Οι σφαγές και οι βιαιότητες, σε συγκρούσεις διαφορετικών εθνικών ομάδων, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο –δυστυχώς. Ωστόσο τα όσα συνέβησαν γύρω από το φλεγόμενο «κτίριο των συνδικάτων» ξεπερνούν την διάσταση μιας κτηνωδίας.
Όταν άνθρωποι (όποιας εθνοτικής καταγωγής) πηδούν από το εσωτερικό ενός κτιρίου και όσοι επιζήσουν πυροβολούνται με όπλα ή εκτελούνται με ρόπαλα τότε το πνεύμα του ναζισμού αναβιώνει στην καρδιά της Ευρώπης.
Λίγη σημασία έχει αν οι δολοφόνοι προέρχονται από τις τάξεις των Ουκρανών φασιστών του «δεξιού τομέα», άλλωστε και στην ρωσική πλευρά υπάρχουν εθνικιστικές ομάδες που θαυμάζουν την κληρονομιά των SS. Αποδεικνύεται ξεκάθαρα πως οι ιδέες που μεσουράνησαν στην Ευρώπη του μεσοπολέμου επανέρχονται δριμύτερες στο ιστορικό γίγνεσθαι. Άλλωστε ο πόλεμος είναι η αγαπημένη μέθοδος επίλυσης των διαφορών για τους οπαδούς των οραμάτων του Χίτλερ.
Ο πόλεμος διαιωνίζει το μίσος (που τον προκαλεί) και ολοκληρώνει τις εθνικές εκκαθαρίσεις. Δίχως την αλληλοσφαγή δεν είναι δυνατό να εγκατασταθούν «εθνικές καθαρότητες».
Από την άλλη πλευρά το φρικιαστικό έγκλημα των Ουκρανών νεοναζί εξυπηρετεί άριστα τα συμφέροντα του καθεστώτος Πούτιν.
Είναι πλέον πολύ πιο εύκολο να εμφανισθεί ως προστάτιδα δύναμη των ρωσόφωνων της περιοχής και να παρέμβει στρατιωτικά, στο όνομα της σωτηρίας των συμπατριωτών. Εμφανής είναι η παγωμάρα που προκλήθηκε στην κυβέρνηση του Κιέβου και στις ΗΠΑ που έχουν αναλάβει τον ρόλο του άτυπου καθοδηγητή του.
Κάποιες πρώτες ρωγμές, ανάμεσα στον υπερατλαντικό παράγοντα και την Ε.Ε. –που προϋπήρχαν– φαίνεται πως διευρύνονται.
Το μόνο που είναι βέβαιο αφορά την δυνατότητα συμβίωσης διαφορετικής καταγωγής ανθρώπων, η οποία καταστράφηκε οριστικά. Την δυστυχία αναλαμβάνει να την διαχειριστεί η ωμή βία και η υποκρισία της διεθνούς διπλωματίας.
Ο πραγματικός νικητής ωστόσο είναι ο θάνατος, στην βαθύτερη (πραγματική και συμβολική) εκδοχή του.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου