Σε μια χώρα που προσπαθεί να αντιγράψει στο διοικητικό της σύστημα μοντέλα άλλων χωρών και που οι πολίτες της απέχουν από την ουσιαστική συζήτηση για την εξέλιξη εννοιών όπως «Αποσυγκέντρωση» ή «Αποκέντρωση», παραμένουν ανοιχτά σημαντικά θέματα, που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις ζωές τους.
Η Αποσυγκέντρωση αναφέρεται στη διάχυση των κρατικών εξουσιών στις κρατικές οντότητες περιφερειακά, η Αποκέντρωση στη μεταβίβαση αρμοδιοτήτων και πόρων στις εκλεγμένες τοπικές διοικήσεις.
Η πρώτη αφορά την αλλαγή του κεντρικού κράτους (που παραμένει ζητούμενο, ακόμα και μετά τη μεταρρύθμιση του Καλλικράτη). Ίσως αποτελεί το κεντρικό πολιτικό θέμα, ανοιχτό εδώ και χρόνια καθώς σκοντάφτει στις φοβίες όσων διαχειρίζονται την εκάστοτε εξουσία. Η αλλαγή του κεντρικού κράτους αποτελεί προϋπόθεση για μια ουσιαστική αποκέντρωση, για λόγους που ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί.
Ένα σύγχρονο κράτος οφείλει να διαχειρίζεται κεντρικά τα θέματα εκείνα που άπτονται της Ασφάλειας, της Άμυνας , του κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού και όσων κρίνονται σημαντικά για την πορεία της χώρας.
Οι αποσυγκεντρωμένες εκφράσεις του μπορούν και πρέπει να διαχειρίζονται όλα εκείνα που από το Σύνταγμα δεν μπορούν να περάσουν στις αιρετές διοικήσεις.
Ο «Καλλικράτης» μπορεί να δημιούργησε τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, μπορεί να έφερε πιο κοντά το κράτος και τους δύο βαθμούς αυτοδιοίκησης , αλλά δεν κατάφερε να λύσει την πολυπλοκότητα στη διάρθρωση του κεντρικού κράτους. Για το λόγο αυτό, μαζί με τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις , με τις αρμοδιότητες τους, εξακολουθούν να υπάρχουν και οι κατά τόπους εκφράσεις διαφόρων Υπουργείων. Περιφερειακές Διοικήσεις των Υπουργείων Υγείας και Παιδείας, Οργανισμοί των Υπουργείων Εργασίας ή Οικονομικών και πάει λέγοντας.
Αυτό σε συνδυασμό με την μεταφορά κομματιών αρμοδιοτήτων είτε στην Αυτοδιοίκηση , είτε στα κρατικά αποσυγκεντρωμένα όργανα, δημιουργεί επιπλέον προβλήματα αλληλοεπικαλύψεων, γραφειοκρατίας και κακής εξυπηρέτησης του πολίτη. Ταυτόχρονα συνεισφέρει στο κόστος του δημοσίου.
Η φοβία για ουσιαστική αποσυγκέντρωση του κεντρικού κράτους δηλαδή, στοιχίζει και σε χρήμα αλλά και σε αποτέλεσμα. Όταν η λογική της μεταφοράς αρμοδιοτήτων σκοντάφτει στην αρχή της, είναι λογικό να επηρεάζει αρνητικά και την ουσία της αποκέντρωσης.
Ακούω και θα ακούσουμε πολλές φορές τη φράση «αρμοδιότητες» στην Τ.Α. Στο ερώτημα τι και πως, η απάντηση δεν θα υπάρχει.
Το πρόβλημα όμως είναι, ότι βρισκόμαστε ήδη στο 2014, κουβαλώντας ασθένειες παλαιότερων χρόνων και αδυναμίες ενός φοβικού πολιτικού συστήματος, που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι οι αιρετοί πρέπει να λειτουργήσουν σαν συνεργάτες στη διοίκηση και όχι σαν ιδιοκτήτες ενός διαφορετικού τσιφλικιού!
Η λογική του «επαγγελματία» δημάρχου, περιφερειάρχη και γενικού γραμματέα, καλλιεργείται από τις παλαιοκομματικές εκείνες λογικές που προτιμούν ένα καλό και πειθήνιο όργανο στις απαιτήσεις των κομματικών μηχανισμών, από έναν δημιουργικό «διοικητή».
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου