Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

ΤΟ ΕΛΑΤΤΩΜΑ

Εχθές, καθώς συζητούσα με μία πολύ καλή μου φίλη, σταθήκαμε πάνω στο θέμα των ελαττωμάτων και αναρωτιόμασταν κατά πόσο είμαστε σε θέση να τα βλέπουμε.

Αυτό που εγώ έχω καταλάβει μέχρι τώρα είναι ότι μου είναι φοβερά δύσκολο να βλέπω τα ελαττώματά μου, γιατί σχεδόν πάντα δικαιολογούμαι για αυτά.


Όμως, όταν πρόκειται για τα ελαττώματα των άλλων, τότε μάλιστα.


Μπορώ να περιγράφω με απίστευτη λεπτομέρεια, λανθασμένες δράσεις και αντιδράσεις που εκπλήττουν. (Ο γνωστός μύθος του Αισώπου για «τα δύο ταγάρια» επιβεβαιώνει τα παραπάνω).

Εδώ όμως υπάρχει θέμα.

Τι ακριβώς βλέπω στους άλλους; Βλέπω κάτι άγνωστο ή κάτι γνωστό;Και εάν είναι άγνωστο, τότε πως το αναγνωρίζω;
Και εάν είναι γνωστό, από πού είναι γνωστό;

Είναι γνωστό, επειδή κάποιος, κάπου, κάποτε, μου το έχει περιγράψει, επειδή κάποτε έχω διαβάσει για αυτό, επειδή το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές στους άλλους ή επειδή το έχω και εγώ;
Θέλω πραγματικά να είμαι ειλικρινής;


Εάν ναι, τότε αναγνωρίζω ότι εγώ ήδη το γνωρίζω.


Αντί λοιπόν να λέω «πω πω τι κάνει… τι λέει… πως σκέφτεται… αυτός», πρέπει να λέω «πω πω τι κάνω… τι λέω… πως σκέφτομαι εγώ».

Πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου