Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΠΡΟΛΑΓΝΕΙΑΣ


Ο ντόρος που γίνεται το τελευταίο διάστημα με τη Χρυσή Αυγή είναι πολύ μεγάλος για να είναι τυχαίος. Αν αναλογιστεί κανείς πως στην ουσία δεν περνάει ούτε μέρα χωρίς να υπάρχει έστω και μία αναφορά σε αυτό το μόρφωμα, θα καταλάβει πως μιλάμε για ένα φαινόμενο που δεν μπορεί να το προσπεράσει κανείς εύκολα.

Όλος αυτός ο ντόρος μπορεί να έχει δύο ερμηνείες. Ή ότι το σύστημα προμοτάρει ανερυθρίαστα τη φασιστική αυτή οργάνωση ποντάροντας πάνω της όλα του τα χαρτιά για να ανακόψει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ (της Αριστεράς) προς την εξουσία, ή ότι υπάρχει ένα ορμητικό κοινωνικό ρεύμα που οδεύει με βήμα ταχύ προς τον φασισμό και αυτό το ρεύμα δεν μπορεί να ανακοπεί με τίποτα.

Η γνώμη μου είναι πως ισχύουν και τα δυο. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού που εκφασίζεται ραγδαία και αυτό το φαινόμενο εξυπηρετεί υπέροχα το διαφθαρμένο πολιτικό σύστημα που το προμοτάρει ανάλογα. Στο παιχνίδι αυτό συμμετέχει χωρίς να το καταλαβαίνει και το λεγόμενο αντιφασιστικό κίνημα, ένα κίνημα που στη μεγάλη του πλειοψηφία δρα κυρίως καταγγελτικά, δίνοντας βήμα και διέξοδο στον βόθρο να βγει στην επιφάνια και στα φώτα της δημοσιότητας.

Εδώ καλό είναι να υπογραμμίσουμε πως όποιος συνεχίζει ακόμα να πιστεύει πως “ξεσκεπάζοντας” την πραγματική φύση αυτού του μορφώματος, αποδεικνύοντας δηλαδή με στοιχεία και ντοκουμέντα τη ναζιστική του ιδεολογία, το χτυπάει και το αποδυναμώνει πλανάται πλάνην οικτράν. Η ελληνική κοινωνία γνωρίζει είτε συνειδητά, είτε ενστικτωδώς πολύ καλά περί τίνος πρόκειται και το κομμάτι εκείνο που το ακολουθεί, το στηρίζει και το ψηφίζει το κάνει απολύτως συνειδητά γνωρίζοντας πως υποστηρίζει, ακολουθεί και ψηφίζει ένα φασιστικό, δολοφονικό, τρομοκρατικό μόρφωμα.

Είναι πιθανόν ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου της αριστεράς, παρασυρμένο ίσως από ρομαντικές ιδέες περί εκείνου του “ηρωϊκού” λαού που πολέμησε και νίκησε τον φασισμό, να αδυνατεί να πιστέψει πως αυτός ο ίδιος λαός σήμερα μπορεί με τόση ευκολία να ασπαστεί τη φασιστική ιδεολογία. Συνεχίζει να πιστεύει πως ο κόσμος έχει παρασυρθεί από το δήθεν αντισυστημικό προσωπείο της Χρυσής Αυγής και δεν έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται και πως αν τον ενημερώσουν επαρκώς με καθημερινές παρεμβάσεις που σκοπό έχουν να αναδείξουν το άσχημο και βρωμερό πυθμένα του βούρκου, οι παραπλανηθέντες θα ανανήψουν και θα αποστρέψουν το πρόσωπο από τον σατανά. Τι απλοϊκότης!

Στη φάση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή το φασιστικό κίνημα στην Ελλάδα, κάθε προβολή, θετική ή αρνητική (με την αρνητική να το προμοτάρει ακόμα περισσότερο), κάθε καταγγελία, κάθε επίθεση που δέχεται είναι σαν μια ένεση από κοκτέηλ ορμονών που το βοηθάει να αναπτύσεται πιο γρήγορα.
Ο φασισμός σήμερα στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με καταγγελίες, ούτε με εκστρατείες διαφωτισμού του παραπλανημένου λαού, ούτε φυσικά και με το δόγμα του “θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα”. Ο φασισμός μπορεί να ανακοπεί μόνο με δυναμική παρέμβαση. Κι όταν λέμε δυναμική παρέμβαση εννοούμε να βγει μπροστά η Αριστερά, αποβάλλοντας όλα τα κόμπλεξ νομιμοφροσύνης και να συγκρουστεί ευθέως τόσο με το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, όσο και με το φασισμό, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα το αντισυστημικό, αντικαπιταλιστικό της πρόσωπο δίνοντας άμεσα διέξοδο στο αδιέξοδο που έχει οδηγηθεί ο ελληνικός λαός.

Όσο η Αριστερά θα δρα περιχαρακωμένη εντός κοινοβουλίου και εκτός κοινωνίας, καταγγέλοντας και φορώντας το στενό κοστούμι της “νομιμότητας”. Όσο η Αριστερά δεν συγκρούεται στους δρόμους, στις απεργίες, στην κοινωνία. Όσο το μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο με τα υπόλοιπα συστημικά κόμματα χάνοντας διαρκώς μέρος της γοητείας του αντισυστημικού, αντικομφορμιστικού κινήματος όπως διαγράφηκε τον Δεκέμβρη του 2008 και καταγράφηκε στις δυναμικές κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων του Συντάγματος που τον έφερε στο 27%, ο φασισμός θα αναπτύσσεται και θα δυναμώνει.

Μέσα στην καθημαγμένη ελληνική κοινωνία, το καλύτερο λίπασμα για να ανθίσει ο φασισμός στο εύφορο χωράφι ενός θυμωμένου λαού που διψάει για αίμα, είναι η διαρκής καταγγελία και η μεγένθυση της εικόνας του τρόμου που προκαλεί. Όσο πιο πολύ αίμα, όσο πιο πολύ βία θα προβάλλουν τα δελτία των καθεστωτικών μέσων τόσο πιο ελκυστική θα γίνεται η εικόνα του φασισμού για ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Όσο θα κρατάει και θα εξελίσσεται αυτή η ιλαροτραγωδία του “αντιρατσιστικού νομοσχεδίου”, τόσο θα ανθίζει το χαμόγελο στα χείλη των Μιχαλολιάκων και θα τρίβουν τα χέρια τους οι διαχειριστές του συστήματος.

Αφήστε επιτέλους τη Χρυσή Αυγή στο σκοτάδι της. Στο κάτω, κάτω δεν είναι και κακό που το ανακάτεμα του βόθρου έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα κρυμμένα σκατά που μερικές φορές άοσμα και αθόρυβα ζούσαν δίπλα μας. Το να ξέρεις πως ο διπλανός σου είναι κουράδα είναι μια καλή γνώση που σε προφυλάσσει από την πιθανότητα να την πατήσεις και να βρωμίσεις. Με το να τον προβάλλεις όμως διαρκώς με τη δικαιολογία της καταγγελίας διακινδυνεύεις να τον μετατρέψεις σε μια δημοφιλή κουράδα, σπρώχνοντας άθελα σου τον κόσμο προς την κοπρολαγνεία.

Πηγή

ΜΑΡΙΑ ΡΕΠΟΥΣΗ: ΕΞΑΜΒΛΩΜΑ ΑΥΘΑΔΕΙΑΣ


Η «ιστορικός» Μαρία Ρεπούση θα  καταγραφεί στην ιστορία σαν εξάμβλωμα αυθάδειας: ΟΧΙ τόσο διότι είναι διατεταγμένη «ιστορικός» (επιδοτούμενη μαζί με άλλους από «εστίες» του Σόρος) με στόχο να παραχαράξει και να αλλοιώσει την ελληνική ιστορία, αλλά για τις υστερικές εμμονές της…

Μετά τους «συνωστισμούς» και CIA, καθώς και τις υστερικές εμμονές της που αρνούνται τη γενοκτονία των Ποντίων, τώρα έβγαλε άλλη στριγκιά κραυγή: «Ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος»!!!
 
Εάν ήταν πραγματικά Ιστορικός και όχι «ιστορικός» υπηρεσίας, θα γνώριζε  τη διαλεκτική της Ιστορίας: Οι ιστορικοί Θρύλοι δεν είναι μύθοι. Στηρίζονται σε αληθινά γεγονότα φορτισμένα συγκινησιακά, ίσως και με κάποια «μυθολογική» υπερβολή,  μεταφερόμενα από γενιά σε γενιά μέσω της προφορικής παράδοσης.
 
Πραγματικά γεγονότα της ιστορίας, συγκλονιστικά και ηρωικά γίνονται Θρύλοι μέσω της λαϊκής παράδοσης και λαϊκής μούσας: ΑΥΤΑ δεν είναι ιστορικοί μύθοι, ούτε κατασκευασμένα από κανέναν, απλώς μπορεί, το ιστορικό τους ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ να «επενδύεται» με κάποιες συγκινησιακές «υπερβολές», με κάποιο «μυθολογικό» τσόφλι…
 
Αν η κ. Ρεπούση ήταν Ιστορικός αυτό θα το γνώριζε. Αλλά δεν είναι Ιστορικός, εκτελεί «χρέη» επιδοτούμενου «ιστορικού»…

Αλήθεια από πού αντλεί η κ. Ρεπούση το «ιστορικό» της απόφθεγμα: Ότι ο Χορός του Ζαλόγγου  είναι μύθος;

Βρισκόταν εκεί και  κατέγραφε το  συμβάν;

Αν διέθετε λίγη σοβαρότητα θα μελετούσε τουλάχιστον τις μαρτυρίες εκείνων που ζήσανε τα χρόνια εκείνα και μάλιστα στα Ιωάννινα.

Θα καταγράψουμε κάποιες:

α). Ιάκωβος Μπαρτόλντυ: Πρώσος περιηγητής και διπλωμάτης (καθόλου ευνοϊκός προς τους Έλληνες) που Βρισκόταν την εποχή εκείνη (1803-1804)  στα Ιωάννινα.
         Γράφει στο έργο του: «Ταξίδιον εις την Ελλάδα 1803 – 1804»:
«Καμιά εκατοστή απ΄ αυτούς τους δυστυχισμένους είχαν αποτραβηχτεί βόρεια της Πρέβεζας στο Μοναστήρι του Ζαλόγγου. Τους επιτέθηκαν εκεί θεωρώντας ότι τάχα αυτή η τοποθεσία, πράγματι ισχυρή, θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα νέο τόπο μόνιμης διαμονής, όπου και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή. Τριάντα εννέα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια με τα παιδιά τους που μερικά ακόμη βύζαιναν.».

β). Γουλιέλμος Μαρτίνος Ληκ:  Άγγλος στρατιωτικός, περιηγητής και αρχαιολόγος, γράφει από πληροφορίες που συνέλεξε το 1805:
«Περίπου 100 οικογένειες είχαν αποτραβηχτεί στο μέρος αυτό από το Σούλι και την Κιάφα, με συνθήκες και ζούσαν στο λόφο ανενόχλητες ώσπου έπεσε το Κούγκι. Τότε επειδή τάχα η περιοχή αυτή ήταν περισσότερη οχυρή ξαφνικά τους επιτέθηκαν με διαταγή του Βεζίρη. Όταν η κατάσταση έγινε απελπιστική ο Κίτσος Μπότσαρης και ένα τμήμα του διέφυγαν. Από τους υπολοίπους, 150 σκλαβώθηκαν και 25 κεφάλια στάλθηκαν στον Αλβανό Μπουλούκμπαση στην Καμαρίνα που διεύθυνε τις επιχειρήσεις, 6 άνδρες και 22 γυναίκες ρίχτηκαν από τα βράχια από το ψηλότερο σημείο του γκρεμνού, προτιμώντας έτσι παρά να πέσουν ζωντανοί στα χέρια των εχθρών τους. Πολλές γυναίκες που είχαν παιδιά τις είδαν να τα ρίχνουν με δύναμη προτού εκείνες κάνουν το μοιραίο πήδημα».

γ).Χριστόφορος Περρραιβού: Το 1815 δημοσιεύει την πρώτη αναφορά στο περιστατικό:
«τότε εγνώρισαν ο Κουτσιονίκας και ο Κίτσιο Μπότσαρης την συνηθισμένην αντιπληρωμήν όπου δίδει ο Βεζίρης εις τους πιστούς του προδότας, πλην η μετάνοια τότε ήτο ανωφελής. Άρχισαν μ΄ όλον τούτο και αντεμάχοντο μεγαλοψύχως, δεν είχαν όμως τα αναγκαία ν΄ αντισταθούν περισσότερον από δύο ημέρας. Αι γυναίκες δε κατά την δευτέραν ημέραν βλέπουσαι ταύτην τη κτηνώδη περίστασιν, εσυνάχθησαν έως εξήκοντα, επάνω εις έναν πετρώδη κρημνόν. Εκεί εσυμβουλεύθησαν και απεφάσισαν ότι καλύτερα να ριφθούν κάτω από τον κρημνόν διά να αποθάνουν, πάρεξ να παραδοθούν διά σκλάβες εις χείρας των Τούρκων. Όθεν αρπάξαντες με τας ιδίας των χείρας τα άκακα και τρυφερά βρέφη, τα έρριπτον κάτω εις τον κρημνόν. Έπειτα αι μητέρες πιάνοντας η μία με την άλλη τα χέρια τους άρχισαν και εχόρευαν, χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως μίαν κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν. Μερικαί όμως δεν απέθανον, επειδή έπιπτον επάνω εις τα παιδία των και τους συντρόφους, των οποίων τα σώματα ήταν καρφωμένα πάνω εις τες μυτερές πέτρες του κρημνού».

Φραγκίσκος Πουκεβίλ: Διέμεινε 10 χρόνια στην αυλή του Αλή Πασά. Το 1820 στο τρίτομο έργο του «Ταξίδι στην Ελλάδα» αναφέρεται στο επεισόδιο:
«…τις γυναίκες τις γκρέμισαν από τα ύψη των βουνών στις αβύσσους του Αχέροντα, τα παιδιά πουλήθηκαν στα παζάρια.»

Τον επόμενο όμως χρόνο που εκδίδονται οι άλλοι τόμοι περιλαμβάνεται το γεγονός με περισσότερη λεπτομέρεια:
«Ηρωικό θάρρος εξήντα γυναικών, που κινδύνευαν να παραδοθούν στη σκλαβιά των Τούρκων. Ρίχνουν τα παιδιά τους πάνω στους πολιορκητές σαν να ήταν πέτρες έπειτα, πιάνοντας το τραγούδι του θανάτου και κρατώντας η μιά το χέρι της άλλης, ρίχτηκαν στο βάθος της αβύσσου, όπου τα κομματιασμένα πτώματα των παιδιών τους δεν άφηναν μερικές να συναντήσουν το Χάρο, όπως θα το ήθελαν.»

ε). Κλωντ Φωριέλ: Γάλλος Ιστορικός και ακαδημαϊκός δίνει παραστατικές λεπτομέρειες:
«..ήταν ακόμα αβέβαιη, όταν εξήντα γυναίκες, βλέποντας πως στο τέλος θα σκοτώνονταν οι δικοί τους, μαζεύονται σ΄ ένα απότομο ψήλωμα στον γκρεμό, που στη μία πλευρά του ανοιγόταν ένα βάραθρο και στο βάθος του το ρέμα άφριζε ανάμεσα στους μυτερούς βράχους που γέμιζαν τις όχθες και τη κοίτη του. Εκεί αναλογίζονται τι έχουν να κάνουν, για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων, που τους φαντάζονται κιόλας να τις κυνηγούν. Αυτή η απελπισμένη συζήτηση στάθηκε σύντομη, και η απόφαση που ακολούθησε ήταν ομόγνωμη. Οι περισσότερες απ΄ αυτές τις γυναίκες ήταν μητέρες, αρκετά νέες, και είχαν μαζί τα παιδιά τους, άλλες στο βυζί ή στην αγκαλιά, άλλες τα κρατούσαν από το χέρι. Η κάθε μια πήρε το δικό της, το φίλησε για τελευταία φορά και το έριξε ή το έσπρωξε γυρνώντας το κεφάλι στον διπλανό γκρεμό. Όταν δεν είχαν πια παιδιά να γκρεμίσουν, πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, γύρω – γύρω, όσο πιο κοντά γινόταν στην άκρη του γκρεμού και η πρώτη απ΄ αυτές, αφού χόρεψε μια βόλτα φτάνει στην άκρη, ρίχνεται και κυλιέται από βράχο σε βράχο ως κάτω στο φοβερό βάραθρο. Ωστόσο ο κύκλος, ή ο χορός συνεχίζει να γυρνάει, και σε κάθε βόλτα μια χορεύτρια αποκόβεται με τον ίδιο τρόπο, ως την εξηκοστή. Λένε πως από κάποιο θαύμα, μία απ΄ αυτές τις γυναίκες δεν σκοτώθηκε πέφτοντας».

Υπάρχουν ακόμα και άλλες μαρτυρίες της εποχής εκείνης. Αλλά αυτές είναι υπέρ-αρκετές.
Αλλά είπαμε. Η «ιστορικός» κ. Ρεπούση δεν νοιάζεται για την ιστορία. Άλλο έργο της έχει ανατεθεί…

Του Θύμιου Παπανικολάου

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

                                           αιώνιο ερώτημα για φιλοσόφους και αναζητητές..

                                           ποιό το νόημα λοιπόν..

                                           όλα είναι θέμα οπτικής..

                                           μιά απλή εικόνα..


                                                        παύει να είναι απλώς, απλή..


                                                          όταν το βλέμμα καθαρίζει..


                                                                και απολαμβάνεις..


                                                                    την ομορφιά..


                                                            σε όλα της τα χρώματα..


                                                                      και τα μεγέθη..


                                          και την καινούρια ζωή σαν ξεπηδάει απ'την παλιά..


                                                             και τους καρπούς της..


                                                        ο κύκλος συνεχίζεται πάντα..


το νόημα είναι, πόσο καθαρά βλέπεις..

και ποτέ σου μην κοιτάζεις έτσι απλά..

πάντα να Βλέπεις..






μπορείς να κάνεις τον κόσμο ομορφότερο..

μόνο Εσύ, κανείς άλλος..

γιατί ο κόσμος είσαι Εσύ και κανείς άλλος..

οι καλές πράξεις, δεν κοστίζουν τίποτα και σου εξασφαλίζουν ψυχική ηρεμία..

Πηγή

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΤΗΣ ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ


Της Μαρίας Νεγρεπόντη- Δελιβάνη

Μακάρι να είχαμε κι εμείς, εδώ στην Ελλάδα των εξαθλιωμένων «ιθαγενών», μια κυβέρνηση ανάλογη, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, με της Ισλανδίας, αλλά και με αυτήν  της Ουγγαρίας. Η εξασφάλιση κάποιας εθνικής υπερηφάνειας, κάποιου βαθμού αυτοπεποίθησης στα πεπρωμένα μας, μια μορφή υπόσχεσης ότι θα σταθούμε στα πόδια μας και θα εξέλθουμε από την κρίση με τις δικές μας δυνάμεις, θα λειτουργούσαν θαυματουργά. Αντ’ αυτών, δυστυχώς, τις τελευταίες εβδομάδες υποχρεωνόμαστε να παρακολουθούμε  ένα κακόγουστο παραμύθι, με τη μορφή ενθουσιώδους μηνύματος που διαχέεται ευρέως και ταυτόχρονα από κέντρα του εσωτερικού, αλλά και της ΕΕ, και που προσπαθούν απεγνωσμένα να μας πείσουν ότι…..  «πάμε καλά», ότι….  «άρχισε η ανάκαμψη», ότι….  «ακόμη και βασικοί δείκτες έχουν αναστραφεί». Μας επιβάλλουν να φορέσουμε γυαλιά μετάλλαξης της οικτρής πραγματικότητας, και από μαύρα να τα βλέπουμε ροζ!.

Σε πείσμα του ότι αυτή η προσπάθεια είναι εμφανώς και τραγικά  ουτοπική, ωστόσο, ως συνήθως, οι άνωθεν αρμόδιοι  προσπαθούν  να την  φέρουν σε πέρας  με κάθε τρόπο, και πριν απ’ όλα με την επιστράτευση  της πλειοψηφίας  των  ΜΜΕ, που  δεν έχουν, όπως φαίνεται, καμιά  δυσκολία να «διακρίνουν την ανάπτυξη που, δήθεν, έρχεται».

Δυστυχώς, όπως, ακριβώς,  συνέβη με την παγκοσμιοποίηση, που χάρη στη σχετική πλύση εγκεφάλου είχε μπορέσει να πείσει  το μεγαλύτερο τμήμα  των ανυποψίαστων πολιτών –και όχι μόνο Ελλήνων- ότι πρόκειται για «γη της επαγγελίας», ενώ τώρα   η αργοπορημένη αφύπνισή τους στη θλιβερή  πραγματικότητα δεν ωφελεί πια. Όπως συνέβη, ακόμη, και  με σωρεία άλλων περιπτώσεων, που επιβλήθηκαν ως δήθεν μονόδρομοι,  έχουμε την ίδια  εξέλιξη  και με τον τελευταίο-προς το παρόν- μύθο περί της δήθεν ανάκαμψης, ενόσω η χώρα βουλιάζει στην  απόλυτη καταστροφή.  Δηλαδή, μπόρεσε  να γίνει πιστευτό από αρκετούς  συμπατριώτες μας…. ότι  σε πείσμα της  αθλιότητας των μνημονίων, της απάνθρωπης λιτότητας και της   φονικής φιλελευθεροποίησης που εκποιεί τα πάντα  σε τιμή ευκαιρίας, η χώρα μας τελικά  θα αντικρίσει  αχτίδα φωτός.

Το εύλογο βέβαια ερώτημα,  που πρόσφατα  πλανιέται, στην «Ελλάδα των θαυμάτων» είναι το γιατί κρίθηκε τώρα, ότι θα έπρεπε οι Έλληνες  να πειστούν με όλα τα μέσα  ότι «τα δύσκολα πέρασαν», παρότι όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι εντός και εκτός της χώρας  βλέπουν μόνο και παντού  αδιέξοδο, παρότι συζητείται ως μοναδική λύση για την Ελλάδα, ένα νέο κούρεμα ή  και η έξοδος από το ευρώ, αλλά και παρότι κλυδωνίζεται με δεινό τρόπο το ευρώ και η επιβίωση ολόκληρης της ΕΕ. Πράγματι, ακόμη και στην συμβασιλεύουσα, στο ευρωπαϊκό στερέωμα,  Γαλλία,  τα ποσοστά αποδοχής της ευρωπαϊκής πολιτικής και του ευρώ  έχουν, κυριολεκτικά,  καταποντιστεί.

Γιατί, λοιπόν, αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια, να πειστεί ο αδίκως  βασανιζόμενος  ελληνικός λαός ότι….ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση και δύει στην ανατολή; 

Μα, οι λόγοι νομίζω ότι είναι αρκούντως κατανοητοί. Με απλή λογική, που ενισχύεται από την   πρόσφατη ομολογία  του επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ  Ολιβιέ Μπλανσάρ, περί του τραγικού λάθους  της  πολιτικής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, αλλά και της αποκάλυψης των λανθασμένων υπολογισμών της  Ραΐχαρτ και του Ρόγκοφ, επί των οποίων, ακριβώς,  οικοδομήθηκε η λιτότητα στην Ελλάδα- και σε ολόκληρο το Νότο της Ευρώπης-, αλλά και της ανεξέλεγκτης πια ανόδου του ποσοστού χρέους στο συνεχώς  ελαχιστοποιούμενο  ελληνικό ΑΕΠ, ο κίνδυνος μιας βίαιης κοινωνικής εξέγερσης, εναντίον αυτής της συνεχιζόμενης παρανοϊκής πολιτικής ήταν πλέον ή  εμφανής.  Γι αυτό, και αποφασίστηκε η συνένωση δυνάμεων εντός και εκτός της Ελλάδας, για την επιτυχία της εκστρατείας πειθούς των Ελλήνων ότι…να    έρχεται, έστω κι αν δεν διακρίνεται,  η ανάπτυξη, η βελτίωση, το φως.

Και όπως φαίνεται,  απέμειναν ακόμη κάποιοι  Έλληνες που αρέσκονται   να ζουν με  παραμύθια. Αυτοί, ανήκουν κυρίως-αλλά, όχι και αποκλειστικά- στην κατηγορία των ψηφοφόρων της δεξιάς, που παραμυθιάζονται ακόμη με τη σκέψη πως δήθεν  υπάρχει   διαφορά  ανάμεσα στις πολιτικές  κυβερνήσεων  που φέρουν  ταμπέλες συντηρητικής ή σοσιαλιστικής κατεύθυνσης. Ναι, όσο κι αν είναι απίστευτο στις ημέρες μας με την καταιγιστική πληροφόρηση,  αλλά  και μετά  τη ληστρική επιδρομή που εγκαινιάστηκε  στην Κύπρο, με την μαφιόζικη κλοπή της αποταμίευσης ανυποψίαστων ιδιωτών και με βάση δικαιολογίες  μη σοβαρές. Ναι, αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια όταν το κόμμα που κυβερνά εμφανίζεται με  δεξιό όνομα, έστω κι αν η πολιτική που ακολουθεί, ουδόλως, επιλέγεται από το ίδιο, αλλά από την τρόικα, η οποία  υπηρετεί συμφέροντα των δανειστών και όχι των οφειλετών, και όχι των Ελλήνων.

Εξυπακούεται ότι οι λύσεις στο ελληνικό πρόβλημα-και στο πρόβλημα ολόκληρου του ευρωπαϊκού Νότου, που σύντομα θα είναι και πρόβλημα ολόκληρης της Ευρώπης- δεν είναι εύκολες. Ωστόσο, όσο παραμένουμε στο χώρο των παραμυθιών και της ουτοπίας, όσο δεχόμαστε πειθήνια να εξακολουθούμε να αυτοκτονούμε, υπηρετώντας ένα πρόγραμμα, που επίσημα πια μας πληροφόρησαν ότι «δεν βγαίνει», όσο κλείνουμε τα μάτια για να μη βλέπουμε ότι η πολιτική της τρόικας τυρβάζει για πολλά και διάφορα, εκτός από τη δική μας σωτηρία, επιταχύνουμε  το κατρακύλισμα προς τον οριστικό μας χαμό. Χαμό, όχι μόνο οικονομικό, μια και αυτός έχει εν πολλοίς συντελεστεί ήδη, αλλά και χαμό εθνικό.

Τι να κάνουμε, λοιπόν; Μα, να ανανήψουμε όσο είναι ακόμη καιρός! Και ανάνηψη πριν απ’ όλα σημαίνει, να πιστέψουμε στις δυνάμεις και στις δυνατότητές μας, απορρίπτοντας με βδελυγμία το επίστρωμα της εθνικής καταφρόνιας, με το οποίο μας περιέλουσαν, πριν μας οδηγήσουν στο ολοκαύτωμα, και όχι δυστυχώς μόνο οι δανειστές μας, αλλά και δικές μας, νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις. Να συνειδητοποιήσουμε ότι τα όποια ελαττώματά μας  δεν υπερβαίνουν, σε καμιά περίπτωση, τα αντίστοιχα των λαών που μας περιβάλλουν και μας κατηγορούν, γιατί έτσι προωθούν τα συμφέροντά τους. Να καταλάβουμε ότι δεν αποτελούμε «ειδική περίπτωση».  Ακόμη, να αποστασιοποιηθούμε, έστω και προσωρινά, από τον στενό κλοιό της ανάγκης τιμωρίας των υπαιτίων. Και βέβαια πρέπει να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι που μα έφεραν εδώ, αλλά δεν είναι αυτό που τώρα επείγει. Αυτά, αντιθέτως,  που επείγουν είναι:

*Πρώτον, ένα πρόγραμμα δράσης και ανόρθωσης, με προδιαγραφές καθαρά ελληνικές και όχι επιβαλλόμενες από την τρόικα κλπ. Αποτελεί, πράγματι, φαιδρότητα η συχνή επίκληση ότι «εμείς δεν μπορούμε τίποτε να κάνουμε». Φαιδρότητα, πολύ βολική για όσους μέσω αυτής εξυπηρετούν δικά τους συμφέροντά. Για πάνω από 3 χρόνια, οι δικοί μας αρμόδιοι εμφανίζονται χωρίς εθνικό πρόγραμμα, «γυμνοί στ’αγκάθια», και ακούν με κατάνυξη τις καταστρεπτικές οδηγίες της τρόικας, αγωνιώντας και καταναλίσκοντας όλες τις δυνάμεις τους για το πώς καλύτερα θα τις εκτελέσουν. Η οικονομία αφανίστηκε, έτσι, και ο λαός δεινοπαθεί. Δέχθηκαν, ακόμη, άκουσον-άκουσον, να διαλύσουν εντελώς τη δημόσια διοίκηση, αλλά ουσιαστικά και το ελληνικό κράτος,  συμφωνώντας να απολύσουν 115.000 (;;;), 150.000(;;;) δημόσιους υπαλλήλους, ως…….επίορκους, ως κοπανατζήδες, ως ….( γιατί, βέβαια, δεν υπάρχουν λογικές δικαιολογίες, γιατί απλώς  πρέπει έτσι να ικανοποιηθεί  η ιδεολογική μονομανία της τρόικας).
 
*Δεύτερον, να απαλλαγούμε όσο γίνεται γρηγορότερα από ανόητες, ανεδαφικές και καταστρεπτικές φοβίες, όπως ανάμεσα σε άλλες, αυτήν της δραχμής ή αυτήν της χρεοκοπίας. Να καταλάβουμε, επιτέλους, ότι όλα είναι θέμα σύγκρισης του καλύτερου και   του χειρότερου. Και ότι δεν κερδίζουμε τίποτε, απολύτως τίποτε, αναμένοντας σαν νεογέννητα πουλιά τη μητέρα τους να τα ταΐσει  με  δόσεις δανείων. Αντιθέτως, οι δόσεις, που δεν μας χαρίζονται, αλλά που πληρώνουμε με αίμα, με δάκρυα και με συνεχή απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, μας εμποδίζουν να ακολουθήσουμε άλλες λύσεις, πιθανότατα προτιμότερες, και που βγάζουν σε ξέφωτα. Αναφορικά με τη δραχμή, η επάνοδος σ’αυτήν θα μπορούσε να συνδυαστεί και   με τη χρήση του ευρώ και να  αφορά σε  περιορισμένο χρόνο, εφόσον φυσικά η ευρωζώνη θα υπήρχε ακόμη και μετά.
 
*Τρίτον, να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι, όσο ακόμη διαθέτουμε κάποια υπόλοιπα ελεύθερης επιλογής, και ότι έχουμε την τύχη να ζούμε σε χώρα προνομιακή, που θα μας ξαναδώσει γρήγορα τους καρπούς της καταστρεμμένης γεωργίας μας,  αλλά  και θα μας αποκαλύψει το υπέδαφός της, πλούσιο σε δώρα πολύτιμα για μας και τους απογόνους μας.
 
*Τέταρτον, να συνέλθουμε επιτέλους και να αντιληφθούμε ότι σωτηρία δεν μπορεί να υπάρχει σε χώρα που δεν προστατεύει, αλλά αντιθέτως εξαθλιώνει με τραγικό τρόπο το  σύνολο των εργαζομένων της, που διώχνει τους νέους της σωρηδόν εκτός της Ελλάδας  και που αδυνατεί να εξεύρει λύσεις αποτελεσματικές για τους παράνομους μετανάστες, που βεβαιότατα θα πρέπει να τύχουν ανθρώπινης συμπεριφοράς,  αλλά που δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να την έχουν παραμένοντας στην Ελλάδα. 
 
*Πέμπτον, να πάψουμε να λειτουργούμε με κομματικά κριτήρια…..τώρα χρειαζόμαστε αρχηγό ή ομάδα ατόμων, που να μπορούν να σταθούν απέναντι στην τρόικα και να της βροντοφωνήσουν: «ως εδώ και μη παρέκει»! Που να πιστεύουν στη συνένωση των οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου σε κοινό μέτωπο, και να το επιδιώξουν, γιατί τώρα υπάρχουν μεγαλύτερες ελπίδες επιτυχίας ενός τέτοιου εγχειρήματος, από ότι στο άμεσο παρελθόν. Που να μην εξαιρούν καμία χώρα ή γεωγραφική περιοχή από τη δυνατότητα να συνδράμει στην αναγέννησή μας, αλλά φυσικά με γνώση του μέτρου της προσφοράς τους, αποφεύγοντας διθυράμβους για δήθεν επιτυχίες, που δεν υπάρχουν, και που βρίσκονται στο χώρο της φαντασίας.
 
*Έκτον, να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή- που φυσικά δεν είναι μόνο ελληνικό σπορ, όπως προσπαθούν εσφαλμένα να μας πείσουν- με μέτρα αποτελεσματικά και όχι σπασμωδικά, όπως αυτά που πρόσφατα έχουν υιοθετηθεί. Η μελέτη της πρότασης του φόρου επί της κατανάλωσης του Ν. Κάλντορ-όπως άπειρες φορές το έχω υποστηρίξει-, θα μπορούσε να βοηθήσει, ειδικά  στην ιδιόρρυθμη ελληνική περίπτωση.
 
*Έβδομον, να δρομολογήσουμε την επιβολή προστατευτικών μέτρων  για την κίνηση κεφαλαίων, καθώς και για την ανεξέλεγκτη εισαγωγή αγαθών, ειδικότερα πολυτελών. Εξυπακούεται, ότι αυτό είναι απολύτως δυνατόν εφόσον υπάρχει το προηγούμενο της Κύπρου.
 
*Όγδοο, σχετικά με τις τράπεζες, θα χρειαστεί πιθανότατα η κρατικοποίηση κάποιων απ’ αυτές.
 
*Τέλος, ένατο, οι όποιες λύσεις επιβάλλεται να έχουν απεμπολήσει  το στραγγαλιστικό, για κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια, καθεστώς  της αδιέξοδης  λιτότητας. Αντιθέτως, η δυνατότητα έκδοσης πληθωριστικού νομίσματος, μέσω του οποίου θα ενισχυόταν η ζήτηση για κατανάλωση-και στη συνέχεια για επένδυση-χάρις στην αποφασιστική αύξηση χαμηλών μισθών και συντάξεων θα αποδεικνυόταν, πιθανότατα, σωτήρια.

Κίνδυνοι;;; Πάρα πολλοί, και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Αλλά και πολλές ελπίδες. Και πάνω απ’ όλα η πεποίθηση ότι η έκβαση θα είναι συνάρτηση των δικών μας προσπαθειών και όχι των αποδεδειγμένα τραγικών-για μας-  εμπνεύσεων της τρόικας

Υποσημείωση: Δεν έχω στο μυαλό μου, ή ακόμη και στο υποσυνείδητό μου κανένα κόμμα, κανέναν ηγέτη. Εύχομαι, όμως,  και ελπίζω ότι η Ελλάδα θα αξιωθεί να έχει ανθρώπους δικούς της, που θα αποφασίσουν να ορθώσουν ανάστημα,  για να την κυβερνήσουν στο εγγύς μέλλον

Πηγή 


ΨΟΦΗΣΕ ΚΑΙ ΒΡΩΜΗΣΕ


Την 1η/11/2012 το Ελεγκτικό Συνέδριο, δηλαδή το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, έκρινε αντισυνταγματικές τρεις βασικές διατάξεις του συνταξιοδοτικού νομοσχεδίου το οποίο περιλαμβανόταν στο γνωστό και ως «Μνημόνιο 3».

Συγκεκριμένα, το ανώτατο δικαστήριο της χώρας έκρινε ότι προσέκρουαν στις αρχές της αναλογικότητας και της ισότητας που προβλέπει το Σύνταγμα, οι διατάξεις για νέα μείωση των συντάξεων από 5% έως 25%, καθώς όπως επισημάνθηκε «είναι η πέμπτη κατά σειρά μείωση από το 2010 μέχρι σήμερα».

Επίσης αντισυνταγματική είχε κριθεί η ρύθμιση που προβλέπει αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 60 στα 65 έτη προκειμένου οι χαμηλοσυνταξιούχοι να λαμβάνουν το ΕΚΑΣ καθώς όπως αναφερόταν στην απόφαση, «με τη ρύθμιση αυτή παραβιάζεται η αρχή της αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολιτών και του κοινωνικού κράτους».

Με το ίδιο σκεπτικό, για τους ίδιους λόγους είχε κριθεί αντισυνταγματική και η ρύθμιση που προβλέπει κατάργηση των δώρων Πάσχα, Χριστουγέννων και επίδομα αδείας για τους συνταξιούχους.

Επρόκειτο για τη γνωστή ψηφοφορία του «Μνημονίου 3» κατά την οποία ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ έπαιζαν τις κουμπάρες, ενώ τρεις μέρες αργότερα κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2013 έδωσαν ρέστα υποταγής ψηφίζοντάς τον. Μια ακόμη λαμπρή σελίδα της «αντι-μνημονιακής συνιστώσας της κυβέρνησης», της «υπεύθυνης Αριστεράς» του Κουβέλη, η οποία ψήφισε «παρών» με νάζια στο «Μνημόνιο 3», αλλά κατέβασε τα βρακιά της ψηφίζοντας τον προϋπολογισμό που ουσιαστικά ήταν η πράξη εφαρμογής του «Μνημονίου 3».

Η κυβέρνηση συνολικά αποφάσισε να γράψει στα παπάρια της την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου και μέσω του Στουρνάρα είχε δηλώσει: «Η ψήφιση του νομοσχεδίου είναι μονόδρομος. Βρισκόμαστε στο τελευταίο κρίσιμο σταυροδρόμι και πρέπει να πάρουμε την σωστή απόφαση». Και φυσικά, όλοι μαζί, χέρι – χέρι, αποφάσισαν να σπρώξουν ακόμη βαθύτερα στο γκρεμό της εξαθλίωσης εργαζόμενους και συνταξιούχους. Ας είναι όμως, δεν πειράζει. Αρκεί που η Κομισιόν και η γερμανική κυβέρνηση «χαιρέτησαν την ψήφιση του προϋπολογισμού από την Βουλή των Ελλήνων» και η Μάρκελ είχε δηλώσει την ικανοποίησή της.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, σήμερα που οι «σχέσεις των κυβερνητικών εταίρων κρέμονται από μία κλωστή». Σήμερα, που για 25η ή 26η φορά, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης καταθέτουν «τη ριζική τους διαφωνία».

