Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ "ΟΧΙ" ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ


                                   
«Και σήμερα όλοι εμείς κατηγορούμε τους Έλληνες και αναρωτιόμαστε αν κατασκεύασαν ποτέ αεροπλάνα, πυρηνικά εργοστάσια, αυτοκίνητα; Υπήρχε όλο αυτό τον καιρό ένα προϊόν made in Greece εκτός από τη φέτα; Όχι, γιατί η Ελλάδα παραμένει όλα αυτά τα χρόνια η χώρα των φτωχών αγροτών και των μικροαστών, που μιλούνε δυνατά και περπατάνε με κομπολόγια στο χέρι, τρώνε περισσότερο λαχανικά παρά κρέας, ενώ τα γλυκά τους δίνουν στο στόμα την αίσθηση ενός μελένιου φιλιού. Και αν η Ελλάδα τελικά χρεοκοπήσει, εάν αποχωρήσει, από την ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή  Ένωση τι θα υποστηρίζει η Ευρώπη σε δέκα χρόνια για αυτήν;

‘’Εμείς δεν ξέρουμε τίποτα! Είμαστε υπεύθυνοι αλλά δεν είμαστε ένοχοι!....’’κτλ

Η ευθύνη θα επιστρέψει στους Έλληνες για άλλη μια φορά.

Τα έχω βαρεθεί πια όλα αυτά τα στερεότυπα! Δεν μπορώ να ανέχομαι πλέον το γεγονός ότι το να ανήκεις σε ένα μεσογειακό λαό έχει καταντήσει συνώνυμο μιας ιδιότυπης σύγχρονης ψυχολογικής δουλείας», γράφει μεταξύ άλλων ο γνωστός Γάλλος δημοσιογράφος Jose Manuel Lamarque, στον ιστότοπο helpthegreekpeople.blogspot.com

Η μεγαλύτερη κατάφαση

Ιδού λοιπόν το δεύτερο ΟΧΙ μας σε καιρούς ειρήνης, όπως θαυμάσια το περιγράφει ο Lamargue: μιλούνε δυνατά και περπατάνε με κομπολόγια στο χέρι, τρώνε περισσότερο λαχανικά παρά κρέας, ενώ τα γλυκά τους δίνουν στο στόμα την αίσθηση ενός μελένιου φιλιού!

Δεν είναι το ΟΧΙ του ‘40, ούτε είναι το ΟΧΙ του εύζωνα που αρνήθηκε να κατεβάσει την ελληνική σημαία από την Ακρόπολη- κατ’ εντολή των Γερμανών κατακτητών- και την έβαψε με το αίμα του. Είναι το ΟΧΙ της κατάφασης στην αυθεντικότητα, στον αυθορμητισμό, στην «αισθητική» της Ελευθερίας, στον αισθησιασμό, στην απόλαυση, ακόμη και στον παραλογισμό- αυτόν τον υπερβατικό παραλογισμό που γέννησε πλειάδα ηρώων στον τόπο αυτόν.

Το σύγχρονο αυτό ΟΧΙ δεν δηλώνει απλώς την άρνηση στη δυτική ορθολογική ακαμψία και πειθαρχία, αλλά καταφάσκει στην ίδια τη ζωή, όπως ο Ελληνισμός τη γνωρίζει και τη σέβεται, χιλιάδες χρόνια τώρα.

Δεν ξέρω, αν ο τρόπος αυτός είναι «καλύτερος» ή «χειρότερος» από τον τρόπο των δυτικού πνεύματος έτσι όπως διαμορφώθηκε ανά τους αιώνες, ούτε και έχει ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει ότι είναι ένας τρόπος διαφορετικός, που απαιτεί το σεβασμό των πάντων.

Ακούμε (αλλά και βιώνουμε) για την παρακμή των νέο- Ελλήνων, για την πτώχευση θεσμών (και των ανθρώπων που τις στηρίζουν) που όφειλαν να λειτουργήσουν ως έμπρακτες αρνήσεις της παρακμής, ακούμε για αδιέξοδα και για ανθρώπους τρομοκρατημένους- και όλα αυτά είναι όντως πραγματικά, δεν είναι όμως απόλυτα και ολοκληρωτικά, όπως παρουσιάζονται κάποιες φορές.

Μέσα σ’όλη αυτήν τη στείρα απογοήτευση οφείλουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τα έμπρακτα ΟΧΙ των Ελλήνων, που ακύρωσαν τα σχέδια των «εταίρων» μας τύπου Σόιμπλε και Μέρκελ και των Κασσάνδρων τους.

Για παράδειγμα, μόλις πριν από ένα  χρόνο έμειναν άναυδοι μπροστά στην αντοχή του «πειραματόζωου», το οποίο δεν δημιούργησε τυφλή πολιτειακή αναταραχή, ώστε να του προσδώσουν την ευθύνη ολόκληρης της ευρωπαϊκής κατάρρευσης.

Ταυτόχρονα, βλέπουμε τους ανθρώπους να αυτό- οργανώνονται, να λειτουργούν αλληλέγγυα και να ανοίγουν διεξόδους στα αδιέξοδα τα δικά τους και των συνανθρώπων τους. Αυτό αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη άρνηση στον ψυχολογικό πόλεμο των ΜΜΕ αλλά και στον οικονομικό του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος.

«Δεν παθαίνουμε κατάθλιψη, γιατί ο φραπές στην παραλία με ήλιο και παρέα κοστίζει λιγότερο από μια επίσκεψη στον ψυχίατρο», έλεγε πολύ θυμόσοφα το γκράφιτι που διάβασα πρόσφατα σε κεντρικό τοίχο της Θεσσαλονίκης. Και ομολογώ ότι αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες καταφάσεις στη ζωή και στη συνέχισή της, βασιζόμενη στις απλές καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις και στις ουσιαστικές- μη υλικές- απολαύσεις που σχετίζονται με αυτές.

Το όπλο μας

Εντέλει σκέφτηκα ότι τελικά, εμείς οι Έλληνες- ακόμη και οι νεό- Έλληνες που μας απαξιώνουν κάποιοι- δεν χρειάζεται να φωνάξουμε κάποιο ΟΧΙ, διότι η άρνηση σε ότι μας σκοτώνει βρίσκεται στην ίδια την υπόσταση μας, τη φωνάζει ο ίδιος ο τρόπος που υπάρχουμε.

Και αυτό, διότι έχουμε ένα τεράστιο προνόμιο: μια πλούσια, ευέλικτη, ζωντανή και μεστή παράδοση, στην οποία πάντα μπορούμε να ανατρέξουμε για να στηριχτούμε, για να αυτοσχεδιάσουμε, για να παραδειγματιστούμε ή απλώς για να βιώσουμε. Διότι είναι δική μας, βρίσκεται μέσα στα δομικά στοιχεία  της ύπαρξης και της ταυτότητάς μας.

Γνωρίζουμε βαθειά μέσα μας ότι μπορούμε να αντισταθούμε στα πάντα, ότι η ουτοπία είναι ο χώρος στον οποίο πάλεψαν οι πρόγονοί μας και βγήκαν νικητές, ότι ο θάνατος δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί αλλά το να δειλιάσουμε μπροστά στην αναμέτρηση.

Αυτή η βαθειά γνώση αποτελεί και το μεγαλύτερο ΟΧΙ σε ότι προσπαθούν έξωθεν να μας επιβάλλουν. Είναι αυτή που μπερδεύει τα διάφορα συμφέροντα και δεν «τους βγαίνουν» τα σχέδια που χαράσσουν πάνω μας.

Άλλοτε εμφανές άλλοτε λιγότερο εμφανές, αυτό το ΟΧΙ μας στη νέου τύπου κατάκτηση, που στην ουσία του είναι Ναι, εκφράζεται και πάντα θα εκφράζεται ενάντια στις δυνάμεις που πολεμούν τη Ζωή  και το Φώς της…

Το άρθρο είναι της Μαρίας Σταματιάδου και δημοσιεύθηκε στο ΑΒΑΤΟΝ, η επιμέλεια έγινε από τον Ανήσυχο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου