ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ (ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΓΙΑΤΡΕΥΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ)

Εδώ που έχουμε φτάσει, όποιος δεν έχει ακόμα πειστεί ότι η κυβέρνηση πρέπει ν’ αλλάξει με την πρώτη ευκαιρία, αυτός δεν έχει ούτε γιατρειά ούτε ελπίδα, όσο και αν ο ίδιος νομίζει ότι έχει…

Επειδή όμως είμαι σπλαχνικός άνθρωπος, θα κάνω γι αυτόν τον αγιάτρευτο μια τελευταία προσπάθεια:

Αγιάτρευτε φίλε μου,
Η χώρα δεν έχει καμιά απολύτως προοπτική ν’ αναλάβει δυνάμεις, με το χρέος που κουβαλάει στην πλάτη της. 

Φαντάσου τον εαυτό σου. Να κουβαλάς εσύ διαρκώς, νύχτα-μέρα στην πλάτη σου ένα βράχο ίσα με το βάρος σου σχεδόν δυο φορές. Και φορτωμένος καθώς είσαι με το βράχο, να πηγαίνεις στη δουλειά σου, ή να ψάχνεις για δουλειά, να διασκεδάζεις, να ερωτεύεσαι ή να κάνεις οτιδήποτε. Γίνεται; 

Η κυβέρνηση λέει ότι γίνεται. Ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Υποστηρίζει δηλαδή ότι, εφόσον εσύ γυμνάζεσαι συστηματικά (εννοείται, πάντα με το βράχο στην πλάτη σου), τελικά θα τα καταφέρεις. Δηλαδή, η δουλειά σου θ’ αρχίσει κάποια στιγμή να πηγαίνει καλά, θα βρεις δουλειά αν δεν έχεις, θα μπορείς να διασκεδάζεις κ.τ.λ. Απ’ όλα θα κάνεις, λέει, με το βράχο. 

Μάλιστα, η κυβέρνηση ανακοινώνει κατά διαστήματα διάφορους αριθμούς, ώστε, σε πείσμα του τι σου λένε η πλάτη και τα γόνατά σου, εσύ πάντως να πιστέψεις ότι τα πας μια χαρά με το βράχο, ότι είσαι στο σωστό δρόμο και να μην το βάλεις κάτω. Α! Έτσι και δυστροπήσεις, η κυβέρνηση παίρνει το βούρδουλα. 

Η αντιπολίτευση λέει ότι δεν γίνεται. Ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Εσύ τι λες; Επιμένεις;
Φιλικά (και περαστικά…),

πηγή