Ο Μάρκος Άνα γεννήθηκε το 1920 στην επαρχία της Σαλαμάνκα, σε μια οικογένεια ακτημόνων αγροτών. Έφηβος έζησε τον Εμφυλίο ως ενεργό μέλος της Juventudes Socialistas Unificadas, της οργάνωσης που δημιουργήθηκε την άνοιξη του ΄36, λίγο πριν το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου, απο την συνένωση των οργανώσεων της σοσιαλδημοκρατικής και της κομμουνιστικής νεολαίας.
Στο τέλος του Εμφυλίου, σε ηλικία 18 ετών, μεταξύ των χιλιάδων δημοκρατικών πολιτών που ο νικητής Φράνκο συνέλαβε, συλλαμβάνεται κι ο ίδιος. Καταδικάζεται πάμπολλες φορές σε θάνατο και γλυτώνει απο το κύμα διεθνούς αλληλεγγύης που ξεσπούσε υπέρ του κάθε φορά, με κορύφωση την παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας. Μένει συνολικά 23 χρόνια στη φυλακή. Αρχίζει να γράφει έχοντας ως αντίρροπες δυνάμεις έμπνευσης την απελπισία της ήττας και των κατατρεγμών και την ελπίδα της ουτοπίας.
Σε ηλικία 22 ετών, ήδη 4 χρόνια έγκλειστος, ο Άνα γράφει το ποίημα “La Vida” , η Ζωή:
Πες μου για τα δέντρα
Πες μου για το τραγούδι του ποταμού
που καλύπτει τον ήχο των πουλιών
Μίλα μου για τη θάλασσα.
Μίλα μου για τις μυρωδιές του κάμπου.
Για τα αστέρια. Για τον αέρα.
Μίλα μου για ορίζοντες χωρίς κλειδαριές και κλειδιά,
όπως οι καλύβες των φτωχών
Πες μου, πως είναι να σε φιλάει μια γυναίκα;
Δώσε μου μια λέξη για την αγάπη,
εγώ δεν θυμάμαι…
Οι νύχτες μυρίζουν ακόμα έρωτα;
Οι ερωτευμένοι φωτίζουν ακόμα το πάθος τους
με το φως του φεγγαριού;
Ή το μόνο που έχει απομείνει είναι αυτός ο λάκκος,
το φως που υπάρχει σ’έναν τάφο και το “τραγούδι” των βράχων;
22 ετών… έχω ξεχάσει το μέτρο των πραγμάτων,
τα χρώματα, τις μυρωδιές…
Γράφω ψηλαφώντας… για τη θάλασσα, τους κάμπους.
Γράφω “δάσος” αλλά δε θυμάμαι καν τη μορφή ενός δέντρου.
(και τώρα συγγνώμη, δεν μπορώ να συνεχίσω
ακούω τα βήματα του δεσμοφύλακα στον διάδρομο)
Ο φυλακισμένος νέος των 22 ετών καταλαβαίνει τι σημαίνει ζωή εν τη απουσία της, εν τη ελλείψει της. Μιλά για τον έρωτα, μιλά για τις αισθήσεις, τις μυρωδιές, τους ήχους, τα χρώματα, το φώς, για όλα αυτά που δεν έζησε ποτέ, που στερήθηκε. Πιάνει το νόημα της ζωής όντας καταδικασμένος σε θάνατο.
ΥΓ. Ο Πρίγκηπας, ο ήρωας του ομώνυμου βιβλίου του Μήτσου Κασόλα, έχει έναν διάλογο με τον εγγονό του. Λέει λοιπόν ο Πρίγκηπας: “εγγονέ, πως σου φαίνεται το σχολείο, μαθαίνεις τίποτα;” -“Αμέ”, απαντά ο μικρός, -“Για να σε ρωτήσω κάτι λοιπόν, πόσο κάνει 1+1″; -“Έλα ρε παππού, αυτό είναι εύκολο, το πρώτο που μας μαθαίνουν, 2 κάνει” -“Όχι εγγονέ μου, 1+1 μας κάνει ένα δέντρο ανθισμένο, ένα δέντρο ανθισμένο…”
Πηγή
Στο τέλος του Εμφυλίου, σε ηλικία 18 ετών, μεταξύ των χιλιάδων δημοκρατικών πολιτών που ο νικητής Φράνκο συνέλαβε, συλλαμβάνεται κι ο ίδιος. Καταδικάζεται πάμπολλες φορές σε θάνατο και γλυτώνει απο το κύμα διεθνούς αλληλεγγύης που ξεσπούσε υπέρ του κάθε φορά, με κορύφωση την παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας. Μένει συνολικά 23 χρόνια στη φυλακή. Αρχίζει να γράφει έχοντας ως αντίρροπες δυνάμεις έμπνευσης την απελπισία της ήττας και των κατατρεγμών και την ελπίδα της ουτοπίας.
Σε ηλικία 22 ετών, ήδη 4 χρόνια έγκλειστος, ο Άνα γράφει το ποίημα “La Vida” , η Ζωή:
Πες μου για τα δέντρα
Πες μου για το τραγούδι του ποταμού
που καλύπτει τον ήχο των πουλιών
Μίλα μου για τη θάλασσα.
Μίλα μου για τις μυρωδιές του κάμπου.
Για τα αστέρια. Για τον αέρα.
Μίλα μου για ορίζοντες χωρίς κλειδαριές και κλειδιά,
όπως οι καλύβες των φτωχών
Πες μου, πως είναι να σε φιλάει μια γυναίκα;
Δώσε μου μια λέξη για την αγάπη,
εγώ δεν θυμάμαι…
Οι νύχτες μυρίζουν ακόμα έρωτα;
Οι ερωτευμένοι φωτίζουν ακόμα το πάθος τους
με το φως του φεγγαριού;
Ή το μόνο που έχει απομείνει είναι αυτός ο λάκκος,
το φως που υπάρχει σ’έναν τάφο και το “τραγούδι” των βράχων;
22 ετών… έχω ξεχάσει το μέτρο των πραγμάτων,
τα χρώματα, τις μυρωδιές…
Γράφω ψηλαφώντας… για τη θάλασσα, τους κάμπους.
Γράφω “δάσος” αλλά δε θυμάμαι καν τη μορφή ενός δέντρου.
(και τώρα συγγνώμη, δεν μπορώ να συνεχίσω
ακούω τα βήματα του δεσμοφύλακα στον διάδρομο)
Ο φυλακισμένος νέος των 22 ετών καταλαβαίνει τι σημαίνει ζωή εν τη απουσία της, εν τη ελλείψει της. Μιλά για τον έρωτα, μιλά για τις αισθήσεις, τις μυρωδιές, τους ήχους, τα χρώματα, το φώς, για όλα αυτά που δεν έζησε ποτέ, που στερήθηκε. Πιάνει το νόημα της ζωής όντας καταδικασμένος σε θάνατο.
ΥΓ. Ο Πρίγκηπας, ο ήρωας του ομώνυμου βιβλίου του Μήτσου Κασόλα, έχει έναν διάλογο με τον εγγονό του. Λέει λοιπόν ο Πρίγκηπας: “εγγονέ, πως σου φαίνεται το σχολείο, μαθαίνεις τίποτα;” -“Αμέ”, απαντά ο μικρός, -“Για να σε ρωτήσω κάτι λοιπόν, πόσο κάνει 1+1″; -“Έλα ρε παππού, αυτό είναι εύκολο, το πρώτο που μας μαθαίνουν, 2 κάνει” -“Όχι εγγονέ μου, 1+1 μας κάνει ένα δέντρο ανθισμένο, ένα δέντρο ανθισμένο…”
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου