ΙΛΙΟΥ ΜΕΛΑΘΡΟΝ

                                                
                                                   Σύγχρονος Τροϊκός πόλεμος

…Τον 12 αιώνα π.Χ η Τροία δέχονταν επίθεση… 10 χρόνια αργότερα ο δούρειος Ίππος, λαμπρή ιδέα του Οδυσσέα, οδηγούσε τους Δαναούς στην άλωσή της…

Αμέσως μετά ξεκινούσε μία διαδρομή ταλαιπωρίας και περιπέτειας για τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του που διήρκησε 10 χρόνια… για τους άλλους Οδυσσέες, τους σύγχρονους Δαναούς η Οδύσσεια επαναλαμβάνεται…συνεχίζεται 3200 χρόνια αργότερα… κάθε μέρα, ξεκινούν δειλά χιλιάδες Οδυσσέες να επιστρέψουν στις Ιθάκες τους, ή ακόμα να αποδράσουν από αυτές…πολλές φορές χωρίς κάν μία Ιθάκη…

Ο σύγχρονος Έλληνας, πολεμά πλέον για κάθε τί καθημερινό, τουλάχιστον μια δεκαετία και εν όψει της αναποτελεσματικότητας κάθε είδους δουρείου ίππου (γιατί οι Τρώες και την Ελένη απήγαγαν και μάθανε τα κόλπα, και κρατούν τις πύλες κλειστές ερμητικά), καθώς και λόγω έλλειψης Αχιλλέων, αποσύρεται ως ηττημένος Οδυσσέας και αρχίζει να ζει την προσωπική του Οδύσσεια (με χορηγία και αρωγή κρατικών στελεχών) χωρίς βέβαια να φθάνει ποτέ σε κάποια Ιθάκη…. Και ξανά και ξανά… μέχρι που ορισμένοι ακούνε «Τροία» και αμέσως σκέφτονται… α καλά, ΠΑΛΙ με την Ελένη;… και έτσι η Τροία γίνεται «Τρία» και όλοι τα παίρνουν….

…Και που και που ξεφυτρώνει και κανένας Πάτροκλος να το παίξει Αχιλλέας αλλά ως είναι φυσικό στο τέλος τον παίρνει ο διάολος, γιατί ούτε τα φόντα έχει ούτε πείθει και κανέναν και τρώει το τομάρι του πολεμώντας με τον κάθε Έκ-τωρα, εκ-τοτε και ούτω καθ’ εξής…

Και οι Υιοί του κάθε (Κο)-Πριά-μου αρπάζουν Ελένες, Μαρίες, Περσσεφόνες και Κατίνες, αναλόγως με τα κέφια τους, τις αποποιούνται, τις ασπάζονται, και σου προσάπτουν επιπλέον την ευθύνη του ασυνεπούς και αδιάφορου κηδεμόνα. Φταις, ΝΑΙ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ Έλληνα….

…φταις εσύ που καταχράστηκες το δημόσιο χρήμα ως γνήσιος απόγονος των αρχαίων Αθηναίων, «καταλήστεψες» τα ταμεία της δήλου, της Σιμένης –εξελληνισμένο βα(ρ)βαρικό όνομα- του Δία και της Ευρώπης και «τα έκανες πλακάκια» με τον Απόλλωνα που το μέλλον το ήξερε αλλά έκανε και αυτός τον μα…μακα. Εσύ όμως δεν τα πήρες με τον αρχαίο «τσαμπουκά», τριήρεις και οπλίτες, τα πήρες επαιτώντας και γλύφοντας ως «Μαυροκορδάτος της 2ης απελευθερωτικής επανάστασης κατά της Τροϊκρατίας», (αλλά για την επανάσταση θα μιλήσουμε άλλη φόρα),