Και οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία από μένα. Παρ’ όλα αυτά, εγώ είμαι εκείνος που ντρέπεται. Αυτοί δεν ξέρουν τι θα πει ντροπή. Είναι ξεφτιλισμένοι. Είναι εμετικοί. Ενώ η ΝΔ είχε αδιαφορήσει παντελώς για τις αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου που αφορούσαν τις συντάξεις, τώρα δηλώνει ότι σέβεται απόλυτα τη γνωμοδότηση της Κεντρικής Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής, που ουσιαστικά λέει ότι δεν υπάρχει λόγος ψήφισης αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. ΤΩΡΑ (!!!) η ΝΔ θυμήθηκε να σεβαστεί τη γνωμοδότηση μιας Επιτροπής.

ΤΩΡΑ (!!!) ο Κουβέλης θυμήθηκε να χαρακτηρίσει «απαράδεκτη» τη στάση της Κεντρικής Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής υπογραμμίζοντας ότι η ενέργειά της «δύο ώρες πριν από τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών να εκδώσει την άποψή της, ελέγχεται για απαράδεκτη σκοπιμότητα», εκφράζοντας ταυτόχρονα την πλήρη διαφωνία του με τη γνωμάτευση.

ΤΩΡΑ (!!!) ο Βενιζέλος αποφάσισε να υποκριθεί τον μαχητικό και να «προειδοποιήσει» ότι αν η ΝΔ δεν φέρει προς ψήφιση το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, τότε το ΠΑΣΟΚ θα καταθέσει άμεσα τη δική του πρόταση νόμου, αναζητώντας τη στήριξη από τους βουλευτές όλων των κομμάτων.

Χειρότεροι κι από σχολική παράσταση δημοτικού σχολείου. Αθλιότεροι κι από την ίδια την παρακμή. Φτηνότεροι κι από τα πίτουρα. Τόσο άχρηστοι που δε μπορούν να διαχειριστούν έστω και μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Αισχροί αυτοί, άξιοι της μοίρας και των επιλογών μας εμείς! 

Καρτέσιος

Πηγή

 

ΣΥΡΙΖΑ ΤΡΑΒΕΣΤΙ


Είναι γεγονός οτι ο ΣΥΡΙΖΑ βάλλεται πανταχόθεν, από media και κυβερνητικά κόμματα, όπως και από τους ναζί που υπηρετούν με συνέπεια το ρόλο τους.

Και επειδή συμβαίνει αυτό, μας λένε κάποιοι, καλό είναι να μην εκφράζετε άποψη εναντίον του, καθώς οποιαδήποτε αρνητική κριτική έρχεται και προστίθεται ως επιχείρημα στη φαρέτρα των φασιστών της κεντροδεξιοναζιστικής κυβέρνησης.

Ας δούμε πώς έχουν τα πράγματα. 

Καταρχήν ο καθένας - άτομα, φορείς - κρίνεται από τις πράξεις του, και όχι από το τι λέει. Ωραία λόγια λέμε όλοι, μερικές φορές και οι ναζί λένε κάτι που φαίνεται σωστό. Ως εκ τούτου το ποιος και τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το κρίνουμε από το τι κάνει και όχι από τις καλές προθέσεις. Και μόνο όμως το γεγονός οτι δέχεται τέτοιο συκοφαντικό πόλεμο από τους κυρίαρχους αυτή τη στιγμή, καταγράφεται στα υπέρ του. 

Κατά δεύτερον εάν υιοθετούμε άρρητα λογικές παρόμοιες με κομματική πειθαρχία, να πάμε να γραφτούμε όλοι στο ΚΚΕ να ησυχάσει και το κεφαλάκι μας αφού δεν θα χρειάζεται πια να λειτουργεί και να κουράζεται με την άσκηση της Σκέψης!

Δυο είναι τα ζητήματα που προκύπτουν ως εκ τούτου: το ένα είναι τι πραγματικά κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και το δεύτερο τι κάνουμε εμείς, ως πολίτες.

Ως προς το τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει τώρα να απολογηθεί και να πληρώσει για την υπόθεση ΟΛΜΕ. Με ποιον τρόπο να το βρουν οι ίδιοι μεταξύ τους. Εάν δεν υπάρξει κάθαρση σε αυτή την αιματηρή υπόθεση, δίκαια θα αποτελεί στο εξής μια τεράστια μελανή κηλίδα στο ιστορικό του, η οποία με τίποτα δεν κρύβεται και δεν ξεχνιέται όπως θα θέλανε. Διότι αυτή του η καθοριστική επιλογή δεν συνάδει με τις διακηρυγμένες προθέσεις του και συνεπώς η εικόνα που φτάνει σε εμάς είναι ενός ΣΥΡΙΖΑ τραβεστί, ενός ΣΥΡΙΖΑ μεταμφιεσμένου δηλαδή, που άλλα λέει, άλλα κάνει και άλλα λέει πως ήθελε να κάνει.... Το πρόβλημα με την Αριστερά που θέλει να κυβερνήσει είναι πως επιχειρεί να το κάνει με τον τρόπο που το έκανε και η Δεξιά, παραδοσιακά δηλαδή θα λέγαμε. Όμως ξεχνάει αυτή η Αριστερά που θέλει να κυβερνήσει οτι ο κόσμος που την πιστεύει και τη στηρίζει έχει μια δομική διαφορά από τον κόσμο που πιστεύει και στηρίζει τη Δεξιά - και τις παραλλαγές της, από ναζί χρυσαυγίτες μέχρι πρασινοδημαρίτες: πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για χτυπημένα κοινωνικά στρώματα, αλλά και κοινωνικές ομάδες με ταξική συνείδηση, επομένως πολίτες εν δυνάμει ενεργούς, με άποψη, με απαιτήσεις. Αυτός ο κόσμος δεν πείθεται εύκολα, δεν του πετάς μια μικρή αυξησούλα για να του κλείσεις το στόμα, δεν κάθεται εύκολα στ΄αβγά του. Είναι ο κόσμος που σε μεγάλο βαθμό βγαίνει στους δρόμους μια ζωή, είναι ο κόσμος που απεργεί, που συχνά ρισκάρει, είναι ένας απαιτητικός κόσμος που δεν θα συμβιβαστεί με λίγα, επειδή διαβάζει, ενημερώνεται, σκέφτεται. Δεν είναι ο κόσμος του σκυλάδικου και της σαχλαμάρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να κοιτάζει προς τους εχθρούς του και να ψάχνει στρατηγικές να τους αντικρούσει, καλύτερα θα ήταν να σπαταλά αυτή την ενέργεια για να στραφεί στους φυσικούς συμμάχους της Αριστεράς που πρέπει - θεωρητικά - να είναι ο λαός, τα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα. Εκεί θα έπρεπε να ψάχνει και να χτίζει συμμαχίες: στις απεργίες και καταλήψεις διαρκείας και μόνο εκεί. Αυτό αποδεικνύεται ολοένα και περισσότερο από τις εξελίξεις. O ΣΥΡΙΖΑ εάν πάει να παίξει με τους όρους των αστών, θα την πατήσει διότι εκεί παίζουν πιο έμπειροι και κατάλληλοι γι αυτά τα κόλπα μνηστήρες....

Ως προς το τι κάνουμε εμείς, θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ο καθένας και να μην περιμένουμε από κανέναν πατερούλη συνδικαλιστή, κομματάρχη ή σωτήρα να μας βοηθήσει, αν δεν κουνήσουμε οι ίδιοι τα ποδαράκια μας, τα χεράκια μας και το μυαλουδάκι μας. Διότι αν είσαι πρόβατο είναι βέβαιο πως θα σφαγιασθείς, αργά ή γρήγορα. Φρόντισε λοιπόν να είσαι ενεργό και αυτεξούσιο υποκείμενο, αν θέλεις να έχεις και την ανάλογη μοίρα...

Με λίγα λόγια, κριτική και ενεργός συμμετοχή μαζί και όχι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Η ενεργός συμμετοχή είναι προφανές σε τι χρειάζεται, αλλά και η κριτική επίσης είναι απαραίτητο συστατικό της πνευματικής και επομένως φυσικής εγρήγορσης. Γι αυτό και ο εξαναγκασμός σε σιωπή και μη έκφραση γνώμης επιβάλλεται από απολυταρχικά καθεστώτα και βασανιστές.

Πηγή

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ - ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ



















Σε κατάσταση επιφυλακής έχουν τεθεί οι επιστήμονες, αλλά και οι αρμόδιες αρχές για τη μεγάλη μαγνητική καταιγίδα που αναμένεται να «χτυπήσει» τη χώρα μας στα τέλη Μαΐου, πιθανότατα από τις 28-31 του μήνα. Οι ειδικοί εκφράζουν φόβους για σοβαρά προβλήματα στις τηλεπικοινωνίες, ενώ έρευνες καταδεικνύουν ότι το φαινόμενο επηρεάζει και την ανθρώπινη συμπεριφορά και υγεία.

Μιλώντας σε καθημερινή εφημερίδα ο επιστημονικός συνεργάτης του Δημόκριτου, Νίκος Κατσαρός τόνισε ότι η γεωμαγνητική καταιγίδα αναμένεται να λάβει χώρα πιθανότατα στις 28 Μαΐου, ενώ για την Ελλάδα έχει σημάνει «πορτοκαλί συναγερμός» (ένα στάδιο πριν από τον «κόκκινο»).

«Όταν το 2005 ανάλογη μαγνητική καταιγίδα είχε πλήξει
τον Καναδά και τις πολιτείες του Κεμπέκ είχε δημιουργηθεί συσκότιση για περισσότερες από πέντε ώρες» σημείωσε και πρόσθεσε: «Είναι λοιπόν πιθανόν να επηρεαστούν στη χώρα μας οι τηλεπικοινωνίες, να μειωθεί η ορατότητα (νιφάδες) στις τηλεοράσεις, να προκληθούν παρεμβολές στη ραδιοφωνία, στους δορυφόρους τηλεπικοινωνίας και καταστροφές στα συστήματα ηλεκτρικής ενέργειας».

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως έρευνες Ρώσων επιστημόνων για τις επιπτώσεις της μαγνητικής καταιγίδας στην ανθρώπινη υγεία αποδεικνύουν ότι κατά τη διάρκεια του φαινομένου αυξάνονται κατά περίπου 15% οι καρδιακές παθήσεις και τα εγκεφαλικά επεισόδια. Επηρεάζουν κυρίως εκείνους που υποφέρουν από υπέρταση, υπόταση και καρδιακές παθήσεις. Επίσης προκαλούν πονοκεφάλους, ζαλάδες, ημικρανίες, αϋπνία, καχεξία, πτώση της πίεσης και γενικά νωθρότητα και χαμηλή ζωτικότητα.

Οι Ρώσοι επιστήμονες αποδίδουν τα γεγονότα αυτά στο ότι οι διακυμάνσεις του μαγνητικού πεδίου επιβραδύνουν τη ροή του αίματος και προκαλείται μεταξύ άλλων υποξία (δηλαδή έλλειψη οξυγόνου). Επίσης πιστεύουν ότι επηρεάζονται και η ανθρώπινη συμπεριφορά και διάθεση.


Πηγή



Κυριακή 26 Μαΐου 2013

ΛΙΜΝΗ ΚΡΕΜΑΣΤΩΝ: 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ... ΕΝΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ!



Ένα συγκλονιστικό αφιέρωμα του φίλου συμπατριώτη Θωμά Κώτσια για το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"
 
 
Το τίμημα της Ανάπτυξης

Αν στο μύθο της αρχαιότητας ο Ηρακλής νικώντας τον μεταμορφωμένο σε ταύρο Αχελώο, παίρνει το κέρας σαν σύμβολο της αφθονίας, στα Κρεμαστά η γνώση και η τεχνολογία στα χέρια των ανθρώπων που δούλεψαν εκεί μεταμορφώνουν την ορμή του σε ηλεκτρικό ρεύμα και τα νερά του σε μια τεράστια λίμνη, αλλάζοντας οριστικά το τοπίο και τη ζωή των ανθρώπων που κατοικούσαν κοντά του.

Από το 1955 η Ελλάδα προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της με πρώτη προτεραιότητα σ΄ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια τον εκτεταμένο εξηλεκτρισμό της χώρας. Ανάμεσα στα φαράγγια και τα βουνά της ηπειρωτικής Ελλάδας δημιουργούνται γαιοφράγματα και λίμνες που αλλάζουν οριστικά την εικόνα της. Το «ιδανικό» της εκβιομηχάνισης προσθέτει στο ελληνικό τοπίο νέα ιδεολογικά σύμβολα που εξυμνούν το βιομηχανικό πολιτισμό και τις αρετές της τεχνολογίας. Η μονόπλευρη ανάδειξη της νησιωτικής Ελλάδας που θεμελίωσε η μεταπολεμική τουριστική πολιτική, αγνοούσε την ομορφιά της άλλης Ελλάδας που σιγά–σιγά σήμερα ανακαλύπτουμε.

Πριν την έναρξη του έργου ο χώρος των Κρεμαστών και ότι κάλυψαν τα νερά της λίμνης είναι ένα κράμα όπου γη, άνθρωπος, παραδόσεις και το ίδιο το ποτάμι συνθέτουν ένα ενιαίο, σχεδόν κλειστό σύνολο. Η περιοχή διαθέτει μια απαράμιλλη φυσική ομορφιά και παρ’ ότι είναι φορτωμένη με σημαντικά ιστορικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά μνημεία, παραμένει αθέατη και αναξιοποίητη.


Αυτές τις εικόνες του φυσικού χώρου διαδέχονται εκείνες όπου η περιοχή αποψιλώνεται και το τοπίο τεμαχίζεται. Στα Κρεμαστά η φυσική αγριάδα του τοπίου αντιδιαστέλλεται με την επιβλητικότητα του συνεχούς υψούμενου φράγματος και των εργοταξίων που το περιβάλλουν. Γερανοί, βαριά μηχανήματα, αδρανή υλικά, συνθέτουν ένα τραυματισμένο τοπίο με την αθέατη πλευρά που αφορά τη συμμετοχή και των ντόπιων στο έργο.

Τα έργα στα Κρεμαστά σημάδεψαν με θετικές και αρνητικές επιπτώσεις έναν κόσμο που για αιώνες μέχρι τότε ζούσε έτσι όπως ο καθένας ήξερε και μπορούσε με τις παραδοσιακές ασχολίες, τα αγροτικά και την κτηνοτροφία. Όμως η εποχιακή αναζήτηση δουλειάς στο φράγμα, παράλληλα με τις ασχολίες τους σιγά- σιγά τους οδηγεί σε σταθερότερη εργασία, κάνοντας συνολικά επαναπροσδιορισμούς που τους απομακρύνει από το χθες.

Η διαδικασία αναζήτησης μεροκάματου και οι συνθήκες εργασίας καθορίζονταν από σημειώματα παραγόντων της εποχής, ανθρώπων των μηχανισμών και της εξουσίας με αντάλλαγμα τη χειραγώγηση και τον έλεγχο. Το Αγρίνιο αποτέλεσε το κέντρο διερχομένων για τα Κρεμαστά, από εκεί δίνονταν τα σημειώματα για τις εταιρίες όπου η παντοδυναμία του εργοδηγού και του επιστάτη ήταν αδιαμφισβήτητη.

Κάποια οικήματα στον οικισμό πάνω από το φράγμα αλλά και κοντά σ’ αυτό δέχονταν να ξεκουράζουν τα κουρασμένα απ’ τη δουλειά κορμιά των εργατών που συνωστίζονταν σ’ αυτά χωρίς όρια. Μια συμβίωση προβληματική, άνθρωποι από κάθε γωνιά της Ελλάδας, κουβαλώντας ο καθένας τα δικά του βάσανα, συνυπήρχαν σε ασυντήρητα κτήρια, όπου οι πόρτες γίνονταν κρεβάτια και όταν έφευγε ο ένας για βάρδια, πήγαινε να κοιμηθεί ο άλλος. Από το ξεκίνημα των έργων η «Astoria», ένα καφέ-μπαρ στον οικισμό πάνω από το φράγμα  ήταν μετά την δουλειά, ο τόπος συνάντησης των συμπατριωτών μας για επικοινωνία, ένα τηλεφώνημα. Να πάρουν ή να στείλουν κάποιο μήνυμα ή λίγα χρήματα στην οικογένεια,  στα χωριά μας που όλο και κάποιος πήγαινε ή έρχονταν.


Οι συγκρούσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο. Για εργατική νομοθεσία και δικαιώματα ούτε λόγος. Η περιοχή μας παρά τους τραυματισμούς και τις αναπηρίες  συμπατριωτών δεν θρήνησε θύματα, από άλλες περιοχές όμως, άνθρωποι στοίχειωσαν με το αίμα τους το έργο φτάνοντας, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΔΕΗ, τους 30 νεκρούς τουλάχιστον!!! Η λαϊκή μας μούσα εκφρασμένη από άγνωστους παραδοσιακούς τραγουδοποιούς και οργανοπαίκτες αποτύπωσε αυτό τον τραγικό απολογισμό σε ένα 45αρι δισκάκι της εποχής του pic-up τότε και γινόταν ανάρπαστο τόσο απ’ τους εργάτες του τεράστιου αυτού έργου όσο και από τους κατοίκους στην περιοχή μας, «Κακό μεγάλο έγινε στα έργα του Αχελώου, σκοτώθηκαν πολλά παιδιά μέσα στις γαλαρίες…..»


Χαρακτηριστικό δείγμα υποτίμησης των μέτρων ασφαλείας και της ανθρώπινης ζωής από την ίδια την πολιτεία εκείνα τα …δίσεκτα  χρόνια, ήταν η αντιμετώπιση  μιας αυθόρμητης απόπειρας διαμαρτυρίας μετά από εργατικό δυστύχημα με ένα νεκρό στα έγκατα μιας από τις γαλαρίες όπου έφερε την Επιθεώρηση Εργασίας μόνο μέχρι τα γραφεία της εταιρίας στον οικισμό Ορφανού πάνω από το φράγμα και όχι στον τόπο του δυστυχήματος, ενώ έξω από τη γαλαρία ο εργοδηγός απ’ τη μια πλευρά της εισόδου και ο ταμίας της εταιρίας απ’ την άλλη, διάβαζαν τα ονόματα της βάρδιας και οι εργαζόμενοι στη σειρά είχαν να επιλέξουν αν θα μπουν μέσα για δουλειά ή θα περάσουν απ’ τον ταμία για εξόφληση και απόλυση. Για σωματείο βέβαια ούτε λόγος, εκείνα τα χρόνια  κάθε κίνηση για συνδικάτο ήταν αδιανόητη όχι μόνο από τους εργοδότες, αλλά από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό.


Σε αυτή την σειρά έξω από την γαλαρία που έπρεπε «να αποφασίσω με το πιστόλι  στον κρόταφο» βρέθηκα ό ίδιος ο γράφων σαν εργαζόμενος,  σε μια τρυφερή ηλικία, βίαιης ωρίμανσης  που σημάδεψε τη ζωή μου και την αντίληψη μου για τον κόσμο, το δίκιο και το άδικο, τα εργατικά δικαιώματα, στη δεύτερη φάση των έργων που συνεχίστηκαν για χρόνια και μετά την λειτουργία του φράγματος και την  δημιουργία της λίμνης.

Η ολοκλήρωση του έργου υπογραμμίζεται απ’ την κυριαρχία των πυλώνων που θα μεταφέρουν το ρεύμα, τις συντεταγμένες σήραγγες εκτροπής, την εγκατάσταση του εργοστασίου παραγωγής, τον τεράστιο υπερχειλιστή.


Το φράγμα δεν είναι μόνο ένα κολοσσιαίο έργο. Η κατασκευή του συνεργεί στη γένεση ενός καινούργιου τοπίου, καθώς η τεχνητή λίμνη δημιουργεί απρόβλεπτους νέους φυσικούς συσχετισμούς. Ο άνθρωπος, βέβαια, από την αρχαιότητα επιχειρούσε το δυναμικό έλεγχο των φυσικών στοιχείων με αναπόφευκτες κοινωνικές και αισθητικές συνέπειες. Έτσι και η δημιουργία της λίμνης γεννά ταυτόχρονα βίαιες ανατροπές, διαταράσσει τον κοινωνικό ιστό και θέτει αναπάντητα ερωτήματα κατά πόσο ορίζεται φυσικό τοπίο αυτό που απαρτίζεται από φυσικά στοιχεία αλλά δεν είναι, όμως, αποτέλεσμα φυσικής διαδικασίας.

Ο Ξεριζωμός

Πολλοί που ο τόπος τους θα χάνονταν κάτω απ’ τα νερά της λίμνης έπρεπε να αποφασίσουν για το μετά.

Ο χρόνος και η λήθη τείνει να σβήσει απ’ τις μνήμες μας τις συγκλονιστικές εικόνες μιας βίαιης ανατροπής και να χαθεί έτσι μία σημαντική πλευρά της ιστορίας των κατοίκων της περιοχής μας. Ο ξεριζωμός των χωριών μας που βρίσκονται στην κοίτη του Αχελώου με τους παραποτάμους του και μέσα στα προβλεπόμενα όρια της στάθμης της λίμνης , ήταν μια σκληρή δοκιμασία. Τα παιδιά μας πρέπει να ξέρουν ότι κάτω απ’ τη σημερινή ομορφιά της λίμνης, που η φύση δημιούργησε ξανά και μπορούν σήμερα να χαίρονται, υπάρχουν θαμμένα χωριά, υπάρχουν τα δάκρυα των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν βίαια απ΄ τον τόπο τους, πληρώνοντας το τίμημα του εξηλεκτρισμού και της ανάπτυξης της σημερινής σύγχρονης Ελλάδας.


Το 1963 με την ολοκλήρωση του φράγματος για όσους είχαν χωράφια ή σπίτια που θα έπνιγε η λίμνη, άρχισε η διαδικασία καταγραφής των περιουσιακών τους στοιχείων προκειμένου να αποζημιωθούν. Την ίδια χρονιά η περιοχή μας δοκιμάζεται από πρωτοφανείς  πλημμύρες, χωριά ολόκληρα χάνονται κάτω από την λάσπη παίρνοντας μαζί τους για πάντα ανθρώπους, όπως στο Μικρό Χωριό, ένα κομμάτι της Τατάρνας, το παλιό χωριό Παλιοκάτουνο, τα Κέδρα και πολλά άλλα, ενώ ο Αχελώος τεράστιος και αγέρωχος δέχεται όλο αυτό τον όγκο νερού, χωρίς αντιπλημμυρικά έργα, πνίγει στη λάσπη τον κάμπο της  κοιλάδας του κι ένα μεγάλο μέρος απ΄ τα χωράφια που υπήρχαν εκεί δεν ξεχωρίζουν για να καταγραφούν. Τίτλοι ιδιοκτησίας δεν υπάρχουν και πολλά απ’ αυτά χαρακτηρίζονται σαν ιδιοκτησίας « ελληνικού δημοσίου». Αρκετοί συμπατριώτες μας  οδηγούνται μέσω των κομματαρχών στα γραφεία  των πολιτικών παραγόντων στη γνωστή πελατειακή λογική και σε ένα όργιο επιλεκτικών διευθετήσεων.

Η αυθαίρετη καταγραφή και αποτίμηση των αποζημιώσεων απ’ τη ΔΕΗ ξεσήκωσε αντιδράσεις και  διοργανώνεται συλλαλητήριο διαμαρτυρίας στη γέφυρα στο χωριό Σίδερα της Επισκοπής όπου συμμετέχουν όλα τα χωριά που ξεριζώνονταν και έχαναν τις περιουσίες τους. Όμως το μετεμφυλιοπολεμικό κλίμα της εποχής δεν επιτρέπει τέτοιες «οχλοκρατικές και ύποπτα καθοδηγούμενες εκδηλώσεις» κατά της «καθεστηκυίας και εννόμου τάξεως». Τα τάγματα εφόδου της Χωροφυλακής επιτίθενται στους διαδηλωτές βάναυσα με δακρυγόνα και συλλήψεις και οδηγούν πολλούς στα κρατητήρια και τις φυλακές με βαριές κατηγορίες. Έτσι ένας αγώνας για να έχουν και οι ίδιοι οι κάτοικοι λόγο στον ξεριζωμό τους καταστέλλεται πριν ξεκινήσει…


Χαρακτηριστικό στοιχείο που καταγράφει και τη νοοτροπία της εποχής, ιδιαίτερα όσων έχαναν τα σπίτια τους, είναι οι εναλλακτικές προτάσεις της ΔΕΗ για αποκατάσταση των πληγέντων στον κάμπο του Αγρινίου, και κυρίως στα χωριά Μεγάλη Χώρα, Τριαντέικα, κ. α. όπου σήμερα ζουν και προοδεύουν οι συμπατριώτες μας και οι επίγονοι τους. Κυκλοφορούσαν στα χωριά μας οι κατόψεις των σπιτιών που η ΔΕΗ αναλάμβανε την υποχρέωση να παραδώσει στους δικαιούχους όπου προέβλεπαν ένα ή δυο δωμάτια, κουζίνα και λουτρό. Με το δικό μας χαρακτηριστικό τρόπο διακωμωδούνταν ιδιαίτερα η ύπαρξη λουτρού (wc) μέσα στο σπίτι και  εκφράζονταν η βεβαιότητα  ότι όλα αυτά είναι παραμύθια και ότι τίποτα δεν πρόκειται να γίνει, γι’ αυτό καλά θα κάναμε να προτιμήσουμε τις αποζημιώσεις σε χρήμα. Πολλοί με διάφορους τρόπους πέτυχαν και τα δύο, άλλοι προτίμησαν τα χρήματα. Η περιοχή μας βγαίνοντας μόλις από μια ανταλλακτική οικονομία όπου οι ανάγκες καλύπτονταν κύρια με ανταλλαγές προϊόντων και ο κόσμος δεν ήταν ιδιαίτερα εξοικειωμένος με χρήματα και μάλιστα μεγάλα ποσά, για ένα διάστημα είχαμε διάφορα κωμικοτραγικά φαινόμενα αλόγιστης σπατάλης αυτών των χρημάτων χωρίς να πιάσουν τόπο και να αξιοποιηθούν σωστά, ευτυχώς από λίγους.


Οι μπουλντόζες αρχίζουν το γκρέμισμα, τα σπίτια ισοπεδώνονται και μόνο οι εκκλησίες παραμένουν όρθιες από το… «φόβο των Αγίων». Οι άνθρωποί μας μαζεύουν το κουράγιο τους και ότι μπορούν να πάρουν μαζί τους αναζητώντας νέους τόπους να στεγάσουν τα όνειρά τους Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές: Οι άνθρωποι αρνούνται την οπισθοχώρηση της παράδοσης μπροστά στον καλπάζοντα εκσυγχρονισμό του οποίου γίνονται θύματα. Φορτώνουν ότι μπορούν να πάρουν μαζί τους, ακόμα και από τα γκρεμίσματα των σπιτιών τους, όπως ξυλεία, λαμαρίνες, πορτοπαράθυρα. Πολλοί δεν μπορούν να τους αποχωριστούν και ξεθάβουν τα κόκκαλα των νεκρών τους. Νέες πατρίδες τους υποδέχονται για να ξαναπιάσουν το κουβάρι της ζωής τους απ’ την αρχή, όχι όμως όπως ήξεραν, αλλά όπως βρήκαν.


Μαζί με το έργο ισοπέδωσης των κτιρίων, για ένα με δύο χρόνια εκατοντάδες συμπατριώτες μας ανέλαβαν να αποψιλώσουν και να εκμεταλλευτούν τα δάση μέχρι το ύψος της στάθμης που προβλέπονταν να φτάσουν τα νερά της λίμνης. Τσεκούρια, κόφτρες και για πρώτη φορά αλυσοπρίονα αποδεκάτισαν χιλιάδες στρέμματα δάσους με πουρνάρια, αριές, βαλανιδιές, πλατάνια και άλλα είδη ξυλείας  για την παραγωγή  καυσόξυλων και ξυλοκάρβουνου που αναπτύχτηκε σε συνεταιριστική βάση και για πολλά χρόνια αργότερα συνεχίστηκε σαν μια παράλληλη δραστηριότητα και συνέβαλλε στην τοπική οικονομία.
        
Η λίμνη άρχισε να κατακλύζει μέρα με τη μέρα τον τόπο. Κάτω απ’ τα νερά της χάνονται για πάντα σημαντικά μνημεία, γεφύρια, εκκλησίες, μοναστήρια, σπίτια, χωράφια, αλώνια. Από τα διάφορα ξάγναντα στα υψώματα περιφερειακά της λίμνης, οι άνθρωποι  καθημερινά παρακολουθούν την άνοδο της στάθμης και αποχαιρετούν με σπαραγμό αγαπημένα μέρη συνδεδεμένα απόλυτα με την ζωή τους και την ύπαρξη τους. Οι ξεριζωμένοι σφραγίζουν με ένα  τελευταίο θολό απ’ τα δάκρυα βλέμμα τον τόπο τους που θα διατηρείται μόνο στη μνήμη. Οι ηλικιωμένοι δεν θα ξαναγυρίσουν για να ταφούν στα χώματα που έζησαν.


Σε λίγο πάνω απ’ τα σπίτια και τα αγαπημένα μέρη θα περνά ένα φέρυ-μπόουτ για να τους μεταφέρει με τα τελευταία υπάρχοντά τους στο νέο τόπο που εγκαθίστανται. Τους δρόμους που διέκοψε η λίμνη αναλαμβάνουν τώρα να συνδέσουν τούτα τα φέρυ-μπόουτ. Δύο, τα μεγαλύτερα που ναυπηγήθηκαν επί τόπου, θα εξυπηρετήσουν με πορθμείο (για χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί η κατασκευή της γέφυρας Επισκοπής) τον οδικό άξονα Καρπενησίου- Αγρινίου. Υπάρχουν ακόμα οι προβλήτες κάτω από το χωριό Αι Γιώργης από την πλευρά της Ευρυτανίας και πάνω από το πνιγμένο χωριό Αι Βασίλης από την πλευρά την Αιτωλ/νίας. Τα δύο μικρότερα φέρυ, κάθε Δευτέρα και Παρασκευή ξαναζωντανεύουν τις αυτοσχέδιες προβλήτες των παραλίμνιων χωριών από ανθρώπους που ακόμα δεν το παίρνουν απόφαση και πηγαινοέρχονται ανάμεσα στον παλιό και στον νέο τόπο διαμονής, μαζί με ζώα και πράγματα μέχρι την κατασκευή της γέφυρας Τατάρνας, ενός έργου με παγκόσμια κατασκευαστικά ρεκόρ και τεράστιο κόστος για την εποχή, που θα μπορούσε να ονομάζεται και «γέφυρα της ντροπής» αφού για 15 ολόκληρα χρόνια παρέμενε ανεκμετάλλευτη χωρίς δυνατότητες πρόσβασης και οδικής σύνδεσης και από τις δύο πλευρές της. 


Το δρομολόγιο ξεκινά το πρωί  από την προβλήτα του Αι Βασίλη και συνδέει τα χωριά της Ευρυτανίας με αυτά του Βάλτου φτάνοντας μέχρι  τη Σιβίστα και τα στενά παλιά περάσματα του Αχελώου στο δρόμο για Εμπεσό. Επιστρέφει σε μια αντίστροφη πορεία το απόγευμα στον Αι Βασίλη με ανταπόκριση λεωφορείου για το Αγρίνιο. Οι ανύπαρκτοι δρόμοι της Ευρυτανίας και το μακρινό Καρπενήσι αναδείχνει τη νέα συγκοινωνία  σαν τη σωτήρια λύση επικοινωνίας για τα παραλίμνια χωριά, ενώ δεν είναι λίγα τα δρομολόγια εκτάκτου ανάγκης με  τα αυτοσχέδια φορεία στους ώμους των κατοίκων για να μεταφέρουν ασθενείς στις προβλήτες.


Αξίζει να σημειωθεί ότι ιδιαίτερα σημαντική στην διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης, των τοπίων και των πολιτιστικών και ιστορικών μνημείων που χάθηκαν  καθώς και της τραγικότητας των στιγμών αυτής της βίαιης ανατροπής είναι οι φωτογραφίες και το υλικό έτσι όπως καταγράφηκε και σώζεται από τον αείμνηστο Κώστα Μπαλάφα, έναν από του μεγαλύτερους Έλληνες φωτογράφους της Εθνικής μας Αντίστασης και της μεταπολεμικής Ελλάδας. Μεγάλο μέρος αυτού του υλικού διατέθηκε από τον φωτογράφο στο Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης και παρουσιάστηκε σε σχετική έκθεση πριν περίπου μια δεκαετία με τίτλο «Τα αντίρροπα ρεύματα του Αχελώου». μερικές από τις οποίες δημοσιεύουμε.

Οι ανατροπές όμως στη ζωή μας σαν συνέπεια αυτού του τεράστιου έργου δεν σταματούν εδώ. Ο σχηματισμός της λίμνης βάζει σε νέες περιπέτειες τον τόπο μας, αφού οι γεωλογικές μεταβολές που συντελούνται κατά την δημιουργία της  δημιουργούν τοπικούς σεισμούς και  νέα δεινά σε όσους απόμειναν στα χωριά μας. Ένα νέο κύμα ξεριζωμένων δίνει την  χαριστική βολή που μαζί με την φτώχεια  επιδεινώνουν την εγκατάλειψη με μία ανεπίστροφη πορεία μέχρι σήμερα. Χρόνο με το χρόνο οι κάτοικοι λιγοστεύουν, οι νέοι μας αναζητούν μια καλλίτερη ζωή μετανάστες στο εξωτερικό και στα μεγάλα αστικά κέντρα ή στο Καρπενήσι όπου τους παραχωρούνται οικόπεδα και κάποια δάνεια για να στεγαστούν. Νέες οικογένειες δημιουργούνται πλέον σπάνια, τα σχολεία κλείνουν, στα μελαγχολικά καφενεία και στις πλατείες λίγοι απόμαχοι συνθέτουν ένα σκηνικό εγκατάλειψης και παρακμής.

Τα μετέπειτα χρόνια της ψεύτικης ευημερίας και των επιδοτήσεων δεν στάθηκαν ικανά να αλλάξουν την μοίρα του τόπου. Το όνειρο του διορισμού στο δημόσιο που συντήρησαν και εξέθρεψαν οι ίδιοι πολιτικοί που μας κουνούν σήμερα το δάκτυλο για τους δημοσίους υπαλλήλους και ψηφίζουν «ναι σε όλα» για... να μας σώσουν, δρούσε αποτρεπτικά στο να δημιουργηθούν υποδομές και προϋποθέσεις για να  πιστέψουν όσοι παρέμειναν η ήθελαν να επιστρέψουν και να αξιοποιήσουν με τον κόπο τους. τις όποιες νέες αναπτυξιακές  δυνατότητες που διέθετε η περιοχή.


Σήμερα με τις  μνημονιακές πολιτικές, όλα αυτά τα έργα που κόστισαν τόσες δαπάνες, στερήσεις και πόνο για τον  εξηλεκτρισμό και την αναγκαία ανάπτυξη της χώρας μας, παραδίνονται βορά στα νύχια των διεθνών κερδοσκόπων απατεώνων που αποκαλούνται επενδυτές από τους ντόπιους εκπροσώπους τους, πωλούνται όσο-όσο διαψεύδοντας τις ελπίδες όσων θυσιαστήκαν στο βωμό για την αυτοδύναμη ανάπτυξη και για την ανεξαρτησία της χώρας μας. Τα υδροηλεκτρικά φράγματα και ολόκληρη η ΔΕΗ παραδίδονται στα ιδιωτικά συμφέροντα μαζί με όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τη δημόσια περιουσία και όλα αυτά ονομάζονται σωτηρία της χώρας μας. Τι και αν δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά κάθε χρόνο μετά τα μνημόνια, ξαναγυρίζουν στη λάμπα πετρελαίου και στην ξυλόσομπα, τι και αν το ρεύμα το νερό και άλλες παροχές όπως η παιδεία, η υγεία, από κοινωνικά αγαθά γίνονται εμπόρευμα, τι και αν το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής μας οδηγεί σε βαθύτερη ύφεση και ανεργία, γι’ αυτούς τώρα είναι η ευκαιρία και δεν θα την χάσουν, οι συνέπειες δεν τους αφορούν, αυτές αφορούν εμάς τα θύματα της πολιτικής τους. Γι’ αυτούς υπέρτατη αξία πάνω από τις ζωές μας είναι το κέρδος, έτσι αντιλαμβάνονται τη «σωτηρία της χώρας» πάνω στα συντρίμμια της κοινωνίας. Αυτή όμως είναι και η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής μας για να παρασύρει τα φράγματα και τις όποιες ακόμα αναστολές και ψευδαισθήσεις  μας συγκρατούν και ανεχόμαστε μια καταστροφή που ξαναγυρίζει τη ζωή μας πίσω σε κείνα τα χρόνια και που ξεδιάντροπα  την ονομάζουν «σωτηρία». Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα είναι μακριά αυτή η μέρα. 

ΥΓ. Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε το 2003 στο περιοδικό «Απεραντιακά» τεύχος 102 από τον Θωμά Κώτσια υπεύθυνο έκδοσης του περιοδικού και μέλος τότε του Δ.Σ. του Συλλόγου Απεραντίων, αναφέρονταν όμως στα όρια του τ. Δήμου Απεραντίων. Σήμερα στη μνημονιακή εποχή των μεγάλων ανατροπών και του ξεπουλήματος της ΔΕΗ, το άρθρο βελτιωμένο απ’ τον ίδιο με περισσότερα στοιχεία και γενικότερες αναφορές στο σύνολο της περιοχής μας, δημοσιεύεται  στο ιστολόγιο "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" με αφορμή και τα 50 χρόνια από την μεγάλη κοινωνική και περιβαλλοντική ανατροπή που έφερε στη Δυτική Ευρυτανία και την γειτονική μας Αιτωλοακαρνανία.
(To άρθρο αυτό προσέφερε στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" ο κ. Θωμάς Κώτσιας)