Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΜΑΣ


Κάποτε σε ένα σεμινάριο διαισθητικής ζωγραφικής, ζωγράφισα δύο πίνακες που απεικόνιζαν αγγέλους. Ο πρώτος ήταν ένας άγγελος που ενώ είναι περιτριγυρισμένος από το απόλυτο σκοτάδι όχι μόνο διατηρεί τα λαμπερά του χρώματα, αναδύεται κιόλας. Ο δεύτερος είναι ένας άγγελος με εξίσου φωτεινά χρώματα που βρίσκεται στο φώς αλλά πορεύεται ολοταχώς προς την αντίθετη πλευρά.

Όταν τελείωσα τους πίνακες μου φάνηκε εντελώς φυσιολογικό να τους κρεμάσω δίπλα-δίπλα. Η ισορροπία των πραγμάτων έγκειται στην συνύπαρξη των πόλων. Εξάλλου η δυαδικότητα είναι ρεαλισμός. Τους καμάρωνα αυτούς τους πίνακες, τον καθένα υπέροχο για αυτό που εξέφραζε και γιατί μαζί περιέγραφαν όχι μόνο αυτή την αρχή αλλά και γιατί μου θύμιζαν την πορεία μου προς την ισορροπία, μια πορεία χαρακτηρισμένη από τα παθιασμένα άκρα και τη συνειδητή επιλογή της ισορροπίας ως τρόπο ζωής.

Τα διάφορα σχόλια που άκουγα από όλους τους επισκέπτες μου όμως με εξέπληξαν. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην εντυπωσιάστηκε με τον πρώτο πίνακα. Πολλοί προσφέρθηκαν μάλιστα να τον αγοράσουν. Όταν τους εξηγούσα την συνολική έννοια των πινάκων, κουνούσαν το κεφάλι καταφατικά και μετά σχεδόν πάντα ακολουθούσε κάποιο αρνητικό σχόλιο για τον δεύτερο πίνακα. Αντιλαμβάνομαι ότι η έννοια του έκπτωτου αγγέλου δεν είναι ένα ιδιαίτερα ευχάριστο θέμα αλλά ο συγκεκριμένος πίνακας είχε τόσο ωραία χρώματα και κίνηση που σχεδόν ξεχνούσες ότι απεικόνιζε την πτώση.

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όμως ήταν ο φόβος με τον οποίο όλοι αντιδρούσαν στην ιδέα αυτού του πίνακα. Κάποιοι τρομοκρατήθηκαν κυριολεκτικά λες και θα τους άρπαζε από το λαιμό και θα τους πέταγε στην κόλαση. Ακόμη και άνθρωποι που  ασχολούνται με την μεταφυσική εδώ και χρόνια και έχουν στα χέρια τους όλα τα εργαλεία για να αποτρέψουν την αρνητική ενέργεια, δεν κατάφεραν να δουν την «ομορφιά» των δύο πινάκων που κρέμονταν ο ένας πλάι στον άλλο. Δεν περίμενα να τον θαυμάσουν, άλλωστε η αντίληψη της τέχνης είναι δικαίωμα του καθενός, αλλά σαν ιδέα δεν παύει να αντιπροσωπεύει την αλάνθαστη αλήθεια μας ότι «όλα συνηπάρχουν».

Ο φόβος της σκιάς μας  κάνει να την καταπιέζουμε βαθιά μέσα μας και να την αγνοούμε ή να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να θεριεύει μέσα μας ο φόβος ή να μας κυριαρχεί. Όλοι έχουμε μια σκιά. Ακόμα και το πιο φωτεινό ον, περιέχει λίγο σκοτάδι όπως και το σκοτεινότερο ον περιέχει μια ακτίνα φωτός. Το να προσπαθούμε να πνίξουμε αυτή την αδιάψευστη αλήθεια είναι μια άσκηση ματαιότητας. Ας παραδεχτούμε την σκιά μας γιατί εκφράζεται κάθε φορά που πετάμε ένα ειρωνικό σχόλιο σε κάποιον στην ουρά κάποιας υπηρεσίας, που πετάμε μια θυμωμένη λέξη στον διπλανό οδηγό καθώς οδηγούμε, που μεταφέρουμε πληροφορίες χωρίς να έχουμε εξακριβώσει την αλήθεια των εμπλεκομένων (κουτσομπολιό δηλαδή) ή που αγνοούμε να βοηθήσουμε κάποιον που λέμε ότι αγαπάμε ενώ ξέρουμε ότι η βοήθεια μας θα έκανε όλη την διαφορά.

Στην ουσία κάθε φορά που εμπλεκόμαστε σε κάποια ενέργεια που αποδυναμώνει κάποιον άλλον σε οποιοδήποτε επίπεδο, νοητικό, σωματικό ή συναισθηματικό, εκφράζουμε την σκιά μας. Η αρνητική ενέργεια που κατευθύνουμε αλόγιστα προς άλλους, είναι ο ανέκφραστός θυμός και η περιφρόνηση προς τον εαυτό μας γιατί αρνούμαστε να αποδεχθούμε τις αδυναμίες μας, όπως να οριοθετήσουμε τους άλλους όταν πρέπει. Τις περισσότερες φορές εξαπολύουμε τον ανάλογο θυμό ως μέθοδο αντιπερισπασμού γιατί θέλουμε να κρύψουμε από τους άλλους πόσο ευάλωτοι ή επιρρεπείς είμαστε. Η επίθεση γίνεται η καλύτερη άμυνα.

Αρχέτυπα που εκφράζουν αυτή την ενέργεια, την αποδυνάμωση των άλλων ως μέθοδο ενδυνάμωσής μας, λειτουργούν ως σκιά στον αρχετυπικό μας χάρτη. Κάθε ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με κάποιον ή κάποια αντίσταση. Η αντίσταση είναι ανάλογη με τον στόχο του ήρωα. Οι μεγάλες αντιστάσεις φέρουν τα μεγαλύτερα αποτελέσματα και το μέγιστο της εξέλιξης. Αυτό είναι νόμος. Στο χάρτη μας, η σκιά λειτουργεί ως μια έμφυτη αντίσταση. Ο εμφύλιος πόλεμος θα ξεσπάσει κάποια στιγμή γιατί κανένας δεν περιέχει μόνο σκοτεινά αρχέτυπα ή τουλάχιστον εγώ δεν το έχω δει ακόμα.

Ενώ ο καθένας αντιμετωπίζει την αντίσταση ως μέτρο εξέλιξης ακόμα και μέσα από φωτεινά αρχέτυπα, η σκιά δυσκολεύει το «παιχνίδι της ζωής» σε μεγάλο βαθμό. Άρα τα οφέλη που θα φέρει η μετουσίωση της σκιά, αν γίνει αυτό πραγματικότητα, που είναι και η μόνη λύση, θα πρέπει να φέρει και τα εξίσου μεγαλειώδη αποτελέσματα.

Άλλωστε δεν μπορεί ένα αυτοκίνητο να προχωρήσει, αν πάνε οι τρεις ρόδες μπροστά και η μια πίσω.

Της Ξένιας Ιωαννίδου    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου