας διδάσκει ότι όταν δεν διεκδικείς πάντα βγαίνεις χαμένος.

 

Όταν διεκδικείς έστω και αν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, στο τέλος κάτι θα κερδίσεις. Οι συνθήκες αλλάζουν. Αν δεν διεκδικείς και κάποιος άλλος διεκδικεί από ‘σένα τότε όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν θα αναγκαστείς να παραδώσεις, να υποχωρήσεις στις απαιτήσεις του άλλου που διεκδικεί. Τόσο δύσκολο είναι για να το αντιληφθούν οι εκάστοτε κυβερνόντες;

 

Δεν θα τρελαθούμε επειδή οι δικοί μας πολιτικάντηδες προσπαθούν να «μπαλώσουν» την υποχωρητικότητά τους, τον ενδοτισμό τους και την εθελοδουλεία τους με το νόθο και αντεθνικό δόγμα «δεν παραχωρούμε δεν διεκδικούμε».

 

Έθνος που δεν βρίσκεται σε εγρήγορση, δεν διεκδικεί, δεν παλεύει για τα εθνικά του δίκαια, είναι καταδικασμένο να υποστεί εθνικές συμφορές. Λαός που βρίσκεται «εν υπνώσει», αποχαυνωμένος και «καναπεδάτος», λαός που δεν διεκδικεί, που δεν παλεύει για το δίκιο του, είναι καταδικασμένος να ζει στην φτώχεια και την μιζέρια, είναι καταδικασμένος να ζει σαν δούλος αφεντάδων, ξένων και ντόπιων.

 

Σίγουρα το νέο της ημέρας είναι «ο Σαμαράς αντικατέστησε τον Αναστασιάδη στην προεδρία της Κύπρου». Οι Κύπριοι δεν ξέρω γιατί αλλά «φτύνουν» τον κόρφο τους.

πηγή

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ (ΕΡΝΤΟΓΑΝ) ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ...

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Για την εξαγωγή πολλών και χρήσιμων συμπερασμάτων προσφέρεται η πρόσφατη κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας νοτίως της Κύπρου, εκεί που η ιταλική ΕΝΙ πραγματοποιεί έρευνες για ανεύρεση υδρογονανθράκων κατόπιν συμφωνίας με τη νόμιμη κυβέρνηση του νησιού.

 Η ‘Αγκυρα εξέδωσε οδηγία προς ναυτιλλομένους δεσμεύοντας προς έρευνα για υδρογονάνθρακες μια περιοχή, όπου δεν πέφτει κανένας λόγος στην τουρκική πλευρά, ακόμη και με την πιο τραβηγμένη υπέρ της εκδοχή.

 Η κλιμάκωση εξυπηρετεί την έμπρακτη υπενθύμιση των τουρκικών αξιώσεων επί του συνόλου της Κύπρου και των θαλασσών της. Δεν αποκλείεται όμως καθόλου να πραγματοποιείται σε παρασκηνιακή συνεννόηση ή τουλάχιστον με την ανοχή Ουάσιγκτων και Λονδίνου. Παρά την εκλογή Αναστασιάδη, οι Κύπριοι παραμένουν εχθρικοί στην επαναφορά σχεδίου Ανάν, που παραμένει η κυρίαρχη πολιτική ΗΠΑ-Βρετανίας στο κυπριακό. Για να μπορέσει να επιβληθεί το σχέδιο θα πρέπει να κινητοποιηθούν σοβαρά νέα επιχειρήματα.

Το ένα θα μπορούσε να είναι ο φόβος τουρκικής στρατιωτικής ενέργειας. Το δεύτερο θα μπορούσε να είναι η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης για την οποία προβάλλεται ως λύση η εκμετάλλευση των πετρελαίων και αερίων (κάτι τελείως συζητήσιμο κατά τα άλλα λόγω μη βιωσιμότητας του χρέους και καθεστώτος αποικίας χρέους, αλλά αυτό δεν γίνεται επαρκώς κατανοητό).

Το επιχείρημα που σχεδιάζεται είναι ότι πρέπει να λυθεί το κυπριακό για να γίνει δυνατή αυτή η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Ο ρόλος των ΗΠΑ Η συνέχεια θα δείξει ποια από τις δύο εκδοχές είναι η σωστή.

 Οι δηλώσεις πάντως ΗΠΑ και Βρετανίας οδηγούν προς τη δεύτερη. Η Ουάσιγκτων φρόντισε να υπενθυμίσει, με την ευκαιρία της τουρκικής πρόκλησης, ότι πρέπει τα κυπριακά κοιτάσματα να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης προς όφελος αμφοτέρων των κοινοτήτων, αμφισβητώντας, εμμέσως πλην σαφώς, ότι αυτό εξασφαλίζεται από την Κυπριακή Δημοκρατία.

 Γελοιοποίησε έτσι και την πρόσφατη αναγόρευσή της σε «στρατηγικό εταίρο» από τους «καραγκιόζηδες της Λευκωσίας», αναγόρευση που λησμόνησε τόσο τον πρωταγωνιστικό ρόλο των ΗΠΑ στο πραξικόπημα και την εισβολή του 1974, όσο και τιςε τερατώδεις πιέσεις του 2004. Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, της επίθεσης δηλαδή κατά των τραπεζών και της κυπριακής οικονομίας, ο «στρατηγικός εταίρος» μοιάζει να τη σιγοντάρει.

 Η επίθεση του Μαρτίου 2013 κατά της Κύπρου, στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε το ΔΝΤ από κοινού με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, θα ήταν απλώς αδύνατη χωρίς το «πράσινο φως», την ανοχή τουλάχιστο των ΗΠΑ (και βεβαίως του πανίσχυρου ισραηλινού λόμπυ σε ΗΠΑ και Βρυξέλλες, με το οποίο ασφαλώς θα ήταν πολύ χρήσιμη μια συμμαχία, εφόσον όμως υπήρχε, όχι ως μονομερής σχέση υποτέλειας). Η νεοσυντηρητική αμερικανίδα Υφυπουργός Εξωτερικών Νούλαντ (αρμόδια για κυπριακό και ουκρανικό) υποστήριξε από τότε ότι οι Κύπριοι πρέπει να «λύσουν το κυπριακό» για να αντιμετωπίσουν και τα οικονομικά τους προβλήματα. «Λύση του κυπριακού» για τις ΗΠΑ σημαίνει επαναφορά σχεδίου Ανάν.

Τον χειμώνα άλλωστε και την άνοιξη του 2013 διαβάσαμε στα όργανα του Σίτυ, Εκόνομιστ και Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, την άποψη ότι το οικονομικό πρόβλημα δημιουργεί ευκαιρία λύσης. Η Ρωσία και τα παιχνίδια Αναστασιάδη Με την Τουρκία να εξευτελίζει τη συμφιλιωτική πολιτική Ανααστασιάδη, τον «στρατηγικό εταίρο» να δίνει μια ακόμα σφαλιάρα στην Κύπρο και τον άλλο μεγάλο «σύμμαχο», το Ισραήλ να σφυρίζει αδιάφορα σιωπόν αιδημόνως, ο κ. Αναστασιάδης δεν είχε άλλη λύση από το να αναστείλει τις συνομιλίες με τους Τουρκοκύπριους και να στείλει έναν απεσταλμένο στη Μόσχα, να δείξει ότι κάνει κάτι.

Και λέμε να δείξει, γιατί βέβαια δεν είναι πολύ σοβαρό ο Κύπριος Πρόεδρος να κάνει διαρκώς και συστηματικά ότι περνάει από το χέρι του για να καταστρέψει τις κυπρο-ρωσικές σχέσεις και μετά να θέλει να πείσει ότι στρέφεται στη Μόσχα. Υπογραμμίσαμε επανειλημμένως τη στρατηγική σημασία των σχέσεων της Κύπρου (και της Ελλάδας) με τη Ρωσία, σχέσεων που έχουν ζωτική σημασία για την επιβίωση των τελευταίων υπολειμμάτων εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας στα δύο ελληνικά κράτη.

Τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με τη μνημονιακή καταστροφή, οι σχέσεις αυτές έχουν σχεδόν πλήρως καταστραφεί. Στον ενεργειακό τομέα γίναμε παράρτημα του φιλοτουρκικού Αζερμπαϊτζάν και εναποθέσαμε στην Τουρκία το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού ενεργειακού εφοδιασμού. Καταστρέψαμε τη σημαντική ρωσική οικονομική παρουσία στην Κύπρο, είδος χρηματοπιστωτικής «νέας Φινλανδίας» μετά τον ψυχρό πόλεμο, παρουσία που υπήρξε βάση για την ευημερία και ανεξαρτησία της. Πήγαμε και ψηφίσαμε κυρώσεις που στρέφονται κατά των εξαγωγών μας στη Ρωσία, απαγορεύουν στους πλέον φιλέλληνες Ρώσους να επισκεφθούν την Κύπρο και την Ελλάδα και επίσης να υπογράψουμε νέα συμβόλαια αγοράς οπλικών συστημάτων. Η Ρωσία είναι η μόνη χώρα που δέχεται να προμηθεύσει στην Κύπρο σύγχρονο οπλισμό και δυνητικό στρατιωτικο-στρατηγικό αντιστάθμισμα της Τουρκίας για την Ελλάδα.

Γι’ αυτό ας μας επιτραπεί, μέχρις αποδείξεως του εναντίον, να μην έχουμε ούτε γραμμάριο εμπιστοσύνης στις δήθεν «ανεξαρτησιακές» εξάψεις του Προέδρου Αναστασιάδη που απεδείχθη αποδεδειγμένα «μανούλα» στο να εξαπατά και να καταστρέφει τους συμπολίτες του (από τον σχέδιο Ανάν το 2004 έως το κούρεμα το 2013). Λυπούμεθα που πολλοί Κύπριοι φίλοι δεν μπορούν/θέλουν να το παραδεχθούν, αλλά, όπως έλεγε κι ο Λένιν, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα.

 Πιο αθόρυβα από τις μεγάλες γεωπολιτικές ρυθμίσεις, πραγματοποιείται επίσης στροφή στον οικονομικό τομέα από ρωσικά σε ισραηλινά συμφέροντα τα τελευταία χρόνια, υπογραμμίζουν έγκυροι οικονομικοί αναλυτές που προσθέτουν ότι τόσο η Τράπεζα Κύπρου όσο, σε ένα βαθμό, η Ελληνική είδαν τα ρωσικά συμφέροντα να εκτοπίζονται προς όφελος δυνάμεων που πρόσκεινται στους Ρότσιλντ. «Λαϊκό» και «εθνικό», οικονομία και γεωπολιτική Ο ελληνισμός είναι σφηνωμένος κυριολεκτικά ανάμεσα στον σλαβικό, τον μεσανατολικό, κυρίως ισλαμικό και τον κόσμο του δυτικοευργωπαϊκού καπιταλισμού. Χρειάζεται ανεξαρτησία και ελιγμούς ανάμεσα στους τρεις πόλους για να επιβιώσει.

‘Όταν ταυτίστηκε, όπως πάει να γίνει τώρα, με έναν από τους πόλους και μάλιστα με όρους απόλυτης υποτέλειας, τότε γνώρισε φοβερές καταστροφές, κάτι που χωρίς αμφιβολία επιβεβαιώνει η ιστορία των δύο τελευταίων αιώνων. Τα πράγματα γίνονται τώρα πολύ πιο δύσκολα λόγω της οικονομικής κατάστασης και της αποικιοποίησης με οικονομικές μεθόδους Ελλάδας και Κύπρου.

 ‘Οσο για τους υδρογονάνθρακες δεν είναι δυστυχώς η λύση, εφόσον το χρέος παραμένει μη βιώσιμο. Η εκμετάλλευσή τους υπό παρόμοιες συνθήκες σημαίνει λεηλασία, όχι έξοδο από τον οικονομικό εφιάλτη. Γι’ αυτό χρειάζεται μια ολοκληρωμένη στρατηγική επανάκτησης της στοιχειώδους εθνικής ανεξαρτησίας Ελλάδας και Κύπρου, οικονομική, πολιτική, γεωπολιτική. Είμαστε ακόμα μακριά από την επεξεργασία επαρκών, ολοκληρωμένων «αντιμνημονιακών» στρατηγικών σε Κύπρο και Ελλάδα.

Αν κάτι εξάλλου υπενθυμίζει ξανά η Τουρκία είναι ότι δεν μπορείς να φιλοδοξείς να διακόψεις το ελληνικό μνημόνιο, χωρίς αίσθηση του εξωτερικού και διεθνούς περιβάλλοντος.

Δεν μπορείς να το κάνεις χωρίς να επεξεργάζεσαι ταυτόχρονα αμυντική-γεωπολιτική στρατηγική για την Ελλάδα, «λησμονώντας» την ύπαρξη της Τουρκίας και των προβλημάτων και απειλών που εγείρει. Για να μη μιλήσουμε για τις «ιδέες» τύπου Αναστασιάδη ή Ρεπούση, που παραμένουν δυστυχώς δημοφιλείς όχι μόνο σε δυνάμεις του κατεστημένου. Λαϊκό και εθνικό συμπίπτουν, για να μεταχειριστούμε τη φόρμουλα του Γληνού κατά την πρώτη γερμανική κατοχή.

πηγή

Ο ΑΗ ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ''ΣΗΜΕΙΟ'' ΜΗΔΕΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Όπως έγραψε το kalami.net,  το περασμένο Σάββατο, 18 Οκτωβρίου 2014, έγινε "Τελετή αγιασμού του θεμέλιου λίθου" του Αγίου Νικολάου, εκεί που ήταν οι "δίδυμοι πύργοι". Μάλιστα η..."ελληνορθόδοξη θρησκευτική τελετή" ξεκίνησε με ''προσευχή'' στα εβραϊκά, από στέλεχος του... American Jewish Committee. 

Ουδέν το αξιοπερίεργο! Η Ορθοδοξία, ως μια εβραϊκή αίρεση, είναι καπελωμένη, αιώνες τώρα, από τον Ιουδαϊσμό. Άλλωστε το ορθόδοξο λειτουργικό είναι διανθισμένο με ύμνους και ονόματα της Παλαιάς Διαθήκης και ο "ελληνορθόδοξος" Θεός αναφέρεται συχνά ως Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. 

Γιατί λοιπόν εσείς οι ομογενείς των ΗΠΑ διαμαρτύρεστε; Ακόμη και στη νεκρώσιμη ακολουθία οι ορθόδοξοι νεκροί αποστέλλονται για ν' αναπαυθούν στις αγκάλες του Αβραάμ. "Εν κόλποις Αβραάμ αναπαύσαι", κλπ. Αυτά δεν σας ενοχλούν; Δεν σας αφυπνίζουν ως προς την τραγωδία του ελληνισμού; Ο ελληνισμός, αγαπητά αδέλφια της ομογένειας, έχει θαφτεί κάτω από το μαύρο πέπλο της εβραιορθοδοξίας... Εξού και το προσκύνημα των κυβερνώντων στις εβραϊκές οργανώσεις των ΗΠΑ.

Γράφει, λοιπόν, το kalami:
Η Ομογένεια ζητά καθαρές-έντιμες εξηγήσεις από την (ελληνική) Αρχιεπισκοπή Αμερικής:
Τι συμβαίνει με την "ανοικοδόμηση του Αγίου Νικολάου" στο "σημείο Μηδέν", Mανχάτταν Nέας Υόρκης;
Γιατί η αρχιεπισκοπή Αμερικής ΔΕΝ ΛΕΕΙ την ΑΛΗΘΕΙΑ; 
Λένε ότι ο "ναός θα είναι στο πρότυπο της Aγίας Σοφίας", αλλά το κατασκεύασμα λίγο παραπέμπει σε...Aγία Σοφία, με χωρητικότητα 150 άτομα. 

Σε ανακοίνωση της Αρχιεπισκοπής Αμερικής αναφέρεται ότι ''ο νέος ναός του Αγίου Νικολάου θα οικοδομηθεί ως εθνικό προσκύνημα παγκοσμίου εμβέλειας, σε μικρή μόνο απόσταση από την αρχική του τοποθεσία και σε περίοπτη θέση, στον αριθμό 130 της οδού Liberty, απέναντι από το μνημείο που δημιουργήθηκε για την 11η Σεπτεμβρίου''. 

Καλούμε τον αρχιεπίσκοπο Δημήτριο να πει την ΑΛΗΘΕΙΑ γιa την υπόθεση (αν)''οικοδόμηση αγίου Νικολάου'' και να σταματήσει να κοροϊδεύει-εξαπατά τον Ελληνισμό. 

Ειδικά να εξηγήσει: 
ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ και από ιδιοκτήτες εκκλησίας (Αγίου Νικόλαου) και ειδικά του οικοπέδου της, στην διεύθυνση 155 Cedar Street στο Κάτω Μανχάτταν, δίπλα στους ''δίδυμους πύργους'', να ''ξαναχτιστεί'' ο Άγιος Νικόλαος σε παρακείμενη τοποθεσία (130 Liberty St.) και μάλιστα σε οικόπεδο-γη που θα ''ενοικιάζεται'' στην Αρχιεπισκοπή γιά 99 χρόνια; 
(Σημ.: Στην παλιά διεύθυνση, 155 Cedar Str., χτίζεται....τράπεζα) 

Το μεγάλο ερώτημα: ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ οι της Αρχιεπισκοπής και με τι "ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ", παραχώρησαν την ιδιοκτησία (γη) του Αγίου Νικολάου; 

Σημείωση: Kαι στην Επιτροπή Ανοικοδόμησης είναι ανακατεμένος ο "εισπράκτορας Βαρθολομαίου", ο...παπα-Αλέξανδρος (Καρλούτσος). 
Kαι στην Οργάνωση των "κροίσων Ομογενών". 
Και στους νεόπλουτους ''άρχοντες'' του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 
Και όπου χρήμα, γενικά... 
Πολύ ''χρήσιμος''. 

******
Το έργο, θα στοιχίσει 40 εκατομ. δολ. και η Ομογένεια ΔΕΝ προσφέρει. 
Κουράστηκε-βαρέθηκε να δίνει για χτίσιμο εκκλησιών και "παπαδαριό'" όταν τα ελληνικά σχολεία κλείνουν, εξαιτίας έλλειψης χρημάτων και αχρηστίας της Αρχιεπισκοπής. 
Ας τα δώσουν οι "άρχοντες", σφογγοκωλάριοι και μη, για την (αν)οικοδόμηση του Αγίου Νικολάου, αντί να τα δίνουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, με αντάλλαγμα ένα "λιλί'" χωρίς... ''συγχωροχάρτι''.

πηγή

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ- Η ΣΦΙΓΓΑ ΜΙΛΗΣΕ - Ο ΝΕΚΡΟΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΘΕΩΘΕΙ - ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ;

Χθες  21/10/2014 σε μια συγκλονιστική ανακοίνωση του το ΥΠΠΟ μας απεκάλυψε ότι ένα από τα κεφάλια των Σφιγγών που πολλοί είχαν θεωρήσει ότι είχαν αποτελέσει λεία αρχαιοκαπήλων, βρέθηκε μέσα στον τρίτο θάλαμο (Θ3), μετά την αφαίρεση εκατοντάδων κυβικών χώματος που χρησιμοποιήθηκε για την σφράγιση του τάφου.

Συγκεκριμένα ανάμεσα στα άλλα αναφέρει :
"Σε βάθος 0,15μ. από την επιφάνεια του κατωφλίου εντοπίστηκε και αποκαλύφθηκε το μαρμάρινο κεφάλι Σφίγγας. (φωτο 5,6,7,8) Είναι ακέραιο με ελάχιστη θραύση στη μύτη. Έχει ύψος 0,60 μ. Το κεφάλι ταυτίζεται και αποδίδεται στον κορμό της ανατολικής Σφίγγας, όπου ήταν ένθετο. Στρέφεται προς την είσοδο και φέρει πόλο. Στο κάτω μέρος του λαιμού σώζεται ακέραιη η διατομή της έδρασης στο σημείο ένθεσης στον κορμό της. Έχει κυματιστούς βοστρύχους, που φέρουν ίχνη κόκκινου χρώματος, οι οποίοι πέφτουν στον αριστερό ώμο της, ενώ συγκρατούνται από λεπτή ταινία. Πρόκειται για γλυπτό εξαιρετικής τέχνης. Βρέθηκαν, επίσης, θραύσματα από τα φτερά των Σφιγγών".

Χαρακτηρίζω την ανακοίνωση αυτή συγκλονιστική διότι επιβεβαιώνει την αρχική μου υπόθεση ότι η απουσία των κεφαλιών των Σφιγγών πρέπει να είναι εσκεμμένη.

Συγκεκριμένα από τις 8 Σεπτεμβρίου στην ανάρτηση ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥ έγραφα ότι :

"Από την αρχή έχω κάνει την υπόθεση ότι οι Σφίγγες ήταν εσκεμμένα ακέφαλες και χωρίς φτερά, είτε διότι τους αφαιρέθηκαν κατά την εγκατάσταση τους στο πρόθυρο του Τάφου μέσα από κάποιου είδους τελετουργικό,  είτε δεν τα είχαν ποτέ", αναφερόμενος  στην  πρώτη μου ανάρτηση της 18ης Αυγούστου  Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ  όπου έγραφα : "  Προσωπικά πιστεύω ότι η ανεύρεση των σφιγγών χωρίς κεφάλια και φτερά  είναι εσκεμμένη από τους κατασκευαστές του τάφου".

Η εύρεση του κεφαλιού της Σφίγγας και μέρος των φτερών της μέσα στον θάλαμο Θ3 επιβεβαιώνει ότι η μη ύπαρξη φτερών και κεφαλιών στις Σφίγγες πρέπει να αποτελεί μέρος κάποιου τελετουργικού.

Στην προαναφερθείσα ανάρτηση  ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥ είχα αναφερθεί στην δομή της ανθρώπινης ψυχής και στην Σφίγγα η οποία την συμβολίζει  :

 "Η ψυχή μας αποτελείται από δύο τμήματα : την λεγόμενη λογική ψυχή που είναι γνωστή ως λογιστικόν και την άλογη ψυχή που αποτελείται από το θυμοειδές και το επιθυμητικό όπως μας λέει ο Πλάτων. 
 

Η λογική ψυχή κατεβαίνει από το νοητό, η δε άλογη ψυχή  προσακτάται από την λογική ψυχή μέσα στον κόσμο της γέννησης. Σκοπός μας είναι να αφυπνίσουμε τις γνώσεις που έχει ήδη η λογική ψυχή εκ κατασκευής και να  απαλλαγούμε κάποια στιγμή από την άλογη ψυχή, η οποία είναι και η αιτία που προσκολλώμεθα στον κόσμο της γέννησης. 
 

Στην Μυθολογία μας τα μέρη της άλογης ψυχής συμβολίζονταν με ζώα. Όπως μας λέει ο Πλάτων στην Πολιτεία με πολύμορφο θηρίο (που μας θυμίζει την Λερναία Ύδρα) συμβολιζόταν το επιθυμητικό και με λέοντα το θυμοειδές.

Επίσης η ψυχή συμβολίζεται και με την Σφίγγα, το ανθρώπινο κομμάτι (κεφάλι) της συμβολίζει την λογική ψυχή, το ζωώδες κομμάτι της την άλογη ψυχή και τα φτερά συμβολίζουν ότι η ψυχή αυτή έχει κατορθώσει να αποκτήσει αναγωγικές δυνάμεις,  δυνάμεις δηλαδή που την κάνουν να επιτύχει την απελευθέρωση της από τον κόσμο της γέννησης και την επιστροφή  της στο νοητό".

 

Κάνοντας λοιπόν την υπόθεση ότι : "όλη η δομή του τάφου απεικονίζει την πορεία της ψυχής του νεκρού"  θεώρησα  ως "Το πρώτο συμβολικό σημείο τις  ακέφαλες Σφίγγες, οι οποίες αλληγορούν το γήινο κομμάτι της ψυχής, την άλογη ψυχή, μιας και αποτελούνται μόνο από το ζωώδες τμήμα τους, χωρίς φτερά προφανώς μιας και λείπει το ανθρώπινο κομμάτι (κεφάλι=λογική ψυχή) και χωρίς στήθος. Στήθος όμως που είχαν αλλά πια έπαψαν να χρησιμοποιούν, δηλαδή ο νεκρός όταν πέθανε,  εν ζωή είχε φτάσει σε τέτοια κατάσταση που δεν χρειαζόταν  πια  να  τρέφεται από τον κόσμο της γέννησης"

Φυσικά χωρίς να γνωρίζω τι τελετουργικό χρησιμοποιήθηκε θεώρησα ότι η έλλειψη του κεφαλιού των Σφιγγών αναπληρούται με τις Καρυάτιδες  "Για αυτό και έχουν  χρησιμοποιηθεί  ως φρουροί  αγάλματα  με ανθρώπινη μορφή, που είναι αυτό ακριβώς που έλειπε από τις Σφίγγες (κεφάλι=λογική ψυχή), διότι μόνο μια ψυχή (λογική) μπορεί να περάσει από εκεί".

Όμως τελικά ο θάλαμος Θ3 εκρυβε μια έκπληξη, το ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ τοποθετημένο εκεί κεφάλι της Σφίγγας που λόγω του συμβολισμού του (λογική ψυχή) και του συμβολισμού του θαλάμου Θ3 (νοητό)  αποτυπώνει συμβολικά το γεγονός ότι η λογική ψυχή του νεκρού τελικά κατόρθωσε να φτάσει στο νοητό, δηλαδή να αποθεωθεί!

Κατάσταση που δεν αναιρεί καθόλου τον προαναφερθέντα συμβολισμό των Καρυατίδων και που είναι πλήρως συμβατή με την σημειολογία του ψηφιδωτού του θαλάμου Θ2 (βλέπε σχετικά  : ΤΟ ΨΗΦΙΔΩΤΟ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΤΟΝ ΝΕΚΡΟ-ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ;    )

Έτσι λοιπόν η ψυχή του νεκρού αποτελεί αποθεωμένη ψυχή που έφερε ως ανθρώπινα χαρακτηριστικά τα χαρακτηριστικά του Αλεξάνδρου  που απεικονίζονται στο πρόσωπο της Περσεφόνης 

και που σίγουρα έχει τα ίδια χαρακτηριστικά  με αυτά της ευρεθείσας Σφίγγας :

Διακινδυνεύω την πρόβλεψη ότι δεν θα βρεθεί δεύτερο κεφάλι Σφίγγας στον θάλαμο Θ3.

Και προφανώς η ανεύρεση του κεφαλιού της Σφίγγας μέσα στον θάλαμο Θ3 προστατευμένο από όγκους χώματος σφράγισης του τάφου, αποδεικνύει ότι ο τάφος είναι ασύλητος.

Έτσι λοιπόν ο τάφος είναι ασύλητος, βασιλικός και Μακεδονκός!

Και ας μην εκπλαγούμε αν βρεθούν μέσα και τα οστά του αποθεωμένου Αλεξάνδρου καθώς όλο το μνημείο δείχνει τον Αλέξανδρο!

Αναμένουμε με αγωνία αν η ανασκαφή επιβεβαιώσει ή απορρίψει την προσέγγιση αυτή.

πηγή

ΟΧΙ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΑΛΛΑ... MEMOVANDUM

Τα μνημόνια δεν είναι συμβόλαια με ημερομηνία λήξεως. Τι στ’ αλήθεια σημαίνουν τα ρητορικά παιχνίδια της κυβέρνησης περί εξόδου απ’ αυτά.

του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Είναι αστεία όλη αυτή η κυβερνητική παραφιλολογία των τελευταίων ημερών περί «τέλους των μνημονίων». Εχθές μόλις, ο πρωθυπουργός επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι βγαίνουμε από το μνημόνιο, θυμίζοντας τον παλιό «αντιμνημονιακό» εαυτό του, τα Ζάππεια και όλες εκείνες τις υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης με τους δανειστές και εταίρους, τότε που ο κ. Σαμαράς ήταν στην αντιπολίτευση και είχε την αυταπάτη ότι είχε στο τσεπάκι του την αυτοδυναμία. Βιαζόταν τότε ο κ. Σαμαράς να γίνουν εκλογές να σαρώσει. Τώρα, δεν βιάζεται καθόλου.

 Η υπόσχεση ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια είναι βέβαια εντελώς κούφια και υποκριτική. Τα μνημόνια δεν είναι συμβόλαια με ημερομηνία λήξεως. Τα μνημόνια είναι οι εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι και διατάξεις που επέβαλαν, αυτοί ακριβώς που πυροδότησαν την ύφεση ως τα άκρα, αυτοί ακριβώς που διέλυσαν και διαλύουν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, που έστειλαν και συνεχίζουν να στέλνουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στην ανεργία, αυτοί ακριβώς που ευθύνονται για τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, για την ανθρωπιστική κρίση, για τη διάλυση της δημόσιας παιδείας και της δημόσιας υγείας, αυτοί ακριβώς που κατεδαφίζουν δομές υποστήριξης των αδύναμων στρωμάτων, που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις και έχουν εκτοξεύσει τη φορολογία, που καταστρέφουν τα ασφαλιστικά ταμεία, που έχουν αναιρέσει στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις πολλών δεκαετιών.

Σε μια πολιτεία όπου οι λέξεις δεν θα είχαν χάσει το νόημά τους, «βγαίνουμε από το μνημόνια» θα σήμαινε την κατάργηση όλων αυτών των νόμων και διατάξεων. Αλλά και πάλι ψευδής θα ήταν η διαβεβαίωση, τουλάχιστον στο στόμα των πολιτικών που ψήφισαν ή επέβαλαν με άλλα τρυκ αυτό το πλαίσιο, γιατί ακόμα και αν αυτό καταργηθεί, δεν γίνεται να αναστραφούν και οι μέχρι τώρα συνέπειές του. Δεν πρόκειται με κάποιον αυτοματισμό να ξανανοίξουν οι επιχειρήσεις, να ξαναπροσληφθούν οι απολυμένοι, να ξαναστηθούν οι κατεστραμμένες δομές του κοινωνικού κράτους, να ανασάνουν τα ταμεία, να ξαναγεμίσουν οι τσέπες και οι λογαριασμοί που άδειασαν στο μεταξύ εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών, δεν πρόκειται να ανασυγκροτηθούν ο παραγωγικός και ο κοινωνικός ιστός της χώρας, που έχουν διαρραγεί ανεπανόρθωτα.

Το τραύμα είναι βαθύ, και θα παραμένει ανοιχτό για πολύν καιρό.

Ο κύριος Σαμαράς, λοιπόν, υπόσχεται στην ουσία κάτι το οποίο, ακόμα κι αν υλοποιούσε, πράγμα εντελώς απίθανο με βάση τις πολιτικές που έχει έως τώρα εφαρμόσει και την ασυνέπεια λόγων και έργων που έχει επιδείξει, θα ήταν κενό περιεχομένου. Στην καλύτερη περίπτωση, θα έπρεπε να μεταφράσουμε τη δέσμευσή του ως εξής: «Τα μνημόνια φεύγουν, ασχέτως αν οι συνέπειές τους θα παραμείνουν ως έχουν».

Άλλωστε, ουσιαστικά εχθές αναγνώρισε κι ο ίδιος την ανεπάρκεια αυτής της θέσης. Αμέσως μετά τη διατύπωσή της, ένιωσε την ανάγκη να συμπληρώσει ότι η χώρα δεν θα χρειαστεί άλλα μνημόνια.

Η φράση αυτή, όσο κούφια και αν ακούγεται βγαίνοντας από το στόμα του κ. Σαμαρά, έχει δύο στόχους: Αφενός μεν να επιτείνει τις εντυπώσεις σε σχέση με το όψιμο «αντιμνημονιακό» πνεύμα που θέλει να λανσάρει ενόψει των αναπόφευκτων εκλογών. Κυρίως όμως θέλει να αποπροσανατολίσει τη σκέψη του αυριανού ψηφοφόρου από την αδήριτη πραγματικότητα που περιγράψαμε παραπάνω. Επιχειρεί να αποκρύψει τη δυναμική των μνημονιακών πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί, τη συνεχή διάβρωση που επιφέρουν τόσο στην οικονομία και την κοινωνία.

Φυσικά, όλοι ξέρουν ότι ούτε αυτή η δεύτερη πρόταση υπάρχει περίπτωση να εφαρμοστεί. Ήδη ρεπορτάζ από το κυβερνητικό στρατόπεδο αναφέρουν ότι προκειμένου να συμφωνηθεί μια γραμμή προληπτικής πιστωτικής στήριξης της ελληνικής οικονομίας από την Ε.Ε., την οποία αποδέχεται η κυβέρνηση, θα χρειαστεί η υπογραφή ενός… memorandum! Δεν είναι Γιάννης είναι Γιαννάκης, αφού -για όσους δεν κατάλαβαν- το «memorandum», αλίμονο, είναι απλώς η λατινική λέξη για το «μνημόνιο».

Άλλωστε, ας μην πάμε μακριά. Και μόνον εκ του γεγονότος ότι προκειμένου να βγούμε από τα μνημόνια απαιτείται η συναίνεση των δανειστών και εταίρων, και μάλιστα ότι το θέμα είναι αντικείμενο επίσημης διαπραγμάτευσης με αυτούς, γίνεται φανερό ότι δεν πρόκειται για έξοδο, αλλά για απλή μετονομασία.

Η ουσία ωστόσο παραμένει. Ακόμα και στο καλύτερο σενάριο της υποτιθέμενης εξόδου από τα μνημόνια, τίποτα δεν θ’ αλλάξει στο βαθμό που θα παραμείνουν σε πλήρη εφαρμογή τα μνημονιακά μέτρα, αλλά και εφόσον παραμείνουν αλώβητες οι συνέπειες της εσωτερικής υποτίμησης που αυτά επέβαλαν.

Αυτό, βέβαια, καλό είναι να το προσέξει και η Αριστερά. Να εξηγήσει ότι η κατάργηση των μνημονίων που υπόσχεται δεν αποτελεί θεραπεία του προβλήματος, αλλά μονάχα ανακοπή της αιτίας που το δημιούργησε ή το διόγκωσε. Ότι η πορεία ανασυγκρότησης των δομών της χώρας, και μάλιστα σε πιο στέρεες βάσεις απ’ αυτές που κατεδαφίστηκαν, θα είναι μακρά και δύσκολη, ιδίως μέσα στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και με δεδομένη την αντίσταση ισχυρών πόλων εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Και να επεξεργαστεί έναν οδικό χάρτη για τη σταδιακή άρση των μνημονιακών συνεπειών.

πηγή

Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

του Δημήτρη Μηλάκα

«Όποιος δεν είναι φύσει δούλος, ή αποδρά ή αυτοκτονεί» – εμείς να μην αυτοκτονήσουμε αλλά να αποδράσουμε από το παλιό πολιτικό σύστημα, μας είπε – ανάμεσα σε άλλα-- ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης σε συνέντευξή του στο Έθνος της Κυριακής. Μεγάλες κουβέντες από κάποιον που μόλις… απέδρασε!

Γιατί ο κύριος Σταύρος Θεοδωράκης δεν είναι χτεσινός. Δεν φύτρωσε ξαφνικά σαν μανιτάρι σε κάποια ποταμίσια όχθη. Λαμπρό και εκλεκτό «προϊόν» του παλιού πολιτικού συστήματος υπήρξε, πριν καν ξεκινήσει να μπουσουλάει στο δημοσιογραφικό επάγγελμα…

Υπό αυτήν την έννοια, οι μεγάλες κουβέντες που συλλέγει και χρησιμοποιεί ο Σταύρος Θεοδωράκης, το μόνο που καταφέρνουν είναι να φωτίζουν την απύθμενη υπεροψία του: Τόσα χρόνια εκλεκτός και χρυσοπληρωμένος υπηρέτης του παλιού συστήματος ήταν φύσει δούλος; Ή μήπως κέρδιζε το παντεσπάνι του ασκώντας …αντικαθεστωτική δημοσιογραφία από το «κλικ», «τα νέα», «το Mega» ή την «ΕΡΤ»;

Πάει πολύ, λοιπόν, σήμερα, από έναν τέτοιο «δραπέτη» που υπήρξε επί εικοσαετία «φύσει δούλος του συστήματος» (το οποίο φανταζόμαστε συμφωνεί κι αυτός δε σάπισε μόλις τώρα) να μας καλεί σήμερα να φύγουμε μαζί του… Για να μας πάει που;

Δεν αμφισβητούμε (ποιοι είμαστε εμείς άλλωστε) το δικαίωμα κανενός – ούτε του Σταύρου Θεοδωράκη στη μετάνοια και την ειλικρινή μεταμέλεια. Ίσως μάλιστα αν ο εκλεκτός πρώην συνάδελφος ξεκινούσε--- πριν δώσει συμβουλές περί ατομικής και εθνικής διάσωσης -- με μια απολογία για αυτά που αυτός υπηρέτησε και εκμεταλλεύτηκε τα χρόνια της «ισχυρής Ελλάδας», αν ζητούσε ένα συγνώμη για τον τρόπο που «πούλησε» τις αδιαμφισβήτητες επαγγελματικές του αρετές στο σύστημα, αν ομολογούσε «πόσο» κοντά και σε ποιους βρέθηκε προκειμένου να κατακτήσει την «κορυφή», τότε ίσως θα ήταν πολλοί περισσότεροι αυτοί που θα άκουγαν με μεγαλύτερη προσοχή τις συμβουλές του.

Όμως ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν έχει, δεν μπορεί να δώσει καμία συμβουλή που να αφορά στην κοινωνία. Γέννημα θρέμμα της αντίληψης που θεοποιεί τον ατομισμό, την προσωπική μαγκιά και το βόλεμα δια της «παρεούλας», ο Σταύρος Θεοδωράκης η μόνη «οδηγία» που μπορεί να δώσει είναι αυτή που και ο ίδιος ακολουθεί: «είς οιωνός άριστος, αμύνεστε για την πάρτη σας».

Με αυτήν ακριβώς την οδηγία που αποτελεί και την πεμπτουσία της πολιτικής σκέψης των «ποταμιστών» μαζεύει δίπλα του ο ακόμα λαμπερός Σταύρος κάθε πολιτικό υπόλοιπο (Ψαριανός, Τατσόπουλος κλπ) πρόθυμο να επιβιβαστεί στην κιβωτό της προσωπικής του διάσωσης…

ΥΓ: Οι φύσει δούλοι ούτε αυτοκτονούν, ούτε δραπετεύουν. Βρίσκουν τρόπους να είναι δούλοι σε κάθε περίσταση και με οποιοδήποτε αφέντη.

πηγή

ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΛΑΓΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΣΜΟ

Μια από τις σοβαρότερες ανησυχίες των Γερμανών αναλυτών για το μέλλον της πατρίδας τους είναι η σταθερή και επιταχυνόμενη γήρανση του πληθυσμού της, ο δημογραφικός μαρασμός. Προβάλλοντας την παρούσα κατάσταση στο μέλλον, η Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το Ευρωπαϊκό Έτος ενεργού γήρανσης 2012, περιέγραψε ότι το εργατικό δυναμικό της Γερμανίας θα μειώνεται κατά 200.000 ετησίως, για τη δεκαετία 2010-2020. Η περαιτέρω προβολή δείχνει ότι, αν δεν μεσολαβήσει κάποια ανατροπή, στη Γερμανία οι συνταξιούχοι, από το 31% του πληθυσμού που ήταν το 2010, θα φτάσουν το εφιαλτικό 57% το 2045.

Το ίδιο συμβαίνει στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης: σήμερα αντιστοιχούν τέσσερα άτομα παραγωγικής ηλικίας (15-64 ετών) ανά έναν συνταξιούχο (άνω των 65 ετών), το 2060 όμως θα αντιστοιχούν μόνο δύο παραγωγικά άτομα για κάθε συνταξιούχο. Για όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ οι εκτιμήσεις για τις δημογραφικές μεταβολές του εργατικού δυναμικού μεσοπρόθεσμα, το 2020-2060, είναι αρνητικές. Μόνο η Ιρλανδία θα καλπάζει δημογραφικά, ακολουθούμενη από τη Μ. Βρετανία, το Βέλγιο και τη Γαλλία.

Δυστυχώς και σε αυτό το κρίσιμο πεδίο, η Ελλάδα είναι ο αρνητικός πρωταθλητής. Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν, η χώρα μας έχει τον περισσότερο γηράσκοντα πληθυσμό μεταξύ των κρατών της Ε.Ε.: οι γέροι αυξάνονταν με ρυθμό 21,4% στα έτη 2001-2006, έναντι του ευρωπαϊκού μέσου όρου 17,2%. Κατά την Eurostat, το 2050 το 32,1% του ελληνικού πληθυσμού θα έχει ηλικία μεγαλύτερη των 65 ετών, έναντι 16,6% που ήταν το 2000. Η εκτίμηση έγινε το 2007, πολύ πριν η χώρα χτυπηθεί από την κρίση και επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο οι δείκτες γεννητικότητας και μετανάστευσης. Την ίδια περίοδο η Ελλάδα είχε τον τρίτο χαμηλότερο δείκτη γεννήσεων στην Ε.Ε.: 9%, μαζί με την Ιταλία. Χειρότερες ήταν μόνο η Γερμανία και η Πορτογαλία, με 8,4% και 8,5% αντίστοιχα. Η εκτίμηση για την εξέλιξη του εργατικού δυναμικού (ηλικίας 20-64) είναι εξόχως ανησυχητική: από το 2020 έως το 2060, δηλαδή σε μιάμιση γενιά περίπου, το παραγωγικό δυναμικό θα είναι μειωμένο κατά 15%.

Οι επιπτώσεις της γήρανσης του πληθυσμού είναι προφανείς και δύσκολα αντιστρέψιμες. Επηρεάζει δυσμενώς το συνταξιοδοτικό και ασφαλιστικό σύστημα, τις υπηρεσίες του κράτους πρόνοιας, μειώνει το νέο δυναμικό που εντάσσεται στην εργασία, εξασθενεί την εθνική άμυνα, εξασθενεί την εσωτερική ζήτηση, προσανατολίζει την επιχειρηματικότητα στη γεροντική ζήτηση, εξασθενεί το εκπαιδευτικό σύστημα. Με δυο λόγια, μια κοινωνία γερόντων σκέφτεται και δρα γεροντικά, αμυντικά, χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, χωρίς τόλμη και οραματισμό, χωρίς ρίσκα, χωρίς φαντασία.

Αυτή την παγίδα γήρατος και κοντόθωρου συντηρητισμού περιγράφουν οι Γερμανοί αναλυτές για τη χώρα τους και τα κέντρα λήψεως αποφάσεων: μια κοινωνία που ζει όπως ο Εμπενέζερ Σκρουτζ, γύρω από το πουγκί, ξορκίζοντας το μέλλον. Ομως δεν υπάρχει Πνεύμα των Χριστουγέννων για τα γηρασμένα έθνη.

Στην Ελλάδα η δομική δημογραφική κάμψη, εκφραζόμενη έως πρόσφατα ως υπογεννητικότητα, παίρνει απειλητικές διαστάσεις καθώς ενισχύεται από τη σφοδρή οικονομική και κοινωνική κρίση μετά το 2010. Οι μαζικές πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, η πρωτοφανής ανεργία, η μετανάστευση, δρουν σωρευτικά και ενισχυτικά πάνω στη δημογραφική κάμψη. Το 2011 για πρώτη φορά οι θάνατοι υπερέβησαν τις γεννήσεις· ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 4.671 άτομα. Το 2012 οι θάνατοι στην Ελλάδα υπερέβησαν τις γεννήσεις κατά 16.300, ενώ εμφανώς αρνητικό ήταν και το ισοζύγιο μετανάστευσης: έφυγαν 44.200 περισσότεροι από όσους ήρθαν.

Η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού επιδρά καταλυτικά στη γεννητικότητα, η οποία είχε περάσει τα όρια συναγερμού ήδη πριν από την κρίση: ο δείκτης γονιμότητας σήμερα είναι 1,3 (παιδιά ανά μητέρα σε αναπαραγωγική ηλικία), έναντι του επιθυμητού δείκτη 2,3 και του απολύτως αναγκαίου 2,1. Ποιος θα φέρει στον κόσμο παιδιά, όταν δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τους δικούς του όρους επιβίωσης; Η υπογεννητικότητα και η σύστοιχη γήρανση, μαζί με την φτωχοποίηση και την έλλειψη προοπτικής, απειλούν τον ελληνικό λαό πολλαπλώς, όχι μόνο βραχυπρόθεσμα, βιολογικά, αλλά και ιστορικά, στη μέση διάρκεια. Πλάι στους ορατούς, αθέατοι πλην βαθύτατοι μετασχηματισμοί συντελούνται στο κοινωνικό σώμα, φυγοκεντρήσεις και θραύσεις, καταστροφικές για τη συνοχή και την ελάχιστη αναγκαία αυτοσυνειδησία. Στα χρόνια της αμεριμνησίας του λαϊφστάιλ κυριάρχησε η ρηχή νεολαγνεία, στα χρόνια της Υφεσης τη διαδέχτηκαν η γεροντίλα και ο μαρασμός.

πηγή

Η ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗ ΕΛΙΤ ΩΣ ''ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑ''

του Τάκη Φωτόπουλου

Το περασμένο Σάββατο χιλιάδες Ευρωπαίων πολιτών (πλην Ελλήνων!) κατέβηκαν σε διαδηλώσεις ενάντια στη νέα υπερατλαντική συμφωνία (ΕΕ-ΗΠΑ) ελεύθερου εμπορίου που σχεδιάζει η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), χωρίς βέβαια να ρωτήσει κανέναν. Πράγμα που μπορεί να σημαίνει τελικά την πλήρη ιδιωτικοποίηση Υγείας και Παιδείας, κατά το άθλιο πρότυπο των ΗΠΑ, των οποίων οι σχετικές πολυεθνικές ετοιμάζονται να εισβάλλουν στην Ευρώπη. Μια τέτοια συμφωνία θα ήταν βέβαια το σημαντικότερο ίσως βήμα στην ολοκλήρωση της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Όχι τυχαία, την ίδια στιγμή ανώνυμοι λασπολόγοι είχαν αμοληθεί στο διαδίκτυο για να βρίζουν σαν συνωμοσιολόγους αν όχι ως ...αντισημίτες, όσους μιλούν για Υ/Ε που διαχειρίζεται την ΝΔΤ, καθώς και όσους καταγγέλλουν τον ρόλο των πολυεθνικών επιχειρήσεων στην όλη αυτή διαδικασία. Όπως, όμως, εύστοχα τόνισε πρόσφατα ο (φιλελεύθερος) συγγραφέας και δημοσιογράφος Neil Clark, το να αποκαλούν οι συστημικοί κονδυλοφόροι στη Δύση κάποιον ως συνωμοσιολόγο δεν έχει τίποτα να κάνει με θεωρητική ανάλυση ή με στοιχεία, αλλά αποτελεί σήμερα τον τυπικό τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν οποιονδήποτε κρίνουν «εκτός ορίων», χαρακτηρίζοντας τον «αναξιόπιστο», «παρανοϊκό» κ.λπ.

Όμως, το να μιλούν για παρόμοιες «συνωμοσιολογίες» ανώνυμοι (και επομένως ανεύθυνοι) λασπολόγοι στο διαδίκτυο που, προφανώς με το αζημίωτο, ξημεροβραδιάζονται στον υπολογιστή τους κάνοντας αυτή τη δουλειά, είναι βέβαια εντελώς διαφορετικό από την περίπτωση που κάποιοι «Πανεπιστημιακοί» της συμφοράς (που απαξιώ και να ονοματίσω) κατέφυγαν σε παρόμοιες μεθόδους για να χαρακτηρίζουν και τον υπογράφοντα τη στήλη (μαζί με πολλούς άλλους), ως συνωμοσιολόγο. Αυτό συνέβη με λιβελογράφημα υπό τύπο ψευδό-επιστημονικής διατριβής που ενέκρινε τριμελής επιτροπή διδασκόντων στο ΑΠΘ με τίτλο «Ο συνωμοσιολογικός λόγος στο ελληνικό πολιτικό σύστημα» ― της οποίας  την λαθρόβια ύπαρξη ελάχιστοι γνωρίζουν εκτός από τους κουκουλοφόρους λασπολόγους του διαδικτύου που την επικαλούνται! ― και την οποία μόλις πληροφορήθηκα. Μιλώ, βέβαια, για λιβελογράφημα γιατί το κείμενο αυτό δεν έχει σχέση με επιστημονική μελέτη, η οποία προϋποθέτει έρευνα σε βάθος των απόψεων άλλου Πανεπιστημιακού συγγραφέα, αν όχι του συνόλου του συγγραφικού του έργου (που στη δική μου περίπτωση ξεκίνησε όταν οι «πανεπιστημιακοί» αυτοί ήταν ακόμη αγέννητοι ή στα σπάργανα και θα απαιτούσε τεράστιο χρόνο), τουλάχιστον του σχετικού με το συγκριμένο θέμα της έρευνάς τους. Όμως, ο λόγος που ασχολούμαι με το θέμα δεν είναι βέβαια η συκοφαντική παραποίηση της ανάλυσης μου απο κάποιους «πανεπιστημιακούς» που ελάχιστα απασχολούν το ευρύτερο κοινό, αλλά γιατί έχει γενικότερο ενδιαφέρον το πως επιχειρείται σήμερα η ατεκμηρίωτη περιθωριοποίηση των κρίσιμων, για την κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας, εννοιών της ΝΔΤ, και της Υ/Ε που την διαχειρίζεται.

H αυστηρά καθορισμένη έννοια της «Υπερεθνικής Ελίτ» που χρησιμοποιώ στην ανάλυσή μου (η οποία σήμερα χρησιμοποιείται και σε διεθνές επίπεδο) δεν υποδηλώνει, όπως παραπλανητικά υποστηρίζει η «πανεπιστημιακή» μελέτη, την παρουσία μιας καλά οργανωμένης διεθνικής ελίτ, η οποία αποφασίζει για το μέλλον του πλανήτη, έτσι ώστε «η ιστορία (να) γράφεται από τις επιταγές μόνον αυτής της διεθνικής ελίτ, η οποία και αντιπροσωπεύει τη «Νέα Διεθνή Τάξη». Όπως δεν έπαψα ποτέ να  τονίζω, η Ιστορία είναι πάντα μια δημιουργία που δεν έχει βέβαια σχέση με συνωμοσίες. Ούτε, από την άλλη μεριά, με αντικειμενικούς «Νόμους» κλπ. Όχι βέβαια γιατί οι ελίτ γενικά και η Υ/Ε ειδικότερα δεν συνωμοτούν. Το παράδειγμα άλλωστε της αποδεδειγμένης συνωμοσίας της Υ/Ε για τα δήθεν όπλα μαζικής καταστροφής  στο Ιράκ που της επέτρεψαν τη καταστροφή του Μπααθικού καθεστώτος και την ουσιαστική διάλυση της χώρας, είναι ακόμη ζωντανό! Αλλά γιατί είναι πάντα θέμα έκβασης της Κοινωνικής Πάλης αν τελικά θα επικρατήσουν παρόμοιες  συνωμοσίες η όχι.

Με βάση αυτό το κριτήριο μπορούμε να εξηγήσουμε χωρίς συνωμοσίες τύπου Ναόμι Κλάιν για το «δόγμα του δέους» κ.λπ. (που εκτιμά η ίδια «αριστερά»)! Όπως έγραφα παλαιότερα, «θα μπορούσαμε να διακρίνουμε διάφορες φάσεις στην νεωτερικότητα ανάλογα με την έκβαση της Κοινωνικής Πάλης, όπου άλλοτε επικρατούσε η ιστορική τάση για περαιτέρω αγοραιοποίηση που ευνοούσαν οι ελίτ (φιλελεύθερη και νεοφιλελεύθερη φάση) και άλλοτε οι αντιτιθέμενες τάσεις για την προστασία της κοινωνίας» (σοσιαλδημοκρατική φάση). Έτσι, συνέχιζα, «η σημερινή παγκοσμιοποίηση είναι πράγματι ένα νέο φαινόμενο, παρόλο που είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης της Κοινωνικής Πάλης με την δυναμική της οικονομίας της αγοράς, η οποία οδήγησε στην διαδικασία ελαχιστοποίησης των κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές και, ιδιαιτέρως, εκείνων που στόχευαν στην προστασία της εργασίας και του περιβάλλοντος και ερχόντουσαν σε αναπόφευκτη σύγκρουση με την οικονομική ‘αποτελεσματικότητα’ και την κερδοφορία. Η εμφάνιση και ταχεία επέκταση των πολυεθνικών εταιρειών (ένα νέο φαινόμενο στην ιστορία της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς) οδήγησε αρχικά σε άτυπο άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών, που αργότερα θεσμοθετήθηκε. Αυτή η εξέλιξη, μαζί με την αλλαγή στις υποκειμενικές συνθήκες, δηλαδή τη παρακμή των εργατικών και σοσιαλιστικών κινημάτων στον απόηχο της αποβιομηχάνισης στη Δύση, σηματοδότησε την κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας» και την άνοδο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Για κάθε, επομένως, μη «ειδικό» της συνωμοσιολογίας, η Υ/Ε είναι απλά ένα δίκτυο διαπλεκόμενων υπερεθνικών ελίτ που ελέγχουν κάθε μείζονα τομέα της κοινωνικής ζωής (οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό κ.λπ.), με βάση το υπερεθνικό συμφέρον τους, όπως ακριβώς, στην προ-παγκοσμιοποίησης περίοδο, η αστική ελίτ στην κάθε χώρα εξέφραζε το εθνικό συμφέρον της. Αντίστοιχα η κρίση του 2008-9 δεν έχει καμιά σχέση με συνωμοσίες Τραπεζιτών, κερδοσκόπων κλπ  και ηθικολογικά κριτήρια, αλλά, όπως έδειξα σε σχετικά άρθρα μου και βιβλίο (που επίσης αγνοήθηκε από την «πανεπιστημιακή» μελέτη), με το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών που αναπόφευκτα έφερε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση της ΝΔΤ. Τέλος, η συναφής με τα παραπάνω διαπίστωση της «μεταλλαγμένης» σημερινής αριστεράς δεν έχει βέβαια  σχέση με δαιμονοποιήσεις και ηθικές απαξιώσεις, αλλά με το γεγονός ότι σήμερα δεν αμφισβητεί πια τους κύριους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς της παγκοσμιοποίησης. Γι αυτό και είναι πολιτικά νεκρή...

πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (19 Οκτωβρίου 2014)

 

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ - ΤΟ ΨΗΦΙΔΩΤΟ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΤΟΝ ΝΕΚΡΟ - ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ;

Προχθές 16/10/2014 το ΥΥΠΟ  ανεκοίνωσε την  αποκάλυψη και του υπολοίπου μέρους του ψηφιδωτού.

Συγκεκριμένα αναφέρει ότι :

«Σήμερα που αφαιρέθηκαν και τα τελευταία στρώματα χωμάτων από την ανατολική πλευρά του ψηφιδωτού, αποκαλύφθηκε η τρίτη μορφή της παράστασης, πίσω από τον γενειοφόρο άνδρα, ο οποίος -εκτός από το στεφάνι- φοράει και κόκκινο ιμάτιο.

Πρόκειται για γυναικεία νεανική μορφή, με κόκκινους ανεμίζοντες βοστρύχους, η οποία φοράει λευκό χιτώνα που συγκρατείται με κόκκινη λεπτή ταινία στο ύψους του στήθους. Φέρει κόσμημα στον καρπό του αριστερού της χεριού. Είναι προφανές ότι πρόκειται για την μυθολογική παράσταση της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα, με την παρουσία του θεού Ερμή ως ψυχοπομπού, όπως είθισται σε ανάλογες αναπαραστάσεις (φωτο 1, 2, 3).

Είναι εκπληκτική η παράσταση όχι μόνον για τον χρωματικό της πλούτο, αλλά και για την τέλεια εκτέλεση του σχεδίου. Στην παράσταση του ψηφιδωτού παρουσιάζεται και η τρίτη διάσταση, ιδιαίτερα στην απεικόνιση του ψυχοπομπού και της Περσεφόνης. Είναι φανερό ότι η παράσταση παραπέμπει και στην αντίστοιχη της αρπαγής της Περσεφόνης, στον λεγόμενο Τάφο της Περσεφόνης, στο βασιλικό νεκροταφείο των Αιγών. Όμως η παράσταση της αρπαγής της Περσεφόνης, στις Αιγές είναι τοιχογραφία. Εδώ, για πρώτη φορά, απαντάται σε βοτσαλωτό ψηφιδωτό, σε ταφικό μνημείο. Οι διαστάσεις του ψηφιδωτού δαπέδου ήτοι 4,5Χ3».

Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι η τρίτη μορφή είναι η Περσεφόνη, άρα αποτελεί καθαρά μυθολογική σκηνή, συνεπώς δεν απεικονίζεται ο νεκρός στο ψηφιδωτό, όπως κάποιες υποθέσεις το ανέφεραν.

Όμως κάποια στοιχεία του ψηφιδωτού θεωρώ ότι προδιαγράφουν τον νεκρό.

Ας τα δούμε αναλυτικά.

Σίγουρα η μυθολογική εικόνα της αρπαγής της Περσεφόνης παραπέμπει στην μετάβαση της ψυχής από τον κόσμο των θνητών στον Άδη.

Κάνω την υπόθεση ότι  ο καλλιτέχνης προσπάθησε να παραθέσει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο ψηφιδωτό τα οποία τρόπον τινά αποτελούν τις προδιαγραφές του νεκρού.

Με άλλα λόγια, η απεικόνιση των θεοτήτων απεδόθη με ανθρώπινα χαρακτηριστικά κάποια εκ των οποίων αποτελούν τρόπον τινά "σήμα κατατεθέν" του νεκρού, οπότε με την παρουσία τους υπονοείται η ταυτότητα του νεκρου.

Έτσι βλέπουμε την Περσεφόνη να απεικονίζεται σε πολύ νεαρή ηλικία, πολύ νεαρότερη από την Περσεφόνη της Ελευσίνας,  φαίνεται ότι το αριστερό της μάτι είναι μπλε σε αντίθεση με το δεξί της που είναι σκούρο, πιθανόν μαύρο.

Τα μαλλιά της έχουν μπούκλες  και είναι κόκκινα.

Το άρμα το οδηγεί  ο Πλούτων «μανιωδώς» όπως δείχνει φορώντας στεφάνι δάφνης και φορώντας κόκκινο ιμάτιο ενώ ο Ερμής κοιτάζει τον Πλούτωνα και την Περσεφόνη με ύφος που το χαρακτηρίζω ως ξαφνιασμένο μεν αλλά ικανοποιημένο.

Επίσης, παρότι οι απόψεις συνέκλιναν ότι στις προηγούμενες φωτογραφίες  το χρώμα του ματιού  του ενός αλόγου  φαίνεται διαφορετικό από το άλλο λόγω φωτοσκίασης, και στην νέα  «πανοραμική» φωτογραφία  που δόθηκε σήμερα στην δημοσιότητα  εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η διαφορά. Άρα θεωρώ ότι το χρώμα των ματιών του αλόγου είναι διαφορετικά και μάλιστα το αριστερό είναι μπλε. 

Κατά την άποψη μου ο καλλιτέχνης αποδίδοντας την ιδιαιτερότητα της διχρωμίας των ματιών του νεκρού στο άλογο, θέλει να αποδώσει στον νεκρό στενή σχέση με άλογο. 

Εδώ να προσέξουμε ότι η ψυχή δεν έχει φύλο και συνεπώς το ότι η Περσεφόνη απεικονίζει την ψυχή του νεκρού δεν σημαίνει κατ’ανάγκην  ότι ο νεκρός  είναι  γυναίκα, μπορεί να είναι και άνδρας.

Έτσι έχουμε την ψυχή του νεκρού να απεικονίζεται με την Περσεφόνη, ο οποίος είχε στενή σχέση με άλογο, και του οποίου τα  ανθρώπινα χαρακτηριστικά  είναι νέος,  με  κόκκινα μαλλιά και   βοστρύχους (μπούκλες), έχει το αριστερό μάτι μπλε και το δεξί μαύρο, γέρνει λίγο προς τα αριστερά και με σηκωμένο το χέρι αποχαιρετά τον κόσμο των θνητών.

Ο δε Ερμής κοιτάζει  τον νεκρό με ξαφνιασμένο ύφος που μάλλον υποδηλώνει ότι δεν περίμενε τον νεκρό, μιας και είναι σχετικά νέος αλλά όχι λυπημένο αντίθετα ικανοποιημένο μιας και ο νεκρός δεν μεταβαίνει απλώς στον Άδη αλλά αποθεώνεται.

Ο Πλούτων με την μορφή του Φιλίππου τρέχει μανιωδώς για να πάει την ψυχή του νεκρού στον  Άδη , φοράει δε κόκκινο ιμάτιο όπως φορούσαν οι βασιλείς

Αν λοιπόν η υπόθεση μου είναι σωστή, τότε πρόκειται για τον Αλέξανδρο υιό του Φιλίππου, ο οποίος είχε ιδιαίτερη σχέση με το άλογο του τον Βουκεφάλα, πέθανε νέος,  αποθεώθηκε (με το αριστερό  ανατεταμένο χέρι αποχαιρετά και αντίστοιχη έκφραση  Ερμού) , εν ζωή είχε διαφορετικού  χρώματος μάτια και συγκεκριμένα το αριστερό μπλε και το δεξί μαύρο όπως μας λέει ο ψευδο-Καλλισθένης :

Το χρώμα του δέρματος του ήταν λευκό (λευκή εσθήτα Περσεφόνης), και πρέπει να είχε κόκκινα μαλλιά αν κρίνουμε από την περιγραφή του Πλουτάρχου για το χρώμα του δέρματος του και την κοκκινίλα στο στήθος και στο πρόσωπο (οι άνθρωποι με τέτοιου είδους δέρμα έχουν ως επί το πλείστον κόκκινα μαλλιά) αλλά και από την περιγραφή του Καλλισθένη που λέει ότι είχε μαλλιά σαν την χαίτη του λιονταριού, δηλαδή  μπούκλες και κοκκινίζοντα, και έγερνε λίγο προς τα αριστερά όπως μας λέει ο Πλούταρχος στον Βίο Αλεξάνδρου :

Σιγουρα θα υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες στο ψηφιδωτό που χρήζουν ερμηνείας αλλά θα διευκρινισθούν με την πρόοδο της ανασκαφής.

Αν η υπόθεση μου αληθεύει τότε βρισκόμαστε σε μια εντυπωσιακή αποκάλυψη που ο εκπληκτικός καλλιτέχνης του ψηφιδωτού και σίγουρα μυημένος προσπάθησε να αποτυπώσει εντέχνως στο καλλιτέχνημα του.

Είναι λοιπόν ο νεκρός ο Αλέξανδρος;
 

Πάντως οι συμπτώσεις είναι πολλές για να είναι τυχαίες. 

Εκτιμώ ότι στον επόμενο θάλαμο (Θ3) θα βρεθεί τοιχογραφία υπό τύπον ζωφόρου, ίσως και του Απελλή, που πολύ πιθανόν εκεί να αποτυπώνεται ο νεκρός.

Όπως έχουμε ξαναπεί βέβαια  η ανασκαφή θα επιβεβαιώσει ή θα απορρίψει την υπόθεση αυτή.

πηγή

Η ΕΛΛΑΣ ΑΠΟΧΩΡΟΥΣΑ

Να μην σε διαπερνά τίποτε, να μην σε ενδιαφέρει τίποτε, να μην σε πονάει τίποτε. Αυτό είναι το τρίπτυχο της νεοελληνικής πολιτικής φιλοσοφίας με σημαντικότερο εκπρόσωπό της τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και υπουργό Εξωτερικών, Βαγγέλη Βενιζέλο. Ένα μοναδικό φαινόμενο πολιτικού που δίνει μεγαλύτερη σημασία στο αν ο κεφτές θα είναι διπλοτηγανισμένος από το αν το σύνορο της χώρας πήρε τον κατήφορο και έφθασε στην Πελοπόννησο. Ο πολιτικός, καθρέπτης των νεοΕλλήνων, που τίποτε μεμπτό δεν βλέπει σε προκλήσεις γειτόνων αλλά και σε δολοφονίες αμάχων Ελλήνων που τούς έλαχε να έχουν υπερασπιστή των αδίκων θανάτων τους έναν πολιτικό τέτοιου μεγέθους κυριολεκτικά.

Για τον Βενιζέλο δεν έγινε τίποτε με την πρόκληση των Αλβανών, τόσο των οπαδών της εθνικής τους ομάδας, όσο και από τις δηλώσεις μετά τα επεισόδια στο Βελιγράδι, του πρωθυπουργού τους Ράμα. Δεν έγινε απολύτως τίποτε που να προσβάλλει την αξιοπρέπεια και την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας. Τίποτε απολύτως, παρά μόνο ένα συμβάν «θερμοκέφαλων» φίλων και συμμάχων. Αντιθέτως μέσω της ανακοίνωσής του ο υπουργός βρίσκει το συμβάν με την σημαία της «μεγάλης Αλβανίας» μία ευκαιρία να «δώσουν ισχυρή την αίσθηση της περιφερειακής σταθερότητας και της κοινής ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ προοπτικής όλων των χωρών της περιοχής». Όσο για τα σύνορα, ο υπουργός Εξωτερικών τα θεωρεί απλά «υφιστάμενα σύνορα». Υφιστάμενα σημαίνει σε μετάφραση «σήμερα είναι αυτά, αύριο θα είναι άλλα».

Καμία κουβέντα δεν βγήκε από το άλλοτε λαλίστατο στοματάκι του για τις απειλές εναντίον των Ελλήνων στο χωριό Δερβιτσάνη του Αργυρόκαστρου από τους ευρωπαϊστές Αλβανούς, «φίλους και συμμάχους». Αν σου συμπεριφέρονται έτσι οι φίλοι και σύμμαχοι, υπουργέ μου, πώς να περιμένουμε να μάς συμπεριφέρονται οι εχθροί και αντίπαλοι; Μήπως να κουβαλάνε τα κεφάλια Ελλήνων σε πασσάλους και να τα περιφέρουν βόλτα στα σοκάκια με ζουρνάδες και νταούλια ανεμίζοντας την σημαία της τιμημένης Ε.Ε ; Όπως παρέλασαν κάποτε οι λευκοφεσίτες Αλβανοί μπροστά στον Χίτλερ;

 

Από την άλλη βέβαια, τι μπορεί να πει ο υπουργός Εξωτερικών όταν δολοφονούνται Έλληνες από φασιστικά στρατεύματα στην Μαριούπολη, όταν εσύ ως εκπρόσωπος της Ελλάδας κατέθετες στεφάνια στην μνήμη ναζιστοπαρακρατικών Ουκρανών δύο μήνες πριν, κρατώντας ενός λεπτού σιγή να τους τιμήσεις. Δεν γίνεται από τη μια να προσκυνάς στον τάφο ναζιστών και την άλλη να ζητάς τα ρέστα για τα θύματα -Έλληνες των ναζιστών! Θα σε πουν διπρόσωπο κι εσύ ως πολιτικός είσαι απλά διπλωμάτης. Μονόφθαλμος διπλωμάτης με τάση το δεξί σου μάτι να βλέπει μόνο εκεί που ζει το αφεντικό που σε συντηρεί. Στις Βρυξέλλες.

 

Αλλά είπαμε, πρέπει να τα βλέπουμε όλα όπως ο δημοκρατικά εκλεγμένος εκπρόσωπος της κυβέρνησης Βενιζέλος. Έτσι λοιπόν να κλείσουμε τα μάτια μας όταν οι Έλληνες εκλεγμένοι εκπρόσωποι στο ευρωκοινοβούλιο ψήφισαν ΚΑΤΑ στην πρόκληση συζήτησης για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Τα ευρωπαϊκά κόμματα του Σοσιαλισμού και του Νεοφιλελεύθερου Συντηρητισμού που ανήκουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι έδωσαν εντολή στους υπαλλήλους τους Έλληνες (;) ευρωβουλευτές να σταματήσουν και αυτοί διά της ψήφου τους κουβέντα να μην γίνει για το τι έκανε η ναζιστογερμανία και οι σύμμαχοί της στην Ελλάδα. Τσιμουδιά γιατί τώρα είμαστε Ευρώπη ενωμένη και  προσκυνημένοι.

 

Σκοτώστε όσους Έλληνες θέλετε, τρομοκρατήστε όσους Έλληνες γουστάρετε, αλλάξτε τα σύνορα όσο σάς βολεύει, αφαιρέστε από τη Μνήμη ό,τι άρρωστο έκανε το απάνθρωπο κύτταρό σας, αλλά προς  παντοδύναμου Χίτλερ θεού σας, μην μάς βγάλετε έξω από την Ευρώπη.

 

Για να αποδείξουν ότι όλα ξεχνιούνται και ότι η μνησικακία είναι κάτι που σε κρατάει πίσω από την πρόοδο και την ανάπτυξη ακόμη και η ακαδημαϊκή κοινότητα της χώρας (ένα κομμάτι του σκληρού πυρήνα του κράτους όπως δήλωναν οι δικαστικοί), τίμησαν 13 ημέρες πριν την ημέρα μνήμης του ΟΧΙ, τον Χέλμουτ Σμιτ. Επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών ο πρώην υπαξιωματικός του πυροβολικού του Χίτλερ. Δεν συνάδει να ψηφίζεις ΥΠΕΡ της συζήτησης για το τι έκαναν στην Ελλάδα τα ναζιστικά στρατεύματα και από την άλλη να τιμάς έναν από αυτούς που συνέβαλλαν στην θηριωδία. Προτιμάμε το δεύτερο.

 

Τιμή και δόξα στους Σμιτ, στους Ελληνοφάγους, στους εκλεγμένους ευρωτσολιάδες, στους δημοκράτες Έλληνες παλαμακιστές, στους Βενιζέλους της ζωής μας. Το Χρυσούν Αριστείον Ανανδρείας πραγματικά το αξίζετε.-

πηγή

ΤΡΕΞΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΟΒΟ ΣΟΥ

Ο Λουκιανός (125-180 μ.κ.ε.) στο σύγγραμμά του «Βίος Δημώνακτος» μάς πληροφορεί πως ο εκ Κύπρου κυνικός φιλόσοφος Δημώναξ, στην αναζήτησή του για τό τι είναι ελευθερία και ποιός είναι πραγματικά ο ελεύθερος άνθρωπος, κατέληξε στο συμπέρασμα πως ελεύθερος είναι εκείνος που ούτε ελπίζει τίποτα, ούτε φοβάται «Ἀλλ’ ἐκεῖνον νομίζω [ἐλεύθερον] τὸν μήτε ἐλπίζοντά τι μήτε δεδιότα.»

Είχε φαίνεται εντοπίσει ο Δημώναξ έναν από τους πιό αποτελεσματικούς μηχανισμούς ελέγχου και χειραγώγησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, είτε όταν αυτή εκδηλώνεται ατομικά, είτε όταν αυτή εκδηλώνεται στα πλαίσια μιάς ομάδας ή της μάζας. Ο μηχανισμός αυτός, ο βασιζόμενος στην παράλληλη χρήση του φόβου και της ελπίδας, υπήρχε φυσικά πολύ πριν τον Δημώνακτα και τον Λουκιανό, που έζησαν στα μέσα του 2ου μ.κ.ε. αιώνα, ενώ εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα, εξασφαλίζοντας σε αυτούς που τόν χειρίζονται, πως η συμπεριφορά εκείνων επάνω στους οποίους εφαρμόζεται, θα κινηθεί προς την επιθυμητή κατεύθυνση και θα αποφέρει τα προσδοκώμενα οφέλη. ( δηλ. πιστούς, ψηφοφόρους, υπαλλήλους, συζύγους, γονείς, φαν, οπαδούς κλπ κλπ. =  ΔΟΥΛΟΥΣ )

Πιό συγκεκριμένα, τα ιερατεία όλων των θρησκειών χρησιμοποιούν αριστοτεχνικά τον μηχανισμό αυτό για να ελέγχουν τους πιστούς τους. Ο φόβος του θανάτου και αυτός της μετά θάνατον τιμωρίας ή μη λύτρωσης αντιπαραβάλλονται συστηματικά με την ελπίδα της μετά θάνατον ζωής, της σωτηρίας και της πλουσιοπάροχης ανταμοιβής (πάντοτε και μόνον μετά θάνατον, υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι ο πιστός θα αποδεχτεί πλήρως τα δόγματα της θρησκείας, θα συμμορφωθεί στους κανόνες της, θα υιοθετήσει το καθορισμένο πρότυπο συμπεριφοράς που αυτή απαιτεί και θα υπακούσει στις εντολές του ιερατείου.

Και είναι τόσο αποτελεσματικός και ευέλικτος ο μηχανισμός αυτός, ώστε χρησιμοποιείται ευρέως από την διαφήμιση και την προπαγάνδα, ακόμη και σε ανεπτυγμένες κοινωνίες, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι εγγράμματοι, προκειμένου να προωθηθούν προϊόντα και υπηρεσίες και να επηρεαστεί η συμπεριφορά των καταναλωτών.

Κίνδυνοι ανύπαρκτοι ή κίνδυνοι άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο υπαρκτοί (π.χ. ατύχημα, ασθένεια, γηρατειά, μόλυνση, κοινωνική απόρριψη λόγω εμφάνισης) προβάλλονται, συνήθως μεγενθυνόμενοι, ώστε να προκληθεί το συναίσθημα του φόβου στους υποψήφιους καταναλωτές.

Ταυτόχρονα παρέχεται σε αυτούς η ελπίδα πως η συστηματική αγορά και χρήση ενός προϊόντος (π.χ. φάρμακο, τρόφιμο, καλλυντικό, απολυμαντικό) ή μιάς υπηρεσίας (π.χ. ασφάλεια ζωής ή υγείας, συνδρομή σε γυμναστήριο ή σε πρόγραμμα διατροφής) μπορεί να μειώσει ή και να εξαλείψει τον αντίστοιχο κίνδυνο, εξασφαλίζοντας υγεία, μακροζωία, νιάτα, ομορφιά και δημοφιλία.

Η πιό αποτελεσματική όμως χρήση του μηχανισμού αυτού (ΦΟΒΟΣ εναλλάξ με ΕΛΠΙΔΑ) και ταυτόχρονα η λιγότερο έντιμη αλλά και η πλέον επικερδής, γίνεται στον χώρο της πολιτικής ή ακριβέστερα στον χώρο νομής της εξουσίας.

Προκειμένου πολιτικο-οικονομικά ιερατεία και κόμματα να κατακτήσουν ή να διατηρήσουν την εξουσία, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την δημοκρατική τους νομιμοποίηση, απαραίτητη για να περιοριστούν και να ελεγχθούν οι αντιδράσεις στις επιδιώξεις και στις ενέργειές τους, το εκλογικό σώμα τίθεται ενώπιον διλημμάτων και επιλογών, που φορτίζονται εντέχνως με τα συναισθήματα του φόβου και της ελπίδας.

Έτσι η χειραγώγηση των εκλογέων καθίσταται ευκολότερη, αφού οι περισσότεροι υποπίπτουν στην παγίδα και προσεγγίζουν τα πολιτικά ζητήματα, όχι με την λογική, αλλά με το συναίσθημα, του φόβου, γεγονός που διευκολύνει τον σχηματισμό μιάς εκλογικής μάζας, αγόμενης και φερόμενης πιά από τον φόβο και την ελπίδα.

«Καραμανλής ή τα τανκς», «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» δεν είναι παρά ένα μικρό και πρόχειρο δείγμα συναισθηματικά φορτισμένων επιλογών, ενώπιον των οποίων τα πολιτικο-οικονομικά κέντρα εξουσίας έχουν θέσει τα τελευταία χρόνια τους Έλληνες, επιτυγχάνοντας, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, να κατευθύνουν και να ελέγξουν την πολιτική και εκλογική τους συμπεριφορά και να καθορίσουν όχι μόνον από ποιούς και πως θα ασκηθεί η εξουσία, αλλά το κυριότερο, ποιά και ποιών συμφέροντα θα εξυπηρετηθούν από αυτήν.

Συμφέροντα τα οποία, φυσικά, δεν είναι άλλα από εκείνα των πολιτικο-οικονομικών ιερατείων και κέντρων εξουσίας, που έχουν την αναγκαία ισχύ για να χειρίζονται τον μηχανισμό αυτόν του φόβου και της ελπίδας στον χώρο της πολιτικής.

Η Ελλάδα της εποχής του Μνημονίου είναι ένα ακόμη παράδειγμα ελέγχου και χειραγώγησης του φόβου των πολιτών, μετατροπής τους, δηλαδή, σε υπηκόους – ΔΟΥΛΟΥΣ, μέσω του μηχανισμού αυτού. Εγκλωβισμένοι στα γρανάζια του, οι φοβισμένοι Έλληνες καλούνται να «συμφωνήσουν» σε δραστικές περικοπές των μισθών και των συντάξεών τους, απειλούμενοι ότι σε αντίθετη περίπτωση υπάρχει ο κίνδυνος να πάψουν να λαμβάνουν μισθούς και συντάξεις.

Τούς παρουσιάζεται η υποβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας ως η μοναδική λύση αποφυγής μίας ταχέως επερχόμενης πλήρους κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους (του όποιου κοινωνικού κράτους υπήρξε τέλος πάντων) Τους ζητείται να «αποδεχτούν» να γίνουν φτωχότεροι και να ζήσουν με λιγότερα, γιατί αλλιώς η χώρα θα χρεωκοπήσει και θα εξαναγκαστεί να επιστρέψει στην δραχμή. Απαιτείται από αυτούς να «συναινέσουν» στην απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας τους, ώστε να μην αποβληθεί η Ελλάδα από το ευρώ και τον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στον οποίο υποτίθεται η χώρα συμμετέχει ισοτίμως. Μόνο φοβισμένα ανθρωπάκια μπορούν να δεχτούν και να συμφωνήσουν να είναι δούλοι.

Ένα βήμα τη φορά μακριά απ’ το φόβο

Ο φόβος δεν έχει ηλικία, χρώμα, φύλο, ούτε καν οικονομικό επίπεδο και έχει μια δυσκολία από το αρχικό στάδιο της αναγνώρισής του. Αυτό το επώδυνο συναίσθημα έχει την ιδιότητα να μας παγώνει, συναισθηματικά και πρακτικά και να χάνουμε για χρόνια τις στιγμές της ζωής μας, να τις αφήνουμε να γλιστράνε μέσα απ’ τα χέρια μας, νιώθοντας αδύναμοι και ανίσχυροι να αντιδράσουμε περνώντας στην αντίπερα όχθη της δράσης. Το τι θα φέρει η δράση δεν έχει τη μέγιστη σημαντικότητα, νίκη ή ήττα είναι ένα προσωρινό αποτέλεσμα μέχρι το επόμενο βήμα.

Κανείς δεν υποστηρίζει ότι είναι απλό και εύκολο να διασχίσεις αυτή τη γέφυρα, είναι όμως, ένας βοηθητικός δρόμος που οδηγεί στην έξοδο απ’ το φόβο. Οι ιστορίες των ανθρώπων, άλλωστε, φανερώνουν ότι όλα είναι χρήσιμα σε τούτη τη ζωή και οι νίκες αλλά ίσως περισσότερο οι ήττες μας.

Μια πρόταση βοηθητική είναι η αποφασιστική εγκαθίδρυση του «Εδώ και Τώρα»  είναι το κάνω έστω και ένα μικρό πράγμα, μια μικρή κίνηση και το κάνω συνειδητά και το εκτιμώ και κάνω και το επόμενο και μετά το μεθεπόμενο βήμα και ξεκουνιέμαι απ’ την απραξία, την νωθρότητα, την αν-εργία, την ακινησία.

Χαρακτηρίστε την κατάσταση που, πιθανά, ζείτε όπως θέλετε. Μόνο να θυμάστε πως δεν φέρνουν οι καταστάσεις τον φόβο, ο φόβος προϋπάρχει μέσα μας και απλά εκφράζεται σε γιγαντιαίες διαστάσεις, όταν έρχονται οι κατάλληλες συνθήκες. Ίσως φαίνεται δύσκολο και άβολο, ίσως και άδικο, να το δούμε έτσι αλλά, είναι βολικές και κυρίως ακινητοποιητικές, οι δικαιολογίες μέσω των καταστάσεων, όσο «αντικειμενικά» πραγματικές και δύσκολες κι αν είναι αυτές οι καταστάσεις.

Δεν είναι καθόλου απαραίτητο, ούτε καν βοηθητικό και κυρίως δεν είναι εφικτό, όταν ζούμε σε συνθήκες πίεσης, να απαιτούμε από τον εαυτό μας να κάνουμε το σωστότερο και με τον καλύτερο τρόπο. Μπορούμε αυτό που μπορούμε και είναι να προσπαθούμε να βελτιώνουμε ότι κρίνουμε ότι θέλει βελτίωση για να είμαστε εμείς και οι γύρω μας καλύτερα. Τίποτα δεν είναι τέλειο και ιδανικό στον κόσμο των ανθρώπων και δεν μοιάζει να είναι Αυτό το τέλειο που χρειαζόμαστε να κυνηγάμε και τελικά ποιο το νόημα του “τέλειου” και ποιος ορίζει τι σημαίνει “τέλειο” και “σωστό” και το πως “πρέπει” να κάνουμε “σωστά” τα πράγματα;

Σημαντικό για να χαράξουμε ένα δρόμο πέρα απ’ τα χνάρια του φόβου είναι να έχουμε δράση, να πράττουμε και να αναγνωρίζουμε την αξία αυτού που κάνουμε, με λίγα λόγια αγάπη για τον εαυτό και όχι μόνο για τον εαυτό αλλά και για τους συνανθρώπους μας, γι’ αυτό που είμαστε και όχι αυτό που θα θέλαμε να είμαστε μαζί με τους ανθρώπους που συνυπάρχουμε. Να αναζητήσουμε τις δεξιότητες-ικανότητές μας, ο κάθε ένας έχει τις ικανότητες όσο κι αν φαίνεται ότι είναι δύσκολο να ανακαλύψει αυτές τις ικανότητες και μπορεί να ορίσει με τον μοναδικό εαυτό του, τι είναι αυτό που λίγο λίγο, βήμα βήμα μπορεί να κάνει για να βγει απ΄το τούνελ του φόβου, με την όποια μικρή, φαινομενικά ασήμαντη αλλά πιθανά σημαντική για τον ίδιο πράξη.

Ένα βήμα τη φορά μακριά από το φόβο και με κατεύθυνση προς τη ζωή! Ας μην επιτρέψουμε σε καμία κατάσταση να μας αφαιρέσει το δικαίωμα στην ελπίδα και η ελπίδα τρέφεται με τη δράση, ούτε καν με την αντίδραση, η δράση αποφασίζεται από τον εαυτό μας ενώ η αντίδραση προσδιορίζεται από τον όποιον άλλον, τον “απέναντι”

Οι παραπάνω σκέψεις είναι από Δ. Ξενάκη, με αφορμή το παρακάτω απόσπασμα *βιβλίου που αναφέρεται στον φόβο και στην αδράνεια.

Το καλύτερα φυλαγμένο μυστικό στον κόσμο είναι ότι, από την άλλη πλευρά του φόβου σας, υπάρχει κάτι ασφαλές και ωφέλιμο που σας περιμένει. Αν περάσετε μέσα από έστω και μια λεπτή κουρτίνα φόβου, θα αυξήσετε την εμπιστοσύνη που έχετε στην ικανότητά σας να δημιουργήσετε τη ζωή σας.

Ο στρατηγός Τζορτζ Πάτον είπε: «Ο φόβος σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από το θάνατο». Ο θάνατος μας σκοτώνει μόνο μια φορά και συνήθως ούτε καν το ξέρουμε. Ο φόβος όμως μας σκοτώνει ξανά και ξανά, άλλες φορές απαλά και άλλες κτηνωδώς. Ωστόσο, αν συνεχώς προσπαθούμε να αποφύγουμε τους φόβους μας, θα μας κυνηγήσουν σαν επίμονα σκυλιά. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλείσουμε τα μάτια μας και να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχουν.

«Ο φόβος και ο πόνος» λέει ο ψυχολόγος Ναθάνιλ Μπράντεν, «πρέπει να αντιμετωπίζονται ως σινιάλα, όχι για να κλείνουμε τα μάτια μας, αλλά για να τα ανοίγουμε περισσότερο».  Με το να κλείνουμε τα μάτια μας καταλήγουμε στην πιο σκοτεινή από τις ανέσεις, θαμμένοι ζωντανοί.

Η βιογραφία της Τζάνις Τζόπλιν, που εξιστορεί το θάνατό της, από το οινόπνευμα και την κατάχρηση ναρκωτικών, τιτλοφορήθηκε πολύ σωστά Θαμμένη Ζωντανή. Για την Τζάνις, όπως και για τόσο πολλούς ανθρώπους με παρόμοια προβλήματα, το οινόπνευμα παρείχε ένα τεχνητό και τραγικά εφήμερο αντίδοτο στο φόβο. Δεν είναι τυχαίο που στο παρελθόν το παρατσούκλι του ουίσκι ήταν “ψεύτικο κουράγιο”.

Υπήρξε κάποια περίοδος στη ζωή μου, όχι λίγα χρόνια πριν, όπου ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν να μιλάω δημοσίως. Δεν είχε καμιά σημασία ότι ο φόβος τού να μιλήσει κανείς μπροστά σε κόσμο ήταν ο νούμερο ένα φόβος των περισσότερων ανθρώπων, ακόμα μεγαλύτερος κι από το φόβο του θανάτου. Αυτό το γεγονός προκάλεσε κάποτε τον κωμικό Τζέρι Σάινφιλντ να επισημάνει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα προτιμούσαν να είναι στο φέρετρο, παρά να εκφωνήσουν τον επικήδειο.

Για μένα το πρόβλημα πήγαινε ακόμα βαθύτερα. Σαν παιδί δεν μπορούσα να κάνω προφορικά κριτική βιβλίων. Ικέτευα τη δασκάλα μου να με απαλλάξει. Προσφερόμουν να κάνω δύο, ακόμα και τρεις γραπτές κριτικές για να αποφύγω την προφορική. Ωστόσο, καθώς η ζωή μου προχωρούσε, ήθελα να γίνω δημόσιος ομιλητής περισσότερο από καθετί. Το όνειρό μου ήταν να διδάξω τους ανθρώπους, παντού, για τις ιδέες που εγώ είχα μάθει. Όμως πως μπορούσα να το κάνω αυτό, αν ο φόβος της σκηνής με έκανε να παγώνω;

Ύστερα, μια μέρα, καθώς οδηγούσα στο Φίνιξ αλλάζοντας ραδιοσταθμούς, ψάχνοντας για καλή μουσική, έπεσα κατά λάθος πάνω σε ένα θρησκευτικό σταθμό όπου ένας κήρυκας φώναζε με θεατρινισμό: “Τρέξε προς το φόβο σου! Τρέξε ακριβώς πάνω του”. Βιάστηκα να αλλάξω το σταθμό, όμως ήταν πολύ αργά. Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι είχα μόλις ακούσει κάτι που χρειαζόμουν. Σ’ οποιονδήποτε σταθμό και να το γύριζα, το μόνο που μπορούσα ν’ ακούσω ήταν οι λέξεις αυτού του τρελού: «Τρέξε προς το φόβο σου»

Την επόμενη ημέρα ακόμα δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου, έτσι τηλεφώνησα σε μια φίλη μου, που ήταν ηθοποιός. Της ζήτησα να με βοηθήσει να γραφτώ σε μια τάξη υποκριτικής, για την οποία μου είχε μιλήσει κάποτε. Της είπα ότι νόμιζα πως ήμουν έτοιμος να ξεπεράσω το φόβο μου να παρουσιάζομαι μπροστά σε κοινό. Παρ’ όλο που έζησα με πολύ άγχος τις πρώτες εβδομάδες της τάξης εκείνης, δεν υπήρχε άλλος τρόπος να φτάσω το φόβο μου. Δεν υπήρχε λόγος να τρέχω μακριά του πια, γιατί όσο εγώ έτρεχα, τόσο πιο διεισδυτικός γινόταν. Ήξερα ότι έπρεπε να κάνω στροφή και να τρέξω προς το φόβο μου, αλλιώς δεν θα μπορούσα να τον ξεπεράσω.

Εχει ειπωθεί ότι το σπουδαιότερο μέρος του κουράγιου είναι να ‘χεις κάνει πριν αυτό που πρέπει να κάνεις και αυτό σύντομα αποδείχθηκε αλήθεια για μένα, στις ομιλίες μου μπροστά σε κοινό. Ο φόβος του να κάνετε κάτι μπορεί να θεραπευτεί μόνο με το να το κάνετε. Σύντομα η εμπιστοσύνη μου αυξήθηκε με το να κάνω ξανά και ξανά αυτό που πριν φοβόμουν.

Η ορμή που έχουμε, αφού τρέξουμε μέσα από τον καταρράκτη του φόβου, είναι το πιο ενεργοποιό συναίσθημα του κόσμου. Αν νιώσετε ποτέ αποθαρρημένος, βρείτε κάτι που φοβάστε και κάντε το και παρατηρήστε τι συμβαίνει.

*Στιβ Τσάντλερ: «100 τρόποι για να βγείτε από την αδράνεια»

πηγή