ΕΥΧΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Στέλνω τις θερμότερες ευχές μου σε φίλους και μη και εύχομαι σε όλους να περάσετε όπως ακριβώς έχετε σχεδιάσει...

Εύχομαι για τον κόσμο όλο ειρήνη, αλληλεγγύη, αγάπη, ελπίδα
Εύχομαι για τη χώρα μας να χάσει επιτέλους το γκρίζο χρώμα της   και να αποκτήσει πλέον τη θέση που της αξίζει.
Ας συμβάλλουμε όλοι ώστε η κοινωνία μας να αποκτήσει το ανθρώπινο πρόσωπο που χρειάζεται! 

                                           ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ                              

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΣΤΑΥΡΟΥΓΕΝΝΑ

Ο Πάκης, ο Λαλάκης, ο Michelάκης, ο Αντωνάκης, ο Βαγγελάκης, ο Χαρούλης και άλλα εργαστηριακά υβρίδια συμμετέχουν στο γιορτινό πνεύμα κάνοντας τους ψηφοφόρους τους να ετοιμάσουν το πιο εντυπωσιακό χριστουγεννιάτικο τραπέζι όλων των εποχών. Φέτος θα "φάνε" Έλληνες. 

Το πόσο σίγουροι είναι ότι όλα θα γίνουν όπως τα έχουν μελετήσει και χωρίς καμία απώλεια για την πάρτη τους φαίνεται από την φράση που είπε ο βουλευτής της ΝΔ Παυλόπουλος αντιδρώντας για τις ποινές που θα επιβληθούν αν δεν είσαι τυπικός αδυνατώντας να πληρώσεις τον φόρο ακινήτων. “Με τη φυλακή, ποιον θα σωφρονίσετε; Το πολύ-πολύ να τον αναγκάσετε να πηδήξει από κανένα μπαλκόνι”. Δεν τους περνά καν η ιδέα ότι ο κανένας μπορεί να πάρει έναν από δαύτους αγκαλιά έχοντας ζωστεί με δυναμίτες. Δύο είναι οι επιλογές που έχεις αν δεν κάνεις ότι σου πει ο πολύς Θεοχάρης: Ή μπαίνεις φυλακή ή πηδάς από το μπαλκόνι. Όσο βέβαια έχεις μπαλκόνι γιατί με τις νέες συνοπτικές διαδικασίες ακόμα και το μπαλκόνι - Ζάλογγο του σπιτιού σου θα κατάσχεται. 

Βέβαια για την πλειοψηφία των Ελλήνων έχοντας μπει στις χαρές και τα πανηγύρια της εορταστικής περιόδου λουσμένη από το πνεύμα των Χριστουγέννων, κανονίζοντας τις αποδράσεις στα χιονοδρομικά κέντρα και στα σαλέ, έχοντας εξασφαλισμένες τις δόσεις δανείου, φόρους ακινήτων και πληρωμές λογαριασμών, όλα αυτά που περνάνε στη Βουλή είναι λεπτομέρειες. Φαίνεται άλλωστε από το ότι ενώ η μειοψηφία παίρνει φόρα να πηδήξει από το μπαλκόνι, του χορτάτου το μπαλκόνι είναι φωταγωγημένο επί 24ωρου και για 20 ημέρες τηρώντας τις παραδόσεις της δυτικής υποκουλτούρας Βαυαρών και Αμερικάνων. Άλλος φλέγεται για να ζεσταθεί και άλλος το καίει το πελεκούδι στα ρεβεγιόν του. Το ότι η μειοψηφία του 35% θα ξυπνήσει από την 1η Ιανουαρίου του 2014 σε μία Ελλάδα χειρότερη, σκληρότερη, πιο απάνθρωπη, για το 65% είναι σαν να έχει μπει χαλικάκι στο πέδιλο του σκι καθώς ο χορτάτος κατεβαίνει την χιονοδρομική πίστα της Αράχωβας. 

Η ειρωνεία τις τελευταίες ημέρες είναι ότι ενοχλήθηκε το πανελλήνιο με το γράψιμο στα Armani υποδήματά του πού μάς έκανε ο Μιχάλης Λιάπης αλλά και το τίναγμα από το κασμίρ σακάκι του που έκανε την κλήση της Δικαιοσύνης να παραστεί ως υπόδικος. Δηλαδή αν δεν πήγαινε στην Μαλαισία διακοπές Χριστουγέννων ο Λιάπης, ποιος θα έπρεπε να πάει; Διότι το πρόβλημα για το 35% δεν είναι ότι ο ανιψιός του εθνάρχη πήγε διακοπές αλλά το ότι γιος του διορισμένου κλητήρα Μητσάρα παρήγγειλε πούρα και σαμπάνια για το ρεβεγιόν. Ο Μιχάλης ξαφνικά έγινε Michel και τον χλευάζει το 65% των Ελλήνων. Τι μάς λέτε μωρέ! Όταν τον κάνατε με τις ψήφους σας 20 χρόνια υπουργό ήταν ο κύριος Λιάπης; Πρώτος σε ψήφους στην περιοχή του και τώρα θέλετε να τον κάνετε ίσα κι όμοια με σας; Δικαίωμα χλευασμού έχουν αυτοί που ήξεραν ότι ήταν πάντα Michel την ώρα που κάποιοι άλλοι τον έγλυφαν στο βουλευτικό του γραφείο. Μια φορά Michel ο Λιάπης, χίλιες φορές Λαλάκηδες εκείνοι. 

20,000 ανάπηροι από σήμερα και 60,000 συνταξιούχοι κάτω των 65 χρόνων χάνουν το ΕΚΑΣ διότι τα 400 έως 600 ευρώ είναι πολυτέλεια. Αυτή η αλήθεια δεν χωράει να μπει στολιδάκι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλειοψηφίας. Γι αυτή την απόφαση δεν χλευάζει κανένας τον πρωθυπουργό και την συμμορία του. 

Για το 15% επιπλέον φόρο για όποιον μπει στην ανάγκη να “σκοτώσει” το σπίτι του για να πληρώσει φόρους και να επιβιώσει δεν θα χλευάσει κανένας τα υβρίδια του πολιτικού συστήματος. 

Για το ότι μέχρι τις 31 Ιανουαρίου πρέπει να καταθέσεις όλα τα στοιχεία σου για να σε περάσει από κόσκινο η τράπεζα αποφασίζοντας αν θα σε πετάξει έξω από το σπίτι σου ή όχι, δεν χλευάζει κανένας τους σωτήρες που ψήφισε. 

Για το ότι ο γερμανοτσολιαδίσκος Θεοχάρης και ο στρατός των νεοταγματασφαλίτων του δεν θα σου δίνουν καμία διορία αλλά θα σου ανακοινώνουν ένα μήνα πριν ότι σου κάνουν έξωση από το ίδιο σου το σπίτι, δεν είναι για χλευασμό.

Υπάρχει μια εξαίρεση, χλεύαζες τον Μπουμπούκο αλλά τον έκανες κύριο Γεωργιάδη ο οποίος δεν θα σου επιτρέπει την είσοδο σε δημόσιο νοσοκομείο αν δεν του στάξεις 25 ευρώ. Αλλά αυτό εσένα δεν σε ενδιαφέρει, διότι με την προπληρωμένη ασφάλειά σου έχεις δωμάτιο ρετιρέ σε ιδιωτική κλινική.

Σιγά- σιγά και σταδιακά παίρνει μορφή αυτό το άυλο τέρας που έχει καταρρακώσει την ζωή μας και το μέλλον μας. Ειδικά τις περιόδους γιορτών και πανηγυριών το πρόσωπό του φαίνεται ξεκάθαρα μπροστά σε αυτούς που και ευκολία να είχαν για γιορτές η συνείδησή τους δεν τους το επίτρεπε. Το πρόσωπο του τέρατος δεν είναι όλα τα υποκοριστικά δίποδα που χλευάζεις χορτάτος και ζεστός στην πολυθρόνα σου. 

Είσαι εσύ που φτιάχνεις φάτνη να ζεστάνεις συμβολικά τον Χριστό όταν ανελέητα καρφώνεις στον σταυρό τον Χριστό της γειτονιάς σου.-

Πηγή

ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΠΟ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Αφορισμός του ΣΥΡΙΖΑ από ιεροεξεταστή της ορθοδόξου μαρξιστικής θρησκείας

Ο αφορισμός γράφηκε σε σκουριασμένο καπάκι αμερικανικής κονσέρβας του σχεδίου Μάρσαλ, του εργοστασίου UNRRA και λέει:

«107 χρόνια πριν, ο Λένιν ακτινογραφεί το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ».

Η σιχαμερή μανία των ποιμνίων να εξιτάρονται με « επαληθεύσεις » προφητειών, και να προβάλλονται δίχως ίχνος ντροπής και παντελή έλλειψη αξιοπρέπειας. 

Προσέξτε παρακαλώ την προσωδία αλλά και την χροιά της φωνής του ιεροεξεταστή. Χαρακτηριστική αβρότητα φωνητικών χορδών λαρυγγιού, ανθρώπου που δεν εργάστηκε ποτέ, αλλά είναι αρμόδιος για την υποστήριξη των δικαίων της εργατικής τάξης. Φουλ έξτρα σπετσιάλ αριστερού τύπου decadence.

Το ντοκουμέντο του φρικτού τηλεοπτικού αφορισμού:




Η κουλτούρα




Πηγή
 

ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ; ΣΟΒΑΡΟΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ!

Συνδικαλισταράδες της ΓΣΕΕ με πισίνες, δημοσιογράφοι με θαλαμηγούς και υπουργοί που εκβίαζαν τον ΓΑΠ για τα παιδιά τους!

Είναι μόνο ο Τσουκαλάς; Σοβαροί να είσαστε!

Πασόκος συνδικαλισταράς πρώην στέλεχος της ΓΣΕΕ, λάτρης των πούρων και του ουίσκι, ο οποίος παντελόνιαζε πάνω από 6.000 ευρώ το μήνα έχτισε κάπου στην Ήπειρο μια βιλάρα με πισίνες και τζακούζια που θα ζήλευε και η Γιάννα Αγγελοπούλου.

Από την Ιόλη Πιερίδη

 Το συγκεκριμένο φρούτο έγραψε ιστορία επί προεδρίας Παναγόπουλου στην επαναστατική ΓΣΕΕ αλλά και σε δημόσιο οργανισμό στον οποίο διατηρούσε 5 διαφορετικές θέσεις!

Ήταν σε τόσο βάθος διεφθαρμένα τα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων της χώρας που ακόμη και δημοσιογράφοι που κάλυπταν το εργατικό ρεπορτάζ-όχι όλοι-έγιναν ζάπλουτοι και
απέκτησαν βίλες και θαλαμηγούς. Αυτοί οι δημοσιογράφοι ήταν οι διαμεσολαβητές- νταλαβερτζήδες ανάμεσα στους εκδότες-εργοδότες τους και τα υπουργεία που μοίραζαν τις δουλειές (κατασκευαστικά έργα, πληροφοριακά συστήματα και πάει λέγοντας).

Άλλος τοκογλύφος, πρώην συνδικαλισταράς, διαθέτει βιλάρες στην Αράχωβα και μπαρ στην περιοχή της λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Οι περιπτώσεις των λαμόγιων του συνδικαλισμού δεν έχουν τελειωμό. Αποτελούσαν στην διάρκεια της μεταπολίτευσης τα μαντρόσκυλα των κυβερνήσεων. Μερικοί εξακολουθούν και σήμερα να βρίσκονται επικεφαλής σε μεγάλους οργανισμούς του Δημοσίου.

Τόσο βαθιά διεφθαρμένο εξακολουθεί να είναι το σύστημα αδέλφια. Αυτά τα μούτρα πήγαιναν πακέτο με αντίστοιχα φυράματα που υποδύονταν τους υπουργούς. Μάλιστα κάποιοι από τα βαριά ονόματα του ΠΑΣΟΚ-τα λεγόμενα ιστορικά στελέχη-είχαν φθάσει στο σημείο να εκβιάζουν τον ΓΑΠ ότι για να τον στηρίξουν θα πρέπει να μεσολαβήσει ώστε τα παιδιά τους να γραφτούν σε κορυφαία αμερικανικά πανεπιστήμια. Ως εκεί έφτασε ο ξιπασμός τους. Αυτά τα μούτρα κυβερνούσαν και εξακολουθούν να κυβερνούν την Ελλάδα. Θα τους συναντήσετε σε όλα τα κόμματα.

Είναι διάσπαρτοι στην πολιτικοί ατμόσφαιρα, κάτι σαν επικίνδυνοι ιοί.

Πακέτο με αυτά τα μούτρα πάνε και εκατοντάδες δημοσιογράφοι-τσιράκια τους οι οποίοι πλούτισαν μέσα από συγκεκριμένα κολλητιλίκια της βαθιάς μεταπολίτευσης. Το ένα χέρι ένιβε το άλλο και αμφότερα ήταν βουτηγμένα στο μέλι του δημοσίου χρήματος. Για τις παράγγες της Δικαιοσύνης που εξακολουθούν να προσφέρουν ασυλία σε σεσημασμένους, εντός και εκτός Κορυδαλλού, τα λόγια είναι περιττά. Μόνο τις πρόσφατες αποφάσεις της Δικαιοσύνης να δει κανείς αντιλαμβάνεται το βάθος και τα πρόσωπα της διαφθοράς.

