Σύντομο δελτίο ειδήσεων στις 7.30: 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ. Συγκέντρωση στις 11.00. Ξεχωριστή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 10.00 στην Ομόνοια. Déjà vu. Μια είδηση από το παρελθόν, σ΄ ένα τρομακτικό παρόν. 100 χρόνια μονιμότητας στο Δημόσιο. Χιλιάδες απολύονται στις 22 του μηνός και η ΑΔΕΔΥ προκηρύσσει 24ωρη και 48ωρη για την επόμενη εβδομάδα.
Οι απολυμένοι μόνοι τους στο Σύνταγμα, οι συνάδελφοί τους στις δουλειές τους. Όλοι αδιαφορούν, όλα γκρεμίζονται. Ο καθένας λογαριάζει πώς θα επιζήσει ατομικά ή ακουμπά στα έτοιμα και νιώθει ασφαλής. Οι νοικοκυραίοι περιμένουν με το καλό τις εκλογές να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ που θα τους σώσει, όπως τους έσωζε μέχρι πριν λίγα μόλις χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.
Στο μεταξύ κάποιοι τερματίζουν, κόβουν το νήμα, δεν πάει άλλο, αλλά κανένας δεν συγκινείται για πολύ, μόνο για λίγο. Και η ζωή συνεχίζεται στον ίδιο ρυθμό. Κάποτε όλα τα φοβερά συνέβαιναν κάπου αλλού, μακριά, σε άλλες ηπείρους. Κι ήταν μια δικαιολογία, ίσως και κάπως πιο φυσικό να μην μας αφορούν. Τώρα, κι αν τα φοβερά γίνονται στη διπλανή γειτονιά, πάλι δεν αφορούν κανέναν.
Το σώμα και το σπίτι είναι το τελευταίο φρούριο, όλα τα άλλα πιο έξω είναι ξένα. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για τίποτα, μόνο κάποιοι λίγοι, πολύ λίγοι για να κάνουν τη διαφορά. Αυτή η απάθεια είναι η άλλη όψη της κόλασης, τα ανθρωπάκια που είπε κάποιος πως είναι οτι πιο τρομακτικό. Ή η σιωπή που είναι συνενοχή, και η ανοχή. Αλλά πιο πολύ το είναι που καθορίζει τη συνείδηση, το είναι του κλέφτη, του μικροαπατεώνα, το είναι του ημέτερου, του από δίπλα, του που σιωπά, του που δεν σκέφτεται, του που ανήκε στους πολλούς, στους κυρίαρχους, στο πάνω χέρι, στο συμβιβασμό.
Το είναι που έπαιξε μπάλα εντός γηπέδου, που ήταν προσαρμοστικό, που έλεγε εύκολα "δε βαριέσαι" και "ναι". Το είναι χωρίς αναστολές, μόνο με το βασικό ένστικτο της επιβίωσης, με κάθε τρόπο. Κι από κάτω οι φοβισμένοι, οι που νιώθουν, οι που δεν μπορούν, οι που δεν έτυχε να μπορούν, πάντα υπάρχουν κάποια κορόιδα για να ζούνε τους έξυπνους, να μια καλή φράση.
Κορόιδα που ζήσανε και πλούτισαν τους μαυραγορίτες στην κατοχή. Κορόιδα που τα υποσκέλισαν για να περάσουν μπροστά. Όλα είναι μια συνέχεια: οι αδιάφοροι, οι βολεμένοι και δειλοί, οι βολεμένοι και αναίσθητοι, οι δυνατοί που σκοτώνουν, όπως πάντα και τώρα.
Όπως είπε ένας δημόσιος υπάλληλος: "εγώ είμαι πολύτεκνος, δεν θα με πειράξουν" και εννοούσε "δεν με νοιάζει" και συνέχισε το δρόμο του. Εμείς οι υπόλοιποι, θα πεθάνουμε εν ειρήνη, μπορεί με πόνο ή με σιωπή. Και τίποτα δεν θα γίνει, όλα θα συνεχιστούν κανονικά. Όπως και συνεχίστηκαν μετά τους τόσους θανάτους..
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου