Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Η ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΗΧΑΝΙΚΗ


                                       

               Το μυστικό της μαζικής ύπνωσης του κόσμου μας

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο ο κόσμος που έχουμε φτιάξει, είναι γεμάτος εκδηλώσεις και προβολές των πραγμάτων που κουβαλάμε μέσα μας. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στις κοινωνίες και στις πόλεις που ζούμε.

Τα παλιά χρόνια ακόμη, η δομή των πρώτων αστικών κέντρων θύμιζε αυτήν ενός ανθρώπινου οργανισμού. Με τις αρτηρίες, τα δημόσια κτίρια που επιτελούσαν συγκεκριμένες λειτουργίες, το εξωτερικό «δέρμα» που τις περίκλειε και τις προστάτευε… Και φυσικά, πάντα στο ψηλότερο και πιο προφυλαγμένο σημείο το κέντρο εξουσίας, ο «νους» που ελέγχει και κατευθύνει.

Βέβαια το κέντρο εξουσίας δεν ήταν κάποιο κτίριο αλλά συγκεκριμένοι άνθρωποι ή ομάδες ατόμων που από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα κρατούν στα χέρια τους και κατευθύνουν τη μοίρα της μάζας, εφαρμόζοντας συγκεκριμένες τεχνικές.

Μια κανονική επιστήμη ελέγχου και χειραγώγησης των ενστίκτων, των συναισθημάτων, των φόβων, των προσδοκιών και γενικά όλων των υποσυνείδητων λειτουργιών μας, που αναπτύχθηκε που αναπτύχθηκε σε ασύλληπτο βαθμό στο πέρασμα των αιώνων, με σκοπό την αυτοματοποίηση της κοινωνίας ώστε τα μέλη της να λειτουργούν ως κατευθυνόμενα ρομπότ.

Η μυστική τέχνη της απάτης

Κοινωνική Μηχανική είναι η τέχνη της εξαπάτησης που ασκεί μια ελίτ στους πολλούς, με σκοπό τη χειραγώγησή τους και την πλήρη κυριαρχία πάνω τους.

Η Κοινωνική Μηχανική έχει τις ρίζες της χιλιάδες χρόνια πίσω, στα ιερατεία της αρχαίας Αιγύπτου και τους αξιωματούχους της Κινεζικής αυτοκρατορίας. Ο πιο διάσημος εξ αυτών, ο Sun Tzu, με το έργο του Η τέχνη του Πολέμου εισάγει για πρώτη φορά την έννοια του «διαίρει και βασίλευε». Ο ίδιος γράφει τον 5ο αιώνα π.Χ.: «Ο έλεγχος μιας μεγάλης δυνάμεως είναι ο ίδιος, όσον αφορά στις αρχές που πρέπει να ακολουθούνται για τον έλεγχο λίγων ανδρών. Είναι απλά υπόθεση μοιράσματος των αριθμών τους».

Ενώ σε κάποιο άλλο σημείο αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οι έμμεσες τακτικές, που εφαρμόζονται με ικανότητα, είναι ανεξάντλητες και χωρίς τέλος, όπως η ροή των ποταμών, όπως ο ήλιος και το φεγγάρι: τελειώνουν αλλά ξαναρχίζουν. Όπως οι τέσσερις εποχές: περνάνε αλλά ξαναγυρίζουν πάλι και πάλι».

Πράγματι, αν ανατρέξουμε στην ιστορία θα δούμε την ατέλειωτη επανάληψη περιόδων κρίσης, όπως η σημερινή, που εναλλάσσονται με εποχές ευημερίας και ανάπτυξης. Μπορούμε να δούμε επίσης από την αρχαιότητα ακόμη το συνεχή διαχωρισμό των ανθρώπων σε κοινωνικές τάξεις για τον καλύτερο έλεγχό τους. Τρανταχτό παράδειγμα η Ινδία με την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε κάστες.

Ωστόσο, εκείνος που μίλησε ξεκάθαρα για κοινωνικές τάξεις και θεωρείται από πολλούς, εν αγνοία του, ο πρώτος κοινωνικός μηχανικός, ήταν ο Πλάτωνας. Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, στην περίφημη Πολιτεία του, και στην προσπάθειά του να σχεδιάσει ένα ιδανικό σύστημα διακυβέρνησης, κατατάσσει τους ανθρώπους σε τρεις διαφορετικές τάξεις: τους δημιουργούς (δηλαδή τους εργάτες και χειρωνάκτες), τους φύλακες- επίκουρους ( τους στρατιωτικούς και τους αξιωματούχους του κράτους) και τους φύλακες- άρχοντες ( τους φιλοσόφους και την αριστοκρατία του πνεύματος που θα αναλάμβανε τη συνολική ηγεσία).

Έχει σημασία ότι ο διαχωρισμός αυτός αντιστοιχεί κατά τον Πλάτωνα στα τρία διαφορετικά μέρη της ψυχής μας: το επιθυμητικό, το θυμοειδές και το λογιστικό. Από τότε εντοπίζουμε παρόμοιους διαχωρισμούς σε πάμπολλες στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας, κάτω από διάφορα ονόματα και περιγραφές. Πάντοτε όμως πατώντας σε βασικά συστατικά του ανθρώπινου ψυχισμού.

Το γενναίο ψεύδος

Και μπορεί ο Πλάτωνας να μην είχε στο μυαλό του τεχνικές χειραγώγησης και αυτοματοποίησης των μαζών όταν συνέτασσε την Πολιτεία του ( η οποία περισσότερο ήταν αποτέλεσμα της αγωνίας του για τα όσα διαδραματίζονταν σε πολιτικό επίπεδο στην εποχή του) ωστόσο μεταγενέστερα ολόκληρη η σκέψη του αποτέλεσε ένα από τα θεμέλια της Κοινωνικής Μηχανικής.

Από την «ελεγχόμενη κοινωνική ανέχεια» την οποία προτείνει για τις χαμηλότερες τάξεις, μέχρι την «προκατασκευασμένη παιδεία», αλλά πάνω απ’ όλα με το «γενναίο ψεύδος»!

Σύμφωνα με το τελευταίο, για να εξασφαλιστεί η κοινωνική συνοχή στην Πολιτεία ήταν αναγκαίο ένα ψέμα που θα έπειθε τους ανθρώπους ότι το είδος του χαρακτήρα τους ήταν προδιαγεγραμμένο από την γέννησή τους. Με τον τρόπο αυτό θα δέχονταν αδιαμαρτύρητα την ενσωμάτωσή τους στην τάξη που θα τους υπαγορευόταν.

Το «γενναίο ψεύδος» παραλλαγμένο ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε εποχής, αποτέλεσε τον κύριο μοχλό επιβολής της Κοινωνικής Μηχανικής. Άλλοτε η υπόσχεση ότι οι φτωχοί θα γίνουν πλούσιοι, άλλοτε η διαβεβαίωση ότι μέσα από την κοινωνική καταξίωση κανείς μπορεί να φτάσει στην ολοκλήρωση και στην ευτυχία και άλλοτε η επίκληση ιδανικών και αρχών για τις οποίες κάποιοι πρέπει να θυσιαστούν για χάρη του κοινού(;) καλού, αποτέλεσαν μερικά από τα πιο διαχρονικά και ισχυρά ψέματα των Εξουσιαστών.

Πράγματι, από την εποχή του Πλάτωνα μέχρι σήμερα, γενναία ψέματα μοιράστηκαν απλόχερα και ολόκληρες αυτοκρατορίες βασίστηκαν πάνω σε αυτά, από την Ρωμαϊκή μέχρι την Οθωμανική και από τη Ναζιστική Γερμανία μέχρι τη Σοβιετική Ένωση και τις σύγχρονες υπερδυνάμεις του πλανήτη.

Με όπλο τα πάθη μας

Παράλληλα η επιστήμη της αυτοματοποίησης συνέχισε να εμπλουτίζεται και μέσα από διάφορα κοινωνικά πειράματα να συνθέτει το δόγμα της. Μετά το διαίρει και βασίλευε ήρθε το άρτος και θεάματα και έπειτα ακολούθησε ο Μακιαβέλι με συμβουλές για επίδοξους ηγεμόνες. Σε μια δε από τις φράσεις του περικλείεται όλη η φιλοσοφία της Κοινωνικής Μηχανικής: «Ο κόσμος κατοικούνταν πάντοτε από ανθρώπινα όντα που πάντα είχαν τα ίδια πάθη».

Πάνω σε αυτά τα πάθη στηρίζονται εδώ και αιώνες οι άρχοντες του κόσμου τούτου. Και από το παραπάνω συμπέρασμα του Μακιαβέλι αποκαλύπτεται το γιατί ο κόσμος δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει με κοινωνικές επαναστάσεις και ανατροπές. Μπορεί φαινομενικά και πρόσκαιρα μετά από μια ανατροπή τα πράγματα να φαίνεται ότι βελτιώνονται, όμως όπως η Ιστορία έχει δείξει αργά ή γρήγορα ξανακυλούν στην πρότερη και ακόμη χειρότερη κατάσταση. Γατί; Η απάντηση είναι απλή: γιατί οι άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν τα ίδια πάθη, συνεχίζουν δηλαδή να παραμένουν στην ίδια εσωτερική κατάσταση.

Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι Κοινωνικοί Μηχανικοί και ανάλογα δρουν. Αυτή δε η δράση τους στις μέρες μας έχει φτάσει σε απίθανα ύψη. Μετά την εμφάνιση νέων όρων όπως κατανάλωση, life style, παγκοσμιοποίηση, τον αιώνα που μας πέρασε, σταδιακά η Κοινωνική Μηχανική πέρασε στα χέρια πολυεθνικών και παγκόσμιων οικονομικών παραγόντων. Έτσι άρχισε να δρα στα παρασκήνια της τεχνολογίας, της διαφήμισης, της ενημέρωσης, της πολιτικής, της οικονομίας.

Η μόνη λύση

Η εξέλιξη αυτή έδωσε ακόμη περισσότερα πλεονεκτήματα στους Εξουσιαστές που δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι σήμερα βρίσκονται στην ισχυρότερη θέση από ποτέ, έχοντας στη διάθεσή τους τα πλέον ισχυρά «όπλα», με την αμέριστη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας.

Όπλα που καθημερινά περνούν μπροστά από τα μάτια μας χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι και κατασκευασμένα είναι και κατευθυνόμενα: από τη διάδοση ψευδών ειδήσεων, την αποσιώπηση σημαντικών γεγονότων και τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, μέχρι τον εκφοβισμό, τη δημιουργία σύγχυσης, σοκ ή και ταραχών, την επιστράτευση «αυθεντιών» και κυρίως τη διάσπαση της προσοχής σε πολλά μικρά πράγματα, έτσι ώστε το «πρόβατο» να μην μπορεί ποτέ να δει την πλήρη εικόνα που έχει ο «βοσκός» του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίφημη ελληνική κρίση: αναλογιστείτε μόνο πως ξεκίνησε και πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και θα αναγνωρίσετε αμέσως πολλά, αν όχι όλα, από τα παραπάνω «εργαλεία» να έχουν χρησιμοποιηθεί πάνω μας.

Αλλά άντε και τα αναγνωρίζουμε. Το «καυτό» ερώτημα όμως είναι, υπάρχει λύση; Πως μπορεί να τελειώσει όλο αυτό; Και η απάντηση είναι, δεν μπορεί να τελειώσει. Θα συνεχίσει να διαιωνίζεται και μάλιστα όπως δείχνουν οι εξελίξεις με αύξηση της αυτοματοποίησης της κοινωνίας προς την πλήρη ρομποτοποίησή της.

Όπως είδαμε, η Κοινωνική Μηχανική επιτυγχάνει γιατί εκμεταλλεύεται την  εγγενή αδυναμία μας να λειτουργούμε μηχανικά, ασυνείδητα, μη έχοντας επίγνωση του εαυτό μας. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια που μας αποκάλυψαν όλοι οι πνευματικοί δάσκαλοι που εμφανίστηκαν στον πλανήτη μας.  Παράλληλα όμως μας είπαν κάτι εξίσου σημαντικό: από τη στιγμή που τα πάντα είναι εκδηλώσεις του εσωτερικού μας κόσμου, υπάρχει μια πραγματική «μηχανική» που δεν αναφέρεται στη δομή της κοινωνίας αλλά του εσώτερου εαυτό μας.

Συνεπώς, εάν ο άνθρωπος εντρυφήσει σε αυτή την εσωτερική μηχανική, εάν με άλλα λόγια γνωρίσει τη «μηχανή» του, γνωρίσει δηλαδή τον εαυτό του, τότε μπορεί να πάψει να είναι μηχανή. Μπορεί να απελευθερωθεί από τα δεσμά του, και τότε καμία δράση των Κοινωνικών Μηχανικών δεν θα έχει αντίκτυπο πάνω του.
Και αυτή είναι η μόνη πραγματική απάντηση στο καυτό ερώτημα.

Το άρθρο είναι του Νικήτα Κόραλη και δημοσιεύθηκε στο ΑΒΑΤΟΝ, η επιμέλεια έγινε από τον ανήσυχο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου