Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

Ευχόμαστε ολόψυχα σε όλον τον κόσμο καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο νέος χρόνος.
                                                                          
                                                       ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ


Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΩΡΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ !

Μαθαίνοντας από την φύση!

.
.
Βλέποντάς το αλληγορικά:
.
Το λιοντάρι: Η απληστία και η διαφθορά!

Το αρκουδάκι: Ο λαός! Η μόνη διαχρονική αξία κάτω από τον ουρανό.

Η αρκούδα: Οι ρίζες! Οι δοκιμασμένες στο χρόνο παραδοσιακές αξίες.


.
                            *** ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ***

πηγή:Alkimos

ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

terra papers
Μπορείτε Να Έχετε Αυτό Ακριβώς Που Θέλετε, Αρκεί Να Ζητήσετε Αυτό Που Ακριβώς Θέλετε. Ίσως να έχετε μερικές ιδέες, σχετικά με όλα αυτά, που θέλετε να έχετε στην ζωή σας, περισσότερα χρήματα, καλύτερη δουλειά, μεγαλύτερο αυτοκίνητο, πιο πολλούς πελάτες, ή καλύτερες σχέσεις. Ξέρετε όμως Ακριβώς Με Ακρίβεια τι Ακριβώς θέλετε?
Για να έχουν οι Σκέψεις, Θετικές Σκέψεις, Σκοποί, Όνειρα, Δηλώσεις, δύναμη και να αποκτήσετε αυτό που ζητάτε, θα πρέπει να δείτε προσεκτικά, αυτό που Δηλώνετε στο Σύμπαν της ύλης, είναι αυτό που θέλετε? Είναι αυτό που θα σας κάνει καλύτερο εσάς και τους γύρω σας? Είναι αυτό που όταν το αποκτήσετε θα ομορφύνει την ζωή σας, θα αναδείξει τον καλύτερο τον ανώτερο εαυτό σας?
Καμιά φορά ζητάμε πράγματα και όταν τα αποκτούμε, ανακαλύπτουμε, ότι δεν είναι ακριβώς όπως τα έχουμε φανταστεί, δεν μας χαροποίησαν, δεν μας έδωσαν την ικανοποίηση που περιμέναμε. Συμβαίνει. Το πλέον τραγικό είναι ότι δεν είμαστε έτοιμοι ενεργειακά για να διαχειριστούμε-απολαύσουμε, το νέο, το διαφορετικό, το δυνατό. Καμιά φορά αυτό που ταιριάζει στις σκέψεις που κάνουμε, είναι η μιζέρια και η κακομοιριά, άσχετα του τι λέμε με τα λόγια.
Μπορεί να λέμε “θέλω περισσότερα χρήματα” αλλά σπάνια γνωρίζουμε τι θα κάνουμε με αυτά τα χρήματα όταν έρθουν, αν έχουμε την απαιτούμενη ενέργεια-παιδεία- γνώση- μόρφωση, για την διαχείριση τους, και ακόμη χειρότερα δεν γνωρίζουμε ΠΟΣΑ ΑΚΡΙΒΩΣ χρήματα είναι αυτά που θέλουμε. Παρ όλα αυτά, απλά “θέλουμε περισσότερα χρήματα” έτσι χαριτωμένα και αόριστα.
Πίσω από αυτή την σχιζοφρένεια, εκτός από την τεμπελιά να μάθετε περί αυτού που ζητάτε. Είναι και η  Σκέψη που διασκορπίζεται δεξιά – αριστερά, που πηδάει από κλαδί σε κλαδί, σαν χαζοχαρούμενο πιθηκάκι. Για το ίδιο πράγμα που θέλετε, κάνετε, ταυτόχρονα, τουλάχιστον δέκα διαφορετικές σκέψεις, είναι σκέψεις που αντικρουόμενες που ανακατεύονται και γίνονται μαλλιά κουβάρια.
Αν δεν καταφέρετε να συγκεντρωθείτε, να τιθασεύσετε αυτό το χαζοχαρούμενο πιθηκάκι, θα καταλήξετε, όπως οι πιο πολλοί άνθρωποι, να μπερδευτείτε και να ζείτε το αστείο φαινόμενο «Το Δημιουργικό Κουβάρι» ή αλλιώς Μπερδεμένες Σκέψεις, Μπερδεμένη ζωή και Μπερδεμένα Αποτελέσματα. Για να δούμε τι είναι αυτό.

Σκέψη Μαλλιά – Κουβάρια

Απολύτως απαραίτητη είναι η Καθαρότητα της Σκέψης, που συνοδεύεται από το ανάλογο συναίσθημα για να αποκτήσουμε αυτά που ζητάμε με τις Θετικές Σκέψεις Λέξεις και Δηλώσεις. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, θα δείτε ότι οι πιο πολλοί άνθρωποι ζουν μια ζωή αγώνα, σκληρής δουλειάς, αγωνίας, παλεύοντας με αντίξοες συνθήκες, ενώ το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτονται. Όχι μόνο Τι Σκέφτονται αλλά και Πώς το Σκέφτονται.
Θα πρέπει να σας πω για άλλη μια φορά «Οι Σκέψεις Είναι Πράγματα» είναι Δημιουργία, ότι Σκέπτεστε αυτό Έχετε. Όμως εδώ υπάρχει μια διαδικασία λίγο περίεργη αν δεν προσέξετε. Όταν σκέφτεστε ας πούμε πχ. “Περισσότερα Χρήματα, πιο πολλούς πελάτες, η καλύτερη ζωή” …αρχίστε να παρατηρείτε προσεκτικά, αλλά πολύ προσεκτικά τι Σκέφτεστε? Τι δηλώνετε? Αρχίζει ένας διάλογος στο νου σας κάπως έτσι..
  • Θέλω να έχω πιο πολλούς πελάτες – Δήλωση
  • Με το νέο εμπόρευμα θα σκίσω στην αγορά –Δήλωση
  • Θα γεμίσει το ταμείο ζεστό χρήμα, επιτέλους -Δήλωση
  • Αποκλείετε, Που στο καλό θα βρω πελάτες?- Αντιδήλωση
  • Εντάξει τι να κάνω έχει κρίση η αγορά – Νέα Αντιδήλωση
  • Εγώ πιστεύω ότι μπορώ να έχω όσους πελάτες θέλω – Δήλωση με ένταση
  • Θα κάνω ότι χρειάζεται για να έχω όσους πελάτες θέλω- Δήλωση με ένταση
  • Έκανα ότι χρειάζεται, δεν γίνεται τίποτα. Υπάρχει κρίση – Αντιδήλωση
  • Ο κόσμος δεν έχει λεφτά, στα ίδια θα μείνω πάλι – Αντιδήλωση
  • Ακρίβυνε το πετρέλαιο, το δολάριο.. – Αντιδήλωση
  • Το είπαν και στις ειδήσεις η οικονομία είναι χάλια – Αντιδήλωση
  • Κάπου εδώ υπάρχει παραίτηση και απόφαση ότι η ζωή είναι σκληρή, άδικη, δύσκολη….
και γίνεται ένα κουβάρι σκέψεων και δηλώσεων. Όλα μαζί ταυτόχρονα. Μαλλιά κουβάρια.

Κάθε Σκέψη Μια Δημιουργία

Όλες οι πιο πάνω Σκέψεις και κάθε μια χωριστά είναι μια Δημιουργία. Όλες Μαζί Ταυτόχρονα. Όταν Σκέφτεστε, με ΘΕΛΗΣΗ και ΕΠΙΓΝΩΣΗ, ότι ΘΕΛΕΤΕ να έχετε πολλούς νέους πελάτες και το Δηλώνετε, ακολουθούμενο από το σωστό συναίσθημα, αυτή η σκέψη σας υλοποιείται στην πραγματικότητα σας.
Από την άλλη, όταν δεν είστε ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΙΓΟΥΡΟΙ, ότι μπορείτε να έχετε νέους πελάτες, υπάρχει κρίση στην αγορά, ο κόσμος δεν έχει χρήματα και τα σχετικά υποτιμητικά και αυτή σας η σκέψη υλοποιείται στην πραγματικότητα σας. ‘Όλες μαζί οι σκέψεις ταυτόχρονα, θετικές και αρνητικές ως προς τον σκοπό σας.
Αυτό εξηγεί με πολύ απλό τρόπο ότι μπορούμε να έχουμε Μόνο Ότι Σκεφτόμαστε. Αυτό και Μόνο Αυτό. Μπορεί να σας φαίνεται τόσο Απλό που θα νοιώσετε ότι δεν είναι αληθινό, μπορεί να γελάσετε. Μοιάζει σχεδόν αστείο. Τώρα και αφού σταματήσετε να γελάτε, αναρωτηθείτε, γιατί να σπαταλάτε τόσα χρόνια από την ζωή σας, κάνοντας την δύσκολη και άσχημη, όταν μπορείτε να την κάνετε λαμπερή, όμορφη, δημιουργική, ευχάριστη, κερδοφόρα, πλούσια….

Ο Κόσμος Είναι Ένας Καθρέφτης

Ο κόσμος πολύ απλά είναι μια εκδήλωση, ένας καθρέφτης όλων των σκέψεων που επιλέγουμε να αφήνουμε να κυκλοφορούν στον νου μας. Επικεντρωθείτε στα άσχημα – φτώχια, δυστυχία, αρρώστια, ανεργία και οι εμπειρίες της ζωής σας, ο καθρέφτης σας, θα είναι αυτομάτως αυτές οι σκέψεις που σιγά σιγά έχουν μετατραπεί σε ανόητα δόγματα και ψευδείς πεποιθήσεις.
Αλλάξτε τον προσανατολισμό σας και Εστιάστε στις χαρές της ζωής σε όλα τα καλά και Θετικά που υπάρχουν γύρω σας, σε όλα όσα έχετε ήδη, στα οφέλη που έχετε και απολαμβάνεται, και αμέσως όλα αυτά μπορείτε να τα εμφανίσετε στην Ζωή σας, να αρχίσετε, να τα προσελκύετε, να γίνουν ο δικός σας καθρέφτης. Να γίνουν η δική σας ζωή. Αυτή την ιδανική ζωή, που εσείς μπορείτε να την δημιουργήσετε, ανεξάρτητα από του τι γίνεται γύρω σας.
Συγκεντρωθείτε σε αυτά που θέλετε, όχι σε αυτά που δεν θέλετε, όχι στα άσχημα, μόνο στα καλά, και αυτά δημιουργούνται. Τι άλλαξε? Σίγουρα όχι το Σύμπαν, όχι ο κόσμος, το μόνο που άλλαξε είναι οι Σκέψεις σας, ο τρόπος που Σκέφτεστε μόνο άλλαξε και τίποτε άλλο..

Η Ζωή Δεν Είναι Ένας Αγώνας

Μπορεί να νομίζετε πως η ζωή είναι αγώνας, ιδιαίτερα αν κοιτώντας γύρω σας βλέπετε ανθρώπους να μοχθούν απεγνωσμένα και καθημερινά για να επιβιώσουν ή για να αποδώσουν, να αποκτήσουν, να επιτύχουν. Πολλοί πιστεύουν πως όσο πιο πολύ τρέχουν, όσο πιο φρενιασμένα δουλεύουν, τόσο πιο επιτυχημένοι και αξιόλογοι θα γίνουν. Γνωρίζω για τι ακριβώς μιλάω, υπήρξα και ‘γω έτσι, στο πολύ μακρινό παρελθόν.
Έτσι μεγάλωσα όπως όλοι, με αυτό το σκεπτικό ακριβώς όπως και ‘σεις. Πήρα την ίδια εκπαίδευση και όλους τους ισχυρισμούς που έγιναν για να δικαιολογηθεί ο αγώνας της ζωής. Έτσι όλοι μάθαμε για παράδειγμα ότι
  • Η ζωή είναι αγώνας, πάλη, δύσκολη…
  • Έτσι είναι η ζωή, Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα…
  • Τα χρήματα δεν φυτρώνουν στα δέντρα..
  • Μόνο με σκληρή δουλειά θα τα καταφέρεις…
  • Αν δεν δουλέψεις σκληρά θα γίνεις ένα τίποτα…
  • Ο άνθρωπος όταν γερνάει αρρωσταίνει…
  • Η Υγεία είναι τύχη..
Με αυτά, και πολλά ακόμη που δεν θέλω ούτε να τα σκέφτομαι πόσο μάλλον να τα γράφω, με τέτοιες σκέψεις, απόψεις, πεποιθήσεις μεγαλώσαμε όλοι. Αυτές ακριβώς τις απόψεις αναλάβαμε σαν,υπεύθυνα και ώριμα άτομα να μεταδώσουμε στους γύρω μας.
Κάποια στιγμή όμως ανακαλύψαμε πως τα πράγματα δεν λειτουργούν με αυτό τον τρόπο. Ανακαλύψαμε πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι, δεν βασανίζονται και απολαμβάνουν την ζωή, και μια ζωή αφθονίας, ευημερίας και ευτυχίας. Τι διαφορετικό κάνουν από εμάς? Τι έχουν? Τίποτε. Απλώς αποφάσισαν κάποια στιγμή να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να γίνουν.

Οι Κυρίαρχοι Του Παιχνιδιού

Είναι αυτοί που δεν συμβιβάζονται με λίγα, όταν ξέρουν πως μπορούν να έχουν πολλά. Όταν ξέρουν πως μπορούν να τα έχουν όλα. Αποδέχονται την αληθινή πηγή της ζωής και της αφθονίας και έχουν ανοιχτή την καρδιά και τον νου τους, σε μεγαλύτερη ευημερία, καλύτερη υγεία, περισσότερο πλούτο, γαλήνη, γέλιο και χαρά.
Όλα αυτά είναι μονίμως σε αφθονία διαθέσιμα για όλους και περιμένουν την δική σας αναγνώριση και αποδοχή. Συνειδητοποιήστε Επιβεβαιώστε και οραματιστείτε κάθε καλό να έρχεται προς τα εσάς μέσα από την ανεξάντλητη πηγή του Απείρου και Αχανούς Σύμπαντος. Ο Θετικές Σκέψεις, Λέξεις Συναισθήματα, θα σας προσφέρουν μια καταπληκτική βοήθεια στο δρόμο σας γι΄ αυτή την αλλαγή. Επαναλαμβάνετε Καθημερινά.
  • Σήμερα ΘΕΛΩ …
  • Είμαι Ευγνώμων Γι’ Αυτά που Απολαμβάνω στην ζωή μου.
  • Σήμερα Είμαι μαγνήτης Αφθονίας, Πλούτου, Ευημερίας.
  • Σήμερα έχω ότι Ζητάω και είμαι χαρούμενος γι’ αυτό.
Αυτά και ακόμη περισσότερα που να δηλώνουν ότι αποδέχεστε την αφθονία και τον πλούτο του Σύμπαντος. Κάθε τι που θεωρείτε πως ενισχύει αυτό που θέλετε να πετύχετε, και σας κάνει να νοιώθετε καλύτερα είναι αυτό που χρειάζεται να βρίσκεται στον Νου σας και στο στόμα σας. Αυτό και μόνο αυτό χωρίς να εμπλέκεται τίποτε άλλο ανάμεσα.
Ξέρετε τι σημαίνει αληθινή Αφθονία? Τι είναι Αφθονία? Αφθονία είναι όλα τα αγαθά του Σύμπαντος που βρίσκονται στην Διάθεση μας.
Γαλήνη
Στοργή
Ευτυχία
Οικονομική Ευημερία
Διαθέσιμος Χρόνος
Ομορφιά
Πνευματική Εξέλιξη
Φίλοι
Μουσική
Υγεία
Χαρά
Ευτυχία
Περιβάλλον
Σοφία
Κατανόηση
Αυτά και πολλά ακόμη, πολύ περισσότερα, είναι στην διάθεση μας να τα αποκτήσουμε και να τα απολαύσουμε, ζώντας μια ευτυχισμένη χαρούμενη ζωή. Ποιός ο λόγος λοιπόν να συμβιβάζεστε με λιγότερα? Όταν μπορείτε να έχετε ΤΑ ΠΑΝΤΑ, μέσα στην φυλακή της δημιουργίας, μέχρι…!
© Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Κυρίαρχος του Παιχνιδιού”

ΠΟΣΟ ΑΦΕΛΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ;

        

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ




Στα 70 του ο Ντικ Χόιτ κολυμπάει 3,8 χλμ., τρέχει 42.195 μ. και ποδηλατεί 180 χλμ. σερί, κουβαλώντας πάντοτε τον τετραπληγικό γιο του...
Δεν ξέρω εάν ο Ντικ Χόιτ πιστεύει στον Θεό ή γενικότερα σε κάτι ανώτερο του ανθρώπου. Η μήπως είναι η απύθμενη αγάπη για τον γιο του Ρικ που του έδωσε τη δύναμη να αισθάνεται ικανός να κινήσει ακόμα και βουνά. Ναι, ακόμα και αυτό να έπρεπε να κάνει, είναι βέβαιο πως θα έβρισκε τον τρόπο να το καταφέρει. Αυτό πάντως που τόλμησε για χάρη του παιδιού του, δεν έχει προηγούμενο. Οχι τουλάχιστον σε σχέση με τον αθλητισμό...



Η ατυχία στη γέννα
Στις 16 Γενάρη του 1962, σε ένα νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, η Τζούντι Χόιτ βίωσε την χειρότερη εμπειρία που θα μπορούσε να ζήσει μία επίδοξη μητέρα. Η γέννα ήταν δύσκολη, καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου, σταματώντας την αιμάτωση του
εγκεφάλου τα πρώτα κρίσιμα λεπτά της ζωής του. Τελικά το αγοράκι έζησε, αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του, δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Η ολιγόλεπτη αυτή στέρηση του οξυγόνου κατέστρεψε το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού.

Οταν το μωρό έγινε εννέα μηνών και οι γονείς συνειδητοποίησαν πως ήταν τετραπληγικός, οι γιατροί τους πρότειναν να τον βάλουν σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα, όπου θα τύγχανε της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Οι Χόιτ ήταν κατηγορηματικοί. Βλέπετε τα ματάκια του Ρικ ακολουθούσαν τις κινήσεις τους μέσα στο δωμάτιο. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα “φυτό” και έτσι πήραν την δύσκολη απόφαση να τον μεγαλώσουν μαζί με τ’ αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί.

Η εφεύρεση

Όταν ο Ρικ έγινε 11 ετών, οι γονείς του τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί. Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί, τους είπε: «Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!» «Σας παρακαλώ, μιλήστε του. Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!» είπε, ο πατέρας. Ο καθηγητής διηγήθηκε στον Ρικ ένα ανέκδοτο και εκείνος γέλασε.

Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Ρικ με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε έναν κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή. Μια μέθοδος που μέχρι σήμερα έχει βγάλει αρκετές ψυχές από τη σιωπή τους.

«Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ»

Αργότερα πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών, ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. Όταν ο Ρικ γύρισε στο σπίτι, είπε στον πατέρα του: «Μπαμπά, θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ». Ο Ντικ σάστισε. Δεν είχε τρέξει ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο. Πώς θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για οκτώ ολόκληρα χιλιόμετρα; Το δοκίμασαν. Και τα κατάφεραν!

Μετά την υπερπροσπάθεια ο Ντικ ήταν κατάκοπος. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Είχε κάνει δύο stends, καθώς είχε προβλήματα με την καρδιά του. «Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου!», του είπε ο πιτσιρικάς και σαν όλα να γιατρεύτηκαν για τον πατέρα που αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε. Άρχισαν εντατική προπόνηση και δυο χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για το μεγάλο αθλητικό γεγονός. Το μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Έτρεξαν και τερμάτισαν!

Ο «σιδερένιος» άνδρας

Η επόμενη πρόκληση ήταν το τρίαθλο (τρέξιμο 10 χλμ., ποδηλασία 40χλμ. και κολύμπι 1.5 χλμ.). Ο Ντικ αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και όσο ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Ρικ ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του. Γίνονται πολλές διοργανώσεις τριάθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η κορυφαία όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το λεγόμενο Ironman τρίαθλο (3,8 χλμ. κολύμπι, μαραθώνιος 42.195 μ. Τρέξιμο, 180 χλμ. ποδηλασία), που διεξάγεται στη Χαβάη. Πρόκειται για δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή γι’ αυτούς που αποδεικνύουν ότι η θέληση μπορεί να νικήσει τη σωματική εξάντληση.

Ο Ντικ το επιχείρησε έξι φορές. Και τερμάτισε και τις έξι! Από το 1979 που συμμετείχαν στο μαραθώνιο της Βοστόνης, ο Ντικ και ο Ρικ Χόιτ (Team Χόιτ) συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα. Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ. Τότε κάποιοι παρότρυναν τον Ντικ να τρέξει μόνος του, μιας και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους του κόσμου. Η απάντηση του Ντικ ήταν άμεση και μονολεκτική. ΟΧΙ. Τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ.

Ο Ρικ κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε, δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Ο Ντικ ανακηρύχθηκε ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ και πλέον στα 70 του συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα, όποτε οι υποχρεώσεις του Ρικ το επιτρέπουν. Μάλιστα πρόσφατα ο γιατρός χτύπησε το καμπανάκι στον πατέρα: «Εάν συνεχίσεις, θα πάθεις έμφραγμα», για να πάρει την ασυνήθιστη, μα άκρως αναμενόμενη για την περίπτωση του απάντηση: «Θα τρέχω με τον Ρικ μέχρι να πεθάνω!»

Πριν από λίγο καιρό, σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Χόιτ ρώτησαν τον Ρικ, μετά απ’ όλα αυτά, τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Ο Ρικ έγραψε στον υπολογιστή: «Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ»!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


πηγή:Συκοφάντης

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

ΓΙΑΤΙ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΔΙΑΖΥΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ;

Γιατί στις ανεπτυγμένες καταναλωτικές κοινωνίες οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να παντρεύονται και να χωρίζουν, σχεδόν χωρίς κανένα κοινωνικό περιορισμό.
Ο κοινωνικός έλεγχος στην προσωπική ζωή των ανθρώπων, ειδικά στα αστικά κέντρα και είναι σχεδόν ανύπαρκτος, σε σχέση με το τι ίσχυε π.χ στις αρχές του 20ου αιώνα.
Στις παραδοσιακές κοινωνίες, οι γάμοι κανονίζονταν από τις οικογένειες, με κριτήρια οικογενειακά και κοινωνικά. Σκοπός ήταν η γέννηση υγιών απογόνων, για την συνέχεια του ονόματος και της πατρικής περιουσίας. Συγχρόνως, οι κανόνες, που ρύθμιζαν το <ζευγάρωμα>, συνέβαλαν στη συνοχή και την επιβίωση και της ευρύτερης κοινωνικής ομάδας σε συγκεκριμένες συνθήκες. Η δημιουργία οικογένειας και η γέννηση παιδιών περιβαλλόταν, επιπλέον, με το κύρος της θεϊκής εντολής- ήταν ο προορισμός του ανθρώπου. Υπήρχε αυστηρός κοινωνικός έλεγχος και, φυσικά, κυρώσεις σε περιπτώσεις αμφισβήτησης και παραβίασης των κανόνων (π.χ απιστία).
Η ποιότητα των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού, το αν τα άτομα ταίριαζαν, αν αγαπιόντουσαν, αν ήταν ευχαριστημένα στην κοινή τους ζωή, δεν ήταν θέμα που είχε ιδιαίτερη σημασία ή προτεραιότητα. Και,  φυσικά, θέμα διαζυγίου δεν ετίθετο.
Όσο πιο μικρή και κλειστή ήταν μια κοινωνία, τόσο πιο μεγάλος ήταν ο κοινωνικός και οικογενειακός έλεγχος στη ζωή των ατόμων. Η διάλυση μιας οικογένειας- στο πλαίσιο μιας παραδοσιακής κοινωνίας- δεν κλόνιζε μόνο τις ισορροπίες (συναισθηματικές, οικονομικές) των μελών της και του άμεσου οικογενειακού περιβάλλοντός τους, αλλά έθετε σε αμφισβήτηση στοιχεία βασικά για την συνοχή και επιβίωση του ευρύτερου κοινωνικού συστήματος. Γι’αυτό, η ατομική ευτυχία θυσιαζόταν για το καλό του συνόλου.
Σήμερα, που οι άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί σε μεγάλα αστικά κέντρα, οι οικογενειακοί και κοινωνικοί δεσμοί και αλληλοξαρτήσεις έχουν χαλαρώσει, το ποιος είναι ο σκοπός και οι προτεραιότητες της ζωής του ανθρώπου, οι αξίες και οι κανόνες, που ρυθμίζουν την κοινωνική συνοχή και τις σχέσεις των ανθρώπων, έχουν αμφισβητηθεί και αναιρεθεί από την καθημερινότητα της αστικής ζωής. Αυτή η χαλάρωση του κοινωνικού και οικογενειακού ελέγχου στη ζωή των ατόμων, δίνει μεγάλες ελευθερίες επιλογής, αλλά ταυτόχρονα αφήνει όλη την ευθύνη στα άτομα για τη διαμόρφωση των κριτηρίων και αξιών, για το πώς θα συνυπάρχουν ικανοποιητικά και λειτουργικά σε στενές διαπροσωπικές σχέσεις, ως ζευγάρια και οικογένειες. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, με αποτέλεσμα τα άτομα χωρίς να το συνειδητοποιούν, να καταλήγουν, είτε να αναπαράγουν ανεπεξέργαστα τα παλιά πρότυπα συμπεριφοράς και κατανομής ρόλων των δύο φύλων, είτε να χειραγωγούνται από τα δήθεν προχωρημένα πρότυπα, που προωθεί το καταναλωτικό life style.
Η καταναλωτική κοινωνία υπερτονίζει τη σημασία της υλικής ευζωίας, της άμεσης ικανοποίησης των επιθυμιών και των αναγκών του ατόμου και κυρίως της διαρκούς ευφορίας και χαράς. Η προσωπική εξέλιξη και αυτοπραγμάτωση είναι προτεραιότητα και συχνά αυτοσκοπός.
Στις ερωτικές επιλογές υπάρχει σχεδόν απόλυτη ελευθερία. Οι άνθρωποι παντρεύονται (αν παντρευτούν) σε όλο και μεγαλύτερες ηλικίες και η δημιουργία οικογένειας και η γέννηση παιδιών δε θεωρείται ο σκοπός της ζωή.
Στην κοινωνία της κατανάλωσης το άτομο, υποτίθεται ότι μπορεί να επιβιώσει και να <ευτυχίσει> και μόνο του- αρκεί να έχει αρκετά χρήματα, για να μπορεί να καλύψει τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες του. Ακόμα και οι σχέσεις κρίνονται με καταναλωτικά κριτήρια.
Όλο και περισσότερο επικρατεί η τάση να είμαστε με τους άλλους ανθρώπους <για να περνάμε καλά>, μόνο για τις ευχάριστες και εύκολες στιγμές. Δεν θεωρείται in να δείχνουμε ότι χρειαζόμαστε τους άλλους, ούτε να στηριζόμαστε στον άλλο και πολύ περισσότερο, να στηρίζουμε κάποιον άλλο.
Ο άλλος άνθρωπος, όλο και πιο συχνά, αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη και φόβο και οι σχέσεις των δύο φύλων προβάλλονται ως πεδίο μάχης, όπου πρέπει να υπάρξει νικητής και ηττημένος.
Όλο και πιο συχνά συναντάμε ζευγάρια, που από την αρχή της σχέσης τους, είναι σε διαρκή ετοιμότητα για τον επικείμενο χωρισμό (κρατούν κρυφούς ατομικούς λογαριασμούς, κάνουν αγορές περιουσιακών στοιχείων στο όνομά τους, κ.λπ), και φυσικά οδηγούνται αργά ή γρήγορα εκεί.
Επίσης συναντάμε και ζευγάρια, που συνδέονται  με τρόπους ασφυκτικούς, όπου ο ένας φαίνεται να είναι απόλυτα εξαρτημένος- υλικά ή και ψυχολογικά από τον άλλο, ώσπου κάποιος δεν αντέχει άλλο.
Λίγοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι είναι εφικτό να καλλιεργήσουν συνθήκες λειτουργικής και ισότιμης συνύπαρξης, να βρουν κώδικες καλύτερης επικοινωνίας και συνεννόησης και τρόπους διαχείρισης των θεμάτων της συμβίωσης και της οικογένειας.
Ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί, που πιστεύουν ότι μέσα σε μια σχέση γάμου και οικογένειας μπορεί να περνάνε και καλά – εκτός από το να λύνουν προβλήματα επιβίωσης.
Ηχαρά, η προσωπική ολοκλήρωση και η διαρκής ανάπτυξη και συν-εξέλιξη όλων των μελών μιας οικογένειας, μοιάζει να είναι ουτοπία για την πλειονότητα των σύγχρονων ζευγαριών, πάντα κάποιος πρέπει να στηρίξει περισσότερο τη σχέση και να θυσιαστεί <για το καλό του συνόλου>.
Το διαζύγιο φαίνεται- και μερικές φορές είναι- η μόνη διέξοδος από καταστάσεις πόνου, ασυνεννοησίας, έλλειψης χαράς και απουσίας συντροφικότητας. Συνήθως  θεωρείται ως η απελευθέρωση από τον <προβληματικό>, <ελλειμματικό> και <ακατάλληλο> σύντροφο που ξεγελαστήκαμε και βάλαμε στη ζωή μας. Αν κάποιος υιοθετήσει την βολική οπτική της καμήλας – που θεωρεί ότι μόνο οι άλλες καμήλες έχουν καμπούρα- απλά θα προχωρά στη ζωή ψάχνοντας την σωστή καμήλα.
Αν θέλουμε να έχουμε στο πέρασμά μας από τη ζωή σχέσεις συντροφικές, πλούσιες συναισθηματικά, με νόημα και πραγματική χαρά πρέπει να διευρύνουμε την οπτική μας και πρωτίστως να αναλάβουμε την ευθύνη για την ζωή μας.
Επομένως δύο σύντροφοι που  επιθυμούν και ονειρεύονται μια πραγματικά συντροφική σχέση μέσα από τη οποία να συν-εξελίσσονται πρέπει να επιδιώκουν συνειδητά και συστηματικά:
1.      Να καλλιεργούν την εμπιστοσύνη και την ουσιαστική συναισθηματική σύνδεση με τον σύντροφό τους, χωρίς να τον διορίζουν υπεύθυνο για την ευτυχία και την δυστυχία τους. Να διατηρούν δηλαδή <εσωτερική ανεξαρτησία> και αίσθηση ευθύνης του εαυτού τους και της πορείας της ζωής τους.
2.      Να εκφράζουν με ειλικρίνεια αλλά και σεβασμό τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους στον σύντροφό τους.
3.      Να βάζουν όρια στον εαυτό τους και τους άλλους , αλλά και να αποδέχονται τα όρια του άλλου.
4.      Να αναγνωρίζουν, να αποδέχονται, να εκτιμούν και να αξιοποιούν την διαφορετικότητα του/της συντρόφου τους. Η προσδοκία για απόλυτη ταύτιση αναγκών, επιθυμιών και ενδιαφερόντων και συμπεριφορών σε ένα ζευγάρι είναι καταστροφική για την εξέλιξη της σχέσης.
5.      Να μοιράζονται ευθύνες αλλά και να συνεργάζονται για ένα κοινό σκοπό.
6.      Να γνωρίσουν και να αντιμετωπίσουν την ιστορία τους: Όλα όσα τους έχουν διαμορφώσει ως άτομα και έχουν καθορίσει τις απόψεις και τον τρόπο που κάνουν σχέσεις. Όχι μόνο τις προσωπικές εμπειρίες(π.χ προηγούμενες σχέσεις),αλλά κυρίως την ιστορία, την κουλτούρα, τις αξίες και τα πρότυπα επικοινωνίας και σχέσεων του οικογενειακού περιβάλλοντος μέσα στα οποία έχουν μεγαλώσει. Γιατί όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα συνδέονται πιο στενά, φέρνουν – ασυνείδητα- στη συζυγική κλίνη όνειρα και εφιάλτες, τραύματα και θαύματα, πρότυπα και φόβους όχι μόνο από την ατομική τους πορεία αλλά και από την ιστορία ακόμα και την <προϊστορία> των προγόνων του. Αυτή η επι-γνώση βοηθά το άτομο να ανεξαρτητοποιηθεί ουσιαστικά και να διαφοροποιηθεί ψυχολογικά από την οικογένεια προέλευσης και κατά συνέπεια να μην αναπαράγει ασυνείδητα ρόλους και δυσλειτουργικά πρότυπα συμπεριφοράς και επικοινωνίας.
Δυστυχώς τα περισσότερα ζευγάρια όταν παντρεύονται μοιάζουν σαν να είναι ηθοποιοί σε ένα δράμα, που έχει γραφτεί πριν από αυτούς, για αυτούς. Και στην καλύτερη περίπτωση νιώθουν ότι το μόνο που μπορούν να αλλάξουν είναι ο συμπρωταγωνιστής τους. Στην πραγματικότητα οι κρίσεις μια σχέσης είναι πάντα μια ευκαιρία να ξαναγραφτεί το σενάριο από τους ίδιους ηθοποιούς.
Κάθε κρίση δημιουργεί ρωγμές και <ανοίγματα> που μπορεί να ρίξουν νέο φώς , να ανοίξουν νέους δρόμους και να οδηγήσουν σε ανακατατάξεις των σχέσεων και των ρόλων.
Κάθε κρίση είναι πρόκληση για αναστοχασμό και επανεκτίμηση, για καλύτερη γνωριμία με τον εαυτό μας και ευκαιρία για αναγνώριση και συνειδητοποίηση των προτύπων επικοινωνίας και συμπεριφοράς που πρέπει να αλλάξουν ή να βελτιωθούν.
Κάθε κρίση είναι ευκαιρία να εκτιμήσουμε αυτό που είμαστε και να ονειρευτούμε αυτό που αξίζουμε. 
Το άρθρο είναι της Ευτυχίας Παπατζανάκη (κοινωνική λειτουργός)

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ

Όπως τα βλέπω με τα μάτια των νέων
Μια λογική συνέπεια της οικονομικής κρίσης είναι η ανεργία. Καταστήματα κλείνουν, επιχειρήσεις κάνουν περικοπές, εταιρίες πτωχεύουν και ο δείκτης της ανεργίας ανεβαίνει όπως ο υδράργυρος στη διάρκεια ενός καλοκαιρινού μεσημεριού.
Στη χώρα μας αυτή τη στιγμή η ανεργία υπολογίζεται ότι προσεγγίζει το 20%. Αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού(πάνω από 1.000.000 πολίτες) της χώρας δεν εργάζεται. Οι κοινωνικές ομάδες οι οποίες φαίνεται ότι πλήττονται περισσότερο είναι οι γυναίκες και οι νέοι κυρίως στις ηλικίες 15-29.
Οι αριθμοί αυτοί αποτελούν ρεκόρ για την ελληνική πραγματικότητα ενώ η μη εμφάνιση  ουσιαστικής λύσης δυσχεραίνει την ήδη προβληματική κατάσταση.
Οι φόροι συνεχίζουν να αυξάνονται προκλητικά καθιστώντας την ανάπτυξη όνειρο θερινής νυκτός. Το ζήτημα όμως είναι ότι η ανεργία δεν χτυπάει μόνο την τσέπη των πολιτών. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες μια απόλυση, μια πτώχευση και ένα οικονομικό αδιέξοδο οδήγησαν κάποιο άτομο στην αυτοκτονία. Είναι λοιπόν μια έμμεση απειλή της ζωής. Η ξέφρενη δίψα για ιδιωτικοποίηση των πάντων, μόνο αρνητικό αντίκτυπο μπορεί να έχει στην ανεργία. Σίγουρα το ελληνικό δημόσιο είναι χαοτικό και πρέπει να <τσεκουρευτεί>, ωστόσο η λύση δεν βρίσκεται στην αντίπερα όχθη, δηλαδή ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση, αλλά στη μέση, σε μια ισορροπημένη  ιδιωτικοποίηση πίσω από την οποία θα βρίσκεται το συμφέρον των πολιτών και όχι το συμφέρον των πολιτικών, των μεγαλοεπιχειρηματιών και του κάθε χρηματολάγνου. Όπως φαίνεται βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη παγκόσμια χρονική στιγμή. Ίσως ήταν μια αναμενόμενη στιγμή από τότε που ο άνθρωπος επέλεξε να εξισώσει την ζωή με το χρήμα. Όταν ζωή= χρήμα καταλαβαίνει κανείς πόσο εύκολο ήταν μετά από κάποια χρόνια να φτάσουμε εδώ.
Επιστρέφοντας στην ανεργία, ένα επίσης θλιβερό κομμάτι είναι η απουσία οράματος. Το να απολυθεί κάποιος κάποια στιγμή της ζωής του μπορεί να θεωρηθεί κάπως λογικό. Το να μην υπάρχει όμως ούτε μια ευκαιρία για να προσληφθεί κάπου αλλού, αυτό είναι παράλογο. Ο νέος που μόλις τώρα μπήκε στο πανεπιστήμιο δεν ξέρει αν πρέπει να χαίρετε ή να κλαίει. Σίγουρα θα χαρεί που θα σπουδάσει αυτό που διάλεξε και σίγουρα θα <κλάψει > που ίσως να μην μπορέσει ποτέ να εξασκήσει αυτήν του την επιλογή. Είναι σαν μετά τις σπουδές να εμφανίζεται το χάος. Αυτή είναι η έλλειψη οράματος. Βέβαια τα δεινά δεν σταματούν εδώ. Ακόμη και αν οι πολίτες καταφέρουν και συμμαζέψουν με τις θυσίες τους το χρέος των πολιτικών τους ηγεσιών, των τραπεζών και των μεγαλοεπιχειρηματιών σε κάποιο βάθος χρόνου, αυτό το οποίο φαίνεται τρομακτικά να χάνεται είναι η κοινωνική κινητικότητα, η δυνατότητα δηλαδή ύστερα από κάποια χρόνια εργασίας να μπορέσει ένα άτομο να μεταπηδήσει από μια κατώτερη κοινωνική τάξη σε μια άλλη, ανώτερη. Είναι πλέον σαν να υπάρχουν δύο και μόνο τάξεις, οι <υπέρ-πλούσιοι> και οι <τα βγάζω πέρα ίσα, ίσα>. Αυτή θα είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Όταν με τις ολοκληρωτικές ιδιωτικοποιήσεις το κάθε αφεντικό θα μπορεί να σε πουλάει και να σε αγοράζει για 500 ευρώ. Αν θελήσεις να διεκδικήσεις το δικαίωμα του να ζεις επαρκώς, τότε θα βλέπεις νόμιμα πλέον την πόρτα της εξόδου και θα μπαίνει ο επόμενος κύριος 500 ευρώ.
Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια για την πραγματικότητα. Η ανεργία θα συνεχίσει να ανεβαίνει και η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή θα παραμένει ελπίδα. Όσο η χώρα δεν έχει αναπτυξιακό όραμα η επιβίωση αρκετών θα γίνεται εφιάλτης. Σε έναν κόσμο για λίγους, δεν χωράει κανείς…     
Το άρθρο είναι του Αναστάσιου Μανουσάκη (φοιτητή Παντείου Πανεπιστημίου)

ΧΑΧΑΧΑΑΑ...ΡΕ ΓΚΑΝΤΕΜΙΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ...



πηγή: asimonis

ΚΑΛΟΟΟ !!!



πηγή: asimonis

    ΚΑΛΑ ΧΡΩΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΠΤΩΧΟΧΡΟΝΙΑ !

    - Είναι αλήθεια ότι άνοιξε το κλειστό επάγγελμα του Αη Βασίλη;
    - Το Άη είναι χαϊδευτικό του PSI;
    - Είναι αλήθεια ότι οι τάρανδοι φέτος ζήτησαν επίδομα έγκαιρης προσεύλευσης στην εργασία;
    - Φορολογείται το τούλι για το Χριστούλη;
    - Αληθεύει ότι έπιασε το ΙΚΑ τον Άη Βασίλη γιατί δεν είχε δηλωμένους ούτε τη γυναίκα του, ούτε τα νανάκια και δουλεύαν τόσα χρόνια χωρίς ένσημα;
    - Είναι αλήθεια ότι ο Άη Βασίλης ενώ με αυτασφάλιση κολλούσε βαρέα και ανθυγιεινά για τον εαυτό του, δεν έδινε αποδείξεις για τα δώρα γιατί τα ‘παιρνε μαύρα από τους γονείς;
    - Η φάτνη του Χριστούλη πόσα τετραγωνικά ήτανε; Γιατί την δήλωσαν ο Ιωσήφ και η Γυναίκα του σαν α’ κατοικία ενώ ήταν εξοχικό και αυθαίρετο;
    - Το άστρο της Βηθλεέμ, ήταν ή δεν ήταν ΣΒΑΡΟΦΣΚΙ ;
    - Μήπως οι 3 μάγοι ήταν απεσταλμένοι της Τρόϊκα;
    - Το φάντασμα των Χριστουγέννων φέτος θα είναι Έλληνας;


    απο τον Γ.Μ./ΚΠΠ

    ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΙΣΛΑΝΔΙΑ ΔΕΝ <ΠΑΙΖΕΙ> ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ


    Η ιστορία ή οποία αποκαλύφθηκε από ένα ιταλικό ραδιοφωνικό σταθμό για την συνεχιζόμενη επανάσταση στην Ισλανδία είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα για το πόσο λίγο τα δικά μας Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μας ενημερώνουν πραγματικά ή όχι για τα γεγονότα στον κόσμο. Το 2008, κατά την έναρξη της «κρίσης», η Ισλανδία κυριολεκτικά πτώχευσε. Από τότε αυτό το ελάχιστα γνωστό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης «έχει χαθεί από τα ραντάρ της ενημέρωσης».

    Κατά την διάρκεια που οι ευρωπαϊκές χώρες, η μια μετά την άλλη, απειλούνται από την πτώχευση, η οποία (η πτώχευση) απειλεί την ύπαρξη του Ευρώ, το πέσιμο της οποίας θα έχει ανεξέλεγκτες συνέπειες για όλο τον κόσμο, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν οι εξουσιαστές αυτού κόσμου είναι να γίνει η Ισλανδία παράδειγμα για άλλες χώρες.

    Ας δούμε γιατί...

    Η Ισλανδία (πληθυσμός 320 χιλιάδες) ήταν μια από της πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Το 2003 με την τελική επικράτηση του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος όλες οι τράπεζες ιδιωτικοποιήθηκαν και, με στόχο την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, οι τράπεζες αυτές προσέφεραν το ονλαϊν-μπάνκινκ και με την συνδρομή του χαμηλότερου δυνατού κόστους οι τράπεζες αυτές έδειχναν μεγάλα ποσοστά κερδών. Οι λογαριασμοί, οι οποίοι ονομάστηκαν IceSave, προσέλκυσαν πολλούς μικρούς Βρετανούς και Ολλανδούς επενδυτές. Αλλά παράλληλα με την αύξηση των επενδύσεων αυξανόταν και το εξωτερικό χρέος των τραπεζών.

    Το 2003 το χρέος της Ισλανδίας ήταν ίσο με το 200% του ΑΕΠ, ενώ το 2007 είχε φτάσει στο 900%. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 έκανε το τελικό χτύπημα. Οι τρείς βασικές τράπεζες της Ισλανδίας (Landbanki, Kapthing και η Glitnir) πτώχευσαν. Η κρόνα έχασε 85% της αξίας της έναντι του Ευρώ. Στο τέλος του χρόνου η Ισλανδία κήρυξε πτώχευση.

    Η κρίση οδήγησε την Ισλανδία, με την διαδικασία της άμεσης δημοκρατίας, στην αποκατάσταση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των Ισλανδών μέσον του νέου συντάγματος. Αλλά αυτό επιτεύχθηκε με μεγάλο πόνο.

    Να πως έγινε αυτό.

    Ο πρωθυπουργός της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης συνασπισμού Γκέιρ Χόρντε βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις για την παροχή δανείου ύψους 2.1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στο οποίο (στο δάνειο) η Βρετανία και η Ολλανδία πρόσθεσαν ακόμα 2.5 δισεκατομμύρια. Η διεθνής οικονομικοί κύκλοι πίεζαν την Ισλανδία για δραστικά μέτρα. Το ΔΝΤ και η ΕΕ ήθελαν να πάρουν το πιο πάνω χρέος «πάνω τους» με επιχείρημα ότι αυτός ο τρόπος είναι ο μόνος για να μπορέσει η Ισλανδία να ξεπληρώσει την Βρετανία και την Ολλανδία.

    Οι συνεχόμενες διαμαρτυρίες και ταραχές ανάγκασαν την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Οι πρόωρες εκλογές του Απριλίου του 2009 ανέδειξαν στην κυβέρνηση έναν αριστερό συνασπισμό το οποίο καταδίκασε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, αλλά αμέσως παραδόθηκε στις απαιτήσεις η Ισλανδία να επιστρέψει συνολικά τρία και πλέον δισεκατομμύρια Ευρώ. Έπρεπε ο κάθε Ισλανδός τα επόμενα 15 χρόνια να πληρώνει 100 Ευρώ κάθε μήνα. Έπρεπε δηλ. ο λαουτζίκος να θυσιαστεί για χρέη κάποιον ιδιωτών προς κάποιους άλλους ιδιώτες. Αυτό ήταν η σταγόνα η οποία υπερχείλισε το ποτήρι.

    Αυτό που συνέβη ήταν πρωτοφανές. Η γνώμη ότι οι Ισλανδοί πρέπει να πληρώνουν για τα λάθη των οικονομικών μονοπωλίων, ότι το σύνολο της χώρας πρέπει να πολιορκείται για αποπληρωμή ιδιωτικών χρεών, άλλαξε την σχέση μεταξύ πολιτών και πολιτικών θεσμών, γεγονός το οποίο τελικά οδήγησε την πολιτική ελίτ της Ισλανδίας να πάρει μέρος του εκλογικού σώματος. Ο πρωθυπουργός Όλαφ Ραγκνάρ Γκρίμσον αρνήθηκε να επικυρώσει τον νόμο το οποίο ανάγκαζε τους πολίτες να σηκώσουν τα βάρη των Ισλανδών τραπεζιτών και συμφώνησε να συγκαλέσει δημοψήφισμα.

    Φυσικά η διεθνής κοινότητα αύξησε την πίεση στην Ισλανδία. Η Βρετανία και η Ολλανδία απειλούσαν με σκληρή καταστολή η οποία θα οδηγούσε σε απομόνωση της χώρας. Όταν η Ισλανδία ετοιμαζόταν για δημοψήφισμα, το ΔΝΤ απειλούσε την χώρα να στερήσει οποιαδήποτε βοήθεια. Η Βρετανική κυβέρνηση απειλούσε να παγώσει τις καταθέσεις και τις αποταμιεύσεις των Ισλανδών. Όπως έλεγε ο Γκρίμσον: «Μας έλεγαν αν δεν δεχθούμε τους όρους τους, θα γίνουμε η Κούβα του Βορρά. Ναι, αλλά αν συμφωνούσαμε θα γινόμασταν η Αϊτή του Βορρά».

    Στο δημοψήφισμα του Μαρτίου του 2010 το 93% των Ισλανδών ψήφισαν κατά των πληρωμή των χρεών. Το ΔΝΤ πάγωσε τους δανεισμούς αμέσως. Αλλά η επανάσταση (για την οποία δεν έγραψε κανένα από τα ΜΜ«Ε», περιλαμβανομένου και του Εβραιονιούζ-Evronews) δεν πτοήθηκε. Με την υποστήριξη των οργισμένων πολιτών η κυβέρνηση ξεκίνησε έρευνες για αστικές και ποινικές ευθύνες κατά των υπευθύνων για την οικονομική κρίση. Το Ιντερπόλ εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον πρώην πρόεδρο της τράπεζας Kaupthing Σιγκιζμούντ Έϊναρδσον. Αλλά και πολλοί τραπεζίτες, εγκατέλειψαν εσπευσμένα την χώρα.

    Όμως οι Ισλανδοί δεν σταμάτησαν εκεί: αποφάσισαν να υιοθετήσουν νέο σύνταγμα, το οποίο θα απαλλάξει την χώρα από την δύναμη της Διεθνής οικονομίας και των εικονικών νομισμάτων.

    Για να γραφτεί νέο σύνταγμα ο Λαός της Ισλανδίας εξέλεξε 25 άτομα μεταξύ 522 ενήλικων, οι οποίοι δεν ανήκαν σε κανένα από τα πολιτικά κόμματα του κατεστημένου. Οι αντιπρόσωποι αυτοί έπρεπε να είχαν προταθεί τουλάχιστον από 30 άτομα. Το έγγραφο γράφτηκε μέσα από το διαδίκτυο. Οι πολίτες μπορούσαν να κάνουν προτάσεις και σχόλια, βλέποντας με τα ίδια τους τα μάτια την διαμόρφωση του συντάγματος. Το σύνταγμα το οποίο τελικά γεννήθηκε μέσα από συμμετοχή των πολιτών, θα παρουσιαστεί στο κοινοβούλιο προς έγκριση μετά από τις επόμενες εκλογές.

    Σήμερα οι ίδιες λύσεις προτείνονται σε άλλα Έθνη. Λένε στο Έθνος των Ελλήνων ότι η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι η μοναδική διέξοδος από το οικονομικό τέλμα. Τώρα τα ίδια λένε και στους Ιταλούς, Ισπανούς και Πορτογάλους.

    Ας ρίξουν μια ματιά στην Ισλανδία. Στην άρνησή τους να υποκύψουν στα ξένα συμφέροντα: όταν μια μικρή χώρα με δύναμη και με σαφήνεια διακηρύσσει ότι ο Λαός τους είναι κυρίαρχος….
    πηγή: ε.π.π

    Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

    ΤΟ ΦΡΟΥΤΟ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΖΩΙΑΣ


    Οταν ένας βοσκός στην αρχαία Αιτωλία παρατήρησε ότι μια κατσίκα του έτρωγε τους καρπούς ενός φυτού και αμέσως γινόταν πιο ζωηρή, μάζεψε τους καρπούς και τους έδειξε στον βασιλιά του. Εκείνος τους έστυψε κι ήπιε το ζουμί τους. Και του άρεσε τόσο πολύ που έδωσε στον χυμό το όνομά του και στο φυτό το όνομα του βοσκού του. Ο ίδιος ήταν ο βασιλιάς Οινέας και ο βοσκός του ο Στάφυλος. Κάπως έτσι η μυθολογία εξηγεί τη δημιουργία του κρασιού.
    Η πραγματική ζωή βέβαια απέχει από τον μύθο. Γιατί τα αμπέλια και οι καρποί τους ήταν γνωστά στον αρχαίο κόσμο, κατ' αρχάς στη Μαύρη Θάλασσα και στην Κασπία μέχρι το Αφγανιστάν. Αργότερα στην Αίγυπτο, καθώς σε τοιχογραφίες στους τάφους των φαραώ απεικονίζονται αμπέλια. Και τέλος στην Ελλάδα όπου φαίνεται ότι τα έφεραν οι Φοίνικες γύρω στο 1000 π.Χ.
    Αλλωστε οι αρχαίοι Ελληνες είχαν και θεό για το κρασί και το αμπέλι, τον Διόνυσο. Δεν έφτιαχναν πάντως μόνο κρασί από τα σταφύλια. Τα έτρωγαν και φρέσκα, πολτοποιούσαν τα άγουρα για να φτιάξουν την ξινή αγουρίδα και να μαρινάρουν κρέατα και λαχανικά, έφτιαχναν μούστο και πετιμέζι, ξέραιναν τους καρπούς για να φτιάξουν σταφίδα. Οι σταφίδες ακόμη και σήμερα ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο με το ελληνικό τους όνομα (κορινθιακή) ενώ άλλη μια, η σταφίδα της Ζακύνθου, ανήκει στα προϊόντα με ονομασία προέλευσης.

    Διατροφική αξία
     
    Η κατανάλωση κρασιού και σταφυλιού από τους Γάλλους φαίνεται ότι παίζει σημαντικό ρόλο στο περίφημο French Paradox, στο γεγονός δηλαδή ότι ενώ ακολουθούν μια πλούσια σε λιπαρά διατροφή, έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά καρδιαγγειακών παθήσεων. Περιέχει περίπου 80 θερμίδες στα 100 γραμμάρια, αλλά είναι και το φρούτο της μακροζωίας καθώς περιέχει κάλιο και βιταμίνες Α, Β και C, το αντιοξειδωτικό ρεσβερατρόλη και φλαβονοειδή.
     
    Τα Νέα

    ΤΟ ΜΕΛΙ <ΒΑΛΣΑΜΟ> ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΘΥΣΙ

     
    Επιστήμονες της Βασιλικής Εταιρείας Χημείας στη Βρετανία συνιστούν ένα... γλυκό φάρμακο για το hangover (κοινώς, για τα «παρατράγουδα» της μέθης). Οπως αναφέρουν, το μέλι αποτελεί «βάλσαμο» ενάντια στις τοξικές επιδράσεις της μέθης στον οργανισμό. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η φρουκτόζη που περιέχεται στο μέλι είναι ζωτικής σημασίας σε ό,τι αφορά τη διάσπαση του αλκοόλ σε αβλαβή υποπροϊόντα.

    Το hangover είναι τόσο «επώδυνο» επειδή το αλκοόλ μετά την κατανάλωσή του διασπάται αρχικώς στην ουσία ακεταλδεΰδη, η οποία είναι τοξική για τον οργανισμό, όπως εξηγεί ο δρ Τζον Εμσλι από τη Βασιλική Εταιρεία Χημείας. Στη συνέχεια η ακεταλδεΰδη μετατρέπεται- με τη χρήση φρουκτόζης σε οξικό οξύ, το οποίο με τη σειρά του διασπάται μέσω των φυσιολογικών μεταβολικών διαδικασιών του οργανισμού σε διοξείδιο του άνθρακα και αποβάλλεται με την εκπνοή από το σώμα. Αν κάποιος καταναλώσει μέλι προσφέρει στον οργανισμό του, εκτός από φρουκτόζη, κάλιο και νάτριο, τα οποία βοηθούν επίσης στην καλύτερη και ταχύτερη διάσπαση του αλκοόλ σε λιγότερο τοξικά υποπροϊόντα.

    Σύμφωνα με τον δρα Εμσλι, στην καλύτερη αντιμετώπιση της μέθης βοηθούν επίσης το να πιει κάποιος πριν από την... κραιπάλη ένα ποτήρι γάλα, το να κάνει... διαλείμματα μεταξύ των ποτών καταναλώνοντας ένα αναψυκτικό, καθώς και το να πιει αρκετό νερό προτού πέσει για ύπνο.

    Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

    Ο ΑΡΙΘΜΟΣ 666

     
    "Ο έχων νούν, ψηφισάτω τον αριθμό του Θηρίου. Αριθμός γάρ ανθρώπου και ο αριθμός αυτού, χξς". (Αποκάλυψη)

    Μία μόνο πρόταση απο ένα βιβλίο, στάθηκε ικανή για να δημιουργήσει το απόλυτο σκηνικό τρόμου γύρω απο τον εντελώς παρεξηγημένο, αλλά και ιερό αριθμό 666.
    Κατά τον Πυθαγόρα, ο αριθμός 6 είναι ο αριθμός της ψυχής.
    Κατά τον κορυφαίο καθηγητή μαθηματικό Λευτέρη Αργυρόπουλο, ο αριθμός 6 είναι το εμβαδόν του ζωογονικού τριγώνου, το οποίο αποτελεί την ουσία της εξελίξεως της ψυχής διότι καταλαμβάνει ολόκληρη την επιφάνεια του.
    Η ισχυροποίηση του αριθμού 6, αριθμού της ψυχής, διά του πολλαπλασιασμού με τον εαυτό του, δηλαδή 6 Χ 6 = 36, καθιστά την ουσία του αριθμού 36 ικανή να εκπροσωπήσει το πρώτο Γαλαξιακό αριθμητικό κύτταρο διά των 36 δεκανών του Ζωδιακού κύκλου, αντικατοπτρισμού των Αστερισμών. Συνεπώς ο αριθμός 36 είναι ο ενδιάμεσος χώρος, ο μεταξύ της ασάρκου καταστάσεως της ψυχής στην αρχική της υπόσταση του 6 και της τελικής κατάστασης της ώς 6 Χ 6 Χ 6 της τελειότητας του Ψυχογονικού κύβου.
    Το γράμμα C έχει την αριθμητική τιμή 18 (6+6+6). Όμως απο τη χημεία γνωρίζουμε οτι ο άνθρακας (carbon) συμβολίζεται με το ίδιο γράμμα, δηλ. το C. Αυτός ο συμβολισμός δεν είναι τυχαίος διότι η μοριακή δομή του άνθρακα (C) χαρακτηρίζεται απο 6 πρωτόνια, 6 νετρόνια και 6 ηλεκτρόνια.
    Η εκπληκτική Αλτάνη, στο βιβλίο της Άρρητοι Λόγοι γράφει τα εξής : Το τετράγωνο του 6 είναι 36. Ο αριθμός 36 είναι ο ενδιάμεσος χώρος αυτός που συνδέει και ενοποιεί το 6 στην πρώτη δύναμη, δηλαδή την Ψυχή.
    Οι Πυθαγόρειοι λάμβαναν ιδιαιτέρως υπόψιν τον αριθμό 216 διότι μέσω αυτού, επικοινωνούσαν με τον Ψυχογονικό κύβο. Γιατί το 216 ; Διότι,
    6 Χ 6 Χ 6 = 216.
    Ο αριθμός 6 συνδέεται με την ανακάλυψη του Πυθαγόρειου θεωρήματος, του "ζωογονικού τριγώνου" διά του οποίου διατυπώθηκε το θεώρημα "το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων πλευρών".
    Τον αριθμό 216, ο Πυθαγόρας ονόμαζε "ψυχογονικό κύβο" και τον συσχέτιζε με τον ελάχιστο αριθμό των ημερών που χρειάζεται να γεννηθεί ένας άνθρωπος, δηλαδή 7Χ30 ημέρες = 210 + 6 = 216. Το 6 προστίθεται, διότι δηλώνει τις απαραίτητες ημέρες για να αρχίσει η κυοφορία του εμβρύου. Η εμψύχωση συνεπώς, πραγματοποιήται στον κύβο του αριθμού 6.
    Το 666 είναι η διάμετρος ενός κύκλου του οποίου η περιφέρεια είναι 2093, αλλά το 2093 είναι η διαγώνιος ενός τετραγώνου του οποίου οι πλευρές είναι 1480, ο αριθμός της ελληνικής λέξης ΧΡΙΣΤΟΣ.

    Ο αριθμός 666 συνδέεται άμεσα με τον γίγαντα Ελληνισμό, τον φόβο και τον τρόμο των Χριστιανών, για αυτό και τον ονόμασαν Σατανά, δηλαδή "εχθρός". Διότι ο Σατανάς των Χριστιανών, δεν είναι άλλος απο την Ελλάδα και τον Ελληνικό Πολιτισμό.
    Ο αριθμός 666 είναι ο λεξάριθμος του ονόματος του προπάτορα της ελληνικής φυλής. Το όνομα του, ΙΑΠΕΤΟΣ. Με τον αριθμό αυτό συνδέεται και η Δήμητρα με την Περσεφόνη :
    ΔΗΜΗΤΗΡ + ΚΟΡΗ = 666

    Επίσης :
    Η ΙΔΕΑ ΕΛΛΗΝ ΕΣΤΙ = 666
    ΕΛΛΗΝΟΠΡΕΠΗΣ = 666
    ΑΕΙ ΕΚΛΕΚΤΟΣ = 666
    ΑΓΑΘΟΔΟΤΗΣ = 666

    Βέβαια, κάποιος που είναι ΕΛΛΗΝΟΠΡΕΠΗΣ και ΑΓΑΘΟΔΟΤΗΣ, για τους Χριστιανούς είναι ο ίδιος ο Σατανάς εφόσον :
    ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΗΡΙΟΝ = 666

    ΕΛΛΑΣ = 266
    ΕΞΑΣ = 266

    Αλλά 666 είναι και ο λεξάριθμος του Σείριου-Απόλλωνα : Ο ΣΕΙΡΙΟΣ Α'=666
    Απόλλωνας. Αυτός που οι Χριστιανοί του πρόσθεσαν ένα ακόμα "υ" για να γίνει ο δικός τους Απολλύων. Αυτός που φέρει το Φώς, ο Εωσφόρος, όνομα που βεβηλώθηκε όταν αποδόθηκε στον "άρχοντα του σκότους".

    Επίσης, σύμφωνα με τον καθηγητή Αργυρόπουλο, ο λεξάριθμος της λέξεως ΕΛΛΗΝ είναι ο αριθμός 123 ο οποίος αποτελείται απο τους τρείς πρώτους διαδοχικούς ακέραιους 1,2 και 3 οι οποίοι είναι και διαιρέτες του πρώτου τέλειου αριθμού, δηλαδή του 6.
    Ας θυμηθούμε όμως και το "τρίς έξ" (666) του Αισχύλου. Στην αρχαία Ελλάδα, το παιχνίδι των κύβων παιζόταν με τρείς κύβους. Η μεγαλύτερη επιτυχία ήταν να φέρει ο παίχτης τρείς εξάρες. Έτσι, η φράση "τρίς έξ" έγινε παροιμία που λεγόταν σε περίπτωση μεγάλης επιτυχίας.

    πηγή:ελληνις

    ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΕΝΤΡΙΚΟΙ ΠΥΛΩΝΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΕΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

    Δικαστές, Εισαγγελείς, Βουλευτές, Μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους: Η άσχημη πλευρά του θέματος των αποδοχών τους


    Του Γιάννη Αποστολίδη
    π. Δικηγόρου, Τηλ. 6932 916443


    Ο ελληνικός λαός πληροφορήθηκε με οργή ότι οι συνταξιούχοι βουλευτές ζητούν αναδρομικά εκατομμυρίων ευρώ. Αν όμως ξέραμε όλη την αλήθεια για το θέμα, θα εξοργιζόμασταν όχι με τους βουλευτές αλλά με τον εαυτό μας! Θα λέγαμε, Καλά, γίνονται τόσο φοβερά και τρομερά πράγματα στη δημόσια ζωή και εγώ, ο λαός, κοιμάμαι;


    Κοιμόμασταν! Μπροστά στα μάτια μας έγινε το 2006, 2008 το μεγαλύτερο αντικειμενικά σκάνδαλο από καταβολής του ελληνικού κράτους, πήραν εξτρά εντελώς παράνομα, με μία ληστρική απόφαση ενός δικαστηρίου, δύο δισεκατομμύρια ευρώ οι δικαστές (περιλαμβάνονται και οι εισαγγελείς), οι βουλευτές και τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, και ο λαός καμιά αντίδραση!
    Διάβασε με προσοχή:


    Υπάρχει στο Σύνταγμα το άρθρο 88 παρ. 2 που λέει: «Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους. Τα σχετικά με τη βαθμολογική και μισθολογική τους εξέλιξη και με την κατάστασή τους γενικά καθορίζονται με ειδικούς νόμους». Τι σημαίνει και πως πρέπει να ερμηνευτεί (αν χρειάζονται ερμηνεία τα αυτονόητα!) αυτή η διάταξη; Ότι κατά τον ειδικό καθορισμό από τον νομοθέτη των αποδοχών των δικαστών, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ανάλογες συνθήκες της δουλειάς τους, η υπηρεσιακή κατάστασή τους και η ανάλογη κοινωνική αντίληψη για το υψηλό πράγματι δικαστικό λειτούργημα. Έτσι ακριβώς ερμήνευσε παλιότερα αυτή τη συνταγματική διάταξη το Συμβούλιο της Επικρατείας με την υπ΄αριθμ. 736/1953 απόφασή του. Αυτή η ερμηνεία, που θεωρεί τη διάταξη κατευθυντήριου, αν μη ευκτικού προς τον κοινό νομοθέτη χαρακτήρα, και που δεν αμφισβητήθηκε για 33 ολόκληρα χρόνια, δεν άφηνε βέβαια περιθώριο να αυξήσουν οι ίδιοι οι δικαστές, με δικαστικές αποφάσεις, τις αποδοχές τους. 


    Αλλά από το 1986 άρχισαν να αξιώνουν εξομοίωση των αποδοχών τους με εκείνες άλλων υψηλότερα αμοιβομένων κατηγοριών λειτουργών και υπαλλήλων, ιδίως με τους βουλευτές, τους διευθυντές γιατρούς του ΕΣΥ και τους καθηγητές πανεπιστημίων. Και το επέβαλαν με τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας αριθμ. 1951/1986, 400/1989, 1688/1991 και 4/1992. Πως το πέτυχαν ; Έδωσαν στην παραπάνω συνταγματική διάταξη επιτακτικό χαρακτήρα και την ερμήνευσαν ως εξής: Ότι λέγοντας το άρθρο 88 παρ. 2 του Συντάγματος ότι οι αποδοχές των δικαστών είναι ανάλογες με το λειτούργημα τους, εννοεί ότι δεν επιτρέπεται να παίρνει κανείς, ούτε στο δημόσιο τομέα ούτε στον ιδιωτικό (ναι, ούτε στον ιδιωτικό, ΣτΕ 4/1992!), αποδοχές μεγαλύτερες από τους δικαστές και ότι αν τυχόν κάποια κατηγορία εργαζομένων παίρνει μεγαλύτερες, αυτομάτως δικαιούνται αυτές τις μεγαλύτερες αποδοχές και οι δικαστές και οφείλει κάθε δικαστήριο να τις επιδικάσει! Πρόκειται βέβαια για παράλογη ερμηνεία, που όμως έγινε νομολογία και ανέβασε μισθολογικά τους δικαστές στα ύψη! Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, φτάσαμε στην εξής απαίσια και καταστρεπτική για τα δημόσια οικονομικά μας δικαστική εξέλιξη:


    Πρόσεξε, αναγνώστη, τι έγινε:


    Στην κορυφή της μισθολογικής πυραμίδας, δεύτερος μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον ευρύ δημόσιο τομέα βρισκόταν ήδη από το 2000 ένας μετακλητός κρατικός λειτουργός, ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων (ΕΕΤΤ), μιας ανεξάρτητης αρχής, που είχε αποδοχές σχεδόν διπλάσιες από τους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων, ως κρατικό golden boy. Πρόσεξε αναγνώστη: Μέχρι το 2006 οι δικαστές, όπως σου είπα, όπου εντόπιζαν κάποια κατηγορία εργαζομένων στο κράτος και γενικά στον δημόσιο τομέα να παίρνει υψηλότερες αποδοχές, αυτοί δίκαζαν οι ίδιοι και με βάση την διεστραμμένη ερμηνεία της παραπάνω συνταγματικής διάταξης ανέβαζαν στο ίδιο ύψος και τις δικές τους αποδοχές. Αυτό έγινε με τις παραπάνω αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το 2006 όμως έγινε το εξής τελείως διαφορετικό: Το Μισθοδικείο, ένα ανώτατο ειδικό δικαστήριο που ιδρύθηκε το 2002 ειδικά για τους δικαστές και συγκροτείται από τρείς ανώτατους δικαστικούς, τρείς καθηγητές πανεπιστημίου και τρείς δικηγόρους, έβγαλε την υπ΄αριθμ. 13/2006 απόφαση που λέει τα εξής: Ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων (προσοχή: Ένα άτομο δηλαδή και όχι μια κατηγορία υπαλλήλων, όπως έγινε όλες τις άλλες φορές) παίρνει σχεδόν διπλάσιες αποδοχές από τους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων. Αυτό το πράγμα, είπε το Μισθοδικείο, παραβιάζει (τάχα) το Σύνταγμα, το παραπάνω άρθρο 88 παρ. 2, (που λέει ότι οι αποδοχές των δικαστών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους), είναι παράνομο, είναι αντισυνταγματικό, παραβιάζει την ισοτιμία των εξουσιών, πλήττει καίρια την δικαστική ανεξαρτησία! Ας υποθέσουμε κι εμείς οι αφελείς ότι πράγματι δεν είχαμε επί χρόνια ισοτιμία των εξουσιών και ανεξάρτητους δικαστές, δηλαδή δεν είχαμε δημοκρατία, επειδή έτυχε ένας υπάλληλος, αυτό το κρατικό golden boy, ο πρόεδρος της ΕΕΤΤ να παίρνει, καλώς ή κακώς, βασιλικές αποδοχές. Τι έπρεπε να κάνει το Μισθοδικείο; Η λογική και ο νόμος, το άρθρο 38 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, λέει ότι έπρεπε, μετά την κήρυξη ως παράνομων των αποδοχών του υπαλλήλου αυτού κατά το μέρος που υπερβαίνουν τις δικαστικές αποδοχές, να στείλει την υπόθεση στον Εισαγγελέα για να ερευνήσει την παρανομία. Αντί γι΄αυτό τι έκανε λέτε το Μισθοδικείο; Σου εφιστώ, αναγνώστη, απόλυτη προσοχή για να κατανοήσεις πλήρως τη δικαστική ακολασία που διέπραξε το κολασμένο αυτό δικαστήριο, το Μισθοδικείο, σε βάρος σου, σε βάρος όλου του δύσμοιρου λαού μας.
    Άκουσε και φρίξε λοιπόν:


    Η απόφαση υπ΄αριθμ. 13/2006 του Μισθοδικείου λέει ότι για να αποκατασταθεί η δικαστική ανεξαρτησία, η ισοτιμία των εξουσιών και άλλα ηχηρά παρόμοια, πρέπει αυτές τις παράνομες αποδοχές του golden boy, του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων, να τις πάρουν και οι Πρόεδροι των ανωτάτων δικαστηρίων και αναλογικά όλοι οι δικαστές! Δηλαδή αντί το Μισθοδικείο αυτό να κρίνει ότι πρέπει με κάποιον τρόπο να κατέβουν οι παράνομες αυτές αποδοχές του golden boy, τις έδωσε και σε 6000 δικαστές και κατά συνέπεια, με βάση κάποιες άλλες αισχρές συνταγματικές διατάξεις, που τις αναφέρω παρακάτω, στα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και τους βουλευτές! Σχεδόν διπλασίασε τις αποδοχές όλων αυτών, τη στιγμή που ήταν ήδη ψηλότερες από τις αποδοχές όλων των άλλων υπαλλήλων και λειτουργών του Κράτους!!! Η απόφαση αυτή πάρθηκε κατά πλειοψηφία. Μειοψήφισαν οι τρείς καθηγητές της Νομικής που μετείχαν στη σύνθεση, των οποίων η γνώμη (και η αγανάκτηση!) καταγράφεται στην απόφαση και λέει προφητικά ότι, αν το δικαστήριο δώσει αυτά τα χρήματα στους δικαστές «...κινδυνεύει να εξουθενώσει τα οικονομικά της χώρας, με συνέπεια την πρακτική αδυναμία του Κράτους να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του». Κι αυτό έγινε και το ζούμε σήμερα στο πετσί μας! Πόσα ήταν αυτά τα χρήματα; Βγαίνανε πολύ πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ, για 6000 δικαστές, ως αναδρομικά μισθολογικών διαφορών, συν τις συνεπαγόμενες αυξήσεις μέχρι του διπλασίου των ήδη παχυλότατων μισθών τους. Με βάση αυτή την απόφαση αρ. 13/2006 του Μισθοδικείου σε κάθε δικαστή αναλογούσαν μαζί με τους τόκους κατά μέσο όρο κάπου 200.000 ευρώ μόνο από αναδρομικά! Δηλαδή επειδή η πατρίδα μας είχε την στραβή τύχη να παίρνει κάποιο κρατικό golden boy, αντισυνταγματικά και παράνομα, όπως το ίδιο το Μισθοδικείο έκρινε, υψηλότατες αποδοχές, έπρεπε γι΄αυτήν την παρανομία να ...πληρώσει το κράτος στους δικαστές, τους βουλευτές και τα μέλη του ΝΣΚ πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ μόνο αναδρομικά για δήθεν μισθολογικές διαφορές και επιπλέον σχεδόν να διπλασιάσει τις ήδη κορυφαίες αποδοχές τους! Και νομίζεις αναγνώστη ότι η φρίκη τελειώνει εδώ; Γελιέσαι! 


    Διάβασε και αυτά:
    Το Μισθοδικείο με αυτήν την κατάπτυστη, την αισχρή αριθμ. 13/2006 απόφασή του, λέει τα εξής: Ότι αφού ο νομοθέτης (δηλαδή η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δι΄εξουσιοδοτήσεως στους υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών - Επικοινωνιών) έδωσε τόσο υψηλές αποδοχές στον πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων, στο κρατικό golden boy, έπρεπε να τις δώσει και στους δικαστές, κατά την αυθαίρετη ερμηνεία του άρθρου 88 παρ. 2 Συντ., για να αποκατασταθεί η ισοτιμία των εξουσιών και η δικαστική ανεξαρτησία (δηλαδή η ίδια η δημοκρατία μας!) και μη δίνοντας αυτή την αύξηση, τα νομοθετικά όργανα του Κράτους, η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχουν υποπέσει σε αδικοπραξία, περίπου εγκλημάτισαν, για να το πούμε απλά, με ζημιωθέντα θύματά τους όχι, όπως θα νόμιζε κανείς, τον λαό (που υποτίθεται ότι μετά το καίριο πλήγμα κατά της δικαστικής ανεξαρτησίας, που κατέφερε ο νομοθέτης καθορίζοντας πανύψηλες τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ, στερήθηκε αυτός ο λαός ένα μέγιστο αγαθό, να δικάζεται δηλαδή από ανεξάρτητους δικαστές), αλλά τους ίδιους του δικαστές, τους οποίους πρέπει το κράτος να τους αποζημιώσει κατά το άρθρο 105 του Αστικού Κώδικα, που λέει ότι το Δημόσιο ευθύνεται για κάθε ζημία που προκαλούν τα όργανά του! Δηλαδή για να καταλάβεις καλύτερα, αναγνώστη (και στο εξηγώ πάλι όχι επειδή δεν έχεις μυαλό να καταλάβεις αλλά επειδή δεν το χωράει ο νούς σου), το Μισθοδικείο είπε τα εξής: Παράνομα και αντισυνταγματικά, κατά παράβαση του άρθρου 82 παρ. 2 Συντ., η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τα νομοθετικά όργανα, έδωσαν στον πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων πανύψηλες αποδοχές, διπλάσιες από τις δικαστικές. Και για να εξαλειφθεί αυτή η παρανομία, θα έπρεπε να δώσουν τις ίδιες παράνομες αποδοχές και στους δικαστές!!!, να πολλαπλασιάσουν δηλαδή εκθετικά την παρανομία! Και επειδή δεν το έκαναν αυτό, παρανόμησαν (!) και γι΄αυτή την παρανομία, γι΄αυτήν την αδικοπραξία, οφείλει το Κράτος να αποζημιώσει τους δικαστές με το ισόποσο των μισθολογικών διαφορών τους για όλα τα επίδικα χρόνια, και πρέπει το δικαστήριο να επιδικάσει τις αποζημιώσεις! Όσο και αν σου φαίνεται απίστευτο αναγνώστη, είναι δυστυχώς γεγονός ότι αυτό το διεντέρευμα το περιέχει η απόφαση του Μισθοδικείου ως θεμελιώδη νομική σκέψη του! Φρίκη! Δηλαδή κατά το Μισθοδικείο η χειρότερη μορφή παρανομίας, η αντισυνταγματικότητα, πατάσσεται με την εξάπλωσή της διά δικαστικής αποφάσεως! Τι κι αν το άρθρο 93 του Συντάγματος απαγορεύει την εφαρμογή από κάθε δικαστήριο αντισυνταγματικού νόμου; Το έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια η πλειοψηφία του Μισθοδικείου. Ο Άρειος Πάγος σε απόφασή του (αριθ. 1589/2006 που εκδόθηκε λίγο πριν βγεί η φρικτή αυτή απόφαση του Μισθοδικείου) επί άλλου θέματος αλλά για τον ίδιο νομικό λόγο είπε ότι απαγορεύεται η «ισότητα της παρανομίας», δηλαδή είπε ότι αν κάποιος απολαμβάνει κάποιο παράνομο ως αντισυνταγματικό προνόμιο και η υπόθεση φτάσει στα δικαστήρια με αίτημα κάποιου τρίτου να εφαρμοστεί το προνόμιο, για λόγους ισότητας, και σ΄αυτόν, που τελεί στις ίδιες συνθήκες, δεν επιτρέπεται αυτό το αντισυνταγματικό προνόμιο να το εφαρμόσει το δικαστήριο και σε άλλες περιπτώσεις (και προσοχή, αναγνώστη, μην συγχέεις την περίπτωση αντισυνταγματικής παρανομίας με την παρανομία εκείνη που συνίσταται μόνο στην παραβίαση του ίδιου του άρθρου 4 του Συντάγματος περί ισότητος των ελλήνων, όταν δηλαδή ο νόμος καθ΄εαυτόν δεν είναι αντισυνταγματικός αλλά ρυθμίζει άνισα τα δικαιώματα προσώπων που τελούν στις ίδιες συνθήκες, οπότε χωρεί δικαστικό αίτημα για εξίσωση από όποιον υφίσταται την άνιση μεταχείριση).


     Αυτή η απόφαση του Αρείου Πάγου (αριθ. 1589/2006) τινάζει και αναδρομικά στον αέρα το σύστημα των δικαστικών και βουλευτικών αποδοχών! Δεν έπρεπε να τη λάβει υπόψη το Μισθοδικείο; Δεν έπρεπε να πει στους ενάγοντες δικαστές ότι, κύριοι, εσείς ζητώντας εξίσωση με τις παράνομες, ως αντισυνταγματικές, αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ ζητάτε «εξίσωση στην παρανομία»; Το Μισθοδικείο όμως έκανε το εντελώς αντίθετο: Το παράνομο και αντισυνταγματικό, κατά την κρίση αυτού του ιδίου, μισθολογικό υπερπρονόμιο του ανωτέρω κρατικού golden boy το έδωσε και σε όλους τους 6.000 δικαστές! Πάρε όμως αμέσως ένα χαπάκι κατά της ναυτίας, αναγνώστη, γιατί θα ζαλιστείς με τα εξής: Το Μισθοδικείο με την υπ΄αριθμ. 13/2006 απόφασή του διπλασίασε τις ήδη υψηλότατες αποδοχές των δικαστών, και πρώτα πρώτα του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Πρόεδρος αυτού του Μισθοδικείου ήταν ο ίδιος ο τότε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου! Δικηγόροι του Κράτους σ΄αυτή τη δίκη ήταν κάποια μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που είχαν τεράστιο συμφέρον να...χάσει τη δίκη το Κράτος, να κερδίσουν οι δικαστές, διότι σύμφωνα με μια αισχρή διάταξη που μπήκε σαν τσόντα στο Σύνταγμα, το άρθρο 100Α, τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους παίρνουν αποδοχές ίδιες με τους δικαστές! Είναι εικόνα δικαιοσύνης αυτή ή θυμίζει ανοιχτοσκέλα, πρόθυμη να κάνει τα γούστα του οποιουδήποτε; 


    Γίνονται τέτοια πράγματα σε άλλη χώρα; 


    Πάρε όμως και άλλο χαπάκι, δύστυχε έλληνα, δύστυχε αναγνώστη, διότι θα ταραχθείς και με τα εξής. Κατά το Σύνταγμα (άρθρο 111 παρ. 2 που διατηρεί την ισχύ του Ζ/1975 ψηφίσματος, το οποίο διατηρεί σε ισχύ την από 22.12.1964 σχετική απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής) η βουλευτική αποζημίωση εξισώνεται με τις αποδοχές του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Αυτή η ρύθμιση έγινε το 1964 από τον Γεώργιο Παπανδρέου, το Γέρο της Δημοκρατίας…, ο οποίος παράλληλα είχε διπλασιάσει τους δικαστικούς μισθούς- και ας μην αναλογιστούμε γιατί τα έκανε όλα αυτά τα φαύλα ο σχωρεμένος…. Λοιπόν, η κατάπτυστη απόφαση αριθμ. 13/2006 του Μισθοδικείου στηρίχθηκε, όπως προανέφερα, στο σκεπτικό ότι παρανόμησαν οι βουλευτές με το να μην αυξήσουν τις αποδοχές των δικαστών. Αυξάνει, κατόπιν αυτής της παρανομίας, διπλασιάζει τις αποδοχές όλων των δικαστών και πρώτα πρώτα του Προέδρου του Αρείου Πάγου και αυτομάτως διπλασιάζονται, αφού εξισώνονται κατά το Σύνταγμα, και οι αποδοχές αυτών που παρανόμησαν, δηλαδή των βουλευτών!!! Πρόκειται για τα ποσά που είχαν μεταμορφωθεί σε «έκτακτη παροχή» στους δικαστές και σε 80% αύξηση και όπως μάθαμε πρόσφατα ζητούν ως αναδρομικά οι μισθολογικά ωφελούμενοι λόγω εξίσωσης συνταξιούχοι βουλευτές. Δηλαδή η αδικοπραξία - κατά την κρίση του ίδιου του Μισθοδικείου - της Βουλής, των βουλευτών, διπλασίασε τις αποδοχές των ίδιων των βουλευτών!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (Βάλε κι άλλα θαυμαστικά, αναγνώστη, και ψάξε να βρείς που πήγε η βασική νομική αρχή που λέει ότι, ο εξ οικείου πταίσματος ζημιούμενος ού δοκεί ζημιούσθαι).


    Τώρα σταμάτα, αναγνώστη, να παίρνεις χαπάκια για ν΄αναποφύγεις την ναυτία. Δεν οφελούν, δεν την αποφεύγεις με τίποτε. Διάβαζε αν αντέχεις: Λένε οι βουλευτές, λένε οι δικαστές, λένε οι πάντες, νομίζει και ο ίδιος ο απληροφόρητος λαός (δυστυχώς και η νομική επιστήμη δεν ασχολήθηκε επαρκώς με το θέμα και το μόνο που γράφτηκε ήταν μια στατιστικού και συγκριτικού περισσότερο περιεχομένου μελέτη ενός δικαστή, καθώς επίσης και μια μονογραφία σε νομικό περιοδικό από τον ίδιο τον δικηγόρο εισηγητή της εν θέματι απόφασης, η οποία μονογραφία έχει μεν μεθοδολογική πληρότητα – αν και παραλείπει να πεί το κρίσιμης σημασίας γεγονός ότι από το 1952 μέχρι το 1986 η νομολογία του ΣτΕ θεωρούσε τη διάταξη του άρθρου 82 παρ. 2 Συντ. κατευθυντήρια και όχι επιτακτική και έτσι δεν επέτρεπε δικαστική αυθαιρεσία - αλλά από πλευράς ουσίας είναι απολύτως κενή!) λένε λοιπόν οι πάντες ότι για το θέμα υπάρχει δεδικασμένο, αφού έχουμε αμετάκλητη μάλιστα και όχι απλώς τελεσίδικη δικαστική απόφαση του Μισθοδικείου, που επιβάλλει όλη αυτή τη φρίκη, τις αυξήσεις των δικαστικών αποδοχών και κατά συνέπεια τις αυξήσεις των βουλευτικών αποδοχών. Ψέμα! Χυδαίο ψέμα! Κανένα δεδικασμένο δεν υπάρχει! Ποια είναι η πραγματικότητα;


    Διάβαζε και κοίτα πως σε κοροϊδεύουν, αναγνώστη: 


    Κατ΄αρχήν η υπ΄αριθμ. 13/2006 αμετάκλητη απόφαση του Μισθοδικείου που δίνει τα δισεκατομμύρια ευρώ στους δικαστές, κατά συνέπεια και στα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και στους βουλευτές, επέλυσε, όπως επέλυσε, νομικό και όχι πραγματικό ζήτημα και επομένως, όπως ξέρουν οι νομικοί, δεν πρόκειται περί κατά κυριολεξία δεδικασμένου. Κατά δεύτερον, η απόφαση αυτή εκδόθηκε, πρόσεξε αναγνώστη, στις 7.11.2006. Αλλά στις 5.12.2006, δηλαδή σ΄ένα μήνα, εκδόθηκε από το ίδιο δικαστήριο, το Μισθοδικείο, αντίθετη αμετάκλητη απόφαση, η αριθμ. 17/2006, που δεν δίνει τσακιστή δεκάρα στους δικαστές! Σ΄αυτή την απόφαση το ίδιο δικαστήριο, με άλλη σύνθεση, αποδέχθηκε κατά πλειοψηφία την δίκαιη και σωστή νομικά και πραγματολογικά άποψη που είχε μειοψηφήσει στην αριθμ. 13/2006 απόφαση! Και επειδή στις σημερινές συνθήκες τυχεροί είναι οι τρελοί, εύχομαι ολόψυχα να τρελαθείς, αναγνώστη, μ΄αυτό που θα διαβάσεις: Σου είπα ότι στις 5.12.2006 εκδόθηκε η αριθμ. 17/2006 απόφαση του Μισθοδικείου που, αντίθετα με την αριθμ. 13/2006 απόφαση, λέει ότι δεν δικαιούνται τα δισεκατομμύρια οι δικαστές. Την ίδια όμως μέρα, 5.12.2006, σε μισή ώρα, εκδόθηκε μια άλλη, η αριθμ. 23/2006 απόφαση του ίδιου του Μισθοδικείου που αντιστρέφει πάλι τα πράγματα, ταυτίζεται με την αριθμ. 13/2006 απόφαση και ξαναδίνει στους δικαστές δισεκατομμύρια!!! Δηλαδή σε μισή ώρα παίχτηκαν και χάθηκαν στο βρωμερό καζίνο ενός ανωτάτου δικαστηρίου, του Μισθοδικείου, στις πλάτες του έλληνα φορολογούμενου δισεκατομμύρια ευρώ! Από την εποχή που οι πρωτόγονοι άνθρωποι μαζεύονταν σε κάποια σπηλιά και ο φύλαρχος «δίκαζε» τους ημιάγριους, από τότε μέχρι τις 5.12.2006 δεν εκδόθηκαν ποτέ και πουθενά την ίδια μέρα για το ίδιο ακριβώς νομικό θέμα δύο αντίθετες αποφάσεις του ίδιου ανώτατου δικαστηρίου! Αυτό έγινε μόνο στις 5.12.2006, στο Μισθοδικείο! 


    Η ελληνική δικαιοσύνη στην πιο ελεεινή στιγμή της ιστορίας της! 


    Ρωτώ: Ποιο δεδικασμένο δημιουργείται, βρε άθλιοι, και ποιο νομικό ζήτημα επιλύεται και ποια νομολογία δημιουργείται από δύο αντιφατικές αμετάκλητες αποφάσεις ανωτάτου δικαστηρίου που εκδίδονται την ίδια μέρα; Η απάντηση είναι : Κανένα! Βάλτε τα αν θέλετε με τον συντακτικό νομοθέτη που δεν πρόβλεψε μηχανισμό άρσης τέτοιας αντίφασης (όπως προβλέπεται από το άρθρο 100 Συντ. στην περίπτωση αντιφατικών αποφάσεων μεταξύ ανωτάτων δικαστηρίων οπότε το λόγο έχει αμετακλήτως το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο) αλλά μην λέτε στον δύστυχο λαό ότι, τι να κάνουμε, υπάρχει δεδικασμένο και πρέπει να τα σκάσουμε σε δικαστές, βουλευτές και μέλη του ΝΣΚ.


    Πάντως η τότε κυβέρνηση τρόμαξε ή έκανε πως τρόμαξε το φανταστικό δεδικασμένο και υποχωρώντας στις ιταμές αξιώσεις των δικαστών, τους έδωσε με Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Δικαιοσύνης (ΚΥΑ 2/1601/022/30.1.2008, υπογραμμένη και δημοσιευμένη στο ΦΕΚ δύο φορές, σε δύο διαφορετικές ημερομηνίες!, απίστευτο, με τον ίδιο αριθμό!, απίστευτο, αλλά με παραλλαγμένο περιεχόμενο!, απίστευτο!!!, ρεζιλίκια πράγματα...) έδωσε, λέω, η Κυβέρνηση στους δικαστές δήθεν ως «έκτακτη παροχή», έτσι την ονόμασε, 830.000.000 ευρώ που γράφτηκαν στους προϋπολογισμούς των ετών 2008, 2009, 2010, 2011, ουσιαστικά για να καλυφθούν οι αισχρά επιδικασθείσες αναδρομικές μισθολογικές δήθεν διαφορές τους (αυτό δεν το λέει η ΚΥΑ, το ομολογεί όμως ξεδιάντροπα το Ελεγκτικό Συνέδριο στην υπ΄αριθ. ΟλΕΣ 2078/2010 απόφασή του) και μάλιστα αυτή η ΚΥΑ, λόγω ιδίως της νομοτεχνικής αθλιότητάς της, αφήνει περιθώριο στους δικαστές να διεκδικήσουν και τα αναδρομικά και την «έκτακτη παροχή», σύμφωνα με την νομολογία των αριθ. 890/1956 και 1525/1966 αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, διότι τους έβαλε μεν η ΚΥΑ τους δικαστές να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση (τι ξεφτίλα!) ότι παραιτούνται από έστω και επιδικασθέντα (!) αναδρομικά, αλλά η νομολογία αυτή του ΣτΕ λέει ότι η παραίτηση αυτή είναι άκυρη! 


    Επί πλέον με τροπολογία στο νόμο 3691/2008 για τη νομιμοποίηση μαύρου χρήματος έδωσε η τότε Κυβέρνηση στους δικαστές αύξηση περίπου 80%, και άρα από σπόντα (με το Ζ ψήφισμα και με τα άρθρα 111 παρ. 2 και 100Α του Συντάγματος) ίδια αύξηση στους βουλευτές και τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. «Έκτακτη παροχή» 830.000.000 ευρώ στους δικαστές συν αύξηση 80% των αποδοχών τους με 195.000.000 ευρώ γραμμένα στους ετήσιους προϋπολογισμούς, συν ανάλογες αυξήσεις, κατ΄επίπτωση, των αποδοχών των βουλευτών και των μελών του ΝΣΚ, ίσον το λιγότερο δύο δισεκατομμύρια ευρώ για τα παραπάνω χρόνια, πέρα και πάνω, όπως είπα, από τις ήδη παχυλότατες αποδοχές όλων αυτών! Αίσχος! Και μια σοβαρότατη παρενέργεια: Επειδή η Πολιτεία φοβήθηκε το μάτι της τους δικαστές, ψήφισε με τον ίδιο παραπάνω νόμο 3691/2008, άρθρο 57, ότι στο εξής απαγορεύεται να παίρνει κάποιος στον ευρύ δημόσιο τομέα αποδοχές μεγαλύτερες από του Προέδρου του Αρείου Πάγου, διότι σου λέει θα έρθουν οι δικαστές και θα ζητήσουν νέα εξίσωση! Αυτός ο περιορισμός όμως έχει τη σοβαρότατη συνέπεια να μην μπορεί το Κράτος και όλος ο δημόσιος τομέας να ψωνίσει από τη διεθνή αγορά τις υπηρεσίες ικανών τεχνοκρατών, που φυσικά χρυσοπληρώνονται. Αλλά εδώ θα βάλω εγώ και το εξής προβοκατόρικο ζήτημα: Τι θα γίνει αν παρόλα αυτά δοθούν σε κάποιο πρόεδρο ανεξάρτητης αρχής ή ΔΕΚΟ αποδοχές υψηλότερες από του Προέδρου του Αρείου Πάγου, κατά παράβαση του άρθρου 57 Ν. 3691/2008; Η δική σου λογική απάντηση, αναγνώστη, είναι ότι η αρμόδια Αρχή θα απορρίψει τον σχετικό χρηματικό κατάλογο, δεν θα πληρώσει. Η λογική όμως του Μισθοδικείου λέει ότι αυτή η παρανομία θα συνιστά και παραβίαση του άρθρου 82 παρ. 2 του Συντάγματος, θα πλήττεται έτσι καίρια η δικαστική ανεξαρτησία, η ισοτιμία των εξουσιών, η ίδια η δημοκρατία μας, χαμός, και για την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης θα πρέπει αυτή η παρανομία να… εξαπλωθεί ιλιγγιωδώς, να δοθούν οι ίδιες αποδοχές και στους δικαστές, επομένως και στους βουλευτές και τα μέλη του ΝΣΚ! Και αφού δοθούν, αυτομάτως θα… νομιμοποιηθούν και οι παράνομες αποδοχές του προέδρου της ανεξάρτητης αρχής ή της ΔΕΚΟ, αφού πλέον θα είναι ίσες με εκείνες του Προέδρου του Αρείου Πάγου! Δηλαδή από τον νόμο στην παρανομία και από την παρανομία στον νόμο! Καταλαβαίνεις, αναγνώστη, πόσο τερατώδης και φαυλοκυκλική γίνεται η λογική της αριθ. 13/2006 αποφάσεως του Μισθοδικείου που μοίρασε τα δισεκατομμύρια στους δικαστές, στους βουλευτές και τα μέλη του ΝΣΚ; Με τέτοιες λογικές φτάσαμε στην χρεοκοπία! Τουλάχιστον ας ορθοφρονίσουμε για το μέλλον… Διότι επιτέλους μ΄εμάς ό,τι έγινε έγινε. Ας προσέξουμε τουλάχιστον για την νέα γενιά, γιατί αν εξακολουθήσουμε τέτοια αίσχη θα καταστρέψουμε την ζωή της, και αυτή θα μας καταστρέψει τον θάνατο - θα έρχεται και θα φτύνει στους τάφους μας.


    Αναγνώστη, και κατά το Σύνταγμα, άρθρο 25, και κατά το νόμο, άρθρο 281 Αστικού Κώδικα, απαγορεύεται η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος. Δηλαδή, δεν μπορείς κάποιο υπαρκτό δικαίωμα σου να το ασκήσεις, αν αυτή η άσκησή του υπερβαίνει προφανώς τα όρια της καλής πίστης, των χρηστών ηθών και τον οικονομικό και κοινωνικό σκοπό του δικαιώματος. Αν γίνουν δεκτά από ένα δικαστήριο, αν αποδειχθούν δηλαδή, γεγονότα που κατά καλόπιστη και ηθική κρίση, προσβλέποντας και στο οικονομικά και κοινωνικά δέον, συνιστούν κατάχρηση δικαιώματος, τότε η αγωγή του δικαιωματούχου απορρίπτεται. Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει τίποτε πιο αντίθετο στην καλή πίστη, τίποτε πιο αντίθετο στα χρηστά ήθη, τίποτε πιο καταστρεπτικό οικονομικά, τίποτε πιο αντικοινωνικό από το να παίρνεις τις παράνομες και αντισυνταγματικές αποδοχές ενός ατόμου, ενός golden boy, και να τις επεκτείνεις σε όλους τους δικαστές, σε όλους τους βουλευτές, σε όλα τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και να διπλασιάζεις τις αποδοχές όλων αυτών, όταν μάλιστα ήδη βρισκότανε όλοι αυτοί στην κορυφή της μισθολογικής πυραμίδας! 


    Έπρεπε λοιπόν το Μισθοδικείο, ακόμα και μετά την άθλια και αντιεπιστημονική παραδοχή των δικαιωμάτων των δικαστών, έπρεπε εφαρμόζοντας τα άρθρα 25 Συντ και 281 ΑΚ, αφού συνέτρεχαν όλοι οι παραπάνω όροι, να κρίνει και αυτεπαγγέλτως, αφού γνώριζε τα γεγονότα που επέβαλαν την εφαρμογή, ότι η άσκηση αυτών των δικαιωμάτων είναι καταχρηστική και ν΄απορρίψει τις αγωγές τους. Δεν το έκανε. Και το χειρότερο: Δεν προέβαλε το Δημόσιο τέτοια ένσταση! Φοβερό! Τρομερό! Αν ασκούσε ένσταση καταχρηστικής ασκήσεως δικαιώματος το Δημόσιο και την απέρριπτε το Μισθοδικείο, σίγουρα θα ξέσκιζαν όλοι οι νομικοί τα πτυχία τους, από ντροπή. Γιατί λοιπόν οι δικηγόροι του Δημοσίου, δηλαδή τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, δεν πρόβαλαν στο Μισθοδικείο αυτήν την ένσταση; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι είχαν, όπως είπα, τεράστιο συμφέρον να χάσει το Δημόσιο, να κερδίσουν τη δίκη οι δικαστές, να διπλασιαστούν οι αποδοχές τους και κατά συνέπεια, κατά το άρθρο 100 Α Συντ, να διπλασιαστούν και οι αποδοχές των ίδιων των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
    Από όπου και αν πιάσεις την επίμαχη ληστρική απόφαση του Μισθοδικείου η βρωμιά της είναι ανυπόφορη. Διότι όποιος έμαθε νομικά σε πανεπιστήμιο και όχι σε αχούρι ευλόγως διερωτάται : Το Μισθοδικείο έκρινε (αισχρά) ότι η εξίσωση των αποδοχών των δικαστών προς εκείνες του μοιραίου golden boy, του προέδρου της ΕΕΤΤ, επιβάλλεται (τάχα) ευθέως από το Σύνταγμα, το άρθρο 88 παρ. 2, και άρα, κατά λογική συνέπεια, η καταβολή τους ήταν υπόθεση διατάκτου και όχι νομοθέτου. Γιατί λοιπόν έκρινε ως αδικοπραξία την παράλειψη του νομοθέτου να θέσει κάποιον νόμο περιττό, ίσως απλώς διευθετικό ήδη γεγενημένων (υποτίθεται) δικαιωμάτων; Βέβαια υπάρχει κάποιο δυσάρεστο προηγούμενο που ήθελαν να αποφύγουν οι δικαστές: Διότι κάποιους αυθαίρετους χρηματικούς καταλόγους που συνέταξαν άλλοτε οι δικαστές στη βάση δήθεν ευθέως στο Σύνταγμα εδραζομένου μισθολογικού δικαιώματός τους, απέρριψε εν ψυχρώ ο στιβαρός Αλέκος Παπαδόπουλος, Υπουργός κάποτε Οικονομικών, και δεν υποχώρησε ούτε όταν ο Εισαγγελέας Εφετών διέταξε (άκουσον, άκουσον!) τη σύλληψη της προϊσταμένης Δ.Ο.Υ Πειραιώς που, εκτελώντας εντολή του άξιου Υπουργού, αρνήθηκε να πληρώσει…


    Αναγνώστη, τι έπρεπε να κάνει τότε, το 2006, η αγαθιάρα Κυβέρνηση Καραμανλή μόλις βγήκε αυτή η αισχρή απόφαση του Μισθοδικείου; Να σημειώσω ότι ο ίδιος ο Καραμανλής από τις αρχές ήδη του 2006 είδε τον κίνδυνο από τέτοιες δικαστικές αποφάσεις και μίλησε σχετικά στην Κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, αλλά δεν έγινε τίποτε… Τι έπρεπε όμως να γίνει αν η Κυβέρνηση ήξερε και είχε τη θέληση και το σθένος να κυβερνήσει; Έπρεπε αμέσως, αστραπιαία και δυναμικά να εκδοθεί καταλογιστική πράξη κατά του golden boy, του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνικών και Ταχυδρομίων, στην εξής βάση : Αφού ένα ανώτατο δικαστήριο, το Μισθοδικείο, έκρινε παράνομες και αντισυνταγματικές τις αποδοχές του κατά το ποσό που υπερβαίνουν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, καταλογίζω το υπερβάλον και διατάζω την επιστροφή του, καταλύοντας έτσι τη βάση της απαιτήσεως των δικαστών! Οπότε προκαλώντας το ίδιο το Κράτος παλινδικία (με κατάλληλη χρήση ενδίκων μέσων, όπως αναψηλάφιση των σχετικών δικών καθώς και ανακοπές κατά των απαιτήσεων για οψιγενή λόγο στο στάδιο της εκτέλεσης, κατ΄εφαρμογή και του αξιώματος sublata causa, tollitur effectus, αιρομένης της αιτίας αίρεται το αποτέλεσμα) θα κέρδιζε το Κράτος τις νέες δίκες και οι δικαστές θα έχασκαν περιμένοντας ματαίως τα αισχρώς επιδικασθέντα αρχικά δισεκατομμύρια ευρώ! 


    Αντί γι΄αυτό η τότε Κυβέρνηση τα χάρισε τα δισεκατομμύρια στους δικαστές και στους μισθολογικά αρκαντάσηδες αυτών, στα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και τους βουλευτές... Και μου έρχεται, ρε παιδιά, στο νού ένα περιστατικό που συνέβη στην αρχαία Αθήνα και το αναφέρει ο Στοβαίος: «Δημοκράτης ιδών κλέπτην υπό των ένδεκα απαγόμενον, Άθλιε, έφη, τι γαρ τα μικρά έκλεπτες αλλ΄ού τα μεγάλα, ίνα και εσύ άλλους απήγες!» Δηλαδή, Κάποιος ονόματι Δημοκράτης βλέποντας έναν κλέφτη να τον πηγαίνουν φυλακή οι έντεκα (δεσμοφύλακες), Ρε μαλάκα, του είπε, γιατί έκλεβες τα «μικρά», ψιλοπράγματα, και όχι «τα μεγάλα», τα δισεκατομμύρια, για να πήγαινες εσύ τους άλλους φυλακή, αφού τότε θα ήσουν εσύ νομοθέτης και δικαστής!


    Νομικά και ουσιαστικά θεμελιώνεται και αποδεικνύεται το εξής απίστευτο: Ότι οι αποδοχές των λειτουργών των δύο τρίτων της κρατικής εξουσίας, της νομοθετικής και της δικαστικής (η άλλη είναι η εκτελεστική) διαμορφώθηκαν με μια ληστρική δικαστική απόφαση που καταλόγισε δήθεν αδικοπραξία στα νομοθετικά όργανα της δημοκρατίας μας: Είναι η αριθμ. 13/2006 απόφαση του δικαστηρίου του άρθρου 88 παρ. 2 του Συντάγματος, του λεγόμενου Μισθοδικείου!...Αυτό είναι τρελό, είναι απίστευτο! Είναι το μεγαλύτερο, το πιο αδιανόητο σκάνδαλο! Και με ζώνουν φίδια, κροταλίες και βόες, ότι σ΄αυτό το σκάνδαλο βρίσκεται η βαθύτερη ρίζα όλων των σκανδάλων, από το Βατοπέδι μέχρι την παρακολούθηση των τηλεφώνων όλης της πολιτικής – και όχι μόνο – ηγεσίας της χώρας μας. Και ότι αυτά τα δισεκατομμύρια, των δικαστών, των βουλευτών, των μελών του ΝΣΚ, λόγω της εγγραφής τους στους πιο κρίσιμους προϋπολογισμούς των ετών 2008 μέχρι 2011, ήταν η μοιραία ποσότητα που έκανε το ποτήρι της χρεοκοπίας να ξεχειλίσει!


    Πρόσεξε και αυτά, αναγνώστη. Το Μισθοδικείο καταλόγισε, όπως προανέφερα, αδικοπραξία (παράλειψη εξομοιώσεις των δικαστικών αποδοχών προς εκείνες του προέδρου της ΕΕΤΤ) στον νομοθέτη, του οποίου η έννοια συγκροτείται, κατά το άρθρο 26 του Συντάγματος, από την Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και θα έλεγε κάποιος ανόητος ότι η εν προκειμένω αδικοπραξία έχει τυπικό χαρακτήρα. Αλλά αυτή η «τυπική» αδικοπραξία του Προέδρου της Δημοκρατίας είχε το ουσιαστικότατο αποτέλεσμα ότι διπλασίασε τη χορηγία του, αφού κατά τον Ν. 565/1977 αυτή η χορηγία ανέρχεται στο 5πλάσιο της βουλευτικής αποζημίωσης, που, κατά τ΄ανωτέρω, διπλασιάζεται με τον διπλασιασμό των αποδοχών του Προέδρου του Αρείου Πάγου από το Μισθοδικείο! Καταλαβαίνεις αναγνώστη, πόσο βαριά είναι η προσβολή κατά του προσώπου του σεβαστού Προέδρου, να του καταλογίζεις αδικοπραξία και να τον… αμείβεις γι΄αυτήν με διπλασιασμό των αποδοχών του! Αλλά και οι αποδοχές του Πρωθυπουργού και των Υπουργών έχουν βάση υπολογισμού την (διπλασιασθείσα) βουλευτική αποζημίωση! Δηλαδή, αναγνώστη, το λατρευτό μας Μισθοδικείο, σε καιρό έσχατου δημοσιονομικού κινδύνου της χώρας μας διπλασίασε τις αποδοχές των λειτουργών του συνόλου της εθνικής ηγεσίας μας, του «δίφρου της πολιτείας», όπως έλεγαν σε άλλους καιρούς, και μάλιστα στη βάση μιας δήθεν αδικοπρακτικής συμπεριφοράς που της καταλόγισε.! Και δεν έχει καμιά σημασία αν η ηγεσία αυτή αποδέχθηκε ή αποποιήθηκε την «ευεργεσία», διότι, όπως προανέφερα, η αποποίηση αποδοχών από δημόσιο υπάλληλο ή λειτουργό είναι, κατά το ΣτΕ και τη θεωρία, άκυρη και ανίσχυρη. Καλά λέω εγώ λοιπόν, ότι αν αναλογιστούμε τις διαστάσεις του κακού που προκάλεσε η αριθ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου, θα σκεφτούμε ότι τα αναστήματα των καθηγητών της Νομικής που μετείχαν στην σύνθεσή του και που εις μάτην αντέδρασαν, επισημαίνοντας δραματικά τον κίνδυνο δημοσιονομικής καταστροφής της χώρας, θα σταθούν κάποτε δίπλα στις μορφές των Τερτσέτη και Πολυζωίδη… Κάποτε, λέω. Όταν θα βγούμε από την απόλυτη ταραχή, οπότε με νηφιαλότητα θα γραφεί η ιστορία της κρίσης, και είμαι βέβαιος ότι τη σκοτεινότερη σελίδα της θα γεμίζει η αριθμ. 13/2006 επάρατη απόφαση του Μισθοδικείου.


    Θα γράψω και κάτι ακόμα και θα το γράψω με πολύ δισταγμό, τρέμοντας, διότι φοβάμαι ότι όπου με βρείς, αναγνώστη, αν δεν με πλακώσεις στο ξύλο, πάντως σίγουρα θα με φτύνεις, θα με λές ψεύτη, απατεώνα, τι είναι αυτά που γράφεις! 


    Διότι θα θεωρήσεις ψέμα μου, είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι συνέβη και το εξής: Το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών δικάζοντας την πρώτη αγωγή δικαστή που στηριζόταν στην παραπάνω κατάπτυστη και αισχρή απόφαση του Μισθοδικείου, είπε (αριθμ. απόφασης 1445/2007) ότι αφού παρανόμησαν τα νομοθετικά όργανα του Κράτους, η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με το να μη δώσουν και στους δικαστές τις αποδοχές του golden boy, του Προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων, ανάγκασαν τους καημένους τους δικαστές να κάνουν αγωγές, κατά χιλιάδες, και αυτό προκάλεσε «εντυπώσεις στο ευρύ κοινό που δημιουργήθηκαν από δυσμενείς κρίσεις» κατά των δικαστών από τους δημοσιογράφους. 


    Γι΄αυτά τα δυσμενή σχόλια καταδικάσθηκε το Δημόσιο να πληρώσει στον συγκεκριμένο ενάγοντα δικαστή, πέρα από τα αναδρομικά, χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη 5.000 ευρώ, δηλαδή ο λογαριασμός για το σύνολο των 6000 δικαστών βγαίνει 30.000.000 ευρώ! 


    Πλήρωνε λοιπόν, φορολογούμενε αχάριστε λαέ, κόψτε το λαιμό σας και βρέστε να πληρώσετε κι εσείς, κωλόπαιδα άνεργοι και εξτρατσήδες, που ενώ έπρεπε να πανηγυρίζετε για τον διπλασιασμό των δικαστικών αποδοχών και των αποδοχών των βουλευτών και των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ενώ έπρεπε να παλαβώσετε από χαρά που οι δικαστές εξανάγκασαν το Κράτος να πληρώσει δισεκατομμύρια ευρώ σ΄αυτούς, στους βουλευτές και στα μέλη του ΝΣΚ και αποκαταστάθηκε μ΄αυτόν τον τρόπο η δικαστική ανεξαρτησία και η ισοτιμία των εξουσιών, δηλαδή η ίδια η δημοκρατία μας, εσείς οι τρισάθλιοι δυσαρεστηθήκατε, σχηματίσατε άσχημες εντυπώσεις εναντίον όλων αυτών! 


    Για τον ίδιο ακριβώς νομικό λόγο (μάλλον νομικό παραλογισμό) δικαιούνται και οι βουλευτές από το Δημόσιο (και ας μη μου πεί κάποιος νομικός φωστήρας ότι δεν δικαιούνται, βάσει της ανωτέρω αισχρής νομολογίας) από 5.000 ευρώ (πέρα από τα αναδρομικά τους) χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης ο καθένας, διότι με το να μην αυξήσουν οι ίδιοι στο ύψος των αποδοχών του Προέδρου της ΕΕΤΤ τις αποδοχές των δικαστών, υπέπεσαν - είπε το ληστρικό Μισθοδικείο - σε αδικοπραξία η οποία προκάλεσε την αύξηση των αποδοχών των δικαστών, και άρα, βάσει του Συντάγματος, αυτών των ίδιων, των βουλευτών, που αναγκάστηκαν γι΄αυτό το λόγο να κάνουν αγωγές κατά του δύστροπου Δημοσίου, οι οποίες αγωγές προκάλεσαν επίσης, όπως όλοι γνωρίζουμε, δυσμενείς εντυπώσεις στο ευρύ κοινό και άρα και αυτοί δικαιούνται από το Δημόσιο όπως ακριβώς και οι δικαστές, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, την χρηματική ικανοποίηση των 5000 ευρώ, για ηθική βλάβη που προκάλεσαν οι ίδιοι στον εαυτό τους! 


    Τρελά πράγματα! 


    Ώστε βλαμμένοι οι δικαστές, βλαμμένοι οι βουλευτές, βλαμμένα τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους…., όλους τους βγάζει ηθικά βλαμμένους η λογική της παραπάνω απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών και δικαιολογεί για όλους 5.000 ευρώ στον καθένα για επανόρθωση της ηθικής βλάβης! Είναι δυνατό να πιστέψεις ότι συνέβησαν όλα αυτά, αναγνώστη; Είναι δυνατόν να φανταστείς τόσο τρελή την Δικαιοσύνη μας; Γι΄αυτό σου λέω, πρέπει να κυκλοφορώ καμουφλαρισμένος γιατί αλλιώς όπου με βρίσκεις θα με δέρνεις αλύπητα, θα με φτύνεις και θα με λές ψεύτη, τι είναι αυτά που γράφεις και μας αναστατώνεις! Αλλά δυστυχώς για σένα, αναγνώστη, και για ολόκληρο το λαό δεν είμαι ψεύτης... Να πώ παρεμπιπτόντως (αν αρμόζει) ότι εργασία μου σχετική με όσα διαβάζεις εδώ έθεσα υπόψη διακεκριμένων συνταγματολόγων και άλλων καθηγητών Νομικής, οι οποίοι όλοι συντάχθηκαν απολύτως και με την νομική και με την πραγματολογική επιχειρηματολογία μου.


    Αναγνώστη, σε πλήγωσαν, το ξέρω, οι σκληρές αλήθειες που διάβασες. Σφίγγεται η καρδιά σου από πόνο για την αδικημένη Ελλάδα. Δέξου λοιπόν σαν βάλσαμο ένα ποίημα που εμένα πολύ με συγκινεί. Είναι του Πάνου Βίγλαρη.


    Ο Πόντιος της Εδέσσης
    Ο μπάτης άνθινης πνοής, την ώρα πώγερνε στη δύση
    ο ήλιος, της εαρινής δροσιάς να μου φυσίση,
    στην Έδεσσα υδροχαρής ο μυροφόρος μπάτης,
    ήλθ΄απ΄εξώστη ιλαρής αλκής ήλθ’ η χαρά της
    λιανό τραγούδι βοσκαράς να ειπή από τη φτέρα,
    ο Πόντιος χορευταράς στην ίδια του φλογέρα,
    ήλθε να ακούσω τ’ όμορφο τραγούδι με σκοπό
    τον δρόμο νάβρω πώψαχνα τις νύχτες να ρωτώ
    αν θάβλεπα τον τόπο μου νάχει στον ήλιο μοίρα
    κάτω απ΄το βλέμμα του θεού στη φοβερή του γύρα.
    Ο Πόντιος χορευταράς! Η φοβερή γύρα της χορευταρούς Ελλάδας μέσα στην Ιστορία! Ας είμαστε αισιόδοξοι…. – προπαντός όμως συνετοί, δυνατοί και δραστήριοι!


    Πρόταση: Πρέπει να μελετήσουμε εντατικά, πολύ συστηματικά τους θεσμούς, να βρούμε τα κακώς κείμενα, έτσι ώστε στην προσεχή αναθεώρηση του Συντάγματος, που πρέπει να είναι σαρωτική, να βάλουμε γερά θεσμικά θεμέλια για μιά Νέα Ελλάδα. Σ΄αυτό αποβλέποντας, πρέπει και να τεθεί σε απόλυτη προτεραιότητα η κατάργηση των βρώμικων διατάξεων των άρθρων 82 παρ. 2, 100 Α και 111 παρ. 4, που αποτέλεσαν το συνταγματικό πρόσχημα για τα καταστροφικά μισθολογικά υπερπρονόμια των δικαστών, των βουλευτών και των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Γενικότερα πρέπει οι θεσμοί μας να μην επιτρέψουν ποτέ πιά σε κάποιους να νομίζουν ότι είναι «τη Παναϊας τα κάτας», γάτες, δηλαδή, της Παναγιάς, όπως λέμε οι Πόντιοι για όσους έχουν σκανδαλώδη προνόμια – και αυτοί είναι μυριάδες, σε όλο το κοινωνικό σώμα, από τους χρυσοκάνθαρους νεόπλουτους μέχρι τα πάμπολα τσιμπούρια στις ΔΕΚΟ και μέχρι τους εξουσιαστικούς τόπακες, που όλοι μαζί αυτοί κατάντησαν την γλυκιά Ελλάδα μας από Ευ σε Φευ του κόσμου…


    Και κάτι ακόμα: Είναι χαρακτηριστικό της εθνικής παθογένειας το ότι δεν υπήρξε, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζω, κανείς δικαστής, κανένας βουλευτής (όταν βγήκε στη σύνταξη…), κανένα μέλος του ΝΣΚ που ν΄αποποιήθηκε το αμαρτωλό χρήμα του Μισθοδικείου που όπως είπα παραπάνω μεταμορφώθηκε σε «έκτακτη παροχή» με την ΚΥΑ 2/1601/0022/30.1.2008 και σε αύξηση 80% με τον ν. 3691/2008. 


    Πριν τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις προηγήθηκε, ως αιτία τους, η ηθική οριζοντίωση των ταγών μας αλλά και της ίδιας της κοινωνίας μας. Χαυνοπολίτες, εγω-πρόβατα πολιτικών τσελιγκάτων, αυτοί ήμασταν… Και αν μας τύχαιναν κάποιες άγρυπνες και ανήσυχες συνειδήσεις, τους απομονώναμε γρήγορα, τους περνούσαμε για ψώνια, κορόϊδα… Πρόσφατα μας παρηγόρησε το Κίνημα των Αγανακτισμένων. Δυστυχώς όμως τα γεγονότα στο Σύνταγμα κατά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου έδειξαν ότι και αυτοί, λόγω ακριβώς της ανυπαρξίας μιας σφριγηλής κοινωνικής συνείδησης ως υποδομής τους, πάνε – μακάρι να βγώ ψεύτης - να κυριευθούν από αναρχικές δυνάμεις, που οδηγούν στο εσκαμοτάρισμα των κοινωνικών αγώνων – η λέξη εσκαμοτάρισμα χρησιμοποιήθηκε από τον Λένιν για τους Εσέρους, για τον αστόχαστο και αντικειμενικά βλαβερό για την εργατική τάξη υπερεπαναστατικό ζήλο τους. Πάντως οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι οι Αγανακτισμένοι ενέταξαν την ατομική πολιτική πράξη στη μαζική δράση και την έβαλαν στην καθημερινότητα. Δείχνει όμως η πορεία του Κινήματος αυτού ότι παράλληλα αν όχι πρωτίστως χρειαζόμαστε υψηλόφρονα στοχασμό των θεσμών, βαθιά, κοπιώδη μελέτη τους, με άγρυπνο ενδιαφέρον για την Δημοκρατία μας και με την επίγνωση ότι πατριωτισμός σημαίνει προπαντός σοβαρότητα – η Ελλάδα δεν υπάρχει για πλάκα! Γι΄αυτό λέω ότι πρέπει να κάνουμε προσωπική μας υπόθεση την αναθεώρηση του Συντάγματος, δηλαδή των θεσμών μας, να συμμετάσχουμε ο καθένας με υψηλής στάθμης πολιτική συνείδηση στη ζύμωση – και τους αγώνες! – ώστε να δημιουργήσουμε ένα ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
    Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2011
    =========================================================
    Επιτρέπεται και είναι επιθυμητή από τον συντάκτη η ελεύθερη διάδοση του παρόντος κειμένου με οποιοδήποτε τρόπο. Για διάλογο μαζί μου ή τυχόν αντιδράσεις τηλεφωνήστε στο 6932 916443.