Βέβαια για τις παράγγες της Δικαιοσύνης έχουν υπάρξει καρφώματα στην Τρόικα και στους εκπροσώπους της στην Αθήνα, οπότε εδώ πολύ σύντομα θα έχουμε πανηγύρι. Το σύστημα βρωμάει όπου κι αν το πιάσεις. Επειδή μάλιστα οι δανειστές μας το γνωρίζουν, στο μόνο που έχουν εστιάσει μεθοδικά είναι η φτωχοποίηση του λαού. Ούτε μεταρρυθμίσεις, ούτε αποκρατικοπιήσεις, ούτε αλλαγή του διεφθαρμένου κρατικού μηχανισμού. Μόνο η φτωχοποίηση του κόσμου είναι το ζητούμενο και σ΄αυτή την κατεύθυνση εργάστηκαν με συνέπεια οι κ.κ. Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος, Παπαδήμος, Στουρνάρας.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Χτες με το άρθρο (παιχνίδια του νερού) μιλήσαμε για την ιδιωτικοποίηση των δημοτικών εταιρειών ύδρευσης της χώρας. Σήμερα, ας μιλήσουμε γενικώτερα για το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του υδάτινου πλούτου. Ένα ζήτημα το οποίο κάθε άλλο παρά καινούργιο είναι. Πάνε πάνω από σαράντα χρόνια από τότε που η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού απλώθηκε στις χώρες τής κεντρικής και νότιας Αμερικής, στραγγίζοντάς τες από τον πλούτο τους προς χάριν ολίγων κεφαλαιοκρατών. Δεν είναι τυχαίο ότι ο σφετερισμός τού υδάτινου πλούτου τους αποτελούσε ένα από τα ζητήματα πρώτης προτεραιότητας για τα "παιδιά τού Σικάγου". Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Βολιβίας, όπου το 2000 ξέσπασε ο περίφημος "πόλεμος του νερού".

Στα μέσα τής δεκαετίας τού '80, η Βολιβία, πάμφτωχη χώρα της λατινικής Αμερικής (μέσο ετήσιο εισόδημα: 950 δολλάρια) και ταυτόχρονα υπερχρεωμένη, κατέφυγε στον σύμμαχο όλων των αβοήθητων και οικονομικά δυσπραγούντων κρατών: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Όπως μάθαμε καλά κι εμείς εδώ στην Ελλάδα, για να προσφέρει το ΔΝΤ οικονομική στήριξη σε μια χώρα, πρέπει αυτή η χώρα να ακολουθήσει κατά γράμμα τις οδηγίες του για την αναδιάρθρωση της οικονομίας της. Κι όπως επίσης μάθαμε κι εμείς, μεταξύ των συμβουλών που έδωσε στην βολιβιανή κυβέρνηση (της οποίας επί κεφαλής βρισκόταν ο πρώην δικτάτορας Ούγκο Μπάνσερ) ήταν η μεγαλύτερη δυνατή ιδιωτικοποίηση των κρατικών πόρων και η αποκρατικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων.

Ανάμεσα σε όσα ξεπούλησε ο Μπάνσερ, ήταν και η κρατική εταιρεία ύδρευσης. Μάλιστα δε, η κυβέρνησή του αποφάσισε να βγάλει στο σφυρί -πακέττο με την εταιρεία ύδρευσης- και το δικαίωμα εκμετάλλευσης τόσο των υδάτινων πόρων όσο του αρδευτικού συστήματος της Κοτσαμπάμπα, της τρίτης μεγαλύτερης πόλης τής χώρας. Στον σχετικό διαγωνισμό τού 1999, πλειοδότησε δίνοντας δυόμισυ δισ. δολλάρια  η Aguas del Tunari, μια κοινοπραξία η οποία ιδρύθηκε με έδρα τα νησιά Καϋμάν και τής οποίας βασικός μέτοχος ήταν ό πολυεθνικός κατασκευαστικός κολοσσός Bechtel(*).

Για να πάρει την δουλειά, η Aguas del Tunari δεσμεύθηκε να εκσυγχρονίσει και να αναδιοργανώσει τόσο το υδρευτικό όσο και το αρδευτικό δίκτυο, δίχως ουσιαστική οικονομική επιβάρυνση των καταναλωτών. Υποτίθεται ότι η εταιρεία θα κέρδιζε από τις "οικονομίες κλίμακος" και θα επωφελείτο από την "σωστή διαχείριση" εκεί όπου πρώτα υπήρχε διασπάθιση χρήματος. Μόνο που σε τέτοιες "δημοκρατίες τής μπανάνας", αυτού του είδους οι δεσμεύσεις έχουν τόση αξία όση έχει σήμερα ένα κατοχικό χαρτονόμισμα των δέκα δισ. δραχμών: μηδέν. Έτσι, λοιπόν, χάρη στην κερδοσκοπική πολιτική των "επενδυτών", μέσα σε λίγους μήνες το κόστος των υπηρεσιών ύδρευσης και άρδευσης τριπλασιάστηκε. Για την Κοτσαμπάμπα, μια περιοχή όπου τα τρία τέταρτα των κατοίκων της ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, αυτή η υπέρογκη τιμή τού νερού ισοδυναμούσε με γενοκτονία.

Το χειρότερο για τους κατοίκους, όμως, ήταν η λεπτομέρεια της σύμβασης, σύμφωνα με την οποία η Aguas del Tunari αναλάμβανε την διαχείριση όλων των υδάτινων πόρων. Αυτό σήμαινε ότι οι κάτοικοι δεν μπορούσαν ούτε έναν κουβά νερό από το ποτάμι να πάρουν, διότι κάτι τέτοιο ισοδυναμούσε με κλοπή και ετιμωρείτο αυστηρά! Εφ' όσον η κοινοπραξία είχε αναλάβει όλους τους υδάτινους πόρους, είχε το δικαίωμα αποκλειστικής εκμετάλλευσης του νερού που βρισκόταν και στα ποτάμια και στις λίμνες και στις πηγές και οπουδήποτε. Ούτε το νερό τής βροχής δεν επιτρεπόταν να μαζέψει κανείς! Οι άνθρωποι της εταιρείας και οι κρατικές δυνάμεις καταστολής περιπολούσαν διαρκώς και οι ποινές σε όσους παρανομούσαν μαζεύοντας νερό ήσαν εξοντωτικές. Όποιος ήθελε να πιεί νερό, έπρεπε να το πληρώσει και όποιος αδυνατούσε να πληρώσει, έπρεπε να πεθάνει από δίψα.

Φυσικά, ο κόσμος ξεσηκώθηκε. Το φθινόπωρο του 1999 δημιουργείται η "Συντονιστική Επιτροπή για το νερό και την ζωή" (La Coordinadora), όπου συμμετέχουν περιβαλλοντικές φοιτητικές, εργατικές κλπ οργανώσεις, λαϊκές επιτροπές, η εκπαιδευτική κοινότητα, αγροτικοί συνεταιρισμοί, ακόμη και κληρικοί. Τον Νοέμβριο οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους που οδηγούν στην Κοτσαμπάμπα. Μπαίνοντας το 2000, τα μπλόκα εξαπλώνονται σε όλη την χώρα. Το Φεβρουάριο η "Συντονιστική" οργανώνει την κατάληψη ολόκληρης της πόλης (!), ζητώντας την κατάργηση του νόμου εκχώρησης των υδάτινων πόρων και την επιστροφή στο παλιό καθεστώς.

Ο Μπάνσερ στέλνει αστυνομία και στρατό για να επιβάλει την τάξη αλλά οι κάτοικοι δεν είναι δυνατόν να του κάνουν το χατήρι. Το ζήτημα του νερού είναι ζωής και θανάτου γι' αυτούς. Οι δυνάμεις καταστολής στέλνουν δεκάδες στα νοσοκομεία και εκατοντάδες στις φυλακές αλλά η λαϊκή οργή φουντώνει αντί να εκτονωθεί. Ο Μπάνσερ υποχρεώνεται να πάει σε διαπραγματεύσεις αλλά παραμένει ανυποχώρητος στο ζήτημα της συνεργασίας με την Aguas del Tunari. Η "Συντονιστική" αποχωρεί από τις διαπραγματεύσεις και διοργανώνει δημοψήφισμα, όπου το 96% των ψηφοφόρων τίθενται υπέρ της εκδίωξης της Aguas del Tunari από την Βολιβία. Το ενθαρρυντικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σήμανε την τελική φάση τού "πολέμου τού νερού": την Τρίτη 4 Απριλίου, χιλιάδες λαού καταλαμβάνουν τις εγκαταστάσεις τής Aguas del Tunari και όλα τα δημόσια κτήρια τής Κοτσαμπάμπας ενώ, παράλληλα, μπλοκάρουν όλους τους δρόμους που οδηγούν στην πόλη.

Δυο μέρες αργότερα, ο Μπάνσερ αποφασίζει να στήσει μια πρόστυχη απάτη σε βάρος του λαού: ανακοινώνει ότι ακυρώνεται η σύμβαση με την Aguas del Tunari. Οι διαδηλωτές πανηγυρίζουν και αποσύρονται, περιχαρείς για την νίκη τους. Όμως, τότε ο Μπάνσερ στέλνει τον στρατό, ο οποίος καταλαμβάνει την πόλη με μια αστραπιαία ενέργεια ενώ ταυτόχρονα συλλαμβάνονται από την αστυνομία τα περισσότερα μέλη τής "Συντονιστικής".

Ο πρώην δικτάτορας νόμιζε ότι νίκησε αλλά τα γεγονότα τον διέψευσαν. Εξοργισμένοι από την απάτη (τα γεγονότα εκείνης της ημέρας πέρασαν στην ιστορία ακριβώς με αυτήν την λέξη: απάτη), οι πολίτες μεταμορφώνονται σε "αντάρτες τού νερού" και εφορμούν κατά των στρατιωτών, οι οποίοι έχουν πλυμμηρίσει την πόλη. Η λαϊκή οργή και αποφασιστικότητα αιφνιδιάζει τα κυβερνητικά επιτελεία. Ο Μπάνσερ κηρύσσει την περιοχή σε "κατάσταση πολιορκίας" και δίνει εντολή να χρησιμοποιηθούν κανονικά πυρά κατά των ανταρτών. Χύνεται αίμα(**) αλλά οι εξήντα χιλιάδες ξεσηκωμένων πολιτών δεν αργούν να επιβληθούν και να θέσουν και πάλι την πόλη υπό τον έλεγχό τους.

Στις 10 Απριλίου, ο ταπεινωμένος Μπάνσερ υποχρεώνεται να δεχτεί και πάλι την "Συντονιστική". Το ίδιο απόγευμα η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι αίρεται η "κατάσταση πολιορκίας", γίνονται δεκτοί όλοι οι όροι τής "Συντονιστικής", απελευθερώνονται όλοι οι συλληφθέντες κατά τον ξεσηκωμό και καταγγέλλεται η σύμβαση με την Aguas del Tunari(***). Ο βολιβιανός λαός είχε κερδίσει τον "πόλεμο του νερού".



(*) Πολλοί πιθανόν να θυμούνται την Bechtel από την "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού": είναι μία από τις εταιρείες στις οποίες ανατέθηκε το έργο τής "ανοικοδόμησης" του Ιράκ. Στην "Ανατομία..." είχαμε συναντήσει και τον Μπάνσερ, καθώς αναφερόμασταν στην Βολιβία (κείμενα 20-22).

(**) Ο πρώτος νεκρός εκείνων των επεισοδίων ήταν ο 17χρονος Βίκτωρ Ούγκο Ντάσα, τον οποίο εκτέλεσε με μια σφαίρα στο κεφάλι ο -ντυμένος με πολιτικά- λοχαγός Ρόμπινσον Ιριάρτε. Ο Ιριάρτε δεν ήξερε ότι η ενέργειά του απαθανατίστηκε σε βίντεο που τράβηξε ένας δημοσιογράφος. Χάρη σ' αυτό το βίντεο, μετά από δυο χρόνια ο Ιριάρτε προσήχθη σε δίκη από στρατοδικείο. Η συνέχεια δεν είναι δύσκολο να μαντευτεί: ο Ιριάρτε αθωώθηκε και, λίγο αργότερα, προήχθη σε ταγματάρχη.

(***) Τον Νοέμβριο του 2001, η Aguas del Tunari προσέφυγε στην ICSID (International Centre for Settlement of Investment Disputes: oργανισμός τής Παγκόσμιας Τράπεζας, ο οποίος έχει ως σκοπό την διαιτησία και την επίλυση διαφορών που προκύπτουν μεταξύ ιδιωτών επενδυτών και κυβερνήσεων), ισχυριζόμενη ότι η Βολιβία καταπάτησε διμερή εμπορική συμφωνία με την...Ολλανδία (η Bechtel, βασικός μέτοχος της Aguas del Tunari, είναι θυγατρική της International Water Ltd, η οποία εδρεύει στην Ολλανδία), ζητώντας αποζημίωση 25 δισ. δολλαρίων. (Παρατήρηση πρώτη: 25 δισ. δολλάρια ως αποζημίωση για ένα συμβόλαιο που κόστισε 2,5 δισ. - Παρατήρηση δεύτερη: η Βολιβία έχει ετήσιο προϋπολογισμό 2,7 δισ.)

Πηγή

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΑΝΑΚΑΜΨΗ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ;

Ανάκαμψη προβλέπει η Τράπεζα της Ελλάδος για το 2014 και ταμειακό πρωτογενές πλεόνασμα.

Αξίζει, ωστόσο, να προσθέσουμε εδώ την ειρωνεία της Frankfurter Allgemeine Zeitung για εικονικό πλεόνασμα και δημιουργική λογιστική (επικρίνοντας βεβαίως την κυβέρνηση γιατί καθυστέρησε σε μεταρρυθμίσεις). Καλό είναι να σημειώσουμε ότι στις προβλέψεις αυτές προφητεύονται (χωρίς πραγματικά στοιχεία, απ’ όσο μπορούμε να κρίνουμε) και υψηλές αλλοδαπές επενδύσεις στη χώρα και μερική αύξηση των εξαγωγών.

Βέβαια ο Πρόεδρος της ΤτΕ φοβάται τη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού και κρούει το κώδωνα του κινδύνου, τονίζοντας όμως την ανάγκη για συνέχιση των περικοπών στο Δημόσιο με καταργήσεις και συγχωνεύσεις δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, καλύτερο έλεγχο των δαπανών του και των ασφαλιστικών ταμείων με στόχο τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος.

 Όλες αυτές οι προβλέψεις έρχονται τη στιγμή που οι μεσοαστικές επιχειρήσεις διέρχονται το Ρουβικώνα και προσπαθούν να αντισταθούν στις φοροεπιδρομές, την πολιτική λεηλασίας της περιουσίας τους και την περιορισμένη καταναλωτική κίνηση, η Τράπεζα της Ελλάδος βλέπει ανάκαμψη 0,5% και ταμειακό υπόλοιπο 4 δις. Γίνονται ευοίωνες προβλέψεις με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να φυτοζωούν και να κινδυνεύουν με λουκέτο -ακόμα και οι λιγοστές που μετά βίας επιβιώνουν.

Και τούτα ενώ ένας στους πέντε Έλληνες αδυνατεί να αγοράσει βασικά είδη διατροφής και την ώρα που η αγορά με δυσκολία κινείται.
 Για ποιον, λοιπόν, προβλέπεται ανάκαμψη;
Με τι θυσίες αποταμίευση;

Γνωρίζουμε ότι η ανάκαμψη δε βγαίνει μαθηματικά για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ούτε περιμένουμε να ανακάμψουν οι μισθοί των δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων.
Άρα πώς θα έρθει ανάκαμψη;
Ποιος θα επωφεληθεί από την πολυπόθητη ανάπτυξη;
Μα φυσικά οι τράπεζες που ολοκλήρωσαν την ανακεφαλαιοποίηση και απορρόφησαν ό,τι ανεξάρτητο υπήρχε στον τραπεζικό τομέα (συνεταιριστικές τράπεζες, ταμιευτήριο).

Στην ουσία η ανάκαμψη προβλέπεται για τους λίγους μετόχους των τεσσάρων-πέντε τραπεζικών οργανισμών που ελέγχουν πια τον εθνικό χρηματοπιστωτικό τομέα. Ανάκαμψη, εξάλλου, μπορεί να έρθει και με τις πωλήσεις ακινήτων μετά την άρση πλειστηριασμών. Οι αγοραπωλησίες ουσιαστικά -μετά την ανακεφαλαίωση των τραπεζών από το (τρισκατάρατο) δημόσιο- θα αποτελούν πια καθαρό κέρδος. Βέβαια αποσιωπάται εντέχνως πως έτσι κινδυνεύουν χιλιάδες κόκκινα δάνεια (δανειοληπτών κατοικίας, αγροτών, επιχειρήσεων) και μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.

Καλό είναι να μην προσπεράσουμε και την προβλεπόμενη ανάκαμψη για τους καναλάρχες -και τους έγκριτους δημοσιογράφους που θυσιάζονται στο βωμό της παραπληροφόρησης και της διαπλοκής- και τους εκπροσώπους της παρασιτικής εθνικής αστικής τάξης που -μέσα σε συνθήκες ύφεσης- συνεχίζουν να παίρνουν αμφιβόλου αναγκαιότητας έργα από το δημόσιο με δυσθεώρητες αμοιβές.

 Ανάκαμψη κι ανάπτυξη για λίγους, λοιπόν, με κόστος ανθρώπινες ζωές, με πολίτες να ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς φάρμακα, χωρίς σχολεία και με παιδιά που εγκαταλείπουν πρόωρα το σχολείο, με την Υγεία υπό διάλυση.

Εκτός αν θεωρήσουμε ανάκαμψη την αύξηση των κοινωνικών παντοπωλείων, φροντιστηρίων και ιατρείων. Ανάκαμψη όμως και των απολύσεων, ανάκαμψη των υπερκερδών των ελίτ που κερδίζουν μέσα από τη συρρίκνωση των αμυντικών βιομηχανιών.

Οι γιορτές πλησιάζουν κι ακόμα μία χρονιά οι γονείς θα πρέπει να πουν ψέματα για τα λιγοστά δώρα του Άη Βασίλη. Θα πρέπει να περιμένουν από γέροντες συγγενείς να δώσουν από το υστέρημά τους (εφόσον είναι υγιείς, λόγω της δυσανάλογης με τη σύνταξή τους ακρίβειας των φαρμάκων).

 Ακόμα μία χρονιά οι απλήρωτοι υπάλληλοι και οι άνεργοι, οι πτωχευμένοι μεσοαστοί και οι νέοι καλούνται να απολαύσουν το δώρο της ελπίδας που τους ποτίζει με αφιόνι ο κ. Προβόπουλος. Να ελπίζουν σε ανάκαμψη και ανάπτυξη. Λέξεις τόσο θολές όσο το περιτύλιγμα που δεν αφήνει να δούμε το κουτί. Ανάκαμψη και ανάπτυξη που όμως δεν είναι για αυτούς.

Αντίθετα για αυτούς -κατά το ιρλανδικό παράδειγμα μετά την "απελευθέρωση"- πρέπει να συνεχιστούν οι ίδιες θυσίες, ακόμα κι αν δεν υπάρχει αποτέλεσμα, ακόμα κι αν δεν είναι δυνατόν να βγουν οι αριθμοί που ευαγγελίζονται.

Πηγή

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Ανάμεσα στα τιμαλφή τού ελληνικού λαού, τα οποία βγάζει στο σφυρί η αστική συγκυβέρνηση "προς το συμφέρον τού τόπου", είναι και το νερό. Η αρχή στο ξεπούλημα του νερού θα γίνει με την ΕΥΔΑΠ τής πρωτεύουσας και την ΕΥΑΘ τής Θεσσαλονίκης αλλά δεν θ' αργήσουν να μπουν στον ντορό και άλλες περιοχές τής χώρας.

Για να είμαστε ακριβέστεροι, η ανήθικη ιστορία με το νερό δεν είναι καινούργια. Αν πάμε πίσω στον χρόνο, θα πρέπει να αναζητήσουμε τις απαρχές της στα τέλη τής δεκαετίας τού '90, όταν η τότε κυβέρνηση Σημίτη έβαλε τον θεμέλιο λίθο τής ιδιωτικοποίησης τόσο της ΕΥΔΑΠ όσο και της ΕΥΑΘ, με τους νόμους 2744/1999 και 2651/1998 αντίστοιχα. Με το χρηματιστήριο να βρίσκεται στα φόρτε του, οι καιροσκόποι τής κυβέρνησης βρήκαν την ευκαιρία ν' αρχίσουν το ξεπούλημα μετοχοποιώντας τις δυο μεγαλύτερες εταιρείες ύδρευσης της χώρας.

Επειδή, όμως, η πουστιά είναι σύμφυτη με την κάθε είδους αστική διακυβέρνηση, το ξεπούλημα σχεδιάστηκε με τον πλέον συμφέροντα για το κεφάλαιο τρόπο, "σπάζοντας" την μεν παλιά ΕΥΔΑΠ σε ΕΥΔΑΠ ΑΕ και Εταιρεία Παγίων ΕΥΔΑΠ ΝΠΔΔ, την δε παλιά ΕΥΑΘ σε ΕΥΑΘ ΑΕ και ΕΥΑΘ Παγίων ΝΠΔΔ. Αν δεν καταλαβαίνετε το παιχνίδι, επιτρέψτε μου να γίνω αναλυτικώτερος.

Με βάση τους δυο νόμους που προαναφέραμε, οι δυο ΑΕ αναλαμβάνουν (α) παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης, (β) μελέτη, κατασκευή, εγκατάσταση, λειτουργία, εκμετάλλευση, διαχείριση, συντήρηση, επέκταση και ανανέωση συστημάτων ύδρευσης-αποχέτευσης, (γ) άντληση, αφαλάτωση, επεξεργασία, αποθήκευση, μεταφορά και διανομή πάσης φύσεως υδάτων, (δ) έργα και διαδικασίες συλλογής, μεταφοράς, αποθήκευσης, επεξεργασίας και (ε) διαχείριση και διάθεση των προϊόντων της επεξεργασίας των λυμάτων.

Κι ενώ αυτά κάνουν οι δυο ΑΕ, στα δυο ΝΠΔΔ παραμένει η ιδιοκτησία των παγίων εγκαταστάσεων των παλιών εταιρειών, όπως φράγματα, ταμιευτήρες, εξωτερικά υδραγωγεία και αντλιοστάσια καθώς και οι άλλες τεχνικές ή μηχανολογικές εγκαταστάσεις που εξασφαλίζουν την ασφαλή μεταφορά του νερού μέχρι τις εγκαταστάσεις επεξεργασίας του. Τα δυο ΝΠΔΔ είναι υποχρεωμένα να διατηρούν σε άριστη κατάσταση όλα αυτά τα πάγια στοιχεία ώστε να μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι δυο ΑΕ. Επίσης, πρέπει να φροντίζουν για την επέκταση του δικτύου σε νέες περιοχές, να κατασκευάζουν καινούργιες εγκαταστάσεις (ταμιευτήρες, δεξαμενές, αντλιοστάσια κλπ) όπου απαιτείται, να φροντίζουν για την διύλιση του νερού μέχρι την δεύτερη φάση της

Να το πω τώρα με απλά λόγια; Το δημόσιο κράτησε στην ιδιοκτησία του τις πάγιες εγκαταστάσεις και πούλησε την παροχή υπηρεσιών. Δηλαδή, ο φορολογούμενος πολίτης εξακολουθεί να επιβαρύνεται με το κόστος κατασκευής, επισκευής και λειτουργίας των εγκαταστάσεων που χρειάζονται χοντρό χρήμα (π.χ. φράγματα), διευκολύνοντας τον ιδιώτη μέτοχο των ΑΕ να κονομάει πουλώντας του το νερό, το οποίο συγκεντρώνεται με δημόσια δαπάνη.

Για να καταλάβουμε ακόμη καλύτερα τα παραπάνω, ας ρίξουμε μια ματιά σε μια παράγραφο των όσων γράφει στον ιστοτόπο της η ΕΥΔΑΠ: "Για την εξασφάλιση της υδροδότησης της μείζονος περιοχής της Πρωτεύουσας η ΕΥΔΑΠ προμηθεύεται ακατέργαστο νερό από το Δημόσιο, το οποίο έχει συμφωνήσει να το εξασφαλίζει από κατάλληλες πηγές και να το παραδίδει στην ΕΥΔΑΠ". 

Ανοίγουμε μικρή παρένθεση. Ενώ -υποτίθεται πως- το νερό είναι δημόσιο αγαθό απαραίτητο για την ζωή (όπως ο αέρας) και, ως τέτοιο, πρέπει να παρέχεται στους πολίτες με την μέριμνα του κράτους δίχως κερδοσκοπία, η ΕΥΑΘ ΑΕ δεν διστάζει να αναφέρει στον δικό της ιστοτόπο ότι, μεταξύ άλλων, αποσκοπεί "στη βελτίωση των οικονομικών μεγεθών της". Όχι, δηλαδή, πως δεν το ξέραμε αλλά δεν βλάφτει να τους ακούμε να το παραδέχονται, μπας και βάλουν μυαλό μερικοί μπουμπουνοκέφαλοι. Κλείνει η παρένθεση.

Και τώρα, για να δούμε τι καταλάβατε, προσπαθήστε να απαντήσετε στο εξής απλό ερώτημα: Όταν λέμε ότι πωλούνται η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ, ποιές ακριβώς εταιρείες πωλούνται; Δώστε την απάντησή σας πριν συνεχίσετε...
..................................................................................
..................................................................................
..................................................................................
Όσοι απαντήσατε ότι προς πώληση είναι μόνον η ΕΥΔΑΠ ΑΕ και η ΕΥΑΘ ΑΕ, ενώ τα δυο Νομικά Πρόσωπα που διαχειρίζονται τα πάγια παραμένουν στην ιδιοκτησία τού δημοσίου, επιτρέψτε μου να σας συγχαρώ για τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεστε: σιγά μη και το πρόστυχο, αστικό μας κράτος φορτώσει σε ιδιώτη το κόστος συντήρησης των φραγμάτων, των αντλιοστασίων κλπ ή -πολύ περισσότερο- το κόστος κατασκευής καινούργιων, αφού όλα αυτά μπορούν να γίνουν με τους φόρους που πληρώνει το πόπολο.

Όσοι δεν καταφέρατε να βρείτε την σωστή απάντηση, αύριο με τον κηδεμόνα σας.

Πηγή

ΚΙ' ΟΜΩΣ ΤΑ ΙΧ ΧΩΡΙΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΝΟΜΙΜΑ ΜΕ 2 ΕΥΡΩ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

Σύμφωνα με τη νομοθεσία οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που έχουν καταθέσει τις πινακίδες κυκλοφορίας για να γλιτώσουν τα υψηλά Τέλη Κυκλοφορίας, τα τεκμήρια αλλά και το Φόρο Πολυτελούς Διαβίωσης μπορούν σύμφωνα με τη νομοθεσία να τα κινήσουν νόμιμα για δύο ημέρες το μήνα καταβάλλοντας μόλις 2 ευρώ για κάθε ημέρα, χωρίς να χρειαστεί να βάλουν πλαστές πινακίδες όπως έκανε ο πρώην υπουργός Μιχάλης Λιάπης.
 

Στις 3/12/2003 αριθμός ΠΟΛ. 1132 το υπουργείο Οικονομικών ορίζει για την διαδικασία Προσωρινής χορήγησης Αδειας Κυκλοφορίας χαρακτηριστικά:
«Με αφορμή ερωτήματα που τέθηκαν στην Υπηρεσία μας σχετικά με το ανωτέρω θέμα σας γνωρίζουμε τα εξής:

1. Σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 7 του άρθρου 22 του Ν.2367/1953 , όπως ισχύει, σε εξαιρετικές περιπτώσεις επιτρέπεται η κυκλοφορία αυτοκινήτου ή μοτοσικλέτας με προσωρινή άδεια κυκλοφορίας και μέχρι δύο (2) μέρες το μήνα.

 

Η προσωρινή άδεια χορηγείται αποκλειστικά και μόνο από τον Προϊστάμενο της αρμόδιας ΔΟΥ αφού καταβληθούν τέλη κυκλοφορίας 1,90 Ευρώ για κάθε μέρα, ανεξάρτητα από το είδος του αυτοκινήτου ή της μοτοσικλέτας.

Μέχρι τώρα η κατά τα ανωτέρω χορηγούμενη από τον Προϊστάμενο της Δ.Ο.Υ. προσωρινή άδεια θεωρείται από τις κατά τόπους Υπηρεσίες Τροχαίας, οι οποίες εκδίδουν Ειδική πινακίδα από χαρτόνι «Μ».

2. Για την απλοποίηση της διαδικασίας χορήγησης των ανωτέρω προσωρινών αδειών και την αποφυγή άσκοπων μετακινήσεων των ενδιαφερομένων κρίνεται αναγκαίο η διαδικασία χορήγησης των αδειών αυτών να ολοκληρώνεται σε μια υπηρεσία του Δημοσίου στη Δ.Ο.Υ., η οποία σύμφωνα με τις ανωτέρω διατάξεις είναι αρμόδια για τη χορήγησή της.

Για το λόγο αυτό, από 1ης Μαρτίου 2004 οι Δ.Ο.Υ. οι οποίες χορηγούν τις προσωρινές άδειες θα χορηγούν και τις ειδικές πινακίδες από χαρτόνι «Μ», χωρίς καμία ανάμιξη των Υπηρεσιών της Τροχαίας για θεώρηση ή άλλη ενέργεια.

3. Με την ευκαιρία αυτή υπενθυμίζουμε ότι:

α) Με τα έγγραφά μας Μ 739/122/ ΠΟΛ.33/25.2.1982 , Μ 794/248/ ΠΟΛ.87/6.3.1986 , Α 8302/387/ ΠΟΛ.245/17.8.1987 , 1108539/1276/Τ. & Ε.Φ./ ΠΟΛ.1238/25.9.1998 και 1012746/29Τ. & Ε.Φ./ ΠΟΛ.1055/7.2.2002 , έχει διευκρινισθεί, από τη Διοίκηση ότι εξαιρετικές περιπτώσεις για τη χορήγηση της προσωρινής άδειας είναι:

Για τα ανάριθμα αυτοκίνητα μόνο για τη μεταφορά τους:
- Από τον τόπο αγοράς ή τελωνισμού στον τόπο ταξινόμησης.
- Για έλεγχο από το K.T.E.Ο. και
- Για μετάβαση σε ειδικά συνεργεία για μετατροπή προσθήκη αμαξωμάτων ή άλλων τεχνικών στοιχείων.

Για τα ενάριθμα αυτοκίνητα που βρίσκονται σε ακινησία.
- Για δοκιμή, επισκευή ή πώληση αυτών.

β) Η προσωρινή άδεια κυκλοφορίας .θα χορηγείται αποκλειστικά και μόνο για μεν τα ανάριθμα αυτοκίνητα από τον Προϊστάμενο της Δ.Ο.Υ. στη χωρική αρμοδιότητα του οποίου υπάγεται η επιχείρηση του πωλητή ή ο τελωνειακός χώρος εκτελωνισμού ή ο ιδιοκτήτης ή κάτοχος του οχήματος, για δε τα ενάριθμα αυτοκίνητα από τον Προϊστάμενο της Δ.Ο.Υ. στον οποίο έχει κατατεθεί δήλωση ακινησίας.

γ) Το χρονικό διάστημα για το οποίο χορηγείται η προσωρινή άδεια κυκλοφορίας (δύο μέρες το ανώτερο το μήνα) αρχίζει να μετρά από την έναρξη της ημερολογιακής ημέρας για την οποία χορηγείται η άδεια και λήγει με τη συμπλήρωση μίας ή δύο ημερολογιακών ημερών, κατά περίπτωση.

δ) Με την επιφύλαξη τυχόν άλλων διατάξεων αρμοδιότητας Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών η οδήγηση του οχήματος, για το οποίο χορηγήθηκε προσωρινή άδεια κυκλοφορίας, επειδή από το νόμο, ( παρ. 7 άρθρο 22 του ν.2367/1953 ) δε γίνεται διάκριση, είναι δυνατή όχι μόνο από τον κύριο του οχήματος αλλά και από τρίτο πρόσωπο, με την προϋπόθεση βέβαια ότι το αυτοκίνητο κυκλοφορεί αποκλειστικά για τους λόγους τους οποίους εκδόθηκε η προσωρινή άδεια κυκλοφορίας.

4. Από την έκδοση της παρούσας παύει να ισχύει κάθε προηγούμενη αντιθέτου περιεχομένου.

Πινακίδα «Μ» 24 ημέρες το χρόνο
Οι πινακίδες «Μ» μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που έχουν καταθέσει τις πινακίδες κυκλοφορίας τους για 2 ημέρες κάθε μήνα με μόλις 8 ευρώ.
Ουσιαστικά με αυτό τον τρόπο ο ιδιοκτήτης του οχήματος μπορεί να διατηρεί σε καλή κατάσταση τον κινητήρα του οχήματος αλλά και όλα τα υπόλοιπα μηχανικά μέρη καθώς είναι γνωστό σε όλους πως η παρατεταμένη ακινησία δημιουργεί πολλά προβλήματα. Ειδικότερα οι ελαστικοί σωλήνες ξεραίνονται και κόβονται πολύ εύκολα, τα λάδια κυκλοφορούν στον κινητήρα, οι αναρτήσεις δουλεύουν και δεν κολλάνε μέχρι και τα ελαστικά διατηρούνται σε καλή κατάσταση.
Πάντως αν κάποιος κινήσει το όχημά του για 24 ημέρες το χρόνο, δηλαδή 2 ημέρες κάθε μήνα, τότε συνολικά θα έχει καταβάλλει 96 ευρώ αλλά θα έχει γλιτώσει τα Τέλη Κυκλοφορίας, τα τεκμήρια αλλά και το Φόρο Πολυτελούς Διαβίωσης!

Αντίγραφο της Αδειας Κυκλοφορίας

Η κίνηση οχήματος έστω και με τη χρήση πινακίδας «Μ» από την εφορία για 2 ημέρες κάθε μήνα είναι απολύτως νόμιμη. Ωστόσο οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων με τις πινακίδες κυκλοφορίας κατατεθημένες θα πρέπει να έχουν κρατήσει Αντίγραφο της Αδεια Κυκλοφορίας που έχουν καταθέσει μαζί με τις πινακίδες ώστε να μπορέσουν να ασφαλίσουν το όχημά τους, σύμφωνα με την Ημερησία.

Πηγή

''Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΜΠΕΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΚΡΕΜΑΣΕΙ''

 Ομιλία του Βρετανού ευρωβουλευτή Γκόντφρυ Μπλούμ.

Μια μικρή αλλά εντυπωσιακή ομιλία έκανε πρόσφατα στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο στις 21 Νοεμβρίου 2013 ο Βρετανός ευρωβουλευτής Γκόντφρυ Μπλουμ.

Διαβάστε την και δείτε και το σχετικό βίντεο:
«Μάλιστα, λοιπόν, κύριε πρόεδρε… σκέφτομαι να χρησιμοποιήσω τη φράση του μεγάλου Αμερικανού φιλόσοφου Μάρεϋ Ροθμπαρτ ότι το κράτος είναι μια οργάνωση κλεφτών.

Η φορολογία είναι ένα σύστημα όπου πολιτικοί και γραφειοκράτες κλέβουν χρήματα από τους πολίτες, για να τα σπαταλούν με τον πιο ειδεχθή τρόπο, κι’ αυτό το μέρος δεν αποτελεί εξαίρεση.

Συνταρακτικά, και ειλικρινά δεν ξέρω πως δεν σας πιάνουν τα γέλια, όταν μιλάτε για φοροδιαφυγή.
Ολόκληρη η επιτροπή και οι γραφειοκράτες διαφεύγουν τη φορολογία.

Εσείς δεν πληρώνετε φόρους, όπως πληρώνουν οι πολίτες

Έχετε κάθε λογής ειδικές συμφωνίες, φορολογικούς συντελεστές, υψηλά αφορολόγητα και συντάξεις όπου δεν πληρώνετε συνδρομές.

Εσείς είστε οι μεγαλύτεροι φοροφυγάδες στην Ευρώπη και εδώ κατηγορείτε τους πολίτες.

Λοιπόν το μήνυμα έχει αρχίσει να φτάνει στ’ αυτιά των πολιτών της ΕΕ, και σύντομα θα καταλάβετε πως οι Ευρωσκεπτικιστές επανέρχονται με όλο και περισσότερα μέλη, κι’ ακόμα χειρότερα για σας, καθώς ο κόσμος σας ανακαλύπτει δεν θ’ αργήσει να εισβάλει εδώ μέσα και να σας κρεμάσει …
ΚΑΙ ΘΑ‘ΧΕΙ ΔΙΚΙΟ!»



Πηγή

ΠΑΓΩΜΕΝΗ Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ

Τις τελευταίες ημέρες πληθαίνουν οι εκτιμήσεις των εκπροσώπων του εμπορικού κόσμου περί άκρως απογοητευτικής πορείας των πωλήσεων μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα. Κάποιοι εμπορικοί σύλλογοι μάλιστα θεωρούν ότι πρόκειται ίσως για την χειρότερη χρονιά που είδαμε μέχρι σήμερα. Εντάξει, έχει γίνει πλέον απολύτως κατανοητό ότι λεφτά δεν υπάρχουν κι όπου ελάχιστο λίπος βρίσκεται ακόμη, θα πάει για τα παιδιά. Κλασικές και βασικές προτεραιότητες.

Όμως αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι αν και τα εμπορικά καταστήματα βιώνουν κυριολεκτικά στο πετσί τους την κρίση, δεν έχουν μπει ακόμη στη λογική αναδιάταξης της στρατηγικής τους. Πολύ απλά να μπουν στη διαδικασία να προσαρμοστούν στα δεδομένα της νέας εποχής και έτσι να διεκδικήσουν το διαβατήριο για την επιβίωση. Δυστυχώς όπως αποδεικνύει μια ενδελεχής ματιά, είναι σαν να βρίσκονται σε μια κατάσταση αναμονής. Είναι σαν να περιμένουν να λήξει η κρίση, όπως περιμένουμε ας πούμε ύφεση μιας κακοκαιρίας και επάνοδο των θερμοκρασιών στα συνήθη για την εποχή επίπεδα.

Και δεν είναι μόνο το θέμα των τιμών, αλλά συνολικά το προσφερόμενο πακέτο που έχει συνοψιστεί στην κλασική έκφραση value for money, που δεν φαίνεται να ακολουθείται. Αυτή τη στιγμή στην αγορά κυκλοφορούν δυο ειδών καταναλωτές. Αυτοί που έχουν και αυτοί που δεν έχουν. Όμως σήμερα τα μαγαζιά εξακολουθούν και απευθύνονται κάπου στη μέση, δηλαδή, στη κάποτε λεγόμενη μεσαία τάξη που πια έχει αποσαθρωθεί. Καθίσταται κατά συνέπεια ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη και ανάπτυξη στην αγορά, ο επαναπροσδιορισμός της ταυτότητας της κάθε εμπορικής δραστηριότητας. Το αναμάσημα περί ζημιάς που κάνουν τα εμπορικά κέντρα, οι πολυεθνικές κ.τ.λ. πλέον δε βοηθά….

Ας ανοίξουν τα αυτιά τους σε όσα λένε τα μάτια των καταναλωτών χαζεύοντας τις βιτρίνες.

Πηγή


 

Ο ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΚΑΙ Η...ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑ

 

Η άποψη περί ιδιοκτησίας γης που θα διαβάσετε παρακάτω δεν θα άξιζε ούτε μια τυπωμένη λέξη, αν εκείνος που την εκστόμισε δεν είχε την ιδιότητα του βασικού πρωθυπουργικού συμβούλου: «Ο καθένας αγόραζε ένα κομμάτι γης, το πάρκαρε και το άφηνε να πάρει αξία. Εκανε δηλαδή κερδοσκοπία γης! Τώρα αρχίζει να του μπαίνει η... ανάγκη να το εκμεταλλευτεί. Κι αυτό σημαίνει θέσεις εργασίας, σημαίνει περισσότερη ανάπτυξη, σημαίνει μακροχρόνια και περισσότερα έσοδα, άρα λιγότερα ελλείμματα, άρα λιγότερη εξάρτηση από δανειστές». Μάλλον είναι η πρώτη φορά που διατυπώνεται από οποιονδήποτε θεσμικό παράγοντα τόσο «εξωτική» θεωρία για την ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα -ή για οποιαδήποτε μορφή περιουσιακού στοιχείου. Ο κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης τα είπε σε συνέντευξή του στον Real FM. Εκείνος είναι ο εισηγητής των όρων «παρκάρισμα» και «κερδοσκοπία γης». Ισως να νιώθει υπερήφανος για αυτό...

Ωστόσο, τα δικά του αισθήματα δεν μπορεί να τα συμμεριστεί κάθε Ελληνας που μάτωσε σε ολόκληρη τη ζωή του για να αφήσει ένα κομμάτι γης στους απογόνους του. Η θεωρία για «κερδοσκοπία γης» είναι προσβλητική. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να κάνει ακόμη πιο έξαλλους τους σκληρά φορολογούμενους πολίτες, οι οποίοι χαρακτηρίζονται «κερδοσκόποι», επειδή μπορεί να έχουν ένα οικόπεδο, το οποίο δεν... εκμεταλλεύονται.

Επίσης, η εξωλογική ασχήμια που υποστηρίζει ο κ. Λαζαρίδης μαρτυρά και την πρόθεση -από την πλευρά της κυβέρνησης- να περάσει η μικρή ιδιοκτησία σε μεγάλα funds που θα μπορούν να «αξιοποιήσουν» τα ακίνητα των Ελλήνων. Ο μέσος Ελληνας δεν έχει τα κεφάλαια για να προβεί σε εκμετάλλευση των ακινήτων του για να δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Δεν μπορεί να χτίσει πολυκαταστήματα στο οικόπεδό του ή να δημιουργήσει... συνεδριακά κέντρα στα δυάρια και τα τριάρια που κληρονομεί η μια γενεά στην άλλη.

Και φυσικά, δεν φταίνε οι μικροϊδιοκτήτες για τα ελλείμματα και την εξάρτηση από τους δανειστές, αλλά οι πολιτικοί ταγοί και οι απίθανοι σύμβουλοί τους.

Από την εφημερίδα "δημοκρατία"

Πηγή

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ

Δανειστές, Μνημόνιο και Αριστερά

 Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τις προάλλες μπήκα στην κεντρική, επίσημη (αγγλόφωνη) ιστοσελίδα του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (μέλος του είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ από την Ελλάδα). Για δύο χρόνια οποιοσδήποτε έμπαινε στη σελίδα έβλεπε «φάτσα-κάρτα» την έκκληση Μίκη-Γλέζου και σειράς άλλων ευρωπαϊκών προσωπικοτήτων για τη σωτηρία της Ελλάδας και των ευρωπαϊκών λαών (Αυγή, 30.10.2011). Δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ στην ιστοσελίδα πολλά στοιχεία για το τι γίνεται στην Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον υπήρχε λίαν προβεβλημένη η έκκληση. Τώρα έλειπε και αυτή. Η ιστοσελίδα ασχολούνταν έντονα με το θέμα της ανδρικής σεξιστικής βίας,  της καταπίεσης των Σαχαριανών από το Μαρόκο και της τραγωδίας στη Λαμπεντούζα.

Δεν αμφισβητούμε τη σοβαρότητα των τριών θεμάτων. Αλλά η κυριολεκτική καταστροφή δύο ευρωπαϊκών χωρών, Ελλάδας και Κύπρου, με έναν πρωτοφανή οικονομικό «πόλεμο χρέους», που προκάλεσε ήδη στην πρώτη (και θα προκαλέσει στη δεύτερη) τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του ανεπτυγμένου καπιταλισμού σε καιρό ειρήνης, μια αληθινή «γενοκτονία», ένα «κοινωνικό ολοκαύτωμα», μια εθνική καταστροφή, δεν θάπρεπε να υπάρχει και μάλιστα στην πιο περίοπτη θέση του site; Κάθε αριστερός, δημοκράτης, πολιτισμένος, διεθνιστής στην Ευρώπη, δεν θάλεγε πριν από όλα «είμαστε όλοι ‘Ελληνες», όπως αυθορμήτως έπραξαν οι κάτοικοι της Νάντης; Ψάχνοντας, βρήκα είναι αλήθεια ένα άρθρο για την ΕΡΤ. Αλλά εδώ δεν κλείνει μόνο η ΕΡΤ, η Ελλάδα ολόκληρη κλείνει! Θάπρεπε η ιστοσελίδα του ΚΕΑ να είναι γεμάτη πληροφορίες για τις αυτοκτονίες, την εξέλιξη των κοινωνικο-οικονομικών μεγεθών, την καταστροφή του κράτους-πρόνοιας, καταγγελίες για τον τρόπο που μεταχειρίζονται την Ελλάδα η κυβέρνηση της Γερμανίας και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκού θεσμοί και κυβερνήσεις και το ΔΝΤ, απαιτήσεις να επανέλθει η Ευρώπη στις αρχές της δημοκρατίας και της ισοτιμίας των εθνών;

Δυστυχώς, το ίδιο συνέβη με τρεις «αντιπαγκοσμιοποιητικές» συγκεντρώσεις τον τελευταίο χρόνο, σε Φλωρεντία, Τυνησία, Αθήνα (Alter Summit). Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, «αγωνιστές κατά της παγκοσμιοποίησης» να μην φροντίζουν να εκδώσουν αυτά τα φόρουμ ειδικές αποφάσεις-εκκλήσεις για τις συγκεκριμένες χώρες-θύματα της «παγκοσμιοποίησης», περιοριζόμενα στην έκδοση κατεβατού διεκδικήσεων, που αφορούν τους πάντες, από τους ομοφυλόφιλους στους μετανάστες, και είναι διαχρονικά επίκαιρες, όσο είναι.

Ελπίζουμε ότι το συνέδριο του ΚΕΑ που θα συνέλθει σε λίγες μέρες θα διορθώσει αυτή την καίρια παράλειψη, εγκρίνοντας ειδική απόφαση για την καταστροφή Ελλάδας και Κύπρου, με ειδική αναφορά στα αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ για διαγραφή χρέους, ρήτρα ανάπτυξης, σχέδιο Μάρσαλ κλπ., όπου θα καταγγέλλονται οι καμπάνιες μίσους μεγάλων ευρωπαϊκών μέσων κατά του ελληνικού λαού, θα επισημαίνεται ιδιαίτερα το απαράδεκτο των απειλών κατά της Ελλάδας και της Κύπρου για εκδίωξη από την ευρωζώνη και όλων των επεμβάσεων στην εσωτερική πολιτική ζωή των δύο χωρών και θα αποφασίζεται η οργάνωση μεγάλης πανευρωπαϊκής καμπάνιας για την υπεράσπιση του ελληνικού λαού. Ελπίζουμε επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εισηγηθεί ειδική απόφαση του ΚΕΑ για το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Διακοπή μνημονίου σημαίνει πόλεμο!

Το συνέδριο του ΚΕΑ διεξάγεται σε διπλά κρίσιμη συγκυρία:

α) είναι πιθανό, μέσα στο 2014, να τεθεί για δεύτερη και τελευταία φορά το ελληνικό θέμα στην Ευρώπη και να δοθεί μια από τις κρισιμότερες μάχες των δύο τελευταίων αιώνων για το μέλλον του ελληνικού λαού και κράτους, μάχη και εντός Ελλάδας και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αυτό το θέμα μπορεί να προκύψει από εκλογές, κατάρρευση της χώρας ή εξέγερση.

β) ολόκληρη η ήπειρος μπαίνει σε σοβαρή κρίση, με την ακροδεξιά σε πολύ καλύτερη θέση από την έναρξη της προηγούμενης μεγάλης ευρωπαϊκής κρίσης (1914) και την «επίσημη» αριστερά είτε σε κατάσταση ακραίου εκφυλισμού (σοσιαλδημοκρατία) ή εκλογικο-πνευματικής στασιμότητας («ριζοσπαστική αριστερά», με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ του 2012).

Αν προκύψει στην Ελλάδα κυβέρνηση που διακόψει το Μνημόνιο, ζητήσει μεγάλη διαγραφή χρέους, έκτακτη ανθρωπιστική-αναπτυξιακή βοήθεια, «ρήτρα ανάπτυξης», θα μπει αμέσως σε σφοδρότατη σύγκρουση, μεγάλο «πόλεμο» με την «Ευρωγερμανία» και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Δεν επιτρέπεται η παραμικρή αυταπάτη επ’ αυτού. Οποιαδήποτε τέτοια αυταπάτη θα αποδειχθεί θανάσιμη. Δεν τα γράφουμε αυτά για να τρομοκρατήσουμε κανέναν, ούτε μπορούμε να το κάνουμε. Και ο τελευταίος νοήμων πολίτης στη χώρα αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς το τρομακτικό της κατάστασης. Μόνο ορισμένοι πολιτικοί ζουν στον κόσμο τους και δεν το καταλαβαίνουν. Προσπάθειες εξωραϊσμού της κατάστασης δεν καθησυχάζουν. Επιτείνουν τον τρόμο, υποδεικνύοντας ανεπάρκεια πολιτικού προσωπικού.

Μακάρι να μπορούσαμε να αποφύγουμε τον πόλεμο. Δεν μπορούμε όμως, αν θέλουμε να σώσουμε κάτι από την Ελλάδα. Είναι «παρηγορητικό ψέμμα» ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», «οι χώρες δεν εξαφανίζονται». Τι άλλο από εξαφάνιση είναι όταν το μεγαλύτερο μέρος του πιο νέου, μορφωμένου, ενεργού τμήματος του λαού εξαναγκάζεται σε μετανάστευση; Ελλάδα και Κύπρος μένουν στη θέση τους, τα δύο «κράτη» (ήδη αποικίες χρέους) διατηρούν τις ταμπέλες, αλλά ο Δήμος, ο φορέας της κυριαρχίας κατά τον Επιτάφιο, αποχωρεί και η δυνατότητα όσων μένουν να την ασκήσουν περιορίζεται καθημερινά.

Ελλάδα και Κύπρος μοιάζουν επιλεχθείσες από το «διευθυντήριο» της «παγκοσμιοποίησης» ως χώρος πρωτοφανούς στην ιστορία πειράματος, δημιουργίας «αεθνικού κράτους», όπως ήθελε την Κύπρο ο πρώην Αμερικανός πρέσβης Μοντήγκλ Στερνς, «Ευρώπης χωρίς έθνη» όπως ρητά την θέλουν οι μεγαλύτεροι τραπεζίτες, «Ελλάδας χωρίς ‘Ελληνες», όπως περιέγραψε αυτή την «Ιθάκη της αντεπανάστασης» ο Μίκης Θεοδωράκης. Δέχομαι ότι μπορεί να μη θέλετε να πιστέψετε την ύπαρξη τέτοιου σχεδίου, δείτε το όμως τουλάχιστο ως αποτέλεσμα, αφού έτσι κι αλλοιώς γίνεται και αποτυπώνεται στους αμείλικτους κοινωνικο-οικονομικούς δείκτες της καταστροφής, νοιώστε το σε κάθε ψυχή που αυτοκτονεί, αν διαθέτετε «συναισθηματική νοημοσύνη». 

Μια αυριανή αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα παραλάβει κατεστραμμένη χώρα, αντιμετωπίζοντας παράλληλα πολύ μεγάλη εξωτερική εχθρότητα. Ούτε στα πιο τρελλά όνειρά μας δεν επιτρέπεται να φανταζόμαστε ότι οι δυνάμεις που επιτίθενται ανηλεώς στην Ελλάδα εδώ και τέσσερα χρόνια, που σχεδόν κατέστρεψαν την Κύπρο μέσα σε δύο ώρες, θα αντιμετωπίσουν με οποιαδήποτε κατανόηση και επιείκεια μια Ελλάδα που θα αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία των «αγορών», του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και την ορθότητα των επιλογών Μέρκελ-Σόιμπλε (δυστυχώς, εφεξής, και SPD).  Οι δυνάμεις αυτές θα επιχειρήσουν, αντίθετα, να καταγάγουν στην Ελλάδα παραδειγματική νίκη, θα θελήσουν να μας συντρίψουν, για να μη διανοηθεί να σηκώσει άλλος Ευρωπαίος κεφάλι!

Και στον πόλεμο χρειάζεσαι συμμάχους!

Γι’ αυτό, οι δυνάμεις που φιλοδοξούν να διακόψουν την παρούσα, μνημονιακή πορεία κοινωνικής-εθνικής καταστροφής, χρειάζονται σοβαρότατη εσωτερική, πολιτική, οργανωτική, τεχνοκρατική προετοιμασία, βαθείς και κυρίως ειλικρινείς δεσμούς με τον λαό, αφετέρου και την παραμικρή βοήθεια, συμμαχία, συμπαράσταση που μπορούν να βρουν από όλα τα σημεία του γεωγραφικού και ιδεολογικού ορίζοντα και, φυσικά, πρώτα απ’ όλα, από τις δυνάμεις που έχουν να χάσουν από τυχόν συντριπτική νίκη του παγκόσμιου Χρήματος επί της Ελλάδος.

Το κλίμα που επικρατεί σήμερα στην Ευρώπη είναι ότι οι ‘Ελληνες φταίνε για την απίθανη κατάσταση της χώρας τους, ότι οι Ευρωπαίοι τους βοηθάνε, αλλά αυτοί τρώνε τα λεφτά τους χωρίς αποτέλεσμα. Η πιθανότητα, σε μια κατάσταση κρίσης, να πει μια πλειοψηφία Ευρωπαίων πολιτών «να τελειώνουμε επιτέλους με την Ελλάδα, με τους ‘Ελληνες» είναι πολύ μεγάλη. Ακόμα και οι φιλέλληνες ή αριστεροί ήδη πιέζονται όταν η συζήτηση πάει π.χ. στη διαγραφή χρέους.

Για να αποφύγει δεύτερο (μετά το 2010) και τελευταίο Βατερλώ της χώρας στην Ευρώπη, την ευθύνη του οποίου κινδυνεύει να επωμισθεί (ως μη όφειλε) η αριστερά, οφείλει η τελευταία αλλά και κάθε «αντιμνημονιακή» δύναμη να κινητοποιηθεί ήδη από τώρα, με μαζική και ποιοτική εκστρατεία, αφενός γνωστοποίησης των στοιχείων της κρίσης, δεύτερο συμπαράστασης προς την Ελλάδα, τρίτο ένταξης του ελληνικού στο ευρωπαϊκό ζήτημα, κατά τρόπο που να δημιουργεί συμμαχίες επί τη βάσει των συμφερόντων των άλλων.

Η προσπάθεια πρέπει να κατευθυνθεί αφενός προς το ΚΕΑ, που δεν έκανε, δυστυχώς, σχεδόν τίποτα για την Ελλάδα μέχρι τώρα, αφετέρου σε πολύ ευρύτερο φάσμα δυνάμεων, δυνητικά συμμαχικών προς την Ελλάδα, με τις οποίες όμως σήμερα, και είναι τραγικό αυτό, δεν μιλάει κανένας!!! Αν αντιμετωπίζουμε απειλή χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού, όπως κάποτε φασισμού, τότε χρειαζόμαστε το ισοδύναμο «αντιφασιστικών μετώπων»

Δεν είναι λιτότητα, είναι γενοκτονία!

Ακόμη και η ορολογία που συχνά χρησιμοποιείται είναι λάθος που υποκρύπτει σφάλμα εμπιστοσύνης στην παγκοσμιοποίηση και άγνοια του βάθους της κρίσης της. Στη Γαλλία και Γερμανία ασκείται πολιτική λιτότητας. Οι Γάλλοι θα πάρουν σύνταξη στα 62 αντί για τα 60. Στην Ελλάδα και την Κύπρο δεν ασκείται λιτότητα, πάμε προς κατάργηση συντάξεων και περίθαλψης, πηγαίνουμε ολοταχώς προς 19^ο και 18^ο αιώνα, καταργείται η δημοκρατία, καταστρέφονται δύο χώρες. Αυτό λέγεται γενοκτονία, καταστροφή, ολοκαύτωμα, πόλεμος των αγορών και της Γερμανίας. Δεν μπορούμε να το ονομάζουμε αλλοιώς γιατί, αν το ονομάσουμε αλλοιώς, το εξωραίζουμε και το δικαιολογούμε τελικά. ‘Όχι μόνο με λόγια, αλλά και με την όλη εμφάνισή τους, οι εκπρόσωποι της «αντιμνημονιακής Ελλάδας» θα πρέπει σε κάθε περίσταση και ευκαιρία, σε κάθε διεθνή συνάντησή τους, να θυμίζουν, παντού όπου βρίσκονται, την καταστροφή που ήδη υπέστη η χώρα, τους χιλιάδες νεκρούς, τα εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές, τα νούμερα του ΑΕΠ και της ανεργίας. Θάπρεπε και εμείς οι ‘Ελληνες, και το ΚΕΑ, παντού στην Ευρώπη και στον κόσμο, όπου εμφανίζονται εκπρόσωποι των Ευρωπαίων ηγετών και του ΔΝΤ να μην τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί, κατηγορώντας τους για οικονομικούς δολοφόνους, όπως και είναι.

Μόνο δημιουργώντας συνθήκες ανάλογες με αυτές των κινημάτων συμπαράστασης προς το Βιετνάμ, την Αλγερία, τη Χιλή, εναντίον της ελληνικής χούντας, μπορεί κάποιος να ελπίζει πραγματικά να δώσει με κάπως ανεκτούς όρους τη μεγάλη μάχη για τη σωτηρία της χώρας, του ελληνικού λαού, της ελληνικής και ευρωπαϊκής δημοκρατίας, κοινωνικής και πολιτικής. Ο άλλος δρόμος οδηγεί στην καταστροφή.

Ανάγκη νέου μεταβατικού προγράμματος

Αλλά, όπως και στην Ελλάδα, έτσι και στην Ευρώπη προκύπτει το ερώτημα «που θα βρεθούνε τα λεφτά», ποιος θα χρηματοδοτήσει τη «μη λιτότητα». Χωρίς σοβαρή πειστική απάντηση στο κρίσιμο για το μέλλον της Ευρώπης ερώτημα, η «ριζοσπαστική αριστερά» δεν μπορεί να διεκδικήσει σοβαρό πολιτικό ρόλο. Χωρίς τέτοια απάντηση, η ήπειρος μοιάζει καταδικασμένη να οδηγηθεί είτε προς «δικτατορία των αγορών» με διαχειριστή τη Γερμανία, είτε προς διάλυση-διάσπαση υπό συνθήκες μεγάλων ενδοευρωπαϊκών ανταγωνισμών και ιστορικής οπισθοδρόμησης του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Απλές «κεϋνσιανές», «σοσιαλδημοκρατικές» διορθώσεις, «συνδικαλιστικά» προγράμματα παροχών δεν αρκούν, ούτε σε Ελλάδα, ούτε σε Ευρώπη. Χρειάζεται ριζοσπαστική και έμπρακτη, όχι στα λόγια που έχουν πληθωρίσει πια κάθε νόημα,  ρήξη με το ελληνικό υπόδειγμα (κλεπτοκρατία) και με το ευρωπαϊκό (την ευρωπαϊκή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης). Μόνο αρχίζοντας την αντιστροφή του παγκοσμιοποιητικού υποδείγματος, την επαναφορολόγηση του κεφαλαίου, την επαναφορά λελογισμένου προστατευτισμού, τη ριζική μεταρρύθμιση της ΕΕ και την αναθεώρηση της «αγίας τριάδας» του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού (πάγια αντιπληθωριστική εντολή ΕΚΤ, ανεξαρτησία ΕΚΤ, no bailout), με νέο οικονομικό υπόδειγμα που θα ξεπερνάει ασφαλώς τον φιλελευθερισμό αλλά και τον κλασικό κεϋνσιανισμό, λαμβάνοντας υπόψιν και τα φυσικά όρια του πλανήτη και το μεταπολεμικό καταναλωτικό μοντέλο, μπορεί να δημιουργηθεί πραγματική, σοβαρή πλατφόρμα απέναντι τόσο στην πολιτική της Μέρκελ, όσο και στη διάλυση της ΕΕ υπό πιθανή ηγεμονία της άκρας δεξιάς.

Μόνο συμμετέχοντας ενεργά και σοβαρά στην επεξεργασία τέτοιων ιδεών, αν μπορεί, η αντιμνημονιακή Ελλάδα, από κοινού με άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, της αριστεράς ή όχι, μπορεί να κάνει τον δικό της αγώνα τμήμα του αγώνα πολύ ευρύτερων  δυνάμεων για τη σωτηρία της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, αυξάνοντας τις πιθανότητες νίκης και σωτηρίας. Δυστυχώς βέβαια, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις στην Ελλάδα έχουν καθυστερήσει πάρα πολύ και κινδυνεύουν να καταβάλουν στο τέλος δυσανάλογο τίμημα, ίσως μοιραίο, για την καθυστέρηση αυτή. Ο χρόνος που περνάει χωρίς να γίνεται τίποτα δεν είναι ουδέτερος, ούτε θα γυρίσει πίσω.

Από τις συζητήσεις και επαφές που είχα κατά τη διάρκεια πολλών δημοσιογραφικών αποστολών τα τελευταία χρόνια, ιδίως σε Γαλλία, Γερμανία και Ισπανία, διαπίστωσα ότι υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον και δυνατότητα από πολλούς και διάφορους πολιτικούς κύκλους στην Ευρώπη, με τους οποίους όμως κανείς δεν μιλάει από την Ελλάδα! Υπάρχουν μειοψηφίες μεγάλου κύρους εντός ή στις παρυφές των Σοσιαλιστικών Κομμάτων (Σμιτ, Σεβενεμάν, Σοάρες π.χ.), υπάρχουν τα γερμανικά συνδικάτα, υπάρχουν σπουδαίοι διανοούμενοι, όπως ο Γκίντερ Γκρας, υπάρχει ολόκληρος ο Νότος, ακόμα και η καχύποπτη προς τις τράπεζες μερίδα του γερμανικού εθνικισμού, ότι απομένει από τον γαλλικό γκωλισμό. Υπάρχουν και σημαντικές δυνάμεις εκτός Ευρώπης, για τις οποίες έχει μεγάλη σημασία που θα πάει η ήπειρος. Δυστυχώς κανένας από την Ελλάδα (ούτε από την Κύπρο) συζητά με αυτούς. Αντίθετα, προτιμάμε να ζούμε εντός εικονικής «εθνικής πολιτικής ζωής», σε πλήρη αναντιστοιχία με τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ποτέ στην ιστορία της η Ελλάδα δεν επηρεαζόταν τόσο από το διεθνές περιβάλλον της, ποτέ δεν ήταν τόσο αφόρητα (εκτός τόπου και χρόνου) ευρωπαϊκή επαρχία. Αν αυτό συνεχιστεί, ο ελληνικός λαός θα πάει, ήδη πηγαίνει, άκλαυτος, σαν το σκυλί στ΄ αμπέλι της Ιστορίας.

Πηγή

''ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΩ ΑΛΛΟ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥ''

Η είδηση:
Αυτοκτόνησε 59χρονος στη Λήμνο, που όπως λέγεται τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, και ως εκ τούτου είχε αναγκαστεί να κλείσει το μαγαζί που διατηρούσε στη Μύρινα, και επιπλέον τους τελευταίους μήνες απειλούνταν με έξωση από το σπίτι του.
Σύμφωνα με το limnosfm100.gr, ο αυτόχειρας όπλισε το G3 που είχε στην κατοχή του (ως μέλος του τμήματος Εθνοφυλακής) αφού πρώτα έγραψε σημείωμα στο οποίο ανέφερε: “Δεν μπορώ να ζω άλλο σε βάρος των φίλων μου. Χειμώνιασε και πρέπει να μείνω άστεγος. Η υγεία μου είναι χάλια. Έχω 1 χρόνο να πάρω τα φάρμακα για το ζάχαρο. Παρακαλώ τον Μητροπολίτη Λήμνου να αφήσει να με θάψουν ως Χριστιανό. Αντίο σε όλους.“

–
Όταν κάποιος αναγκάζεται να μην μπορεί να ελέγξει τη ζωή του, τότε, το μόνο που του μένει, είναι να ελέγξει το θάνατό του. Εν δυνάμει, λοιπόν, είναι ηθικοί αυτουργοί όσοι με οιονδήποτε τρόπο ανάγκασαν ανθρώπους -ή υποστήριξαν άλλους να αναγκάσουν- να μην δύνανται να ελέγξουν τη ζωή τους, ώστε να στραφούν στο μόνο που τους έμεινε: τον έλεγχο του θανάτου τους.

Ο ψυχίατρος Μιχάλης Παπαγγελής έχει πει σε άρθρο δημοσιευμένο (03/08/12) στο tvxs.gr:

“Η αυτοκτονία είναι μια ακραία εκδήλωση που συχνά έχει ένα υποκειμενικό νόημα αφού οδηγεί στην έξοδο (με οριστικό μάλιστα τρόπο) από ένα πρόβλημα ή μια κρίση. Μπορεί να  οφείλεται σε παράγοντες εξωτερικούς (οικογενειακούς, κοινωνικούς, επαγγελματικούς…) ή σε εσωτερικούς. Για κάθε μια επιτυχημένη αυτοκτονία αντιστοιχούν δέκα απόπειρες. Αυξημένο κίνδυνο για αυτοκτονία θεωρείται ότι παρουσιάζουν:

• Άνθρωποι με βαριά ψυχικά νοσήματα, με μέγιστο κίνδυνο τους τρείς πρώτους μήνες μετά από νοσηλεία.
• Άτομα που συγγενείς τους πρώτου βαθμού έχουν επιχειρήσει να αυτοκτονήσουν.
• Άτομα που έχουν προσπαθήσει ξανά να αυτοκτονήσουν στο παρελθόν.
• Άνεργοι.
• Άνδρες.
• Ηλικιωμένοι.
• Συναισθηματικά ασταθείς προσωπικότητες.
• Άνθρωποι με σοβαρά σωματικά νοσήματα.
• Άνθρωποι που ζουν μόνοι.

