Ο ΚΟΣΜΟΣ / Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ

 Είναι γύρω στους επτά περίπου μήνες αν θυμάμαι καλά, που άρχισα να προβληματίζομαι για τον κόσμο που με περιβάλλει. Άρχισα να καταλαβαίνω κάθε μέρα και περισσότερο ότι, οτιδήποτε διαδραματίζεται έξω από εμένα, είναι μόνο και κατά αποκλειστικότητα για εμένα.

Αν και ακούγεται κοινότυπο το λεχθέν, δεν είναι.

Η ζωή μου, οι άνθρωποι που έρχομαι σε καθημερινή επαφή, όλα τα έμβια και άβια όντα που αντιλαμβάνομαι από στιγμή σε στιγμή, είναι εκεί, για εμένα. Μιλούν σε εμένα, απευθύνονται σε εμένα και ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ εμένα.

Είναι σαν εγώ να είμαι στο κέντρο σαν μαθήτρια και όλα τα άλλα να είναι οι δάσκαλοί μου. Μόνο έτσι μπορώ να σας το περιγράψω περιφραστικά.

Ας μιλήσω για τους ανθρώπους. Τους άλλους…

Κάθε άνθρωπος που με πλησιάζει και μου μιλάει, ότι και να μου λέει, όμορφο ή άσχημο, τον ακούω λες και μιλάω εγώ. Μέσα από τα λόγια του, βλέπω τον εαυτόν μου πεντακάθαρα, χωρίς αναστολές, χωρίς ψέματα, χωρίς μάσκες. Είμαι εγώ εκεί και εκθέτω. Και ακούω ταυτόχρονα. Τι έχω κάνει, τι έχω αισθανθεί, τι θέλω, τι δεν θέλω.

Και αναρωτιέμαι και ψάχνω και ψάχνομαι για το πώς και το γιατί των πραγμάτων. Το πρόβλημα και την άμεση λύση του. Για εμένα, εδώ και τώρα και για κάθε στιγμή του εδώ και του τώρα.

Και δεν κρίνω και δεν καταδικάζω τους άλλους, κανέναν, μα ούτε και εμένα. Γιατί εγώ είμαι που χαίρομαι, εγώ που λυπάμαι, εγώ που προβληματίζομαι, εγώ που έχω την λύση. Εγώ, εγώ, μόνο εγώ.

Και τότε σκέφτομαι.

Αυτό το Είναι μας, ο Θεός μέσα μας, πως μας αντιμετωπίζει;
Μήπως δεν είναι το ίδιο;
Μήπως στέκεται εκεί έτσι απλά, χαλαρός και νηφάλιος και μας βλέπει, μας ακούει, μας νιώθει, μας συμπονάει, μας προτρέπει πολύ απαλά σε κάποιες δράσεις ή μη δράσεις, χωρίς βία, χωρίς καμία πίεση, χωρίς αυταρχισμούς, χωρίς κριτική, χωρίς ανεπιείκια… Δεν είναι η Πανταχού Παρουσία Του που μας αγκαλιάζει όλους, μα όλους, τώρα και πάντα;

Πως γίνεται να το ξεχνάω αυτό και να δρω διαφορετικά;

Αλλά καταλαβαίνω τελικά, όσο περνάει ο καιρός, ότι δεν είναι θέμα μνήμης. Είναι θέμα βίωσης. Ξεκάθαρης βίωσης!!!

Πηγή