Παρά ταύτα, δεν έκτισες κανέναν Παρθενώνα και οι της Δήλου κάνανε τα στραβά μάτια, ξέροντας πως αφού δεν θα έκτιζες τίποτα θα τους έμενε το οικόπεδο στην Ακρόπολη. Εσύ, προβλέψιμος, αφού έθαψες καμιά τριανταριά αργυρά στην αυλή σου μπας και χρειαστεί, χτύπα ξύλο, και τα φέρει η μοίρα έτσι που χρειαστείς κανέναν αμφορέα λάδι για τα επόμενα Παναθήναια, τα υπόλοιπα, τα έδωσες όλα στην κάθε Ασπασία και την κάθε Αφροξυλάνθη, απόγονο της κάθε Ελένης και της κάθε Κατίνας, του κάθε Εφιάλτη και του κάθε Μήτσου, Τάκη, Γιωργάκη, Κωστάκη, Ανδρίκου, Βαγγέλη, Θεο-ντόρας ή Θεο-ντόνη, Αλέκου, Αλέκας, “Μέγα-Αλεξάνδρου-wanna be”… του κάθε καημένου εξόριστου …ναι, γιατί εξορίστηκαν πολλοί όταν οι κακοί «Σπαρτιάτες» επέβαλαν την τυραννία… άλλοι εξορίστηκαν στη Μακεδονία, άλλοι στην αυλή του Πέρση Βασιλέα (που βοήθησε τους κακούς Σπαρτιάτες παρεμπιπτόντως), άλλοι στη Μακρόνησο και οι πλέον άτυχοι όλων, εξορίστηκαν στη Χαρβάρδη (και αυτό εξελληνισμένο όνομα, αυτή τη φορά, μάλλον εβραϊκής ρίζας αλλά μεταφρασμένο σε «φιλελεύθερη μετάφραση», από την Προοδευτική Αγγλοσαξονική).

Οι μεν εξόριστοι στη Μακρόνησο, τον Αϊ Στράτη κλπ, απλώς έσκαβαν με αξίνες την πέτρα, έφτιαχναν εξελληνιστικά ομοιώματα Παρθενώνων από σπίρτα και γύψο και μάθαιναν πυγμαχία, καθώς και ασκητική ολιγαρκή ζωή ως γνήσιοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι (για να είσαι έλληνας πρέπει να είσαι Χ.Ο – Χριστιανός Ορθόδοξος είναι αυτό και όχι Χεσμένος Οιοσδήποτε - και να ξέρεις να φτιάχνεις ομοιώματα του Παρθενώνα, καθώς και να αντέχεις να φας και δύο «άπερκατ» και βεβαίως – βεβαίως να γνωρίζεις σχετικά με την καθόλα ελληνική φάλαγγα…). Σημειώνουμε δε εδώ πως οι εις Χαρβάρδη εξόριστοι κατά την τυραννία, υπέφεραν φρικτά βασανιστήρια, αλλά ως αντάλλαγμα οι τύραννοι της Χαρβάρδης τους βοήθησαν να εξοπλιστούν με γνώσεις ιδιαίτερες, ποιοτικές και μάλιστα του υψηλότερου επιπέδου παγκοσμίως, όπως ανώτατα οικονομικά.

Όσοι δεν είστε φοροφυγάδες και κάνετε μία απλή φορολογική δήλωση το χρόνο, μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν πόσο εξουθενωτικά και δυσβάσταχτα είναι τα οικονομικά ως αντικείμενο μελέτης, και ιδιαιτέρως τα ανωτάτου επιπέδου συνδυασμένα με πολιτικές επιστήμες. Οι άλλοι, οι τρισάθλιοι φοροφυγάδες ας προσέχατε, θα μείνετε στην άγνοια ως μετεξεταστέοι μικροαστοί και όσο θα είσαστε στο κότερό σας ή τη βίλλα σας, ή όταν οδηγείτε την άμαξα της Σταχτοπούτας (και για τη σταχτοπούτα θα μιλήσουμε άλλη φορά), θα υπομένετε την εξαθλίωση στην οποία οδηγεί η φυσική νομοτέλεια το είδος σας και θα έχετε κάποιον εξόριστο ( ή offshore accountant στην αγγλική) να παλεύει με τα οικονομικά σας τρέμοντας μεταξύ σκύλας (ναι σκύλας όπως το έγραψα) και περαίωσης.

Στο μέλλον λοιπόν, μας μένει να μιλήσουμε τουλάχιστον για την Σταχτοπούτα (διαβάστε σχετικά με τα δύο συνθετικά της λέξης Στάχτη και πούτα, το δε δεύτερο συνθετικό έχει λατινική ρίζα…), την επανάσταση, τους εξόριστους που παλεύουν με τα οικονομικά των μετεξεταστέων φυσικά (α)νομο-τελειωμένων φοροφυγάδων καθώς και άλλα παραμύθια διδακτικού περιε-χ(ω)μένου… (το χωμένου με ωμέγα έχει και κάποιον συμβολισμό τώρα που το καλοκοιτάζω…).

Προς το παρόν όμως και για να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα του ΓΙΑΤΙ φταίει ο Έλληνας, ας επικεντρωθούμε στο τι μας διδάσκει η Ιστορία…

Αφού λοιπόν ο Έλληνας τα έκανε πλακάκια με τον Απόλλωνα και καταλήστεψε τη Δήλο, αντί να δηλ-ώσει, μπήκε νύχτα στο αμπάρι άλλου Οδυσσέα και με λαμογιά αποβιβάστηκε στη χώρα των Λωτοφάγων. Έφαγε τον άμπακο και φυσικά λόγω λωτών ξεχάστηκε πως είναι το ψωμάκι και πως βγαίνει (καθώς το εξάλειψε από τη δίαιτά του), και το κατήργησε και στους άλλους Έλληνες (αυτούς που ξέρουν πόσο δυσβάσταχτες είναι οι πολιτικές επιστήμες), διότι έτσι επιβάλει η δημοκρατία και η ισότητα (βέβαια δεν δόθηκαν λωτοί στους «άλλους» γιατί δεν ήταν με τον Οδυσσέα στο ίδιο νησί, αυτοί –οι άλλοι δηλαδή- ζούσαν στην κοσμάρα τους).

Μια μέρα όμως οι λωτοί δεν αρκούσαν πια και ομόφωνα ο Οδυσσέας και οι 300 είπαν να πάνε στο νησί του Κύκλωπα που είχε την καρδάρα με το γάλα, και ήξερε πώς να αρμέγει πρόβατα και γίδια. Βέβαια μερικοί από αυτούς κάνανε πως δεν θέλανε, έτσι για να κάνουν τον δύσ-κ(ω)λο αλλά τελικά πήραν και αυτοί τον ευ-κ(ω)λο δρόμο και την κάνανε όλοι για το νησί των Κυ-κλοπών(η ορθογραφία και η γραμματική μου, είναι προ-βλήματα που απέκτησα λόγω της ελληνικής παιδείας αλλά και αυτό είναι θέμα για το μέλλον).

Σημειώνουμε εδώ, πως οι 300 δεν είναι οι του Λεωνίδα, αυτοί είναι σε άλλο κεφάλαιο, όχι αυτό των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, μάλλον είναι στο κεφάλαιο νούμερο 2 αλλά διαβάζοντας θα το επαληθεύσουμε, διότι η μνήμη μου με απατά σκοπίμως για να αντέχω το διάβασμα καθώς και το …. γράψιμο….

Στο νησί των Κυ-κλοπών λοιπόν, κατοικούσαν οι γίγαντες μονόφθαλμοι βοσκοί, οι Κυ-κλωπές που αρμέγανε πάσης φύσεως πρόβατα, τα κούρευαν και ενίοτε τα θυσίαζαν στους θεούς Δαούν και Ιώουνς (θεοί βάρβαροι που λατρεύουν πιστά μερικοί εξόριστοι της Χαρβάρδης). Εκεί λοιπόν έμεναν οι περίφημοι Πολύφημος, Στροσκίνος, Κακόφημος, Δολάριος, Ιένιος, Εύρ-ωπος (νόθο παιδί της Ευρώπης) και άλλοι.

  Όλοι αυτοί, είχαν ένα μόνο μάτι ο καθένας (σαν το μεγάλο μάτι του Σάρουμαν στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών) αλλά τα έβλεπαν όλα και είχαν εξαιρετικά οξεία όσφρηση ειδικά για αίμα και έλαια, κυρίως ορυκτά…

όλα αυτά και άλλα πολλά παραμύθια θα πούμε, γιατί ζουν αυτοί καλά και ‘μείς μη χειρότερα…

στις σύγχρονες Οδύσσειες