Η Ελλάδα ήταν από τις χώρες με το χαμηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών στον κόσμο (2,8/100000 κατοίκους). Μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, συνολικά το 2009 οι περιπτώσεις αυτοκτονιών (τελεσμένες αυτοκτονίες και απόπειρες), σύμφωνα με τα στοιχεία της αστυνομίας που κοινοποιήθηκαν στη βουλή, ανήλθαν σε 507, ενώ το 2010 παρουσίασαν σημαντική αύξηση της τάξης του 22,5%, φθάνοντας στις 622 και παρέμειναν περίπου στο ίδιο επίπεδο, το 2011, καθώς έως τις 10 Δεκεμβρίου, τα άτομα που έθεσαν ή αποπειράθηκαν να θέσουν τέλος στη ζωή τους, ανήλθαν σε 598.

Σχετικά με άλλες χώρες το ποσοστό εξακολουθεί να παραμένει χαμηλό, όμως ο ρυθμός αύξησης  είναι ανησυχητικός,ενώ ο παράγων ανεργία αυξάνεται με τέτοιο ανεξέλεγκτο τρόπο που δεν μπορεί να προβλέψει κανείς πως θα επιδράσει στις εκδηλώσεις αυτοκαταστροφής στο μέλλον.

Η συνεχής επαγρύπνηση για παροχή βοήθειας είναι αναγκαία.

Ο Guy Debord ορίζει σαν σύγχρονους προλετάριους αυτούς που συνειδητοποιούν ότι έχασαν κάθε έλεγχο πάνω στη ζωή τους. Η Ελένη Νίνα πάλι διαβλέπει στην αυτοκτονία μια ύστατη προσπάθεια κάποιων να ορίσουν τις τύχες τους. Αν αληθεύουν αυτά, σημαντικός ρόλος των επαγγελματιών ψυχικής υγείας σήμερα, είναι η αποτροπή της αυτοκτονίας των “προλεταρίων”, ώστε αυτοί να αντιδράσουν με διαφορετικό τρόπο στην παρούσα οργανωμένη  συλλογική απόγνωση.

“Τέλος, επισημαίνεται κείμενο του Άλντο Καροτενούτο για το θέμα της αυτοχειρίας, ως διεκδίκηση ελευθερίας:

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κρίνει μόνος του την πράξη της ανήκουστης βίας εναντίον του εαυτού του, αρκεί να του είναι ξεκάθαρο ότι κι ο απεχθέστερος θάνατος είναι προτιμότερος από τη σκλαβιά” Seneca, Lettere a Lucilio

[…] η εκτίμηση πως η αυτοχειρία είναι πράξη «ηρωισμού» και διεκδίκηση της ελευθερίας του ανθρώπου, απλώνεται σε όλο το τόξο της κλασικής αρχαιότητας και μεταξύ των διασημότερων αυτόχειρων συγκαταλέγονται ο Λυκούργος, ο Σωκράτης (παρότι στο μεγαλύτερο μέρος του Φαίδωνα καταδικάζει την αυτοχειρία), ο Διογένης, ο Δημοσθένης, ο Κάτων και ο Σενέκας. […]

Αν και, στο έργο του Ηθικά Νικομάχεια, ο Αριστοτέλης καταδικάζει την αυτοκτονία ως πράξη δειλίας και παράπτωμα σε βάρος της πολιτείας, στην ισχύουσα ελληνική και ρωμαϊκή νομοθεσία δεν θεωρήθηκε ποτέ έγκλημα ηθικό ή θρησκευτικό. […]

Αν ο Χριστός επέλεξε να πεθάνει, αν ο Χριστός ηθελημένα οδηγήθηκε στο θάνατο – είναι το επιχείρημα που χρησιμοποιεί ο Donne-, τότε δεν μπορεί να υποστηριχθεί η απόλυτη ισχύς της εξίσωσης αυτοκτονία = αμάρτημα. […]

Πρώτα πρέπει να απαντήσουμε στην ερώτηση για το νόημα της ζωής και, παραδόξως, η επιλογή του θανάτου μπορεί να αποτελεί μιαν απάντηση.

Η εθελοντική κατάταξη στο στρατό εν καιρώ πολέμου, ή η απεργία πείνας έως θανάτου χάριν ενός ιδανικού θα μπορούσαν να θεωρηθούν μορφές αυτοκτονίας. Ο Camus είναι διαφωτιστικός όταν μας λέει:

Αυτό που καλείται λόγος ύπαρξης, μπορεί συγχρόνως να είναι και έξοχος λόγος θανάτου (ό.α., σελ. 28)

Αντιστρέφοντας τη φράση, μπορούμε να πούμε ότι, κάποιες φορές μια αιτία θανάτου δεν κάνει άλλο από το να υπογραμμίζει τις αιτίες ύπαρξης. […]

Ο Σοπενχάουερ υποστήριζε ότι ο άνθρωπος που αυτοκτονεί στην πραγματικότητα λαχταράει τη ζωή και πραγματικά είναι εντυπωσιακή η τραγικά υπέρμετρη δίψα για ζωή ορισμένων επιφανών αυτόχειρων. […]

Πραγματικά, μόνον μπροστά στο ενδεχόμενο της αυτοκτονίας συνειδητοποιούμε την ψυχική μας ζωή, το γεγονός ότι έχουμε ψυχή, ακριβώς όπως ανακαλύπτουμε την ατομικότητά μας βιώνοντας την πιθανότητα μιας αυτοκτονίας. Η ατομικότητα απαιτεί το θάρρος να ορθώνουμε μόνοι το ανάστημά μας ενάντια σ’ έναν κόσμο που προδίδει και εκχυδαΐζει. […]

Η ζωή είναι ένα πείραμα που πρέπει να ολοκληρωθεί. Δεν παύει όμως να υπάρχει και η επιλογή του θανάτου, που αντιπροσωπεύει την ακραία απάντηση στην προδοσία της ζωής. Γιουνγκ, 1975

Τι είναι λοιπόν αυτή η ιδέα της αυτοκτονίας που τρυπώνει στο μυαλό μας τόσο πιεστικά και μας καταδιώκει; Θέλουμε να πούμε όχι στη ζωή, όταν μας εξαπατά και γκρεμίζει τα όνειρά μας. […]

Όσο είμαστε στραμμένοι προς το μέλλον και τίποτε δεν εμποδίζει το μεγάλωμά μας, όσο αυτή η δέσμη φωτός φωτίζει το δρόμο μπροστά μας και νιώθουμε σε συνεχή εξέλιξη, η ιδέα της αυτοκτονίας δεν πρόκειται να περάσει απ’ το μυαλό μας. Η ιδέα αυτή γεννιέται τη στιγμή που ο άνθρωπος διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει πλέον καμιά δυνατότητα εξέλιξης.

Ο σχεδιασμός για το μέλλον αντιπροσωπεύει τον υποκειμενικό ορίζοντα νοήματος, μέσα στον οποίο περικλείουμε τα γεγονότα του παρόντος και από τον οποίο εξαρτάται πάνω απ’ όλα, η ένταση της διάστασης της επιθυμίας μας. […]

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, τα οποία συχνά γίνονται αντικείμενο ψυχολογικών μελετών γιατί αντιπροσωπεύουν πραγματικά ακραίες καταστάσεις, οριακές, στα όρια της δυνατότητας για επιβίωση, η αυτοκτονία ήταν μια πράξη ρητώς και κατηγορηματικώς απαγορευμένη, «strengstens verboten” (αυστηρώς απαγορευμένη). Οι Ναζί ήξεραν πολύ καλά ότι αυτή η απαγόρευση αντιπροσώπευε την οριστική απαλλοτρίωση της ταυτότητας των κρατουμένων.

Είναι αλησμόνητες οι φωτογραφίες αυτών που έπεφταν πάνω στα ηλεκτροφόρα καλώδια για να δώσουν τέλος στο βασανισμό ψυχής και σώματος, αλλά και γιατί αυτή η πράξη αντιπροσώπευε τη μόνη δυνατότητα να υποστηρίξουν το εγώ τους.

Ο πειρασμός της αυτοκτονίας γίνεται ακαταμάχητος όταν αντιληφθούμε ότι ο πόνος μας πάει χαμένος, ότι δεν έχει κανέναν νόημα, κανένα αντίκρισμα.

Μπορούμε να αντέξουμε σε βασανιστήρια, όταν για παράδειγμα, εξαργυρώνουμε τη σιωπή μας με τη σωτηρία του φίλου, της γυναίκας που αγαπάμε κλπ. […]

Ο πόνος που οδηγεί στην αυτοκτονία, μπορεί λοιπόν, να γεννηθεί από την αφύπνιση της ψυχής που ζητάει μεγαλόφωνα ένα νόημα. […] η ιδέα ή η πράξη της αυτοκτονίας δεν είναι ποτέ κάτι που έρχεται ξαφνικά και αναπάντεχα, αλλά είναι το αποκορύφωμα μιας εσωτερικής, συχνά μυστικής διεργασίας.
Οι σκέψεις για αυτοκτονία κρύβουν την επιθυμία για πληρέστερη πραγματικότητα, πιο γεμάτη ζωή […]

Πρέπει να καταλάβουμε ποια είναι η σχέση με την πραγματικότητα του ανθρώπου που σκέφτεται την αυτοκτονία και ποια η ζωή που θα ήθελε μα δεν μπορεί να έχει. […] η ζωή μάς προδίδει όταν μας αφαιρεί κάθε προοπτική.

Χωρίς προοπτικές είναι σαν να έχουμε ήδη αυτοκτονήσει. Ας σκεφτούμε πόσο απελπιστικό είναι όχι μόνο να μην μπορούμε να βρούμε στο παρόν αισθήματα, ενδιαφέροντα στα σημαντικά και ασήμαντα γεγονότα της καθημερινότητας, αλλά ούτε και στην αισιόδοξη αναμονή για κάτι που θα μπορούσαμε να κατακτήσουμε. […]

Ο θάνατος αποτελεί ένα είδος καθημερινής πρόκλησης. Με τον ίδιο τρόπο τα κύτταρα ανανεώνονται διαρκώς, πεθαίνοντας.

Θα μπορούσαμε ακόμη να πούμε ότι αυτοί απ’ το μυαλό των οποίων δεν πέρασε ποτέ η ιδέα της αυτοκτονίας δεν αντιμετώπισαν ποτέ θαρραλέα τη ζωή αποδεχόμενοι την ιδέα της μεταμόρφωσης.

Η απάντηση στην επιθυμία για αυτοκτονία βρίσκεται στο να ακούσουμε τη φωνή της ψυχής: αυτή μιλάει όταν οι χαρές της ζωής εξαφανίζονται και η φύση φανερώνει το βλοσυρό της πρόσωπο της κακής και άστοργης μητέρας.

Η σκληρότητά της μας «παραδίδει» στο θάνατο, και η αυτοκτονία σφραγίζει την προδοσία της.

Σ’ αυτό το σημείο όμως υπάρχει ο κίνδυνος κι εμείς να μην «αποκαλύψουμε» το νόημα της πράξης μας, αρνούμενοι να δώσουμε φωνή στην τάση για εσωτερική μεταμόρφωση που δεν πρέπει να πνίξουμε, αυτοκτονώντας, αλλά να ενθαρρύνουμε.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Aldo Carotenuto, Αγάπη και προδοσία, Εκδ. Ίταμος.

Μετάφραση: Κούλα Καφετζή)

Πηγή

ΕΜΠΡΟΣ ''ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΟΙ'' ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΜΠΡΟΣ ''ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ''!

Πιο παλιά όλοι εύχονταν να πάμε μπροστά, να γίνουμε επιτέλους Ευρώπη, χωρίς να διευκρινίζουν τι ακριβώς εννοούν. Φωνές προειδοποιούσαν για την «μπόρα» που έρχεται, αλλά ελάχιστοι εισάκουσαν. Τώρα ζούμε πλέον τα πρωτοβρόχια! Παρ” όλα αυτά εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε τις καινοτομίες της παγκοσμιοποίησης, ανεξάρτητα αν αυτές δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Έτσι η προσοχή είναι στραμμένη π.χ. στην οικολογία, πως θα φυτευτούν δεντράκια, πως θα υπερασπίζονται τα δικαιώματα κρατουμένων σε φυλακές χιλιόμετρα μακριά από εδώ, πως θα οργανωθούν «ειρηνικές» διαδηλώσεις και… και… και…

Κατά αυτόν τον τρόπο οι πολίτες που πράγματι νοιάζονται μέσα τους για τα στραβά του συστήματος, ξοδεύουν την ενεργητικότητά τους σε ανούσιες δραστηριότητες, οι οποίες ονομάζονται ακτιβισμός, νομίζοντας ότι έτσι κάνουν κάτι. Στην πραγματικότητα απλά εκτονώνονται, ενώ οι παγκοσμιοποιητές μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι.

Την ίδια ώρα το ελληνικό κράτος οργανώνεται επιτέλους, όχι για να μπει όμως τάξη, όπως πολλοί καλοπροαίρετοι πολιτικοί και οικονομολόγοι εσφαλμένα πιστεύουν, αλλά για να περάσουν κατά τα φαινόμενα σβέλτα κι άλλα μέτρα της παγκοσμιοποίησης, όπου η Ελλάδα είχε μείνει πίσω σε σχέση με τον δυτικό κόσμο. Κάποιοι φαίνεται ότι βιάζονται…

Τα πάντα πλέον διοικούνται με υπουργικές αποφάσεις και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου με την δικαιολογία της έκτακτης ανάγκης. Σύνταγμα και νόμοι υπάρχουν μόνο για να κρατιούνται τα προσχήματα. Το κράτος, παρότι χρωστάει το ίδιο, βάζει φυλακή όσους χρωστούν ή δεν μπορούν να πληρώσουν πλέον τους δυσβάσταχτους φόρους. Περιουσίες δημεύονται και οι καταθέσεις κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή. Η ποιότητα της εκπαίδευσης είναι η χείριστη. Ξερές και ασύνδετες γνώσεις «μεταφέρονται» σε σχολεία και πανεπιστήμια και έτσι κανείς δεν μαθαίνει να έχει μαθηματικά δομημένη σκέψη, ώστε να αμφισβητεί τα στρεβλά του συστήματος κυνηγώντας την ουσία.

Παράλληλα δίνεται στον κόσμο ελπίδα ότι δήθεν θα βρεθεί λύση, προκειμένου να μένει ήρεμος. Από την μία η κυβέρνηση μιλάει για ανάπτυξη με τους φόρους αντί να πέφτουν να αυξάνονται, από την άλλη η αντιπολίτευση για αλλαγή που θα έρθει μετά από εκλογές. Έτσι οι Έλληνες (πολιτικοί και πολίτες) περιμένουν συναινώντας στα εγκλήματα κατά της ίδιας της υπόστασής τους. Ταυτόχρονα όλοι μαζί «εκσυγχρονιζόμαστε»! Γινόμαστε «ευρωπαίοι πολίτες του κόσμου», αποκτώντας διεθνιστικές «ευαισθησίες». Άσχετα αν κάποιοι έχουν χάσει την δουλειά τους ή έχει κλείσει η επιχείρησή τους και τώρα ζουν χωρίς ρεύμα και τα παιδιά τους κρυώνουν. Άσχετα αν συνάνθρωποί μας αυτοκτονούν. Όλα αρκεί να πάμε «μπροστά»!

Εμπρός λοιπόν τώρα «εκσυγχρονισμένοι πολίτες του κόσμου»! Τώρα που μπαίνουμε και εμείς για τα καλά στο τρυπάκι της παγκοσμιοποίησης. Ας απολαύσουμε την «πρόοδο» υπακοής σε ό,τι μας λένε. Και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα…

Πηγή

TA...ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΟΠΛΑ

Τι φοβάται το ΝΑΤΟ και προσπαθεί να αποφύγει το αναπόφευκτο.

Την ανησυχία του ΝΑΤΟ για την ανάπτυξη ρωσικών συστοιχιών πυραύλων πεδίου μάχης τύπου Ισκαντέρ (SS-26), που μπορούν να φέρουν πυρηνικές κεφαλές, στον θύλακα του Καλίνινγκραντ, ο οποίος βρίσκεται ανάμεσα στην Πολωνία και την Λιθουανία, εξέφρασε ο στρατιωτικός διοικητής της Ατλαντικής Συμμαχίας, Αμερικανός πτέραρχος, Φίλιπ Μπρίντλοβ, εκτιμώντας ότι πρέπει να υπάρξει καλύτερη επικοινωνία με την Μόσχα.

Απ” ότι φαίνεται η Δύση φοβάται πάνω απ” όλα την ανεπτυγμένη ρωσική τεχνολογία όπλων, η οποία απρόβλεπτα μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον της, ενώ τα όποια μυστικά της δεν είναι εύκολα προσβάσιμα για τις μυστικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Οι πύραυλοι Ισκαντέρ είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν πόσο μάλλον να αναχαιτισθούν μετά την εκτόξευση. Στην Ρωσία έχουν δηλώσει άλλωστε σε όλους τους τόνους ότι θα χρησιμοποιήσουν πυρηνικά, άπαξ και απειληθεί η ασφάλεια της χώρας.

Η συγκεκριμένη ρητορική των Ρώσων έχει βάλει σε βαθιές σκέψεις τους παγκοσμιοποιητές της Δύσης, οι οποίοι βλέπουν τα γεωπολιτικά τους σχέδια να καθυστερούν λόγω Κρεμλίνου. Μετά την μεσοβέζικη λύση στην Συρία με παρέμβαση Πούτιν, η σημαντική για την Ευρωατλαντική συμμαχία, Ουκρανία, -εκτός των άλλων οι δυτικές δυνάμεις θα πλησίαζαν ακόμα πιο κοντά στα δυτικά ρωσικά σύνορα- καταλήγει στην αγκαλιά της Ρωσίας, παίρνοντας παχυλό δάνειο και μειωμένη τιμή φυσικού αερίου ως αντάλλαγμα.

Όπως πολλάκις έχω γράψει, η Ρωσία αντιστέκεται για δικά της συμφέροντα στην δημιουργία ενός δυτικότροπου παγκόσμιου κέντρου εξουσίας που επιδιώκει να κατέχει, μεταξύ άλλων, όλες τις ενεργειακές πηγές του πλανήτη, προκειμένου να ελέγχει απόλυτα τα κράτη. Μέσα σε αυτές βρίσκεται και το πλούσιο φυσικό αέριο των Ρώσων, το οποίο μάλιστα αποτελεί σπουδαίο διπλωματικό «εργαλείο» της Μόσχας. Γι” αυτό η κυβέρνηση Πούτιν θυμίζει στο ΝΑΤΟ ότι διαθέτει αρκετό οπλισμό για να το υπερασπίσει, στήνοντας πυραύλους σε στρατηγικά σημεία και αναβαθμίζοντας τα υπάρχοντα «παιχνίδια» της.

Η απρόβλεπτη χρήση-λειτουργία των ρωσικών υπερόπλων αναγκάζει μέχρι στιγμής Η.Π.Α. και συμμάχους να αποφεύγουν να σκέφτονται την σύγκρουση με την Ρωσία και να προβαίνουν αντ” αυτού σε διπλωματικές υποχωρήσεις. Ωστόσο, όσο ο Πούτιν παραμένει στην εξουσία και εφόσον συνεχίζει να μην υποτάσσεται στις πολιτικοοικονομικές επιταγές των παγκοσμιοποιητών, ο παγκόσμιος πόλεμος με έπαθλο τις ενεργειακές πηγές της «Αρκούδας» είναι αργά ή γρήγορα αναπόφευκτος.

Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων

Πηγή

MOTHER JONES, Η ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Ένα βίντεο μόλις 34 δευτερολέπτων από το 1930, σε πλημμυρίζει ερωτήματα. Το πρώτο είναι πόσοι γνωρίζουν τη «Μητέρα» Jones. Πόσοι γνωρίζουν την ιέρεια της ανυπακοής.
Και ύστερα… Γιατί η Ελλάδα, στη μεγαλύτερη κρίση, οικονομική-κοινωνική- πολιτική, που διανύει μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, δεν διαθέτει επικίνδυνες γυναίκες (και άντρες) που θα μείνουν στην ιστορία;

Γιατί αποθεώνεται ο πολιτικός, συνδικαλιστικός και δημοσιογραφικός πουριτανισμός.

Γιατί επικρατεί ένας ιδιότυπος και επικίνδυνος καθωσπρεπισμός όπου όλα πρέπει να λέγονται «τόσο, όσο», «μην τυχόν και…»;

Ας γυρίσουμε, όμως, στη θρυλική Mary Harris «Μother» Jones, δασκάλα και μοδίστρα και στο μοναδικό βίντεο- ντοκουμέντο που την έχει καταγράψει σε ηλικία 93 ετών, την 1^η Μαϊου του 1930, λίγους μήνες πριν τον θάνατό της.

Η θρυλική «Μητέρα» Jones, όπως τη φώναζαν, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που σε δύσκολους καιρούς δίδαξε ανυπακοή. Γι αυτό και τα συμβατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης της εποχής την χαρακτήρισαν ως την πιο επικίνδυνη γυναίκα της Αμερικής.

Η «Μother» Jones, που φορούσε πάντα μαύρο φόρεμα, μαύρο καπέλο και άσπρη δαντέλα στο λαιμό στη μνήμη του άντρα της και των τεσσάρων παιδιών της που έχασε από επιδημία κίτρινου πυρετού, θα μπορούσε  να είναι μια γραφική μαμαδίστικη φιγούρα. Το σύμβολο της μηλόπιτας και της κερασόπιτας. Όμως, όχι, εκείνη επέλεξε να γίνει μια ενοχλητική και απείθαρχη γυναίκα, οργανώνοντας απεργίες, αγωνιζόμενη για τα δικαιώματα των εργαζομένων στα ορυχεία και πρωτοστατώντας στον αγώνα κατά της παιδικής εργασίας.

Με «όπλο» τις σφουγγαρίστρες!

Οι μέθοδοι οργάνωσης και διαμαρτυρίας που χρησιμοποίησε ήταν πρωτοφανείς για την εποχή ενώ κατάφερε να ενώσει στον κοινό αγώνα λευκούς και αφροαμερικάνους. Εκτός από τους εργάτες στις διαμαρτυρίες επέμεινε και συμμετείχαν γυναίκες και παιδιά. Με τις γυναίκες των εργαζομένων, μάλιστα, δημιούργησε τις πρώτες ομάδες περιφρούρησης των απεργιών όπου μπροστά στην είσοδο των μεταλλείων στέκονταν εκατοντάδες γυναίκες με όπλο τις σφουγγαρίστρες και στις σκούπες τους και εμπόδιζαν όσους επιχειρούσαν να σπάσουν την απεργία.
Οργάνωσε ακόμα και πορείες με παιδιά που δούλευαν με το σύνθημα «Θέλουμε να πάμε σχολείο και όχι στο ορυχείο».
Ο χαρακτηρισμός της πιο επικίνδυνης γυναίκας της Αμερικής της δόθηκε το 1902, μετά την επιτυχία που είχε η διοργάνωση της απεργίας των εργαζομένων στα ορυχεία. Ένα χρόνο μετά, ξεκίνησε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της χαλαρής εφαρμογής των νόμων για την παιδική εργασία στα ορυχεία της Πενσυλβάνιας και πραγματοποίησε πορεία από την Φιλαδέλφεια στη Νέα Υόρκη, όπου ήταν το σπίτι του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Θίοντορ Ρούσβελτ και το 1905 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του συνδικάτου Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (Industrial Workers of the World-IWW).
Φυλακίστηκε πολλές φορές αλλά δεν έκανε πίσω.

«Είμαι hell raiser»

Ο λόγος της επιθετικός και πολύ μπροστά από την εποχή της, ίσως και από την εποχή μας που διακρίνεται από μια μη μου άπτου αντίληψη της αντιμετώπισης της κρίσης με φιλοδωρήματα, φιλανθρωπίες και χριστουγεννιάτικα μπαζάρ για τους φτωχούς.
Να τι έλεγε, τότε, στις αρχές του 1900:
«Δεν είμαι φιλάνθρωπος, είμαι ένα ενοχλητικό, απείθαρχο άτομο (στην ομιλία της χρησιμοποίησε τη φράση hell raiser). Όποια μάχη κι αν δίνετε, μην την δίνετε σαν κυρίες!
Ο Θεός έκανε τις γυναίκες και η συμμορία των κλεφτών του Ροκφέλερ έκανε τις κυρίες.
Ρώτησα κάποτε έναν άνθρωπο στη φυλακή γιατί βρισκόταν εκεί και μου είπε ότι είχε κλέψει ένα ζευγάρι παπούτσια. Του είπα ότι αν είχε κλέψει ένα σιδηρόδρομο θα ήταν τώρα ένας από τους γερουσιαστές των ΗΠΑ.
Αν θέλουν να με κρεμάσουν, ας το κάνουν. Και από το ικρίωμα θα φωνάζω “ελευθερία για την εργατική τάξη”».

  ΥΓ
Γιόρτασε τα 100 στα 93!

  Το βίντεο-ντοκουμέντο είναι από τα 93^α γενέθλιά της το 1930. Όμως μη πειθαρχώντας ακόμα και στο χρόνο, τους είπε ότι γιορτάζει τα 100, αν και γεννημένη το 1837.

ΥΓ2
To περιοδικό με το όνομά της

Το 1976, κυκλοφόρησε το περιοδικό Mother Jones, ένα εναλλακτικό πολιτικό και κοινωνικό περιοδικό με έμφαση στην αποκαλυπτική δημοσιογραφία με στόχο να ενημερώσει και να εμπνεύσει ένα πιο δίκαιο και δημοκρατικό κόσμο.
Το περιοδικό κυκλοφορεί μέχρι σήμερα ενώ το site θεωρείται από τα πιο ενημερωμένα και αντισυμβατικά αφού αγγίζουν θέματα ταμπού για τις ΗΠΑ και όχι μόνον.

 Πηγή

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΟΣΟ ΠΙΟ ΩΡΙΜΗ Η ΜΠΑΝΑΝΑ, ΤΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ

Η εντελώς ώριμη μπανάνα, με τις μαύρες κηλίδες στο κίτρινο φλοιό της, παράγει μια ουσία που ονομάζεται TNF (παράγοντας νέκρωσης όγκων), η οποία έχει την ικανότητα να καταπολεμά τα μη φυσιολογικά κύτταρα, σύμφωνα με ιαπωνική επιστημονική έρευνα.

Όσο πιο σκούρες οι κηλίδες τόσο το καλύτερο. Ως εκ τούτου, όσο πιο ώριμη η μπανάνα τόσο μεγαλύτερη είναι η αντικαρκινική προστασία.

 

Οι μπανάνες βελτιώνουν την άμυνα του οργανισμού! Φροντίστε να τις προσθέσετε στη διατροφή σας. Και αν δεν σας αρέσει η εμφάνιση και η υφή της ώριμης μπανάνας, δοκιμάστε να τη χρησιμοποιήσετε ως smoothie ή στο ζελέ.

Πηγή